Met het eerste vak achter de rug en de volgende twee weken geen les, ging ik een ontspannen weekend in.

Vanwege het late thuiskomstuur de vorige avond, begon mijn zaterdag pas rond 12 uur. Ik besloot om het stadscentrum van Lille te verkennen. Niet de culturele kant maar de commerciële kant. Een minder poëtische ziel zou het gewoon ‘shoppen’ noemen. Het winkeluitstapje viel wat tegen: ik zag enkel halflege winkels of bergen brol. Hopelijk kwam dit enkel doordat het de laatste week solden was en is dit niet de normale gang van zaken in Lille. Ik kwam dan ook met lege handen thuis, of toch niet helemaal: ik kocht de beste croissants ooit bij patissier ‘Paul’. Wij Belgen kunnen bakken maar de Franse croissant is toch nog één klasse hoger.

Na dit overheerlijke lunch/vieruurtje keek ik met Asia en Romka naar de film ‘Blades of Glory’. Een superdomme komedie over een mannelijk ijsschaatsduo maar best ontspannend op een zaterdagnamiddag (en na Moulin Rouge lijkt iedere film fantastisch natuurlijk!). ’S avonds gingen we andermaal uit. In ‘Palace café’, een bar/discotheek, waren er gelukkig al veel minder opdringerige Fransen.

Zondag sliep ik opnieuw uit waardoor ik de mis heb gemist. Ik denk niet dat het er ooit van zal komen. Rond 17 uur keken we opnieuw naar een film! Ik denk dat we stilaan een beetje verslaafd worden waardoor dit blog meer en meer op een recensiesite begint te lijken. ‘The notebook’ was kennelijk een triestige film want op het einde was iedereen aan het wenen. Iedereen behalve ik dan welteverstaan. Ok, het was een romantisch liefdesverhaal maar om daar nu van te beginnen blèten? Dit nuchtere Vlaamse meisje is duidelijk minder snel te ontroeren dan de doorsnee Pool of Mexicaan.

Mijn avondmaal deelde ik met Romka en Ninfa en blijkbaar viel het in de smaak want Ninfa zei mij ‘Je bent klaar om te trouwen’. Dit Mexicaans gezegde maakt duidelijk dat een meisje lekker gekookt heeft. Want wanneer je kan koken dan ben je ‘klaar om te trouwen’. Ik vond dit heel interessante informatie maar waar ik die man moest halen vertelde ze er spijtig genoeg niet bij J.

Voor het slapen was er nog even tijd voor een korte wandeling. Ninfa en ik (de twee bangeriken) wouden enkel op de grote, drukke, goedverlichte straten lopen en keurden Romka’s plan om in een donker, verlaten park te lopen direct af! But we are with three! But what if we get attacked by FOUR guys? Ja, tegen dit krachtig argument kon Romka niets inbrengen … .

20-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Het eerste examen is achter de rug! Een examen met ‘essay questions’ dus veel zeveren was de boodschap. En dat ik goed kan zeveren, moeten jullie ondertussen wel al doorhebben. Maar voor ik definitief van dit vak verlost ben, moet ik wel nog een individuele paper schrijven. Over de groepspaper moet ik mij geen zorgen meer maken, de schattige Canadees met Chinese naam heeft aangeboden om de volledige paper te schrijven. Blijkbaar vreest hij voor zijn punten als hij ons een deel laat schrijven, en terecht zou ik zeggen!

Na het examen gingen we tesamen eten in het studentenrestaurant. Het was lang geleden dat ik cafetariavoedsel had geproefd en eerlijk gezegd had ik dit beter zo gehouden.

’S Avonds keken ik, Ninfa, Asia, Imelda, Romka en Heeya tesamen naar de film ‘Moulin Rouge’. Tenminste als je dat een film kan noemen. Tjezus, wa is me dat? Kan iemand mij uitleggen hoe het mogelijk is dat die film zo’n kassucces was? Het zijn bovendien nog geen originele liedjes ook, dat ‘Nirvana’ gespeeld wordt in de Moulin Rouge in 1900 vind ik niet erg geloofwaardig! Mabon, het zal wel aan mij liggen.  

Na de ‘film’avond gingen Asia, Ninfa en Imelda slapen maar ik wou perse nog uitgaan. Ik wou het aflopen van het eerste vak vieren en ervoor zorgen dat ik nogeens over iets interessants op mijn blog kon schrijven! Maar deze keer was wèl uitgaan een verkeerde beslissing. Eerst gingen we naar een Marokkaans café (zo met waterpijpen – en nee ik deed niet mee) waar bijna iedere andere buitenlandse student van Iéseg zat. Toen gingen we met zijn allen naar ‘Seven Heaven’ maar lang bleven we er niet. Fransen zijn handtastelijk! Jakkes, echt irritant! Gelukkig hadden we een bodyguard bij: ‘Can’ (hoogstwaarschijnlijk gebruik ik in volgende verslagen weer een totaal andere naam), een gesofisticeerde Turk. Hij was zelfs zo vriendelijk om tot aan onze residentie mee te wandelen. Tijdens de wandeling vertelde hij mij over zijn afkeer voor Iéseg, Lille en de Fransen! Can is hier reeds één semester en moet na dit semester nog een jaar in Lille blijven, maar die arme jongen ziet het nu al niet meer zitten. Hij vertelde ons dat we hem over enkele weken zeker gelijk zouden geven, eens benieuwd of dat het geval zal zijn … .

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Oef de presentatie is achter de rug! En we weten zelfs al ons resultaat: 10,25 (geeft dan een halfke he!) op 15. En daar zijn we best tevreden mee! Zeker als je weet dat het niet de gewoonte is van onze leerkracht om hoge punten te geven, hij geeft nooit meer dan 70% zegt hij. De Mexicaanse meisjes daarentegen waren zwaar teleurgesteld: volgens hun schoolsysteem slaag je pas met 70% en zij behouden slechts de rechten op een studiebeurs wanneer zij een gemiddelde van 90% behalen! Dat is iets helemaal anders dan mijn Vlaamse ‘als ik de helft haal, ben ik content’ strategie he.
Maar de punten waren dus goed en ook de commentaar was positief. Het A4-bladje vol commentaar (beide kanten!) ons overhandigd door de dochter (haar taak breidt uit) had slechts één punt van kritiek: blijkbaar vond hij dat de schattige Canadees met de Chinese naam (ik hou er nog even de spanning in Laura) iets te lang aan het woord was in vergelijking met de rest van de groep. Nog al logisch meneer, hij heeft zo’n mooi accent!
De rest van de dag spendeerde ik boven mijn cursus. Al gebeurde dit blokken al veel minder intensief eens ik vernam dat het een openboek examen was! Dus ik nam uitgebreid de tijd om een hoogstaande culinaire maaltijd te bereiden (= ravioli opwarmen). Nee, veroordeel mij niet, hebben jullie ooit al eens een keuken moeten delen met 80 man? In die keuken mag je ook geen eigen spullen laten staan waardoor je telkens als je iets wilt klaarmaken met al je potten, borden en ingrediënten drie verdiepen hoog moet lopen. Om de drukte te vermijden, eet je dan ook beter op bizarre tijdstippen en doen de meeste studenten hun afwas in het lavabootje op hun eigen kamer maar dat vind ik wat ongezellig. Dan staat er naast je zeep en tandpasta een fles Dreft! En je weet gewoon dat je je één dag gaat missen! Zo heb ik al eens mijn gezicht afgedroogd met de keukenhanddoek. Jakkes.
Na het eten besliste ik om gewoon te gaan slapen in plaats van naar één of andere party te gaan maar dit bleek een verkeerde beslissing. Die één of andere party vond namelijk plaats in het studentenrestaurant dat onder mijn kot gelegen is, het voelde dus alsof ik erbij was! Zou dit betekenen dat ik niet genoeg uitgerust was voor het examen … ?

17-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Een nieuwe les die begon met de uurregeling voor de presentaties, op het bord geschreven door de dochter van de professor (ze heeft dus toch een taak!). Wij presenteren morgen om 12u25, wat betekent dat ik mij nu wat zorgen aan het maken ben. Nee niet over wat ik ga zeggen, over wat ik ga aandoen! De schattige Canadees met Chinese naam en mooi accent heeft ons namelijk gevraagd om ‘ietsjes deftiger dan casual’ gekleed te zijn. Blijkbaar is dit de gewoonte wanneer je een ‘anglo-saxen’ leerkracht hebt. Hopelijk vinden ze een jeans in Canada deftige kledij want iets anders heb ik niet meegenomen naar Lille. Maar dat zal wel aangezien de dresscode in Canada een houthakkershemd is.

Nog een zaak waarover ik mij zorgen maak, is het feit dat ik mijn groepsleden moet voorstellen. Demn, dit betekent dat ik hun rare namen eindelijk ga moeten uitspreken! Benieuwd hoe dit gaat aflopen … .

16-01-2008 om 18:07 geschreven door Natalie

Vanmiddag vertrok ik met de trein naar Brussel-centraal en zonder enige vertraging (een unicum!) kwam ik rond 12 uur toe aan EHSAL. Na eventjes bijpraten met mijn andere buitenlandse klasgenootjes (ik begin stilaan te geloven dat ik meer buitenlanders ken dan Belgen?) was het tijd voor het examen. En dat examen ging … goed? Jullie weten dat ik dat nooit graag luidop zeg maar ik denk wel dat ik erdoor ga zijn. Mijn minisamenvatting heeft dan blijkbaar toch gewerkt hé Laura en Ellen! Dat zal jullie leren om mijn systeem uit te lachen!

Na een korte rustpauze en een lekkere huisbereide maaltijd, was het alweer tijd om richting Lille te vertrekken. Ik had niet echt veel zin om andermaal Gent achter te laten maar gelukkig kreeg ik niet de kans om zielig te doen. Romka (ik ben verward over wat nu effectief haar naam is J) en Ninfa kwamen op mijn deur kloppen en tesamen aten, praten en jaja studeerden we! Ninfa neemt hetzelfde vak als mij en bracht mij op de hoogte van de eerste les die ik dus gemist heb. Het vak ‘International Strategic Management’ ziet er interessant uit maar we hebben wel veel werkjes naast de lessen: een individuele paper, een paper in groep én een presentatie. Die korte weekjes les hebben dus blijkbaar ook hun nadelen.

Er was vanavond ook nog tijd voor nieuwe ontmoetingen: Nathan uit Parijs vertelde ons tijdens het avondeten (Ninfa de Mexicaanse moest natuurlijk nog om 22 uur s’avonds eten, ze bood mij ook wat aan maar ik zei ‘nee dank je, ik at reeds 4 uur geleden’, het perfecte excuus om die Mexicaanse bonenpasta niet te hoeven proeven.) dat Iéseg bekend staat voor zijn ‘party’s’. En dat we zeker morgenavond de Iésegparty in de ‘Seven Heaven’ niet mogen missen.

Ik vraag me nu al af hoe de combinatie van het vele schoolwerk met de vele party’s zou verlopen … .

14-01-2008 om 23:11 geschreven door Natalie