Ik ben Erwin
Ik ben een man en woon in Maaseik (België) en mijn beroep is Human Resource Director.
Ik ben geboren op 22/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Vliegen, Tafeltennis.
VLP : Vlaamse liga VET2000: Landelijke rijvereniging
Beoordeel dit blog
De lucht, het bos en zandverstuivingen
Avonturen met vliegtuigen en paarden
17-08-2008
Zondagsritje
Vandaag zijn we op het gemakje naar het bos gereden en hebben een tochtje van een 12-tal kilometer gemaakt. De dazen zijn bijna helemaal weg en de hei begint meer en meer in bloei te raken. Op de foto zie je Christine bij het vertrek en in het straatje bij ons thuis net voor we het bos in draaien. Het beekje moeten we natuurlijk zoals altijd oversteken en dan kan de tocht echt beginnen.
Tja, een brandmerk wat moet je er van vinden! Al meer dan duizend jaar worden paarden gebrandmerkt. Momenteel is het niet meer toegestaan. Favory zal wel één van de laatste paarden in België zijn die er nog één gehad heeft. Toen ik hem als drie-jarige Lipizzaner hengst kocht had hij drie brandmerken. Alle Lipizzaner paarden krijgen een brandmerk. Het meest opvallende brandmerk is het kroontje op zijn rechterbil. Onder het zadel heeft hij de "F" van de stamhengst Favory aan de rechterzijde en op de linkerzijde heeft hij zijn nummer 314. Favory zijn echte naam is "Favory Erga" en hij stamt van de stamhengst Favory af. Last heeft hij niet van de brandmerken maar ik kan me voorstellen dat het aanbrengen ervan geen pretje moet geweest zijn. Ik vond het al heel erg toe hij ruin is gemaakt alhoewel dit onder volledige verdoving heeft plaatsgevonden. In de winter zie je de brandmerken niet door het dikke winterhaar.
Sinds een aantal jaar rij ik met een endurance zadel. Ik heb heel erg lang naar een comfortabel zadel gezocht. Hiervoor heb ik jarenlang met een westernzadel gereden, dat beviel ook prima maar dat was wel heel erg zwaar (Billy Cook). Endurance zadels zijn daarentegen heel erg licht en hebben een relatieve vlakke zit en geen hoge voorboom. In de voorboom zit trouwens een gat wat eigenlijk best goed uitkomt (voor de mannelijke ruiter) als je in het bos rijdt en het zadel ook alweer lichter maakt. Verder zijn de beugels breed en verlies je in galop niet zo snel de beugels. De stijgbeugel riemen zijn eveneens breed omdat je benen bij een endurance zadel heel recht omlaag steken waardoor de beugelriemen in je onderbenen kunnen snijden als ze te smal zijn. Passen doet het zadel bijna altijd. Het enige nadeel wat ik kan verzinnen is dat je er niet zo opgesloten in zit als bijvoorbeeld het "vaquero" zadel waar Christine mee rijdt.
Dat er in Limburg heel wat groen te vinden is hebben jullie in deze blog al kunnen ondervinden. Maar wisten jullie dat we ook heel wat water in onze provincie hebben? Hier zie je een impressie van de Maasplassen rondom Maaseik. Heerenlaak en Spaenjerd zijn voor de zeilers onder ons zeker geen onbekende watersportgebieden.
Hier een impressie van de "Cristal arena" van Racing Genk (Fenixstadion) en de wijk westelijk van het vliegveld. Hier lag oorspronkelijk de mijn van Zwartberg en later ook nog de zoo. Ze bestaan allebei niet meer.........
Gisteren heeft "Rimpelrock" plaatsgevonden op de weide waar ook Pukkelpop wordt georganiseerd. De dag van tevoren zijn we de weide eens gaan verkennen vanuit de lucht. Niet te geloven dat op deze weide gisteren 55.000 enthousiaste feestvierders van dit spektakel hebben genoten.
Gisteren heb ik een vlucht naar Maaseik gemaakt en daarna over Genk gevlogen. Voor diegenen die Genk een beetje kennen; je zal zeker het centrum terugvinden met het shopping centrum en het station etc.
Hierbij gevoegd een dashboard en een beetje uitleg welk instrument voor wat dient. Ik had onvoldoende plaats om alle tekst op het plaatje kwijt te kunnen. Ik heb eveneens een dashboard van onze Mooney gefotografeerd. Met de Mooney vlieg ik (nog) niet. Hij is een stuk sneller dan de andere vliegtuigen en vraagt behoorlijk wat ervaring en regelmatig vliegen. Er zijn al wat ongelukken mee gebeurd in de club en om te vermijden dat dit nog voorkomt moet je minimaal 200 uur solo gevlogen hebben. Ik heb ondertussen deze uren reeds bij elkaar gesprokkeld maar het vliegtuig vergt toch een stevige basisvaardigheid. Dus eerst maar eens netjes in de andere vliegtuigen nog heel veel oefenen en daarna ... wie weet.
Hier zie je het vliegtuig dat de zwevers de hele dag heeft naar boven getrokken. Het is continue optrekken, lossen en in een rotvaart terugkeren en landen om de volgende op te trekken. Leuke en specifieke job voor een piloot maar ik denk ook best vermoeiend en je moet er natuurlijk voor waken steeds alert te blijven.
Hier zie je een foto van een zwever in de lucht en ééntje die net geland is. Het was vandaag erg druk in de lucht. Toen ik terug naar onze thuisbasis vloog waren er 4 vliegtuigen eveneens aan het landen en hingen tegelijkertijd 5 zwevers in de lucht. Continue waren ze zwevers aan het optrekken. Ook moest je uitkijken voor de paradroppings die ze geregeld deden in de buurt van het vliegveld. Kortom het was even uitkijken bij de landing. De zwevers hadden er blijkbaar plezier in vandaag want ik zag ze geregeld duikvluchten nemen rond het vliegveld.
Oscar oscar lima victor julliette dat is de naam van het vliegtuig waarmee ik vandaag gevlogen heb. Een collega van Christine is meegeweest. We hebben een vluchtje van een uur gemaakt boven de dorpen en steden in de buurt. Met enige verbazing zag ik dat de OO LVJ volledig volgetankt was toen ik er mee wilde vertrekken. Gelukkig stond de wind goed want je mag normaal niet met volle tanks met dit vliegtuig vertrekken met 2 personen. Mijn eerste bedoeling was om naar Kiewit te vliegen en te landen op het "gras"veld maar aangezien het pas geregend had gisteren vond ik dat dit iets te riskant was mede door het nogal volle gewicht dat ik mee moest nemen en de drassige ondergrond. Op de foto zie je het dashboard van de OOLVJ.
Hier enkele beelden van de Wouterbron, de zwemvijver bij ons thuis tegenover. Deze zomer is door het wat minder goede weer wat minder volk als andere jaren komen zwemmen. Toch waren er enkele mooie dagen die de moeite waren om te zwemmen. Als ik met Favory terug naar huis rij kom ik hier altijd langs.
Hier enkele impressies van de Oudsberg bij ons in de buurt. Ik kom er niet met de paarden aangezien dit een natuurgebied is. Midden in de winter als er geen wandelaars of volk is ben ik ooit wel eens met Favory naar boven gelopen...
Sinds kort hebben ze een ruiterpaden netwerk aangelegd in onze provincie. Ook bij ons thuis in de straat komt de route langs. Dankzij het ruiter- en menroutenetwerk kan je zelf je route uitstippelen. De knooppunten (kruispunten van ruiterpaden) zijn genummerd en onderweg duidelijk aangegeven met bruine rechthoekige borden. De routes zijn in twee richtingen bewegwijzerd. Je rijdt dus eenvoudigweg van knooppunt naar knooppunt, van nummer naar nummer. Op de handige ruiterkaart staan de knooppuntennummers en de afstanden daartussen duidelijk vermeld. Je bepaalt zelf hoeveel kilometer je wil doen en zo weet je perfect hoe lang je onderweg zal zijn. Het knooppuntensysteem biedt onbeperkte combinatiemogelijkheden. Je kan op voorhand aan de hand van de kaart een route op maat uitstippelen. Je noteert de knooppuntnummers op een papiertje en hop weg ben je! De kaart kan in de zadeltas. Je moet enkel nog de borden met deze nummers volgen. Op de ruiterkaart staan de ruitervriendelijke logies, parkings/startplaatsen en ruitercafés met een apart icoontje aangeduid. Ook de hoefsmeden en dierenartsen uit de buurt staan vermeld op de kaart.
Wanneer laat hij nu eens wat verstuivingen zien in de bossen van Dorne en omstreken? Gisteren heb ik wat foto's genomen van de hei die nog maar net aan het bloeien is en van enkele zandverstuivingen in de buurt. Het is prachtig om over de zandpaden te lopen met de paarden. Het mulle zand is nog berijdbaar zelfs al heeft het hard geregend.
Heel diep in het bos op een hoge duin ligt een kapelletje. De berg wordt Mariaberg genoemd en alleen als je de weg in de bossen kent vind je hem. Het is heel steil om er te geraken en de bomen rondom de berg zijn heel oud. Met het paard is het nog net te doen, met een fiets denk ik niet dat je er boven op zou geraken (misschien met de mountainbike wel). Het schijnt dat er wel eens "devote" groepen uit het dorp op bedevaart gaan; ik heb ze er nog nooit gezien. Het beeldje op de berg blijft wel al heel wat jaren netjes intakt (met dank aan alle jeugdgroepen).
Gisteren heb ik een lange tocht door de bossen en heide gemaakt in de buurt. Ik had de "groene specht" al vaker gezien in de buurt van de Mariaberg (foto) diep in het bos. En ja, hoor twee keer kort achter elkaar zag ik hem voor mij uit schieten. Je hebt wel het gevoel alsof je een gele vogel ziet maar blijkbaar wordt hij "groene specht" genoemd. Ik heb hem hier al enkele jaren verschillende keren kunnen spotten. Vaak met maar enkele tientallen meters verschil met de plaats van de vorige keer. Ze hebben dus blijkbaar een territorium?
Toevallig zag ik op onze vliegclub op de schoorsteen dit beeldje van een paard staan. Het stond vlakbij het club logo. Ik vond het wel passend voor deze blog.
Gisteren hebben we de paarden weer terug naar huis gehaald. We waren enkele dagen aan zee en hadden ze bij vrienden gestald. We hebben meteen maar anderhalf uur in de manege van onze vrienden ze terug ingereden. Dat ging prima. Ze zijn wel iets bijgekomen in gewicht dus moeten ze bij ons thuis weer even terug "op dieet". Als de paarden te dik zijn dan krijgen ze wel eens ademnood (zoals dat ook bij mensen voorkomt).
Als je eens "echt" iemand wil zien die kan paardrijden dan moet je dit volgende filmpje maar eens aantikken. Ooit hoop ik nog steeds 10% te kunnen van wat deze ruiters laten zien. Natuurlijk is het kwetsen van de stieren niet hetgeen wat ik bedoel maar de manier waarop deze ruiters hun paarden onder deze stressvolle situaties in de hand kunnen houden is werkelijk ongelooflijk. Als je in het bos je paard laat vertrekken en hij "onderin" weggaloppeert kom je een beetje in de buurt van de sensatie die deze ruiters meemaken (maar dan maar een heel klein beetje......) Nogmaals het stierengevecht zelf is niet mijn ding!!! <object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/HgG_Gwy7Ysg&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/HgG_Gwy7Ysg&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
.jpg)
Als je eens "echt" iemand wil zien die kan paardrijden dan moet je dit volgende filmpje maar eens aantikken. Ooit hoop ik nog steeds 10% te kunnen van wat deze ruiters laten zien. Natuurlijk is het kwetsen van de stieren niet hetgeen wat ik bedoel maar de manier waarop deze ruiters hun paarden onder deze stressvolle situaties in de hand kunnen houden is werkelijk ongelooflijk. Als je in het bos je paard laat vertrekken en hij "onderin" weggaloppeert kom je een beetje in de buurt van de sensatie die deze ruiters meemaken (maar dan maar een heel klein beetje......)
