vandaag uitzonderlijk kleine Oma (mijn mama) bezoeken. Zij verblijft al een 10-tal jaren in een serviceflat in Hasselt. Dat was toen een goede beslissing na het overlijden van mijn vader op zijn 65ste, nog maar juist op pensioen.

Meestal gaan we  haar 's zondags bezoeken, maar dit weekend word het zaterdag. Morgen 15/03 is het immers carnaval in Hasselt en om dan een parkeerplaats te vinden??? , vergeet het maar (Hasselt hinkt qua parking serieus achterop).

PS. op de foto links mijn mama en rechts haar zus. (dit is een foto van een aantal jaren geleden, maar momenteel is het beeld totaal anders).

Ik heb het daar enorm moeilijk mee.

Elke week kom ik teleurgesteld terug thuis, elke week zie ik haar achteruitgaan, mede door haar veranderde karakter. Zij hoort niet goed meer en kan niet aanvaarden dat alles niet meer zo gaat als voorheen.

Chapeau voor haar zus die toch al 91 jaar is en dit ook elke dag moet meemaken. (ze wonen allebei in hetzelfde gebouw, ieder zijn eigen serviceflat)

Ik kan het moeilijk beschrijven, maar waar zal dit eindigen? Oma is niet meer dezelfde als vroeger, die fiere vrouw die alles kon.

En vandaag was het weer koekebak. Ambetant, niets goed, agressief in het cafetaria (was beschaamd in haar plaats)

Ik heb in een emotionele bui mijn ongenoegen getoond en gedreigd om nooit meer te komen, maar heb achteraf mijn gedrag toch weer gerechtvaardigd en gezegd: "Oma ik ben niet kwaad". Ze was content en ik zag een lichte glimlach op haar gezicht.

Ben tenslotte met een dubbel gevoel naar huis gegaan en heb mezelf weer eens voorgenomen om mij de volgende keer wat in te houden. Het ligt soms ook aan mij; door alles wat ik de voorbije jaren heb meegemaakt is mijn karakter ook sterk veranderd. (de neurochirurg had dit voorspeld en ik moet toegeven; het is ook zo. Maar thuis moet Hilaire dit dan weer verdragen. (Sorry liefste)

Besluit: hoe zal ik dan zelf zijn op 86 jarige leeftijd???