6 dec was mijn eisprong en jawel bingo. Ben naar de huisarts geweest en test is positief. Heb meteen ook n afspraak bij de gyneacoloog gemaakt want wil zeker zijn dat t goed gaat he voor ik weer te blij ben en van wolk gezwierd wordt.
Bart heeft me vandaag ten huwelijk gevraagd. Had t niet verwacht daar ik al zwanger ben en altijd gezegd had dat ik wilde huwen voor er kindjes zouden zijn maar ja, hij is nog net op tijd dan he. De datum van het burgerlijke huwelijk ligt vast op 4/6/2004
We zijn (5 sept) de trotse ouders geworden van een flinke zoon: Ilya
We hebben hem geen 2de naam gegeven. Wil dat Ilya de kans krijgt om Ilya te zijn. Ilya van Bart en Els en niet Ilya die ook de schaduw van Nell gaat moeten meedragen. Ik hoop Nell dat je dat begrijpt maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan. Op zo'n dag als vandaag denk ik wel weer vaker aan jou. Nu zie ik in Ilya echt een stukje van mezelf en van Bart, hoe zou n kindje van ons eruit gezien hebben. Zou hij zo knap als Ilya geweest zijn. Waarschijnlijk wel he. Nell, mocht je tijd hebben en weten wat ik hier allemaal neerschrijf, wil je n beetje bescherm-engel zijn van mijn kindje. Hij is nog zo kwetsbaar en we zijn nu zo gelukkig met ons drietjes.
weer met geweldig nieuws, ilya is grote broer geworden. Hij is kei trots op zijn kleine prinses. 7/1/2007 is voortaan de verjaardagsdatum van onze lieve dochter Sita We zijn compleet Nell. Ons gezinnetje is compleet, ik ben het gelukkigste mens op aarde. Ik heb n lieve man gevonden nadat ik vreesde dat er geen prachtmensen zoals jij meer zouden rondlopen en bovenop de taart heb ik nog 2 prachtige kinderen gekregen. 10 jaar geleden zag m'n leven er plots heel anders uit. Wat kan het soms keren. Ik hoop echt dat dit gelukkig gevoel me nooit van m'n leven ontnomen wordt. Meer dan wie ook besef ik steeds ook de keerzijde, hoe kwetsbaar t leven is en hoe we met volle teugen moeten genieten. Pluk de dag als ie er is he Nell
Vandaag samen met Lisette en Liesbeth naar oncoloog gaan luisteren. Dennis kan nimmer beter worden. De palliatieve zorgen zullen gestart worden. Het komt weer allemaal terug Nell. Beleef heel jou 3 maanden weer van voor af aan. De tumor heeft zich van zijn longen verspreid naar zn rug en zijn hersenen. Ze denkt dat ie nog hooguit een maand te gaan heeft. Vind t zo erg voor liesbeth. Is nog maar 22 en moet haar pa al gaan afgeven. Hij is nog zo trots op zijn kleinkinderen. Die van liesbeth gaat hij niet eens meer leren kennen. Dennis was zelf heel weemoedig vandaag. Als Lisette effe buiten was met liesbeth heeft hij me zitten geruststellen en zitten wenen. We moesten ons geen zorgen maken, hij had alles geregeld. Net als jij he Nell, direct touwtjes in handen nemen en zorgen dat nabestaanden verder kunnen. Hoe komt t toch dat als iemand zo'n ernstig nieuws te horen krijgt dat zij op die momenten aan de praktische dingen beginnen te denken. Hij hoopte dat Lisette haar vrijwilligerswerk in het rusthuis bleef verder doen omdat ze daar echt in haar element is, dat gaat ze als ik er nimmer ben goed kunnen gebruiken zei hij. Was ik echt door ontroerd want tijdens zijn ziekteproces zijn net daar heel wat akefietjes rond geweest. Lisette die graag er even tussenuit was, Dennis die toen niet kon hebben dat ze weg ging. (Deels ook aan zijn gedragsveranderingen te wijten door de tumoren in de hersenen).
Bart blijft onder alles vrij kalm aan de buitenkant. Sluit zich wat af en vertelt me weinig. Denk dat ie me wil sparen doch dit heb ik niet graag. Ga toch ns proberen te polsen morgen.
We hebben vandaag te horen gekregen dat Daan, sita's klasgenootje ernstig ziek zou zijn
Een niertumor met uitzaaiingen naar zijn botten. Ziet er niet goed uit. Ben bang om naar Karen (Daans mama) te bellen. Weet maar al te goed waar ze nu doorgaat, anderzijds wil ik me haar lijden niet op mijn nek halen. Alles komt zo snel terug voor mijn geest en dan voel ik de pijn ook weer alsof het nog maar net allemaal gebeurd is.
Hoop echt dat t voor hen allemaal in orde komt al heb ik er maar een heel bang gevoel bij.
Is toch niet eerlijk he Nell, het kind is amper 4 jaar. Weet nog hoe ziek jij was en hoe pijnlijk het is. Moet zo'n kind dan ook door zo'n hel.
Heb m'n sollicitatie is vlot doorlopen en mag blijkbaar starten in het rusthuis in Leopoldsburg.
Kijk er enorm naar uit. Dicht bij huis, aangename mensen. De collega's heb ik nog niet ontmoet maar de verpleging leek me vriendelijk bij het eerste vluchtige contact. Het gaat hopenlijk goed te combineren zijn met mijn bijberoepen (pedicure en herbalife supervisor). Is halftime en zou 1 dag per week kunnen thuis zijn.
Na de vakantie ga ik ns kennis kunnen maken met het diensthoofd en m'n collega ergo en kine en dan kunnen we 1 sept starten.
Het mag niet zijn. Vals alarm. Blijkt dat de man die op de sollicitatie beweerde dat ik zeker 1 vrije dag in de week kon hebben zomaar iets uit zn nek sloeg want niets is minder waar. Ik ga 5 halve dagen moeten werken waarvan ook nog ns de woensdag namiddag en de vrijdag namiddag tot half 6. HAAAALOOOO. Dat zie je van hier. Ik ga de kids nog minder zien dan voorheen als ik in geel werkte. Ik heb al mee mn ontslag gegeven. Ga sewwes naar Geel bellen om mn onbetaald verlof weer in te trekken. Jammer want zag het echt zitten om in de rusthuissector te werken. Lijkt me echt 100 % mijn ding. Tja. Uitstel is geen afstel zeker he. Ben wel ferm kwaad, dat doe je toch niet als directeur van een ander rusthuis blijkbaar zeggen dat t geen probleem gaat zijn om bv woensdag thuis te zijn als je er niets over te koeken hebt. Dikke Shit
Kan blijkbaar het komende jaar niet terug starten in geel daar ze sollicitaties hadden uitgeschreven om mijn vervanging van mijn onbetaald verlof te doen. Ben kei pissed. Ze nemen liever een onervaren iemand aan dan de procedure te stoppen en mij terug in dienst te nemen. Ben ik echt maar n nummer voor hen dan. Ik ben dat gedoe in Geel zo kotsbeu. Je bent er echt niets meer dan 1 van de 800 werknemers. Er is geen respect voor je inspanningen die je daar 15 jaar geverd hebt, niets. Weet je ben serieus aan t denken om mijn benoeming daar te steken waar de zon nooit opkomt en op zoek te gaan naar iets wat ik echt graag wil doen. Ik leef ook maar één keer en wil er de max van maken. Das de filosofie die me nog altijd het best af gaat Nell. Nooit iets doen dat tergen mijn zin is. Mijn hart en mijne buik volgen en proberen mijn goed gevoel door te geven alsof t iets besmettelijks is. Ik moet plots denken aan de tekst die je voor op je herdenkingskaartje had opgesteld
In mijn bed, ver van jou en mij vandaan Zie ik in de donkere hemel de heldere maan. Het doet me denken aan een pareltje in de woestijn In helder wit zand, heel teder en fijn Nu is mijn leven voorbij. Pareltje, het jouwe gaat door, zonder mij Even zal de tijd lijken te staan. Maar je zal weer verder moeten gaan. Ga op zoek naar de zonnetjes in je leven. Laat hun stralen je warmte geven. Laat ze je voeden met moed en kracht. Zodat jij kan gaan stralen zo sterk als de maan in de nacht
Nell
Je hebt gelijk Nell, ik ga op zoek naar mijn zonnetjes. Ik ga dat jaar verlof gebruiken om dat te zoeken waar mijn hart ligt. Naar mijn zonnetjes.
Ben ondertussen in t rusthuis van leopoldsburg een maand full time aan t werken omdat ze daar anders echt in de shit zaten door mijn ontslag. Ondertussen ben ik wel aan t solliciteren. 2 plaatsen hebben mijn voorkeur gekregen. Eentje terug in Geel doch ion een rusthuissetting doch de sfeer was precies niet echt zo dat. Was wel leuk dat ik bekende patienten van t Opz daar zag rondlopen die direct zo superenthousiast naar mij deden doch de directrice reageerde daar nogal raar op. Coupeerde de mensen zo direct alsof dat ze onbeleefd waren terwijl dat ze net zo open en gastvrij zijn en ik dat net zo bewonder aan hen, die spontaniteit van de geelse gezinsverplegingspatienten.
Een andere sollicitatie is in Holsbeek doorgegaan. Hier had ik echt wel een goed buikgevoel tijdens het gesprek alsook van mijn indruk als ik daar effe in het gangske heb zitten wachten op mijn beurt. Had echt t gevoel dat ze daar een warme thuis willen creeeren voor mensen hun laatste levensfases. Bedoel dit niet palliatief he maar echt als laatste rust-huis om nog met de nodige waardigheid je oude dag mogen door te maken. Waar m'n respect heeft voor elkaar, waar je geen nummer bent maar een waardig mens, zowel als bewoner als als personeel.
Iedereen zegt wat Holsbeek , zo ver, ben je gek, en je vaste benoeming dan, en je hebt vast werk in geel,......bla bla bla Nee ik ga mijne buik volgen Nell, het wordt Holsbeek. Heb er echt een goed gevoel bij. Blijk ook dat er n collega ergo van t school vroeger er werkt, had er stage gelopen en is er blijven plakken. Een toffe, Annick, kon er toen al goed mee overweg dus das dan toch al 1 iemand waar ik van weet dat ze n toffe collega gaat zijn. Zij zou er ook niet zijn blijven werken als t geen goed rusthuis zou zijn. Annick past echt in het plaatje dat ik heb van 'zo zouden zorgverleners moeten zorg verlenen'.
We gaan er voor. Ben reeds vanaf mijn sollicitatie vertrokken met t attitude van what you see is what you get dus als ik hen teleurstel ligt dat aan hun eigen vraagstelling he. Ik kan enkel geven wat ik heb, als ze iets anders nodig hebben en ik kan het niet geven gaan ze dat ook wel snel doorhebben he.
Duimen he 10 januari na ons weekje centerparcs mag ik starten
Daan sita's klasgenootje is komen spelen. Had zo bang voor dat eerste contact terug doch Daan zorgde met zijn spontaniteit dat t ijs snel gebroken was hoor. Ze hebben zich reuze geamuseerd. Vooral de auto met afstandsbediening en t kleien vond ie leuk. Binnen enkele weken is ie jarig dus ik weet wel wat kado doen dan. Daan was regelmatig moe en had tegen het einde van de namiddag feel buikpijn gekregen. Hoop dat ze snel iets aan die pijn kunnen doen want kindjes horen geen pijn te hebben he.
het kindje in sitas klas met de niertumor is overleden vannacht. Ben er echt van aangedaan. Het kind is net nog maar 5 jaar geworden. Wat kan het toch oneerlijk zijn. Vroeger dacht ik dat het enige eerlijke op de wereld is is dat iedereen dood moet gaan, arm of rijk, goed of slecht, ieder moet ooit gaan. Nu denk ik er toch anders over. Ook dat is al nimmer eerlijk. Er is krapul dat 100 wordt en er zijn schatten van mensen die amper 25 of 5 mogen worden. Ik weet niet hoe ik het aan Sita en Ilya ga moeten vertellen. Ze zijn zelf nog zo klein om hier mee moeten geconfroteerd te worden. Toch weet ik ook wel dt het nu eenmaal bij het leven hoort. Hoop dat ze t n plaatsje kunnen geven. Ga n paar dagen wachten om met karen (de mama van Daan) contact te nemen. T zit me wat te kort op mijn vel om dat nu direct te doen.
Eerste dag is goed meegevallen. Veel nieuwe namen, veel te veel om ze te kunnen onthouden maar dat komt wel goed binnen een jaar of 2 of zo ;o) Collega's vallen goed mee, eerste indruk, maar die is voor mij toch wel heel belangrijk. Komt nu natuurlijk veel op je af maar probeer er nuchter onder te blijven. Zit ook in de positie dat t nog niet definitief hoeft te zijn en dat doet veel. Kan rustig de kat uit de boom kijken en nagaan of dit nu echt is wat ik wil. Kan ik hier mezelf zijn, Mag ik hier mijn ding doen. Lopen hier de zonnetjes rond die mij kunnen laten stralen ;o)
Minder leuk was dat ik al direct n dag verlof moest vragen om naar Daan zijn afscheidsviering te kunnen gaan. Was wel fijn dat er geen probleem van werd gemaakt.
Hoop dat t allemaal wat gaat meevallen. Durf me nu niet zo kwetsbaar op te stellen en voel me net zo kwetsbaar nu door Daans' overlijden.
Vandaag was het Daan zijn crematie. Man wat was het toch moeilijk. Heb mn tranen niet kunnen bedwingen maar dat moet ook niet he. Jou filmke was er ook weer bij hoor Nell. Telkens weer als ik in n kerk of crematorium kom heb ik het vlaggen. Ik kom er echt niet graag, heb er geen leuke herinneringen. Vind t niet erg om aan je te denken maar niet op die plaatsen. Daar kan ik geen leuke herinneringen plaatsen.
Daan, je was een supersterke toffe kerel. Het heeft niet mogen zijn. We gaan je missen man. Je hebt bij ons een plaatske in ons hart veroverd.
Wat zag ik er tegenop. De vraag: en is het gisteren wat gegaan? Maar ik moet eerlijk zeggen. Het ging. Ik voel me echt goed tussen mijn collega's, ze zijn 'echt' in hun bezorgdheid. Ik heb ze heel kort over jou verteld. Was blij dat t eruit was want zat al n paar dagen te wringen. Niet alleen Daan's overlijden lag me op mijn hart maar vooral jou voorgeschiedenis die er zo nauw aan vast hangt lag weer bovenop maar het is eruit. Misschien aan n te snel tempo maar so what he. Ben trots op mezelf.
Graag wil ik aankondigen dat t blog hier stopt. Er zijn t laatste jaar veel nieuwe wendingen in mijn leven gekomen.
Ik heb besloten in Holsbeek te blijven werken. Heb mijn vaste benoeming in Geel overboord gegooid en het contract van Holsbeek aangenomen. Het is er fijn werken. Een 'warme thuis' voor de bewoners, Warme, echte collega's, 'zonnen' van bewoners, fijne werkindeling. Wat veel op en af gerij maar dat weegt niet op tegen het feit dat ik het werk heel graag doe. Ik kan het combineren met mijn pedicure bijberoep, neem wel geen nieuwe klanten meer bij aan en geef de laatste 10 bijgekomen klanten door aan een nieuwe pedicure die ook aan huis gaat nl Inge Vreys. Heb de laatste 6 weken wat zitten sukkelen met mijn gezondheid en heb veel tijd gekregen om na te denken doordat ik de weekenden en een aantal doordeweekse overnachtingen in het ziekenhuis heb moeten doorbrengen. Heb er geen piekertijd van gemaakt maar wel ns tijd om alles eens op een rijtjes te zetten. Wat wil ik, moet ik, kan ik, heb ik, heb ik niet meer...
Helaas stop ik met de supervisie van herbalife. Kan niet alles goed doen dus moet ik prioriteiten stellen,de kids, Bart en holsbeek gaan voor, overige tijd is voor t bijberoep en de hobby's. Ook het appartement dat ik gekocht heb na de verkoop van ons huis heb ik verkocht. Er heeft zich iemand fatoenlijk aangeboden. Een jong koppeltje dat in febr een kazacs adoptiekindje verwacht. Begin december is de verkoop rond en heb ik daar ook al geen kopzorgen meer om. We hebben nog steeds Bart's appartement maar die heeft ne brave huurder en geen kopzorgen dus dat blijft behouden. Zo dat is de stand van zaken Het was me n waar genoegen om jullie op de hoogte te houden over het reilen en zeilen van Nell en Els en nadien van Els en Bart doch hier komt t punt. Nell wordt nooit vergeten ook zonder blog. Het blog werd meer en meer mijn dagboek ipv een middel om rond Nell te rouwen. Ik kan wel mensen aanraden als ze in zulke situatie terecht komen dat schrijven zeker een oplossing kan zijn
XXX allen
Bedankt voor de talle reacties die er steeds zijn gekomen. Bedankt Chris om de teller steeds te recetten, de reacties door te zenden naar mij en te verwijderen, mijn schrijffouten te laten staan,......
