Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Evenementen in de LIMBURGSE WESTHOEK
29-03-2009
Megabacterie - INFECTIE
M E G A B A C T E R I E -INFECTIES
INLEIDING:
Tijdens onderzoek van gestorven kanaries of grasparkieten worden vaak ontstekingen van de maag geconstateerd waarbij megabacteriën gevonden worden. Vroeger werden deze ziekteverwekkers ook wel eens "Schimmelstokken" genoemd. Infecties met "megabacteries" kunnen vooral bij jonge en opgroeiende vogels aanleiding geven tot darmstoornissen en een slechte conditie. Er wordt bij de grasparkieten ook wel eens gesproken over over "going light".
ZIEKTEVERWEKKER:
De bacterie is erg groot, 40 x 2 micrometer en heeft de vorm van een trommelstok. In hele oude verhalen wordt hij dan ook wel "drumstick" genoemd. Een normale bacterie zoals een E.colie is ongeveer4 x 1 micrometer. Hoewel er wel gemeld wordt dat het gelukt is om de bacterie op kunstmatige voedingsbodem te kweken, is het normaal in een laboratorium niet mogelijk. De diagnose kan daarom alleen vastgesteld worden door een preparaat van maagslijm, waarin ze in grote getallen voorkomen, en onder de microscoop te bekijken. Door gebruik van speciale kleurringen van deze preparaten kan deze bacterie nog duidelijker gemaakt worden. In ernstige gevallen zijn de megabacteriën te vinden in de darmen en kunnen ze in de ontlasting aangetoond worden.
ZIEKTEVERSCHIJNSELEN:
De ziekteverschijnselen zijn vaak niet erg typisch. De eerste verschijnselen die waaggenomen kunnen worden zijn darmstoornissen, diaree, het niet strak in de veren zitten, slecht door de rui geraken en sterk vermageren, ondanks het goede eten. In de ontlasting kunnen bij ernstige gevallen zelfs hele zaden aangetroffen worden. De slechte vertering wordt veroorzaakt door een ontsteking van de maag en doordat er te weinig zoutzuur in de maag geproduceerd wordt. Vaak is de klacht dat de vogels "het niet doen", er is soms wat verhoogde uitval, zelden echte massale sterftes.
BEHANDELING:
Gevoeligheidstesten voor antibiotica hebben aangetoond dat deze bacterie ongevoelig is voor de meeste gebruikte antibiotica. Het effect van antibiotica in deze situaties moet waarschijnlijk toegeschreven worden aan een beschermend effect tegen andere bacteriële infecties. Verbetering van de hygiëne en de voeding kunnen er toe bijdragen om problemen te voorkomen. Aangezien we weten dat de vertering van de vogels gestoord is doen we er goed aan om licht verteerbaar voedsel toe te dienen. Als de vogels voldoende en de juiste voedingsstoffen binnen krijgen, kan de maag- en darmontsteking herstellen en kan de vogel weer gezond worden. Door ons wordt met succes het volgende voorgeschreven:
Vogels geen zaad maar een goed zachtvoer geven met 50 % versterkingsmiddel, al dan niet aabgevuld met (Nutti-soja). Het is toch ook goed om de vogels, ook zonder deze problemen, te wennen aan zachtvoer. Dit kan goed via afgepaste voeding. Totdat de vogels duidelijk hersteld zijn, geen grit toedienen, dit zou zou tot onnodige irritatie van de darmen kunnen leiden.
In ernstige gevallen, waarbij in de ontlasting (delen van zaden) zaden aangetroffen worden, kan verdund zoutzuur in het drinkwater verschaft worden. Bij toepassing van zoutzuur zeker de dierenarts raadplegen en de juiste dosis toedienen willen we geen ongelukken tegenkomen. - Wanneer de vogels opknappen, geleidelijk opnieuw overschakelen naar het normale dieet. Zorg wel voor een goed uitgebalabceerd dieet met voldoende zachtvoer (20% van het totale dieet).
Bij enige twijfel is het steeds aan te raden om toch het advies van een dierenarts in te roepen om de juiste diagnose te laten vaststellen.
Slangenkruid of Echium vulgare, is in de ware zin van het woord, een echt sierplantje dat sterk opvalt door zijn helder blauwe kleur van bloemetjes, hij groeit vanaf de maand juni tot eind oktober.
Opmerkelijk is wel bij deze plant dat we ze kunnen aantreffen in 3 verschillende bloemkleuren op één en dezelfde plant. Het is nl. zo, dat ze in eerste instantie rood gekleurd zijn, na een tijdje gaan ze over naar lila-paars om uiteindelijk haar cyclus af te sluiten in een fel blauw kleurtje, dus de bloemetjes van het eerste uur zullen ook als eerste de mooie blauwe kleur bekomen, de latere zullen misschien nog in een vroeger stadium verkeren en bijgevolg een andere kleur vertonen. Feit is wel dat deze plant , door haar verscheidenheid van kleur, de speciale aandacht zal trekken.
Het is echt een forse plant die kan uitgroeien tot boven de meter hoogte. Vanuit de wortel vertrekken er enkele uitlopers die tegenover elkaar staan. Zij hangen een tijdje tegen de grond aan en groeien daarna, geleidelijk in stijgende orde omhoog.
De hele plant is erg behaard, zowel de stengels, de blaadjes als de bloemetjes zelf. Door deze haartjes krijgt men, bij aanraking, de indruk dat de plant kleverig is.
De bloemetjes groeien in kleine trosjes en dicht bij mekaar en geven bijgevolg ook heel wat nuttige zaadjes.
We kunnen deze plant oogsten nog vooraleer ze rijp is. In de volière leggen we de nog niet rijpe stengels met de bijhorende bloemetjes op de bodem en de vogels weten er best wel raad mee. Men kan de stengels ook eerst laten drogen en de zaadjes er uit kloppen om ze alzo aan de vogels te geven via snoepbakjes.
Het Slangenkruid kan men aantreffen op droge zandgronden, braakveldenof afgelegenterreinen. In België is het wel een vrij zeldzame plant geworden. We vinden ze nog wel terug in het Maasgebied en de zuidelijke Ardennen. In de kuststreek heeft men ook wel kans om ze aan te treffen. Bij een test in de volière konden we vaststellen dat de stengels in een oogwenk waren kaalgeplukt door de groenvinken en distelvinken, ook de kanaries deden flink hun best.
Zeker de moeite om eens te proberen indien je de plant ergens kan vinden.
Deze slanke, mooie vogel is met zijn 14 cm even groot als de roodborst en heeft een staart van 5,6 cm. In de natuur is hij niet te miskennen. Kopzijde en zijn keel zijn zwart, voorhoofd en oogstrepen wit en de kruin en de rug zijn grijs getint. De vleugels zijn dan weer donker bruin met vaal roestrode zoom. De staart is roestbruin met de middelste veren bruin. Een gemeenschappelijk kenmerk van het mannetje en het wijfje is de steeds trillende staart. De snavel is zwartbruin met bevederde basis. Ogen donkerbruin, poten zwartbruin. Na de eerste rui hebben de veren lichtere grijze zomen, waardoor het gevederte matter lijkt. Het zwart aan de kop en de borst is slechts weinig zichtbaar, doordat het door de hellere borstranden bedekt wordt.
Het wijfje is bovenaan grijsbruin, onderaan hel roodbruin. De onderhals en de borst zijn vuilwit met rode schijn.
Bij de jongere mannetjes is de witte voorhoofdsband niet zo breed en zijn de bovenborst en de staartveren bleek roestbruin. Het zwart aan de keel heeft een witte kantige rand en de vleugelveren zijn breder met lichtbruine randen.
De lokroep is een "foe-iet", waarop meestal meerdere "tek" geluiden volgen, vooral wanneer de vogel opgewonden is. De zang is zeer klankrijk, zacht en fluitend, bij enkele mannetjes ook zeer gevarieerd. ook vaak vermengd met geluiden van andere vogelsoorten. Gewoonlijk begint de zang met een lange toon, gevolgd door twee kortere.
De gekraagde Roodstaart komt voor in Europa, in Azië tot aan het Balkanmeer, in VoorÂzië en in Noord West Afrika. In onze streken verblijft hij enkel in het warme seizoen (aankomst in april en vertrek in augustus). Er wordt overwinterd in Zuid Arabië en Tropisch Afrika. Vooral parken,kerkhoven en grotere tuinen vallen in hun smaak als vertoefgebieden. Verder ook de loof- en de gemengde bossen zijn in trek. Het voedsel bestaat vooral uit vliegen,kleine vlinders en verschillende kleine kevertjes. Een groot deel van deze insecten wordt in de vlucht gevangen.
Het nest, dat er klompvormig uit ziet, wordt in allerhande soorten holen, ook inhuisgevels gebouwd. Droge halmen, fijne worteltjes, bladeren, veren en mos komen in aanmerking voor de bouw van hun nest. Het legsel omvat tot zelfs 7 blauwgroene eieren (18,7 X 13,8 mm). Gedurende de middaguren (rustpauze voor het wijfje) lost het mannetje de pop af voor wat het broeden betreft. De jongen komen na 13 à 14 dagen uit het ei en worden door beide ouders verzorgd, ook nog langere tijd na het uitvliegen.
De Zachte Berk, ook wel de Zwarte Berk genoemd is bij ons vrij algemeen. Hij komt veel voor in moerassen, duinpanden en in de venen. De jonge takken en bladeren zijn behaard. De vruchtvleugeltjes zijn niet breder dan de vruchtjes zelf.
De RUWE BERK:
Deze soort heeft onbehaarde takken en bladeren maar is wel ruwer door de harsige knobbeltjes. De vruchtjes zijn breedgevleugeld. Het is deze soort die bij ons het meest voorkomt.
ALGEMEEN:
Beide soorten houden van koele, zandige bodems. Zij worden tot zelfs 20 meter hoog. De twee soorten kruisen gemakkelijk dooreen waardoor men de echte zuivere vormen zelden te zien krijgt. Beide berkensoorten hebben lang gesteelde, afwisselend geplaatste bladeren die puntig ovaal zijn en dubbel getand. Bij jonge bomen zijn ze kleverig. De mannelijke paarsbruine bloemen vormen hangende katjes. De groene, vrouwelijke katjes zijn kleiner en staan rechtop tot ze rijp zijn en dan ook gaan hangen. De berk komt tot bloei in de maanden april en mei. De vrucht is een gevleugelde dopvrucht. Door de eeuwen heen werd hij voor allerlei doeleinden gebruikt door klompenmakers, wagenmakers, timmerlieden, looiers, reukwerk- en papierfabrikanten. In Duitsland wordt uit berkensap een likeur bereid nl. "Birkenwasser" en sommige huiswijnbrouwers maken van het sap een lekkere berkenwijn. In de Noordelijke regionen dacht men dat de ruwe berk magische krachten bezat om kwade geesten en heksen op afstand te houden.
De Berk is al minstens 30 miljoen jaar oud. Men was er zich pas in de 12de eeuw van bewust dat de boom heilzame krachten bezat. Aan de berk worden antiseptische, bloedzuiverende en galsecretie bevorderende eigenschappen toegeschreven. Tevens bezit hij opwekkende eigenschappen, d.w.z. dat hij stimulerend werkt (neemt slaperigheid en gevoelens van vermoeidheid en slapte weg door stimulerende werking op het zenuwstelsel en/of de bloedvaten. Onze Europese vogels lusten heel graag berkenzaden (sijsen, barmsijsen, putters, goudvinken e.a.). Waarom zouden we deze zaden aan onze vogels ontzeggen ?.
Berkenzaden zijn te koop in speciaalzaken maar ze kunnen ook door ons zelf verzameld worden. Sommige liefhebbers spannen, wanneer de zaden rijp zijn, gordijngaas onder de berkenbomen, anderen hangen een regenscherm omgekeerd aan een tak. Zo verzamelen ze zelf de heilzame berkenzaden voor hun vogels en deze kleine inspanning kost helemaal geen geld. De moeite om ook eens te proberen.
Dit keer gaan we het hebben over het zelf kweken van levend voer voor onze vogels, meer bepaald: de wandelende takken. Een diertje dat veelvuldig gekweekt wordt door terrariumliefhebbers. De Wandelende tak (Carausius morasus) is oorspronkelijk afkomstig uit India. Dit insect is niet veeleisend en zijn levensduur is amper één jaar.
Om deze diertjes te kwekenis er geen extra verwarming nodig, de dieren ontwikkelen zich zeer goed bij normale kamertemperatuur. De beste kweekbak is een oud aquarium met de minimum afmetingen van 40 X 30 X 35cm, waarvan de bovenzijde voorzien is van fijn vliegengaas. De bodem behoeft niet bedekt te worden. Wel aan te raden is, er een klein lagje zand in aan te brengen omdat de inhoud van de bak om de twee dagen besproeid dient te worden met de bloemensproeier en de zandlaag de vochtigheidsgraad beter op peil zal houden. De bak niet te donker plaatsen.
Als voedsel voor de wandelende tak bdient men verse bebladerde twijgen van, vooral klimop, tradescantia, linde, roos, rozenbottel, rode beuk of boerenkool te verstrekken. Plaatsen in een glas bv. een jampot met water verlengt de versheid der twijgen. Afgevreten of verwelkte bladeren steeds vervangen. De dieren zeker nooit zonder voedsel laten zitten.
Kweekrijpe vrouwtjes planten zich parthegonetisch (zonder paring) voort en ook het grootste deel van hun nageslacht bestaat uit vrouwtjes. De eitjes, zo groot als een speldenkop, zijn bruin met een geelachtig dekseltje waarop een heel klein knopje zit. De dieren laten hun eitjes eenvoudig op de bodem vallen. Na 6 à 10 weken, al naar gelang de temperatuur, komen de 1 cm lange draaddunne jonge wandelende takjes te voorschijn. Het uitkomen kan men tot 5 maanden vertragen als men de eitjes koel bewaart. De jonge wandelende takjes groeien erg snel, na de 5de vervelling zijn ze al volgroeid (ca 5 à 6 maanden) en ze zijn dan meteen ook geslachtsrijp.
De vrouwtjes zijn ongeveer 8 cm groot, de mannetjes zijn aanzienlijk kleiner. Het aantal eieren kan meer dan 300 stuks bedragen. Als de wandelende tak zijn eieren heeft afgezet , waar hij enkele maanden over doet, gaat hij dood. Zorg voor klimgelegenheid voor de jonge, uitkomende, 1 cm grote wandelende takjes. Op de bodem een potje zetten met takken als voedsel. Enkele dunne takjes zijn reeds voldoende. De kaalgevreten takjes dienen we, alvorens te verwijderen, zorgvuldig te controleren op de aanwezigheid van kleine wandelende takjes.
Hoe komen deze diertjes aan hun naam ?
Wel, bij de minste aanraking vouwen ze hun poten langs hun lichaam en mede door hun groenbruine kleur vallen ze niet op en gelijken ze ook erg op een tak. Ze imiteren een takje.
Een interessante bijzonderheid: Wanneer het vrouwtje volwassen is geworden en eieren gaat leggen, gaat ze bloeden, dat wil zeggen, de oksels van de voorste poten kleuren zich rood en zonder een mannetje te hebben gezien te hebben gaat ze bevruchte eieren afzetten. Wanneer je de kweekruimte schoon maakt, veeg je de hele bodem bij elkaar en doe dit in een emmer met lauw water. Het vuil , zoals mestresten en zand, zakt naar de bodem, de eitjes blijven echter boven drijven en kan je ze met een zeef gemakkelijk uitvissen. Zo gauw voedselgebrek optreed - en in een dichtbevolkte populatie is dat vrijwel onvermijdelijk - worden vervellende dieren door soortgenoten aangevreten. De jongste stadia zijn hierbij het meest agressief. Rest nog te melden dat er ook een reuzenvorm bestaat van de wandelende takken. De Vrouwtjes van deze reuzentakken zijn met een gewicht van 20 gr wel haast een van de grootste insecten . De mannetjes bereiken slechts een lichaamsgewicht van 1 gr. Misschien een uitdaging om deze takken eens te kweken als voedsel voor onze vogels.
Te vinden in velden, akkers, weiden, tuinen, braakliggende gronden en op vuilnisbelten.Voorkeur voor diepe, voedingsstofrijke en niet te droge gronden.
BLOEITIJD:
Van juni tot einde september.
KENMERKEN:
Behoort tot de familie van de Composieten (Asyteraceae). Het is een overblijvende plant. De bladeren zijn net als stekelige vleugels. De stengels zijn zonder stekels. De bladeren zijn lancetvormig ingesneden, stekelig getand, gekroesd, vrijwel kaal. Gewoonlijk staan de bloempjes in kleine hoofdjes bijeen, de kleur van de bloesems zijn roodlila. De vruchtjes zijn aan de top voorzien van geveerd vruchtpluis (distelpluis), dat een overblijfsel van de kelk is. De bladstekels zijn ongeveer 5 mm lang en zeer scherp. De plant kan zowel via de wortel als via het zaad vermenigvuldigd worden. Boeren hebben er een hekel aan en weten amper hoe ze hem moeten bestrijden. Er zijn heel wat dieren die van de distels in het algemeen profiteren. Gegeten worden ze door o.a. ezels, geiten en soms ook wel door de konijnen. De olierijke zaadnootjes dienen als voedsel voor de vinkachtigen en de mezen. De insecten moeten een lange tong hebben om bij de nectar te kunnen, zoals bv. de hommels, de bijen en de zweefvliegen. Verder leven er kevers, bladhaantjes, bladluizen en snuitkevers van het bladgroen en zijn er de vlinders die zowel de nectar snoepen als de plant gebruiken om er hun eieren op te leggen zodat de rupsen van het blad kunnen eten, zoals de distelvlinder. Deze vlinder trekt naar het zuiden zodra de vorst in aantocht is.
OOGST:
Men knipt de stengel af tot men de laagst staande bloesem mee heeft en zodoende kan de plant op zijn geheel in de volière geworpen worden. Bij dit werkje kan men best handschoenen gebruiken voor de aanwezige stekels. Men kan ook de bloemhoofdjes alleen plukken en nadien de zaadjes, door middel van een rasp in een doosje laten vallen om ze goed te laten drogen en te bewaren voor de winter. Het best verzamelen voordat de pluis weg is, anders zijn de zaadjes ook weg.
BESTANDSDELEN:
De werkzame bestanddelen zijn voornamelijk - bitterstoffen,etherische olie, slijm, anorganische zouten, looistof, calcium, kiezelzuur en vitamine B1.
EIGENSCHAPPEN:
Van alle distelzaden wordt er een hoogwaardige olie gemaakt. De distelzaden bevatten ongeveer 22 % vet. Dus zeker niet overdrijven bij het voeren van de vogels.
GEBRUIK:
De distel kan in zijn geheel aan de vogels gegeven worden, maar vooral de zaden. Vooral voor de distelvink, sijs,barmsijs, goudvink, kanarie, maar ook kleine parkieten en kleine exoten lusten er wel van.
De Rozenbottel is wel bij iedereen bekend veronderstel ik. De plant, struik, kan tot 3 meter hoogte uitgroeien.
VINDPLAATS:
Te vinden in parken, tuinen en/of bosranden.
BLOEITIJD:
In de maanden juni en juli
KENMERKEN:
Rozenbottels zijn de vruchten van enige roosachtige planten. De plant is een struik die wel tot 3 meter hoog kan worden. Ze heeft breedborstige, weekharige, grote bladeren. De bloemen kunnen wit tot roodachtig zijn. De vruchten (de bottels) zijn eirond of bolvormig en oranje van kleur.
OOGST:
Vanaf augustus tot november worden de oranjerode bessen geoogst om gevoederd of om gedroogd of zelfs ingevroren te worden. Oppassen voor planten die langs drukke wegen staan, hiervan liefst geen bottels plukken. Voor het drogen snijdt men de bottels open. Het drogen moet snel gebeuren. Kunstmatige warmte tot 40° Celsius is mogelijk. De gedroogde bessen bewaren in goed sluitende bussen om de werkzame stoffen te behouden.
BESTANDSDELEN:
Looistoffen,etherische olie, was, suikers, vitamine A, B, K en C, veel caroteen, koolhydraten, pectine, appel- en citroenzuur en zeer veel magnesium. In de kernen (zaden) zit vanilline, sporenlecitrine, suikers, olie en kiezelzuur.
EIGENSCHAPPEN:
Bevatten erg veel vitamine C, daarom goed tegen infectieziekten. De flavonoïden remmen ontstekingen en hebben een antibiotische werking. De pectinen reguleren de darmwerking.
GEBRUIK;
Vooral de gedroogde of de verse rozenbottels. Men kan de vruchten ook invriezen, dan hebben we een goede voorraad voor de winter. Vooral de goudvink, groenvink, haakbekken, pestvogels, lijsters en de spreeuw zijn tuk op deze bottels.
De Papaver somniferum, die ons het blauwmaanzaad levert is het meest vetrijke zaadje dat wij onze vogels kunnen geven. Het vetgehalte bedraagt soms wel 50%. Behalve het Blauwe maanzaad is er ppk wit-, geel-, grijs-, zwart en rood maanzaad. Het kleinkorrelige zaad wordt bijna in de hele wereld geteelt. In ons land hier en daar en op kleine perceeltjes. Het maanzaad wordt gebruikt als smaakmaker in brood en gebak. Olie, die uit maanzaad gewonnen wordt, kan zeer goed gebruikt worden als spijsolie. Om haar afwijkende, drogende eigenschappen van andere oliesoorten wordt maanzaadolie ook gebruikt voor de fabricage van speciale lakken en vernissen.
Aan maanzaad worden narcotische eigenschappen toegelend. Bij volledig uitgerijpt zaad is dat geenszins het geval. Onrijp zaad kan inderdaad morfine bevatten. Uit de onrijpe zaadbollen wordt uit het melksap t.b.v. de farmaceutische industrie het alkaloïde (dit is een basische stikstofhoudende stof) papaverine gewonnen voor de bereiding van o.a. morfine. De papaverbol wordt om deze eigenschappen wel eens, de slaapbol genoemd. Het mag als bekend worden verondersteld dat om nog meer bekende redenen voor de bereiding van narcotica een speciale vergunning is vereist.
Door de vogelliefhebbers wordt deze blauwmaanzaad rustgevende eigenschappen toegekend. Inderdaad kan door het verstrekken van deze zaad, het gezang van de man kanaries worden getemperd. Onrustige vogels worden er kalm van. Tijdens het opkooien van tentoonstellingsvogels is het niet verkeerd om hen gedurende enkele weken, per dag een halve theelepel blauwmaanzaad te geven. Geef het zaad apart of doe het in het opfokvoer. Bij de gewone mengeling zakt het naar de bodem en de vogels zien het niet meer liggen. Blauwmaanzaad heeft ook een gunstige werking bij eventuele diaree.
Blauwmaanzaad heeft als één van de weinige zaden, een hoog calciumgehalte en een gunstige verhouding calcium-fosfor.
Nog veelvuldiger dan de lijsterbes is de Vlierstruik zowat overal te vinden en veelvuldig verspreid.
DE BLOEITIJD:
Vlierstruiken bloeien meestal in de maand mei tot einde juni met een welriekende bloesem. De bijna gitzwarte bessen zijn rijp in de maanden augustus - september.
UITZICHT:
Deze struiken kunne zich ontwikkelen tot een hoogte van circa 6 meter, door vakkundig snoeiwerk kan men er een heuse boom van bekomen. De takken van deze struik of boom hebben een lichtgekleurde tint met een zachte merg. De bladeren groeien tegenover elkaar en de bloesems zijn geelachtig wit.
OOGST:
Vlierbessen zullen misschien door tal van mensen gebruikt worden om siroop van te maken die goed is voor verkoudheden. Alleen de rijpe bessen kunnen aangewend worden om ze aan de vogels te geven. Men kan ze ook laten drogen in de open lucht.
VINDPLAATS:
Deze alom gekende struik of boom is te vinden in hagen, in bosranden en op verlaten plaatsen.
WELKE VOGELS:
De Goudvink, die van nature uit een echte besseneter is, zal ze zeker met plezier aanvaarden. Andere vinkensoorten zullen er ook wel van lusten en in mindere mate zal de Appelvink er ook wel van smullen.
BIJZONDERHEID:
Er is ondertussen een doeltreffend natuurmiddel gevonden tegen het zo gevreesde H5N1- vogelgriepvirus op basis van een gestandariseerd extract van vlierbessen. Het is helemaal niet duur, heeft geen ongewenste nevenwerkingen en het is zelf aangenaam van smaak. Allemaal eigenschappen die niet kunnen toegedicht worden aan de peperdure virusremmer Tamiflu.
KROONDUIVEN zijnde grootste duiven ter wereld. Ze zijn even groot als een kleine kalkoen. Het opvallendste kenmerk is hun blauwe kleur en de prachtige grote kuif van fijne veren. Hun leefgebied zijn de regenwouden van Nieuw Guinea en de omringende eilanden. Hij komt ook wel voor in de moerassige en deels overstroomde gebieden en mangroven. De Kroonduif meet ongeveer tussen de 73 en de 80 cm en weegt zowat 2,1 kgr. Deze duiven zijn maar zelden te vinden in privé collecties.
Ze eten allerlei vruchten en zaden die ze al wandelend zoeken op de grond. Ze kunnen zeker goed vliegen maar houden dit niet lang uit (waarschijnlijk door hun gewicht). Meestal foerageren ze op de bodem van de wouden.Het mannetje verdedigt zijn territorium met opgeheven vleugels, klaar om de indringer een ferme klap te geven, hij tilt daarbij ook zijn gespreide staart op. In de baltstijd heeft hij een buigingsritueel, waarbij hij zijn hoofd buigt en zijn staart op en neer waaiert, begeleid door zijn dreunende roep. daatna verzorgen het mannetje en het vrouwtje hun verenkleed.
Ze maken een groot nest van twijgen,hoog in de bomen, meestal wel op 10 meter boven de grond. De duivin legt maar 1 ei. Het ei wordt door beide ouders bebroed, 28 tot 30 dagen lang. Het kuiken vliegt na ongeveer 5 weken uit en is dan van kleur en kroontje reeds een mini Kroonduif. Het wordt nog wekenlang gevoerd door beide ouders. Kroonduiven zijn zeer sterke vogels, de haalbare leeftijd schommelt rond de 20 jaar. Het zijn helemaal geen schuwe vogels in het wild. Zo zijn het prooien voor stropers. Sinds geruime tijd bestaat er wel een jachtverbod op alle Kroonduiven maar een rijkelijke vleesmaaltijd is voor sommigen niet te versmaden. Zo loopt het Kroonduiven sterk achteruit. Alle drie de soorten worden door de wet vanWashington beschermd.
In gevangenschap gedijen deze grote duiven goed op oud brood, geweekt in melk, hele ongepelde aardnoten, graan (gebroken maïs), fijn gesneden fruit, druiven, fijn gesneden wortelen en als snoepje vijgen. Gedurende de dag zijn deze statige reuzen bezig op de grond van de volière, 's nachts slapen ze op een stok of in een boom. Het mannetje kan van het vrouwtje onderscheiden worden door zijn kromme bovenste snavelhelft. Bij het vrouwtje is die recht. Dit belangrijke geslachtskenmerk is al te zien bij de jonge kuikens, een paar weken nadat ze uitgekomen zijn. Kweekresultatenworden regelmatig vastgesteld. De duivin legt maar 1 ei in een mand, opgehangen tussen 1,60 en 1,80 meter hoogte. De jongen worden door de beide ouders, uit de krop gevoerd. Ze zijn geslachtsrijp na ongeveer anderhalf jaar. De aanbevolen ringmaat is 18 cm
De lijsterbes kreeg door de jaren heen verschillende benamingen in de volksmond, zo noemt men hem wel eens de Kraalboom, de Kraalbes, de Kwetsenbeienboom, de Vogelbessenboom of het Saphout. Hij hoort thuis in de familie der roosachtigen.
Grootte der boom is ongeveer tussen de 3 en de 10 meter - Men kan hem aantreffen in bossen, ruïnen, lanen of parken. Hij staat in bloei in de maanden mei - juni.
KENMERKEN:
De Lijsterbes behoort tot de familie der roosachtigen . Hij is inheems in Europa, West Siberië en Klein Azië. De struik of boom heeft een ronde, brede kroon. De jonge takken zijn behaard. De bladeren zijn oneven geveerd met 9 à 15 blaadjes. De blaadjes zijn langwerpig, spits, gezaagd, behalve bij de voet. De witte bloemtrossen hebben de geur van de meidoorn. In de zomer verschijnen dan de bessen. Het zijn, een soort kleine, bittere appeltjes ter grootte van een erwt. De rijpe bessen hebben een scherpe, zure, licht bittere smaak en worden eerst na de vorst genietbaar.
De OOGST:
Het best kunnen we ze in oktober plukken, als de bessen rijp zijn (het best wanneer de eerste vorst er is over heengegaan, omdat ze dan minder bitter zijn). Ze kunnen ook gedroogd worden of in de diepvries bewaard worden. Ze kunnen ook als gelei verwerkt worden, eventueel met appels, nadat de vruchten 8 tot 10 uren geweekt zijn in verdunde azijn. Geroosterd kunnen ze gebruikt worden als koffiesurrogaat.
BESTANDDELEN:
Lijsterbessen bevatten de pro-vitaminen A en de vitamine C. Appelzuur,citroenzuur,suiker (sorbitolum is een hoogwaardige suiker) en pectine. Niet overdrijven met lijsterbessen te voeren aan de vogels want de zaden bevatten ook blauwzuur.
EIGENSCHAPPEN:
Tegen verminderde eetlust en maagstoornissen. Door het hoge vitamine C gehalte verhogen ze de eigen afweerkracht.
GEBRUIK:
Kan best gegeven worden aan Goudvinken, vinken, kepen, merels, groenvinken, appelvinken, lijsters, en de pestvogels.
Bombycilla garrulus - Onze Europese Pestvogel Tekst: WEV
In Europa verblijft onze Pestvogel in het Noorden van Zweden en Finland en in het uitgestrekte woudgebied van Siberië ten Noorden van Rusland, boven de Poolcircel. De Bombycilla garrulus leeft in kolonies. Niet tegenstaande hij een solitair broeder is staan de nesten kort op mekaar, hij verdedigt geen territorium, enkel zijn eigen nest. Tijdens het broedseizoen bestaat zijn voedsel uit muggen en in mindere mate uit kevers, wormen e.a. De rest van het jaar eet hij vrijwel uitsluitend bessen; de geneverbes, taxus, lijsterbes en de vlier. Af en toe ook wel bramen,hulst en vogelkers.
De Pestvogel op hongertocht:
Bij uitermate zachte winters die toevallig op een bijzonder vruchtbaar lijsterbessenjaar wordt de pestvogelpopulatie omzeggens niet uitgedund. Het daaropvolgende broedseizoen zal zorgen voor een pestvogel explosie. Lijsterbessen bomen kunnen nooit twee jaar na mekaar overvloedige vruchten dragen met als gevolg dat het ongewoon groot pestvogelvolkje in het najaar, in hun winterkwartieren, voor een dreigende hongersnood komen te staan. Dit is dan de rede waarom ze om de twee jaar, massaal naar onze streken afzakken. De verhouding van het aantal pestvogels t.o.s. van het voedselaanbod bepaalt de grootte van de trek en zorgt al dan niet voor een invasie.
Herkennen van de GESLACHTEN:
De Pestvogel is een prachtige vogel ter grootte van een spreeuw. Het lijkt wel een exotische verschijning met zijn grote kuif en relatief lange vleugels. Deze kuif is bij het mannetje groter dan bij de wijfjes. De overheersende tint van zijn verenkleed is beige, overgoten met een warme rood-bruine waas. De dekveren van de staart zijn aan de bovenzijde asgrijs en aan de onderkant kastanjebruin. Hij heeft een zwartbruine bef die doet denken aan ebbenhout. Die van de mannelijke exemplaren is mooi afgelijnd. Bij de poppen daarentegen loopt zij wat uit in het beige van de borstbevedering. Boven de snavel loopt een zwarte streep tot achter het oog en eindigend in een punt. Tussen dit zwart van de keel en de oogvlek krijgen we een smallere witte stree, juist tegen de ondersnavel. Tevens wordt het oog nog geaccentueerd door een wit boogje onder het onderste ooglid. De start eindigt op eengele zoom, breder bij het mannetje dan bij het vrouwtje. Bij de jonge nestverlaters is dit duidelijk te merken. naargelang de vogels ouder worden is dit minder opvallend. De vleugels zijn donker, zwart-bruin van kleur met 2 witte strepen. De grote pennen hebben een witte rand met gele streep. In rusthouding geeft dit aan de gesloten vleugels een gele zoom. Aan het uiteinde van de kleine slagpennen hebben de witte veren wasachtige vermiljoenkleurige lakplaatjes. Deze zijn bij de mannetjes iets groter dan bij de vrouwelijke vogels. Deze wasplaatjeszorgden er voor dat de Engelsen hem "waxwing"zijn gaan noemen.De zachte, zijdeachtige veerstructuur inspireerde de Duitsers dan weer om hem "Seidenschwanz" te gaan noemen.
Algemene KENMERKEN:
Onze Pestvogel is zowat 18 cm groot. - We onthouden dat zijn vorm een volle borst laat zien, vrij plomp en korte staart, hij heeft een zijdeachtige bevedering met een kuif. het is een kalme, rustige vogel van nature uit. Hij heeft donker bruine ogen en bezit zwarte poten en nagels. De Pestvogel is een graag geziene volièrevogel bij onze liefhebbers. Tijdens tentoonstellingen is hij echter wel minder in trek.
Hierna volgen de BROEDUITKOMSTEN bij de KANARIES in de :
Vetstof GEEL- en de ROODREEKS:
Een doorwinterde kanariekweker zul je dit niet meer moeten komen vertellen, alhoewel ook zij soms nog met twijfels zitten. Bij velen is het echter nog steeds "er met de pet naar gooien".
In vele gevallen zal men dan bij de eindbalans maar sip staan te gapen en zal de teleurstelling erg groot zijn. Bezint eer ge begint met het koppelen van uw kweekvogels.
Een rede te meer om toch maar enige kennis van de erfelijkheidsleer op te steken, het heeft niets dan voordelen en de teleurstellingen zullen miniem zijn op het einde van de kweek.
Indien we starten met "ZUIVERE" vogels kunnen we in de meeste gevallen zelfs in het nest reeds bepalen van welk geslacht onze jonge vogels zullen zijn. Wanneer we onderstaande tabellen even nader beschouwen zullen we zeker tot de vaststelling komen dat het zeker zijn nut heeft om te weten welke vogel we aan welke moeten koppelen, bv. om de goede eigenschappen van de ene, over te brengen naar de andere. Ik zal trachten om zo vlug mogelijk alle kleurslagen i.v.m. de juiste koppelingen aan bod te laten komen. De liefhebbers met een kort geheugen raden wij dan ook aan om deze pagina's op te slaan in het PC-geheugen en te klasseren, zodat je steeds kan teruggaan om, in geval van twijfels, een controle te doen om te zien of je wel juist bezig bent.
DE GEEL - reeks:
Geel Intensief X Geel IntensiefGeel Schimmel X Geel Intensief:
Om de teunisbloem te leren kennen heb ik eigenlijk het meest moeite moeten doen. Men gaf mij in februari een droge stengel van een plant met de boodschap dat die plant extra goed was om distelvinken te vangen. Ik heb dan tot in de maand juni moeten wachten om met zekerheid te kunnen zeggen dat het hier om de Teunisbloem ging. Deze plant is in feite afkomstig uit Amerika.
BLOEITIJD:
De Teunisbloemen bloeien vanaf juni tot eind september maar dan blijft het bruine zad nog lang opgesloten in de buisvormige zaaddoosjes. Het is een tweejarige plant - Het eerste jaar vormt het zaadje een plantje. Het tweede jaar ontstaat uit dit plantje de zaadstengel.
UITZICHT:
Deze planten hebben een groot verschil tussen de jeugdvorm en de volwassen vorm. Een volwassen plant wordt tot 1,70 meter hoog en is dikwijls vertakt wanneer ze op goede bodem staat. De bladeren zijn lancet vormig en zijn 10 cm lang en 3 cm breed, de kleur is als tabaksbladeren. De bloempjes worden geel en verwelkte bloem valt af, het zaad gaat zich daarna vormen in de steeltjes. In de herfst barsten de steeltjes open en krijgt men de winterafbeelding der plant.
OOGST:
Er zijn 2 manieren om te oogsten, ofwel de plant afbreken of buigen en de open zaaddoosjes op een grote witte doek leegschudden. Men kan ook de plant meenemen en ze in de volière plaatsen.
VINDPLAATS:
Het is in feite toch nog een vrij zeldzame plant, behalve wanneer ze eens op een bepaalde plaats voorkomt breidt ze zich snel uit. Ik geef nu enkele plaatsen waar ten allen tijde de wintervorm te zien is nl. Op de parking van Cinema in Diest (stedelijke werkplaatsen) Ook langs de spoorwegbermen komt ze veel voor. Op vuilnisbelten zijn ze ook wel te vinden en braakliggende gronden. Men kan deze plant ook wel best zelf telen in de moestuin, wel op een zanderige bodem.
VOOR WELKE VOGELS:
De Distelvinken eten het nog liever dan negerzaad en dat al heel wat zeggen. Verder zijn er ook verzot op: de groenvink, de kneu, de frater, de vink, het sysje de roodmus, de barmsys en de Midden-Europese kanarie.
Bieslook noemt men ook wel eens; Astlook, pieplook, sneelook, smallook, snyprei, raslook, biespartje of fransch look. Het kruid hoort thuis in de familie der Liliaceae.
Bieslook komt in het wild voor in Europa, Australië en Noord Amerika. Het gewas groeit daar in warme tot hete streken, in volle zon. Merkwaardig genoeg is bieslook pas vanaf de 16de eeuw in Europese tuinen in de cultuur genomen. Al 5000 jaar geleden was het kruid in China bekend en volop in gebruik in de keuken vanwege de milde uiensmaak. Als artsenijgewas om bloed mee testelpen en als tegengif bij vergiftigingen. Marco Polo bracht Europa in contact met bieslook als culinaire lekkernij. Als koeien veel daslook eten krijgen het vlees en de melk een indringende, onaangename uiengeur.
Bieslook is een polvormende, winterharde vaste plant. Kan een hoogte bereiken van 30 cm. Bieslook heeft cilindrische, holle bladeren. In de zomer bolvormige schermen met lichtpaarse bloemen. Het is een heerlijk culinair gewas en een goede borderplant.
OOGST:
Bieslook mag 4 X per jaar geoogst worden. Snij het blad tot 3 cm boven de grond af. Het blad laat zich slecht drogen. Vries daarom verse bladeren in. Om ze in te vriezen doen we de bladeren in zakjes die we dicht knopen en leg ze zo in de diepvriezer. De blaadjes blijven een week goed. Gehakte bieslook kan je in ijsblokjes invriezen. De bolvormige bloemschermen staan erg leuk als garnering van salades en sauzen.
GENEESKRACHTIG:
Het blad van de Bieslook is zwak antiseptisch. Gesnipperde Bieslook wekt de eetlust op en bevordert de stoelgang. Bieslook doet het eveneens goed in bloempotten op de vensterbank. Om vers en gezond te blijven hebben de plantenenorm veel water nodig. Geef vooral ook voldoende meststoffen aan de plant omdat de voedseldeeltjes al snel met het water weg spoelen. Snij niet alle bladeren af want de bloembollen hebben de bladeren nodig om voedsel toegestuurd te krijgen. Als u alle bladeren wegsnijdt pleegt u in feite een aanslag op de bloemen. Ook in kuipen oogt Bieslook voortreffelijk.
ANDER GEBRUIK:
Bieslook schijnt schurft bij zoogdieren tegen te gaan.
Wie in de zomer, af en toe een wandeling maakt temidden van de korenvelden zal onwillekeurig de aandacht laten vallen op de mooie blauwe bloemen te midden van het graan. Vanzelfsprekendis de bloeitijd bijna gelijk met dit van het graan (juni-september)
UITZICHT:
Een kleine beschrijving zal u met zekerheid deze plant leren herkennen. Korenbloemen worden van 30 tot 100 cm hoog en zijn weinig vertakt. De bladeren bovenaan zijn lancetvormig en onderaan eerder getand. Ze zijn allen met wit viltig haar bedekt. De bloemetjes zijn blauw en tamelijk groot i verhouding met het kruid.
OOGST:
Korenbloemzaad biedt men aan in onrijpe toestand door de geplukte bloemen in de volière te werpen. Men kan later wel een flinke wintervoorraad aanleggen door de bloemhoofdjes te laten drogen en door de zaadjes met de hand uit de hoofjes te vrijven.
VINDPLAATS:
Korenbloemen ontdekken stelt geen speciale voorwaarden. Men hoeft slechts naar de korenvelden te gaan en kan je er niet naast kijken. Het valt echter op dat de laatste jaren dit prachtige bloempje snel begint af te nemen omdat het graan meer en meer gezuiverd wordt. Men ontdekt het minder ook langs de veldwegen en/of oevers van beekjes en dijken.
WELKE VOGELS:
Goudvinken, groenvinken en de gewone vinken eten het ook graag, alhoewel distelvinken en gorzensoorten het zaad in de herfst ook wel even zullen beroeren.
Normaal gaat de bovensnavel over de ondersnavel heen. Bij de schepbek is dit dan precies andersom, dus de ondersnavel gaat om de bovensnavel heen. De schepbek is een merkwaardig verschijnsel, waarvan wij niet weten of het veelvuldig voorkomt bij de kwekers. Wij hebben echter een liefhebber gevonden die daar regelmatig last van heeft. Hierna laten we hem even aan het woord:
Zo af en toe kweek ik een grasparkiet met een schepbek. Dit gebeurt mij wel minder dan één keer per jaar. Het is mij wel opgevallen dat dit steeds gebeurt met vogels met de betere bevederde koppen. Normaal hebben vogels een schepbek van jongs af aan. Eenmaal heb ik een pop gehad die als jonge vogel geen schepbek had maar als overjarige, bij het grootbrengen der jongen, had ze plots wel een schepbek. Een jaar later was, na het grootbrengen van haar tweede nest, plotseling weer weg, net zo onverwacht als hij gekomen was. Dit jaar had ik een nest met 5 jongen en hiervan hadden er 3 een schepbek, deze 3 waren ook weer de beste van het nest qua bevedering, van tegenslag gesproken. Door deze tegenslag wilde ik het schepbekprobleem wat van nabij gaan onderzoeken. Ik wilde wel eens weten of er een verschil in afmeting was tussen deze en de normale snavel. Om dit te weten te komen knipte ik de bevedering rond de snavel van de vogel weg. Op het eerste zicht kon ik geen verschillen ontdekken. Wel had ik de indruk dat de bovensnavel bij het groeien, in het begin wat achterbleef tegenover de ondersnavel. Hierdoor werd het jong eraan gewend en liet zijn bovensnavel, gemakkelijkshalve, rusten op de ondersnavel. Wanneer de vogel dan volgroeid is, houdt hij soms zijn snavel goed maar meestal blijft het een schepbek. Behalve bij de 3 schepbekken had ik ook bij de 2 jongen, met normale snavel en bij 2 jongen, eveneens met normale snavel, uit een ander nest maar met ongeveer de zelfde leeftijd, de bevedering rond de bek eveneens weggesneden. Wanneer ik op het eerste zicht geen merkelijke verschille kon vaststellen ben ik de snavels met een schuifmaat gaan meten. Er waren hierbij geen verschillen in de lengte der snavels. Ik had wel de indruk dat de ondersnavel van de schepbekken in verhouding met de bovensnavel ietsjes breder was dan bij de vogels met een normale snavel. Nu is enkel tienden van een mm verschil, gemeten bij een vierde vogel wel een erg onbetrouwbare factor, dus durfde ik ook hier geen zekerheid aan verbinden. Maar nu komt het leuke van het verhaal; doordat ik de veren rond de snavels had weggeknipt was het blijkbaar voor de vogels gemakkelijker om een goede rusthouding te vinden voor de snavel. Per dag toonden ze steeds minder van hun schepbek. Na zowat een week waren de schepbekken verdwenen en ik hoop dat dit de oplossing was voor het probleem, hopelijk blijft het zo. Dus, wanneer u een schepbek bij uw grasparkieten ontdekt dan is mijn advies; knip de maskerveren rond de snavel weg. De kans is dan uitermate groot dat u ook zoveel geluk hebt dan ik. Het schepbekhandicap is wel een eigenaardig verschijnsel, graag zou ik van liefhebbers van andere parkieten te weten komen of dit ook voorkomt bij andere soorten dan de grasparkieten. Hebt u een bourk, valkparkiet of wat dan ook, indien u bij deze vogels ook een schepbek hebt ontdekt, laat het ons dan weten. Nu breng ik dit verschijnsel als een gedragstoornis naar voor bij langbevedering en dat hoeft natuurlijk niet helemaal zo te zijn.
Het meisje op deze foto is mijn dochter, ze is 13 jaar en is sinds 3 dagen verdwenen.
De Politie heeft geen enkel spoor en doet er alles aan om haar te vinden, ik ben dood ongerust en kan alle hulp gebruiken om mijn dochterje terug te vinden.
Politiekantoor van Deurne - Noord is het kantoor waar je moet zijn indien je een tip mocht hebben van waar ze zou kunnen zijn. Stuur dit bericht zoveel mogelijk door des te groter is de kans dat we een spoor vinden van haar.
Haar naam is Naomi Van Loon en is ongeveer 1,60 meter groot, ze heeft blauwe ogen met een bruine karee en is licht vol slank. Ze is het laatst gezien in Deurne-Zuid op de waterbaan.
Capsella bursa pastoris, of het Herderstasje is een bescheiden plantje dat behoort tot de familie der kruisbloemigen. Gewoonlijk wordt het Herderstasje meer als onkruid onkruid dan als heilzame plant omschreven. Toch wordt deze plant, zowel in de Oosterse als in de Westerse geneeskunde gebruikt. De hartvormige doosvruchten schijnen op leren tasjes te lijken, tasjes die de herders vroeger droegen. In Engeland wordt het Herderstasje ook wel Moederhart genoemd. Dit geeft aan dat het een nuttig kruid is voor vrouwenklachten.
Belangrijkste BESTANDDELEN:
Over de bestanddelen van deze plant is door deskundigen veel strijd geleverd. Sommige wetenschappers waren van mening dat de werking te danken was aan een schimmel die vaak op het herderstasje aanwezig is (Albugo candida). Anderen waren weer van mening dat de inhoudsstoffen van de plant zelf voor de werking verantwoordelijk waren. Twee Japanse onderzoekers, K. Kuroda en K. Takagi, hebben vastgesteld dat bepaalde peptiden in de plant vochtremmende en samentrekkende effecten hebben. Andere bestanddelen zijn: Flavonglycosiden en Kaliumzouten.
De VERWERKING:
Hoewel de plant gedurende het hele jaar te oogsten is, wordt het inzamelen in de lente aanbevolen. Het bovengrondse deel van de bloeiende plant wordt geoogst en vers verwerkt.
TOEPASSING:
Capsella bursa pastoris kan worden toegepast bij een te hevige of langdurige menstruatie. Vrouwen die hier regelmatig last van hebben doen er goed aan om het herderstasje reeds vanaf een week voor de menstruatie toe te passen. Verder kan deze plant gebruikt worden tegen geregeld terugkerend verlies van circulatievocht uit de neus.
BLOEITIJD:
De bloeitijd van het Herderstasje is zowat te situeren vanaf de maand april.
UITZICHT:
Dit nogal veel voorkomend onkruid van 10 tot 60 cm bloeit practisch het ganse jaar en heeft als voordeel dat op één plant zich weer verschillende zaaddoosjes bevinden. De blaadjes verrschijnen eerst en spreiden zich vlak op de grond uit. Ze zijn tamelijk diep ingesneden zoals bij de paardenbloembladeren maar dan minder groot. Vervolgens verschijnen één of meerdere stengeltjes waarop reeds heel vroeg de driehoekige hauwtjes, afwisselend, langs de stengel groeien. De bloempjes boven aan de plant zijn klein en wit van kleur.
VINDPLAATS:
Op alle mogelijke plaatsen, maar vooral langs verlaten wegen, op akkers, tussen sla en vooral aan de randen van akkers en velden.
WELKE VOGELS:
Het is een snoepgoed voor in het bijzonder Kanaries, Distelvinken, Groenvinken, Kneuters, Goudvinken, Cini's en Sysjes.
Goed nieuws voor de liefhebbers van de, tot nog toe vergruisde, Grasparkieten. Tot op heden moest men op een TT niet afkomen met de gewone grasparkieten want zij kwamen zelfs niet in aanmerking voor een eventuele keuring. Vanaf volgend TT-seizoen komt hier een doorbraak in. Het is nl. zo, dat er een nieuwe reeks zal toegevoegd worden aan het gamma van de te keuren vogels op de grotere tentoonstellingen. Deze reeks zal bestemd zijn voor de gewone (kleine) Grasparkieten. Nu is de vraag meteen: Zullen de keurmeesters ook wel degelijk rekening houden met het verschil tussen de Engelse en de gewone Grasparkiet ???
Willen we echter kans maken met onze kleine parkietjes, zullen we toch degelijk rekening dienen te houden met de nieuwe standaard die ondertussen is samengesteld door de bevoegde commissie. Zie hierna de NIEUWE STANDAARD voor de KLEINE GRASPARKIETEN:
De KEURINGEN van de KLEINE GRASPARKIET
Hier dan het voorontwerp van de standaard voor de Kleine Grasparkiet:
FORMAAT:
De kleine grasparkiet heeft een lengte van max. 18 cm, gemeten van de kruin tot de punt van de staart.
TYPE:
De vogel moet een sierlijke, slanke gestalte vertonen. De ruglijn moet nagenoeg recht zijn maar desondanks toch iets naar binnen gebogen (kleine knik). Het breedste punt van de vogel ligt ter hoogte van de vleugelbochten, het blijft steeds een smal type.
NEK:
Bij de vleugelbochten is er een kleine inval , naar de wat spitse kopvorm. De nek is enigszins lang te noemen.
STAART:
De staart is recht en compact, hij bestaat uit 12 geheel volgroeide staartpennen. Deze lange staart, waarvan de middelste veren ver voorbij de andere uitsteken, is trapvormig, zodat de buitenste paar pennen slechts een derde deel is van de lengte van de middelste verlengde pennen. De lengte van de verlengde staartpennen is ongeveer 10 cm en moet in verhouding tot het lichaam staan.
HOUDING:
De Kleine Grasparkiet moet een fiere en natuurlijke houding aannemen, onder een hoek van 30° t.o.v. de stok. De vogel mag niet de indruk wekken onrustig te zijn. De vogel dient stevig op zijn poten te staan en wel zodanig dat het onderlichaam ruim vrij van de stok dient te blijven.
CONDITIE:
Is een eerste vereiste, Wanneer de vogel niet in conditie is kan hij nooit een hoge waardering krijgen. De perfecte conditie kan worden vastgesteld als een vogel geheel bevederd is. De bevedering dient de glans te vertonen, die getuigt van een goede gezondheid en showvoorbereiding.
VLEUGELS:
Deze moeten strak gedragen worden, zonder te kruisen, tot net boven de stuit. De vleugellengte moet in verhouding staan tot het lichaam en wel in de verhouding 45/100. De vleugellengte wordt gemeten vanaf de vleugelbocht tot de punt van de langste primaire vleugelpen. Zeven primaire vleugelpennen dienen geheel volgroeid zichtbaar te zijn.
KOP:
De kop is enigszins spits en dient smal en klein te zijn, zonder voorhoofdswelving. Dit van zowel het vooraanzicht als de zij het zijaanzicht.De achterkop mag geen aanvulling vertonen doch geleidelijk over over te gaan in een iets kleinere knik en vervolgens in de ruglijn. Vanaf de neusdoppen loopt de lijn van de kopvorm direct naar achteren over de kop om daar vloeiend aan te sluiten op de ruglijn.
OGEN:
Deze moeten helder, vrijmoedig en goed geplaatst zijn vanaf het voorfront, achterschedel en de bovenkant van de kop. De ogen dienen duidelijk zichtbaar te zijn, zowel in het vooraanzicht als inhet zijaanzicht. De ogen steken, als het ware uit de kop.
SNAVEL:
De bovensnavel is volledig zichtbaar. De snavel is eerder hoger dan langer, aan de zijden en aan de bovenkant afgerond. De bovensnavel is bijna loodrecht naar beneden gebogen, de onderkant diep ingekerfd, vervolgens tot een spits versmald en ver reikend tot over de ondersnavel. De laatste evenhoog als de bovenkant en aan de voorkant afgerond.De snavel dient verder gaaf te zijn en moet iets vooruitstekend gedragen worden en mag beslist niet in de bevedering worden weggetrokken.
NEUSDOP:
Aan de snavelbasis bevindt zich de neusdop. Dit is een wasachtige verdikte huid waarin zich de twee neusgaten bevinden. Deze washuid dient bij de man geheel glad te zijn, die van de pop kaniets ruwer zijn.
POTEN:
De poten zijn dun, slank en naar verhouding hoog en voorzien van lange tenen en nagels. Deze dienen recht, stevig en geschubt te zijn met 2 tenen naar voor en 2 tenen naar achter. Deze tenen zijn voorzien van een licht gebogen nagel. De tenen dienen de zitstok stevig te omklemmen.Ten opzichte van de gehele vogel zijn de tenen vrij lang.
MASKER en KEELSTIPPEN:
Het masker dient kort te zijn met daarin 6 regelmatig verdeelde keelstippen die niet te grootmogen zijn en dienen in verhouding te staan met het kleine masker. De keelstippen dienen druppelvormig te zijn.
Voor de kleur en tekening wordt verwezen naar de standaard van overige grasparkieten.
Ik ben Theunis Julien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TJip.
Ik ben een man en woon in Mijngebied - Beringen (Belgisch Limburg) en mijn beroep is Typograaf - Drukker .
Ik ben geboren op 24/08/1939 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ornithologie - Fotografie - Fauna en Flora - Verslaggeving - Interviews - Fotosessies.
Ben vooral bekend om mijn "Scherpe pen" - Sommige artikels laten een wrange nasmaak achter bij nogal wat indi
