Geen paniek lieve vrienden: ik leef nog! Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik mijn blog een beetje vergeten was. Ik was zo geconcentreerd aan het schrijven over de verschillen in de alfabetiseringsgraad tussen de noordelijke en zuidelijke deelstaten van India, dat ik helemaal vergat om over de interessante dingen van het leven te berichten.
Vrijdag 15 februari keerde ik terug naar Gent om me s’avonds al direct in de Gentse partyscene te smijten. Het gaat er in Vlaanderen iets meer rokeriger aan toe maar ook iets minder opdringerig. De afweging tussen longkanker en handtastelijkheden is moeilijk te maken.
De rest van mijn vakantie verliep rustig: Chocoladecluedo spelavonden, maar liefst twee bezoekjes aan een overvolle Bloch (ik begin er de man stilaan van te verdenken dat de sluiting slechts een vuile roddel was om zijn winstcijfers in de hoogte te krijgen) en enkele cinemabezoekjes. Mijn Sphinx en Studioscoop voorliefde zette ik even opzij en ik trok naar de Kinepolis. Af en toe moet een mens zichzelf even kwellen om daarna de rust en stilte van de niet-commerciële cinemazalen nog meer te appreciëren. De rij achter ons was bezet door een voltallige klas van 13-jarige meisjes die niet alleen rijkelijk voorzien waren van popcorn, chips en ander luidkrakende snacks maar vooral voorzien waren van een flink paar stembanden. De begeleidende leerkracht stelde ons voor de film gelukkig gerust “Ik zal mijn best doen om ze tijdens de film stil te houden hoor”. Uiteindelijk bleek die leerkracht dan nog het luidst van al. Och ja, je kan het ze niet kwalijk nemen: tegenwoordig hou je best je leerlingen aan jouw kant kwestie van de kans op neergestoken of neergeschoten te worden te minimaliseren. Harde tijden in het onderwijs, het is de realiteit.

Op maandag 25 februari keer ik weerom naar Lille om de verjaardag van Ninfa te vieren. Mijn zelf samengesteld Belgische specialiteitenpakketje staat al klaar. Zo kan Ninfa op haar verjaardag tenminste iets lekkers eten want die buitenlanders vinden in de Franse supermarkt echt niet hun gading.
Om de heimwee wat te drukken toonde ik Ninfa de ‘Mexicaanse corner’ die je tegenwoordig in iedere Europese supermarkt vindt. Maar zo snel kon ik haar niet overtuigen: ‘That’s not Mexican food!’ antwoordde ze ontdaan. Blijkbaar zijn al die taco en burrito pakketjes die wij hier kopen van zo’n erbarmelijk niveau dat geen enkele zichzelf respecterende Mexicaan het ooit over zijn hart krijgt dit te kopen.
Maar de grootste aanpassing is er toch wel voor Heeya, het meisje uit Zuid-Korea. ‘Ohnee ik kan geen levende vis kopen in de winkel’ zei ze triestig (en weer volgden er weengebaren). Tot nu toe heeft dat meisje enkel maar gekookte aardappelen, sla en look gegeten. En ja ik bedoel pure look. Men steekt een bol look in de oven, je laat het een half uurtje bakken en dan smullen maar! En natuurlijk mochten wij mee genieten: een penetrante lookgeur vulde de hele week lang onze residentie. Het is triestig voor haar dat zij haar typische maaltijden mist maar eerlijk gezegd zij wij er een beetje blij om. De eerste filmavond wou ook Heeya een bijdrage leveren tot onze junkfoodberg en bracht ze gedroogde en geperste zeewierbladeren mee. Je weet wel, wat ze normaal gezien rond de sushi draaien. Uit beleefdheid besloten we allemaal om een blaadje te proeven. Terwijl we ons best deden om het zeewier door te slikken, probeerden we een antwoord te verzinnen op haar vraag ‘En wat vinden jullie ervan?’. Uiteindelijk kwam Asia op ‘It’s fishy’ en dat vonden we allemaal de beste omschrijving waar ook Heeya zich bij kon neerleggen… .

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie