Ja lieve vrienden, jullie hadden me door: ik had even een klein één april grapje met jullie uitgehaald :). Wat ben ik toch een kleine sloeber, ongelofelijk.

Ik bevind me dus nogsteeds in Frankrijk alwaar ik mijn laatste acht dagen inga (er was even een kleine onenigheid over de vertrekdatum papa, maar ondertussen is het debacle met de klok opgelost). Spijtig genoeg vertelde ik in de rest van mijn berichtje wel de waarheid: mijn nieuwe Australische leerkracht verwacht dat ik morgen een presentatie geef, vrijdag een examen maak en tegen maandag een paper van 2000 woorden doorstuur. Nog een leuk nieuwtje is dat ik van mijn promotor hoogstwaarschijnlijk mijn thesis niet in eerste zit mag verdedigen. Volgende woensdag heb ik een afspraak om haar een laatste maal te proberen overtuigen maar aangezien ik dan nog in Lille zit, zal ik dus ook die laatste kans beschamen. Enige woorden van troost misschien? Natalie is triestig en gestresseerd… .

02-04-2008 om 13:18 geschreven door Natalie

Ik moet jullie niet vertellen uit welk land mijn nieuwe leerkracht komt zeker? En ik moet al zeker niet melden dat we weer enkele groepswerken, presentaties, papers en examen in het vooruitzicht hebben. Misschien dat ik daarom ook mezelf niet zal moeten verantwoorden als ik meld dat ik besloten heb om mijn studie stop te zetten en deze avond de trein terug naar Gent neem… .

01-04-2008 om 14:43 geschreven door Natalie

30-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Een koude douche op zaterdagochtend zorgde ervoor dat ik volledig klaar was voor het ontvangen van mijn bezoek uit België. Rond 12 uur kwamen Laura, Ellen en Michael toe op mijn kotje. Eerst volgde er een korte inspectie van mijn kamer (de verwachte grapjes over mijn ‘Dagboek van Sara’ en het boek ‘Haken voor coole meiden’ bleven niet uit : )) en nadat iedereen opgefrist was ;), trokken we naar de stad alwaar we Julie en Nico ontmoetten. De lange zoektocht naar een gepast restaurant worp zijn vruchten af want mijn pizza was heerlijk … over de galette Parisienne van Ellen zullen we dan weer beter zwijgen! Onze rustige wandeling doorheen de winkelstraten van Lille na de lunch, werd ontelbare malen verstoord door betogingen. Het is waar: in Frankrijk zijn de vakbonden nog opmerkelijk actief! Op zoek naar rust wandelden we richting Euralille voor een vervolg van onze shoppingtocht en een vieruurtje bij mijn geliefde patissier. Mmmh heerlijke taartjes en echte chocolademelk: Paul stelt nooit teleur! Moe van het rondslenteren en ietwat afgeschrikt door de vele ‘lekkere flikken’ (niet mijn eigen woorden) in het shoppingcenter keerden we rond 19 uur terug naar Teilhard de Chardin. Aangezien Ellen’s wagen nog aan mijn kot stond, reden we allen mee met Julie en Nico (ook wel Nicolas voor de vrienden). Met vier op een kleine achterbank, het was niet echt comfortabel maar toch geraakten we veilig thuis. De rondleiding door mijn ‘casa’ gaf ik ietwat afgeleid aangezien ik wat berichten op msn moest beantwoorden. Deze waren zowel bezorgd (Natalie where the hell are you?!) als ongeduldig (Natalie we need to leave at 8 pm!). Want met het afscheid van mijn vrienden zat mijn dag er nog niet op, tegen 8 uur werden we verwacht in de residentie Concordia voor een gecombineerd naamdag-, verjaardags- en afscheidsfeestje. Al direct bij onze aankomst in Concordia merkten we dat het weer een bizarre avond ging worden. We werden binnengelaten in de ondergrondse parking van het gebouw en via een ingewikkelde tocht langs binnendeuren en traphallen belandden we uiteindelijk op het dak van het gebouw. Woho, mijn tweede secret party on the roof! De partyorganisers hadden een goede job geleverd: het dak was mooi versierd met ballonnetjes, er was voldoende gratis sangria voorzien en er was goede muziek. Slechts één ding had men over het hoofd gezien: in maart is het in Lille nog freezing cold! En zeker op een dak in het midden van de nacht! Al snel verplaatste het feestje dan ook naar de gang, om enkele minuten later opnieuw te verplaatsen naar een kamer van een Australiër die de chauffage vollenbak opendraaide (voor die mannen is het nu zomer he). Ondanks de warme temperaturen en het leuke gezelschap (opnieuw was bijna iedere uitwisselingsstudent aanwezig, uitnodigingen voor feestjes verspreiden hier sneller dan ziektes) besloten ik, Asia, Ninfa en Romka al snel weg te gaan, achteraf gebleken niet zo’n slechte beslissing aangezien een half uur later de politie voor de deur stond om het feestje te beëindigen (kan hier in Frankrijk nu nooit een feestje eindigen zonder de politie?). Wij gingen terug naar onze residentie voor een laat avondmaal. Asia en Ninfa hielden het bij een boterham met soep, terwijl ik en Romka zoete specialiteiten uitwisselden. Poolse chocolade werd broederlijk naast mijn Destrooper-koekjes gelegd die ik deze ochtend van Laura gekregen had. Na een stevige maaltijd hadden de meisjes voldoende energie opgedaan om richting ‘Overpoort’ te trekken maar ik besloot wijselijk om me met de rest van mijn koekjes terug te trekken in mijn kamer. En terwijl ik al lezend in mijn Vlaams roddelboekje de beste koekjes ter wereld opat, dacht ik niet aan mijn internationale vriendjes die al shakend de nacht ingingen, maar aan mijn Vlaamse vriendjes die me echt een leuke dag bezorgd hadden en me stiekem een beetje deden uitkijken naar mijn nakende thuiskomst… .

29-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

De lessen op donderdag en vrijdag gingen maar traag voorbij. Voornamelijk omdat er niets nieuws gebeurde, steeds opnieuw werd ons gevraagd om dezelfde nutteloze discussies te voeren. Enkel de koude temperaturen in het klaslokaal zorgden ervoor dat we niet in slaap vielen. Iéseg probeert duidelijk de opwarming van de aarde tegen te gaan en weigert daarom consistent de verwarming aan te zetten. Heel irritant, vooral omdat ik daarom heel de week lang vastgehouden werd door een bevend Chineesje. ‘I’m so cold’ meldde ze mij waarop ze haar stoel vlak naast de mijne schoof en me in een stevige omhelzing nam. Het niet respecteren van mijn sociale afstand door de Aziatische studenten is hier een echte plaag! Maar vriendelijk als ik ben, heb ik haar s’avonds toch nog getrakteerd op een kinder bueno (in ruil voor een pakje originele noedels uit Hong Kong wel te verstaan). Meisjes die studeren of aan papers moeten werken die leerkrachten pas de laatste minuut opgeven, hebben nood aan chocolade, het is een universeel feit! Maar ik weet niet of ze die avond nog veel werk heeft kunnen verzetten aangezien ze helemaal onder de indruk was van mijn fotowand. En dan in het bijzonder van mijn papa: ‘Oh my god, your father is soooo cute!’ riep ze uit. Bij deze is mijn papa gewaarschuwd voor als hij een tripje naar Azië plant. Ik heb ze maar snel mijn kamer uitgewerkt: ‘Kijk naar een foto van je eigen papa he, deze is van mij.’ antwoordde ik jaloers : ).
Een feestje op vrijdagavond liet ons gelukkig de zware lesweek en het irritante examen (3 vragen – 1500 woorden – 2 uur de tijd) snel vergeten. Romka besloot om haar vodka broederlijk te delen en had een kleine pre-party georganiseerd. Toen ik om 23 uur echter in haar kamer binnenkwam, trof ik Romka er helemaal alleen aan, ‘I feel like it’s my birthdayparty and nobody came!’ vertelde ze mij op een zielige toon. Maar even later kwamen de internationale studenten één voor één toe voor een glaasje echte Poolse vodka. Die bracht zo’n goede sfeer dat de preparty bleef duren tot 2 uur, een tijdstip waarop ik meestal beslis om huiswaarts te keren. Maar de groepsdruk zorgde ervoor dat ik meeging naar Café Latina waar we nog drie uur lang doorfeestten. Na een lange wandeling (voor de veiligheid wandelen we de meisjes die niet in een residentie wonen altijd mee naar huis), kon ik me rond 5u30 eindelijk te slapen leggen. Zo laat was ik hier nog nooit naar bed gegaan, zou dit betekenen dat ik zaterdag niet op tijd wakker zou zijn voor mijn bezoek uit België … ?

28-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Gelukkig biedt het leven buiten de school voldoende verstrooiing om de moraal hoog te houden. Met enige vertraging bracht de paashaas ook aan Teilhard de Chardin een bezoekje! Overal in de gang en in het toilet (gezellig) waren er paaseitjes verstopt! Aanvankelijk besloot ik om beleefd te zijn en nam slechts één eitje mee (het was dan nog één uit het toilet ook!). Toen ik na 5 minuten spijt had van mijn beslissing, merkte ik dat die vuile Fransen van mijn gang al alle eieren gepikt hadden! Uit wraak hebben Ninfa en ik daarom alle hogere en nog maagdelijk gelaten verdiepingen leeggeroofd, haha het was een goede buit!
Ook s’avonds was er tijd voor een gratis dessert aangezien ik weer met een leeg bordje in de handen op Romka’s deur klopte met de boodschap ‘Kan er hier alsjeblieft een stuk Poolse cake opgelegd worden?’. Gelukkig was ik niet de enigste onbeleefderik want al snel werd het weer een gezellige boel in Romka’s kamer. Ik had mijn fototoestel mee en dit lokte bizarre momenten uit: foto’s met Romka’s vodka collectie en andere Poolse specialiteiten, timerfoto’s in onze gang en zelfs in de douche! Op den duur liepen we uitgelaten door de residentie, onwetende wat onze eigenlijke bedoeling was. Ook Romka snapte het niet meer ‘Are we drunk or what?’ vroeg ze zich af. Maar nee (voorlopig) bleef de vodka collectie nog onaangeroerd, maar ik heb de indruk dat daar eens snel verandering in zou kunnen komen … .

26-03-2008 om 23:30 geschreven door Natalie

Terwijl ik zaterdag mezelf nog passief van bed naar zetel sleurde, was ik zondag voldoende genezen om een magische Pasen te beleven. Die dag begon naar aloude traditie met een kleine zoektocht. Er mag beweerd worden dat ik hiervoor véél te oud ben, voor momenten van puur geluk zou men zich nooit hoeven te excuseren. Om mijn verzwakt lichaampje opnieuw aan te sterken, wachtte er nadien een overheerlijke paaslunch. Mama’s stoverij met handgesneden frietjes mag dan niet behoren tot het lijstje van traditionele paasgerechten, het smaakte ons beter dan een lammetje of konijntje ooit zou kunnen. Een goed stuk paasgebak rondde het middagmaal af en luidde het begin van een rustige namiddag in. Enkel een geheim bezoekje aan de museumbookshop tesamen met mijn papa bracht wat verstrooiing. En toen, … toen begon het te sneeuwen … . Ja, Frank had ons al gewaarschuwd ‘Maart is een vuile taart’. (Zijn exacte woorden! Het niveau van de openbare omroep is sinds mijn verblijf in Lille sterk achteruitgegaan vind ik!) Maar natuurlijk stoorden de vuile streken van maart mij niet. Terwijl ik uit het raam keek en zag hoe de witte vlokjes de wereld een mooier uitzicht gaven, werd ik gevuld met een ultiem gevoel van gelukzaligheid. Want Natalie was altijd het gelukkigst als het sneeuwde. Deze spreuk zou ik graag op mijn grafsteen hebben, ik weet niet of dat ooit zal lukken.
Bij het ontwaken, bleek dat het sneeuwlaagje minder dik was dan beloofd, ‘Frank is een vuile taart’ dacht ik bij mezelf terwijl ik een kleine wandeling maakte door de tuin. Ook Tijgertje had plezier in de sneeuw, tot hij een sneeuwbal op zijn snoet kreeg natuurlijk.
Maandagnamiddag vertrok ik terug naar Lille om de laatste rechte lijn in te zetten. Bij mijn aankomst werd ik hartelijk ontvangen door de meisjes. ‘Natalie I missed you!’ hoorde ik langs alle kanten, blijkbaar was ik langer weggebleven dan ik zelf besefte. Maar tijdens ons avondmaal realiseerde ik mij dat ik de meisjes eigenlijk ook wel gemist had. Gedurende een eenvoudige broodmaaltijd die ik opfleurde met enkele chocoladepaaseitjes, ik moet mijn Belgisch imago toch kracht bijzetten he, begon het opnieuw te sneeuwen waardoor Ninfa het meermaals uitschreeuwde. Voor een Mexicaanse is sneeuw een nog minder alledaagse zaak dan voor ons. Na de maaltijd volgde de afwas, heel gewoon zou je denken maar niet iedereen dacht er zo over. ‘Do you have every day running water in Mexico?’ vroeg Nathan de Fransman zich af. Haha, je had Ninfa haar gezicht moeten zien. ‘Yes of course, we do!’ zei ze nors. Nathan probeerde er zich nog uit te praten maar het kwaad was allang geschiet: Ninfa geaffronteerd en ik de slappe lach :). Op de terugweg naar onze kamers, kwamen we Romka tegen die ons nog trakteerde op een lekker dessert! Het hele Paasweekend had Romka haar ouders en zus op bezoek gehad en zij hebben haar frigo volgepropt met Poolse specialiteiten. Dus aten we voor het slapengaan nog een gigantisch stuk ongezegende Poolse taart huisbereid door een Poolse mama. Ongezegend? Ja, Romka vertelde het er maar bij omdat normaal gezien men in Polen op Pasen enkel gezegend voedsel eet. Op zaterdagavond gaat iedereen naar de mis met een mandje met brood, vlees, eieren, taart en ander lekkers dat men laat zegenen door de priester. Op zondag (na een nieuwe mis) wordt het gezegend voedsel dan opgegeten. Dat is wat anders dan heidense stoverij he! Maar ondanks de lekkere taart vandaag, maak ik mij zorgen over morgen. Romka toonde ons namelijk ook trots een bokaal met een vieze rode brij erin, blijkbaar een mengeling van zuurkool met ketchup, met de vermelding dat het overheerlijk is en ze het ons morgen zal laten proeven. Hoe ga ik mij hier nu weer uitpraten … .

24-03-2008 om 23:58 geschreven door Natalie

23-03-2008 om 14:33 geschreven door Natalie

Lieve vrienden ik ben diep gegaan, heel diep …
Wat zaterdag begon als een banale verkoudheid ontaardde dinsdag en woensdag in koortspieken van meer dan 39 graden. Misschien kwam dat wel omdat ik de verplichting tot rust die iedere ziekte voorschrijft volledig genegeerd had. Onvrijwillig genegeerd weliswaar, mijn verlangen om rustig in mijn bedje te liggen werd steeds doorbroken door allang vastgelegde doktersbezoeken (4 op 2 dagen, een mens zou ervoor minder ziek van worden) en het schrijven van een paper voor Phillipe No smile.
Als bij wonder werd ik donderdagochtend zonder koorts wakker, waardoor ik nog een uurtje de tijd had om mijn presentatie bij de bijhorende paper voor te bereiden. Verbazingwekkend genoeg kon ik ondanks mijn magere voorbereiding 15 minuten lang met slechts een enkele hoestbui als onderbreking mijn visie op het succes van het Nokia-merk aframmelen. Blijkbaar hadden de overvloedig ingenomen Sedergines enkele gunstige bijwerkingen! Na mijn presentatie sloop ik stiekem het klaslokaal uit. Niet alleen omdat ik de weerslag van mijn inspanning kreeg maar vooral om de nutteloze opmerkingen van Phillipe op andere presentaties te ontlopen ‘Those two logo’s, there the same!’ ‘No sir, this one is bigger and in another colour’ ‘But there the same’ ‘No, if you look closely you’ll see the difference’ ‘But there the same’ Aaah Phillipe, wat zal ik je missen.
Nu ben ik eindelijk thuis en heb mezelf platte rust voorgeschreven tot ik 100% beter ben, terwijl ik zo weinig mogelijk probeer te denken aan de achterstand die ik nu heb verzameld op mijn al vrij onrealistisch ambitieuze thesisplanning. Maar we komen er wel door! Dankzij de goede verzorging van de familie zoals mama en zus die de laatste dagen menig maal naar Frankrijk zijn gereden of papa die s’ochtends mijn deken opheft om naar mijn voeten te kijken en me dan geruststelt dat het in orde komt (ik weet eigenlijk nog steeds niet wat hij probeerde te vinden?). En ik kreeg ook veel steun uit Lille! Facebook, MSN of e-mail, geen enkel medium lieten mijn nieuwe klas/kotgenootjes onbenut om me beterschap te wensen! Ik was er bijna door ontroerd! Momenten zoals deze zorgen ervoor dat ik de ‘nog 19 dagen’ klok op mijn blog niet langer toejuich maar stilletjes vervloek … .

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

17-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Vandaag legde ik mijn examen ‘Consumer exploitation: The Indian perspective’ af, wat meteen ook het afscheid van mijn Indische leerkracht betekende. Ditmaal geen zucht van opluchting maar van weemoed aangezien ik mijn Indische leerkracht echt ga missen :)! De voorbije vijf dagen onderwees hij ons over de verschillende manieren waarop bedrijven consumenten uitbuiten. Niet op een strenge leerkrachtentoon maar als een zachtaardige surrogaatpapa die ons wilde beschermen tegen de grote, boze wereld. Het was ook een man van de alternatieve geneeskunde. Toen hij mij betrapte op het nemen van een keelpastille hield hij mij tegen: ‘Natalie, why do you take this? The best remedy to cure a sore throat is to gargle with hot, salted water.’ Na het uitproberen, moet ik bekennen dat het inderdaad een beetje helpt maar ik heb wel de rest van de dag met een vreselijke dorst rondgelopen!
Naast geneeskunde leerde hij ons ook veel bij over de Indische klederdracht. Woensdag kwam hij de klas binnen met een eigenaardige, lange vest aan. Toen wij hem om uitleg vroegen zei hij ‘Deze typische Indische vest heb ik speciaal voor jullie aangedaan zodat jullie ook eens kunnen zien hoe men in India gekleed gaat.’ Ja, het was echt een lieve man, misschien zelfs een beetje te lief. Zonder problemen stemde hij erin toe om ons onze nota’s te laten gebruiken tijdens het gesloten boek examen. Maar aangezien het vooral toepassingsvragen waren, hielpen deze nota’s ons niet erg. Dus ook toen hij besliste om tijdens het examen even een koffietje te gaan drinken en ons dus een half uur lang zonder toezicht in het lokaal achterliet, konden we elkaar niet veel helpen. Het gaf Romka en mij wel even de tijd om te overleggen hoe we afscheid zouden nemen van onze leerkracht. We zagen namelijk dat toen Mariana haar examen indiende er een innig afscheid volgde, inclusief enkele kussen op de wang. Ok, Romka en ik apprecieerden onze leerkracht allebei heel erg maar om hem nu te beginnen kussen was er toch een beetje over. Uiteindelijk konden we het nog net op tijd vermijden: hij leunde dichter, wij leunden verder waardoor we er met een stevige handdruk en een ‘Romana and Natalie, it was a pleasure teaching you’ vanaf geraakten. Ja, hij was de eerste leerkracht om mij met mijn voornaam aan te spreken. Dit was een leuke afwisseling na twee maand aan een stuk gerefereerd te worden als ‘girl’ of nog erger ‘Belgium’. Sommige leerkrachten hebben hier namelijk de gewoonte om de leerlingen aan te spreken met hun nationaliteit. ‘Does anybody have some comments on that?’ Maybe Poland? No? Okay, maybe Belgium? No? Belgium wants to stay neutral? ‘Yes I’m like Switzerland’, heb ik maar geantwoord.
Na het examen volgde er mij een grote beloning: ik ging naar huis! Dit maakte van mij direct weer het meest benijde meisje in Lille. ‘Oh, if only I also could leave France for just two days, than I would feel sane again!’ hoorde ik langs alle kanten. Ja, het zich 24 uur op 24 in de Franse cultuur bevinden, is hard voor iedereen! Het is onverklaarbaar maar op het moment dat mijn lief zusje de grens Frankrijk-België voorbijreed, daalde er een golf van opluchting over mij neer. Naast het terugzien van familie, vrienden en zieke katjes keek ik natuurlijk weer uit naar een deftige maaltijd aangezien ik tegenwoordig in Lille altijd in het studentenrestaurant eet. Dit heeft vele voordelen: het is goedkoop (2,8€ voor warme maaltijd, drank en voorgerecht of dessert – en als er niet gecontroleerd wordt is het 2,8€ voor warme maaltijd, enkele drankjes, voorgerecht en een vijftal desserts), ik moet minder naar de supermarkt, ik moet niet eten op onmenselijk vroege of late uren om de cookingrush van mijn Franse kotgenoten te vermijden en het is sociaal aangezien bijna iedere uitwisselingsstudent mijn mening deelt. Maar ondanks de voordelen vraag ik mij af wat de lange termijn gevolgen zullen zijn van drie maanden cafetariavoedsel … .

14-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Mijn eerste lessen met de Indische leerkracht zijn achter de rug! En die vielen veel beter mee dan mijn vorige cursus. De leerstof is interessant, de leerkracht bezit duidelijk kennis van zaken en nog belangrijker: hij is goed verstaanbaar! Er is slechts een heel klein ‘Apu van de Kwik-E-mart’-accent merkbaar. En tot mijn grote opluchting hebben we vrijdag een examen over de leerstof. Geloof me, na weken aan een stuk papers schrijven, begint een mens te verlangen naar een doodgewoon examen. Slechts 20% van onze punten moeten we verdienen door case studies en active classparticipation. De à-la-minute presentaties voor de klas baren me niet veel zorgen aangezien we maar met 14 studenten zijn: ik, Romka, 1 Braziliaanse, 4 Mexicanen, 4 Canadezen, 2 Indiërs en 1 meisje uit Lille (die super tof en vriendelijk is: ik zei het nog dat ik niet mocht veralgemenen!).
Ondanks de geslaagde schooldag, geraakte ik maandagavond opeens in een weemoedige bui. Misschien kwam dat wel omdat ik mijn eigen overlijdensbericht aan het schrijven was. Ja, dat is één van de vele interessante papers die mijn vorige leerkracht voor ons bedacht heeft. Ik was net goed opdreef met het beschrijven van mijn laatste uren op deze aardbol toen opeens de elektriciteit uitviel. Het stormweer had duidelijk schade aan de Franse infrastructuur veroorzaakt want heel de straat zat zonder licht. Natuurlijk liep ik snel naar Romka’s kamer met de boodschap ‘I’m scared in the dark!!!’. En ik was niet de enigste: ik trof er ook Asia aan en even later kwam ook Ninfa kijken (die gepakt en gezakt toekwam omdat ze dacht dat we gingen geëvacueerd worden!). Net toen onze ogen aan het duister wenden, sprong het licht terug aan. Dit betekende echter niet dat ik verder ging met mijn werk: het bezoek van onze twee Franse kotgenoten stak daar een stokje voor. Noisy neighbour en Sexy Guitar guy (het beeld is duidelijk beter dan de klank :)) kwamen Romka’s kamer binnen en mengden zich zomaar in onze conversatie. Het was een bizarre situatie maar wel grappig én nuttig aangezien Stephan en Maxim slechts een beperkte talenkennis hebben en ik dus tolk mocht spelen.
Hoe zit het eigenlijk met mijn Frans vragen jullie zich misschien af? Wel enkele dagen na mijn Frans examen kreeg ik bericht van Iéseg dat ik toegelaten was tot het hoogste niveau (alsjeblieft, dank je wel) maar om de één of andere reden ben ik nooit naar die lessen gegaan. Ik denk dat ik na 12 jaar aan een stuk Franse lessen de zin van het alles een beetje verloren ben. Wat is het nut van een taal te leren als je die daarna niet elke dag of minstens iedere week actief gebruikt? Wat niet betekent dat ik hier helemaal niets bijleer: ik help Asia en Romka met hun Franse huiswerkjes (er zijn nog mensen die wèl braaf naar hun lessen gaan), met de internationale studenten die al wat beter Frans kunnen, schakelen we af en toe eens over op het Frans en dan zijn er natuurlijk ook nog de locals in mijn residentie die de irritante gewoonte hebben om mijn taalfouten te verbeteren. On ne dit pas ‘et tu’ mais ‘et toi’, Natalie. Grrrr! Maar ik betwijfel of ik aan het einde van mijn uitwisseling in België nog verstaanbaar zal zijn aangezien men hier het ‘Ch’ti’ hanteert: het dialect van de echte Lillois en het Noorden van Frankrijk. Gelieve dus niet raar op te kijken als jullie mij over enkele weken betrappen op uitdrukkingen zoals ‘C’est quoi se bordelle?’ …

11-03-2008 om 15:32 geschreven door Natalie

Beste vrienden, jullie hebben het waarschijnlijk al gemerkt: vanaf nu is mijn blog uitgerust met een super professionele ‘afteller’. En nee het is geen fout, we zijn echt nog maar 36 dagen verwijderd van mijn thuiskomst! Het is te zeggen: op 11 april eindigt mijn laatste lesdag aan Iéseg. Waar ik mijn tijd tussen dit memorabele moment en mijn 2 uitgestelde juni-examens aan de EHSAL ga doorbrengen, is zo’n goed bewaard geheim dat ik het zelf nog niet weet. Maar voorlopig noemen we 11 april dus het einde van het Franse avontuur. Het besef dat onze dagen in Lille beginnen te korten, begint ook stilaan bij de andere buitenlandse studenten door te dringen. Daarom dat we vanaf nu van ieder moment genieten! Gezamenlijke dinertjes, shoppinguitstapjes of (mijn persoonlijke favoriet) gewoon wat in elkaars kamer rondhangen met eten, drinken en enkele sappige roddels: de voorbije dagen weken we geen moment van elkaars zijde! Het is wel spijtig dat deze goede voornemens samenvallen met de drukste tijd op school tot nu toe.

Deze week volg ik het vak ‘Decision and leadership’, gegeven door een Bart De Wever-lookalike (als twee druppels water, echt creepy). De lessen van dit vak bestaan grotendeels uit groepsdiscussies en rolspelletjes, echte theorie over het vak wordt maar zelden uitgelegd. Gelukkig want den Bart illustreert de theorie steeds met bizarre, seksueel getinte voorbeelden zoals dat de relatie tussen de CEO en een werknemer ook een seksaffaire kan zijn zelfs al zijn het twee mannen want ookal denken we er misschien niet meteen aan homoseksuele affaires bestaan ook hoor! Gelukkig dat ik dit niet genoteerd had, mijn nota’s zouden nogal schoon zijn! Maar ik had mezelf al voorgenomen om deze les geen nota’s te nemen aangezien we toch geen examen hebben. Wel moeten we twee papers schrijven. Pff de papers beginnen hier stilaan op te stapelen! En dan ontving ik maandag ook nog de feedback van mijn promotor over mijn thesis. ‘Werk sneller’ luidde die, mmmmh waarom was ik daar zelf niet opgekomen?  

Maar misschien heb ik dit weekend eindelijk een aanval van productiviteit, tenzij ik een bezoekje krijg natuurlijk! Aangezien ik hier al over het einde van mijn uitwisseling praat, is het gepast om eens de data te vermelden van de weekends wanneer ik (hoogst)waarschijnlijk in Lille blijf voor het geval er mensen zijn die Lille willen verkennen met een echte lokale gids die alle mooie plekjes van de stad kent (ik zal mijn best doen om er één te vinden J). Heeft iedereen pen en papier in de hand? Ok, hier gaan we:

8-9 maart

22-23 maart

29-30 maart

5-6 april

12-13 april (voorbehouden voor mensen met een wagen met grote koffer zonder wasmanden erin aangezien ik dit weekend misschien reeds al mijn hebben en houden terug naar Gent verhuis?)

Ik heb ook af en toe eens een dagje in de week vrij, maar deze data zijn onnodig te vermelden aangezien de meesten van jullie dan druk aan het werk zijn. Al moet die ‘druk’ misschien genuanceerd worden: uit de ‘statistieken’ van mijn blog blijkt dat de meeste bezoekers komen rond 13 à 14 uur op een werkdag! Op de kosten van de werkgever mijn avonturen lezen? Tss dat kan ik alleen maar … aanmoedigen!

06-03-2008 om 08:01 geschreven door Natalie

Zaterdagochtend om 6u30 was ons vertrek richting Normandië gepland. Ware het niet dat de internationale club eerst nog een ‘welkomstontbijt’ had voorbereid. Eerlijk gezegd verkies ik altijd een half uur langer slapen boven een schel cake en een kartonnetje appelsap maar zo vroeg in de ochtend besloot ik mijn kritische opmerkingen nog even voor mezelf te houden. Het ons toegestoken programmaboekje meldde ons wel verontrustend nieuws: we zouden pas 6 uur later op onze bestemming aankomen! Komende van een land waar je nooit langer dan drie uur kan rijden zonder op een grens te stoten, had ik er geen rekening mee gehouden dat Normandië zo ver weg was. Gelukkig hadden de attente Fransen een DVD bij om de tijd te doden. Al was de film ‘Saving private Ryan’ met zijn drie uur lange geweerschoten en bloederige gevechtscènes niet echt een ontspannend begin van onze weekenduitstap. En dan werden we vooraf ook nog gewaarschuwd dat ‘Wie een gevoelige maag heeft, best niet naar de beginscènes kijkt’. Ik nam deze waarschuwing persoonlijk op en heb de hele rit lang de koeien in de wei geteld.

Na een korte sightseeingstop in ‘Bayeux’ (de stad van het beroemde tapijt, dat we niet gezien hebben) werkten we het namiddagprogramma af. Meteen werd ons de keuze van de film duidelijk: de hele middag lang brachten we door op kerkhoven, in bunkers, voor gedenkstenen of op verlaten stranden waar we stilletjes reflecteerden over alle onschuldige oorlogsslachtoffers. Frankrijk heeft dus duidelijk de oorlog nog niet verwerkt! Onze eerste schooluitstap had WOI als thema en nu beleefden we een hele dag WOII. Gelukkig is daarmee de inspiratie uitgeput, tenzij we nog meegesleurd worden naar één of ander Napoleontisch slagveld. We mogen van geluk spreken dat er in Iéseg geen Duitse uitwisselingsstudenten zijn, ze zouden zich niet bepaald welkom voelen vrees ik!

We konden even bekomen van de vermoeiende namiddag in onze jeugdherberg. Die ‘jeugdherberg’ bleek eigenlijk een middelbare school te zijn waar wij de kamers van de internen tijdens het weekend konden gebruiken. Na een heerlijk diner (het is te zeggen macaroni met cordon bleu uit de schoolcafetaria, een nieuw culinair hoogstandje) gingen we naar een bar/club alwaar een kleine ‘soirée’ georganiseerd was. Eén gratis drankje was voorzien maar dat was niet voldoende om onze depressieve post-WOII-bui weg te werken. Daarom gingen ik, Asia, Christina en Gisela op zoek naar een ‘épicerie de nuit’ (mijn kennis in de essentiële studentenvocabulaire breidt uit). Met de hulp van de plaatselijke bevolking kwamen we terecht bij een vriendelijk madammetje dat haar kruidenierswinkeltje blijkbaar ook na haar uren openhield en ons een fles “champagne” voor 3 euro verkocht. Natuurlijk moesten we die fles dan nog binnensmokkelen in de bar en stiekem opdrinken in de toiletten! Misschien niet de meest gezellige locatie maar de ambiance was er wel! Toch besloten we om op een deftig uur terug te keren naar ons ‘hotel’. Niet om te gaan slapen maar om een kleine wandeling te maken door de verlaten school. We hadden toegang tot alle klaslokalen, auditoria, cafetaria en we gingen zelfs in de keuken op zoek naar iets eetbaars. Tenminste tot we merkten dat alles geregistreerd werd door een beveiligingscamera! Wie weet is dit alles binnenkort te bekijken op YouTube? Ondanks deze nachtelijke uitspattingen waren we allemaal fris en monter voor het uitgebreid ontbijt op zondagochtend. En die internetjes hebben het nogal wat beter dan wij! Stokbrood, fruitsap, warme dranken, cornflakes en yoghurt à volonté!

Al dat lekkers lieten we verteren door een fikse wandeling in de stad waar we verbleven, die ‘Caen’ bleek te heten. Een kathedraal en kasteel later gingen we terug naar onze bus om eindelijk naar de ‘Mont-Saint-Michel’ te gaan, het hoogtepunt van de uitstap, al genoot ik eigenlijk meer van het prachtige uitzicht dan van de ‘berg’ zelf. En ja om 15 uur werden we al terug op de bus verwacht waar we maar 7 (!) uur later afgeraakten. De mooie romance tussen Julia Roberts en Richard Gere kon de tijd maar weinig verkorten maar het was toch al beter gezelschap dan private Ryan (Wat is eigenlijk de betekenis van ‘private’? Een souvenir van de Mont-Saint-Michel voor de eerste die het mij vertelt!).

’s Avonds in mijn bedje, al vechtende tegen de slaap, evalueerde ik de voorbije trip: iets teveel oorlog en veel te veel bus maar ik had me dit weekend wel heel goed geamuseerd! Al is het wellicht een beetje dom om naar Normandië te gaan voor een leuk avondje uit, misschien moeten we volgend weekend Lille toch nog eens een kans geven … .

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Halfvastenfoor. Dé perfecte afsluiter van een vakantieweek in Gent. Het is een beetje raar dat ik, Natalie, die al zeeziek wordt door naar een glas water te kijken, zo’n grote fan ben van de kermis maar ik hou gewoon van de sfeer. Van de kleurige, flikkerende lichtjes, de prikkelende geuren gaande van oliebollen van Max tot frieten van het bizarre Overpoort Westernfrietkot en uiteraard van de typische kermissoundtrack. Het jengelen van kleuters, het gehinnik van de pony’s die blij zijn dat ze volgend jaar niet meer in een rondje in hun eigen uitwerpselen mogen lopen, het gejoel van het kermiscrapuul en natuurlijk de ongelofelijke overtuigingskracht van de foormensen die je bijna doen geloven dat je dit jaar écht naar huis kunt gaan met de plasma in plaats van een slecht vervalste made-in-Taiwan Disney- of Sponge Bobknuffel.

In Lille ging het er gelukkig even feestelijk aan toe. Het verjaardagsfeestje van Ninfa begon met enige vertraging (ik was vergeten dat Mexicaanse klokken een half uur achter lopen) in een Italiaans restaurant met 4 pizza’s voor 7 man (de ober die onze bestelling opnam, zei ‘Ja dat is mogelijk’ en dacht ‘Maar dan spuw ik wel in uw pizza’) en eindigde in Ninfa’s kamer met taart, gezang en gedans (ik was vergeten dat zuiderse Mexicanen iets uitbundiger leven dan die koele Europeanen). Het verjaardagsfeestje van Ninfa bracht het onderwerp in de residentie op ‘leeftijd’ en al snel werd ons duidelijk dat de buitenlandse studenten een beetje uit de toon vallen. De gemiddelde leeftijd van de Franse studenten hier is 18 jaar. Deze informatie verbaasde ons niet echt aangezien het gecross en gegiechel in de gangen ons al een kleine generatiekloof had laten vermoeden. En eigenlijk is het ook maar logisch: zo’n residentie is de perfecte plaats om je studentenleven in een stad te beginnen maar na een jaartje heb je er wel genoeg van denk ik. In een studentenresidentie wonen, voelt toch altijd een beetje aan als kamperen en Natalie en kamperen dat gaat niet samen! Met je kookpotje en spaghetti naar de keuken lopen, met de handdoek over de schouder richting de douches, toiletten delen met 22 man, insecten als huisdiertjes en er is hier zelfs een jongen op mijn gang die het gezellig vindt om af en toe zijn gitaar boven te halen. Als ik hem nu nog ‘Vrolijke vrienden’ kan leren, is de kampeerervaring compleet.
Hopelijk houdt hij het deze avond een beetje stil want reeds om 6u30 (!) word ik aan de schoolpoort verwacht voor het vertrek naar Normandië. De planning van het weekend wordt ons pas op de bus bekend gemaakt, wanneer er dus geen mogelijkheid meer is tot ontsnappen. Het enige wat we weten is dat we een badhanddoek moeten meedoen. Enkel een badhanddoek hé, over een zwempak wordt niet gesproken. Wat voor vreemde spelletjes zouden die vuile Fransen nu weer in gedachten hebben ... . 

29-02-2008 om 21:54 geschreven door Natalie

Geen paniek lieve vrienden: ik leef nog! Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik mijn blog een beetje vergeten was. Ik was zo geconcentreerd aan het schrijven over de verschillen in de alfabetiseringsgraad tussen de noordelijke en zuidelijke deelstaten van India, dat ik helemaal vergat om over de interessante dingen van het leven te berichten.
Vrijdag 15 februari keerde ik terug naar Gent om me s’avonds al direct in de Gentse partyscene te smijten. Het gaat er in Vlaanderen iets meer rokeriger aan toe maar ook iets minder opdringerig. De afweging tussen longkanker en handtastelijkheden is moeilijk te maken.
De rest van mijn vakantie verliep rustig: Chocoladecluedo spelavonden, maar liefst twee bezoekjes aan een overvolle Bloch (ik begin er de man stilaan van te verdenken dat de sluiting slechts een vuile roddel was om zijn winstcijfers in de hoogte te krijgen) en enkele cinemabezoekjes. Mijn Sphinx en Studioscoop voorliefde zette ik even opzij en ik trok naar de Kinepolis. Af en toe moet een mens zichzelf even kwellen om daarna de rust en stilte van de niet-commerciële cinemazalen nog meer te appreciëren. De rij achter ons was bezet door een voltallige klas van 13-jarige meisjes die niet alleen rijkelijk voorzien waren van popcorn, chips en ander luidkrakende snacks maar vooral voorzien waren van een flink paar stembanden. De begeleidende leerkracht stelde ons voor de film gelukkig gerust “Ik zal mijn best doen om ze tijdens de film stil te houden hoor”. Uiteindelijk bleek die leerkracht dan nog het luidst van al. Och ja, je kan het ze niet kwalijk nemen: tegenwoordig hou je best je leerlingen aan jouw kant kwestie van de kans op neergestoken of neergeschoten te worden te minimaliseren. Harde tijden in het onderwijs, het is de realiteit.

Op maandag 25 februari keer ik weerom naar Lille om de verjaardag van Ninfa te vieren. Mijn zelf samengesteld Belgische specialiteitenpakketje staat al klaar. Zo kan Ninfa op haar verjaardag tenminste iets lekkers eten want die buitenlanders vinden in de Franse supermarkt echt niet hun gading.
Om de heimwee wat te drukken toonde ik Ninfa de ‘Mexicaanse corner’ die je tegenwoordig in iedere Europese supermarkt vindt. Maar zo snel kon ik haar niet overtuigen: ‘That’s not Mexican food!’ antwoordde ze ontdaan. Blijkbaar zijn al die taco en burrito pakketjes die wij hier kopen van zo’n erbarmelijk niveau dat geen enkele zichzelf respecterende Mexicaan het ooit over zijn hart krijgt dit te kopen.
Maar de grootste aanpassing is er toch wel voor Heeya, het meisje uit Zuid-Korea. ‘Ohnee ik kan geen levende vis kopen in de winkel’ zei ze triestig (en weer volgden er weengebaren). Tot nu toe heeft dat meisje enkel maar gekookte aardappelen, sla en look gegeten. En ja ik bedoel pure look. Men steekt een bol look in de oven, je laat het een half uurtje bakken en dan smullen maar! En natuurlijk mochten wij mee genieten: een penetrante lookgeur vulde de hele week lang onze residentie. Het is triestig voor haar dat zij haar typische maaltijden mist maar eerlijk gezegd zij wij er een beetje blij om. De eerste filmavond wou ook Heeya een bijdrage leveren tot onze junkfoodberg en bracht ze gedroogde en geperste zeewierbladeren mee. Je weet wel, wat ze normaal gezien rond de sushi draaien. Uit beleefdheid besloten we allemaal om een blaadje te proeven. Terwijl we ons best deden om het zeewier door te slikken, probeerden we een antwoord te verzinnen op haar vraag ‘En wat vinden jullie ervan?’. Uiteindelijk kwam Asia op ‘It’s fishy’ en dat vonden we allemaal de beste omschrijving waar ook Heeya zich bij kon neerleggen… .

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Aangezien er in heel de wereld aan geen Valentijn meer ontsnappen is, werden wij ook in Frankrijk gedwongen dit feest te vieren. Ons feest ging wel al door op 12 februari in plaats van 14 en van een echt ’feest’ was er geen sprake!
The ‘Big Valentine’s party’ vond plaats in een café/club in de kelder van mijn residentie. De Fransen hadden weer een uniek partyconcept bedacht: voor 23 uur werden er enkel meisjes toegelaten. Wij waren met een grote groep gekomen en hadden een leuke tijd door gewoon een beetje te praten, te lachen en elkaar rode lippenstift aan doen :) (foto’s volgen nog). We hadden een gezellige, rustige tijd tot het 23 uur werd en ook de jongens toegelaten werden… . Franse jongens zijn zowiezo al erg maar Franse jongens in combinatie met alcohol is pas ècht niet te doen! Na een tijdje besloten ik, Ninfa en Romka weg te gaan maar ook toen botsten we op een obstakel. Er stond een Fransman tegen de voordeur van onze residentie te pissen! Kunde u da nu voorstellen! Terwijl er op minder dan 5 meter GRATIS toiletten zijn! Aah, wij waren echt pissed (mooie woordspeling nietwaar). Romka heeft daar die gast de huid volgescholden (in Frans, Engels én Pools) en daarna hebben we tesamen de oorlog gezworen aan iedere Fransman! Let the war of the Frenchmen begin!
Het wordt wel een moeilijke strijd, zeker nu we ook les hebben van een Franse leerkracht, en wat voor één! De Philippe moet ons inwijden in de wereld van ‘Strategic Brand Management’ maar omdat zijn niveau van Engels zo erbarmelijk is, geeft hij de helft van de les in het Frans en de andere helft in gebarentaal. Dit alles is heel lachwekkend en mensen die mij kennen weten dat ik zowiezo al niet goed ben in het inhouden van mijn lach! Aangezien ons klasje maar uit 8 man bestaat, valt het zeker op! ‘No smile, no smile’ heeft Philippe me meermaals gezegd maar natuurlijk maakte dit het alleen nog maar erger :). Spijtig dat we nog maar twee dagen les hebben van dit vak. En de laatste dag moeten we enkel onze paper presenteren die telt voor de volledige punten van dit vak. Ja jullie lezen het goed: slechts drie dagen les en géén examen! Aaaaaaah ‘La douce France’: waar zelfs studeren als vakantie aanvoelt… .

PS: Deze Valentijnsfoto's heb ik gestolen van Gina, een Amerikaans meisje uit mijn residentie, ik heb dus niet zelf zo belachelijk heel de stad moeten rondlopen met een papieren hartje! Jaja, de liefde kan rare dingen doen met een mens...

14-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie