oma spechie

Met de veerboot van Breskens naar Vlissingen

Langs het strand eventjes vlug naar het centrum en ondertussen de bezienswaardigheden bekijken

De jachthaven ligt er verlaten bij... en onze boot kon er echt niet aanleggen

De weersvoorspellingen zijn niet zo bijster goed voor de namiddag dus gaan we al vroeg op pad om met de veerboot vanuit Breskens, Vlissingen te bezoeken. De reis verloopt goed en we meren aan bij het station. De "zonnebus" komt maar niet dus besluiten we te voet naar het centrum te gaan. Niet ver maar voor mensen met mobiliteitsproblemen toch minstens een dertig minuten. We lopen langs het strand en dat is wel naar de zin van onze hond die de ganse weg voor zich alleen heeft. We komen aan in de jachthaven en bereiken via een aantal pleinen het centrum... de tocht zit al goed in de benen. Tot onze ontgoocheling zijn de meeste winkeltjes op maandagmorgen gesloten. Enkel een paar grote warenhuizen die je ook bij ons hebt zijn open. We zijn moe en het is al een stukje na de noen. We beslissen om met de bus terug te rijden. Na wat zoeken en vragen vinden wij een bushalte. We dienen nog 20 minuten te wachten... we kunnen wat zitten dus dat is al iets. Plots merken we dat de bus naar Middelburg station zal rijden. Kleine paniek... even bevragen en ja hoor, de bus naar station Vlissingen ligt wat verder maar je dient nog 15 minuten te wachten. We wagen het er op en daar komt de busvrouw met een bus aangereden. De hond mag mee en dus zijn we gerust dat we weer de veerboot halen. Daar snauwt een "heel vriendelijke" vrouw ons toe dat we te laat zijn en de volgende boot moeten nemen. Met dank ook namens de Duitse toeristen die we de boodschap overmaken. Hongerig vallen we de plaatselijke snackbar binnen. Geen patat voor ons maar dan maar een simpel broodje... haastig opeten en hup weer de boot op. Een groepje zwaar gehandicapte mensen zit in rolstoelen naar de zee te kijken. Vol ontzag zien we de begeleiders hen met allerlei dingen helpen. We worden er stil van want zoiets doen verdient alleen maar oprechte bewondering. Is het van deze beelden of van het praatje met een Hollandse Zeeuwse vrouw die onze hond een schatje noemt en vertelt dat de hare juist gestorven is, ik weet het niet maar bij het uitstappen vergeet ik mijn dure fototoestel... Een paar tellen later staat een Duitse begeleidster naast mij en geeft mij het toestel terug. Danke is het minste wat ik zeggen kan. We stappen uit en eenmaal in de auto gaan de hemelsluizen open... Het wordt onmiddellijk echt herfstweer. Een fleesje is zeker op zijn plaats en ik ben blij dat ik het toch in de bagage heb meegenomen. Ja het weer is totaal omgeslagen maar we laten het niet aan ons hart komen... Morgen weer een dag om van te genieten

09-09-2013, 19:11