Het is (bijna) zover. Morgen reisdag (going home) en vandaag een wat luie dag hier
in Santa Cruz. We staan wat later op, het is toch bewolkt en we zorgen ervoor dat
alle bagage op de kamer staat zodat we die later netjes kunnen inpakken.
In de voormiddag een wandelingetje gemaakt langs de kustlijn noordwaarts wat
vooral een rotsige kustlijn is met hier en daar wat strandjes. Hoe dan ook is dit geen
echt zwemwater.

Toch is er een plaats waar er gesurft wordt in dit gevaarlijke water waar de golven
recht op de rotsen gericht zijn. Er staan zelfs gedenktekens voor de slachtoffers die
hier vallen en dat zijn er blijkbaar wel wat. Hoe dom je zijn om met zulke risiko's de
juiste golf te willen opzoeken. Maar ja, wij zijn geen surfers hé ...

We kunnen wel het spel van de pelikanen bewonderen die op jacht gaan naar iets lekkers
uit de zee. We zien in de verte ook iets groters in de zee. Christel ziet met haar spiedende 
blik de spuiters van enkele walvissen. Geen idee welke soort maar één ervan laat toch
even zijn/haar staart zien. Al is het ver weg, toch blij van het gezien te hebben.

Straks nog een ommetje langs de boardwalk naar het pretpark en nog iets gaan eten.
De boardingpass (of althans de confirmation) is mits enige elektronische omweg langs
een slechte verbinding afgedrukt geraakt. Onze plaatsen op de Airbus 380 zijn gereserveerd.
Ik denk op het bovendek, we zien wel.

Morgen vertrekken we rond 10u langs de kustweg naar de vlieghaven, nog effe tanken en wagen
binnenbrengen en dan zijn we op tijd voor de check-in. We vertrekken om 15u en hopen dan tegen
zondag 5 uur 's avonds in Kontich station aan te komen.

Zo, dat was het dan weer.
Volgende keer meer?

Het begin van het einde kondigt zich aan. Vandaag verkassen we naar onze laatste slaapplaats
in Santa Cruz.

Wat langer geslapen en ontbeten op ons terras met mountain view! Onze buren zijn ook wakker
en we gerakken aan de babbel. Het accent verraadde al dat ze uit Australië komen.
Ze zijn al enkele jaren met pensioen en hebben al heel wat avontuurlijke reizen achet de rug.
Nu hebben ze in Connecticut een 2de hands Harley gekocht waarmee ze 3 maanden rondtrekken
en die ze dan meenemen naar huis. Voordien hebben ze al eens hetzelfde gedaan met een motorhome
en 5 maanden rondgetrokken tot in Alaska. De motorhome hebben ze daarna wel weer verkocht.

Eerst rijden we tot in Gilroy, naar de premium outlet center waar we de Amerikaanse economie
nog een laatste maal een injectie geven. Hier waren we 5 jaar geleden ook al geweest.

Onderweg komen we de landbouw in al zijn glorie tegen met massale plantages.

Pistache noten en amandelen (de laatste waren al geoogst).

Appelsienen (nu nog groen)

En zelfs katoen

Die hele mooie bloemen hebben

Verder zien we nog paprika, aarbeien, frambozen of bosbessen, ... allez, te veel om op te
noemen en alles in het groot zoals de treinen hier.

in Santa Cruz verblijven we in de Bay front Inn waar ze blijkbaar letters W en I tekort komen en
dan maar de Y gebruiken.

We zitten op wandelafstand van de pier waar we lekker en ook prijselijk vis gegeten hebben.
Uiteraard zijn ook de zeeleeuwen present, nu vooral te horen wegens te donker.

Bij nacht is het pretpark goed te zien.

Vandaag is Christel jarig!!!

We hebben een koude nacht achter de rug in de tentcabin. Dan maar eerst het gaskacheltje
opgezet om wat warmte te brengen. Het stevige ontbijt American style brengt wel enig soelaas
maar het kan wel beter.
In de doening zijn er nog een koppeltje belgen, 2 hollanders (in de tentcabin naast ons) en
nog een gezelschap van een zestal catalanen. Die Amerikanen snappen niet echt dat ze die
niet kunnen (of maar half) verstaan.
De zon klimt hoger en de temperatuur ook al. Op naar de Tioga pas om Yosemite binnen
te rijden. Het is al efkes file bij de poort maar we mogen voor alsze zien dat we al een pas
hebben en geen extra uitleg van doen is.

Eerste stop bij de Lembert dome. Van dichtbij is zo'n stuk geslepen graniet wel imposant.

Op de tram wachten hoeft hier niet.

We stappen naar de soda springs waar inderdaad borrelend water uit opborrelt.

De Tuolomne (riviertje) is hier heel idyllisch.

Een paar mannen repareren de brug maar hun kruiwagen heeft wel platten tuub ...

We komen een koppeltje wandelaars tegen die al 200 mijl achter de kiezen hebben in 16 dagen
en wel snakken naar een echt bed annex douche. Er zijn zo van die volhouders!

Aan het Tanaya lake houden we picnic met onze voeten op het strand.

Op naar de valley via Oldesmed point rijden we echt op de rots.

waar we een eerste zicht krijgen op de Half Dome. Prachtig!

Er volgen nog wat van die zichten zoals vanop het panorama point

El Capitan

We gaan niet in de valley maar rijden verder richting Glacier point. Omdat het al wat te laat
begint te worden skippen we dit in het voordeel van Mariposa grove waar we de grote bomen
nogmaals gaan bewonderen.

Onderweg zien we de sporen van de brand van deze zomer. Ook zien de soms de rode kleur
van de brandvertrager die op de overlevende bomen langs de weg is aangebracht.

Sinds ons vorig bezoek is er heel wat veranderd. Er is nu een welcome center en we moeten
met de shuttle naar de grove. In de grove self is alles opnieuw aangelegd en kom je niet meer
zo dicht bij de bomen.

De Grizzly Giant is nog steeds paraat.

Evenals de tunnel-boom.

Het 2de deel van de rondwandeling is niet zo strikt ingericht en Christel kan nog een laatste
boom knuffelen.

We hebben een kamer/chalet met mountain view.

Dat is niet gelogen maar ondertussen zijn ze vlak voor ons de weg aan het asfalteren. Dat
gaat nog lang doorgaan en er zijn lage wachttijden. Dus snel (?) naar het stadje Oakhurst 
voor een maaltijd in een diner waar we de laatste en enige gasten zijn. Gelukkig is er al
nieuwe asfalt als we uiteindelijk onze doening bereiken.

Na een dikke halve mijl zijn we al in Nevada. Dat is er aan te zien met de dikke casino-hotels
die aan de overkant van de straat staan. We rijden vlotjes richting Bridgeport, het stadje waar
we ergens verderop logies hebben voor vannacht. Er zijn duidelijk sporen van recente
(bos)branden en er moet aan de weg gewerkt worden wat al eens wat vertraging meebrengt.

Eergisteren hebben we dat ook gezien in de wijnvalleien waar het vorige herfst zo gebrand
heeft. Er was een grote bouwactiviteit enkel te verklaren doordat er in de verte brandsporen
waren waar ook huizen in betrokken waren. Nu bouwen ze volledig nieuwe wijken op.
Ook enkele wijngaarden z!jn nieuw aangelegd.

Maar terug naar vandaag. Na een korte afstand komen we terug in California waar we weer
eens gevraagd worden of we geen fruit bijhebben. We gebaren van krommenaas (dat
kennen ze hier toch niet) en we smokkelen wat appels en bananen terug de staat binnen.

We rijden eerst naar Bodie.

Een ghost-town waar tussen pakweg 1875 en 1935 goud ontgonnen werd. Het is een echt
ghost-town, de huizen liggen er verlaten bij met huisraad en al dat overal in en buiten de
huizen nog rondslingert.

Het is niet enkel in Leuven dat ge ne fiets te lang onbeheerd moogt laten staan.

Er word maar sporadisch gerestaureerd en dat geeft een speciale indruk. Om er te geraken
moet er eerst een dikke 10 mijlen gereden reden worden op asfalt (ook een door een
desolate omgeving) en de laatste 3 miles op onverharde weg om het echte pioniersleven
te ervaren zeker?

Een filmke geeft ook een idee van het leven in de mijnstad. Echt niet simpel.

Dan naar Mono Lake.

Een zout meer dan 2 keer zo zout is als de zee waar het via kalkhoudenden bronnen in het
meer zelf, 'tufa' gesteente onstaat met grillige schouwachtige vormen.

Omdat de stad Los Angeles in de jaren 40 water van rivieren die het meer voeden hebben
afgeleid is het peil met zo'n 15 meter gezakt zodat die tufa torentjes nu boven water staan.
Heel fotogeniek.

Ook daar wordt aan pilates gedaan!

Hé, dit is geen foto van mij ... wat komt die hier doen? (wel een mooie...)

We komen er een Duits koppel tegen dat na het pensieon van man-lief ineens 3 maanden
naar de US is gekomen. Ze hebben daar hun eigen busje voor meegebracht (goedkoper dan
3 maanden huren). We hebben ze aangeraden om naar Leavenworth (zie hiervoor) te gaan
om de thuissfeer op te snuiven.

We overnachten in een tent cabin. Een soort tuinhuis "western style" met campeercomfort.
's Nachts wordt het hier dan wel echt donker.

In de aanloop naar Yosemite gaan we vandaag naar Lake Tahoe, groot meer gelegen op zo'n
dikke 1600 meter hoogte en (winter-)sport paradijs.

Het is eerder een reisdag en gaan via Sonoma en Napa richting Sacramento. Het is best druk
op de weg. Eens voorbij Sacramento begint het te stijgen. Rond de middag passeren we een
stadje dat wel speciaal oogt. Dan maar van de snelweg en we komen in "Hangtown" Placerville!

De hangman tree wordt nog als "monument" bewaard.

Een nog heel authentiek stadje met in main street gezellige winkels zoals een 2de hands
boekenwinkeltje gerund door 2 dames op (enige) leeftijd. Blijkt dat die ene in London gewoond
heeft, half Europa gezien heeft, ook nog gesurft heeft in Hawai en haar kinderen heeft leren
waterskien op Lake Powell.

Wat verder is er een "hardware store" waar je echt alles kan kopen van keukengerief tot
decoratiemateriaal, vijzen, draad en lampen ... echt alles!

En uiteraard de "town bell".

We vinden wat verder een park annex sportveld en hondentraining weide waar we onze
boterhammekes eten op een BBQ plaats.

En dan in de verte, de "lake" (dat flauwe blauwe streepke tussen de bergen) ...

Aangekomen in Lake Tahoe gaan we naar de Lake op wandelafstand achter ons hotel.

Uiteraard ook met de voeten in het water.

Daar doet Christel een reeks pilates oefeningen die vlot navolging krijgen.

Zelfs door de meeuwen.

En dan is er nog ergens een bus chinezen gelost die per sé met ons op de foto wilden.
Allicht zien we er redelijk autochtoon uit.

Op zoek naar eten belanden we in een shop/eet/vermaak center rond de kabelbaan die in
de zomer gerbuikt wordt voor zip lines, zomer bobslee enz. We zitten best binnen want de
temperatuur daalt fors. 's Nachts is het maar enkele graden en overdag een dikke 20°C.

Zoals in elke grote ronde zijn er ook rustdagen voorzien.
Vandaag is het zover. Later opgestaan en zelfs eerst gaan ontbijten voor we onze douche nemen.

Zoals ook in de rondes moet er natuurlijk wat losgereden worden. We doen daarom een toerke
Napa valley en rijden rond in de wijnstreek. De valley is eerder breed zodat het meer weg
heeft van een vlakte.

We rijden eerst naar Calistoga. Dat ligt aan de noordrand van de valley. Een aangenaam stadje,
alles heel verzorgd zoals ook de rest van deze trip zal aantonen. Hier wonen duidelijk ook veel
meer welgestelde mensen. Dat is onder meer te zien aan het wagenpark (Porsche, BMW en
Audi/VW in grotere mate aanwezig), wat meer muscle cars (Mustang, Corvette ...) aangevuld
met een enkele Tesla, Maserati en een occasionele Lamborghini.

In Calistoga (ik zit alsmaar met Calimero in mijn hoofd) zijn er toffe winkels zoals deze boekenwinkel
waar je ook een notaboekje kan kopen om al je paswoorden in op te schrijven. Naar het zeggen
van de uitgevers een betrouwbare oplossing! Men zegge het voort.

Gebouwen (zelfs stenen) zijn ook niet allemaal even stevig blijkt.

En verder hebben ze hier ook last van fake publicity.

Daarna via de kleine weggetjes naar Napa afgezakt. De Napa rivier zelf is meer een beek...

Nog een rondje JC Penney voor een kleine aankoop en nu zitten we aan (niet in!) het
zwembad, in de zon met het aangename achtergrondgeluid van de snelweg ...

Straks gaan we terug eten in de JB Brewery. Daar was het gisteren ook heel lekker en
best te betalen. Ze hebben daar zeker 20 bieren van het vat. Wat betreft buitenlandse
bieren enkel belgische (Duvel, piraat, Chimay ...) en een enkele alcoholvrije duitser.

Spreuk(en) van de dag

Iets later opgestaan vandaag. Weer op weg naar de "Avenue of the Giants". Dat is de oude
highway naast de HWy-101 die (weeral?) door een aantal bossen met giants gaat. We maken
een vroege "hike" door het stille bos (gelukkig geen beren op de weg). Verrassend (of
misschien niet) staan hier zomaar hortensia's in het bos.

We picknicken ook in het bos tussen de reuzen, onvervaard de wilde dieren trotserend
(ze laten zich niet zien).

Daarna via de nodige bochtige wegen van de California Hi-way 1over de bergen tot aan de kust.

We komen ook nog een aftandse bus tegen die blijkbaar een nieuw leven tegemoet rijdt.

Op zee duiken de pelikanen naar vis. Quite spectacular!

Langs de weg komen we nog een arend tegen die zich tegoed wil doen aan een stukje roadkill.
Bijna was hijzelf roadkill geworden. Maar iets verder zijn er enkele die we in hun vlucht kunnen
vastleggen.

We verlaten nu de kust (nog een laatste blik) tot einde volgende week en rijden naar
Santa Rosa waar we 2 nachten zullen verblijven.

Bij het opstaan is het frisjes maar helder. Op zee vormt zich een nevel die over het land geblazen
wordt. De typische nevel die hier wel meer voorkomt. Het zijn wel speciale beelden. De wolken
hangen enkele meters boven de zee en we rijden vlak onder de wolken door.

Langs de Hi-way 101 komen we op een oudere weg waar al heel wat bomen te bewonderen
zijn zoals de "corkscrew tree" (in feite 3 - of zijn het er 4 - in elkaar gedraaide bomen).

En ook de Big Tree (what's in a name).

En er zijn er blijkbaar nog ...

Gisteren hebben we ook de permit gekregen voor de Tall Trees Grove. Om daar te geraken
moet er eerst 7 miles langs een verharde weg gereden worden tot aan de slagboom.
Daar hebben we de cijfercombinatie gekregen om die open te doen (het jaar dat Abba het
songfestival wint met Waterloo). Dan nog eens dikke 7 miles op een onverharde weg. Valt
nogal mee. Wel heel stoffig.
We denken alleen te zijn maar gelukkig staan er nog een 6-tal wagens. We eten eerst onze
boterham en gaan dan op weg. De wandeling is een 6-tal km maar we moeten eerst zo'n
200 meter dalen die we daarna natuurlijk ook terug moeten stijgen.

We komen bomen tegen van verschillende maten:

...voor beginners

gevorderden ...

en experten!

De Tall Trees Grove doet in elk geval zijn/haar naam eer aan!

De "redwood" is de sequoia sempervirens niet te verwarren met de sequoia giganteum zoals
die van Yosemite. De eerst is hoger de laatste de dikste (in volume).

Qua beesten moesten we normaal ook "elks" gezien hebben maar ze hebben zich niet getoond.
Dan maar genoegen genomen met de banaan-slak.

We overnachten in Eureka. Ondertussen nog tussen de wolkenslierten gereden die vanuit de zee
over de weg geblazen worden.

Eerst is het nog helder in Eureka maar wat later is het gewoon onaangenaam mistig.
Vanavond Hawaiaans gegeten in de Bananahut! Inclusief de Miss Aloha Hula verkiezing op TV.

Vandaag één enkele attractie: de Oregon caves.

In Europa (en vooral Frankrijk) hebben we al veel grotten bezocht maar dit is onze eerste in
Amerika. Het bezoek gaat over een totale lengte van 1600 meter en 500 treden. Omdat sommige
delen erg laag zijn moeten we eerst een testje doen en de "cave man walk" oefenen. Grappig
maar praktisch.
Het bezoek zelf is leerrijk. De rangeres (of is het rangester) die de rondleiding doet is best
grappig en interactief. Ze moet zelf ook regelmatig stoppen om op adem te komen als we een
reeks trappen gedaan hebben. Het is n!et de meest spectaculaire grot maar wel tof om te doen.
Er is van alles te zien maar daar hebben we geen foto's van. Dan maar de folderfoto...

Bij het verlaten van de grot keren we terug via eenn wandeling met een mooi uitzicht op de
Illinois vallei.

Op weg naar de grot rijden we achter een 4-tal old timers. Ze rijden nog erg vlot! Aan de platen
van de auto's en de jasjesvan de rijders/passagiers te zien zijn het Fords model-A bouwjaar 1929.
In parchtige staat!

Op naar Crescent City, terug aan de pacific coast. We wisselen Oregon voor California.
We logeren voor het eerst in een Super 8. Deze is evenals de Cascade Lodge van in Bend
uitgebaat door Indiers. Blijkbaar is dat een goed teken want we hebben weer een mooie
goed onderhouden kamer.

Het motel ligt aan de haven en we hebben mits een kleine wandeling zicht op het strand en op
de zeeleeuwen in de haven.

Bij het binnenrijden Cresent City hebben we al een voorproefje gehad van de giant redwoods
zomaar langs de weg maar morgen wordt het een hele dag bomen kijken.

Vandaag verjaar ik!

Ik wordt verwend met een all-american breakfast bij McKay, verkozen tot best breakfast in Bend!
Een aangename gegelegenheid waar het gezellig druk is en de bediening erg goed en gemoedelijk.
We nemen Eggs Benedict voor mij en Pancakes met ricotta en citroen voor Christel. Allemaal erg
lekker en zeker een goeie "fond" om de dag te beginnen.

Op weg nu naar Crater Lake via een "scenic byway" langs Mt Bachelor (een skigebied) die zich
ook wat in nevels hult. Er zijn veel bossen (hoe komen ze er op) en een reeks meertjes waar
ook wat ontspanning op te vinden is.

Opgelet: het kan hier ook sneeuwen en dan hebben ze daar iets beter voor dan gewone banden.

Het laatste stuk weg richting Crater Lake is van het rechte type.

Ook hier zijn de laatste jaren vele bosbranden geweest. Hier en daar zie je ook opruimingswerken.

Crater Lake is een meer in een krater (hoe komen ze daarbij?) van een vulkaan ontstaan bij
uitbarstingen zo'n 7700 jaar geleden. De krater heeft zich dan gevuld met regenwater en
sneeuw en heeft geen in/uitgangen. Het water is er daarom ook ontzettend zuiver en als de
zon even meewil heel blauw.

De liefhebbers kunnen de rondrit doen met de "trolley".

En jawel, we zijn hier allebei wel degelijk aanwezig.
Kwade tongen beweren dat we ergens in Beieren zaten, maar niets is minder waar!

Op weg naar Grants Pass hangen er in de verte weeral rookwolken die het zicht wat belemmeren.

Vanavond in Grants Pass hebben we een snelle wasoperatie gedaan (op 1 uur tijd gewassen en
gedroogd!) zodat we weer voort kunnen. Daarna ook een all-american burger gaan eten 2 huizen
verderop, ook weer de "best burger in town".

Ook vandaag weer regen bij het opstaan en het vertrek. Maar gaandeweg komt de zon toch ook
regelmatig piepen.

We volgen de Columbia aan de noordzijde tot aan Hood River. Eens de brug over rijden we richting
mount Hood en krijgen al snel een voorproefje.

Spijtig genoeg blijft die wolk er rond hangen zodat de berg ook al minder te zien zal zijn.
Ze zijn hier wel erg origineel met de naamgeving van de camp grounds rond mount Hood:
Campground Sherwood en Campground Nottingham...

We gaan verder via kleine wegjes naar de scenic route. We hebben wat geluk als we een stel
herten zien passeren.
We volgen de Mc Kenzie river voor enkele mooie watervallen die in niks moeten onderdoen van
degene die we gisteren gemist hebben. een korte wandeling geeft al snel mooie uitzichten.

Dan de pass op en we komen in een vulkaanrots omgeving. Grote lavastromen (de meest
recente zo'n 1500 jaar oud) maken een soort maanlandschap vergelijkbaar met Lanzarote.
Het is er hoog (meer dan 5000 voet), fris en desolaat.

Daarna komen we in Sisters. Een heel leuk stadje met gebouwen in Western stijl, mooi onderhouden
met veel groen en bloemen. Een must. Zeker ook de winkel met de windmolentjes.

Er lopen ook zomaar wat herten rond die op de gazons komen grazen en niet echt bevreesd
zijn voor ons.

In Bend aangekomen zitten we in allicht het goedkoopste motel van onze reis.
Maar zeker niet het slechtste, integendeel!!!

Op weg na van Oceanside naar de binnenlanden van Oregon.
Maar eerst naar de Safeways voor proviand en ook nog even tanken. De Nissan Sentra zit
aan zo'n 41 mpg (miles per gallon) en kan zo'n dikke 10 gallon tanken als die op zijn reserve
staat. Aan 3,35$/gal valt de brandstofkost nog best mee. Niet?

Van bij de start regent het serieus. Gelukkig klaart het later al wat op zodat we niet de hele dag in
de regen gaan zitten.

Maar nu eerst richting Portland voor wat shopping. Eerst even in een shopping centre met een
JC Penney. Daar hebben ze altijd goeie aanbiedingen en dan naar Troutdale Outlet center.
We zijn efficient en succesvol (en dat met een sales tax van 0%)!
Op nu naar de Columbia Gorge!!!

De vallei van de Columbia river is redelijk breed maat toch impressionant. Langs de oude
kronkelige highway 30 liggen een aantal watervallen die de moeite waard zijn.

We parkeren naast een witte Sentra. Met een nummerplaat die maar een honderdtal nummertjes
verschilt van de onze en duidelijke tekenen heeft dat ook een Avis auto is, is het (bijna) een
tweelingbroertje.

De mooiste waterval hebben ze echter afgesloten en kan je enkel bereiken vie een shuttle bus.
Dat is buiten onze timing gerekend want we moeten tijdig in Cascade Locks zijn voor een bootvaart
van 2 uur. Het weer is nu droog maar de wolken komen vanaf de kust opzetten. Gelukkig zonder erg.

Om 6 uur op de boot: een sternwheeler, zo ene met een rad achteraan! Best cool. Die is blijkbaar
toch redelijk wendbaar en vaart erg zacht. Een rondvaart op de Columbia is best rustgevend.

Het rad aan het werk ...

Niet alrijd even spectaculair maar de mooie brug (teh Bridge of the Gods!) en een zonsondergang
aan de stuwdam zijn best fotogeniek.

Nog een laatste blijk op onze cabin van deze nacht!!!

We ontbijten ins onze luxe keuken (en doen de afwas of we hebben 60$ boete!) voor we een nieuw
aangelegde wandeling doen die vertrekt vanuit onze cabin. De Peterson familie heeft hier sinds eind
1800 een heleboel grond en ze zorgen er goed voor.

De wandeling gaat langs een stukje rain-forest tot aan de Hoh-river.

Daar liggen een hoop dode bomen die allicht bij hoger water telkens wat verder drijven. We zullen
later wel zien waar naartoe.

Dan gaat het in de regen tot aan Ruby Beach.

Ondertussen proberen we Eline te bereiken voor wat verjaardagswensen (!!!!) maar dat gaat maar
moeizaam wegens weinig bereik maar uiteindelijk lukt het wel.

Aan Ruby Beach, met zijn massieve rotsformaties voor de kust liggen dan de bomen die vanuit de
bossen inlands naar zee drijven. 

Een hele massa bomen ...

En natuurlijk staan we met onze bottinekes in het water van de pacific!

Dan wordt het rijden en rijden tot de volgende bestemmig. Ondertussen komen een hele reeks
old timers, hot rods en nog wat muscle-cars en pick-ups tegen. Ergens is er een rondrit. Wel leuk
om de aandacht erbij te houden.
En voor onze veiligheid worden we netjes geinformeerd waarlangs te evacueren in geval van een
tsunami.

We verlaten de staat Washington via een immense brug over de Columbia river om via Astoria
in Oregon aan te komen. We slapen in Oceanside (gelegen aan de kust, wie had dat gedacht!).
Een paatsje met wat betere allures maar ook wat Blankenberge-achtig met de snoep, souvenir
en gaming zaken.
Het weer is wat opgeknapt maar tijdens het avondeten begint het weeral te zeveren.

Eerst naar het Olympic park visitor center. De ranger was niet echt breedsprakig maar er zijn
in elk geval een aantal wandelingen die we voorzien hadden onmogelijk wegens werken.
Hurricane ridge missen is misschien niet zo erg (wat ge niet gezien hebt kunt ge ook niet missen).
Zo winnen we wat tijd die we "verloren" hebben met rustig op te staan. Maar het Hoh rain
forest is afgesloten voor het publiek (dat stond voor morgen op het programma).
Het is bewolkt en het regent soms wat.

Onderweg aan Crescent Lake mogen we een groepsfoto maken van onze nieuwe vrienden.

Ook worden we verleid om ons voertuig te wisselen voor een real-American bike. Maar het weer
is te wisselvallig en we besluiten dan maar met onze Japanse overdekte vierwieler voor te doen.

Verderop doen we een wandeling naar de Marymere falls. Best leuk door dit oude bos met
eeuwenoude grote bomen, ook al een voorsmaak van de mosbegroeiing op de bomen.

Bij de ingang van de weg naar de Sol-Duc falls worden we welkom geheten in het frans.
De parkwachteres van dienst is blijkbaar van Zwitserse komaf en spreekt frans en duits.
Dit doet ons terugdenken aan de Kroaat die de check-out deed van de wagen bij Avis in Seattle.
Ze hebben allemaal wel iets te zeggen als ze zien van waar we afkomstig zijn.

Aan het begin de wandeling worden we verwelkomd door onze vriend van vorige reizen: de
Stellar's Jay. Best een aanstellerig exemplaar.

De wandeling naar de falls is gelijkaardig aan de vorige maar het blijft steeds weer boeiend.
Het begint wat te zeveren maar we hebben onze jassen aan dus het ergste wordt voorkomen.

Ondertussen regent het met tussenpozen. We eten onze picknick dan maar in de wagen
wegens geen droge plaats beschikbaar. En dan rijden we verder.

We passeren in Forks vlak voor we naar onze slaapbestemming gaan.
Forks? Dat mag geen onbekende plaats zijn voor Twilight fans. Forks is (blijkbaar) de setting
voor de Twilight saga. Ze hebben hier een Twilight-tour en ook een aantal Twilight gerelateerde
koffiebereidingen en zo.

Spreuk van de dag (in een espresso gelegenheid in Forks):
Chocolate doesn't ask difficult questions.
Chocolate understands!

Op weg naar de Hoh forest vinden we onze eindbestemming. Het gaat alsmaar in stijgende lijn!
Deze keer een cabin vlakbij (of zelfs in) het Hoh rain forest. Splinterniew en van alle comfort
voorzien. Hier gaan we vanavond onze lekkere lasagna opwarmen en met een goed glas rosé
wijn (Dark Horse, allicht ook verkrijgbaar bij Colruyt waar we de rode variant van hebben).

Hier komt al eens Roosevelt Elk langs en sporadisch een beer (zeggen ze). We zullen wel zien.
We zijn ook kompleet off-line (geen Wi-Fi en geen GSM ontvangst). Dan kan ik rustig naast
het haardvuur (op gas) verslag doen.
We moeten natuurlijk wel afwassen maar de rust is hier niet geëvenaard. 

En we moeten ook het motto van het huis respecteren.