30-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Een koude douche op zaterdagochtend zorgde ervoor dat ik volledig klaar was voor het ontvangen van mijn bezoek uit België. Rond 12 uur kwamen Laura, Ellen en Michael toe op mijn kotje. Eerst volgde er een korte inspectie van mijn kamer (de verwachte grapjes over mijn ‘Dagboek van Sara’ en het boek ‘Haken voor coole meiden’ bleven niet uit : )) en nadat iedereen opgefrist was ;), trokken we naar de stad alwaar we Julie en Nico ontmoetten. De lange zoektocht naar een gepast restaurant worp zijn vruchten af want mijn pizza was heerlijk … over de galette Parisienne van Ellen zullen we dan weer beter zwijgen! Onze rustige wandeling doorheen de winkelstraten van Lille na de lunch, werd ontelbare malen verstoord door betogingen. Het is waar: in Frankrijk zijn de vakbonden nog opmerkelijk actief! Op zoek naar rust wandelden we richting Euralille voor een vervolg van onze shoppingtocht en een vieruurtje bij mijn geliefde patissier. Mmmh heerlijke taartjes en echte chocolademelk: Paul stelt nooit teleur! Moe van het rondslenteren en ietwat afgeschrikt door de vele ‘lekkere flikken’ (niet mijn eigen woorden) in het shoppingcenter keerden we rond 19 uur terug naar Teilhard de Chardin. Aangezien Ellen’s wagen nog aan mijn kot stond, reden we allen mee met Julie en Nico (ook wel Nicolas voor de vrienden). Met vier op een kleine achterbank, het was niet echt comfortabel maar toch geraakten we veilig thuis. De rondleiding door mijn ‘casa’ gaf ik ietwat afgeleid aangezien ik wat berichten op msn moest beantwoorden. Deze waren zowel bezorgd (Natalie where the hell are you?!) als ongeduldig (Natalie we need to leave at 8 pm!). Want met het afscheid van mijn vrienden zat mijn dag er nog niet op, tegen 8 uur werden we verwacht in de residentie Concordia voor een gecombineerd naamdag-, verjaardags- en afscheidsfeestje. Al direct bij onze aankomst in Concordia merkten we dat het weer een bizarre avond ging worden. We werden binnengelaten in de ondergrondse parking van het gebouw en via een ingewikkelde tocht langs binnendeuren en traphallen belandden we uiteindelijk op het dak van het gebouw. Woho, mijn tweede secret party on the roof! De partyorganisers hadden een goede job geleverd: het dak was mooi versierd met ballonnetjes, er was voldoende gratis sangria voorzien en er was goede muziek. Slechts één ding had men over het hoofd gezien: in maart is het in Lille nog freezing cold! En zeker op een dak in het midden van de nacht! Al snel verplaatste het feestje dan ook naar de gang, om enkele minuten later opnieuw te verplaatsen naar een kamer van een Australiër die de chauffage vollenbak opendraaide (voor die mannen is het nu zomer he). Ondanks de warme temperaturen en het leuke gezelschap (opnieuw was bijna iedere uitwisselingsstudent aanwezig, uitnodigingen voor feestjes verspreiden hier sneller dan ziektes) besloten ik, Asia, Ninfa en Romka al snel weg te gaan, achteraf gebleken niet zo’n slechte beslissing aangezien een half uur later de politie voor de deur stond om het feestje te beëindigen (kan hier in Frankrijk nu nooit een feestje eindigen zonder de politie?). Wij gingen terug naar onze residentie voor een laat avondmaal. Asia en Ninfa hielden het bij een boterham met soep, terwijl ik en Romka zoete specialiteiten uitwisselden. Poolse chocolade werd broederlijk naast mijn Destrooper-koekjes gelegd die ik deze ochtend van Laura gekregen had. Na een stevige maaltijd hadden de meisjes voldoende energie opgedaan om richting ‘Overpoort’ te trekken maar ik besloot wijselijk om me met de rest van mijn koekjes terug te trekken in mijn kamer. En terwijl ik al lezend in mijn Vlaams roddelboekje de beste koekjes ter wereld opat, dacht ik niet aan mijn internationale vriendjes die al shakend de nacht ingingen, maar aan mijn Vlaamse vriendjes die me echt een leuke dag bezorgd hadden en me stiekem een beetje deden uitkijken naar mijn nakende thuiskomst… .

29-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

De lessen op donderdag en vrijdag gingen maar traag voorbij. Voornamelijk omdat er niets nieuws gebeurde, steeds opnieuw werd ons gevraagd om dezelfde nutteloze discussies te voeren. Enkel de koude temperaturen in het klaslokaal zorgden ervoor dat we niet in slaap vielen. Iéseg probeert duidelijk de opwarming van de aarde tegen te gaan en weigert daarom consistent de verwarming aan te zetten. Heel irritant, vooral omdat ik daarom heel de week lang vastgehouden werd door een bevend Chineesje. ‘I’m so cold’ meldde ze mij waarop ze haar stoel vlak naast de mijne schoof en me in een stevige omhelzing nam. Het niet respecteren van mijn sociale afstand door de Aziatische studenten is hier een echte plaag! Maar vriendelijk als ik ben, heb ik haar s’avonds toch nog getrakteerd op een kinder bueno (in ruil voor een pakje originele noedels uit Hong Kong wel te verstaan). Meisjes die studeren of aan papers moeten werken die leerkrachten pas de laatste minuut opgeven, hebben nood aan chocolade, het is een universeel feit! Maar ik weet niet of ze die avond nog veel werk heeft kunnen verzetten aangezien ze helemaal onder de indruk was van mijn fotowand. En dan in het bijzonder van mijn papa: ‘Oh my god, your father is soooo cute!’ riep ze uit. Bij deze is mijn papa gewaarschuwd voor als hij een tripje naar Azië plant. Ik heb ze maar snel mijn kamer uitgewerkt: ‘Kijk naar een foto van je eigen papa he, deze is van mij.’ antwoordde ik jaloers : ).
Een feestje op vrijdagavond liet ons gelukkig de zware lesweek en het irritante examen (3 vragen – 1500 woorden – 2 uur de tijd) snel vergeten. Romka besloot om haar vodka broederlijk te delen en had een kleine pre-party georganiseerd. Toen ik om 23 uur echter in haar kamer binnenkwam, trof ik Romka er helemaal alleen aan, ‘I feel like it’s my birthdayparty and nobody came!’ vertelde ze mij op een zielige toon. Maar even later kwamen de internationale studenten één voor één toe voor een glaasje echte Poolse vodka. Die bracht zo’n goede sfeer dat de preparty bleef duren tot 2 uur, een tijdstip waarop ik meestal beslis om huiswaarts te keren. Maar de groepsdruk zorgde ervoor dat ik meeging naar Café Latina waar we nog drie uur lang doorfeestten. Na een lange wandeling (voor de veiligheid wandelen we de meisjes die niet in een residentie wonen altijd mee naar huis), kon ik me rond 5u30 eindelijk te slapen leggen. Zo laat was ik hier nog nooit naar bed gegaan, zou dit betekenen dat ik zaterdag niet op tijd wakker zou zijn voor mijn bezoek uit België … ?

28-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Gelukkig biedt het leven buiten de school voldoende verstrooiing om de moraal hoog te houden. Met enige vertraging bracht de paashaas ook aan Teilhard de Chardin een bezoekje! Overal in de gang en in het toilet (gezellig) waren er paaseitjes verstopt! Aanvankelijk besloot ik om beleefd te zijn en nam slechts één eitje mee (het was dan nog één uit het toilet ook!). Toen ik na 5 minuten spijt had van mijn beslissing, merkte ik dat die vuile Fransen van mijn gang al alle eieren gepikt hadden! Uit wraak hebben Ninfa en ik daarom alle hogere en nog maagdelijk gelaten verdiepingen leeggeroofd, haha het was een goede buit!
Ook s’avonds was er tijd voor een gratis dessert aangezien ik weer met een leeg bordje in de handen op Romka’s deur klopte met de boodschap ‘Kan er hier alsjeblieft een stuk Poolse cake opgelegd worden?’. Gelukkig was ik niet de enigste onbeleefderik want al snel werd het weer een gezellige boel in Romka’s kamer. Ik had mijn fototoestel mee en dit lokte bizarre momenten uit: foto’s met Romka’s vodka collectie en andere Poolse specialiteiten, timerfoto’s in onze gang en zelfs in de douche! Op den duur liepen we uitgelaten door de residentie, onwetende wat onze eigenlijke bedoeling was. Ook Romka snapte het niet meer ‘Are we drunk or what?’ vroeg ze zich af. Maar nee (voorlopig) bleef de vodka collectie nog onaangeroerd, maar ik heb de indruk dat daar eens snel verandering in zou kunnen komen … .

26-03-2008 om 23:30 geschreven door Natalie

Terwijl ik zaterdag mezelf nog passief van bed naar zetel sleurde, was ik zondag voldoende genezen om een magische Pasen te beleven. Die dag begon naar aloude traditie met een kleine zoektocht. Er mag beweerd worden dat ik hiervoor véél te oud ben, voor momenten van puur geluk zou men zich nooit hoeven te excuseren. Om mijn verzwakt lichaampje opnieuw aan te sterken, wachtte er nadien een overheerlijke paaslunch. Mama’s stoverij met handgesneden frietjes mag dan niet behoren tot het lijstje van traditionele paasgerechten, het smaakte ons beter dan een lammetje of konijntje ooit zou kunnen. Een goed stuk paasgebak rondde het middagmaal af en luidde het begin van een rustige namiddag in. Enkel een geheim bezoekje aan de museumbookshop tesamen met mijn papa bracht wat verstrooiing. En toen, … toen begon het te sneeuwen … . Ja, Frank had ons al gewaarschuwd ‘Maart is een vuile taart’. (Zijn exacte woorden! Het niveau van de openbare omroep is sinds mijn verblijf in Lille sterk achteruitgegaan vind ik!) Maar natuurlijk stoorden de vuile streken van maart mij niet. Terwijl ik uit het raam keek en zag hoe de witte vlokjes de wereld een mooier uitzicht gaven, werd ik gevuld met een ultiem gevoel van gelukzaligheid. Want Natalie was altijd het gelukkigst als het sneeuwde. Deze spreuk zou ik graag op mijn grafsteen hebben, ik weet niet of dat ooit zal lukken.
Bij het ontwaken, bleek dat het sneeuwlaagje minder dik was dan beloofd, ‘Frank is een vuile taart’ dacht ik bij mezelf terwijl ik een kleine wandeling maakte door de tuin. Ook Tijgertje had plezier in de sneeuw, tot hij een sneeuwbal op zijn snoet kreeg natuurlijk.
Maandagnamiddag vertrok ik terug naar Lille om de laatste rechte lijn in te zetten. Bij mijn aankomst werd ik hartelijk ontvangen door de meisjes. ‘Natalie I missed you!’ hoorde ik langs alle kanten, blijkbaar was ik langer weggebleven dan ik zelf besefte. Maar tijdens ons avondmaal realiseerde ik mij dat ik de meisjes eigenlijk ook wel gemist had. Gedurende een eenvoudige broodmaaltijd die ik opfleurde met enkele chocoladepaaseitjes, ik moet mijn Belgisch imago toch kracht bijzetten he, begon het opnieuw te sneeuwen waardoor Ninfa het meermaals uitschreeuwde. Voor een Mexicaanse is sneeuw een nog minder alledaagse zaak dan voor ons. Na de maaltijd volgde de afwas, heel gewoon zou je denken maar niet iedereen dacht er zo over. ‘Do you have every day running water in Mexico?’ vroeg Nathan de Fransman zich af. Haha, je had Ninfa haar gezicht moeten zien. ‘Yes of course, we do!’ zei ze nors. Nathan probeerde er zich nog uit te praten maar het kwaad was allang geschiet: Ninfa geaffronteerd en ik de slappe lach :). Op de terugweg naar onze kamers, kwamen we Romka tegen die ons nog trakteerde op een lekker dessert! Het hele Paasweekend had Romka haar ouders en zus op bezoek gehad en zij hebben haar frigo volgepropt met Poolse specialiteiten. Dus aten we voor het slapengaan nog een gigantisch stuk ongezegende Poolse taart huisbereid door een Poolse mama. Ongezegend? Ja, Romka vertelde het er maar bij omdat normaal gezien men in Polen op Pasen enkel gezegend voedsel eet. Op zaterdagavond gaat iedereen naar de mis met een mandje met brood, vlees, eieren, taart en ander lekkers dat men laat zegenen door de priester. Op zondag (na een nieuwe mis) wordt het gezegend voedsel dan opgegeten. Dat is wat anders dan heidense stoverij he! Maar ondanks de lekkere taart vandaag, maak ik mij zorgen over morgen. Romka toonde ons namelijk ook trots een bokaal met een vieze rode brij erin, blijkbaar een mengeling van zuurkool met ketchup, met de vermelding dat het overheerlijk is en ze het ons morgen zal laten proeven. Hoe ga ik mij hier nu weer uitpraten … .

24-03-2008 om 23:58 geschreven door Natalie