Hopelijk gaat het jullie allemaal goed thuis; vermoedelijk genieten jullie van een prachtige zomer; het is jullie allemaal gegund. Wij genieten hier van een prachtige Zuid-Afrikaanse winters met grote temperatuurschommelingen. Na een warm en aangemaam verblijf hadden we immers een verblijfje van een viertal dagen voorzien in de Drakensbergen (volledig reservaat), een gebied dat redelijk centraal gelegen is in Zuid-Afrika en eveneens een groot stuk in het koninkrijk Lesotho ligt. Wij hadden als uitvalsbasis 2 familyunits op een boerderij in Rosetta geboekt - ongeveer 50km van Giants Castle (een van de restcamps in het natuurreservaat). De rit van St- Lucia naar Rosetta verliep heel vlotjes; een goede autostrade (ondanks de lifters die erlangs staan, gekke automobilisten, en het nodige vrachtverkeer)bracht ons tot Dukuza (voormalige Stanger), waar we de afrit namen richting Greytown. Hier besloten we een kleine plasstop te voorzien en een theemoment voor debbie te versieren... We gingen op zoek naar een theehuis en dwaalden door de straten van Greytown. Maar van theehuizen hadden ze hier geen weet. Greytown is immers een zwarte stad en al snel wisten we: dit is Afrika. Met het kleurrijke leven van straatventers, straatkappers, medicijnmannen, gebakken vlees op stokjes, keiharde muziek door een enkele muziekinstallatie. Geweldig! We dronken dus geen thee, maar een frisdrank in een plaatselijke hamburgertent en vertrokken met Africafeel op weg naar de Rosetta. Het landschap veranderde zienderwijs en deed ons vermoeden dat 'The valley of a thousend hills' best mooi moet zijn (vergelijkbare meanders en meadows). Na een rit van 360 km arriveerden we eindelijk bij de oprit van de boerderij waar we zouden verblijven: The three river gettaway. Ik had er over gelezen, had thuis al kennis genomen van het fenomeen van de blanke boer die zijn zaakjes niet meer geregeld krijgt in het nieuwe Zuid-Afrika. Vaak door de devaluatie van zijn producten in een omgeving waar het boeren door witten al lang niet meer geapprecieerd wordt. Die met genoeg geld en grond hebben zich vaak al jaren geleden op het toerisme gestort - hebben bv 'game' op hun farms zitten of doen aan andere export. Die met onvoldoende reserves of zakelijk inzicht, weten dat Z.A duur geworden is en ook al steunen de blanken elkaar vast door dik en dun, het blijkt niet altijd voldoende. Die verpaupering werd ons deel toen we arriveerden op de boerderij. De eigenaresbleek voor een noodsitatie naar Jo-Burg vertrokken te zijn en had haar tienerdochter alleen achtergelaten op de boerderij om ons te onthalen. Een enkele zwarte bediende doolde werkloos rond op de boerderij. Wat eens een mooie boerderij moet geweest zijn, was nu niet meer dan een onverzorgd en armoedig landhuisje op een veel te groot stuk grond met haast geen dieren meer. De verpaupering bleek uit de rommel in de garage en de kapotte auto naast het huis. Het kippen - konijnenhok (Anna was best in haar sas en zat er onmiddellijk in), wordt niet langer verzorgd en bestaat doodgewoon uit smerige kotteij, waar konijnen, kippen, schapen, twee lammetjes en een enkel kalf huizen. De dochter, die zich voorstelde als Darlene verontschuldigde zich voor het ongemak dat haar moeder (Trish) er niet was, dat ze eigenlijk ook niet goed wist waar we zouden moeten slapen en liep ons enkele kamers zien met veel te weinig bedden. Uiteindelijk bleek dat ze eerder die dag andere gasten in onze vertrekken had ondergebracht en dat ze met hen zou moeten praten als ze terug zouden komen opdat wij met z'n allen in de juiste kamers zouden kunnen. De twee familyunits die ik geboekt had, bleken twee dormitories te zijn, op zich geen probleem voor ons, ware het niet dat de verpaupering ook in de kamers, de muren van de behuizing zat: stapelbedden die maar wankel op de poten stonden, een gemeenschappelijke ruimte zonder verwarming die gevuld werd met een afgedankt salonnetje een 'bar' die zelf in elkaar getimmerd was en zichtbaar wankelde... eigenlijk valt er niet te beginnen aan het opsommen van de overige gebreken. We waren erg teleurgesteld en ik heb dit dan ook op een zo zacht mogelijke manier aan het meisje uitgelegd - bovendien vreesden we dat de nachten erg koud zouden worden in dit gebied (bleek ook zo - bij het vriespunt) en dat de dunne dekens wel eens een probleem zouden kunnen worden. Gelukkig waren er ongebruikte bedden genoeg en konden we daar de extra dekens afhalen. Ik besloot om een bed te delen met Anna (een goed en warm idee bleek achteraf). Nadat we onze teleurstelling geuit hadden, besloten we een restaurant te zoeken en de dag te besluiten. De dochter had nog graag een lift gehad naar Nottingham Road... om uit te gaan. Maar omdat we zo lang op hen moesten wachten zijn we dan maar zonder haar en haar vriendinnetje vertrokken. Ik nam me voor om eens een serieus gesprekje te hebben met Trish als ze eenmaal terug zou zijn (achteraf bleek dat Trish haar man was gaan bezoeken die nu noodgedwonden in Botswana werkt; dat ze er verder alleen voorstaat en dat ze best wel vriendelijk en gastvrij is... ik kon de dag dat ik haar ontmoette dat gesprekje niet meer opbrengen en besloot dat het verblijf hier geen slechte herinneringen heeft opgeleverd, maar integendeel erg goeie - we hebben immers genoten van de prachtige bergen, geweldige wandelingen, mooie lammergieren,... en honger hebben we niet gehad.). We vonden immers (na hulp van de locals in de Spar) een geschikt restaurant (Die Bierfasll - jawel, Oostenrijks geinspireerd), aten onze buikjes rond en vergaten de teleurstelling, want morgen zouden we de bergen intrekken. De kinderen waren al bij al heel tevreden... er liepen immers twee prachtige en lieve cockers (Mira vond het wel niet zo leuk) rond, er stonden paarden in de wei, die je naar believen kon gaan aaien en de schommel aan de boom was geschikt voor uren vol dolle spinavonturen. Anna en Mira zaten regelmatig in de konijnenkoten (letterlijk)en dat heeft enkele mooie foto's opgeleverd. Dus maak jullie geen zorgen, we waren beter gehuisvest dan vele Zuid-Afrikanen, maar hebben er alleen een beetje te veel voor betaald. Morgen vertellen Debbie en of Bart jullie over onze tochten in de bergen. Ik sluit nu al omdat we de kinderen meenemen naar Ushaka Marine World hier in Durban voor dolle waterpret,
Dag iedereen... alvast bedankt voor jullie vele reacties ('t is niet omdat we ze niet persoonlijk beantwoorden dat we we ze niet op prijs stellen...er is echter niet altijd veel tijd om te internetten) - we kijken uit naar jullie nieuws, Liefs, Christel
Ja, dat pikt om 5u45 opstaan. Maar daar hebben we voor gekozen. We dat is een kleine minderheid: Debbie, William en ik. We hebben uiteindelijk besloten toch nog naar Hluhluwe Umfolozi te gaan. Dat is het oudste reservaat van Zuid-Afrika, veel kleiner dan Kruger en gespecialiseerd in neushoorns. Het is te zeggen die zitten daar veel.
Een ontbijt nemen we niet. Eerst de auto in, William met dekentje op de achterbank zodat hij nog wat kan slapen. Al bij al valt de rit bijzonder goed mee. We rijden een klein uurtje naar de ingang van het reservaat. Eerst naat Mtubamtuba en dan landinwaarts. In totaal zo'n 55 km. De anderen liggen nog te pitten en gaan goed uitslapen. Bij de ingang van het park loop ik gauw naar de receptie. Daar doen ze nogal vervelend en arrogant maar even later zijn we met de auto in het reservaat. Debbie en ik moeten kiezen. De weg deelt het reservaat in twee. In het zuiden Umfolozi in het noorden Hluhluwe. We weten wel dat in 1 van de 2 recent een brand heeft geraasd. Dat is helemaal niet ongewoon hier. Dat zorgt voor hernieuwing. Planten gaan dan opnieuw groeien. Vaak zijn de branden ook door de mensen gecontroleerd en maken ze deel uit van het beheer van een reservaat. Vaak is het natuurlijk ook de bliksem die voor de branden zorgt. Wat nu de oorzaak was bij de recente brand in dit park is niet duidelijk. We zien wel dat hele stukken van Umfolozi (we kiezen voor het zuiden) zwart geblakerd zijn. Hele heuvelflanken smeulen nog na en op sommige plaatsen staan nog boomstronken en takken in brand. In de door brand geteisterde gebieden zien we initieel weinig dieren. Af en toe een vogeltje, maar ja daar komen wij niet voor he. Wij hopen nog iets spectaculair te zien, liefst een katachtige. Een luipaard of een cheetah zou fantastisch zijn. Debbie en ik geloven er in.
In een van de twee hoofdkampen (Mpila Camp) kopen we wat koekjes. Geen kamp zoals in Kruger, waar je kan ontbijten. Dus op een bankje eten we koekjes en drinken we thee. Het kamp is ook niet omheind en dat betekent dus dat alle dieren daar vrij in kunnen rondwaren. De luipaard gaan we hier niet zien natuurlijk maar op enkele meters van de huisjes staan zebra's en impala. Na het ontbijt duiken we de auto in en gaan op weg.
We gaan de Sontuli loop doen, dat is een lus die langs de rivier loopt. Die rivier heet uiteraard Black Imfolozi. http://www.amatikulu.com/map_hluhluwe_imfolozi.htm
Nog voor we aan die lus beginnen zien we alvast wildebeest, mooie nyala's, zebra. Vlak na het kamp volgen we een van de safari busjes. Op de weg lijkt een slang te liggen. Geen grote, zo'n 25 cm. De chauffeur van een busje stapt uit en neemt het dier op. Het blijkt om een skink te gaan. Een reptiel met miniscule pootjes. Geen slang maar een evolutionaire prelude tot de slang. Dat is alvast een nieuwe diersoort die we mogen aanduiden. Nu de luipaard of cheetah nog.
We rijden verder, halen de voertuigen van het park in en algauw rijden we rustig alleen verder. En dan staan daar plots twee neushoorns op de weg. Gigantische beesten steken de weg over. Rustig, niet gehaast lopen ze de bush in. Ik heb een goeie foto kunnen maken dus jullie gaan die binnenkort ook kunnen zien. Onze beslissing om naar hier te komen is nu al gegrond.
Later zien we in totaal nog twee keer een koppel neushoorns en 1 keer een eenling. Allen witte neushoorns. Bijzonder indrukwekkende dieren. Neen, Martine we zijn ze niet gaan aaien.
Terwijl ik luidop de bedenking maak dat we nog geen olifanten hebben gezien (die zaten talrijk in Kruger) komen we plotseling oog in oog te staan met enkele olifanten. Op een ietwat open plaats blijkt het de voorhoede te zijn van een enorme kudde. Ik overdrijf niet 40 of 50 olifanten. We zijn best wel zenuwachtig. Die reuzen komen immers gevaarlijk dicht in onze richting gelopen. Ze zijn blijkbaar ook erg geagiteerd. Aan hun andere zijde worden ze gevolgd door enkele terreinwagens. We zijn er niet gerust in. Debbie rijdt langzaam acheruit. Op die manier wordt het gat tussen de terreinwagens en onze auto zo'n 500 m groot. De kudde raast voorbij. Ze lopen erg snel en maken enorm veel stof. Veel vrouwtjes, jonge, enkele kalveren. Allen driftig trompetterend. Af en toe een groot vrouwtje dat gevaarlijk wapperend met de oren onze richting uitkijkt, maar gelukkig niet vergaat tot een charge. Debbie is snel met de Nissan maar ik weet niet of ze snel achteruit zou kunnen rijden.
Het is in ieder geval een van de meest spectaculaire ontmoetingen die ik heb meegemaakt.
Nadat de stofwolk is gaan liggen en de olifanten allen verdwenen zijn zetten ze onze tocht verder. Op een gegeven moment worden we getipt door een vriendelijke tegenligger. Hij weet ons te vertellen dat 5,7 km verderop drie cheetahs te zien zijn. We aarzelen niet en zetten koers naar dat punt. In eerste instantie zien ze niks en denken we dat de cheetahs zich verplaatst hebben. Terwijl al een beetje zitten te vloeken ziet Debbie (gelukkig heeft ze een scherpe blik) rechts langs de weg de cheetahs. Dat is echt mooi. Het is niet dat die beestjes zich komen tonen. We hebben vandaag echt mazzel. De neushoorns, de kudde olifanten, opnieuw vier leeuwen en nog veel andere dieren. Een geslaagde dag.
We rijden terug naar S Lucia waar we de anderen terugzien. Zij bezochten het Crocodile Centre. Samen rijden we nog naar Lake Catalina en verder door naar Cape Vidal. Zo eindigt onze dag. Bij onze chalets maken we nog kennis met de buren. Zuid-Afrikanen die ook een uitstapje maken. Het is heel leuk om met hen te kletsen. Uiteraard gaat het dan over de World Cup, reizen, de veiligheid, bekende Belgen en Zuid-Afrikanen. Opnieuw een leuke dag. Morgen trekken we naar de Drakensbergen.
...waren we te gast in the Manzini Chalets in St. Lucia (klinkt een beetje als een Italiaanse geitenkaas he). We houden jullie echter graag volledig op de hoogte en daarom willen we best een paar daagjes terug in ons reisgeheugen surfen. St. Lucia was vooral een lekker warm oord, waar het 's winters soms 27 graden kan zijn. Het zwembad - dat trouwens verder door niemand gebruikt werd, omdat het nu eenmaal winter is - zat dan ook regelmatig vol met kleine Smeulderianen en Pelemannetjes. Maar omdat we toch niet hier zitten voor ons plezier zegt Bart altijd, konden we niet nalaten ook hier de dagen vol te boeken met activiteiten. Op ochtend twee van ons verblijf in St-Lucia stond er een guided morningwalk op het programma. Om 08:00 werden we verwacht aan de ingang van het 'Isimangaliso Wetland Parc', een van de vele beschermde natuurreservaten in Zuid-Afrika, voor een begeleide wandeling door het park. Dit was niet gevaarlijk als een wandeling door Kruger, waar we begeleid werden door twee gewapende rangers, ook de kinderen mochten mee. In dit park zouden we vooral antilopen, zebra's, gnoe's en vogels te zien krijgen. We zouden zelfs ver uit de buurt blijven van buffels, hippo's en crocs. Maar dit neemt niet weg dat de wandeling best de moeite waard was; we konden tot op enkele meters van de zebra's wandelen en de kinderen werden op een bepaald ogenblik verzocht om zo dicht mogelijk naar een kudde impala's, gnoe's en zebra's te sluipen om ze daarna in paniek te zien wegrennen. De volgorde van de vlucht werd voorspeld door de gids; eerst de gnoe's, dan de impala's en daarna pas de zebra's. Hun voorspelling klopte als een bus. De reden waarom de beestjes samen grazen heeft trouwens te maken met hun verschillende zintuigen. De gnoe's ruiken heel goed, de impala's zijn in bushland bekend om hun gehoor en de zebra's hebben superzicht. De vogelpracht viel een beetje tegen... we mochten ook niet te ver achterblijven (ook al zaten er geen leeuwen). Daarom besloten Bart en ik tijdens de middag (de anderen rustten een beetje uit bij of in het zwembad) naar een verderop gelegen stuwmeertje te trekken op aanraden van de gids. Daar zou het vol prachtige watervogels zitten. Het zat er inderdaad vol. Ik kon in de verte duidelijk grote reigersoorten zien en een pelikaan. De bomen zaten vol met kleine vogelsoorten, maar rond het meertje wandelen durfden we niet - krokodillen zijn hier nu eenmaal geen zeldzaamheid en we herinnerden ons van de boottocht dat het niet is omdat je ze niet zien dan ze er niet zijn. Op de paadjes verderop vonden we nog massa's sporen van grote katten - luipaarden zitten niet alleen in het park, maar er ook buiten. Na een verschrikkelijk avondmaal - keislechte gevulde pannenkoeken met mislukte kaassauzen en halfgare kippen - hadden we dan om 20:00 onze afspraak met een andere gids voor een nightdrive door het park. We vroegen ons eerst nog af of dat nodig was, want de hippo's liepen deze avond inderdaad door de straten van St-Lucia te dwalen - links houden op de straat jongens! De nightdrive werd verzorgd door Shaka Barker tours geleid door een bekend bioloog in St-Lucia, Kean Barker. Een erg gepassioneerde en goede gids, die ons ter inleiding al fantastisch veel vertelde over de diverse ecosystemen van het 'Isimangaliso Wetland Parc', wat trouwens 'een geweldig zicht' betekent - een naam die aan dit gebied gegeven werd door een verkenner van de grote Zulu-koning Shaka. Barker zelf is zijn tours ooit begonnen met de nadruk op kameleons, maar omdat het gebied nog steeds groeit en er ook nieuwe dieren bijkwamen, en je nu eenmaal niet voorbij een luipaard kunt rijden als dit langswandelt, zijn zijn tours vandaag veel ruimer. We verbaasden ons erover dat hij na een kleine blink met zijn zaklamp stopte om uit een onbeduidend bosje in de kant een kameleon te plukken van nog geen 10 cm groot. Wonderbaarlijke beestjes, die je gerust op je hand kunt laten zitten. William was als enige bereid zijn handje uit te steken... en ja, er zijn foto's. Verder zagen we nog diverse antilopesoorten, een kleine genetkat, een grasuil en zeer merkwaardig ook het nest van de tailorant - de kleermakersmier. Die maken een soort zijde aan en naaien daarmee een grote bol van bladeren aan elkaar waarin wellicht duizenden mieren huizen. Ik zag er eerder een hangen die dag, toen ik met Bart gaan wandelen was... gelukkig kwamen we niet op de idee er eens in te snijden met zijn zakmes. Ergens halverwegen stopten we in de bush voor een lekkere kop chocomelk met een koekje erbij... We keken naar de prachtige sterrenhemel en werden gewezen op het zuiderkruis en de schorpioen. De kinderen bleken tijdens de tweede helft al snel uitgeschakeld (behalve William dan), de zandman was vast vanbij die sterren neergekomen en had overvloedig gestrooid. De tocht eindigde om 23:00. HEt zou zwaar worden voor Debbie, Thomas en William de volgende ochtend. Zij hadden besloten dat ze samen een ander park zouden bezoeken - Imfolosi - om nog een luipaard of tachtig te kunnen spotten. Opstaan om 06:00 kon hun enthousiasme niet temperen.... maar dat is weer een verhaaltje voor de volgende keer.
