Ik ben Erwin
Ik ben een man en woon in Maaseik (België) en mijn beroep is Human Resource Director.
Ik ben geboren op 22/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Vliegen, Tafeltennis.
VLP : Vlaamse liga VET2000: Landelijke rijvereniging
Beoordeel dit blog
De lucht, het bos en zandverstuivingen
Avonturen met vliegtuigen en paarden
07-08-2008
Zandverstuivingen
Wanneer laat hij nu eens wat verstuivingen zien in de bossen van Dorne en omstreken? Gisteren heb ik wat foto's genomen van de hei die nog maar net aan het bloeien is en van enkele zandverstuivingen in de buurt. Het is prachtig om over de zandpaden te lopen met de paarden. Het mulle zand is nog berijdbaar zelfs al heeft het hard geregend.
Heel diep in het bos op een hoge duin ligt een kapelletje. De berg wordt Mariaberg genoemd en alleen als je de weg in de bossen kent vind je hem. Het is heel steil om er te geraken en de bomen rondom de berg zijn heel oud. Met het paard is het nog net te doen, met een fiets denk ik niet dat je er boven op zou geraken (misschien met de mountainbike wel). Het schijnt dat er wel eens "devote" groepen uit het dorp op bedevaart gaan; ik heb ze er nog nooit gezien. Het beeldje op de berg blijft wel al heel wat jaren netjes intakt (met dank aan alle jeugdgroepen).
Gisteren heb ik een lange tocht door de bossen en heide gemaakt in de buurt. Ik had de "groene specht" al vaker gezien in de buurt van de Mariaberg (foto) diep in het bos. En ja, hoor twee keer kort achter elkaar zag ik hem voor mij uit schieten. Je hebt wel het gevoel alsof je een gele vogel ziet maar blijkbaar wordt hij "groene specht" genoemd. Ik heb hem hier al enkele jaren verschillende keren kunnen spotten. Vaak met maar enkele tientallen meters verschil met de plaats van de vorige keer. Ze hebben dus blijkbaar een territorium?
Toevallig zag ik op onze vliegclub op de schoorsteen dit beeldje van een paard staan. Het stond vlakbij het club logo. Ik vond het wel passend voor deze blog.
Gisteren hebben we de paarden weer terug naar huis gehaald. We waren enkele dagen aan zee en hadden ze bij vrienden gestald. We hebben meteen maar anderhalf uur in de manege van onze vrienden ze terug ingereden. Dat ging prima. Ze zijn wel iets bijgekomen in gewicht dus moeten ze bij ons thuis weer even terug "op dieet". Als de paarden te dik zijn dan krijgen ze wel eens ademnood (zoals dat ook bij mensen voorkomt).
Als je eens "echt" iemand wil zien die kan paardrijden dan moet je dit volgende filmpje maar eens aantikken. Ooit hoop ik nog steeds 10% te kunnen van wat deze ruiters laten zien. Natuurlijk is het kwetsen van de stieren niet hetgeen wat ik bedoel maar de manier waarop deze ruiters hun paarden onder deze stressvolle situaties in de hand kunnen houden is werkelijk ongelooflijk. Als je in het bos je paard laat vertrekken en hij "onderin" weggaloppeert kom je een beetje in de buurt van de sensatie die deze ruiters meemaken (maar dan maar een heel klein beetje......) Nogmaals het stierengevecht zelf is niet mijn ding!!! <object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/HgG_Gwy7Ysg&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/HgG_Gwy7Ysg&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
De terugvlucht naar Zwartberg verliep zonder noemenswaardige incidenten. Behalve bij het opstijgen in Sanicole was het wat opletten. Terug in de thuisbasis zag ik de "Pilatus" enkele acrobatie stunten uitvoeren. Wel mooi zo'n kleurig vliegtuig op zijn kop op 100m boven de startbaan zien scheren. De Pilatus is een privé vliegtuig. Als ik mij niet vergis zijn er binnen de club 2 zulke toestellen waar mee gevlogen wordt. De "Mooney" kwam ook net terug en daar heb ik ook enkele foto's van kunnen maken.
Van balen naar Sanicole is letterlijk "hoppen". Op 3 minuten ben je in vrije vlucht van het ene vliegveld naar het andere gevlogen. In Leopoldsburg zijn we na het inschrijven meteen terug opgestegen want de regen achtervolgde ons. Net voor het opstijgen zag ik allemaal donkere wolken voor me hangen. Richting Zwartberg was het daarentegen heldere hemel. De keuze was dus gemaakt. Vandaag niet naar Hasselt en Goetsenhoven. Er zat niets anders op dan terugkeren naar Zwartberg. En dit was niets te vroeg. Want als je opstijgt vanaf de "26" staat er een toren vlak na het opstijgen in het verlengde van de baan. De landingsbaan is slechts 600 meter lang, het was warm en we hadden behoorlijk wat gewicht (menselijke massa) dus het opstijgen moest wel met de nodige concentratie gebeuren. Ik had natuurlijk een "weight en balance" berekening gemaakt en daarom niet te veel brandstof meegenomen maar die toren in de regen stond me toch maar niets aan. Het liep gelukkig allemaal prima en we bleven de wolken uiteindelijk netjes voor. Voor ons mooie heldere lucht; achter ons lage regenwolken.
Nadat we iets gedronken hebben in Balen vertrokken we richting Sanicole. Hier op de foto zie je het logboek dat je moet invullen als je naar een andere vlieghaven vliegt. Je moet aangeven van waar je komt en waar je naar toe gaat vliegen. Vlak na het opstijgen zag ik dat Chris wat problemen had. Niettegenstaande ikzelf voor de start via de checks de deuren gecontroleerd had en Chris zelf dat ook nog eens gedaan had; ging Chris zijn deur open. "No panic on the Titanic" dus ik heb mijn opstijgmaneuvre rustig afgewerkt en gevraagd aan Chris om zijn deur dicht te slaan. Bijkomend probleem was dat het ook nog eens lichtjes ging regenen en het wolkendek erg laag hing. Ik had al een zwaar vermoeden dat we vandaag niet de 5 vliegvelden zouden kunnen bereiken. Balen in Balen dus.
De vlucht naar Balen verliep niet zo soepel als ik verwacht had. Er stond toch heel wat wind en de eerste 10 minuten werden we behoorlijk heen en weer geschud. De navigatie daarentegen verliep zonder problemen en we vonden onze merkpunten zonder fout. De landing was wel spectaculair te noemen. Ik moest behoorlijk bijsturen tegen de wind en net op het laatste ogenblik kwam een zwever vanaf links voor me in gevlogen (hij had een kortere base leg genomen). De toren vroeg meteen of ik de zwever had gezien. Ik twijfelde één seconde of ik alsnog zou landen of dat ik een doorstart zou nemen; maar toen zag ik de zwever vrij snel naar rechts op de grasbaan uitwijken en ging ik links vliegen. Daar stond echter ook een zwever klaar om via de lier opgetrokken te worden. Vlak na de landing ben ik dus weer meteen naar rechts uitgeweken om niet door de lier verrast te worden. De mannen in de vrachtwagen die de lier bedienen zag ik teken doen om snel naar rechts te gaan en ja hoor, net toen ik geparkeerd stond kwam de lier alweer terug naar beneden met een parachute. Het was dus allemaal zeer snel gegaan maar wel zonder problemen.
vandaag stond een vlucht gepland in 5 etappes. Ik wou eigenlijk de 5 vliegvelden in onze buurt in één dag bezoeken. De bedoeling was om van Zwartberg naar Balen (Keiheuvel) te vliegen en daarna naar Leopoldsburg (Sanicole). Daarna doorvliegen naar Hasselt (Kiewit). Om afsluitend naar Goetsenhoven te vliegen via de baken Flora. Daarna zou ik terugkeren naar Zwartberg. Ik had Chris gisteravond op de barbecue gevraagd of hij wilde meevliegen. Hier een foto van bij de start in Zwartberg. We gingen met de OO ANM een cessna 152. Op de andere foto zie je een andere cessna waar ik ook regelmatig mee vlieg: de OOTRD.
We gaan enkele dagen naar Zee. De paarden hebben we bij vrienden kunnen stallen. Zij hebben een grote manege bij hun huis en daar kunnen altijd wel een aantal paardjes onderdak krijgen. Het is vlakbij (slechts 1,5 km) dus dat is ook nog eens gemakkelijk voor het vervoer. Zij houden Andalousiers en fokken ook hiermee. Gerido, het paard van Christine, hebben we bij hen gekocht een acht- tal jaren geleden.
vandaag had ik afgesproken met een collega vlieger om naar Goetsenhoven te vliegen. We zouden om 10.30u opstijgen. Jammer genoeg was het veel te mistig en de wolken bleven heel erg laag hangen. Na de middag is het weer beginnen opklaren. Maar toen stond er een ritje te paard in het bos gepland. Dus vandaag geen vliegen. We hebben met enkele piloten nog gesproken over een vlucht naar Texel en dan verder de andere waddeneilanden bezoeken. Lijkt me wel mooi. Een ander optie was om naar Laon te vliegen binnenkort. Dat ligt vlakbij Reims. Eerst moeten we samen nog even oefenen in de buurt en dan zullen we nog eens naar het buitenland vliegen. Vorig jaar zijn we nog naar Koblenz en Eelde gevlogen. Dat waren ook mooie ervaringen!
Nu reeds voor de derde keer op rij op precies dezelfde plaats is de buizerd voor mij uit beginnen vliegen. Op net dezelfde plaats als de dagen ervoor kwam ik in galop aangereden en ging hij wederom een hondertal meter voor mij uit vliegen op ongeveer 3 meter hoogte aan dezelfde snelheid als dat ik galoppeerde. Na een tijdje ging hij opzij en zette hij zich aan de rand van het bospad in een boom een tiental meter boven de grond. Ik had mijn fototoestel niet bij; hier moet ik toch eens volgende keer een foto van gaan maken. De tocht die ik gemaakt heb was ongeveer 15 km. lang en het was zeer warm. Overal zaten de dazen maar ik heb door de snelheid die we gemaakt hebben er niet teveel last van gehad.
na het eten zijn we vanvond nog een anderhalf uurtje in de paddock gaan rijden. Christine is drukdoende met de piaf. Haar paard begint het al een beetje te begrijpen. Nu nog de benen hoger weten te heffen en alweer een stapje vooruit.We hebben de paarden nadien langdurig afgespoeld met water. Daarna mochten ze in het zand gaan rollen en hebben we ze nog eens afgespoeld. Christine kan Gerido op commando laten liggen en dan blijft hij netjes op de grond liggen. Favory is nog niet zover alhoewel hij wel veel sneller dingen leert dan Gerido.
Vandaag is de smid op bezoek geweest. We hebben al jaren dezelfde smid en hij doet dit werkelijk uit de kunst. De paarden worden thuis gewoon buiten aan de trailer vastgemaakt en binnen een 45 tal minuten is de klus geklaard. Onze smid kent zijn vak perfect. Nooit hebben de paarden de kans om vervelende dingen te doen. En het gaat vliegensvlug. De paarden worden altijd warm beslaan. De ijzers worden dus netjes op maat geslaan en en met een sissend geluid worden de ijzers gepast (zie foto). Soms zoals deze keer zet hij nog een lipje opzij aan de ijzers om de hoeven nog beter op hun plaats te houden. Als je veel buiten gaat rijden kan dit nooit geen kwaad en het verstevigt de hoeven. Hier zie je de ijzers in het vuur liggen en zie je hoe de ijzers gepast worden.
Na een dagje rust was er weer een buitenrit gepland. Samen met Favory ben ik een 15-tal km in het bos gaan rijden. Het was warm en mooi weer en de dazen waren natuurlijk op post. Ik heb Favory met een product ingesmeerd. Dat hielp wel. Alleen ruiken mijn vingers nu nog steeds naar het product. We hebben wederom de buizerd op dezelfde plaats als enkele dagen geleden gezien. Weer vloog hij voor ons op gedurende een 100-tal meter vooraleer hij het bos indook. Favory was erg rustig en zijn wondje onder de singel is ondertussen genezen. Bij het vertrek wilde hij niet meteen het bos in. Hij stijgerde zelfs even. Een paar tikjes in de hals en het probleem was opgelost. Na al die jaren proberen ze toch nog wel eens!!! In het bos was het prachtig. Het was laat op de namiddag en er waren geen mensen in het bos. Ik ben alleen bij het vertrek enkele jeugdgroepen die op kamp kwamen tegengekomen en aan de Wouterbron bij terugkomst moesten de gasten Favory persé aaien. Ik ben maar even afgestapt en de kinderen hem laten aaien. Iedereen weer blij...Op de foto zie je een kampplaats ; ik zal binnenkort een betere foto op de blog zetten.
Hier een leuke foto van Christine met haar Andalousier in de heide. Ieder jaar eind augustus begin september bloeit de heide op zijn mooist. De dazen zijn dan ook weer verdwenen en het weer wil ook nog wel altijd meezitten. Het is meestal een mooie tijd om buitenritten te maken. Christine heeft haar paardje nu al een 6-tal jaar. Ze heeft hem reeds vanaf hij nog maar net onder het zadel was. Nu kent hij ondertussen de kneepjes van het vak. Verder nog een foto van de paarden tijdens één van de optochten waar we aan meegedaan hebben. Christine moest er toen "Spaans" uitzien vandaar de outfit.
Hier zie je enkele industriële torens in de buurt van ons vliegveld. Ze hebben wel iets. Voor mij hebben ze althans een bijzondere betekenis. Als herkenningspunt zijn ze voor ons piloten van groot belang. Soms zie je ze vanuit Spa (als het helder weer is) al liggen. Mede door de rookpluim er bovenop vallen ze kilometersver op. Verder zijn ze bij de landing ook handig in Zwartberg. In de "downwind" voor de "03" kan je je vliegtuig netjes oplijnen in het verlengde van de torens. Ik vind ze ook wel stoer met de rode lijnen op de witte achterrond. Als ik ze zie weet ik dat de thuisbasis niet veraf meer is en is voor mij het navigeren (praktisch) achter de rug.
Vandaag ben ik met Christine naar Spa gevlogen. Het was goed weer en niet teveel turbulentie. Op de foto sta ik voor de OO ANM een Cessna 152 waar ik vaak mee vlieg. Ik heb toch een 2-tal uurtjes aan de voorbereiding van de vlucht gewerkt. Want we gingen van Zwartberg naar Spa en na de landing aldaar zijn we terug opgestegen en hebben we koers gezet naar Namen. Na een landing in Namen zijn we terug naar Zwartberg gevlogen. Op de foto zie je ook de Terril die vlak langs ons vliegveld ligt. Een overblijfsel van de steenkoolmijnen. De bergen (want er liggen er overal in Limburg) zijn ongeveer honderd meter hoog. Dus tijdens het landen moet je er wel degelijk rekening mee houden om er niet tegenaan te vliegen. Het schijnt dat er in de jaren 50-60 een vliegtuigje eens onzacht kennis mee gemaakt heeft. (of is dit een stadsverhaal!). In Spa is er wel iets speciaals wat je als piloot moet weten. De parkeerplaats voor de vliegtuigen staat namelijk op een hellend vlak. Hiervoor dien je dus wielblokken te gebruiken die je achter de wielen legt als je geland bent. Terwijl ik op de remmen moest blijven drukken ging Christine de blokjes halen en kon het vliegtuig niet meer achteruit rollen (stel je voor; helemaal de berg af!!!).
Als je eens "echt" iemand wil zien die kan paardrijden dan moet je dit volgende filmpje maar eens aantikken. Ooit hoop ik nog steeds 10% te kunnen van wat deze ruiters laten zien. Natuurlijk is het kwetsen van de stieren niet hetgeen wat ik bedoel maar de manier waarop deze ruiters hun paarden onder deze stressvolle situaties in de hand kunnen houden is werkelijk ongelooflijk. Als je in het bos je paard laat vertrekken en hij "onderin" weggaloppeert kom je een beetje in de buurt van de sensatie die deze ruiters meemaken (maar dan maar een heel klein beetje......)
