Zaterdagochtend om 6u30 was ons vertrek richting Normandië gepland. Ware het niet dat de internationale club eerst nog een ‘welkomstontbijt’ had voorbereid. Eerlijk gezegd verkies ik altijd een half uur langer slapen boven een schel cake en een kartonnetje appelsap maar zo vroeg in de ochtend besloot ik mijn kritische opmerkingen nog even voor mezelf te houden. Het ons toegestoken programmaboekje meldde ons wel verontrustend nieuws: we zouden pas 6 uur later op onze bestemming aankomen! Komende van een land waar je nooit langer dan drie uur kan rijden zonder op een grens te stoten, had ik er geen rekening mee gehouden dat Normandië zo ver weg was. Gelukkig hadden de attente Fransen een DVD bij om de tijd te doden. Al was de film ‘Saving private Ryan’ met zijn drie uur lange geweerschoten en bloederige gevechtscènes niet echt een ontspannend begin van onze weekenduitstap. En dan werden we vooraf ook nog gewaarschuwd dat ‘Wie een gevoelige maag heeft, best niet naar de beginscènes kijkt’. Ik nam deze waarschuwing persoonlijk op en heb de hele rit lang de koeien in de wei geteld.

Na een korte sightseeingstop in ‘Bayeux’ (de stad van het beroemde tapijt, dat we niet gezien hebben) werkten we het namiddagprogramma af. Meteen werd ons de keuze van de film duidelijk: de hele middag lang brachten we door op kerkhoven, in bunkers, voor gedenkstenen of op verlaten stranden waar we stilletjes reflecteerden over alle onschuldige oorlogsslachtoffers. Frankrijk heeft dus duidelijk de oorlog nog niet verwerkt! Onze eerste schooluitstap had WOI als thema en nu beleefden we een hele dag WOII. Gelukkig is daarmee de inspiratie uitgeput, tenzij we nog meegesleurd worden naar één of ander Napoleontisch slagveld. We mogen van geluk spreken dat er in Iéseg geen Duitse uitwisselingsstudenten zijn, ze zouden zich niet bepaald welkom voelen vrees ik!

We konden even bekomen van de vermoeiende namiddag in onze jeugdherberg. Die ‘jeugdherberg’ bleek eigenlijk een middelbare school te zijn waar wij de kamers van de internen tijdens het weekend konden gebruiken. Na een heerlijk diner (het is te zeggen macaroni met cordon bleu uit de schoolcafetaria, een nieuw culinair hoogstandje) gingen we naar een bar/club alwaar een kleine ‘soirée’ georganiseerd was. Eén gratis drankje was voorzien maar dat was niet voldoende om onze depressieve post-WOII-bui weg te werken. Daarom gingen ik, Asia, Christina en Gisela op zoek naar een ‘épicerie de nuit’ (mijn kennis in de essentiële studentenvocabulaire breidt uit). Met de hulp van de plaatselijke bevolking kwamen we terecht bij een vriendelijk madammetje dat haar kruidenierswinkeltje blijkbaar ook na haar uren openhield en ons een fles “champagne” voor 3 euro verkocht. Natuurlijk moesten we die fles dan nog binnensmokkelen in de bar en stiekem opdrinken in de toiletten! Misschien niet de meest gezellige locatie maar de ambiance was er wel! Toch besloten we om op een deftig uur terug te keren naar ons ‘hotel’. Niet om te gaan slapen maar om een kleine wandeling te maken door de verlaten school. We hadden toegang tot alle klaslokalen, auditoria, cafetaria en we gingen zelfs in de keuken op zoek naar iets eetbaars. Tenminste tot we merkten dat alles geregistreerd werd door een beveiligingscamera! Wie weet is dit alles binnenkort te bekijken op YouTube? Ondanks deze nachtelijke uitspattingen waren we allemaal fris en monter voor het uitgebreid ontbijt op zondagochtend. En die internetjes hebben het nogal wat beter dan wij! Stokbrood, fruitsap, warme dranken, cornflakes en yoghurt à volonté!

Al dat lekkers lieten we verteren door een fikse wandeling in de stad waar we verbleven, die ‘Caen’ bleek te heten. Een kathedraal en kasteel later gingen we terug naar onze bus om eindelijk naar de ‘Mont-Saint-Michel’ te gaan, het hoogtepunt van de uitstap, al genoot ik eigenlijk meer van het prachtige uitzicht dan van de ‘berg’ zelf. En ja om 15 uur werden we al terug op de bus verwacht waar we maar 7 (!) uur later afgeraakten. De mooie romance tussen Julia Roberts en Richard Gere kon de tijd maar weinig verkorten maar het was toch al beter gezelschap dan private Ryan (Wat is eigenlijk de betekenis van ‘private’? Een souvenir van de Mont-Saint-Michel voor de eerste die het mij vertelt!).

’s Avonds in mijn bedje, al vechtende tegen de slaap, evalueerde ik de voorbije trip: iets teveel oorlog en veel te veel bus maar ik had me dit weekend wel heel goed geamuseerd! Al is het wellicht een beetje dom om naar Normandië te gaan voor een leuk avondje uit, misschien moeten we volgend weekend Lille toch nog eens een kans geven … .

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Halfvastenfoor. Dé perfecte afsluiter van een vakantieweek in Gent. Het is een beetje raar dat ik, Natalie, die al zeeziek wordt door naar een glas water te kijken, zo’n grote fan ben van de kermis maar ik hou gewoon van de sfeer. Van de kleurige, flikkerende lichtjes, de prikkelende geuren gaande van oliebollen van Max tot frieten van het bizarre Overpoort Westernfrietkot en uiteraard van de typische kermissoundtrack. Het jengelen van kleuters, het gehinnik van de pony’s die blij zijn dat ze volgend jaar niet meer in een rondje in hun eigen uitwerpselen mogen lopen, het gejoel van het kermiscrapuul en natuurlijk de ongelofelijke overtuigingskracht van de foormensen die je bijna doen geloven dat je dit jaar écht naar huis kunt gaan met de plasma in plaats van een slecht vervalste made-in-Taiwan Disney- of Sponge Bobknuffel.

In Lille ging het er gelukkig even feestelijk aan toe. Het verjaardagsfeestje van Ninfa begon met enige vertraging (ik was vergeten dat Mexicaanse klokken een half uur achter lopen) in een Italiaans restaurant met 4 pizza’s voor 7 man (de ober die onze bestelling opnam, zei ‘Ja dat is mogelijk’ en dacht ‘Maar dan spuw ik wel in uw pizza’) en eindigde in Ninfa’s kamer met taart, gezang en gedans (ik was vergeten dat zuiderse Mexicanen iets uitbundiger leven dan die koele Europeanen). Het verjaardagsfeestje van Ninfa bracht het onderwerp in de residentie op ‘leeftijd’ en al snel werd ons duidelijk dat de buitenlandse studenten een beetje uit de toon vallen. De gemiddelde leeftijd van de Franse studenten hier is 18 jaar. Deze informatie verbaasde ons niet echt aangezien het gecross en gegiechel in de gangen ons al een kleine generatiekloof had laten vermoeden. En eigenlijk is het ook maar logisch: zo’n residentie is de perfecte plaats om je studentenleven in een stad te beginnen maar na een jaartje heb je er wel genoeg van denk ik. In een studentenresidentie wonen, voelt toch altijd een beetje aan als kamperen en Natalie en kamperen dat gaat niet samen! Met je kookpotje en spaghetti naar de keuken lopen, met de handdoek over de schouder richting de douches, toiletten delen met 22 man, insecten als huisdiertjes en er is hier zelfs een jongen op mijn gang die het gezellig vindt om af en toe zijn gitaar boven te halen. Als ik hem nu nog ‘Vrolijke vrienden’ kan leren, is de kampeerervaring compleet.
Hopelijk houdt hij het deze avond een beetje stil want reeds om 6u30 (!) word ik aan de schoolpoort verwacht voor het vertrek naar Normandië. De planning van het weekend wordt ons pas op de bus bekend gemaakt, wanneer er dus geen mogelijkheid meer is tot ontsnappen. Het enige wat we weten is dat we een badhanddoek moeten meedoen. Enkel een badhanddoek hé, over een zwempak wordt niet gesproken. Wat voor vreemde spelletjes zouden die vuile Fransen nu weer in gedachten hebben ... . 

29-02-2008 om 21:54 geschreven door Natalie