Ik ben Nancy De Meulenaer
Ik ben een vrouw en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Medische pedicure, Permanente make up.
Ik ben geboren op 10/11/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Water aerobics, Muziek en lezen.
Hierbij verwijs ik naar de rubriek, Voorbereidingen voor vertrek, daar er bij een vertrek meer komt kijken dan men denkt
Een interessant adres?
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
11-05-2014
Moederdag
Vandaag Zondag 11 Mei is het Moederdag over de ganse wereld, dus bij deze aan alle mama's een fijne Moederdag toegewenst, en dat al jullie wensen mogen uitkomen.
Wij hebben van deze dag gebruik gemaakt, daar het hier toch zo warm is, om onze blog eens up to date te maken, we zijn er dan ook gans de dag mee bezig geweest en hopen dat jullie veel plezier beleven aan onze verhalen, wij doen het in ieder geval.
Het is hier kwart voor acht in de avond en we zijn begonnen voor de middag, wij gaan nu een terrasje doen en horen zien jullie volgende week wel terug.
De afgelopen week is een bewogen week geweest, die begon met twee personen terug naar België door ongevalletjes tijdens de boot trip, en het zou blijken dat dit niet het enige is dat er de afgelopen week gebeurt is.
Doordat Harry zijn vrije dag door de shift wissel op de werf op Vrijdag genomen heeft, en hij deze week maar één dag vrij heeft, is hij Zaterdag en Zondag gaan werken.
Ik heb Zaterdag bijna de ganse dag geskypt met mijn zus, die een drieling heeft en waarvan ik van eentje meter en, en er niet bij kon zijn op het vormsel en het feest, had ik haar beloofd om met haar te skypen , en zo haar voorbereidingen toch mee te kunnen maken, en zo was zij dan toch ook een beetje gelukkig, en was ik er een beetje bij.
We kregen van onze zoon te horen op Zaterdagavond te horen, dat zijn echtgenote, dus onze schoondochter opgenomen was in het ziekenhuis, omdat de weeën ter inleiding van de geboorte van onze kleinzoon, waren begonnen. Eigenlijk is dit volgens de dokters nog een drietal weken te vroeg. Omdat onze zoon aan boord van het cruiseschip aan het werken is, mijn schoondochter in de Filipijnen zit, en wij hier in Qatar, verloopt alle communicatie per telefoon of Skype.
Het is een zeer hectische week geweest omdat het in totaal zes volle dagen geduurd heeft eer mijn kleinzoon Kayden geboren is, die zes volle dagen zijn niet zonder slag of stoot voorbij gegaan, waarvan ik jullie de details ga besparen, maar die genoeg gevergd hebben van iedereen, bijzonder de mama, die ik hierbij nog maar een proficiat wens, en waarvan wij weten dat zij nu een zeer sterke vrouw is. Wij steken er dan ook als trotse Opa en Moeke, twee foto's bij van onze jongste kleinzoon, die nu het vierde kleinkind in de rij is, wel het eerste van de zoon.
Binnenkort vertrek ik naar de Filipijnen om mijn kleinzoon, schoondochter en haar familie voor de eerste maal te ontmoeten, ik zal hier zeker foto's van mee brengen om jullie van deze trip op de hoogte te brengen, ik moet in tegenstelling tot wat eerder gemeld niet alleen naar daar gaan, mijn dochter en tevens Meter van Kayden zal mij vergezellen. we hebben elk wel andere vluchten, omdat zij vanuit Brussel vertrekt en ik vanuit Doha, ik kom ginds vroeger aan dan zij, maar omdat mijn vlucht alreeds geboekt is kan ik hieraan niks meer wijzigen. We vliegen dan misschien wel apart maar zijn dan toch ginder een ganse week samen en slapen in dezelfde kamer. Hoe het ginder verloopt laat ik jullie later nog wel weten, dit zal ten vroegste begin Juli zijn, want ik vertrek naar Manila op 10/06 en kom terug naar Doha op 19/06om dan op 21/06 naar België te vertrekken, dus als ik de tijd moest vinden tussen dit drukke schema door, horen jullie er wel van, vanuit Doha zal Harry jullie dan wel op de hoogte houden.
Om het feit dat ik niet bij mijn schoondochter kan zijn en mijn hectische week te breken, ben ik op Woensdag met de andere expat vrouwen op stap geweest, eerst zijn we gaan ontbijten en shoppen in Ikea, daarna van de ene shopping maal naar de andere, één van de dames was dringend op zoek naar een paar schoenen voor een trouwfeest, en schoenwinkels zijn er hier bij de vleet, dan nog gaan lunchen, dan toch maar geen schoenen gevonden, en dan toch maar naar huis geraakt, uiteraard niet met lege handen, want shoppen in Doha en met lege handen thuiskomen, is zoals naar de kermis gaan en niet op de molen zitten, ik heb dan toch de koelbox voor Harry gevonden en nog wat spulletjes die ik in mijn huis nodig heb, maar Harry zijn verjaardag heb ik nog niet gevonden, dus zit er niets anders op dan morgen terug te gaan naar een andere mall waar er andere winkels zijn.
Donderdag met de zoon en dochter aan de Skype, het is weer even hectisch als voorheen, mijn schoondochter haar water is gebroken, en dus kan de geboorte niet lang meer uitblijven, na een uurtje of zo aan de Skype, zegt mijn zoon dat hij in zijn bed kruipt, het is dan bij hem 01u.30, waarna ik aan mijn dochter vraag of hij echt denkt dat er van slapen iets in huis zal komen. Na een tweetal uur, wordt mijn vermoeden bevestigd en komt er een bevrijdend telefoontje, dat hij Vader geworden is en dat ik weer eens Moeke geworden ben, weer eens de harde realiteit dat wij stilaan ouder worden. mijn kleinzoon luistert naar de naam Kayden, is 51 cm groot en weegt 3,750 kg. volgens de dokters veel te vroeg, maar wat een klein reusje moet het geweest zijn mocht het nog een week of twee later moest geweest zijn.
Dus Vrijdag ga ik op mijn eentje naar de andere mall, om daar Harry zijn cadeau te kopen, ik besluit eens iets nieuws uit te proberen en in plaats van de private taxi die wij nemen van het appartementsgebouw, van de publieke taxi gebruik te maken. Normaal staat aan iedere hoek een taxi te wachten, maar als ik achter de hoek van het appartement kom, is een lege laan mijn deel, dus met een veertig graden op mijn hoofd, maar op zoek naar een verdomde taxi, bij het tweede rond punt zie ik er eentje rijden en zwaai ik als een gek om zijn aandacht te trekken, hij heeft mij gelukkig gezien en brengt mij naar de city mall, waar ik mijn inkopen kan doen, en dan terug naar huis, waar ik nogmaals eens opteer voor de publieke taxi ( is goedkoper ) en de luxe van de private taxi aan mij laat voorbijgaan.
Aan de parking voor de taxi's roepen diverse chauffeurs mij toe, maar omdat het gebruikelijk is om de eerste te nemen, doe ik dat dus ook. De vriendelijke chauffeur vraagt waar ik naartoe wil, en als ik hem vertel naar de Pearl te willen, is het net of hij het in Keulen hoort donderen, het blijkt dat het namelijk zijn eerste dag is, gisteren heeft hij hier wat rondgereden, en vanaf vandaag is het trek uw plan, en de Pearl wist hij niet echt liggen, de op mijn vraag of hij de Corniche weet, en ik daarop een bevestigend antwoord krijg, waag ik het erop om met onze eerste dag chauffeur het verkeer naar huis te trotseren. Wij vertrekken en aan het eerste kruispunt hebben we duidelijk een andere mening, hij wil rechtdoor en ik wil dat hij omkeert, die weg rijd Harry altijd, en we komen toch altijd thuis. Na een tijdje rijden wordt mijn vermoeden de verkeerde weg uit te rijden bevestigd, doordat we wel op de Corniche zitten, maar het water aan de verkeerde kant ligt, dus moet hij terug omkeren, wat niet direct evident is in een stad als Doha, en wat na een tijdje dan toch lukt, nu zal hij rijden zoals ik het wil, en niet andersom. hoe verder wij rijden, geef ik hem uitleg over welke hotels hij voorbij rijd en waar hij zich bevind, ik speel dus voor gids, de vraag is wie zal wie nu betalen.
Na een rit van een half uur wat normaal eentje van tien minuten is, kom ik thuis aan, dus even onderhandelen over de prijs, waar de brave man onmiddellijk mee akkoord ging, en mij honderdmaal bedankt voor de info die ik hem onderweg gegeven heb, hij heeft naar eigen zeggen, meer geleerd op dit half uur dan gisteren tijdens de gehele dag, dit is hopelijk het laatste was de bewogen week, ik heb echt niets meer nodig.
Nadat wij Zaterdag 26 April op zoek gegaan zijn naar het fort van Umm Salal Mohamed, gaan wij Zondag ( want Harry is deze week toch twee dagen vrij ) op zoek naar het fort en de ruïnes van de nederzetting van Al Zubara in het Noord Westen van Qatar.
Hiervoor nemen we de autoweg naar Al Khor, om van Al Khor de secundaire weg te nemen naar Al Zubara, Deze weg is een zelfs voor onze begrippen, goed onderhouden weg, maar zou verlaten als het maar zijn kan, de afstand van Al Khor naar Al Zubara is ongeveer 70 kilometer, maar je komt er tijdens de gehele rit niks tegen, geen tankstation, geen huis, kortom niks, langs beide kanten van de weg niets anders dan zandvlakte, met in de verte links en rechts een compound of werf, dat alles in het midden van niks. voltanken en genoeg water bijhebben voor vertrek is de boodschap, want je weet nooit wat er kan gebeuren, en als er iets gebeurd, er is geen mens die weet hoe lang het gaat duren, wij zijn dus ook op zoek naar een koelbox om in de auto te zetten die op elektriciteit werkt, maar tot nu toe hebben we nog niets gevonden, dit kan ook dienen om het drinken koel te houden van Harry op zijn werk, tijdens de rondes op de werf. wij hebben een klein koeltasje bij, vol met water, dit is beter dan niets.
Na een rit van anderhalf uur komen we aan het fort van Al Zubara, dit fort is een erkend Unesco erfgoed, en is bijna volledig gerestaureerd, arbeiders zijn nog volop aan de buitenmuren van het fort. het huidige fort dateert uit 1930 en is gebouwd op de fundamenten van het vorige fort, dat door de invloeden van geweld, hitte, wind en zeewater nagenoeg helemaal verwoest was. het fort is opgebouwd uit rotsstenen, veelal een soort harde kalksteen, leem en zand, boen de ramen, deuren en poorten zijn er houten balken in de constructie verwerkt die destijds tijdens de bouw al niet nieuw meer waren, maar afkomstig waren van schepen die niet meer gebruikt werden, en welke door de weersinvloeden en de appetijt van termieten bijna volledig weggevreten waren, dit kwam de stabiliteit van het fort niet ten goede en daarom is door de Qatari overheid beslist tot een volledige restauratie van het fort met de meest moderne technieken, en geleid door een team van westerse specialisten. het fort was gesloten tijdens de binnen restauratie maar is nu terug geopend voor het publiek, alhoewel men nog aan de buitenmuren bezig is. het fort heeft in tegenstelling tot de Europese forten en kastelen geen omwalling en moet je ook geen toegang betalen, nagenoeg alle monumenten, openbare parken en musea in Qatar zijn gratis toegankelijk. het fort staat midden op de zandvlakte en heeft een toegangspoort gelijk met de zandvlakte, eigenlijk zou dit fort gemakkelijk in te nemen zijn door een bezetter, maar et tegendeel is in het verleden gebleken, zelfs de Engelse legers hebben hier veld moeten ruimen, dit omdat zij zich verkeken hadden op de Qatari hun trouwste bondgenoot, namelijk de extreme hitte, die ervoor zorgde dat meer dan de helft van het Britse leger dat Qatar moest innemen, gestorven is aan uitdroging. het fort zorgde ook voor de bescherming van de stad Al Zubara, wat tot de jaren dertig de draaischijf was voor de parelvisserij.
Wanneer je de poorten van het fort binnenkomt, wordt je als vrouwelijke bezoeker verzocht om de bovenarmen bedekt te houden, dit volgens de Arabische traditie, er staat zelfs een doos met sjaals die je kunt gebruiken tijdens je bezoek, indien je er zelf geen bij hebt maar je weet, met in het achterhoofd dat je in een Arabisch land bent dat je altijd wel iets bij moet hebben om je mee te bedekken, voor het geval je iets gaat bezoeken, of om je te beschermen tegen de brandende zon, vandaar dat ik vandaag mijn nieuwe wijde broek aanhebt, die ik op aanraden van een Canadese dame gekocht heb en die voor meer verluchting zou moeten zorgen dan een normale broek, wonder boven wonder heeft die dame gelijk gehad en zorgen de flapperende wijde pijpen voor een soort natuurlijke koeling van mijn benen, in het fort heb je muurpanelen die je de volledige geschiedenis uitleggen en die wij hier niet volledig gaan vertellen, als je het fort bezoekt, moet je tegelijkertijd de ruïnes van Al Zubara bezoeken, die ongeveer een kilometer verderop liggen, deze stad is na de teloorgang van de parelvisserij volledig verwoest door weersinvloeden en was volledig bedekt door zand wanneer de archeologische begonnen, door het gedeelte van de stad dat al in kaart gebracht is, kan je een wandeling maken van ongeveer 1,2 kilometer, wat zeker de moeite is. Wij zijn natuurlijk de gekken die op het heetste van de dag deze wandeling gaan maken, gewapend met een halve liter water voor ons beiden, en die er dan nog van versteld staan zo goed als uitgedroogd te zijn wanneer zij na een uur terug aan de wagen aankomen, al de informatie over Al Zubara kan je vinden op het internet, maar het is zeker een bezoek waard en leert je meer over de geschiedenis van Qatar.
Omdat de uitdroging nabij is rijden wij richting Fuwaith, daar zouden de witte zandstranden moeten liggen, dus richting Al Ruwais en vandaar naar Fuwaith.
Op de weg tussen Al Zubara en Al Ruwais zijn wij plots niet zeker meer van onszelf en denken dat het einde nabij is, want wij zien het fort van A Zubara terug opdoemen, maar dan in een grotere en modern uitgevoerde versie, dus wij daar naartoe, wij hopen dat het fort plotseling niet verdwijnt als wij daar aankomen, zoals dat met een Fata Morgana het geval zou zijn, maar gelukkig blijft het staan en kunnen wij een sportstadion gebouwd als een exacte kopie van het fort bewonderen, in dit land kun je dus echt alles tegen komen op de meest onverwachte plaatsen, dus maar verder op weg naar de zee, want wij hebben de afkoeling duidelijk nodig.
De rest van de rit verloopt vlot en vanop de snelweg nemen we de afslag naar Fuwaith, als wij de stad binnenrijden, blijkt dit niet meer te zijn dan een ruïne waar niets of niemand nog woont, zelfs de aan houd het hier voor bekeken en de rest zal weeral een off road te doen zijn, dit wordt stilaan een gewoonte. wij hebben de keuze uit links of rechts, rechts is de ruïnes in, links is de zandbak in, dus maar links gekozen, maar waar is die zee nu?. we zien een paar auto's van een piste komen, en die paar auto's moeten toch van ergens komen, dus wij die piste op, na een paar kilometer zand zien we zelfs een paar geparkeerde auto's en zelfs mensen op een duin zitten, dus de zee kan nooit veraf zijn. als wij uit de auto komen zien wij over de kop van de duin de zee, nu nog het beloofde witte zandstrand en het kan niet meer stuk, dus de zwemkledij aangetrokken en het strand op. dit strand is blijkbaar ook één van de broedplaatsen van de zeeschildpadden, waarvan het broedseizoen van April tot Juli is, maar overdag komen die niet aan land vanwege de hitte.
Het " Witte " zandstrand is allen wit van naam, want het is bijlange niet wit, en de afval die hier in zakken staat, is niet van één dag en zou wel eens afgevoerd mogen worden gelukkig dat het nog in zakken zit. nu we hier toch zijn, even handdoekje legen op het strand en maar even de zee in voor de nodige afkoeling, als je hier van kunt spreken, als je weet dat het zeewater ongeveer lichaamstemperatuur is, maar we gaan niet beginnen klagen.
Eens ik wat afgekoeld ben ga ik wat van die mooie exotische schelpjes rapen, die zullen mooi staan in het aquarium dat ik ooit eens ga kopen, Harry zwemt nog wat verder in de zee en merkt plotseling een bewegende steen op, wat bij nader onderzoek een schildpad blijkt te zijn, we moeten hier dus nog eens terug komen met snorkel materiaal om dit eens beter te bekijken. Omdat het al laat in de namiddag is en wij nog een mooie afstand moeten rijden tot Doha, houden we het hierbij en na opgedroogd te zijn door de zon rijden we terug richting Doha, een zeer mooie afsluiter van wel een bewogen weekend.
Wij staan bij het plaatsen van dit bericht twee weken achter op onze blog, dus voor degene die ons volgen gaat dit twee weken terug in de tijd, de oorzaak hiervan is simpelweg, hoe raar het ook klinkt, gebrek aan tijd, het lijkt hier wel of de tijd vliegt.
In Qatar is wel het één en ander te bezichtigen, want alhoewel Qatar een schiereiland is, heeft het ook in het verleden genoeg te lijden gehad onder aanvallen en bezettingen van legers van andere landen, het is daarom ook dat er in het land verschillende forten gebouwd zijn, dit om de vijand die met beter uitgeruste legers aan land kwam om het land te bezetten, af te weren, het Qatari leger hun grootste bondgenoot in deze dikwijls ongelijke strijd, was hoe gek het ook klinkt de extreme hitte, die bezetters dikwijls heeft doen terugkeren omdat zij het verkeerde tijdstip voor hun aanval gekozen hadden. het Qatar van heden is niet te vergelijken met dat van een eeuw geleden, toen waren er nog geen grootsteden zoals het huidige Doha, maar waren de steden niet meer dan grote nederzettingen, dikwijls gelegen aan de kust, dit met betrekking tot de parelvisserij dat hier tot de jaren dertig van de vorige eeuw de belangrijkste bron van inkomsten was, de parels die opgevist werden in de kustwateren van de Perzische golf, werden uitgevoerd naar overal ter wereld, e zijn van de zuiverste kwaliteit die er te vinden is.
Met dit in het achterhoofd zetten we op zaterdag twee weken geleden koers naar Umm Salal Mohammed, waar één van de beter bewaarde forten van Qatar zou moeten staan, Umm Salal ligt op een kleine twintig kilometer van Doha, dus perfect geschikt voor een uitstap in de namiddag. Umm Salal is een van de nederzettingen die rond een fort is uitgegroeid tot een kleine stad, en ligt naast de snelweg van Doha naar Al Ruwais, in het noorden van Qatar.wij besluiten zoals het ons past, de snelweg niet te nemen, maar te kiezen voor de secundaire wegen, van Doha naar Umm Salal, ligt er volgens de informatie van Google Earth een soort van paralelweg, nieuw aangelegd en volgens de laatste informatie al volledig klaar, de realiteit leert ons dat er niets is wat het lijkt, want op een gegeven ogenblik houd de weg toch weer eens op en wordt het een zandbaan voor enkele kilometer, om dan weer tevoorschijn te komen als een perfect afgewerkte weg, op die momenten ben je tevreden op weg te zijn met een terreinwagen.
In Umm Salal aangekomen gaan we op zoek naar het Fort, dat volgens de informatie die wij hebben van het internet en uit verschillende folders vlak aan de rand van de stad moet liggen, nu is Umm Salal geen grote stad, dus zijn we hier behoorlijk snel doorheen, maar hetgeen we niet vinden is het beoogde fort, dus is de beste manier om iets te vinden in een niet te grote stad, en dat er normaal moet bovenuit steken, is de stad te verlaten, de woestijn in te rijden en gewoon rond de stad rijden tot je kunt lokaliseren wat je zoekt, dus de wegen verlaten en de zandbak in, na ongeveer een uurtje zoek en rondrijden hebben we gezien wat we zochten, en zelfs nog niet zo ver van ons vandaan, maar in die richting hebben wij enkel een grote bouwwerf gezien, dus op onderzoek.
We rijden terug de stad in vlak voor waar het fort zich normaal zou moeten bevinden, maar het enige wat wij zien is de omheining van een bouwwerf, hier klopt dus iets niet, dus de bouwwerf volledig rondgereden, en terug de zandbak in om op een hoger gelegen duin te kijken wat en waar we gemist hebben. Eigenlijk missen wij niks, maar ligt de fout bij de Qatari overheid die beslist heeft om het fort en de omliggende oude gebouwen te renoveren en terug in hun oorspronkelijke staat te herstellen. dus willen we jullie een paar foto's niet onthouden en zoeken we een gaatje in de omheining, daarvoor moeten we wel de bouwwerf op, wat geen enkel probleem is omdat er geen wacht aan de poort staat, dus zo dicht mogelijk tegen het fort gereden als we konden en een paar foto's genomen door de binnen omheining.
Fort Umm Salal Mohammed bestaat uit twee torens waarvan er één, hoe kan het ook anders dienst deed als moskee, de andere was voor de accommodatie van de militairen, omdat dit fort zover in het binnenland ligt, heeft het nauwelijks te lijden gehad onder militaire treffens, en is tot nu toe nog redelijk goed bewaard gebleven. de gebouwen rond het fort zijn authentieke Arabische gebouwen die nu in hun oorspronkelijke staat hersteld worden, met het oog om toeristen aan te trekken. Omdat Umm Salal niet zo heel ver van Doha ligt, zou dit zeker moeten lukken.
Toch blijkt dit geen verloren uitstap te zijn, we hebben weer eens iets gezien en meegemaakt wat een normale toerist niet meemaakt, en keren naar ons appartement terug, om dan op de Pearl een terrasje te gaan doen, uiteraard zonder alcoholische drank, maar wel zeer lekker.
Met het schip van de woestijn, verwijzen wij naar de kamelen die je in de woestijn van Qatar terugvind, hier leven geen dieren meer in het wild, maar worden netjes gekweekt op boerderijen, en hiermee komen we dan op de populaire sport in de Arabische landen de kamelenraces.
Omdat we van de kamelen racebaan gehoord hebben, gaan we eens een kijkje nemen, de races op zich worden enkel gehouden in het koudere seizoen, namelijk van Oktober tot Maart, dus net iets te laat, maar er zal toch wel iets te zien zijn, in de nabijheid van de racertrack moet er ook een boerderij, genaamd de Oryx Farm zijn, waar je naar schijnt van alle soorten planten en groenten kan krijgen.
De racetrack ligt net naast de autosnelweg nummer 5, en is vrij makkelijk te vinden, als je denkt en baantje te zien waarop een paar kamelen kunnen lopen, ben je verkeerd, de racebaan beslaat een heel gebied, van ruw geschat een honderd voetbalvelden groot, met eromheen verlichting, want de races beginnen pas om 16u.00, en om half zes is het in Oktober al donker, zoiets hadden we zeker niet verwacht, we zien dan ook op de verschillende banen, jockeys die de jonge baby kamelen begeleiden en laten wennen aan het wandelen, draven en berijden, dit meestal in groep om aan elkaar te wennen, de moeder worden bereden en de jongen dieren lopen ernaast, zodat ze mooi meelopen, zodat ze het kunnen leren tegen het volgende seizoen.
We willen eigenlijk wel eens op het domein, maar borden aan de weg naast het hoofdgebouw van de racebaan melden ons vriendelijke dat wagen niet toegelaten worden op het domein, dit is toch wat we uit het Arabische bord kunnen opmaken, maar een bord met rode rand en een autoteken zal wel hetzelfde betekenen als bij ons, dus even aan het hoofdgebouw stoppen, je kan tot vlak voor de deur rijden, en dat zal voor sommige prominente gasten ook wel gedaan worden, daar kan je het toegangsticket kopen om de races bij te wonen. Wat we zeker eens tijdens het seizoen gaan doen, normaal komen hier weinig westerlingen, maar de Qatari's heten je welkom en zien het als een blijk van respect dat je hun races bezoekt, zolang je hun maar respecteert en je een beetje houd aan de kleding regels. Dat hier weinig westerlingen komen blijkt uit de verkeersborden die hier allemaal in het Arabisch zijn, en niet in het Engels, het moet zeker eens de moeite waard zijn om dit te bezoeken, zeker als je bezoek hebt van familie of vrienden, dit is zo lokaal als maar mogelijk is.
We zien ze met honderden lopen in groep op het zand van de racebanen, en doordat er naast de banen een rijweg aangelegd is, besluiten we die te volgen om te zien naar waar die leid. Na een tijdje komen we aan een Coral met allemaal kamelen die in verschillende boxen staan, de dieren zien er zeer goed verzorgd uit, en uit nieuwsgierigheid stappen we uit om naar de dieren te kijken, nu zijn we geen van beiden, na de voorvallen met zulke dieren in de Tunesische woestijn, die in Nancy haar benen beet, gek van deze dieren, toch gaan we voorzichtig, ik althans dichterbij om ze eens beter te bekijken, op de grond ligt vers groen, en daar kan ik hen misschien mee omkopen, dus zo gezegd, zo gedaan, en wonderwel lukt het nog ook, ze laten hen het groen voederen en eten het uit mijn handen, nu is ze eten geven vanachter een omheining nog iets anders dan er terug op gaan zitten, want zo ver krijgen ze mij niet meer, kan je hier trouwens ook ergens gaan doen, kamelentochten in de woestijn. je ziet duidelijk dat deze dieren gewoon zijn aan de mens en in geen geval wilde dieren zijn.
Na een paar foto' vervolgen we onze weg, op zoek naar de boerderij, die we niet vinden, maar doordat de weg plotseling ophoud, rijden we verder op een soort van zandpiste en eenmaal voorbij de top van de heuvel zie we een aantal kamelen met daarrond evenveel auto' s die geparkeerd staan, daar is zeker iets aan de gang en dan kunnen we niet missen, dus wij daar naartoe, eenmaal aangekomen blijken we de enige westerlingen in dit schouwspel te zijn, en gaat Harry uit beleefdheid toch even vragen of wij hier wel welkom zijn, het duurt wel even dat hij iemand gevonden heeft die Engels praat, en ik doe ondertussen mijn giletje aan omdat ik nergens een andere vrouw kan bespeuren, en hun toch het nodige respect te betuigen. Ondertussen blijkt één van de vier heren in de auto naast ons Engels te spreken, die ons op ons gemak stelt, dat wij hier zeker welkom zijn, hij blijkt een hogere positie te hebben in een firma, en nodigt mij zelfs uit om de auto te verlaten, de enige vrouw, een blanke dan nog wel tussen een paar honderd Arabieren. hij legt ons graag en uitvoerig uit dat er hier een schoonheidswedstrijd voor baby en jonge kamelen aan de gang is, ze worden gekeurd in een tent wat verderop in categorieën volgens hun ouderdom. op dergelijke keuringen worden enkel volbloed Arabische kamelen toegelaten en geen dieren die niet uit het midden oosten afkomstig zijn, het prijzengeld is niet onaardig en wordt ook goed gegokt, volgens onze brave man " only for small money " maar als hij ons verteld dat de kleine inzetten die hij bedoeld tussen de 5000 en 10.000 QAR liggen, deel maar door vijf, weten we dat dit niet aan de gewone man besteed is. we zijn zelfs welkom in de tent maar hier zijn weinig of geen mensen die Engels praten, en omdat wij ons niet verstaanbaar kunnen maken in het Arabisch besluiten we maar verder op zoek te gaan naar de boerderij. Ook omdat de kamelen nogal vrij dicht bij de auto's komen en er al een dier een flinke trap tegen een wagen gegeven heeft, besluiten we maar te vertrekken.
Dat kamelen hier hoog in het vaandel gedragen worden, blijkt door de doorgangen onder de snelweg, die enkel voor kamelen bedoeld zijn, dat dit echt Arabic country is blijkt later uit de politie agent waaraan we de weg naar de boerderij vragen en die geen woord Engels blijkt te spreken, zelfs het " No English " komt er moeilijk uit.
De boerderij hebben we niet gevonden vandaag, maar we weten wel dat er hier nog een Zoo is, en dat we naar de races kunnen, dus rijden we maar naar huis om ons gereed te maken om vanavond eens te gaan eten voor de verjaardag van Harry. De keuze van Harry valt op het Belgian Beer Café, in het Continental hotel aan de West Bay, dit is een Café eigenlijk restaurant waar verschillende soorten Belgisch bier geschonken worden, je kan er tevens lekker eten, maar het rumoer in de zaak valt tegen, blijkbaar kunnen mensen als ze gedronken hebben niet op een normaal volume met elkaar praten. Maar wij hebben toch genoten van de avond.
Waar wij nog niet bij hebben stilgestaan, zijn de arbeiders en werkkrachten in dit land, de meeste kaderfuncties worden bekleed door westerse expats, op de overheidsdiensten werken Qatari's, die indien ze van het mannelijk geslacht zijn, vanaf hun geboorte een bepaald bedrag toegewezen krijgen van de overheid, op hun 18 de verjaardag een stuk gewijde grond krijgen en die op dezelfde verjaardag meestal van Papa een auto krijgen die ze niet baas kunnen. Meisjes worden uitgehuwelijkt en de echtgenoot moet zorgen dat zijn echtgenote niets te kort komt, echtgenotes waarvan hij wettelijk vier mag hebben.
Recht tegenover deze pracht en praal staan de arbeiders en werkkrachten, die het eigenlijke werk doen, deze zijn in de meeste gevallen van Oosterse origine en komen hier in dit land ( eigenlijk heel het midden Oosten ) werken voor een loon, waar de gemiddelde Belg nog niet voor uit zijn bed komt, ze weten meestal op voorhand niet waar ze gaan terecht komen, en wat ze gaan doen, ze komen aan met een valiesje en weten op voorhand dat ze het eerste jaar, hun familie niet meer zullen zien, hun contracten zijn voor een jaar zonder enige vorm van zekerheid.
Als je een iemand ( Bv een Nanny ) zoek aan te nemen, moet dit langs een arbeidsbureau gaan, dit zijn eigenlijk koppelbazen die de werkkrachten verhuren, uiteraard is dit niet gratis. als ze zoals het voorbeeld van de Nanny in een familie terecht komen, moeten ze in veel gevallen nog Arabisch leren, zodat de kinderen hun kunnen verstaan en die worden dan wel binnen het gezin ondergebracht, want de werkgever is hier verplicht om zijn personeel te onderhouden, hoe dat gebeurt de zaak van de werkgever.
Buiten het voorbeeld van de Nanny heb je hier nog vele duizenden arbeiders die in alle sectoren tewerkgesteld worden, de werkdagen beginnen s'ochtends rond vijf uur wanneer het busje of bus hun ophaalt, in hun accommodatie, dikwijls een barakken compound om ze naar de werkplek te brengen, waar ze een gemiddelde werkdag van tien uur doorbrengen, om dan terug naar de compound gebracht te worden, in deze compounds is het dikwijls gewoonte, wanneer het bewoners zijn die in dag en nachtploeg werken, om kamers te delen, ééntje die in de dag slaapt en ééntje die in de nacht slaapt, lekker voordelig, één kamer voor twee personen.
De lonen die ze uitbetaald krijgen variëren van 250 tot 1000 euro per maand, enkelingen komen hier licht boven, maar daar houd het op. ze worden zoals gezegd ondergebracht in een compound die bestaat uit barakken, waar dikwijls slaap en badkamers gedeeld worden, in veel gevallen nog zelf moeten instaan voor het klaarmaken van hun eigen voedsel ( de werkgever betaald wel de levensmiddelen ), en voor het doen van hun eigen was en plas. dus voor het grootste gedeelte van de mensen die hier werken en leven is de pracht en praal héél ver weg. ze komen hier werken om het leven van hun dikwijls omvangrijke familie in het thuisland, eten en drinken te geven, dit verdient toch ook het nodige respect.
In en schril contrast zijn de vele boetieks en winkels die hun exotisch geprijsde waren ten toon stellen, en waarvan dikwijls de prijs, een maandloon overklast, ziehier het verschil op de foto's.
Ik ben Harry Van Stappen
Ik ben een man en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Technical manager.
Ik ben geboren op 10/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Deze blog voor ons leven en werken in het buitenland.
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
