Zaterdagochtend om 6u30 was ons vertrek richting Normandië gepland. Ware het niet dat de internationale club eerst nog een ‘welkomstontbijt’ had voorbereid. Eerlijk gezegd verkies ik altijd een half uur langer slapen boven een schel cake en een kartonnetje appelsap maar zo vroeg in de ochtend besloot ik mijn kritische opmerkingen nog even voor mezelf te houden. Het ons toegestoken programmaboekje meldde ons wel verontrustend nieuws: we zouden pas 6 uur later op onze bestemming aankomen! Komende van een land waar je nooit langer dan drie uur kan rijden zonder op een grens te stoten, had ik er geen rekening mee gehouden dat Normandië zo ver weg was. Gelukkig hadden de attente Fransen een DVD bij om de tijd te doden. Al was de film ‘Saving private Ryan’ met zijn drie uur lange geweerschoten en bloederige gevechtscènes niet echt een ontspannend begin van onze weekenduitstap. En dan werden we vooraf ook nog gewaarschuwd dat ‘Wie een gevoelige maag heeft, best niet naar de beginscènes kijkt’. Ik nam deze waarschuwing persoonlijk op en heb de hele rit lang de koeien in de wei geteld.

Na een korte sightseeingstop in ‘Bayeux’ (de stad van het beroemde tapijt, dat we niet gezien hebben) werkten we het namiddagprogramma af. Meteen werd ons de keuze van de film duidelijk: de hele middag lang brachten we door op kerkhoven, in bunkers, voor gedenkstenen of op verlaten stranden waar we stilletjes reflecteerden over alle onschuldige oorlogsslachtoffers. Frankrijk heeft dus duidelijk de oorlog nog niet verwerkt! Onze eerste schooluitstap had WOI als thema en nu beleefden we een hele dag WOII. Gelukkig is daarmee de inspiratie uitgeput, tenzij we nog meegesleurd worden naar één of ander Napoleontisch slagveld. We mogen van geluk spreken dat er in Iéseg geen Duitse uitwisselingsstudenten zijn, ze zouden zich niet bepaald welkom voelen vrees ik!

We konden even bekomen van de vermoeiende namiddag in onze jeugdherberg. Die ‘jeugdherberg’ bleek eigenlijk een middelbare school te zijn waar wij de kamers van de internen tijdens het weekend konden gebruiken. Na een heerlijk diner (het is te zeggen macaroni met cordon bleu uit de schoolcafetaria, een nieuw culinair hoogstandje) gingen we naar een bar/club alwaar een kleine ‘soirée’ georganiseerd was. Eén gratis drankje was voorzien maar dat was niet voldoende om onze depressieve post-WOII-bui weg te werken. Daarom gingen ik, Asia, Christina en Gisela op zoek naar een ‘épicerie de nuit’ (mijn kennis in de essentiële studentenvocabulaire breidt uit). Met de hulp van de plaatselijke bevolking kwamen we terecht bij een vriendelijk madammetje dat haar kruidenierswinkeltje blijkbaar ook na haar uren openhield en ons een fles “champagne” voor 3 euro verkocht. Natuurlijk moesten we die fles dan nog binnensmokkelen in de bar en stiekem opdrinken in de toiletten! Misschien niet de meest gezellige locatie maar de ambiance was er wel! Toch besloten we om op een deftig uur terug te keren naar ons ‘hotel’. Niet om te gaan slapen maar om een kleine wandeling te maken door de verlaten school. We hadden toegang tot alle klaslokalen, auditoria, cafetaria en we gingen zelfs in de keuken op zoek naar iets eetbaars. Tenminste tot we merkten dat alles geregistreerd werd door een beveiligingscamera! Wie weet is dit alles binnenkort te bekijken op YouTube? Ondanks deze nachtelijke uitspattingen waren we allemaal fris en monter voor het uitgebreid ontbijt op zondagochtend. En die internetjes hebben het nogal wat beter dan wij! Stokbrood, fruitsap, warme dranken, cornflakes en yoghurt à volonté!

Al dat lekkers lieten we verteren door een fikse wandeling in de stad waar we verbleven, die ‘Caen’ bleek te heten. Een kathedraal en kasteel later gingen we terug naar onze bus om eindelijk naar de ‘Mont-Saint-Michel’ te gaan, het hoogtepunt van de uitstap, al genoot ik eigenlijk meer van het prachtige uitzicht dan van de ‘berg’ zelf. En ja om 15 uur werden we al terug op de bus verwacht waar we maar 7 (!) uur later afgeraakten. De mooie romance tussen Julia Roberts en Richard Gere kon de tijd maar weinig verkorten maar het was toch al beter gezelschap dan private Ryan (Wat is eigenlijk de betekenis van ‘private’? Een souvenir van de Mont-Saint-Michel voor de eerste die het mij vertelt!).

’s Avonds in mijn bedje, al vechtende tegen de slaap, evalueerde ik de voorbije trip: iets teveel oorlog en veel te veel bus maar ik had me dit weekend wel heel goed geamuseerd! Al is het wellicht een beetje dom om naar Normandië te gaan voor een leuk avondje uit, misschien moeten we volgend weekend Lille toch nog eens een kans geven … .

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Halfvastenfoor. Dé perfecte afsluiter van een vakantieweek in Gent. Het is een beetje raar dat ik, Natalie, die al zeeziek wordt door naar een glas water te kijken, zo’n grote fan ben van de kermis maar ik hou gewoon van de sfeer. Van de kleurige, flikkerende lichtjes, de prikkelende geuren gaande van oliebollen van Max tot frieten van het bizarre Overpoort Westernfrietkot en uiteraard van de typische kermissoundtrack. Het jengelen van kleuters, het gehinnik van de pony’s die blij zijn dat ze volgend jaar niet meer in een rondje in hun eigen uitwerpselen mogen lopen, het gejoel van het kermiscrapuul en natuurlijk de ongelofelijke overtuigingskracht van de foormensen die je bijna doen geloven dat je dit jaar écht naar huis kunt gaan met de plasma in plaats van een slecht vervalste made-in-Taiwan Disney- of Sponge Bobknuffel.

In Lille ging het er gelukkig even feestelijk aan toe. Het verjaardagsfeestje van Ninfa begon met enige vertraging (ik was vergeten dat Mexicaanse klokken een half uur achter lopen) in een Italiaans restaurant met 4 pizza’s voor 7 man (de ober die onze bestelling opnam, zei ‘Ja dat is mogelijk’ en dacht ‘Maar dan spuw ik wel in uw pizza’) en eindigde in Ninfa’s kamer met taart, gezang en gedans (ik was vergeten dat zuiderse Mexicanen iets uitbundiger leven dan die koele Europeanen). Het verjaardagsfeestje van Ninfa bracht het onderwerp in de residentie op ‘leeftijd’ en al snel werd ons duidelijk dat de buitenlandse studenten een beetje uit de toon vallen. De gemiddelde leeftijd van de Franse studenten hier is 18 jaar. Deze informatie verbaasde ons niet echt aangezien het gecross en gegiechel in de gangen ons al een kleine generatiekloof had laten vermoeden. En eigenlijk is het ook maar logisch: zo’n residentie is de perfecte plaats om je studentenleven in een stad te beginnen maar na een jaartje heb je er wel genoeg van denk ik. In een studentenresidentie wonen, voelt toch altijd een beetje aan als kamperen en Natalie en kamperen dat gaat niet samen! Met je kookpotje en spaghetti naar de keuken lopen, met de handdoek over de schouder richting de douches, toiletten delen met 22 man, insecten als huisdiertjes en er is hier zelfs een jongen op mijn gang die het gezellig vindt om af en toe zijn gitaar boven te halen. Als ik hem nu nog ‘Vrolijke vrienden’ kan leren, is de kampeerervaring compleet.
Hopelijk houdt hij het deze avond een beetje stil want reeds om 6u30 (!) word ik aan de schoolpoort verwacht voor het vertrek naar Normandië. De planning van het weekend wordt ons pas op de bus bekend gemaakt, wanneer er dus geen mogelijkheid meer is tot ontsnappen. Het enige wat we weten is dat we een badhanddoek moeten meedoen. Enkel een badhanddoek hé, over een zwempak wordt niet gesproken. Wat voor vreemde spelletjes zouden die vuile Fransen nu weer in gedachten hebben ... . 

29-02-2008 om 21:54 geschreven door Natalie

Geen paniek lieve vrienden: ik leef nog! Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik mijn blog een beetje vergeten was. Ik was zo geconcentreerd aan het schrijven over de verschillen in de alfabetiseringsgraad tussen de noordelijke en zuidelijke deelstaten van India, dat ik helemaal vergat om over de interessante dingen van het leven te berichten.
Vrijdag 15 februari keerde ik terug naar Gent om me s’avonds al direct in de Gentse partyscene te smijten. Het gaat er in Vlaanderen iets meer rokeriger aan toe maar ook iets minder opdringerig. De afweging tussen longkanker en handtastelijkheden is moeilijk te maken.
De rest van mijn vakantie verliep rustig: Chocoladecluedo spelavonden, maar liefst twee bezoekjes aan een overvolle Bloch (ik begin er de man stilaan van te verdenken dat de sluiting slechts een vuile roddel was om zijn winstcijfers in de hoogte te krijgen) en enkele cinemabezoekjes. Mijn Sphinx en Studioscoop voorliefde zette ik even opzij en ik trok naar de Kinepolis. Af en toe moet een mens zichzelf even kwellen om daarna de rust en stilte van de niet-commerciële cinemazalen nog meer te appreciëren. De rij achter ons was bezet door een voltallige klas van 13-jarige meisjes die niet alleen rijkelijk voorzien waren van popcorn, chips en ander luidkrakende snacks maar vooral voorzien waren van een flink paar stembanden. De begeleidende leerkracht stelde ons voor de film gelukkig gerust “Ik zal mijn best doen om ze tijdens de film stil te houden hoor”. Uiteindelijk bleek die leerkracht dan nog het luidst van al. Och ja, je kan het ze niet kwalijk nemen: tegenwoordig hou je best je leerlingen aan jouw kant kwestie van de kans op neergestoken of neergeschoten te worden te minimaliseren. Harde tijden in het onderwijs, het is de realiteit.

Op maandag 25 februari keer ik weerom naar Lille om de verjaardag van Ninfa te vieren. Mijn zelf samengesteld Belgische specialiteitenpakketje staat al klaar. Zo kan Ninfa op haar verjaardag tenminste iets lekkers eten want die buitenlanders vinden in de Franse supermarkt echt niet hun gading.
Om de heimwee wat te drukken toonde ik Ninfa de ‘Mexicaanse corner’ die je tegenwoordig in iedere Europese supermarkt vindt. Maar zo snel kon ik haar niet overtuigen: ‘That’s not Mexican food!’ antwoordde ze ontdaan. Blijkbaar zijn al die taco en burrito pakketjes die wij hier kopen van zo’n erbarmelijk niveau dat geen enkele zichzelf respecterende Mexicaan het ooit over zijn hart krijgt dit te kopen.
Maar de grootste aanpassing is er toch wel voor Heeya, het meisje uit Zuid-Korea. ‘Ohnee ik kan geen levende vis kopen in de winkel’ zei ze triestig (en weer volgden er weengebaren). Tot nu toe heeft dat meisje enkel maar gekookte aardappelen, sla en look gegeten. En ja ik bedoel pure look. Men steekt een bol look in de oven, je laat het een half uurtje bakken en dan smullen maar! En natuurlijk mochten wij mee genieten: een penetrante lookgeur vulde de hele week lang onze residentie. Het is triestig voor haar dat zij haar typische maaltijden mist maar eerlijk gezegd zij wij er een beetje blij om. De eerste filmavond wou ook Heeya een bijdrage leveren tot onze junkfoodberg en bracht ze gedroogde en geperste zeewierbladeren mee. Je weet wel, wat ze normaal gezien rond de sushi draaien. Uit beleefdheid besloten we allemaal om een blaadje te proeven. Terwijl we ons best deden om het zeewier door te slikken, probeerden we een antwoord te verzinnen op haar vraag ‘En wat vinden jullie ervan?’. Uiteindelijk kwam Asia op ‘It’s fishy’ en dat vonden we allemaal de beste omschrijving waar ook Heeya zich bij kon neerleggen… .

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Aangezien er in heel de wereld aan geen Valentijn meer ontsnappen is, werden wij ook in Frankrijk gedwongen dit feest te vieren. Ons feest ging wel al door op 12 februari in plaats van 14 en van een echt ’feest’ was er geen sprake!
The ‘Big Valentine’s party’ vond plaats in een café/club in de kelder van mijn residentie. De Fransen hadden weer een uniek partyconcept bedacht: voor 23 uur werden er enkel meisjes toegelaten. Wij waren met een grote groep gekomen en hadden een leuke tijd door gewoon een beetje te praten, te lachen en elkaar rode lippenstift aan doen :) (foto’s volgen nog). We hadden een gezellige, rustige tijd tot het 23 uur werd en ook de jongens toegelaten werden… . Franse jongens zijn zowiezo al erg maar Franse jongens in combinatie met alcohol is pas ècht niet te doen! Na een tijdje besloten ik, Ninfa en Romka weg te gaan maar ook toen botsten we op een obstakel. Er stond een Fransman tegen de voordeur van onze residentie te pissen! Kunde u da nu voorstellen! Terwijl er op minder dan 5 meter GRATIS toiletten zijn! Aah, wij waren echt pissed (mooie woordspeling nietwaar). Romka heeft daar die gast de huid volgescholden (in Frans, Engels én Pools) en daarna hebben we tesamen de oorlog gezworen aan iedere Fransman! Let the war of the Frenchmen begin!
Het wordt wel een moeilijke strijd, zeker nu we ook les hebben van een Franse leerkracht, en wat voor één! De Philippe moet ons inwijden in de wereld van ‘Strategic Brand Management’ maar omdat zijn niveau van Engels zo erbarmelijk is, geeft hij de helft van de les in het Frans en de andere helft in gebarentaal. Dit alles is heel lachwekkend en mensen die mij kennen weten dat ik zowiezo al niet goed ben in het inhouden van mijn lach! Aangezien ons klasje maar uit 8 man bestaat, valt het zeker op! ‘No smile, no smile’ heeft Philippe me meermaals gezegd maar natuurlijk maakte dit het alleen nog maar erger :). Spijtig dat we nog maar twee dagen les hebben van dit vak. En de laatste dag moeten we enkel onze paper presenteren die telt voor de volledige punten van dit vak. Ja jullie lezen het goed: slechts drie dagen les en géén examen! Aaaaaaah ‘La douce France’: waar zelfs studeren als vakantie aanvoelt… .

PS: Deze Valentijnsfoto's heb ik gestolen van Gina, een Amerikaans meisje uit mijn residentie, ik heb dus niet zelf zo belachelijk heel de stad moeten rondlopen met een papieren hartje! Jaja, de liefde kan rare dingen doen met een mens...

14-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Woensdag werd ik wakker met een vreselijke keelpijn. Keelpijn is nooit echt aangenaam maar als je weet dat je een presentatie moet geven is het een kleine ramp. Daarom ging ik bij Ninfa schooien om een keelpastilletje om het enkele seconden later subtiel weg te moffelen in een zakdoekje. Nota aan mezelf: Mexicaanse keelpastilles smaken NIET lekker! Ik besloot dan maar om mezelf op school te trakteren op een ‘chocolat chaud’: véél lekkerder en even efficiënt! Even later stonden ik en Alejandra de klas de impact van Chinese softwarepiraterij op de winstcijfers van Microsoft duidelijk te maken. De presentatie verliep vlot en het viel gelukkig niet op dat ik ziek was aangezien iedereen in de klas ziek is. En niet alleen in onze klas, bijna iedere uitwisselingsstudent is ziek! De verkoudheden worden hier echt aan een sneltempo doorgegeven. Dit heeft volgens mij twee redenen. Eén: dat idioot gekus de ganse tijd! Ok, we moeten ons integreren in de Franse cultuur maar iedere ochtend heel de klas twee kussen geven, vind ik er toch wat over. En ten tweede: het delen van glazen en flessen. Op een feestje kan ik het nippen van elkaars drankje nog toestaan, de alcohol zorgt wel voor de ontsmetting. (Alhoewel dat ook dit niet altijd zonder gevaar is. Nota aan mezelf: een Hongaarse cocktail van Rum met tomatensap is NIET lekker!) Maar nu wordt er ook al buiten de party scene gezellig gedeeld. Enkele dagen voor ik ziek werd, heeft er nog een Chinese van mijn flesje water gedronken. Ik heb nu waarschijnlijk SARS. Ik wist dat ik nooit mijn smetvrees had mogen opgeven.

Gelukkig bleef mijn ziekte beperkt zodat ik vrijdag het examen kon meedoen. Dit examen vond plaats om 10u45 nadat we nog les van datzelfde vak hadden gehad van 8u30 tot 10u30. Het Franse schoolsysteem wordt eigenaardiger met de dag.

Om mijn genezing een beetje te versnellen, besloot ik na mijn examen naar huis te gaan. Medicijnen kunnen een mens veel helpen maar er is slechts één ding dat je echt beter maakt: je eigen bedje. En ‘a nice home cooked meal’ natuurlijk! En er stond mij thuis veel lekkers te wachten: vol-au-vent, chocolademousse, speculaasijs (allemaal lekker Belgisch) en de mama bakte speciaal voor mijn goed rapport appelbeignets! Wat een beloning en een veel betere stimulans dan de studiebeurs die EHSAL in petto heeft voor zijn beste student. Gratis een jaar bijstuderen is toch geen prijs voor de slimste student? Geeft dat aan den domste he!

Na een uitgebreide maaltijd doorbladerde ik even de kranten van de voorbije week om toch nog een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws in de wereld. En wat voor nieuws! Slecht nieuws! Héél slecht nieuws! Dramatisch nieuws!

08-02-2008 om 23:23 geschreven door Natalie

Deze ochtend was ik voor dag en dauw op. Vandaag kon ik namelijk eindelijk het resultaat van mijn examen Management Accounting bekijken. En … it’s a pass! Het is zelfs meer dan ‘a pass’: ik heb 17/20 J! Ik kon het amper geloven: 85% terwijl ik aan Hogeschool Gent nooit meer dan een 11 behaald heb voor een boekhoudvak. Of het niveau aan de EHSAL is echt lager of ik ben de afgelopen jaren veel slimmer geworden. Laten we even in het midden houden wat de correcte verklaring is.

Nog helemaal vrolijk door mijn ‘goed rapport’ vertrok ik naar mijn tweede les ‘International Business’. Ja, deze week heb ik nogeens een weekje les. Wat is het leven van de uitwisselingsstudent toch hard! Nee eigenlijk is het ècht wel hard: dit vak trek namelijk op niets! Het wordt gegeven door een Australisch Professorenkoppel (moeten die Australiërs dan echt altijd hun familie meenemen naar de les?!) die meer met elkaar kibbelen dan les te geven. Naast lesgeven, runt het koppel ook een vleesbedrijf in Australië. Toen de vrouw hoorde dat ik van België kwam, praatte ze zeker een half uur over de Belgische koeien. Ze ging er zo in op dat de man moest tussenbeide komen. ‘Yeah, don’t mention cows to my wife or she will never stop talking’ waarschuwde hij mij. ‘Yeah’ beaamde de vrouw ‘I get very excited over cows’. En dat zijn dan mijn leerkrachten?! Ik was trouwens niet begonnen over koeien, ik zei gewoon dat ik uit België kwam! Het feit dat men België associeert met koeien betekent toch dat we een zwaar imagoprobleem hebben in het buitenland!

Maar kom, over drie dagen ben ik alweer van hen verlost! Dit is wel het enige voordeel van het ‘één-week-les-systeem’. Ik vind vijf dagen toch iets te weinig om een onderwerp ècht te doorgronden. Ik blijf erbij dat het Zweedse schoolsysteem van drie weken les nog altijd het beste is (zoals bijna alles in dat land hé :-p)! Ook zijn de vieruurlange lesvoormiddagen niet echt ideaal voor ruglijders zoals ik! Gelukkig geven de Australiërs altijd veel pauzes! Die pauzes zijn altijd leuk omdat bijna iedere uitwisselingstudent in hetzelfde gebouw les heeft. Tijdens de pauzes is er dus tijd genoeg om de sociale contacten te onderhouden.

Een groot voordeel van Iéseg is wel dat we nooit een boek moeten kopen of iets moeten uitprinten: de eerste les krijg je gratis een bundeltje met alle hand-outs. Als dat geen service is! Voor de Franse studenten is deze service maar logisch aangezien hun studiegeld maar liefst 6500€ per jaar bedraagt! Blijkbaar zit ik hier op een prestigieuze school (een ‘Grand école’). Wie in Frankrijk ‘Iéseg’ op zijn c.v heeft, krijgt de ene jobaanbieding na de andere.  Spijtig dat niemand in België ooit van deze school heeft gehoord!

Maar over jobaanbiedingen moet ik mij gelukkig nog even geen zorgen maken. Laat ik eerst maar zorgen dat ik in Lille voor alle vakken slaag. Daarom zou ik nu beter mijn presentatie voor morgen voorbereiden. Ik heb deze net met mijn groepje (Sue – Steve – Alejandra – Daniela) in elkaar gestoken. De slides zijn al in orde, nu nog verzinnen wat ik er bij zou vertellen … .

05-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Dit weekend was er eindelijk wat tijd voor cultuur. Op zaterdagochtend (als je 14 uur nog ochtend kunt noemen tenminste) heb ik een grote wandeling gemaakt door het oude stadsgedeelte of ‘vieux Lille’ voor de Fransozen onder jullie. Ik wandelde door smalle straatjes met charmante huizen in een 17^de eeuwse architectuur (ik heb me zopas een reisgids van Lille aangeschaft, dit verklaart mijn plotse kennis over façades).

Maar het echte culturele hoogstandje vond pas s’avonds plaats: ik heb mijn buitenlandse vriendinnetjes Prison Break leren kennen! Omdat het mijn dvdbox is, was deze keer mijn kamer de cinémazaal. Demn ik beklaag Romka! Chips op het hoofdkussen en koekkruimels tussen de lakens, heb ik echt niet nodig: mijn bed kraakt zo al meer dan genoeg! En bovendien waren ze uiteraard direct verslaafd waardoor ik tot 2 uur s’ ochtends de avonturen van ‘Michael Scofield’ en zijn bende moest volgen. Al onze illusies werden natuurlijk direct ontnomen toen Imelda er ons zonodig attent op moest maken dat ‘Wentworth Miller’ echt wel gay is hoor. Is er in deze wereld dan echt geen plaats meer voor wat mysterie?

Maar laten we terug gaan naar de echte cultuur. Voor mijn al niet al te grote mannelijke fanclub (hallo papa, alles goed?) vindt dat hij evengoed de Flair kan gaan lezen met al deze girltalk.

Zondagochtend bezocht ik het ‘Palais des beaux-arts’, het grootste museum in Frankrijk na het Louvre. Iedere zondag zijn de musea in Frankrijk gratis dus daar moesten we van profiteren! We hadden verwacht dat veel mensen hetzelfde idee zouden hebben maar nee, buiten de internationale studenten was er echt geen kat! Terwijl ik helemaal alleen door de gigantische zalen liep, werd mij duidelijk waarom ik daar alleen was! Ok, de schilderijencollectie was best indrukwekkend maar ik denk dat ik toch een iets ‘moderner’ meisje ben! De keramiekcollectie was al helemaal een stap te ver: als ik wat borden wil zien dan trek ik wel een keukenkast open hoor! Of nog beter: dan ga ik naar IKEA!

We beëindigden de zondag met een filmpje! Dat was alweer even geleden. In ‘No reservations’ speelt Catherine-Zeta Jones (mijn meest ergerlijke actrice) de chef in een restaurant. Zo werd het toch nog een beetje een film voor mij! De film deed mij naast honger krijgen ook zorgen maken over wat ik woensdag moet klaarmaken. Dat internationale diner gaat dus echt door he! Shit, ik dacht echt dat het een klein buitenlands grapje was. Niet dus, er wordt van mij verwacht dat ik volgende woensdag een typisch Belgisch gerecht klaarmaak. Wie kan er mij een goede suggestie geven? Er zijn wel enkele beperkingen: het moet gemakkelijk klaar te maken zijn voor een grote groep, niet te veel ingrediënten bevatten en ik heb maar 1 pot en 1 pan met beide een gemiddelde diameter van 15 cm.

Er hangt zelfs een prijs aanvast: voor de persoon met het winnende idee zal ik hetzelfde gerecht in België opnieuw maken! Als dat geen mooie deal is! Ik ben al benieuwd naar de vele suggesties … .

03-02-2008 om 23:34 geschreven door Natalie

·         Als cornflakes beschouwd worden als een volwaardig ontbijt, dan tellen chips vast en zeker als een volwaardige lunch.

·         Eén Vodka-orange telt voor één portie fruit.

·         Op een vuil kledingsstuk parfum spuiten, is net zo goed als het te wassen.

·         Melkchocolade is een noodzakelijke bron van calcium.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de logica van de uitwisselingsstudent. Maar het moto dat het beste mijn voorbije dagen kan beschrijven is: “S’ ochtends opstaan en zich aankleden is al meer dan genoeg activiteit voor één dag.”

Niemand van mijn buitenlandse vriendinnetjes had de voorbije dagen les dus we hingen maar wat rond in elkaars kamer of in de nieuwe meetingplace: de keuken. In die keuken smeedden we wrede plannen zoals een internationaal diner en zelfs een heuse internationale speeddating! Ik ben hier bevriend met gefrustreerde mensen ni te doen! De keuken is ook dé perfecte plaats om handel te drijven: de helft van mijn pasta in ruil voor 3 twixen, zo’n gul aanbod van Romka kon ik niet afslaan. Maar in de keuken is er ook tijd voor zwarte magie … . Heeya vertelde ons dat ze kan handlezen. En natuurlijk waren we allemaal benieuwd naar onze toekomst. Vooral de vraag ‘Is your husband going to be handsome?’ wekte onze interesse. Eén voor één stelde Heeya de meisjes teleur ‘No, average, sorry, average, average, average’ tot ze mijn hand zag. ‘Wow’ riep ze verbaasd uit! ‘Oh my god, I never saw this before, it’s amazing your husband will be so handsome!’. Ze bleef maar verwonderd naar mijn hand staren alsof ze hoopte dat mijn knappe vent spontaan in mijn handpalm zou verschijnen. Ik keek mee maar het mocht niet baten, het mysterie zou nog even verhuld blijven.

Later die avond besloten we om toch nog iets actiefs te doen en gingen we uit. Amai, het was de raarste, chaotische avond van mijn leven! Eerst gingen we naar the ‘partyhouse’. Dit huis waar zo’n 5 uitwisselingsstudenten leven, staat bekend als een huis waar de beste feestjes plaatsvinden dus dat wouden we zelf eens nagaan. En blijkbaar waren we niet de enigen … iedere buitenlandse Iésegstudent bevond zich in de superkleine keuken van het huis. Ik kwam echt iedereen tegen, op een gegeven moment stond er zelfs een leerkracht naast mij! Echt grappig, ik vroeg zo aan een Mexicaanse ‘Euh, is da niet de vrouw van de administratie?’, ‘Ja’ antwoordde ze ‘Ze wilt graag een goed contact met de studenten hebben.’. Ik zeg het je: echt alles was mogelijk die avond. Er was natuurlijk ook tijd voor nieuwe ontmoetingen: ik heb twee Nederlanders leren kennen! Eindelijk nogeens mijn eigen taaltje kunnen praten! Het moet al erg gesteld zijn wanneer je blij bent om Hollanders te zien! (grapje hoor) Rond 12u30 kwam abrupt een einde aan de ‘preparty’: de buurvrouw had wegens geluidsoverlast de politie gebeld. Natuurlijk is het niet eenvoudig om zo’n grote bende direct uit elkaar te drijven dus toen we op straat nog wat aan het praten waren, gooide ze water op ons! We besloten dan maar snel richting ‘Overpoort’ te vertrekken. Eerst naar ‘Café Latino’ voor de mensen met Spaans bloed en dan de ‘Palace’ voor de techno-liefhebbers :-s gelukkig verbeterde de muziek na een tijdje. Heel de avond lang waren er wel weer bizarre ontmoetingen met Fransen. Wa is da hier toch in da land? Ik ben dat als meisje uit Vlaanderen ‘waar het verboden is om onbekende mensen aan te spreken', echt niet gewoon! Het zijn ook altijd héél interessante conversaties:

-       Française?

-       Non, Belge.

-       Aah, Belge! Moi, je suis Français.

-       Wow, dat is wel erg verwonderlijk aangezien we ons in FRANKRIJK bevinden! Get away, you uninteresting bastard.

01-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Na een super ontspannen week (= eerste hoofdstuk thesis en individuele paper geschreven) en een super kalm weekend (= flauwvallen in de cinéma), vertrok ik dinsdag wederom naar Lille. Toen ik Romka, Asia en Ninfa voor mijn residentie tegenkwam, merkte ik meteen dat mijn angst om vergeten te worden ongegrond was. Ik kreeg direct van iedereen twee kussen op de wang, blijkbaar worden sommige Franse gewoontes snel overgenomen.

Na een gezamenlijke maaltijd, vertrokken we naar school voor een ontmoeting met onze ‘godfather’ of ‘godmother’. Iedere buitenlandse student krijgt een Franse student toegewezen waarmee je dan een paar activiteiten kan doen zoals een rondleiding in Lille of een etentje met specialiteiten van je land. Mijn buddy Roman (of Romain?) was best vriendelijk maar of we opnieuw zullen afspreken, weet ik niet. Ookal was het een goede oefening voor mijn Frans, ik voelde mij niet echt verwant met deze eerstejaars! Dan kwam ik beter overeen met de ‘oudere’ buddy van Romka, Aurélia (blijkbaar is dit in Frankrijk een jongensnaam?!). We kregen gezelschap van een zatte Fransman die mijn Poolse vriendinnetjes wat kwam uitlachen. ‘What is your name? Vodka?’ No, it’s ROMKA. Sommige vooroordelen zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. En zolang ze waar blijken te zijn, hoeft dat ook niet.

Na de drank en ‘cakes’ (we kregen wederom dezelfde madeleinekes voorgeschoteld) werden alle buitenlandse studenten in een bar verwacht. Wegens te ongezellig verhuisden ik, Asia, Eva (Hongarije), Zsofia (Hongarije) en Marina J (Brazilië) naar Romka’s kamer om daar jaja Poolse vodka te proeven! Van al dat praten had Romka zin gekregen en zo’n aanbod konden wij natuurlijk niet afslaan. Al dronken wij watjes wel liever een vodka-orange in plaats van de pure shots. Even later kwamen ook nog Violeta en een Griekse af (ik weet haar naam niet meer, dat komt door mijn slecht geheugen, niet door de vodka hoor). Onder de te grote groepsdruk (ondertussen waren er nog drie Mexicaanse meisjes bijgekomen) besliste ik dan toch om mijn slaapplan even uit te stellen en ging ik mee uit. Gelukkig, want het werd nog héél tof. We vonden een café/dancing met hoog Overpoort-gehalte, niet te veel volk (totdat wij er waren natuurlijk), goede muziek, goede drank (sinds ik in het buitenland ben, hecht ik een sentimentele waarde aan Kriek) en ambiance!

De extra drukke uitgaansdag werd gevolgd door een extra passieve dag. Het enigste wat we vandaag gedaan hebben, is eten gekocht om het direct daarna terug op te eten (de inzetten voor de weddenschap over hoeveel extra kilo’s mogen nu geplaatst worden). S’avonds werd onze rust verstoord door onze zotte, uitgelaten Franse buren die in de gang rondliepen. Het was volle maan zeker? Ik, de Polen en Heeya besloten ons veilig in Romka’s kamer te verschalken. Ik weet ook niet waarom alle afspraken steeds in haar kamer doorgaan. Nou, ik ben er niet rouwig om want er is altijd wel één lomperik die een glas omstoot. Hopelijk verlaat ik Lille voor ze doorheeft dat ik het ben… .

30-01-2008 om 23:41 geschreven door Natalie

23-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

… we thought they'd never end. Sorry vrienden als ik een beetje nostalgisch overkom, maar vandaag ben ik mijn diploma Handelswetenschappen gaan afhalen. Aangezien het al 6 maanden geleden was dat ik afstudeerde, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Viel dat even tegen! Het was gewoon hetzelfde vodje dat we ieder jaar toegestoken krijgen. Je vraagt je af wat ze daar al die tijd hebben uitgestoken.

Maar ondanks het minder indrukwekkende diploma, was het leuk om nogeens in mijn vroeger schooltje te zijn. En terwijl ik rondwandelde door de schoolgebouwen, kwamen de herinneringen boven … .

De cafetaria waar we volgens mij meer tijd hebben gespendeerd dan in de klaslokalen. We aten er ontelbare overheerlijke chocoladekoeken gedurende de eerste twee jaar van onze studie en vele potjes yoghurt met boomgaardvruchten (nergens anders verkrijgbaar – nergens anders krijgen ze het verkocht) gedurende de laatste twee jaar toen de ‘gezondheidstrend’ ook ons te pakken kreeg. De toiletten met de vreselijke spiegels waar ik mijn eerste grijs haar ontdekte (gelukkig is het (voorlopig) bij dit ene haar gebleven). De gang met de foto’s van de superknappe jaargenootjes (geen commentaar graag Ellen J). De ontspanningsruimte voor auditorium C3001 die mede dankzij mijn protestbrieven rookvrij werd gemaakt. De vuile beschreven lessenaars en mijn onmogelijk opzet om ze proper te krijgen (menig gom heb ik daar versleten). Zovele herinneringen, ik word er een beetje stil van … .

Daarom heb ik besloten om even op vakantie te gaan! Een paar dagen vrij om de inspiratie nieuw leven in te blazen zodat ik jullie daarna nòg beter kan dienen!

22-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Wetenschappelijk onderzoek (als je dat al wetenschappelijk kunt noemen) heeft ontdekt dat 21 januari de ongelukkigste dag van het jaar is. Verschillende factoren dragen er toe bij dat een mens al erg optimistisch ingesteld moet zijn, om die dag niet extreem depressief te worden.

Ook bij mij begon de dag slecht, ik werd wakker met hevige tandpijn. Ik besloot dan ook om mijn terugkeer iets te vervroegen. Na de lunch met Romka in het studentenrestaurant (het eten viel al beter mee, het is waar wat de mensen zeggen: ‘alles went’) stapte ik naar het station ‘Lille Flandres’. Ik had mijn stapsnelheid blijkbaar iets overschat want slechts enkele seconden voor vertrek nam ik plaats in de trein richting Kortrijk. Ik plande om daar over te stappen en was dan ook aangenaam verrast toen ik op het scherm ‘Deze trein stopt in Gent-Sint-Pieters’ zag passeren. Slechts 50 minuten later was ik alweer ik mijn geliefde thuisstad.

Hoe lang ik zal blijven, weet ik nog niet. Het is leuk om iedereen terug te zien (noodzakelijk om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes), lekkere voedzame maaltijden te eten (noodzakelijk indien ik een tweede ‘post-buitenlandse-plus-tien-kilo’ fiasco wil vermijden!), in een deftig bed te slapen (noodzakelijk om de jarenlange kinesistbezoeken niet volledig ongedaan te maken) en om op de thuis-pc aan mijn thesis te werken (noodzakelijk als ik wil slagen). Maar Natalie, je hebt toch een laptop om aan jouw thesis te werken, hoor ik jullie nu zeggen? Correct, maar ik heb het eerste minpunt van ‘Windows Vista’ ontdekt: die idioten hebben de ‘Office Assistant’ verwijderd!!! Al jaar en dag schrijf ik tesamen met mijn katje. Wij zijn een prima team! We werkten tesamen aan ontelbare brieven, verhalen of recepten voor mijn kookboek dat er waarschijnlijk toch nooit zal komen. Maar we deelden ook minder leuke momenten: werkjes voor school zoals dialoogjes voor Duits (ja die gebeurden steeds op mijn pc J) of een thesis die maar bleef aanslepen, steeds hield mijn katje mij gezelschap. Zouden die mooie tijden dan echt voorgoed voorbij zijn … ?

21-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Met het eerste vak achter de rug en de volgende twee weken geen les, ging ik een ontspannen weekend in.

Vanwege het late thuiskomstuur de vorige avond, begon mijn zaterdag pas rond 12 uur. Ik besloot om het stadscentrum van Lille te verkennen. Niet de culturele kant maar de commerciële kant. Een minder poëtische ziel zou het gewoon ‘shoppen’ noemen. Het winkeluitstapje viel wat tegen: ik zag enkel halflege winkels of bergen brol. Hopelijk kwam dit enkel doordat het de laatste week solden was en is dit niet de normale gang van zaken in Lille. Ik kwam dan ook met lege handen thuis, of toch niet helemaal: ik kocht de beste croissants ooit bij patissier ‘Paul’. Wij Belgen kunnen bakken maar de Franse croissant is toch nog één klasse hoger.

Na dit overheerlijke lunch/vieruurtje keek ik met Asia en Romka naar de film ‘Blades of Glory’. Een superdomme komedie over een mannelijk ijsschaatsduo maar best ontspannend op een zaterdagnamiddag (en na Moulin Rouge lijkt iedere film fantastisch natuurlijk!). ’S avonds gingen we andermaal uit. In ‘Palace café’, een bar/discotheek, waren er gelukkig al veel minder opdringerige Fransen.

Zondag sliep ik opnieuw uit waardoor ik de mis heb gemist. Ik denk niet dat het er ooit van zal komen. Rond 17 uur keken we opnieuw naar een film! Ik denk dat we stilaan een beetje verslaafd worden waardoor dit blog meer en meer op een recensiesite begint te lijken. ‘The notebook’ was kennelijk een triestige film want op het einde was iedereen aan het wenen. Iedereen behalve ik dan welteverstaan. Ok, het was een romantisch liefdesverhaal maar om daar nu van te beginnen blèten? Dit nuchtere Vlaamse meisje is duidelijk minder snel te ontroeren dan de doorsnee Pool of Mexicaan.

Mijn avondmaal deelde ik met Romka en Ninfa en blijkbaar viel het in de smaak want Ninfa zei mij ‘Je bent klaar om te trouwen’. Dit Mexicaans gezegde maakt duidelijk dat een meisje lekker gekookt heeft. Want wanneer je kan koken dan ben je ‘klaar om te trouwen’. Ik vond dit heel interessante informatie maar waar ik die man moest halen vertelde ze er spijtig genoeg niet bij J.

Voor het slapen was er nog even tijd voor een korte wandeling. Ninfa en ik (de twee bangeriken) wouden enkel op de grote, drukke, goedverlichte straten lopen en keurden Romka’s plan om in een donker, verlaten park te lopen direct af! But we are with three! But what if we get attacked by FOUR guys? Ja, tegen dit krachtig argument kon Romka niets inbrengen … .

20-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Het eerste examen is achter de rug! Een examen met ‘essay questions’ dus veel zeveren was de boodschap. En dat ik goed kan zeveren, moeten jullie ondertussen wel al doorhebben. Maar voor ik definitief van dit vak verlost ben, moet ik wel nog een individuele paper schrijven. Over de groepspaper moet ik mij geen zorgen meer maken, de schattige Canadees met Chinese naam heeft aangeboden om de volledige paper te schrijven. Blijkbaar vreest hij voor zijn punten als hij ons een deel laat schrijven, en terecht zou ik zeggen!

Na het examen gingen we tesamen eten in het studentenrestaurant. Het was lang geleden dat ik cafetariavoedsel had geproefd en eerlijk gezegd had ik dit beter zo gehouden.

’S Avonds keken ik, Ninfa, Asia, Imelda, Romka en Heeya tesamen naar de film ‘Moulin Rouge’. Tenminste als je dat een film kan noemen. Tjezus, wa is me dat? Kan iemand mij uitleggen hoe het mogelijk is dat die film zo’n kassucces was? Het zijn bovendien nog geen originele liedjes ook, dat ‘Nirvana’ gespeeld wordt in de Moulin Rouge in 1900 vind ik niet erg geloofwaardig! Mabon, het zal wel aan mij liggen.  

Na de ‘film’avond gingen Asia, Ninfa en Imelda slapen maar ik wou perse nog uitgaan. Ik wou het aflopen van het eerste vak vieren en ervoor zorgen dat ik nogeens over iets interessants op mijn blog kon schrijven! Maar deze keer was wèl uitgaan een verkeerde beslissing. Eerst gingen we naar een Marokkaans café (zo met waterpijpen – en nee ik deed niet mee) waar bijna iedere andere buitenlandse student van Iéseg zat. Toen gingen we met zijn allen naar ‘Seven Heaven’ maar lang bleven we er niet. Fransen zijn handtastelijk! Jakkes, echt irritant! Gelukkig hadden we een bodyguard bij: ‘Can’ (hoogstwaarschijnlijk gebruik ik in volgende verslagen weer een totaal andere naam), een gesofisticeerde Turk. Hij was zelfs zo vriendelijk om tot aan onze residentie mee te wandelen. Tijdens de wandeling vertelde hij mij over zijn afkeer voor Iéseg, Lille en de Fransen! Can is hier reeds één semester en moet na dit semester nog een jaar in Lille blijven, maar die arme jongen ziet het nu al niet meer zitten. Hij vertelde ons dat we hem over enkele weken zeker gelijk zouden geven, eens benieuwd of dat het geval zal zijn … .

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Oef de presentatie is achter de rug! En we weten zelfs al ons resultaat: 10,25 (geeft dan een halfke he!) op 15. En daar zijn we best tevreden mee! Zeker als je weet dat het niet de gewoonte is van onze leerkracht om hoge punten te geven, hij geeft nooit meer dan 70% zegt hij. De Mexicaanse meisjes daarentegen waren zwaar teleurgesteld: volgens hun schoolsysteem slaag je pas met 70% en zij behouden slechts de rechten op een studiebeurs wanneer zij een gemiddelde van 90% behalen! Dat is iets helemaal anders dan mijn Vlaamse ‘als ik de helft haal, ben ik content’ strategie he.
Maar de punten waren dus goed en ook de commentaar was positief. Het A4-bladje vol commentaar (beide kanten!) ons overhandigd door de dochter (haar taak breidt uit) had slechts één punt van kritiek: blijkbaar vond hij dat de schattige Canadees met de Chinese naam (ik hou er nog even de spanning in Laura) iets te lang aan het woord was in vergelijking met de rest van de groep. Nog al logisch meneer, hij heeft zo’n mooi accent!
De rest van de dag spendeerde ik boven mijn cursus. Al gebeurde dit blokken al veel minder intensief eens ik vernam dat het een openboek examen was! Dus ik nam uitgebreid de tijd om een hoogstaande culinaire maaltijd te bereiden (= ravioli opwarmen). Nee, veroordeel mij niet, hebben jullie ooit al eens een keuken moeten delen met 80 man? In die keuken mag je ook geen eigen spullen laten staan waardoor je telkens als je iets wilt klaarmaken met al je potten, borden en ingrediënten drie verdiepen hoog moet lopen. Om de drukte te vermijden, eet je dan ook beter op bizarre tijdstippen en doen de meeste studenten hun afwas in het lavabootje op hun eigen kamer maar dat vind ik wat ongezellig. Dan staat er naast je zeep en tandpasta een fles Dreft! En je weet gewoon dat je je één dag gaat missen! Zo heb ik al eens mijn gezicht afgedroogd met de keukenhanddoek. Jakkes.
Na het eten besliste ik om gewoon te gaan slapen in plaats van naar één of andere party te gaan maar dit bleek een verkeerde beslissing. Die één of andere party vond namelijk plaats in het studentenrestaurant dat onder mijn kot gelegen is, het voelde dus alsof ik erbij was! Zou dit betekenen dat ik niet genoeg uitgerust was voor het examen … ?

17-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Een nieuwe les die begon met de uurregeling voor de presentaties, op het bord geschreven door de dochter van de professor (ze heeft dus toch een taak!). Wij presenteren morgen om 12u25, wat betekent dat ik mij nu wat zorgen aan het maken ben. Nee niet over wat ik ga zeggen, over wat ik ga aandoen! De schattige Canadees met Chinese naam en mooi accent heeft ons namelijk gevraagd om ‘ietsjes deftiger dan casual’ gekleed te zijn. Blijkbaar is dit de gewoonte wanneer je een ‘anglo-saxen’ leerkracht hebt. Hopelijk vinden ze een jeans in Canada deftige kledij want iets anders heb ik niet meegenomen naar Lille. Maar dat zal wel aangezien de dresscode in Canada een houthakkershemd is.

Nog een zaak waarover ik mij zorgen maak, is het feit dat ik mijn groepsleden moet voorstellen. Demn, dit betekent dat ik hun rare namen eindelijk ga moeten uitspreken! Benieuwd hoe dit gaat aflopen … .

16-01-2008 om 18:07 geschreven door Natalie

Vanmiddag vertrok ik met de trein naar Brussel-centraal en zonder enige vertraging (een unicum!) kwam ik rond 12 uur toe aan EHSAL. Na eventjes bijpraten met mijn andere buitenlandse klasgenootjes (ik begin stilaan te geloven dat ik meer buitenlanders ken dan Belgen?) was het tijd voor het examen. En dat examen ging … goed? Jullie weten dat ik dat nooit graag luidop zeg maar ik denk wel dat ik erdoor ga zijn. Mijn minisamenvatting heeft dan blijkbaar toch gewerkt hé Laura en Ellen! Dat zal jullie leren om mijn systeem uit te lachen!

Na een korte rustpauze en een lekkere huisbereide maaltijd, was het alweer tijd om richting Lille te vertrekken. Ik had niet echt veel zin om andermaal Gent achter te laten maar gelukkig kreeg ik niet de kans om zielig te doen. Romka (ik ben verward over wat nu effectief haar naam is J) en Ninfa kwamen op mijn deur kloppen en tesamen aten, praten en jaja studeerden we! Ninfa neemt hetzelfde vak als mij en bracht mij op de hoogte van de eerste les die ik dus gemist heb. Het vak ‘International Strategic Management’ ziet er interessant uit maar we hebben wel veel werkjes naast de lessen: een individuele paper, een paper in groep én een presentatie. Die korte weekjes les hebben dus blijkbaar ook hun nadelen.

Er was vanavond ook nog tijd voor nieuwe ontmoetingen: Nathan uit Parijs vertelde ons tijdens het avondeten (Ninfa de Mexicaanse moest natuurlijk nog om 22 uur s’avonds eten, ze bood mij ook wat aan maar ik zei ‘nee dank je, ik at reeds 4 uur geleden’, het perfecte excuus om die Mexicaanse bonenpasta niet te hoeven proeven.) dat Iéseg bekend staat voor zijn ‘party’s’. En dat we zeker morgenavond de Iésegparty in de ‘Seven Heaven’ niet mogen missen.

Ik vraag me nu al af hoe de combinatie van het vele schoolwerk met de vele party’s zou verlopen … .

14-01-2008 om 23:11 geschreven door Natalie

Dit weekend was ik terug in Gent! Nee lieve vrienden, geen paniek: ik heb het buitenlands avontuur nog niet opgegeven. Ik ging terug naar huis om mij beter te kunnen voorbereiden op mijn examen Management Accounting op maandag.

Niettegenstaande ik slechts een week weg was, was het leuk om terug thuis te zijn en mijn familie en vrienden terug te zien. Zaterdag kwamen Ellen, Laura, Julie en Nico taart eten én cadeautjes uitdelen! Nogmaals bedankt! Mijn kamer gaat er dankzij jullie decoratie alweer veel mooier uitzien! Al denkt Ellen daar misschien anders over J. De rest van de dag spendeerde ik voornamelijk met opgenomen tv-programma’s van hoogstaand niveau te bekijken (Simon kuste Sara!!! J).

Zondag had ik voorbehouden voor mijn cursus accounting. Hopelijk zou die laatste dag hard blokken voldoende zijn … .

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Rond 9 uur vertrokken we met de bus richting Arras, een stadje op zo’n 40 km van Lille. Hier hadden we een korte rondleiding met een gids die ons de oude markt en het belfort toonde. Na de lunch (die ik in Subway nuttigde – typisch Frans?!) moesten we wachten op onze tweede gids die ons zou rondleiden in de vele kerkhoven en gedenkplaatsen van de eerste wereldoorlog in de buurt (de school had echt een gezellig dagprogramma voor ons uitgestippeld he?!). Na enige tijd wachten, zagen we onze gids aankomen: een klein oud vrouwtje dat waarschijnlijk echt wel een experte in de oorlog was aangezien ze hem zeker nog had meegemaakt! De rondleiding was ondanks het triest thema best interessant en het was leuk om eens in Canada te zijn geweest! De Fransen hebben als dank voor de hulp in de oorlog aan de Canadezen een stuk grond cadeau gedaan, dit bos is nu Canadees grondgebied. We moesten wel oppassen waar we liepen, op vele plaatsen zit de grond nog vol bommen. Vanwege het gevaar wordt het gras op die plaatsen niet machinaal afgereden maar zet men er schapen op. De gedachte dat een schaap opgeblazen wordt, lijkt mij even verschrikkelijk mabon!

Om onze zinnen een beetje te verzetten, werd de uitstap afgesloten met een bezoek aan een brouwerij. De rondleiding kon mij niet echt boeien en ik was een beetje bedwelmd door de indringende geur (al prees ik mij wel gelukkig dat de school geen bezoek aan een kaasfabriek had geboekt!). Natuurlijk mochten we op het einde een pintje proeven. Al was er één meisje dat geen bier lustte. Ja dit meisje beschaamde echt haar Belgische roots!

De terugtocht duurde door de files iets langer dan verwacht maar gelukkig bood de radio afleiding. Dé hit in Frankrijk voor het moment is ‘Parle à ma main’ van ‘Fatal Bazooka’. Alle Fransen zingen dit mee én voeren de bijhorende bewegingen erbij. Op YouTube vond ik de clip, zeker eens bekijken en beluisteren: in wat voor een land ben ik terecht gekomen… .

è http://www.youtube.com/watch?v=y4VccCPLZwo

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Natalie