Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
De stage zit erop en de schoolbanken staan weer om de hoek te loeren naar de leergierigheid van deze mama. De eindevaluatie was zeer gunstig en dus kan ik met een gerust hart donderdag de lessen terug aanvatten. Klaar voor het laatste deel voor we aan de grote vakantie beginnen. Ook Daantje zijn controle staat gepland op mijn eerste lesdag, maar dat kan geen probleem zijn omdat de papa verlof had genomen. Daar waar mama anders verlof voor nam, zijn de rollen nu omgekeerd. Zo kan ik met een gerust hart naar de eerste lesdag om de draad weer op te pikken, althans dat dacht ik. Andreas en het vieze beestje dat bezit had genomen van zijn maagje, dachten daar anders over. Toch ben ik nog rap goeiendag gaan zeggen op school om een kleine twee uur later terug naar huis te keren. De papa bleef thuis bij Andreas en ik kon met Daantje naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, mochten we onmiddellijk bij de kinesist binnen. Aangezien Daantje niet veel zin had om mee te werken, maar eerder overweldigd was door de vreemde ruimte moest ze het doen met de uitleg die ik gaf. Daaruit kon ze toch afleiden dat Daantje goed bezig is en dat ze zich helemaal geen zorgen maakt. Hij zit kwa motorische ontwikkeling niet op twaalf maanden, maar dat kan ook niet anders. Lichamelijk is zijn lichaampje hier ook nog niet klaar voor. Tussendoor rap een fruitpapje om dan af te wachten wat de arts te melden had. Dat ze gingen zeggen dat hij geen inhaalbeweging maakt op de groeicurve, hadden we al wel gedacht. Dat ze terloops vermeldde dat er drastische maatregelen bestaan zoals sondevoeding bijgeven om hem te laten verdikken, daar was ik niet op voorbereid. Het is ook een maatregel waar ik helemaal niet mee akkoord ga, mijn ventje eet hoeveelheden die normaal zijn en is nog altijd een baby en geen gans dat je kan volproppen om hem toch maar vet te mesten. Zo kwam dat dan toch bij mij over. Wanneer hij vier à vijf jaar is en hij is nog steeds aan de kleine kant, kunnen ze eventueel starten met een hormoontherapie... Het toppunt van dit alles is dus wel dat hij zijn eigen groeicurve volgt! Het is ook niet abnormaal, maar ze zouden toch liever hebben dat hij iets meer inloopt en zo rapper naar de gemiddelde groeicurve komt. Dan toch maar bloed nemen om te kijken of er daar zeker niets zit en binnen drie maanden nog eens op controle. Deze keer niet enkel op de algemene neonatologie, maar ook op de kindercardiologie... Waarschijnlijk zal dat ook wel niets uitwijzen, maar we gaan het toch maar doen, you never know. De lage gewichten zitten hier ook in de familie, zowel mijn man als ik zijn niet van de dikste en mijn twee oudste kinderen zijn ook al van die pluimgewichtjes. Daantje kruipt ook de ganse dag rond en verbruikt dus ook al meer energie dan een ander kindje van zijn lengte en gewicht. Allemaal zaken waar ze ook rekening mee mogen houden denk ik dan. Oh ja het verdict; Daantje is 69 cm en weegt 6.300 gr.