Woensdag werd ik wakker met een vreselijke keelpijn. Keelpijn is nooit echt aangenaam maar als je weet dat je een presentatie moet geven is het een kleine ramp. Daarom ging ik bij Ninfa schooien om een keelpastilletje om het enkele seconden later subtiel weg te moffelen in een zakdoekje. Nota aan mezelf: Mexicaanse keelpastilles smaken NIET lekker! Ik besloot dan maar om mezelf op school te trakteren op een ‘chocolat chaud’: véél lekkerder en even efficiënt! Even later stonden ik en Alejandra de klas de impact van Chinese softwarepiraterij op de winstcijfers van Microsoft duidelijk te maken. De presentatie verliep vlot en het viel gelukkig niet op dat ik ziek was aangezien iedereen in de klas ziek is. En niet alleen in onze klas, bijna iedere uitwisselingsstudent is ziek! De verkoudheden worden hier echt aan een sneltempo doorgegeven. Dit heeft volgens mij twee redenen. Eén: dat idioot gekus de ganse tijd! Ok, we moeten ons integreren in de Franse cultuur maar iedere ochtend heel de klas twee kussen geven, vind ik er toch wat over. En ten tweede: het delen van glazen en flessen. Op een feestje kan ik het nippen van elkaars drankje nog toestaan, de alcohol zorgt wel voor de ontsmetting. (Alhoewel dat ook dit niet altijd zonder gevaar is. Nota aan mezelf: een Hongaarse cocktail van Rum met tomatensap is NIET lekker!) Maar nu wordt er ook al buiten de party scene gezellig gedeeld. Enkele dagen voor ik ziek werd, heeft er nog een Chinese van mijn flesje water gedronken. Ik heb nu waarschijnlijk SARS. Ik wist dat ik nooit mijn smetvrees had mogen opgeven.

Gelukkig bleef mijn ziekte beperkt zodat ik vrijdag het examen kon meedoen. Dit examen vond plaats om 10u45 nadat we nog les van datzelfde vak hadden gehad van 8u30 tot 10u30. Het Franse schoolsysteem wordt eigenaardiger met de dag.

Om mijn genezing een beetje te versnellen, besloot ik na mijn examen naar huis te gaan. Medicijnen kunnen een mens veel helpen maar er is slechts één ding dat je echt beter maakt: je eigen bedje. En ‘a nice home cooked meal’ natuurlijk! En er stond mij thuis veel lekkers te wachten: vol-au-vent, chocolademousse, speculaasijs (allemaal lekker Belgisch) en de mama bakte speciaal voor mijn goed rapport appelbeignets! Wat een beloning en een veel betere stimulans dan de studiebeurs die EHSAL in petto heeft voor zijn beste student. Gratis een jaar bijstuderen is toch geen prijs voor de slimste student? Geeft dat aan den domste he!

Na een uitgebreide maaltijd doorbladerde ik even de kranten van de voorbije week om toch nog een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws in de wereld. En wat voor nieuws! Slecht nieuws! Héél slecht nieuws! Dramatisch nieuws!

08-02-2008 om 23:23 geschreven door Natalie

Deze ochtend was ik voor dag en dauw op. Vandaag kon ik namelijk eindelijk het resultaat van mijn examen Management Accounting bekijken. En … it’s a pass! Het is zelfs meer dan ‘a pass’: ik heb 17/20 J! Ik kon het amper geloven: 85% terwijl ik aan Hogeschool Gent nooit meer dan een 11 behaald heb voor een boekhoudvak. Of het niveau aan de EHSAL is echt lager of ik ben de afgelopen jaren veel slimmer geworden. Laten we even in het midden houden wat de correcte verklaring is.

Nog helemaal vrolijk door mijn ‘goed rapport’ vertrok ik naar mijn tweede les ‘International Business’. Ja, deze week heb ik nogeens een weekje les. Wat is het leven van de uitwisselingsstudent toch hard! Nee eigenlijk is het ècht wel hard: dit vak trek namelijk op niets! Het wordt gegeven door een Australisch Professorenkoppel (moeten die Australiërs dan echt altijd hun familie meenemen naar de les?!) die meer met elkaar kibbelen dan les te geven. Naast lesgeven, runt het koppel ook een vleesbedrijf in Australië. Toen de vrouw hoorde dat ik van België kwam, praatte ze zeker een half uur over de Belgische koeien. Ze ging er zo in op dat de man moest tussenbeide komen. ‘Yeah, don’t mention cows to my wife or she will never stop talking’ waarschuwde hij mij. ‘Yeah’ beaamde de vrouw ‘I get very excited over cows’. En dat zijn dan mijn leerkrachten?! Ik was trouwens niet begonnen over koeien, ik zei gewoon dat ik uit België kwam! Het feit dat men België associeert met koeien betekent toch dat we een zwaar imagoprobleem hebben in het buitenland!

Maar kom, over drie dagen ben ik alweer van hen verlost! Dit is wel het enige voordeel van het ‘één-week-les-systeem’. Ik vind vijf dagen toch iets te weinig om een onderwerp ècht te doorgronden. Ik blijf erbij dat het Zweedse schoolsysteem van drie weken les nog altijd het beste is (zoals bijna alles in dat land hé :-p)! Ook zijn de vieruurlange lesvoormiddagen niet echt ideaal voor ruglijders zoals ik! Gelukkig geven de Australiërs altijd veel pauzes! Die pauzes zijn altijd leuk omdat bijna iedere uitwisselingstudent in hetzelfde gebouw les heeft. Tijdens de pauzes is er dus tijd genoeg om de sociale contacten te onderhouden.

Een groot voordeel van Iéseg is wel dat we nooit een boek moeten kopen of iets moeten uitprinten: de eerste les krijg je gratis een bundeltje met alle hand-outs. Als dat geen service is! Voor de Franse studenten is deze service maar logisch aangezien hun studiegeld maar liefst 6500€ per jaar bedraagt! Blijkbaar zit ik hier op een prestigieuze school (een ‘Grand école’). Wie in Frankrijk ‘Iéseg’ op zijn c.v heeft, krijgt de ene jobaanbieding na de andere.  Spijtig dat niemand in België ooit van deze school heeft gehoord!

Maar over jobaanbiedingen moet ik mij gelukkig nog even geen zorgen maken. Laat ik eerst maar zorgen dat ik in Lille voor alle vakken slaag. Daarom zou ik nu beter mijn presentatie voor morgen voorbereiden. Ik heb deze net met mijn groepje (Sue – Steve – Alejandra – Daniela) in elkaar gestoken. De slides zijn al in orde, nu nog verzinnen wat ik er bij zou vertellen … .

05-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Dit weekend was er eindelijk wat tijd voor cultuur. Op zaterdagochtend (als je 14 uur nog ochtend kunt noemen tenminste) heb ik een grote wandeling gemaakt door het oude stadsgedeelte of ‘vieux Lille’ voor de Fransozen onder jullie. Ik wandelde door smalle straatjes met charmante huizen in een 17^de eeuwse architectuur (ik heb me zopas een reisgids van Lille aangeschaft, dit verklaart mijn plotse kennis over façades).

Maar het echte culturele hoogstandje vond pas s’avonds plaats: ik heb mijn buitenlandse vriendinnetjes Prison Break leren kennen! Omdat het mijn dvdbox is, was deze keer mijn kamer de cinémazaal. Demn ik beklaag Romka! Chips op het hoofdkussen en koekkruimels tussen de lakens, heb ik echt niet nodig: mijn bed kraakt zo al meer dan genoeg! En bovendien waren ze uiteraard direct verslaafd waardoor ik tot 2 uur s’ ochtends de avonturen van ‘Michael Scofield’ en zijn bende moest volgen. Al onze illusies werden natuurlijk direct ontnomen toen Imelda er ons zonodig attent op moest maken dat ‘Wentworth Miller’ echt wel gay is hoor. Is er in deze wereld dan echt geen plaats meer voor wat mysterie?

Maar laten we terug gaan naar de echte cultuur. Voor mijn al niet al te grote mannelijke fanclub (hallo papa, alles goed?) vindt dat hij evengoed de Flair kan gaan lezen met al deze girltalk.

Zondagochtend bezocht ik het ‘Palais des beaux-arts’, het grootste museum in Frankrijk na het Louvre. Iedere zondag zijn de musea in Frankrijk gratis dus daar moesten we van profiteren! We hadden verwacht dat veel mensen hetzelfde idee zouden hebben maar nee, buiten de internationale studenten was er echt geen kat! Terwijl ik helemaal alleen door de gigantische zalen liep, werd mij duidelijk waarom ik daar alleen was! Ok, de schilderijencollectie was best indrukwekkend maar ik denk dat ik toch een iets ‘moderner’ meisje ben! De keramiekcollectie was al helemaal een stap te ver: als ik wat borden wil zien dan trek ik wel een keukenkast open hoor! Of nog beter: dan ga ik naar IKEA!

We beëindigden de zondag met een filmpje! Dat was alweer even geleden. In ‘No reservations’ speelt Catherine-Zeta Jones (mijn meest ergerlijke actrice) de chef in een restaurant. Zo werd het toch nog een beetje een film voor mij! De film deed mij naast honger krijgen ook zorgen maken over wat ik woensdag moet klaarmaken. Dat internationale diner gaat dus echt door he! Shit, ik dacht echt dat het een klein buitenlands grapje was. Niet dus, er wordt van mij verwacht dat ik volgende woensdag een typisch Belgisch gerecht klaarmaak. Wie kan er mij een goede suggestie geven? Er zijn wel enkele beperkingen: het moet gemakkelijk klaar te maken zijn voor een grote groep, niet te veel ingrediënten bevatten en ik heb maar 1 pot en 1 pan met beide een gemiddelde diameter van 15 cm.

Er hangt zelfs een prijs aanvast: voor de persoon met het winnende idee zal ik hetzelfde gerecht in België opnieuw maken! Als dat geen mooie deal is! Ik ben al benieuwd naar de vele suggesties … .

03-02-2008 om 23:34 geschreven door Natalie

·         Als cornflakes beschouwd worden als een volwaardig ontbijt, dan tellen chips vast en zeker als een volwaardige lunch.

·         Eén Vodka-orange telt voor één portie fruit.

·         Op een vuil kledingsstuk parfum spuiten, is net zo goed als het te wassen.

·         Melkchocolade is een noodzakelijke bron van calcium.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de logica van de uitwisselingsstudent. Maar het moto dat het beste mijn voorbije dagen kan beschrijven is: “S’ ochtends opstaan en zich aankleden is al meer dan genoeg activiteit voor één dag.”

Niemand van mijn buitenlandse vriendinnetjes had de voorbije dagen les dus we hingen maar wat rond in elkaars kamer of in de nieuwe meetingplace: de keuken. In die keuken smeedden we wrede plannen zoals een internationaal diner en zelfs een heuse internationale speeddating! Ik ben hier bevriend met gefrustreerde mensen ni te doen! De keuken is ook dé perfecte plaats om handel te drijven: de helft van mijn pasta in ruil voor 3 twixen, zo’n gul aanbod van Romka kon ik niet afslaan. Maar in de keuken is er ook tijd voor zwarte magie … . Heeya vertelde ons dat ze kan handlezen. En natuurlijk waren we allemaal benieuwd naar onze toekomst. Vooral de vraag ‘Is your husband going to be handsome?’ wekte onze interesse. Eén voor één stelde Heeya de meisjes teleur ‘No, average, sorry, average, average, average’ tot ze mijn hand zag. ‘Wow’ riep ze verbaasd uit! ‘Oh my god, I never saw this before, it’s amazing your husband will be so handsome!’. Ze bleef maar verwonderd naar mijn hand staren alsof ze hoopte dat mijn knappe vent spontaan in mijn handpalm zou verschijnen. Ik keek mee maar het mocht niet baten, het mysterie zou nog even verhuld blijven.

Later die avond besloten we om toch nog iets actiefs te doen en gingen we uit. Amai, het was de raarste, chaotische avond van mijn leven! Eerst gingen we naar the ‘partyhouse’. Dit huis waar zo’n 5 uitwisselingsstudenten leven, staat bekend als een huis waar de beste feestjes plaatsvinden dus dat wouden we zelf eens nagaan. En blijkbaar waren we niet de enigen … iedere buitenlandse Iésegstudent bevond zich in de superkleine keuken van het huis. Ik kwam echt iedereen tegen, op een gegeven moment stond er zelfs een leerkracht naast mij! Echt grappig, ik vroeg zo aan een Mexicaanse ‘Euh, is da niet de vrouw van de administratie?’, ‘Ja’ antwoordde ze ‘Ze wilt graag een goed contact met de studenten hebben.’. Ik zeg het je: echt alles was mogelijk die avond. Er was natuurlijk ook tijd voor nieuwe ontmoetingen: ik heb twee Nederlanders leren kennen! Eindelijk nogeens mijn eigen taaltje kunnen praten! Het moet al erg gesteld zijn wanneer je blij bent om Hollanders te zien! (grapje hoor) Rond 12u30 kwam abrupt een einde aan de ‘preparty’: de buurvrouw had wegens geluidsoverlast de politie gebeld. Natuurlijk is het niet eenvoudig om zo’n grote bende direct uit elkaar te drijven dus toen we op straat nog wat aan het praten waren, gooide ze water op ons! We besloten dan maar snel richting ‘Overpoort’ te vertrekken. Eerst naar ‘Café Latino’ voor de mensen met Spaans bloed en dan de ‘Palace’ voor de techno-liefhebbers :-s gelukkig verbeterde de muziek na een tijdje. Heel de avond lang waren er wel weer bizarre ontmoetingen met Fransen. Wa is da hier toch in da land? Ik ben dat als meisje uit Vlaanderen ‘waar het verboden is om onbekende mensen aan te spreken', echt niet gewoon! Het zijn ook altijd héél interessante conversaties:

-       Française?

-       Non, Belge.

-       Aah, Belge! Moi, je suis Français.

-       Wow, dat is wel erg verwonderlijk aangezien we ons in FRANKRIJK bevinden! Get away, you uninteresting bastard.

01-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Na een super ontspannen week (= eerste hoofdstuk thesis en individuele paper geschreven) en een super kalm weekend (= flauwvallen in de cinéma), vertrok ik dinsdag wederom naar Lille. Toen ik Romka, Asia en Ninfa voor mijn residentie tegenkwam, merkte ik meteen dat mijn angst om vergeten te worden ongegrond was. Ik kreeg direct van iedereen twee kussen op de wang, blijkbaar worden sommige Franse gewoontes snel overgenomen.

Na een gezamenlijke maaltijd, vertrokken we naar school voor een ontmoeting met onze ‘godfather’ of ‘godmother’. Iedere buitenlandse student krijgt een Franse student toegewezen waarmee je dan een paar activiteiten kan doen zoals een rondleiding in Lille of een etentje met specialiteiten van je land. Mijn buddy Roman (of Romain?) was best vriendelijk maar of we opnieuw zullen afspreken, weet ik niet. Ookal was het een goede oefening voor mijn Frans, ik voelde mij niet echt verwant met deze eerstejaars! Dan kwam ik beter overeen met de ‘oudere’ buddy van Romka, Aurélia (blijkbaar is dit in Frankrijk een jongensnaam?!). We kregen gezelschap van een zatte Fransman die mijn Poolse vriendinnetjes wat kwam uitlachen. ‘What is your name? Vodka?’ No, it’s ROMKA. Sommige vooroordelen zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. En zolang ze waar blijken te zijn, hoeft dat ook niet.

Na de drank en ‘cakes’ (we kregen wederom dezelfde madeleinekes voorgeschoteld) werden alle buitenlandse studenten in een bar verwacht. Wegens te ongezellig verhuisden ik, Asia, Eva (Hongarije), Zsofia (Hongarije) en Marina J (Brazilië) naar Romka’s kamer om daar jaja Poolse vodka te proeven! Van al dat praten had Romka zin gekregen en zo’n aanbod konden wij natuurlijk niet afslaan. Al dronken wij watjes wel liever een vodka-orange in plaats van de pure shots. Even later kwamen ook nog Violeta en een Griekse af (ik weet haar naam niet meer, dat komt door mijn slecht geheugen, niet door de vodka hoor). Onder de te grote groepsdruk (ondertussen waren er nog drie Mexicaanse meisjes bijgekomen) besliste ik dan toch om mijn slaapplan even uit te stellen en ging ik mee uit. Gelukkig, want het werd nog héél tof. We vonden een café/dancing met hoog Overpoort-gehalte, niet te veel volk (totdat wij er waren natuurlijk), goede muziek, goede drank (sinds ik in het buitenland ben, hecht ik een sentimentele waarde aan Kriek) en ambiance!

De extra drukke uitgaansdag werd gevolgd door een extra passieve dag. Het enigste wat we vandaag gedaan hebben, is eten gekocht om het direct daarna terug op te eten (de inzetten voor de weddenschap over hoeveel extra kilo’s mogen nu geplaatst worden). S’avonds werd onze rust verstoord door onze zotte, uitgelaten Franse buren die in de gang rondliepen. Het was volle maan zeker? Ik, de Polen en Heeya besloten ons veilig in Romka’s kamer te verschalken. Ik weet ook niet waarom alle afspraken steeds in haar kamer doorgaan. Nou, ik ben er niet rouwig om want er is altijd wel één lomperik die een glas omstoot. Hopelijk verlaat ik Lille voor ze doorheeft dat ik het ben… .

30-01-2008 om 23:41 geschreven door Natalie

23-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

… we thought they'd never end. Sorry vrienden als ik een beetje nostalgisch overkom, maar vandaag ben ik mijn diploma Handelswetenschappen gaan afhalen. Aangezien het al 6 maanden geleden was dat ik afstudeerde, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Viel dat even tegen! Het was gewoon hetzelfde vodje dat we ieder jaar toegestoken krijgen. Je vraagt je af wat ze daar al die tijd hebben uitgestoken.

Maar ondanks het minder indrukwekkende diploma, was het leuk om nogeens in mijn vroeger schooltje te zijn. En terwijl ik rondwandelde door de schoolgebouwen, kwamen de herinneringen boven … .

De cafetaria waar we volgens mij meer tijd hebben gespendeerd dan in de klaslokalen. We aten er ontelbare overheerlijke chocoladekoeken gedurende de eerste twee jaar van onze studie en vele potjes yoghurt met boomgaardvruchten (nergens anders verkrijgbaar – nergens anders krijgen ze het verkocht) gedurende de laatste twee jaar toen de ‘gezondheidstrend’ ook ons te pakken kreeg. De toiletten met de vreselijke spiegels waar ik mijn eerste grijs haar ontdekte (gelukkig is het (voorlopig) bij dit ene haar gebleven). De gang met de foto’s van de superknappe jaargenootjes (geen commentaar graag Ellen J). De ontspanningsruimte voor auditorium C3001 die mede dankzij mijn protestbrieven rookvrij werd gemaakt. De vuile beschreven lessenaars en mijn onmogelijk opzet om ze proper te krijgen (menig gom heb ik daar versleten). Zovele herinneringen, ik word er een beetje stil van … .

Daarom heb ik besloten om even op vakantie te gaan! Een paar dagen vrij om de inspiratie nieuw leven in te blazen zodat ik jullie daarna nòg beter kan dienen!

22-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Wetenschappelijk onderzoek (als je dat al wetenschappelijk kunt noemen) heeft ontdekt dat 21 januari de ongelukkigste dag van het jaar is. Verschillende factoren dragen er toe bij dat een mens al erg optimistisch ingesteld moet zijn, om die dag niet extreem depressief te worden.

Ook bij mij begon de dag slecht, ik werd wakker met hevige tandpijn. Ik besloot dan ook om mijn terugkeer iets te vervroegen. Na de lunch met Romka in het studentenrestaurant (het eten viel al beter mee, het is waar wat de mensen zeggen: ‘alles went’) stapte ik naar het station ‘Lille Flandres’. Ik had mijn stapsnelheid blijkbaar iets overschat want slechts enkele seconden voor vertrek nam ik plaats in de trein richting Kortrijk. Ik plande om daar over te stappen en was dan ook aangenaam verrast toen ik op het scherm ‘Deze trein stopt in Gent-Sint-Pieters’ zag passeren. Slechts 50 minuten later was ik alweer ik mijn geliefde thuisstad.

Hoe lang ik zal blijven, weet ik nog niet. Het is leuk om iedereen terug te zien (noodzakelijk om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes), lekkere voedzame maaltijden te eten (noodzakelijk indien ik een tweede ‘post-buitenlandse-plus-tien-kilo’ fiasco wil vermijden!), in een deftig bed te slapen (noodzakelijk om de jarenlange kinesistbezoeken niet volledig ongedaan te maken) en om op de thuis-pc aan mijn thesis te werken (noodzakelijk als ik wil slagen). Maar Natalie, je hebt toch een laptop om aan jouw thesis te werken, hoor ik jullie nu zeggen? Correct, maar ik heb het eerste minpunt van ‘Windows Vista’ ontdekt: die idioten hebben de ‘Office Assistant’ verwijderd!!! Al jaar en dag schrijf ik tesamen met mijn katje. Wij zijn een prima team! We werkten tesamen aan ontelbare brieven, verhalen of recepten voor mijn kookboek dat er waarschijnlijk toch nooit zal komen. Maar we deelden ook minder leuke momenten: werkjes voor school zoals dialoogjes voor Duits (ja die gebeurden steeds op mijn pc J) of een thesis die maar bleef aanslepen, steeds hield mijn katje mij gezelschap. Zouden die mooie tijden dan echt voorgoed voorbij zijn … ?

21-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Met het eerste vak achter de rug en de volgende twee weken geen les, ging ik een ontspannen weekend in.

Vanwege het late thuiskomstuur de vorige avond, begon mijn zaterdag pas rond 12 uur. Ik besloot om het stadscentrum van Lille te verkennen. Niet de culturele kant maar de commerciële kant. Een minder poëtische ziel zou het gewoon ‘shoppen’ noemen. Het winkeluitstapje viel wat tegen: ik zag enkel halflege winkels of bergen brol. Hopelijk kwam dit enkel doordat het de laatste week solden was en is dit niet de normale gang van zaken in Lille. Ik kwam dan ook met lege handen thuis, of toch niet helemaal: ik kocht de beste croissants ooit bij patissier ‘Paul’. Wij Belgen kunnen bakken maar de Franse croissant is toch nog één klasse hoger.

Na dit overheerlijke lunch/vieruurtje keek ik met Asia en Romka naar de film ‘Blades of Glory’. Een superdomme komedie over een mannelijk ijsschaatsduo maar best ontspannend op een zaterdagnamiddag (en na Moulin Rouge lijkt iedere film fantastisch natuurlijk!). ’S avonds gingen we andermaal uit. In ‘Palace café’, een bar/discotheek, waren er gelukkig al veel minder opdringerige Fransen.

Zondag sliep ik opnieuw uit waardoor ik de mis heb gemist. Ik denk niet dat het er ooit van zal komen. Rond 17 uur keken we opnieuw naar een film! Ik denk dat we stilaan een beetje verslaafd worden waardoor dit blog meer en meer op een recensiesite begint te lijken. ‘The notebook’ was kennelijk een triestige film want op het einde was iedereen aan het wenen. Iedereen behalve ik dan welteverstaan. Ok, het was een romantisch liefdesverhaal maar om daar nu van te beginnen blèten? Dit nuchtere Vlaamse meisje is duidelijk minder snel te ontroeren dan de doorsnee Pool of Mexicaan.

Mijn avondmaal deelde ik met Romka en Ninfa en blijkbaar viel het in de smaak want Ninfa zei mij ‘Je bent klaar om te trouwen’. Dit Mexicaans gezegde maakt duidelijk dat een meisje lekker gekookt heeft. Want wanneer je kan koken dan ben je ‘klaar om te trouwen’. Ik vond dit heel interessante informatie maar waar ik die man moest halen vertelde ze er spijtig genoeg niet bij J.

Voor het slapen was er nog even tijd voor een korte wandeling. Ninfa en ik (de twee bangeriken) wouden enkel op de grote, drukke, goedverlichte straten lopen en keurden Romka’s plan om in een donker, verlaten park te lopen direct af! But we are with three! But what if we get attacked by FOUR guys? Ja, tegen dit krachtig argument kon Romka niets inbrengen … .

20-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Het eerste examen is achter de rug! Een examen met ‘essay questions’ dus veel zeveren was de boodschap. En dat ik goed kan zeveren, moeten jullie ondertussen wel al doorhebben. Maar voor ik definitief van dit vak verlost ben, moet ik wel nog een individuele paper schrijven. Over de groepspaper moet ik mij geen zorgen meer maken, de schattige Canadees met Chinese naam heeft aangeboden om de volledige paper te schrijven. Blijkbaar vreest hij voor zijn punten als hij ons een deel laat schrijven, en terecht zou ik zeggen!

Na het examen gingen we tesamen eten in het studentenrestaurant. Het was lang geleden dat ik cafetariavoedsel had geproefd en eerlijk gezegd had ik dit beter zo gehouden.

’S Avonds keken ik, Ninfa, Asia, Imelda, Romka en Heeya tesamen naar de film ‘Moulin Rouge’. Tenminste als je dat een film kan noemen. Tjezus, wa is me dat? Kan iemand mij uitleggen hoe het mogelijk is dat die film zo’n kassucces was? Het zijn bovendien nog geen originele liedjes ook, dat ‘Nirvana’ gespeeld wordt in de Moulin Rouge in 1900 vind ik niet erg geloofwaardig! Mabon, het zal wel aan mij liggen.  

Na de ‘film’avond gingen Asia, Ninfa en Imelda slapen maar ik wou perse nog uitgaan. Ik wou het aflopen van het eerste vak vieren en ervoor zorgen dat ik nogeens over iets interessants op mijn blog kon schrijven! Maar deze keer was wèl uitgaan een verkeerde beslissing. Eerst gingen we naar een Marokkaans café (zo met waterpijpen – en nee ik deed niet mee) waar bijna iedere andere buitenlandse student van Iéseg zat. Toen gingen we met zijn allen naar ‘Seven Heaven’ maar lang bleven we er niet. Fransen zijn handtastelijk! Jakkes, echt irritant! Gelukkig hadden we een bodyguard bij: ‘Can’ (hoogstwaarschijnlijk gebruik ik in volgende verslagen weer een totaal andere naam), een gesofisticeerde Turk. Hij was zelfs zo vriendelijk om tot aan onze residentie mee te wandelen. Tijdens de wandeling vertelde hij mij over zijn afkeer voor Iéseg, Lille en de Fransen! Can is hier reeds één semester en moet na dit semester nog een jaar in Lille blijven, maar die arme jongen ziet het nu al niet meer zitten. Hij vertelde ons dat we hem over enkele weken zeker gelijk zouden geven, eens benieuwd of dat het geval zal zijn … .

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Oef de presentatie is achter de rug! En we weten zelfs al ons resultaat: 10,25 (geeft dan een halfke he!) op 15. En daar zijn we best tevreden mee! Zeker als je weet dat het niet de gewoonte is van onze leerkracht om hoge punten te geven, hij geeft nooit meer dan 70% zegt hij. De Mexicaanse meisjes daarentegen waren zwaar teleurgesteld: volgens hun schoolsysteem slaag je pas met 70% en zij behouden slechts de rechten op een studiebeurs wanneer zij een gemiddelde van 90% behalen! Dat is iets helemaal anders dan mijn Vlaamse ‘als ik de helft haal, ben ik content’ strategie he.
Maar de punten waren dus goed en ook de commentaar was positief. Het A4-bladje vol commentaar (beide kanten!) ons overhandigd door de dochter (haar taak breidt uit) had slechts één punt van kritiek: blijkbaar vond hij dat de schattige Canadees met de Chinese naam (ik hou er nog even de spanning in Laura) iets te lang aan het woord was in vergelijking met de rest van de groep. Nog al logisch meneer, hij heeft zo’n mooi accent!
De rest van de dag spendeerde ik boven mijn cursus. Al gebeurde dit blokken al veel minder intensief eens ik vernam dat het een openboek examen was! Dus ik nam uitgebreid de tijd om een hoogstaande culinaire maaltijd te bereiden (= ravioli opwarmen). Nee, veroordeel mij niet, hebben jullie ooit al eens een keuken moeten delen met 80 man? In die keuken mag je ook geen eigen spullen laten staan waardoor je telkens als je iets wilt klaarmaken met al je potten, borden en ingrediënten drie verdiepen hoog moet lopen. Om de drukte te vermijden, eet je dan ook beter op bizarre tijdstippen en doen de meeste studenten hun afwas in het lavabootje op hun eigen kamer maar dat vind ik wat ongezellig. Dan staat er naast je zeep en tandpasta een fles Dreft! En je weet gewoon dat je je één dag gaat missen! Zo heb ik al eens mijn gezicht afgedroogd met de keukenhanddoek. Jakkes.
Na het eten besliste ik om gewoon te gaan slapen in plaats van naar één of andere party te gaan maar dit bleek een verkeerde beslissing. Die één of andere party vond namelijk plaats in het studentenrestaurant dat onder mijn kot gelegen is, het voelde dus alsof ik erbij was! Zou dit betekenen dat ik niet genoeg uitgerust was voor het examen … ?

17-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Een nieuwe les die begon met de uurregeling voor de presentaties, op het bord geschreven door de dochter van de professor (ze heeft dus toch een taak!). Wij presenteren morgen om 12u25, wat betekent dat ik mij nu wat zorgen aan het maken ben. Nee niet over wat ik ga zeggen, over wat ik ga aandoen! De schattige Canadees met Chinese naam en mooi accent heeft ons namelijk gevraagd om ‘ietsjes deftiger dan casual’ gekleed te zijn. Blijkbaar is dit de gewoonte wanneer je een ‘anglo-saxen’ leerkracht hebt. Hopelijk vinden ze een jeans in Canada deftige kledij want iets anders heb ik niet meegenomen naar Lille. Maar dat zal wel aangezien de dresscode in Canada een houthakkershemd is.

Nog een zaak waarover ik mij zorgen maak, is het feit dat ik mijn groepsleden moet voorstellen. Demn, dit betekent dat ik hun rare namen eindelijk ga moeten uitspreken! Benieuwd hoe dit gaat aflopen … .

16-01-2008 om 18:07 geschreven door Natalie

Vanmiddag vertrok ik met de trein naar Brussel-centraal en zonder enige vertraging (een unicum!) kwam ik rond 12 uur toe aan EHSAL. Na eventjes bijpraten met mijn andere buitenlandse klasgenootjes (ik begin stilaan te geloven dat ik meer buitenlanders ken dan Belgen?) was het tijd voor het examen. En dat examen ging … goed? Jullie weten dat ik dat nooit graag luidop zeg maar ik denk wel dat ik erdoor ga zijn. Mijn minisamenvatting heeft dan blijkbaar toch gewerkt hé Laura en Ellen! Dat zal jullie leren om mijn systeem uit te lachen!

Na een korte rustpauze en een lekkere huisbereide maaltijd, was het alweer tijd om richting Lille te vertrekken. Ik had niet echt veel zin om andermaal Gent achter te laten maar gelukkig kreeg ik niet de kans om zielig te doen. Romka (ik ben verward over wat nu effectief haar naam is J) en Ninfa kwamen op mijn deur kloppen en tesamen aten, praten en jaja studeerden we! Ninfa neemt hetzelfde vak als mij en bracht mij op de hoogte van de eerste les die ik dus gemist heb. Het vak ‘International Strategic Management’ ziet er interessant uit maar we hebben wel veel werkjes naast de lessen: een individuele paper, een paper in groep én een presentatie. Die korte weekjes les hebben dus blijkbaar ook hun nadelen.

Er was vanavond ook nog tijd voor nieuwe ontmoetingen: Nathan uit Parijs vertelde ons tijdens het avondeten (Ninfa de Mexicaanse moest natuurlijk nog om 22 uur s’avonds eten, ze bood mij ook wat aan maar ik zei ‘nee dank je, ik at reeds 4 uur geleden’, het perfecte excuus om die Mexicaanse bonenpasta niet te hoeven proeven.) dat Iéseg bekend staat voor zijn ‘party’s’. En dat we zeker morgenavond de Iésegparty in de ‘Seven Heaven’ niet mogen missen.

Ik vraag me nu al af hoe de combinatie van het vele schoolwerk met de vele party’s zou verlopen … .

14-01-2008 om 23:11 geschreven door Natalie

Dit weekend was ik terug in Gent! Nee lieve vrienden, geen paniek: ik heb het buitenlands avontuur nog niet opgegeven. Ik ging terug naar huis om mij beter te kunnen voorbereiden op mijn examen Management Accounting op maandag.

Niettegenstaande ik slechts een week weg was, was het leuk om terug thuis te zijn en mijn familie en vrienden terug te zien. Zaterdag kwamen Ellen, Laura, Julie en Nico taart eten én cadeautjes uitdelen! Nogmaals bedankt! Mijn kamer gaat er dankzij jullie decoratie alweer veel mooier uitzien! Al denkt Ellen daar misschien anders over J. De rest van de dag spendeerde ik voornamelijk met opgenomen tv-programma’s van hoogstaand niveau te bekijken (Simon kuste Sara!!! J).

Zondag had ik voorbehouden voor mijn cursus accounting. Hopelijk zou die laatste dag hard blokken voldoende zijn … .

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Rond 9 uur vertrokken we met de bus richting Arras, een stadje op zo’n 40 km van Lille. Hier hadden we een korte rondleiding met een gids die ons de oude markt en het belfort toonde. Na de lunch (die ik in Subway nuttigde – typisch Frans?!) moesten we wachten op onze tweede gids die ons zou rondleiden in de vele kerkhoven en gedenkplaatsen van de eerste wereldoorlog in de buurt (de school had echt een gezellig dagprogramma voor ons uitgestippeld he?!). Na enige tijd wachten, zagen we onze gids aankomen: een klein oud vrouwtje dat waarschijnlijk echt wel een experte in de oorlog was aangezien ze hem zeker nog had meegemaakt! De rondleiding was ondanks het triest thema best interessant en het was leuk om eens in Canada te zijn geweest! De Fransen hebben als dank voor de hulp in de oorlog aan de Canadezen een stuk grond cadeau gedaan, dit bos is nu Canadees grondgebied. We moesten wel oppassen waar we liepen, op vele plaatsen zit de grond nog vol bommen. Vanwege het gevaar wordt het gras op die plaatsen niet machinaal afgereden maar zet men er schapen op. De gedachte dat een schaap opgeblazen wordt, lijkt mij even verschrikkelijk mabon!

Om onze zinnen een beetje te verzetten, werd de uitstap afgesloten met een bezoek aan een brouwerij. De rondleiding kon mij niet echt boeien en ik was een beetje bedwelmd door de indringende geur (al prees ik mij wel gelukkig dat de school geen bezoek aan een kaasfabriek had geboekt!). Natuurlijk mochten we op het einde een pintje proeven. Al was er één meisje dat geen bier lustte. Ja dit meisje beschaamde echt haar Belgische roots!

De terugtocht duurde door de files iets langer dan verwacht maar gelukkig bood de radio afleiding. Dé hit in Frankrijk voor het moment is ‘Parle à ma main’ van ‘Fatal Bazooka’. Alle Fransen zingen dit mee én voeren de bijhorende bewegingen erbij. Op YouTube vond ik de clip, zeker eens bekijken en beluisteren: in wat voor een land ben ik terecht gekomen… .

è http://www.youtube.com/watch?v=y4VccCPLZwo

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

De tweede introductiedag begon met een uitermate moeilijke opdracht: je eigen lessenrooster samenstellen. Deze last zou ik als enig denkbare reden opgeven om iemand af te raden op uitwisseling te gaan. In plaats van een vast programma te volgen, moet je zelf puzzelen met cursussen waarvan de lesuren elkaar niet mogen overlappen. Ook moet ik rekening houden met een bepaald minimum aan credits en er voor zorgen dat de leerstof min of meer overeenkomt met de vakken die ik normaal in Brussel zou volgen. Aan Iéseg moet je dan ook nogeens de keuze maken tussen twee systemen: of je neemt ‘extensieve’ vakken die net zoals bij ons over het hele semester lopen of je kiest voor de ‘intensieve’ aanpak. Deze vakken worden in één week afgehandeld. Je hebt les van maandag tot en met donderdag in de voormiddag, op vrijdag heb je een examen en dan ben je er vanaf! En wat denken jullie, natuurlijk kies ik voor de intensieve aanpak! Met mijn noodzakelijke 16 credits en 2 credits per vak, betekent dit dat ik dus zo’n 8 weken les ga hebben J dus genoeg tijd om te reizen … of om mijn thesis af te werken natuurlijk L.

Na het harde werk werden we weer beloond met een hoogstaande lunch: loempia’s! Een bezoek aan de grote universiteitsbibliotheek volgde na de lunch en toen was het tijd voor een klein testje. Ik weet nog niet of ik Franse lessen ga volgen (deze credits tellen niet mee voor EHSAL en de lessen zijn ‘extensief’ waardoor heel mijn systeem in de war is) maar voor de fun wou ik wel het examen dat de groepverdeling bepaald meedoen. Aangezien ik beter Frans kan dan de Mexicanen en Amerikanen stapte ik vol zelfvertrouwen het lokaal binnen, maar ik kwam er al snel lachend buiten. Zo moeilijk! Ni te doen! De invuloefening was een totale ramp, de meeste buitenlanders konden enkel de ‘cijfertest’ invullen maar aangezien Belgen en Fransen andere benamingen gebruiken was ook dit voor mij te hoog gegrepen (waarom soixante-dix ipv septante? En is nonante niet veel simpeler dan quatre-vingt-dix?!). Na de test werden we getroost met ‘thee and cakes’ wat een driekoningentaart bleek te zijn. En zoals je ziet op de foto was Asia de koningin! (Ik was in Brussel ook bevriend met een Pools meisje dat Asia heette dus ik ben het al gewoon, voor wie dat niet is: je spreekt het NIET uit zoals het continent!) .

Na de taart zijn ik, de twee Poolse en de Mexicaanse gaan shoppen in de ‘Match’. Shoppen in Frankrijk is niet zo verschillend dan in België, behalve dat ze geen Danio’s hebben (een kleine ramp voor mij) en dat er gigantische kaasafdeling is (een grote ramp voor mij).

En s’avonds gingen we voor het eerst uit … .

09-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Vandaag begon de introductieweek voor de internationale studenten. Ik werd om 9 uur verwacht op school wat betekende dat ik toch reeds om 8u55 van bij mij thuis moest vertrekken (mijn school is echt zalig dicht bij mijn residentie, je kan hem praktisch zien vanuit mijn raam).

Eerst werden we verwelkomd door de directeur die mij direct aan de Engelse politieagent uit ‘Allo, allo’ deed denken. ‘Wie aar verrie eppie ztoo welkom yuu’ en ‘Please take your shit of paper’, ‘Can everybody hand in his shit?’: It is pronounced ‘sheet’ sir! Het deed mij terugdenken aan mijn Poolse leerkracht in Zweden die ‘focus’ uitsprak als ‘fuck us’. ‘Everybody please fuck us!’ ‘You at the back, why don’t you fuck us? En hij vroeg ons vaak om te focussen, heel vaak!

Maar behalve het accent, geen kwaad woord over de Fransen! Iedereen die ik tot nu toe ontmoette, is supervriendelijk. De mensen in mijn residentie en de mensen van de internationale studentenvereniging op Iéseg die ons vandaag rondgeleid hebben in de school. Zij zorgden ook voor de lunch, al hadden ze het hun wel wat makkelijk gemaakt: pizza van pizzahut! Morgen krijgen we opnieuw een lunch, ik vraag me af wat het nu zou zijn, waarschijnlijk hamburgers van de Quick! Tijdens de lunch had ik de kans om de andere buitenlanders wat beter te leren kennen, ik heb heel veel mensen ontmoet, veel namen gehoord en vooral veel namen vergeten. Ik leerde ook wat mensen kennen die in mijn residentie wonen: een jongen van Canada, twee meisjes van Mexico, een Koreaanse en een Poolse. Een ander Pools meisje woont in de residentie recht tegenover ons (er zijn zo’n 6-tal residenties dicht bij elkaar in mijn straat) en met hen ben ik vanavond inkopen gaan doen. Dit gebeurde na de laatste activiteit van de oriëntatiedag en die was …. een uitstap naar IKEA! Met de metro is IKEA slechts een 15-tal minuutjes verwijderd van onze school, de verleiding om niet iedere dag ‘köttbullar’ te gaan eten zal dus groot zijn!

Ok lieve vrienden, ik heb het gevoel dat ik nog veel te vertellen heb maar ik ben doodmoe van heel veel (te veel) informatie te verwerken op één dag dus ik ga gaan slapen. Morgen staat een nieuwe oriëntatiedag te wachten met zelfs een klein examen … .

08-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Vandaag stapten ik en de mama in de auto met bestemming Lille. Ja, dat is het grote voordeel van niet zo ver van huis te studeren: je wordt gevoerd! Al moet ik bekennen dat ook toen ik in Zweden ging studeren mijn ouders mij aan mijn deur hebben afgezet. Ja, dat is het grote voordeel van lieve ouders te hebben, zou dus een meer correcte observatie zijn!

Een 45-tal minuten later (voor al jullie bezoekers: het is dus ècht niet ver he!), bevond ik mij reeds in mijn nieuwe thuis: ‘Résidence Teilhard de Chardin’ (de naam van mijn nieuwe thuis zal ik waarschijnlijk nooit correct kunnen uitspreken …) in de Boulevard Vauban 47 59000 Lille (even het volledige adres vermelden voor alle kaartjes en brieven ;-)). Mijn kamertje is niet groot maar wel gezellig (al komt dit waarschijnlijk doordat mijn lamp zo weinig licht geeft zodat het te donker is om eventuele foutjes te detecteren). Naast de gebruikelijke stoel-tafel-bed-kast heb ik ook een grote frigo en een wastafel. De douches en toiletten bevinden zich aan het eind van de gang. Overal bekruipt je een vroege jaren 70 – gevoel maar alles is wel proper en rustig. En de keuken, vragen jullie zich af? Die bevindt zich op de 6^de verdieping! Ja, iedere gang heeft zijn extraatje: op verdieping 1&2 is er enkel de administratie en een studentenrestaurant, verdieping 3 (waar ik zit – kamer 318) heeft de ontbijtkamer (ontbijt is in Frankrijk steeds inbegrepen bij de accommodatie), 4 heeft een tv-kamer (gezellige en gemakkelijke cinemastoeltjes maar wel een klein TV’tje ipv een movie-screen), 5 heeft een … (demn daar ben ik nog niet geweest!?) en op het 6^de bevindt zich dus de keuken én de kamer van ‘Baptiste’ een belangrijk persoon aangezien dat de jongen is verantwoordelijk voor het draadloos internet. Ik en Baptiste hebben dus al ettelijke uren tesamen gespendeerd: niet alleen door het vele werk dat mijn computer hem gaf maar ook omdat Baptiste geen Engels spreekt en ik tolk moest spelen voor mijn nieuwe Poolse en Mexicaanse vriendinnen. Ik heb hier al superveel Frans moeten praten! Ok aangezien ik mij in Frankrijk bevind is dit niet zo verwonderlijk maar sinds ik vernam dat ik aan een Engelse school ging studeren, had ik er niet meer bij stilgestaan! En dat Frans dat lukt wel, en als ik mij zorgen maak over mij accent, denk ik gewoon aan de Fransman die Engels probeert te praten en mijn schaamtegevoel is direct verdwenen! Het mooie Franse accent werd nogeens bevestigd tijdens de eerste introductiedag … .

07-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Het begin van het nieuwe jaar betekent voor mij eveneens het begin van een nieuw avontuur.  Het tweede semester van mijn extra studiejaartje zal ik namelijk volgen aan Iesèg, een hogeschool in Lille (Rijsel voor de Flaminganten), Frankrijk. Waarschijnlijk stellen jullie zich nu twee vragen ‘Waarom studeer je opnieuw in het buitenland?’ en ‘Waarom in hemelsnaam in Lille?’.

Die eerste vraag is makkelijk te beantwoorden: ik studeer in het buitenland om niet in België te hoeven studeren! Mijn eerste buitenlandse ervaring (een Erasmusuitwisseling naar Växjö, Zweden) was zo goed meegevallen dat ik mezelf beloofde dit ooit eens opnieuw te beleven. Een bijkomende reden om naar het buitenland te trekken, is dat één semester in Brussel méér dan genoeg is, naar mijn mening is één semester in Brussel er één teveel.

Maar waarom dan naar Lille? Een grijs, onbetekenend stadje op een belachelijk dichte afstand van de Belgische grens?  Ik moet toegeven dat Lille ook niet mijn droombestemming is. Mijn keuze voor Lille werd onbewust opgelegd door de vriendelijke mensen van de Europese Commissie. Zij bepaalden namelijk dat een student slechts éénmaal in zijn leven mag genieten van de Erasmusovereenkomst. Daardoor was mijn keuze voor buitenlandse scholen beperkt tot Duitsland (mijn onbestaande Duitse talenkennis speelde me daar een beetje parten en bovendien ben ik nog steeds boos over de oorlog! J), Noorwegen (lang getwijfeld maar uiteindelijk niet gekozen omdat het zou voelen alsof ik Zweden bedrieg)  en tot slot Frankrijk. Dit leek me wel een goede keuze aangezien ik na een semester studeren in het Engels ook wel eens een andere talenknobbel wou ontwikkelen. De ironie zorgde er echter voor dat ik, eens toegelaten, vernam dat alle lessen in deze school zouden verlopen in het Engels.  

Voor het moment heb ik geen mooi beeld van Lille. Ik stel me een grijze, koude, grote industriestad voor met veel criminaliteit en vooral veel Fransen! Enkele dagen voor mijn vertrek herinner ik mij opeens dat ik vroeger een absolute afkeer had van alles wat met Frankrijk te maken heeft. Of dat komt door mijn (nogsteeds bestaande) afkeer van kaas weet ik niet, maar ik haatte Frankrijk. De laatste jaren heb ik daar niet meer aangedacht maar dat komt misschien omdat ik de laatste jaren gewoon niet meer naar Frankrijk op reis ga! Nouja, we zullen zien hoe mijn afkeer evolueert of misschien zelfs omslaat in een grote liefde.

Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. Ik zal jullie van àlles op de hoogte houden! Dit is namelijk de bedoeling van dit blog. Om de maand, week, dag of uur (afhankelijk van hoe hard ik mij amuseer of hoe hard ik mij verveel) zal ik hier een berichtje posten zodat jullie kunnen meegenieten van mijn avonturen, kunnen horen hoe het met mij gaat en vooral zodat jullie mij onmogelijk zouden vergeten! Want ook al bevind ik mij volgens de berekeningen van ‘Mappy’ op slechts 11 km verder van huis dan mijn kot in Brussel, het voelt alsof ik veel verder weg ga. Ik veronderstel dat ondanks de jarenlange inspanningen van de politiek de grenzen in ons hoofd nog steeds bestaan en waarschijnlijk nooit helemaal zullen verdwijnen … .

Ik wens jullie veel leesplezier en tot snel,

Natalie

04-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Natalie