Dag mijn lieve blogvrienden... 2 APRIL: -> Thomas en Mieke zijn 1 jaar gehuwd -> Alex start terug met zijn werk!! ...na 11 maanden ...na 26 april 2011 het zware verdict ...na 2 zware operaties ...na 12 agressieve chemo's ...na 2 spoedopnames: lekkage na vastzetten dikke darm en longembolie ...na verwijderen van de stoma: wij die dachten...de laatste ingreep, de kleinste ingreep en dan zal alles vlug beteren...amai dat wat het net niet! De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst! De ingreep in het UZ is goed verlopen maar het is dan als je naar huis mag....die darmen hebben 10 maanden niet gewerkt en dat moet gaan functioneren...als dat geen problemen oplevert! Doordat het kankergezwel heel laag zat heeft men de endeldarm (het rectum) volledig moeten verwijderen waardoor de spaarfunctie (het reservoir van de stoelgang) niet meer aanwezig is! Door medicatie en door heel veel geduld te hebben (minimum 6 maanden) zal zich dat wat herstellen maar volledige werking zoals voordien is niet meer mogelijk....maar met 'vallen en opstaan' dieet en dozen imodium slikken is het ons toch al aardig gelukt.....we willen er alles aan doen want we hebben een 'death-line'....Alex wilt en zal zijn werk terug opstarten op 2 april!! De voorbereidingen zijn alvast gestart: bezoek aan de leveranciers, camionette naar de garage voor extra onderhoudsbeurt en dan de baan op met 'flyertjes' zodat de klanten op de hoogte zijn.... De 1ste vermoeiende week op de baan: de klanten zijn enthousiast en juichen zijn terugkeer meer dan toe....ik moet mijn 'draai' vinden want als ik thuiskom van school is mijn ventje er nu niet meer....maar als mijn ventje thuiskomt stralen zijn ogen en vertelt hij honderduit!! 2 APRIL nadert en Alex is toch wel meer 'nerveus' dan anders....de leveranciers leveren alles keurig op tijd en kan het 'echte' werk beginnen! Wat een geluk dat het paasvakantie is zodat ik 'mijn beide handen' uit de mouwen kan steken...het is een maandag en zoals een maandag kan zijn...op dreef raken, afspraken maken, terug samenwerken want het is toch 11 maanden geleden maar wat zijn we blij dat we samen in de werkkeuken staan en alle bereidingen samen kunnen klaarmaken! 's Avonds zijn we moe maar voldaan en zitten vol spanning voor de komende dagen...hoe zal de verkoop zijn? komen de klanten terug? er is concurrentie maar waar en wanneer? extra verkoop door de week van 'goede vrijdag'? zal ik het aankunnen? Dinsdag 3 april om 7.30u wuif ik 'mijn ventje' uit....hij rijdt weg....het doet me wat....tranen van spanning en van geluk....het wordt een spannende dag..rond de middag neem ik de telefoon en hoor ik zijn enthousiasme en voel ik me gerustgesteld! Ook de komende dagen verlopen goed maar donderdagavond geeft Alex zelf aan dat hij heel erg moe is....na een goede nachtrust is hij de volgende morgen al wat gerecupereerd en kijken we al verlangend uit naar het weekend om extra veel, veel te kunnen rusten....dat is toch nog heel veel nodig!
Na 26 april hadden wij nooit meer durven dromen, hopen, wensen....dat het toch nog zo zou lukken!
Toen Alex vandaag thuiskwam van zijn ronde vielen we wenend in elkaars armen, gelukstranen dat het gelukt is en terugdenkend aan die 26ste april want ook toen hebben we elkaar beloofd dat we het samen gingen doorstaan en dat het zou lukken...maar 1 ding weten we met zekerheid....het geluk moet je aan je kant hebben...medisch kunnen ze inderdaad al heel veel maar GELUK mogen hebben is een ander verhaal! Ik ben zo fier, zo fier op mijn ventje...zo fier dat ik hem nog veel liever zie dan 30 jaar terug!! Hij heeft het moeten doorstaan, hij heeft het volgehouden, hij is de doorzetter geweest, hij is het die de ziekte gekregen heeft....en het woord 'genezen' niet meer zal horen.....
Lieve mensen, het is voor ons een ongelooflijk boeiend, leerrijk, levensrijk, mensverrijkend jaar geweest....ook om te beseffen wat het betekent 'genieten'....en dat is het...eerst moet je beseffen dat het goed gaat en daarvan kunnen genieten, kunnen genot aan beleven, kunnen blijdschap van ondervinden en dan beseffen als er problemen zijn dan moet je er samen een oplossing voor zoeken....en ik moet Alex gelijk geven: wat gebeurd is moet je kunnen loslaten en dan pas kan je terug vooruit...Alex wilt het voorbije jaar snel vergeten...ik gun het hem maar er blijven sporen, littekens....wat een geluk dat we sterke 'helende' zalf hebben van jullie, de bloglezers, de vrienden, de familie, de herinnering aan de vakantie met onze 'gasten' voor de hipec-operatie, de nog toekomende kaartjes-mailtjes-sms'jes, de bezoekjes, voor wie vroeger ons niet gekend was en nu tot onze vrienden behoren, de altijd paraat staande collega's.....zonder jullie was het veel moeilijker geweest, ja zelfs ondraaglijk... Vergeet niet: we kunnen zoveel betekenen voor een ander.....
Veel liefs, vele dankbare groetjes en knuffels.. Christine en Alex (die soms nog eens in de zetel ligt.....)
