Ik ben Nancy De Meulenaer
Ik ben een vrouw en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Medische pedicure, Permanente make up.
Ik ben geboren op 10/11/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Water aerobics, Muziek en lezen.
Hierbij verwijs ik naar de rubriek, Voorbereidingen voor vertrek, daar er bij een vertrek meer komt kijken dan men denkt
Een interessant adres?
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
11-05-2014
Het schip van de woestijn op Harry's verjaardag
Met het schip van de woestijn, verwijzen wij naar de kamelen die je in de woestijn van Qatar terugvind, hier leven geen dieren meer in het wild, maar worden netjes gekweekt op boerderijen, en hiermee komen we dan op de populaire sport in de Arabische landen de kamelenraces.
Omdat we van de kamelen racebaan gehoord hebben, gaan we eens een kijkje nemen, de races op zich worden enkel gehouden in het koudere seizoen, namelijk van Oktober tot Maart, dus net iets te laat, maar er zal toch wel iets te zien zijn, in de nabijheid van de racertrack moet er ook een boerderij, genaamd de Oryx Farm zijn, waar je naar schijnt van alle soorten planten en groenten kan krijgen.
De racetrack ligt net naast de autosnelweg nummer 5, en is vrij makkelijk te vinden, als je denkt en baantje te zien waarop een paar kamelen kunnen lopen, ben je verkeerd, de racebaan beslaat een heel gebied, van ruw geschat een honderd voetbalvelden groot, met eromheen verlichting, want de races beginnen pas om 16u.00, en om half zes is het in Oktober al donker, zoiets hadden we zeker niet verwacht, we zien dan ook op de verschillende banen, jockeys die de jonge baby kamelen begeleiden en laten wennen aan het wandelen, draven en berijden, dit meestal in groep om aan elkaar te wennen, de moeder worden bereden en de jongen dieren lopen ernaast, zodat ze mooi meelopen, zodat ze het kunnen leren tegen het volgende seizoen.
We willen eigenlijk wel eens op het domein, maar borden aan de weg naast het hoofdgebouw van de racebaan melden ons vriendelijke dat wagen niet toegelaten worden op het domein, dit is toch wat we uit het Arabische bord kunnen opmaken, maar een bord met rode rand en een autoteken zal wel hetzelfde betekenen als bij ons, dus even aan het hoofdgebouw stoppen, je kan tot vlak voor de deur rijden, en dat zal voor sommige prominente gasten ook wel gedaan worden, daar kan je het toegangsticket kopen om de races bij te wonen. Wat we zeker eens tijdens het seizoen gaan doen, normaal komen hier weinig westerlingen, maar de Qatari's heten je welkom en zien het als een blijk van respect dat je hun races bezoekt, zolang je hun maar respecteert en je een beetje houd aan de kleding regels. Dat hier weinig westerlingen komen blijkt uit de verkeersborden die hier allemaal in het Arabisch zijn, en niet in het Engels, het moet zeker eens de moeite waard zijn om dit te bezoeken, zeker als je bezoek hebt van familie of vrienden, dit is zo lokaal als maar mogelijk is.
We zien ze met honderden lopen in groep op het zand van de racebanen, en doordat er naast de banen een rijweg aangelegd is, besluiten we die te volgen om te zien naar waar die leid. Na een tijdje komen we aan een Coral met allemaal kamelen die in verschillende boxen staan, de dieren zien er zeer goed verzorgd uit, en uit nieuwsgierigheid stappen we uit om naar de dieren te kijken, nu zijn we geen van beiden, na de voorvallen met zulke dieren in de Tunesische woestijn, die in Nancy haar benen beet, gek van deze dieren, toch gaan we voorzichtig, ik althans dichterbij om ze eens beter te bekijken, op de grond ligt vers groen, en daar kan ik hen misschien mee omkopen, dus zo gezegd, zo gedaan, en wonderwel lukt het nog ook, ze laten hen het groen voederen en eten het uit mijn handen, nu is ze eten geven vanachter een omheining nog iets anders dan er terug op gaan zitten, want zo ver krijgen ze mij niet meer, kan je hier trouwens ook ergens gaan doen, kamelentochten in de woestijn. je ziet duidelijk dat deze dieren gewoon zijn aan de mens en in geen geval wilde dieren zijn.
Na een paar foto' vervolgen we onze weg, op zoek naar de boerderij, die we niet vinden, maar doordat de weg plotseling ophoud, rijden we verder op een soort van zandpiste en eenmaal voorbij de top van de heuvel zie we een aantal kamelen met daarrond evenveel auto' s die geparkeerd staan, daar is zeker iets aan de gang en dan kunnen we niet missen, dus wij daar naartoe, eenmaal aangekomen blijken we de enige westerlingen in dit schouwspel te zijn, en gaat Harry uit beleefdheid toch even vragen of wij hier wel welkom zijn, het duurt wel even dat hij iemand gevonden heeft die Engels praat, en ik doe ondertussen mijn giletje aan omdat ik nergens een andere vrouw kan bespeuren, en hun toch het nodige respect te betuigen. Ondertussen blijkt één van de vier heren in de auto naast ons Engels te spreken, die ons op ons gemak stelt, dat wij hier zeker welkom zijn, hij blijkt een hogere positie te hebben in een firma, en nodigt mij zelfs uit om de auto te verlaten, de enige vrouw, een blanke dan nog wel tussen een paar honderd Arabieren. hij legt ons graag en uitvoerig uit dat er hier een schoonheidswedstrijd voor baby en jonge kamelen aan de gang is, ze worden gekeurd in een tent wat verderop in categorieën volgens hun ouderdom. op dergelijke keuringen worden enkel volbloed Arabische kamelen toegelaten en geen dieren die niet uit het midden oosten afkomstig zijn, het prijzengeld is niet onaardig en wordt ook goed gegokt, volgens onze brave man " only for small money " maar als hij ons verteld dat de kleine inzetten die hij bedoeld tussen de 5000 en 10.000 QAR liggen, deel maar door vijf, weten we dat dit niet aan de gewone man besteed is. we zijn zelfs welkom in de tent maar hier zijn weinig of geen mensen die Engels praten, en omdat wij ons niet verstaanbaar kunnen maken in het Arabisch besluiten we maar verder op zoek te gaan naar de boerderij. Ook omdat de kamelen nogal vrij dicht bij de auto's komen en er al een dier een flinke trap tegen een wagen gegeven heeft, besluiten we maar te vertrekken.
Dat kamelen hier hoog in het vaandel gedragen worden, blijkt door de doorgangen onder de snelweg, die enkel voor kamelen bedoeld zijn, dat dit echt Arabic country is blijkt later uit de politie agent waaraan we de weg naar de boerderij vragen en die geen woord Engels blijkt te spreken, zelfs het " No English " komt er moeilijk uit.
De boerderij hebben we niet gevonden vandaag, maar we weten wel dat er hier nog een Zoo is, en dat we naar de races kunnen, dus rijden we maar naar huis om ons gereed te maken om vanavond eens te gaan eten voor de verjaardag van Harry. De keuze van Harry valt op het Belgian Beer Café, in het Continental hotel aan de West Bay, dit is een Café eigenlijk restaurant waar verschillende soorten Belgisch bier geschonken worden, je kan er tevens lekker eten, maar het rumoer in de zaak valt tegen, blijkbaar kunnen mensen als ze gedronken hebben niet op een normaal volume met elkaar praten. Maar wij hebben toch genoten van de avond.
Waar wij nog niet bij hebben stilgestaan, zijn de arbeiders en werkkrachten in dit land, de meeste kaderfuncties worden bekleed door westerse expats, op de overheidsdiensten werken Qatari's, die indien ze van het mannelijk geslacht zijn, vanaf hun geboorte een bepaald bedrag toegewezen krijgen van de overheid, op hun 18 de verjaardag een stuk gewijde grond krijgen en die op dezelfde verjaardag meestal van Papa een auto krijgen die ze niet baas kunnen. Meisjes worden uitgehuwelijkt en de echtgenoot moet zorgen dat zijn echtgenote niets te kort komt, echtgenotes waarvan hij wettelijk vier mag hebben.
Recht tegenover deze pracht en praal staan de arbeiders en werkkrachten, die het eigenlijke werk doen, deze zijn in de meeste gevallen van Oosterse origine en komen hier in dit land ( eigenlijk heel het midden Oosten ) werken voor een loon, waar de gemiddelde Belg nog niet voor uit zijn bed komt, ze weten meestal op voorhand niet waar ze gaan terecht komen, en wat ze gaan doen, ze komen aan met een valiesje en weten op voorhand dat ze het eerste jaar, hun familie niet meer zullen zien, hun contracten zijn voor een jaar zonder enige vorm van zekerheid.
Als je een iemand ( Bv een Nanny ) zoek aan te nemen, moet dit langs een arbeidsbureau gaan, dit zijn eigenlijk koppelbazen die de werkkrachten verhuren, uiteraard is dit niet gratis. als ze zoals het voorbeeld van de Nanny in een familie terecht komen, moeten ze in veel gevallen nog Arabisch leren, zodat de kinderen hun kunnen verstaan en die worden dan wel binnen het gezin ondergebracht, want de werkgever is hier verplicht om zijn personeel te onderhouden, hoe dat gebeurt de zaak van de werkgever.
Buiten het voorbeeld van de Nanny heb je hier nog vele duizenden arbeiders die in alle sectoren tewerkgesteld worden, de werkdagen beginnen s'ochtends rond vijf uur wanneer het busje of bus hun ophaalt, in hun accommodatie, dikwijls een barakken compound om ze naar de werkplek te brengen, waar ze een gemiddelde werkdag van tien uur doorbrengen, om dan terug naar de compound gebracht te worden, in deze compounds is het dikwijls gewoonte, wanneer het bewoners zijn die in dag en nachtploeg werken, om kamers te delen, ééntje die in de dag slaapt en ééntje die in de nacht slaapt, lekker voordelig, één kamer voor twee personen.
De lonen die ze uitbetaald krijgen variëren van 250 tot 1000 euro per maand, enkelingen komen hier licht boven, maar daar houd het op. ze worden zoals gezegd ondergebracht in een compound die bestaat uit barakken, waar dikwijls slaap en badkamers gedeeld worden, in veel gevallen nog zelf moeten instaan voor het klaarmaken van hun eigen voedsel ( de werkgever betaald wel de levensmiddelen ), en voor het doen van hun eigen was en plas. dus voor het grootste gedeelte van de mensen die hier werken en leven is de pracht en praal héél ver weg. ze komen hier werken om het leven van hun dikwijls omvangrijke familie in het thuisland, eten en drinken te geven, dit verdient toch ook het nodige respect.
In en schril contrast zijn de vele boetieks en winkels die hun exotisch geprijsde waren ten toon stellen, en waarvan dikwijls de prijs, een maandloon overklast, ziehier het verschil op de foto's.
Katara heeft niets met een Arabische uitvoering van een Japanse gevechtsport te maken, maar is het culturele centrum van Doha, zeg eigenlijk maar van heel Qatar, want zo groot is Qatar nu ook weer niet.
Katara is gelegen net buiten het centrum van Doha, aan de weg naar de Pearl en Lusail, het is een nieuw gebouwd centrum, volledig in de typische Arabische stijl, inclusief gouden moskee. Katara bestaat uit twee delen, enerzijds de gebouwen en anderzijds de tuinen, die toen wij het bezochten nog niet geopend waren voor het publiek en waar men nog druk bezig was met de beplanting, wanneer de tuinen geopend zijn, en dat zal niet lang meer duren, kan je gerust hier een hele dag in doorbrengen, je vind er planten en bloemen die hier in de woestijn eigenlijk niet voorkomen en zijn zoals alles ingevoerd uit het buitenland, het is allemaal mooi groen, en dat wordt ook zo gehouden door middel van kunstmatige irrigatie. water is zowat het duurste wat er in Qatar te vinden is, en een kubieke meter water kost omgerekend twee euro.
Het cultureel dorp, we zullen het maar die naam geven, bestaat uit een hele reeks restaurantjes en koffiebars, een mooi publiek toegankelijk strand en talloze evenementen hallen en zalen, het meest indrukwekkend is wel het volledig nagebouwde amfitheater, dat niet typisch Arabisch is maar Romeinse en Griekse invloeden heeft. S 'avonds worden er dan ook alle soorten voorstellingen gegeven die we nu wel moeten missen, want wij bezoeken dit centrum overdag, we zullen nog wel eens terugkomen op een avond en een voorstelling meepikken.
Voor het amfitheater staan een drietal bronzen beeldhouwwerken, volledig opgebouwd uit oude bronzen potten en bekers, die dingen passen hier wel niet echt, maar elk zijn meug. tijdens onze wandeling door het cultureel dorp, komen we aan de achterkant van het amfitheater, de hoe kan het anders Moskee tegen, deze heeft een heel speciale uitstraling omdat hij volledig is belegd met goudkleurig mozaïektegels, waar het zonlicht nog een speciaal effect aan geeft, wat overdreven als je het mij vraagt, maar wel zeer mooi. Omdat wij dit op Zondag bezoeken ( hier een gewone weekdag ) is alles bijna dicht, op een paar restaurantjes na, om onze dorst te lessen gaan we dan maar iets kopen in het plaatselijk winkeltje, dat echter ook een terrasje heeft, met ijzeren tafels en stoelen, die te zwaar zijn om mee te sleuren, veel volk is er ook niet, het meeste die hier rondlopen zijn personeel, die bezig zijn hun werk te doen. nu zijn er maar een paar toeristen, maar op Vrijdag is het hier razend druk.
Het heeft wel iets, maar de sfeer van de avond ontbreekt, en een paar winkeltjes met lokale spulletjes of souvenirtjes zouden hier zeker niet misstaan, we nemen een gids mee, zodat we op de hoogte blijven van de voorstellingen die eraan komen, en houden het hierbij voorlopig voor bekeken.
Na Katara rijden we richting Lusail, dit is een volledig nieuwe stad in opbouw net buiten Doha, het ligt zo dicht bij elkaar dat je eerder zou denken dat het een verlengstuk is van de hoofdstad. we komen er terecht in één grote bouwwerf, eigenlijk is er nog geen enkel gebouw volledig afgewerkt, en de percelen die nog niet bebouwd zijn, zijn omheind met grote panelen waarop foto's prijken van hoe het er ooit uit gaat, nog futuristischer dan de hoofdstad Doha, als er iets gereed is, merk je onmiddellijk dat het wel volledig afgewerkt is, zoals de jachthaven, die is volledig gereed, en weer even mooi en speciaal als de rest. binnen tien jaar staat hier het ene gebouw tegen het andere, waarvan de benedenverdiepingen bijna allemaal ingericht zullen zijn als shopping mall, de torens zullen appartementen en kantoren zijn, ons rijst wel de vraag waar ze al die mensen gaan halen om deze gebouwen te laten bewonen, als je beseft dat bij ons op de Pearl nog veel in aanbouw is, en wij hier maar een paar kilometer vandaan wonen, je moet ook goed beseffen dat er nog geen miljoen echter Qatari zijn, de markt hier zal op de westerse expats gezinnen moeten mikken, voor een oosters gezin dat hier leeft en werkt zullen de huurprijzen van om en bij de 4000 euro per maand een beetje duur uitvallen. dit zijn hier geen abnormale prijzen.
Dit was weer eens een vrije dag, deze week echter maar eentje, volgende week terug twee.
Deze week ben ik zoals iedere week naar het shopping center geweest om de wekelijkse boodschappen te doen, en om in mijn eentje wat rond te slenteren in de veel te grote shopping mall. Een nieuwe bikini stond op het programma, die heb ik niet, thuis loop ik niet in bikini, maar hier wordt daar niet op gelet en van elk model ligt er wel eentje aan of in het water. tijdens mijn zoektocht kom ik toevallig in een winkel " Max" genaamd en wordt mee betrokken in een discussie tussen winkelpersoneel en wat blijkt een Canadese dame te zijn die hier al drie jaar woont en ook toe was aan een nieuwe bikini.
De discussie gaat over het al dan niet passen van de zwemkledij voor aankoop, bij Max is het blijkbaar verboden om hygiënische redenen, ondergoed en zwem of bad kledij te passen, voor men ze aankoopt, de dame trachtte de bediende te overtuigen omdat er plastiek in de bikini zat, maar daar had die geen oren naar, regel is regel. er werd zelfs de winkel manager bijgehaald, de discussie loopt hierdoor hoog op en de dame en ikzelf, want ik voel me nu toch ook betrokken partij, besluiten hiermee onze zwemkledij in een andere winkel te gaan kopen, dus wandelen we de deur uit, want je wil toch iets passen voor je het koopt, voor hetzelfde geld, lijkt het een mooi stuk, maar eens je het aanhebt is het misschien totaal niks, en daar kom je liever thuis niet achter. buiten de winkel en voor onze wegen scheiden, geeft de Canadese mij nog een tip om een broek in een lichte stof met wijde pijpen te kopen, voor als het te warm wordt, volgens haar zorgt het over en weer waaien van de pijpen voor verluchting aan je benen, ik zal dit eens bekijken en zet dit ook op het lijstje voor vandaag.
Met mijn nieuwe bikini ( ja, ik heb er één gevonden die ik wel mocht passen ) loop ik naar het zwembad en vraag aan een dame of ik de ligstoel naast haar mag hebben, omdat al de andere stoelen bezet waren. ze antwoorde in het Engels dat dit geen probleem was en we beginnen te babbelen in het Engels, omdat ik haar hier al een paar maal gezien heb en zij ook alleen lijkt te zijn. tijdens onze conversatie, wordt de vraag gesteld of ik hier woon en waarvan ik afkomstig ben, blijkt de dame, die Francine heet nog geen twintig kilometer van ons vandaan te wonen in België, namelijk in Brugge, wat is de wereld toch klein, ze komt hier om de zes maanden haar zoon bezoeken die hier manager is in één van de Internationale hotels. zo hebben we gans de week samen aan het zwembad gelegen, ze hield iedere dag een zetel vrij ( want soms kan het druk zijn ) en hebben de ganse week in het Nederlands verder gepraat, wat voor mij zeer leuk was. je zal straks wel een foto van ons beiden tegen komen.
Wat we alle dagen aan het zwembad mogen aanschouwen, dat na drie uur de nanny's met de kindjes buiten komen, per één of twee kinderen is het hier gewoon dat je een nanny hebt, dus er lopen er zo wel een paar rond, de meisjes moeten in uniform lopen en mogen niet in het water, als je er dan mee praat, kom je te weten dat ze eerst nog Arabisch moeten leren hier een jaar voor het gezin moeten werken, maar 21 dagen vakantie krijgen om naar hun thuisland te gaan, en maar 900 QAR betaald worden per maand, dit is ongeveer een 200 euro. wie wil er daar nog voor werken, de gemiddelde Belg zal hiervoor zijn wekker nog niet zetten. De mama is een heel speciaal iemand, geheel gekleed in het zwart, echter geen traditionele kledij, wel een sjaal op haar hoofd, een pet daaronder en een zonnebril op de neus, wij schrokken dan ook dat zij mee in het water ging met haar kleinste kind, echter wel met al haar kleren aan, de twee andere kinderen kun je gerust catalogeren bij de verwende rotjochies. als nanny mag je daar niets op zeggen, of je krijgt de wind van voren, het was dan ook leuk om te zien hoe iemand met kleren en al aan een uurtje in het zwembad zit, als ze uit het zwembad komt, mag de nanny haar reppen om een waterpijp te gaan halen, want daar is dan tijd voor geworden. dus met natte kleren en al aan, zit ze op haar gemak aan de waterpijp te lurken, normaal mag je dit niet fotograferen, maar de drang was te sterk.
Wat ik nog te weten ben gekomen is dat voor een wagen hier verschillende verzekeringstarieven gelden die te maken hebben met de kleur van het voertuig, een witte is het goedkoopst, een gekleurde kost meer. een witte wagen zie je hier blijkbaar beter dan een gekleurde, door het snelle rijden zien ze de kleur toch niet meer, ze razen hier toch als gekken rond, tegen veel te hoge snelheden en denken dat de geldende verkeersregels alleen maar een adviserende functie hebben, het enige waar ze voor inhouden is voor één van de talrijke flitspalen, die je hier in alle vormen en kleuren tegenkomt, van het klassieke " vogelbakje" van bij ons, tot flitspalen in de vorm van reclameborden, je kunt het zo gek niet verzinnen.
Op een middag zie ik vanop mijn terras een vloot met houten replica boten van parelvissers de baai van Doha binnenvaren, waarschijnlijk komen deze terug van een toeristische uitstap, heel mooi om te zien hoe zo een groot aantal van die vaartuigen zich door het water klieft, op de foto zijn ze niet allemaal te zien, ik heb het nog niet door hoe ik een panoramische foto moet maken.
Deze week heb ik ook voor de eerste keer met de collega's van Harry en met de echtgenotes van zijn collega's, omdat er een gedeelte van het project afgewerkt was is er een etentje georganiseerd in het Onyx hotel, in het buffet restaurant, waar op Donderdag Seafood op het menu staat, wat zeer lekker was vooral de halve kreeftjes en de reuze garnalen die op diverse wijzen bereid zijn, dit is direct mijn smaak en dus een schot in de roos. de kennismaking met de overige vrouwen is vlot verlopen, er waren er maar vier, maar er wordt direct al afgesproken om meer samen te komen, een Nederlandse, Spaanse, Japanse en een Ierse. dus onmiddellijk in goed gezelschap.
Warme ( het is nu toch al tot 38° geweest ) groetjes.
Even moeten geduld oefenen, maar hier zijn we weer, hou het maar op de schrijver die kramp in zijn vingers gehad heeft, veel inspiratie, maar geen tijd, hoe raar het ook kan klinken.
Twee weken geleden na de Wholesale market bezocht te hebben, zijn we door gereden naar Villagio, een van de vele en naar het schijnt de grootste shopping mall van Qatar, wij hadden er al foto's van gezien en dachten eerst dat het een openlucht shopping mall was, dit door de foto's op het internet, groot is echter de verbazing, al je na een ongelijk gevecht een parkeerplaatsje hebt bemachtigd ( is niet te doen, zeer grote parking met veel meer auto's dan er plaatsen zijn, the winner takes it all ) en je vaststelt dat het een overdekte mall is. onze wagen stond op een vijftigtal meter van één van de ingangen, op een plaatsje dat wij van iemand anders afgesnoept hadden, maar door de drukte gaan wij natuurlijk de andere kant uit om in de mall te geraken. Even voor de deur een foto nemen en dan naar binnen.
Wat je daar ziet tart alle verbeelding, je komt terecht in een mall die zo weggeplukt lijkt uit het Italiaanse Toscanië ( Vandaar de naam Villagio, het Italiaans voor dorp ), alle winkels zijn gebouwd in een typische Toscaanse stijl, het zijn dus ook allemaal huisjes, net zoals in een straat, het ene al wat groter dan het andere met allemaal verschillende gekleurde gevels, het plafond van de mall is beschilderd in de vorm van een licht bewolkte lucht, als je er naar kijkt is het net of je buiten staat, want de wolken geven de indruk te bewegen, hoe ze het doen is voor ons een raadsel en kunnen we niet verklaren, is het een zinsbegoocheling of speelt hier iets anders, geen idee, misschien een vraagje voor Professor De Caluwe op Radio 2.
In de maal zelf is er een kanaal, waarin net zoals in Venetië gondels varen, de gondelier zijn niet echt authentiek want ze zijn van oosterse oorsprong en eten rijst in plaats van spaghetti, ter verduidelijking, de bootjes varen met een elektrisch motortje en de Gondelier zijn stok doet dienst als roer, je kan een tochtje in zo een gondel maken door de mall voor de prijs van 10 QAR per persoon, is ongeveer een twee euro.
De mall is zodanig groot dat we het boottripje tot een volgend bezoek gaan uitstellen, eerst maar even rondkijken. Wat onmiddellijk opvalt als je binnenkomt, is de temperatuur, in tegenstelling tot de 35° die het buiten is, voelt het hier lekker fris aan, voor mij eigenlijk al direct te fris, ik heb trouwens altijd een sjaal of een jasje bij, omdat het temperatuurverschil hier overal tussen binnen en buiten zeer groot is ( zeker in de taxi's, die gasten houden niet van de warmte ), het tweede dat opvalt is de verscheidenheid aan winkel, je vind hier nagenoeg alle grote merken, tot een Carrefour. grappig om te zien hoe Armani en H&M juist naast elkaar gelegen zijn. In de winkels hier gelden bepaalde regels, eentje is dat je niet in de winkel binnen mag met een aankoop uit een andere winkel, of het nu een duur of goedkoop merk is, maakt niets uit, regel is regel. Ze hebben dit hier opgelost door een veiligheidsagent aan iedere deur te plaatsen, die je tassen aanneemt, ze van een nummer voorziet, het tweede nummertje aan jou geeft, en er tijdens je bezoek aan de winkel op past, er is zelfs een soort depot, waar je je winkelkar van bijvoorbeeld Carrefour af kan geven en die wordt op dezelfde manier bijgehouden terwijl je lustig verder shopt, eens je klaar bent ga je gewoon de rest van je aankopen of je winkelkar afhalen.
Iedere winkel is net zo als bij ons elektronisch beveiligd, iedere keer wij ergens binnenkomen gaat het alarm af, waarop wij vriendelijk naar de veiligheidsagent lachen, die naar ook naar ons lacht, want wij hebben niks bij ons, hoe kan dat verdomde alarm dan toch afgaan vraagt die brave man zich af, na een paar winkels denken wij toch dat één van ons de oorzaak moet zijn van de alarmen die in gang schieten, ik wil en zal het gedaan krijgen dat Harry een zwemshort koopt, het wordt tijd dat hij met de mode meegaat, in een Adidas winkel vind ik wat ik zoek, en laat hem en mooie short passen, die zit als gegoten, dus kopen die handel, tijdens het passen zien we dat er in zijn hemd, dat trouwens gekocht is in België juist voor we vertrokken zijn, een labeltje hangt met een schaartje op, dus dat zou er normaal uitgeknipt moeten worden, en is de oorzaak van alle ellende, dus even tegen de verkoper uitleggen dat ik een schaartje nodig heb, niet om de nieuwe short mee te bewerken, maar om het stomme label eruit te knippen, gedaan met de ellende, het moet niet altijd ik zijn die de oorzaak is van alle onheil, raar dat die elektronische beveiligingslabels hier ook werken, ook al is het een artikel gekocht in het buitenland.
Daar Villagio zeer groot is, en eigenlijk een hele dag vergt om het volledig te bezoeken, er is andere ook een grote ijspiste, kinderland en meer van dergelijke dingen, gaan we na een tasje koffie ( hier ok geen alcohol te verkrijgen ), gaan we langzaam naar de uitgang en naar onze auto, na eerst nog eens in de roze zetels vertoeft te hebben.
Buiten gekomen valt ons de Torch op, die vlak naast de Mall ligt, dit willen we eens gaan bekijken, er zou onder andere een hotel moeten gehuisvest zijn en op de 43ste etage zou een restaurant moeten zijn dat 360° ronddraait, zodat je van Doha en omgeving kunt genieten tijdens je dinertje. Het gebouw heeft de vorm van een toorts, vandaar de naam, daar het tegen een volledig nieuw sportcomplex ligt is de verwijzing naar de Olympische spelen niet ver te zoeken, ergens halverwege heeft de toorts een bultje of uitsteeksel, dit is geen terras, maar een zwembad, volledig buiten het gebouw, en op een hoogte waar een normaal mens al duizelig van wordt, de foto's zijn in het donker genomen, maar als je goed kijkt zie je het zwembad eruit steken, voor de website van de Torch, verwijzen wij naar deze website http//www.thetorchdoha.com
Binnen is het zoals overal in de Internationale hotels, pracht en praal, niemand kikt hier op van iemand die binnenkomt in een short en een T shirt, wij gaan even een verdieping hoger om daar een paar foto's te nemen, en ik neem plaats achter de witte Steinway piano die daar staat te wachten op mij voor het geven van een adembenemend concert, haha
Hier wil ik komen eten voor Harry zijn verjaardag, dus even naar de reservatiebalie van het restaurant, wij krijgen van de vriendelijke heren achter de balie de nodige uitleg, in de zin dat we maar op de website moeten gaan zien, en wij kunnen reserveren, maar echter niet voor vandaag, omdat er een bepaalde Dresscode geld, en daar voldoen short, Tshirt en sandalen niet aan, net of wij wisten dat nu niet, maar ja, die brave man moet ook zijn werk doen. hoewel ze hier ook geen alcohol mogen schenken, zullen we als we gaan eten, toch maar met de taxi komen, onze Nissan zou teveel afsteken tegen de limousines en luxe wagens die hier voor de deur geparkeerd staan.
Met deze wetenschap gaan we maar op weg naar huis, en gaan we voor onze deur eten in een Libanees restaurant, dat blijkbaar uitgeroepen is tot het beste restaurant uit de Arabische Michelin gids, maar waar je wel kan buiten zitten in een short, hier steken ze niet zo nauw, dat de weeral oosterse kelner het verschil niet begrijpt tussen starter en main course, dat is een bijzaak, wij bestellen één Homous als voorgerecht en twee hoofdschotels, komt onze lieve kelner af met het voorgerecht voor twee personen en met het hoofdgerecht van mij, Dat van Harry komt achteraf, dus een starter en een hoofdgerecht als voorgerecht, en de hoofdschotel van Harry hebben we dan maar gedeeld, blijkbaar zijn ze hier gewoon van uit elkaars bord te eten, althans dit zien we toch aan andere tafels. Niet echt een Michelin waardering, maar meer die van een binnenband. Morgen zal het een dagje rust zijn, mag ook wel met temperaturen boven de 35°.
Goed nieuws, ik heb dus geen Aids, geen besmettelijke of seksueel overdraagbare ziekte en ik sta niet geseind als zware crimineel bij Interpol, indien ik één van deze zaken zou hebben, had ik niet gekregen wat ik nu heb, mijn Qatari paspoort.
Geldig voor een jaar en met een mooi visum in mijn Belgische reispas, dus ik kan het land in en uit wanneer ik maar wil.
En nu op naar het rijbewijs, want mijn droomauto heb ik al gezien, maar het rijbewijs halen is ook een lange lijdensweg.
Door een mislukt experiment van Harry, om de foto's tussen de berichten van de Wholesale market te plaatsen, zijn de foto's niet onder het bericht geplaatst, pogingen om dit recht te zetten zijn helaas mislukt.
Door ons gesukkel met het programma is het al behoorlijk laat geworden, dus worden de foto's van de Wholesale market zijn in dit bericht geplaatst, voor de beschrijving verwijzen wij naar het eerdere bericht, en het verhaal van de shopping mall Villagio, de grootste shopping mall van Doha, dat wij na de markt toch bezocht hebben, houd u later deze week van ons nog te goed.
Onze oprechte verontschuldigingen en vooral die van Harry
Dus na het geweld van de jet ski, op Zaterdagmiddag op zoek naar de lokale groente, vlees en vismarkt, volgens we op Google Earth gezien hebben moet het ergens in de buurt van het shopping center Villagio zijn, als we de lokale markt niet vinden, kunnen we daar nog altijd naartoe gaan.
De richting is Industrial Area, en daar rijden we ook naartoe, als wonder vinden we de markt vrij gemakkelijk, blijkt wel dat we hier twee weken geleden ook als een voorbij gereden zijn, het lijkt er niet bedrijvig, dus rijden we een blokje rond, zo komen we te weten dat de vlees en vismarkt enkel voor de middag open is, maar de groentemarkt is nog open, dus geparkeerd voor en wij naar binnen. We zijn nog niet uitgestapt of er staat al iemand klaar met een kar, je wil niet weten van welke leeftijd, die rond de tachtig moet draaien, maar we vertelden hem dat we eerst eens gingen kijken, wat hem teleurstelde
Dus binnen gekomen op de markt, viel onze frank waarom ze met een kar gereed stonden aan de ingang, het is een hele grote groenten en fruitmarkt, waar je alles kunt vinden wat je maar kunt bedenken. we kijken eerst even rond, en zien dat alles hier wel vers is, een van een betere kwaliteit dan in de grootwarenhuizen, hier en daar vind je een prijs voor de groenten, maar het overgrote deel is niet van een prijs voorzien, we beslissen maar om hier onze groeten en fruit te kopen, het kan nooit duurder uitvallen dan in de Carrefour.
Iedere handelaar probeert je naar zijn kraam te krijgen en bij hem te kopen, ze zijn allemaal even vriendelijke en hebben dezelfde verse waren, dus je neemt er maar eentje uit, waarvan je denkt dat hij de beste is, en je begint te bestellen. Het eerste is nog niet van de weegschaal of er komt al een ventje met een kar, die wacht tot je hem toeknikt dat hij de uitverkorene is om je waren vandaag te vervoeren. je besteld eerst de waren die bij hem uitgestald liggen, grotendeels allen groenten, dus wij denken dat wij ons fruit bij een andere handelaar zullen moeten kopen, maar als wij hem vragen naar Bananen, die niet in zijn kraam liggen, gaat hij doodleuk bij de buurman in zijn kraam en toont ons een paar trossen, waaruit we onze keus kunnen maken, dan stelt hij zelf voor of wij nog ander fruit wensen, en op onze vraag naar appelen, gaat hij weer naar een ander kraam om ons het assortiment appelen te tonen, tussendoor stelt hij steeds vragen of je geen Kiwi, Ananas of ander fruit wenst, dus oppassen of de brave man zijn kar is niet groot genoeg. Al bij al hebben wij groenten en fruit voor een ganse week voor 83QAR, is ongeveer 16,50 .
Ik moet er nog steeds aan wennen dat er iemand achter mij aanloopt, alles netjes oplaad, ermee naar de auto komt er het dan nog in de koffer legt, waarvoor hij enkel een fooi verwacht en waarvan ik denk dat al de fooien hun enige bron van inkomsten is. dus ik denk dat de volgende keer het de oude man met de kar zal worden, want terugkomen doen we zeker, om ook de vis en vleesmarkt te bezoeken.
Men moet zich niet voorstellen dat dit een markt is zoals bij ons, dit is en markt die normaal enkel bezocht wordt door de lokale bevolking en zeker niet door westerse expats, die enkel naar deze markt komen als attractie, hier wordt je door de lokale bevolking die hier hun inkopen doen, wel twee keer bekeken, ook omdat ze het niet gewoon zijn westerlingen aan te treffen, geen gevoel van vijandigheid, maar eerder van respect en verbazing dat er westerlingen zijn die hier komen kopen, dus uit respect voor hun overtuiging, mijn sjaal maar over de schouders gelegd, ook al is het ver over de dertig graden.
Op de Pearl in Doha is blijkbaar wel altijd iets te doen, dit weekend zijn er twee evenementen georganiseerd, namelijk op Vrijdag een triatlon waaraan men zowel individueel of als team kon aan deelnemen, hier zijn we niet naartoe gegaan omdat Harry moest werken en omdat het aan de andere kant van de Pearl was, maar zijn van zijn firma was er een team dat deelgenomen heeft en derde is geworden en dus de brozen medaille heeft gehaald. DEME doet altijd aan sportevenementen mee, zoals de loopwedstrijden die op de ster in Sint-Niklaas georganiseerd worden, de beklimming van de Mont Ventoux en de dodentocht in Bornem, als het maar sport en een mens gezond houd, dan doen ze mee.
Een dikke proficiat aan de collega's die allen als amateur een derde plaats wisten te behalen, niet evident in deze temperaturen, als je weet dat het Vrijdag 38 graden warm was.
Zaterdag is in de jachthaven de Drag Races voor Jet ski gehouden, dit is vlak bij en dus zijn we dit wel eens gaan bekijken. wij dachten terecht te komen in een massa toeschouwers, maar op het gebied van organisatie kan ik ze nog veel leren, op het water was het heel de wereld, maar op de kant was er niks.
De jet ski's op zich waren wel indrukwekkend, geen standaard machines maar hoog opgevoerde bolides die door het water klieven met zeer hoge snelheid, het prijzengeld voor dit evenement is ook niet verkeerd, zoals alles hier.
Wat tegenviel was dat er niks was van randanimatie, enkel een lokale boonsnoeier die de palmbomen aan het snoeien is op een al een even gekke manier als de ruitenwassers vorige week, enkel deze is op zijn blote voeten bezig, zorgt voor een beetje vertier, dus beslissen we om in de namiddag de auto te nemen en verder op verkenning te gaan, we hebben gehoord van een lokale markt, dus gaan we daar deze namiddag eens naar op zoek.
De lente is begonnen, en dat hebben we geweten, de airco draait nu in iedere kamer automatisch op 22,5 graden, en op het terras draait de ventilator vrolijk rond, buiten is stijgen de temperaturen meer en meer, momenteel tussen de 30 en 38 graden, met een gemiddelde van rond de 35 graden, dus moet het binnen wat koeler blijven. dit lijkt veel maar doordat het een droge warmte valt het nog redelijk mee, als je aan het zwembad in het zonnetje ligt, kan je wat afkoelen in het zwembad. De intrede van de lente wordt hier gevierd met een feest waarop we uitgenodigd zijn.
Door de beheerder van het appartementsgebouw is op Donderdag avond een "Swing into Spring" party georganiseerd, in de voormiddag waren ze al bezig met het klaarzetten van de tafels en de kinderanimatie, ook werden er allemaal borden op de grasvelden geplaatst met afbeeldingen van diertjes die allemaal verwijzen naar de lente, je zou je in een sprookjestuin wanen met sneeuwwitje en de zeven dwergen, ook twee grote springkastelen werden opgebouwd. het restaurant werd voor de gelegenheid omgebouwd tot een buffetruimte met nog enkele tafels in het restaurant, maar het overgrote deel van de tafels stond buiten aan en rond het zwembad.
Daar we een beetje later waren doordat Harry moest werken waren we een beetje later, en daardoor hebben we genoegen moeten nemen met een plaatsje binnen, wat op zich ook niet verkeerd was. lekker dicht bij een heerlijk buffet, voor de BBQ moesten we naar buiten, maar net naast ons stond een mega dessert buffet, met een veel te grote chocoladefontein, dit was pas lekker, allen zijn we er een foto van vergeten te nemen, maar met een beetje verbeelding kan je meegenieten.
Daarna nog een koffie, en dan in ons bedje, want hoewel het Vrijdag is, moet Harry morgen werken. voor de meesten is dit hier de Zondag, maar wij houden ons aan het Europese weekend, dit zoals al in eerdere berichten meegedeeld is.
Hartelijk dank aan al de familie en vrienden die ons volgen en hun reacties doorsturen via onze blog.
Het doet ons veel plezier te weten dat er familie en vrienden zijn die aan ons terugdenken en die willen op de hoogte blijven hoe het ons hier vergaat, wij zijn dan ook blij om te vernemen dat jullie onze verhalen goed vinden en dat het net is of wij naast jullie zitten te vertellen. jullie mogen er op rekenen dat wij dit zullen verderzetten.
Aan de mensen die zich afvragen of ik geen spijt heb van de enorme stap die ik genomen heb, ik mis jullie wel, zeker de goed gesprekken met velen ( mis ik meer dan de voetjes ), maar ik heb zeker geen spijt van de beslissing die ik genomen heb, zeker niet voor wat ik er in de plaats krijg, zoals een man die met plezier gaat werken omdat hij weet dat er s'avond een vrouwtje is als hij thuiskomt, hij loopt volgens de collega's gelukkiger op het werk, en de kinderen en kleinkinderen die mis ik wel, maar we proberen dat op te lossen door zoveel mogelijk te skypen, goed dat dit bestaat.
De vraag is gesteld of ik hier al permanente make up gedaan heb, voetjes of handen verzorgd heb, momenteel geniet ik nog van een welverdiende vakantie.
Sport en zwemmen probeer ik zoveel mogelijk te doen, alle dagen aan het zwembad en een beetje zwemmen om voor de nodige koeling te zorgen, fitness probeer ik toch een tweetal keer in de week te doen, en ik ben Harry nog aan het overhalen om s'avonds samen te gaan, dit hadden jullie niet gedacht heel zeker.
Of ik de regen mis, de eerste twee weken heeft het hier ook geregend, en had ik tijd om aan te passen, maar nu de lente hier in het land is, wordt het alsmaar warmer, en tot hiertoe mis ik de regen niet.
Ik hoop hiermee een beetje op al jullie vragen een antwoord gegeven te hebben, stel maar gerust nieuwe en reageren op onze berichten vanuit Doha, Qatar.
Vanop ons terras zien wij talrijke villa's staan met hun eigen privé strandje, dit wekt natuurlijk onze nieuwsgierigheid.
Zaterdag is hier een internationale viswedstrijd gehouden, waarvan de prijsuitreiking s 'avonds werd gehouden op een podium, rechtover ons appartementsgebouw, de prijzen logen er niet om, allemaal prijzen in Natura, maar de eerste prijs had een waarde van 4000USD, volgende Vrijdag is hier de triatlon, waarvan het prijzengeld ook niet verkeerd is.
Nieuwsgierig als we zijn, gebruiken we de Zondagnamiddag om eens op prospectie te gaan op de Pearl en de strandvilla's eens te gaan bekijken, wat vanop ons terras nog blijkt mee te vallen, is in de realiteit een meer dan modale villa, ze lijken in werkelijkheid meer op kleine kasteeltjes, met de daarbij horende beveiliging.
Zelf in de jachthaven ligt een politieboot, die toezicht houd op er in en uit vaart.
We hebben ergens een wegwijzer zien staan dat naar het verkoopkantoor verwijst, dus wij daarheen. het gebouw heeft weeral, hoe kan het ook anders een futuristisch uitzicht, het heeft de vorm van een schelp, en doordat het volledig omgeven is door water komt de schelpvorm nog meer tot uiting. het blijkt dan ook de Oister ( Oester ) te heten. rondom heb je een waterpartij, waarboven een looppad gebouwd is, daardoor kan je volledig rond dit glazen gebouw lopen, het is een pracht om te zien, ook mag natuurlijk de aanlegsteiger niet ontbreken, als je niet met de auto wil komen, kan je dit gerust met de boot doen, kwestie van het drukke verkeer in Doha te vermijden.
Binnenin hetzelfde futuristisch schouwspel als buiten, hier staat een volledige maquette van de Pearl, met alles erop en eraan, tot zelfs de mensen op de terrassen, auto's en boten in de jachthaven zijn ze niet vergeten, echt de moeite om te zien, en ik wil niet weten hoeveel uur hieraan gewerkt is. Nu we hier toch zijn, kunnen we toch zeker niet nalaten om eens na te gaan hoeveel zo een villa wel moet kosten, je moet je voorstellen dat wij hier geen van beiden op gekleed zijn, het is trouwens onze vrije dag, en we steken wel een beetje af tegen de rest van het publiek in maatpak, maar dit moet kunnen. de receptioniste is van het type met alles erop en eraan, hoofddoek inclusief en spreekt geen woord Engels, of wou dit niet doen, maar alleen Arabisch ( ik denk toch dat ik dit maar eens moet gaan leren ), een vriendelijke verkoper die wel Engels spreekt, weet ons te vertellen dat de prijs voor dit soort van modale villa's toch gauw een miljoentje of 40 QAR kwijt bent, omgerekend komt dit op een kleine 8.000.000 euro, het is mooi om weten, maar dit is niet betaalbaar voor een normaal werkend mens. een tip voor mensen met nog een kousje zwart geld op zolder van Oma, investeer in vastgoed op de Pearl, elk jaar gaat dit 7% de hoogte in, geen enkele bankrekening of belegging die dit opbrengt. we zien ook dat de Pearl nog volop in opbouw is, en op de maquette kan je zien hoe luxueus het hier zal zijn als alles klaar is.
Rond de jachthavens zijn de appartementsgebouwen opgetrokken ( in één daarvan wonen wij ) en onder de appartementsgebouwen en op de esplanade is er een volledige doorgang met winkelruimten voorzien, je kan volledig rond de twee parelschelpen van de Pearl, zonder dat je eigenlijk buiten hoeft te lopen, aan de kant waar wij wonen zijn al veel van deze winkels open, die merken uitstralen, als Emperio Armani, Hugo Boss, Delvaux en noem zo mar op, ook zijn er een leuke restaurantjes en koffiebars welke allen een aparte uitstraling hebben, ook zijn er een paar garages die de gewone merken als Roll's Royce en Ferrari verkopen, ook vind je een apotheker, een supermarkt, sportwinkel en niet te vergeten een GSM ( of moet ik zeggen I Phone, hier heeft iedereen er twee, eentje in de hand, de andere in de handtas of zak, je moet hier bereikbaar zijn, of je hoort er niet bij ) winkel, verder rond de schelpen staan er nog veel van deze winkels leeg, er is zelf een Medina Centrale, die is zeer goed onderhouden, maar staat volledig leeg doordat de gebouwen errond en de villa's nog niet gereed zijn. de ramen zijn afgedekt met mooie foto's zodat het eigenlijk niet al te zeer opvalt, en de twee grootste winkelketens hier zijn " opening soon " en " coming soon ", ik denk dat de huurprijzen voor een pand ook niet van de poes zijn, en toch hoor je in vele zaken kloppen en boren, wat laat vermoeden dat er vroeg of laat wel eens iets soon zal openen. Er opent elke week wel iets nieuws, een klein schoonheidssalon zou hier zeker niet misstaan, dit ontbreekt hier momenteel nog, misschien een idee voor een volgende prospectie.
Voor de rest is de Pearl nog in volle expansie, dit zeker als je weet dat hier in 2005 nog geen land was, en het is hier een droom om te wonen, je lijkt elke dag wel op vakantie, en als we s' avonds na het avondeten nog eens gaan wandelen aan de jachthaven, is de temperatuur nog altijd redelijk en heb je genoeg aan een sjaal om het niet koud te krijgen, en is er om 22u.00 nog altijd volk op de terrassen en zijn de winkels nog altijd open.
Eerst en vooral willen wij iedereen die onze blog volgt bedanken voor de mooie reacties, wij hopen jullie met onze blog een beetje te kunnen boeien.
Op de vraag van velen, of ik mij hier al thuis voel, mij kan aanpassen aan deze vreemde cultuur en of ik spijt heb van mijn beslissing, kan ik kort antwoorden. Ik ben druk bezig mij aan te passen en ik heb geen spijt van mijn beslissing, volgens de collega's van Harry, zie je aan hem dat ik hier ben, minder grommig en het volume staat niet meer zo luid. dus dat is al een goede reden om hier te zijn.
Deze week is de procedure om mij een Qatari identiteitskaart te bezorgen op gang geschoten, letterlijk en figuurlijk, wat normaal een maand of twee duurt, wordt nu in spoedprocedure gedaan, omdat ik in Juni naar de Filipijnen vlieg, moet alles zo vlug mogelijk in orde zijn, om de simpele reden, dat dit nog één van de weinige landen is, waar je als buitenlander met een verblijfvergunning een exit permit moet hebben om het land te verlaten.
Na de bloedprik van de vorige week voor het bepalen van mijn bloedgroep, moet er nog een medisch onderzoek gedaan worden of ik wel helemaal gezond ben en geen besmettelijke ziektes heb, anders zit ik de volgende dag op de eerste de beste vlucht naar huis. Ik zou natuurlijk niet Nancy heten als alles vlot zou verlopen. de eerste afspraak was op Dinsdag, de chauffeur ( Weer Moubaraque ) kwam mij halen om 12u.30 om naar het hoofdkantoor in Al Wakra te gaan, Daar aangekomen, en na een half uur wachten, kwamen ze tot de conclusie dat de afspraak verplaatst was naar Woensdag omdat er nog een collega van Harry mee moest naar het onderzoek. Natuurlijk waren de dames van het bureel op de werf, Harry en het hoofdkantoor vergeten te verwittigen, zodat ook niemand mij kon verwittigen. De mensen van het hoofdkantoor waren zeer vriendelijk, maar lieten de dames van de werf toch zelf maar naar Harry bellen om dit te melden, Ik naar huis, en het volume van Harry nog eens de hoogte in, afspraak voor de volgende dag, hetzelfde uur.
Woensdag hetzelfde scenario, afhaling om 12u.30, ditmaal wel naar het centrum waar het onderzoek moest plaatsvinden, natuurlijk zijn hier de ingangen voor heren en dames gescheiden, dus alleen naar binnen. Eerst registratie en dan bloed laten trekken, daarna een fotootje van de longen en klaar is kees, ik was op een tiental minuten uiten, de collega van Harry had echter meer tijd nodig, waardoor ik meer dan een uur buten heb moeten wachten, na een half uurtje was de chauffeur terug en kom ik in de wagen ( Met airconditioning ) wachten, een gouden raad als je naar een officiële instantie moe in Qatar, ga er nooit heen zonder een goed boek, een tablet of I Phone waar je een spelletje op kan spelen om de tijd te doden, want volgens de verhalen die ik al gehoord heb, gaat het niet altijd zo vlotjes.
Als er nu niets verkeerd gezien wordt in mijn bloed en mijn foto, is de volgende stap vingerafdrukken laten nemen. ze doen dit hier als een controle voor de toestroom van personen met een gerechtelijk verleden uit te sluiten, en zo de criminaliteit door vreemdelingen in te dijken, ze zouden dit beter bij ons ook doen!. De vingerafdrukken worden nagegaan in de databank van Interpol, blijkt er iets niet te kloppen wordt men onmiddellijk uitgewezen, zonder boe of ba, vlieger op en weg.
Goedgekeurd door de medische dienst, mag ik op Zondag ( is een gewone werkdag hier, de Zondag is hier op Vrijdag ) mijn vingerafdrukken laten nemen, Harry is op Zondag vrij, en om 09u.00 moeten we terug op het hoofdkantoor in Al Wakra zijn, hier krijg ik een arbeidscontract onder de neus geduwd dat ik moet tekenen omdat de firma van Harry mijn sponsor wordt, vanaf nu ben ik een secretaresse en heb ik een fictief loon, je moet een sponsor hebben, anders mag je niet blijven. dus die handel maar getekend, en wachten op dezelfde collega die een half uur te laat was. dan op weg naar de immigratie politie voor de afname van de vingerafdrukken. Ik zou weeral niet Nancy heten als het van een leien dakje moest lopen. volgens de begeleider gaan we niet naar het hoofdcentrum in Doha, maar heeft hij een afspraak gemaakt in het plaatselijk centrum in Al Wakra, daar aangekomen, slechts een dame voor mij, dus dit zal vlug bekeken zijn, wanneer ik aan de beurt ben, blijkt dat hier enkel families kunnen geregistreerd worden, firma's moeten naar het hoofdkantoor in Doha, de begeleider probeert nog een schuchtere poging tot onderhandelen, maar helaas pindakaas, wij moeten en zullen naar Doha gaan, hier geen registratie van firma's.
Dus op weg naar Doha, om 10u.00 in de voormiddag, er zijn betere momenten om dit te doen, daar gaat de vrije Zondagochtend, volgens Harry zijn we hier voor de middag niet weg, hij heeft er een halve dag gezeten. na een half uurtje komen we in het centrum aan, hier ook weer dames en heren gescheiden, maar de afname loopt redelijk vlot, de collega van Harry was zelf voor mij klaar, natuurlijk had het apparaat ( ze worden hier elektronisch ) genomen moeite om het vingerprofiel van mijn rechterhand te herkennen, waarschijnlijk door het vele vijlen aan de voeten en handen, is het profiel van mijn vingerafdruk niet zo sterk aanwezig, ze nemen hier ook een foto van je, natuurlijk loopt dit ook niet vlot, telkens het rotding een foto trekt, sluit ik mijn ogen, wat volgens die dame met de sluier niet mag ( dus open your eyes and keep them open ) is de lieve mededeling die ik meekrijg, maar uiteindelijk komt alles in orde, voor zover ik weet heb ik nog niks ergs uitgespookt en wordt ik niet internationaal gezocht, nu is het wachten op mijn identiteitskaart, die ik binnen de week ga krijgen.
Voor mensen die als toerist naar Qatar komen geld deze procedure niet, die moeten een toeristenvisum kopen op de luchthaven, of dit thuis regelen via het reisbureau. de inschrijvingsprocedure is enkel en alleen voor personen die in Qatar gaan wonen en er gaan werken, de identiteitskaart is tegelijkertijd een werkvisum en geld als exit permit voor de periode van één jaar, hernieuwen van een identiteitskaart kan administratief geregeld worden, naar het schijnt. We zullen het wel zien als het zover is.
Voorlopig is deze procedure voorbij en de vrije Zondagochtend ook, de volgende stap zal het rijbewijs zijn, daarover later waarschijnlijk meer.
Na veel vraag over ons appartement ga ik hierbij wat foto s zetten ,je komt bij ons binnen direct in de living er is geen hal ,de living is zeer groot, de totale oppervlakte van het appartement is 160 m², en als je weet dat de bos waar we vroeger woonden maar 60m² was, dan is dit zeer groot.
Er is een hal naar de keuken die ook groot is zoals je ziet ,in die hal is er ook nog een wc met lavabo ,daarnaast is er een lange hal met drie deuren de eerste is een logeer kamer met twee bedden en een grote badkamer, met inloop douche dus wie zin heeft en nog een reis moet plannen, laat maar iets weten, altijd welkom. De tweede deur is onze kamer, welke ook heel groot is met tv ,grote badkamer ook met inloop douche en alles er op en aan ,de derde deur is een berging met wasmachine en droger ,Wat een geluk dat ik één keer in de week twee mannen heb die alles grondig komen kuisen, inderdaad zijn het mannen die hier de schoonmaak doen, waar ikzelf tevreden over ben en dat zegt op zich al genoeg, op 1u30 zijn ze rond, dat is zeer snel maar alles is wel grondig gedaan .
Hierbij de foto s van binnen en ook het buiten zicht .
Hoe heb ik mijn eerste week overleefd, zonder Harry
Vorige week Zaterdag is Harry terug beginnen werken, dus ben ik nu op mijn eigen ik aangewezen, wat het ik de ganse week uitgespookt !!!!
Nu dat Harry op zijn werk is, heb ik maar besloten om de zaken hier eens grondig te gaan verkennen, en mij eens te laten zien, dus heb ik mijn goede voornemen om iets aan de conditie te gaan doen, eens kordaat om te zetten in daden. dus op Zaterdag tegen de middag de sportkledij aangetrokken en mij naar de fitness ruimte te begeven, na een tiental minuten op de fiets, en een andere tien minuten op de step, moet ik bekennen dat de fysieke toestand niet is wat het zou moeten zijn, dus hier is nog werk aan. na de fitness tijd voor een beetje ontspanning in de zon aan het zwembad, met een zeer goed voornemen beginnen aan baantjes t zwemmen, kan ik er wat aan doen dat er in het zwembad maar twee baantjes zijn, dus redelijk rap rond.
Ik denk dat het koppel uit de UK, het beter begrepen hebben dan ik, want die stappen in het zwembad, en krijgen geen krampen, er is dus toch nog iets dat ik niet begrijp. Natuurlijk heb ik ook de hitte wat onderschat, met het gevolg dat ik tegen de avond draai als een tol, Volgens Harry ben ik twee noodzakelijke dingen vergeten, namelijk genoeg eten en vooral te drinken, twee litertjes water is niet genoeg in temperaturen rond de 35° in de zon, weer een lesje geleerd.
Dus op Zondag een dagje platte rust, binnen in het appartement, lekker niets doen, om van de draaiingen te bekomen.
Maandag de was doen en het appartement een beetje poetsen, want Donderdag komt toch de poetsploeg.
Dinsdag besluit ik de Pearl eens te gaan verkennen, we wonen hier per slot van rekening toch, nietwaar. en tot de conclusie gekomen dat er rond de jachthavens ( Marina's ) golfkarretjes rijden die iedereen die het wil tot aan de volgende brug brengen, waar je na het oversteken van de brug, het volgende karretje kunt nemen, dit is allemaal gratis, waar ik dankbaar gebruik van maak in het terugkomen van het winkeltje ( Spinny's ), want het is wel een heel eindje te voet. Morgen wordt ik opgehaald voor pasfoto's en een bloedprik.
Woensdagochtend is de chauffeur ( Moubaraque ) netjes op tijd, hij zal niet anders durven, op weg met Harry zijn vrouw, dat is een gevaarlijke opdracht, die als er iets moest misgaan, verstrekkende gevolgen kan hebben. Het is water aan het gieten, dus gewapend met een regenjasje ( Ik dacht dat het niet regende in Qatar ), dus een geluk dat ik er eentje bij heb, trek ik er met de chauffeur op uit, van de ene fotoboetiek naar de andere, in de eerste was te duur volgens hem, dus naar een tweede, met een tussenstop in één of ander labo, voor een bloedprikje in mijn vinger, om mij te vertellen, dat ik een vrouw ben, Nancy De Meulenaer heet en bloedgroep O+ heb, dat kon ik hen ook vertellen, door middel van de twee bloedgroep kaarten die ik bij heb, maar die dingen tellen hier niet, wat ik wel positief vindt, is dat de bloedgroep op je identiteitskaart vermeld wordt, wel even handig als je iets voorhebt, daar kunnen wij in België nog iets van leren.
Dan toch naar een andere fotoboetiek, ditmaal is de prijs in orde, het enige is dat ik terug de auto in moet om naar een fotoboetiek te rijden die juist naast het labo is, de chauffeur moet mij afzetten, om dan een parking te zoeken, want zijn vorig plaatsje was hij natuurlijk al kwijt. in dit boetiekje is de prijs in orde, en er worden een aantal foto's genomen, waaruit ik de mooiste mag kiezen, en wat er daarna gebeurde is helemaal uit den boze, het aardige mevrouwtje maakt mij zomaar eventjes tien jaar jonger door photoshop, ik heb haar gevraagd of dit even in het echt kon, maar dit lukt ook hier nog niet. dit lijkt me een leuke hobby, en ik denk dat ik mij hier eens ga op toeleggen.
Ik laat me niet thuis maar aan de shopping mall in city center afzetten is toch slecht weer dus wat kan ik dan beter doen dan de winkels eens te gaan bekijken ,daar is de chauffeur niet mee eens,want hij heeft redelijke twijfel hoe ik ga thuis raken, hier wachten is voor hem geen optie, want hij heeft nog andere dingen te doen, hoe moet hij in godsnaam aan Harry gaan vertellen dat ik niet thuis ben afgezet, maar aan de shopping mall, ik stel hem dan maar gerust, door hem te vertellen dat ik een taxi ga nemen, helemaal gerust is hij er toch niet in. na een uurtje of zo per verdiep in de mall, dus drie verdiepingen, zie ik ook nog dat er een grote fitness, een bioscoop en een kidsland in de mall is, helemaal et gek voor woorden, ik ben dn maar van frustratie de Mc Donald binnengestapt om een hamburgertje naar binnen te werken, om daarna met pijnlijke voeten naar een taxi op zoek te gaan. Ik weet nu ongeveer wel alle winkeltje zijn, vooral die met babyspullen. De taxirit kost mij 18QAR ( 3,5 euro ) voor een rit van een kwartier.
Donderdag en Vrijdag terug een beetje zwembad en lekker luieren, vanavond kome ze poetsen ( 17u.00 ), en Zaterdag en Zondag is Harry thuis. op Donderdag zijn ze de ruiten aan de buitenkant van het gebouw komen kuisen, ook een belevenis op zich, als je de gordijnen opentrekt op het achttiende verdiep ( eigenlijk 25 ste ) en er hangt een Indische ruitenwasser aan een touw voor je slaapkamerraam om zeven uur in de ochtend, je schrikt je rot, maar alle respect voor deze mensen, die hier komen werken, om het thuisfront van eten te voorzien.
Het heeft de gehele Woensdag geregend, wat zijn gevolgen gehad heeft op Harry zijn werk, door de regen worden de voorlopig aangelegde wegen herschapen in modderpoelen, die ook zijn gevolgen hebben op de uiterlijke toestand van onze wagen, het ding ziet er op Vrijdagavond niet uit, de modder hangt tot op het dak, en de wielen zijn enkel nog te herkennen aan hun ronde vorm, ik wil niet met dit aarden kunstwerk naar de stad om inkopen te doen, maar er is geen andere optie, of het is morgenvroeg kin kloppen. maar als we morgen buiten rijden is de eerste stop de carwash, althans dat is mijn gedacht ( want die op de werf zijn allemaal kapot ).
Op Zaterdag hebben we nog wat inkopen gepland bij Ikea, maar eerst langs de carwash, langs de automaat mogen we niet, wegens te proper, dus moeten we aanschuiven bij de manual carwash straat, waar natuurlijk een rij staat waar me U tegen zegt, blijkbaar zijn wij niet de enige met een vuile auto, dus op naar de tweede, en de derde ......... tot en met de vijfde, waar de wachtenden ook paraat zijn, dus maar eerst Ikea bezoeken. om nog eens te proberen als we terug komen, waar we te horen krijgen dat het volgeboekt is voor vandaag. je moet wel weten dat hier in Qatar je een bekeuring van 500QAR ( 100 euro ) kan krijgen als je met een vuile wagen rijdt, dus toch beter die handel laten wassen.
Na ons Ikeabezoek, rijden we richting Lusial om dan door te rijden naar Al Khor, natuurlijk langs een nieuwe weg die nog niet af blijkt te zijn, raar als opeens er geen weg meer is, gelukkig hebben we een terreinvoertuig en is hij toch nog niet gewassen, Harry heeft geen zin om terug te keren naar de berijdbare weg en we rijden dan maar langs een stuk piste door de woestenij, in the middle of nowhere, tot we een volgend stuk weg tegenkomen. het is hier allemaal redelijk vlak, zodat je toch een aantal richtpunten hebt om naartoe te rijden. na een uurtje bereiken we Al Khor, waar we zelfs een fietsenwinkel vinden, waar we natuurlijk stoppen om de prijs van een damesfiets te vragen, blijkt een damesfiets hier zo zeldzaam te zijn als een haar op een kaalkop, wat zou je anders denken, zie je ze al rijden met die lange zwarten jurken op een fiets, als die tussen de ketting draaien, dikke miserie. iets anders dan een kadermaatje 24 is er niet, maar de vriendelijke man gaat toch zijn leverancier eens contacteren voor een maatje groter, we zullen zien.
Zondagochtend is Harry dan maar om 06u.00 opgestaan om naar de carwash hier op de Pearl te gaan, waar hij nog twee uur moeten wachten heeft eer het aan hem was, in tegenstelling tot wat wij dachten, dat ze hier niet graag aan gingen beginnen is de wasser van dienst zeer opgetogen om de auto te zien, very dirty car boss, I like it, much work, love it. begrijpen wie kan, maar het zal wel aan mij liggen. Na ons ontbijt gaan we terug op zoek naar wat we vorige week niet vonden, namelijk Souq Waqif, dit keer het vanzelf gevonden en zeker een aanrader voor wie van plaatselijke marktjes houd, een echte souq. Dan voor we naar huis rijden, even de andere kant van Doha bekijken, we weten hier per slot van rekening onze weg nog niet goed, en zo leer je de weg kennen, je rijdt er maar wat op los en ziet maar waar je uitkomt.
Dan een lekkere koffie gaan drinken in de Chocolat Bar, recht tegenover onze appartementsblok, die ik vorige week ontdekt heb, heel mooie en lekkere koffie en chocolademelk, alleen van de spicy versie moet je afblijven, want dan heb je een blusmiddel nodig. wat zien wij dat er naast de koffiebar geweest is, het restaurant " Maze " van Gordon Ramsay, dat vorig jaar in Maart, na het alcoholverbod op de Pearl zijn deuren heeft gesloten, en zich elders in Doha gevestigd heeft, in het St. Regis hotel, waar Alcohol schenken wel toegelaten is, waar ook het Belgian Beer Café gevestigd is, ook iets dat we moeten proberen.
Dit was het dan voor deze keer, we zetten er nog een paar mooie foto's bij, tot ziens.
De eerste foto die je zult zien, is nog van gisteren avond, tijdens een avondwandeling langs de jachthaven ( achter de hoek ), hetzelfde jacht als eerder op de week, maar dan bij avond, we hebben meer dan een uur gewandeld, en zijn nog niet eens rond de jachthaven geraakt, weeral met pijnlijke voeten in bed, ze deden thuis minder pijn.
Deze ochtend eerst uitkijken naar mijn Skype half uurtje met de kleinkinderen, ze waren laat vandaag.
Vandaag geen shopping maar op verkenning in onze nieuwe stad. voordat Harry morgen terug moet beginnen werken, dan zal het tot het volgende weekend zijn eer we verder op ontdekking kunnen gaan.
Bij ons vertrek ging het eigenlijk al een beetje mis, we wilden naar een fietsenwinkel gaan die we op internet gevonden hadden, en naar een souq gaan, maar helaas geen van beide gevonden, volgende keer beter, dan nemen we de GPS mee, een handig instrument in een stad als Doha. een fiets zou wel leuk zijn, bij ons hier op De Pearl is het vrij groot, en het is hier goed te doen met de fiets, maar eerst eens kijken wat het kost, of een goede tweedehands aanschaffen, als dat hier te vinden is.
Dan maar een uitstapje langs de zee aan de Corniche ( lees rondweg rond de stad ), een zeer toeristische plaats en wel gekend in Doha, iedereen brengt zijn picknick en handdoek mee om in het gras iets te eten en te drinken, of gewoon op Zondag, want dat is het hier vandaag, ook al is het Vrijdag, maar dat is de gebedsdag en voor de Arabieren de Zondag.
In tegenstelling tot, waar iedereen mij voor waarschuwde heb je geen last van de oproep tot gebed, door één van de vele moskeeën. Ik vind persoonlijk dat je in landen als Tunesië, Turkije en andere islamitische landen er meer last van hebt, daar hoor je het oorverdovend en schetterend geluid van de luidsprekers van de moskee, hier is dat niet het geval. Ik heb één keer iets gehoord om 15u.10 bij de onderbreking van de openbare omroep op de radio, en dit is zelfs niet storend. je ziet wel dat de islamieten naar de moskee trekken, maar moest je het niet weten, valt het nog niet op.
Terug naar onze ontdekkingstocht, parkeren we onze auto nabij het Islamitic Museum of Art, en wandelen we wat langs de promenade, het bezoek aan het museum stellen we uit tot een volgende keer, omdat op de terreinen van het museum een soort van kermis aan de gang was voor genodigden, wel leuk om vanop een afstand te bekijken.
Zo komen we aan de haven waar perfecte replica's van de oude parelvissersboten aangemeerd liggen, die nu enkel dienst doen voor toeristische rondvaarten, die gerestaureerd worden en gereed gemaakt worden voor het zomerseizoen en de daarbij behorende toeristen.
De parel die aan de ingang van de haven ligt, trekt direct mijn aandacht, zo heb ik er nog geen, die wil ik dus wel, maar helaas te groot om in de valies te steken, dan maar genoegen nemen met een foto van een poging tot diefstal van het pareltje, eerst over het muurtje klimmen, dan over een aantal rotsblokken, om alleen maar een foto te nemen, en met lege handen terug, gelukkig is deze daad niet opgemerkt door de politie, die zouden er niet mee kunnen lachen hebben.
Op de terugweg naar de auto, dwingt een dringend toiletbezoek, ons tot het binnengaan van een lokale koffie en shishabar op de kade, op een paar andere ben ik de als enige vrouw in een overwegend mannelijke wereld binnen gestapt, waar iedereen naar kijkt, alsof je een vreemde diersoort bent. dan begint de zoektocht naar het toilet, eerst een vers fruitsapje bestellen, en beleefd de vraag stellen waar het zo begeerde potje wel kan staan. ze sturen je door de ganse zaak, om terug op het terras uit te komen, om dan terug naar de keuken gestuurd te worden, om dan tot de conclusie te komen dat het eigenlijk aan de ingang was, eindelijk gevonden, bleek er alleen een toilet voor de mannen te zijn ( wat had je gedacht ). toch is er iemand die zag wat ik zocht, en die me verzocht om mee te gaan, die ook om de sleutel ging, want blijkbaar is het toilet voor dames niet het meest gebruikte kamertje in deze zaak. en is het handeltje dan ook altijd afgesloten en wordt alleen op verzoek geopend. zelfs het personeel was niet echt op de hoogte. gelukkig staat het water nog niet in mijn ogen, na al dat oponthoud.
In de zaak zitten zoals al gezegd overwegend mannen, die druk bezig zijn aan een shisha ( waterpijp ) te lurken, en tegelijkertijd ofwel druk bezig zijn op Ipad, laptop of Iphone, of een spelletje aan het spelen zijn, de waterpijp zal niet voor vandaag zijn, maar de volgende keer wil ik Harry dit eens zien doen. voor de rest een lekkere en ook verse fruitsap en ze doen en gelijk een paar flesjes water bij, dit alles voor de prijs van 23QAR ( een goeie 5 euro ), daar heb je bij ons met moeite één verse fruitsap voor.
We gaan dit zeker nog een keer doen, socializen met de locals, echt een belevenis.
De auto even ophalen en terug naar huis, voor een rustige avond op ons terras, het is hier per slot van rekening niet voor niets 30°, ook al is het vroeg donker ( rond half zes ) het blijft zalig om buiten te zitten.
Onze voeten doen weeral pijn, als mijn dokteres nu nog zegt dat ik niet genoeg beweging heb, dan weet ik het niet meer, ik heb hier al meer afgelopen tijdens de afgelopen dagen, dan een heel jaar aan de kust.
Het zal nu een paar daagjes duren eer we terug iets van ons laten horen, Harry moet terug gaan werken morgen, en ik ga uitrusten op mijn terras en misschien aan het zwembad, een paar dagen lekker niets doen, zoals ik van plan was
Veel zonnige en warme groetjes, en tot de volgende week, hierbij nog een paar fotootjes.
Na een veel te korte nacht ( welke idioot begint om zes uur, vier uur Belgische tijd, ik leef nog op onze tijd, in de ochtend te poetsen en rond te lopen boven mijn hoofd ) wordt ik wakker in een veel te grote slaapkamer, mijn vent gromt rustig verder, kruip ik op mijn terras, ik heb wel goed geslapen op die harde matras, ook al was het maar kort. maar daar ben ik redelijk snel terug af, want tijdens ons verlof blijkt er een zandstorm geweest et zijn, en alles hangt vol met fijn woestijnzand, en ik heb nog niets om het hier schoon te maken. Dus zit er anders niets op dan een beetje ontbijt te organiseren, Nescafé te maken en mijn ventje wakker te maken.
Na het ontbijt gaan we even kijken op de Pearl, wat je hier ziet is niet gewoon, er is juist een groot jacht aangemeerd, alles in Mahoniehout, dit blijkt hier heel gewoon te zijn, voor de prijs van dit jacht, koop je wel enkele appartementen, maar ieder zijn meug.
Veel kleine boetiekjes, veelal van de grote en duurdere merken, een Armani en Hugo Boss boetiek, vind je hier op de hoek van de straat, niks staat geprijsd, dus ben je verplicht van binnen te gaan, dat is voor een volgende keer, twee blokken verder een garage van Rolls Royce, met daar tegenover een Ferrari garage, altijd mobiel. gezien dit niet in het budget past, dan maar met onze auto ( Nissan Xtrail ), op zoek naar de Carrefour ( heb je hier ook ) om boodschappen.
Na een uur zoeken en er vijf maal voorbij gereden te zijn ( wie verwacht dit nu in een shopping mall ), rijden we de parking binnen, nu op weg naar de koopjes.
De gemiddelde shopping mall in Qatar, doet het grootste winkelcentrum in België verbleken, vijf verdiepingen hoog, met watervallen en een ijspiste, boetiekjes en eet en drankgelegenheden ( geen alcoholische ), teveel om op te noemen, goed voor als ik mij verveel, ik neem een taxi, breng er de dag door ( is geen probleem ) en Harry komt mij halen na zijn werk, het is hier toch geopend tot middernacht, ik hoop dat ik dan nog geld heb voor de volgende keer.
Met ons karretje door de Carrefour, worden wij al direct aangesproken door een westerse vrouw ( you are new here, welcome to Qatar ), het staat op ons voorhoofd, en lag in onze kar dat wij hier pas aangekomen zijn, nieuwe stofzuiger, mixer, koffiezet, strijkijzer en ga zo maar door, de eerste kar betaald en om een tweede gegaan, je beseft niet hoeveel een gemiddeld gezin ( wij zijn dan nog maar met ons tweeën ), nodig heeft, en dan was er nog geen eten bij, dat is voor morgen.
Een grappig detail is wel, wanneer je aan de kassa komt, in iedere winkel hier, een ventje klaar staat om je kar leeg te maken, alles te presenteren aan de kassier(ster), en dan alles door zijn collega aan de andere kant van de kassa in zakken te laten steken, dan mag je natuurlijk zoals Nancy geen wasmand kopen die de helft van de karinhoud beslaat, want dan is er grote paniek, tot je zelf gaat helpen, en dan zien ze het niet meer zitten, je verstoort hiermee hun natuurlijk ritme.
Na een ganse dag winkelen, één kop koffie, met de inhoud van een klein bad, en één broodje, naar huis met pijnlijke voeten, om de aankopen naar boven te doen en uit te pakken, hiervoor hebben we geen karretje ter beschikking, iedere zak of doos moet je dragen.
Na alles uitgepakt te hebben en in de kasten geplaatst te hebben, gaan we een hapje eten, op restaurant ( Chilis in Al Wakra ), zeker een aanrader voor wie hier in de buurt is, alles is gegrild ( zie hiervoor de foto's ) en het was zeer lekker, zelf ik heb alles opgegeten.
Thuiskomen en gaan slapen, op naar een nieuwe shopping day.
De Volgende ochtend vind ik het heel fijn, dat mijn kleinkinderen ( Quinten en Kiara ) even skypen voor ze naar school gaan, en vanaf nu mag dat van mij iedere ochtend als ze klaar zijn voor school, zo heb ik ook iets om naar uit te kijken, is rond 09u.30 bij mij, bij hun twee uur vroeger.
Op naar Ikea dus, voor de volgende shopping dag. zie hiervoor de foto's die spreken voor zich, en voor het middagmaal de enige echte Ikea balletjes, die heb je hier dus ook, de Ikea hier is een regelrechte kopie van de Ikea vestigingen in Europa, zelfde gebouw, indeling, producten en restaurant, het enige verschil is het personeel, weer die hulp aan de kassa en geen alcohol te verkrijgen.
Ik denk dat als ik binnen drie maanden terug in België ben, ik ga staan wachten in de Delhaize of Carrefour, tot ze aan de kassa mijn kar leegmaken en de zakken vullen en terug in de kar zetten, ze zouden beter mee naar het appartement gaan om alles boven te zetten.
Nog één maal terug naar de Carrefour om etenswaren te gaan kopen, want de ijskast is nog altijd leeg. hier kun je wel alles krijgen wat je bij ons kunt verkrijgen, behalve varkensvlees en alcohol.
Na alles naar boven gebracht te hebben, een slaatje met een Arabisch broodje naar binnen gewerkt te hebben, moe maar voldaan en met pijnlijke voeten in ons bed, morgen geen shopping op de agenda, we zijn er beiden even mee klaar.
Na een zalige nacht, het appartement een beetje huiselijk gemaakt met onze boodschappen, het lijkt al een beetje op een thuis, vandaag en beetje rust, deze namiddag gaan we naar Harry zijn werk, zodat hij mij kan laten zien, waarmee hij hier eigenlijk bezig is, het schijnt een hele groet zandbak te zijn, maar daarover later misschien meer.
Na ons appartement een laatste grote beurt gegeven te hebben, nog een gevecht geleverd te hebben met de droogkast van de wasserette van onze appartementsblok, is het ons toch gelukt ons tehuis proper achter te laten voor de komende drie maanden.
De bagage in de auto en op weg naar Zaventem, mooi op tijd om 11u.00 vertrokken om zelf met files onze vlucht van 15u.15 te halen, daar er werken zijn op de E40 weet je maar nooit.
In Zaventem aangekomen, blijkt de bagage aan de in check 78 kilogram te wegen, een beetje teveel, daar we volgens ons ticket maar 30 kg. per persoon mogen meehebben, met een goede en vriendelijke babbel van ons Nancy en een zeemansboekje, geen cent moeten bijbetalen, dit bovenop de 21 kg. van Nancy en de 40 kg. van Harry die al in Doha is. God mag weten, wat we allemaal mee hebben, nooit gedacht zoveel spullen nodig te hebben.
De vlucht is mooi op tijd vertrokken, tijdens de vlucht geen enkel probleem, vriendelijke stewardessen, en we zijn ook niet van de radar verdwenen, aangekomen in Doha na 5u25min vlucht. wat op zich snel is, de verwachte vluchtduur is 6u30min.
Aangekomen aan de immigratie, blijkt er een schrijffout in Nancy haar visumaanvraag te staan, wat had je anders verwacht, bij haar gaat er altijd wel iets mis. Na een half uurtje over en weer gepraat van de immigratie officieren, over de schrijfwijze van mijn familienaam, en een fotootje of vijf verder kan ik er eindelijk in, blijven lachen en vriendelijk doen, Harry zit ondertussen al bijna op de grond te wachten.
De bagage is de laatste op de band omdat we zo laat waren, al de andere bagage was al weg. Welkom in Qatar.
Eindelijk buiten de luchthaven, is de chauffeur die ons moet afhalen, nog niet gearriveerd, een telefoontje leert ons, dat hij very close is, hopen maar, anders taxi's genoeg.
Na een vijftiental minuten wachten, komt onze chauffeur eraan, die zich uitgebreid verontschuldigd, maar eigenlijk is het onze fout, want onze vlucht is te vroeg. de valiezen kunnen allemaal niet in de kofferruimte, dus zit ik wel met een paar stukken bagage op mijn schoot, nooit gedacht dat een mens zoveel bij kan hebben, onze chauffeur moet hetzelfde gedacht hebben.
De rit naar De Pearl, waar we gaan wonen is impressionant, futuristisch en overdreven, door al de verlichting op de wolkenkrabbers, weet je niet naar wat je eerst moet kijken, je waant je wel in een sience fiction film. je lijkt wel in de toekomst terecht te komen, wel zeer mooi en adembenemend.
Aangekomen in onze woonst, eerst alles eens bekeken, dan nog even de koffers uitpakken, want dat kan niet wachten tot morgen, en dan gaan slapen, in een nieuw bed, met een veel te harde matras, een veel te dik dekbed ( wie steekt er nu een zomer en winter dekbed in dezelfde hoes, mijn man natuurlijk ) hij heeft toch zijn best gedaan, en goed de dingen gekozen, zodat ik me toch thuis kan voelen in onze nieuwe woonst, en nu slapen maar.
Zoals eerder al gemeld komt het vertrek nu zeer dichtbij, de koffers zijn bijna gepakt, het appartement wordt nog eens grondig gepoetst ( ons Nancy kennende ), alles is geregeld voor ons vertrek.
Het volgend bericht zal vanuit ons appartement in Doha zijn, hierbij een paar foto's van onze nieuwe leefomgeving en onze living, vanaf aanstaande Maandag is dit onze nieuwe thuis.
Vele groetjes en tot de volgende week in onze nieuwe leefomgeving, in betere temperaturen dan hier in het thuisland.
Ik ben Harry Van Stappen
Ik ben een man en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Technical manager.
Ik ben geboren op 10/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Deze blog voor ons leven en werken in het buitenland.
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
 "Very Happy"){kind=icon}
