De eerste foto die je zult zien, is nog van gisteren avond, tijdens een avondwandeling langs de jachthaven ( achter de hoek ), hetzelfde jacht als eerder op de week, maar dan bij avond, we hebben meer dan een uur gewandeld, en zijn nog niet eens rond de jachthaven geraakt, weeral met pijnlijke voeten in bed, ze deden thuis minder pijn.

Deze ochtend eerst uitkijken naar mijn Skype half uurtje met de kleinkinderen, ze waren laat vandaag.

Vandaag geen shopping maar op verkenning in onze nieuwe stad. voordat Harry morgen terug moet beginnen werken, dan zal het tot het volgende weekend zijn eer we verder op ontdekking kunnen gaan.

Bij ons vertrek ging het eigenlijk al een beetje mis, we wilden naar een fietsenwinkel gaan die we op internet gevonden hadden, en naar een souq gaan, maar helaas geen van beide gevonden, volgende keer beter, dan nemen we de GPS mee, een handig instrument in een stad als Doha. een fiets zou wel leuk zijn, bij ons hier op De Pearl is het vrij groot, en het is hier goed te doen met de fiets, maar eerst eens kijken wat het kost, of een goede tweedehands aanschaffen, als dat hier te vinden is.

Dan maar een uitstapje langs de zee aan de Corniche ( lees rondweg rond de stad ), een zeer toeristische plaats en wel gekend in Doha, iedereen brengt zijn picknick en handdoek mee om in het gras iets te eten en te drinken, of gewoon op Zondag, want dat is het hier vandaag, ook al is het Vrijdag, maar dat is de gebedsdag en voor de Arabieren de Zondag.

In tegenstelling tot, waar iedereen mij voor waarschuwde heb je geen last van de oproep tot gebed, door één van de vele moskeeën. Ik vind persoonlijk dat je in landen als Tunesië, Turkije en andere islamitische landen er meer last van hebt, daar hoor je het oorverdovend en schetterend geluid van de luidsprekers van de moskee, hier is dat niet het geval. Ik heb één keer iets gehoord om 15u.10 bij de onderbreking van de openbare omroep op de radio, en dit is zelfs niet storend. je ziet wel dat de islamieten naar de moskee trekken, maar moest je het niet weten, valt het nog niet op.

Terug naar onze ontdekkingstocht, parkeren we onze auto nabij het Islamitic Museum of Art, en wandelen we wat langs de promenade, het bezoek aan het museum stellen we uit tot een volgende keer, omdat op de terreinen van het museum een soort van kermis aan de gang was voor genodigden, wel leuk om vanop een afstand te bekijken.

Zo komen we aan de haven waar perfecte replica's van de oude parelvissersboten aangemeerd liggen, die nu enkel dienst doen voor toeristische rondvaarten, die gerestaureerd worden en gereed gemaakt worden voor het zomerseizoen en de daarbij behorende toeristen.

De parel die aan de ingang van de haven ligt, trekt direct mijn aandacht, zo heb ik er nog geen, die wil ik dus wel, maar helaas te groot om in de valies te steken, dan maar genoegen nemen met een foto van een poging tot diefstal van het pareltje, eerst over het muurtje klimmen, dan over een aantal rotsblokken, om alleen maar een foto te nemen, en met lege handen terug, gelukkig is deze daad niet opgemerkt door de politie, die zouden er niet mee kunnen lachen hebben.

Op de terugweg naar de auto, dwingt een dringend toiletbezoek, ons tot het binnengaan van een lokale koffie en shishabar op de kade, op een paar andere ben ik de als enige vrouw in een overwegend mannelijke wereld binnen gestapt, waar iedereen naar kijkt, alsof je een vreemde diersoort bent. dan begint de zoektocht naar het toilet, eerst een vers fruitsapje bestellen, en beleefd de vraag stellen waar het zo begeerde potje wel kan staan. ze sturen je door de ganse zaak, om terug op het terras uit te komen, om dan terug naar de keuken gestuurd te worden, om dan tot de conclusie te komen dat het eigenlijk aan de ingang was, eindelijk gevonden, bleek er alleen een toilet voor de mannen te zijn ( wat had je gedacht ). toch is er iemand die zag wat ik zocht, en die me verzocht om mee te gaan, die ook om de sleutel ging, want blijkbaar is het toilet voor dames niet het meest gebruikte kamertje in deze zaak. en is het handeltje dan ook altijd afgesloten en wordt alleen op verzoek geopend. zelfs het personeel was niet echt op de hoogte. gelukkig staat het water nog niet in mijn ogen, na al dat oponthoud.

In de zaak zitten zoals al gezegd overwegend mannen, die druk bezig zijn aan een shisha ( waterpijp ) te lurken, en tegelijkertijd ofwel druk bezig zijn op Ipad, laptop of Iphone, of een spelletje aan het spelen zijn, de waterpijp zal niet voor vandaag zijn, maar de volgende keer wil ik Harry dit eens zien doen. voor de rest een lekkere en ook verse fruitsap en ze doen en gelijk een paar flesjes water bij, dit alles voor de prijs van 23QAR ( een goeie 5 euro ), daar heb je bij ons met moeite één verse fruitsap voor.

We gaan dit zeker nog een keer doen, socializen met de locals, echt een belevenis.

De auto even ophalen en terug naar huis, voor een rustige avond op ons terras, het is hier per slot van rekening niet voor niets 30°, ook al is het vroeg donker ( rond half zes ) het blijft zalig om buiten te zitten.

Onze voeten doen weeral pijn, als mijn dokteres nu nog zegt dat ik niet genoeg beweging heb, dan weet ik het niet meer, ik heb hier al meer afgelopen tijdens de afgelopen dagen, dan een heel jaar aan de kust.

Het zal nu een paar daagjes duren eer we terug iets van ons laten horen, Harry moet terug gaan werken morgen, en ik ga uitrusten op mijn terras en misschien aan het zwembad, een paar dagen lekker niets doen, zoals ik van plan was

Veel zonnige en warme groetjes, en tot de volgende week, hierbij nog een paar fotootjes.

Nancy & Harry

21-03-2014 om 18:21 geschreven door Nancy De Meulenaer  

Na een veel te korte nacht ( welke idioot begint om zes uur, vier uur Belgische tijd, ik leef nog op onze tijd, in de ochtend te poetsen en rond te lopen boven mijn hoofd ) wordt ik wakker in een veel te grote slaapkamer, mijn vent gromt rustig verder, kruip ik op mijn terras, ik heb wel goed geslapen op die harde matras, ook al was het maar kort. maar daar ben ik redelijk snel terug af, want tijdens ons verlof blijkt er een zandstorm geweest et zijn, en alles hangt vol met fijn woestijnzand, en ik heb nog niets om het hier schoon te maken. Dus zit er anders niets op dan een beetje ontbijt te organiseren, Nescafé te maken en mijn ventje wakker te maken.

Na het ontbijt gaan we even kijken op de Pearl, wat je hier ziet is niet gewoon, er is juist een groot jacht aangemeerd, alles in Mahoniehout, dit blijkt hier heel gewoon te zijn, voor de prijs van dit jacht, koop je wel enkele appartementen, maar ieder zijn meug.

Veel kleine boetiekjes, veelal van de grote en duurdere merken, een Armani en Hugo Boss boetiek, vind je hier op de hoek van de straat, niks staat geprijsd, dus ben je verplicht van binnen te gaan, dat is voor een volgende keer, twee blokken verder een garage van Rolls Royce, met daar tegenover een Ferrari garage, altijd mobiel. gezien dit niet in het budget past, dan maar met onze auto ( Nissan Xtrail ), op zoek naar de Carrefour ( heb je hier ook ) om boodschappen.

Na een uur zoeken en er vijf maal voorbij gereden te zijn ( wie verwacht dit nu in een shopping mall ), rijden we de parking binnen, nu op weg naar de koopjes.

De gemiddelde shopping mall in Qatar, doet het grootste winkelcentrum in België verbleken, vijf verdiepingen hoog, met watervallen en een ijspiste, boetiekjes en eet en drankgelegenheden ( geen alcoholische ), teveel om op te noemen, goed voor als ik mij verveel, ik neem een taxi, breng er de dag door ( is geen probleem ) en Harry komt mij halen na zijn werk, het is hier toch geopend tot middernacht, ik hoop dat ik dan nog geld heb voor de volgende keer.

Met ons karretje door de Carrefour, worden wij al direct aangesproken door een westerse vrouw ( you are new here, welcome to Qatar ), het staat op ons voorhoofd, en lag in onze kar dat wij hier pas aangekomen zijn, nieuwe stofzuiger, mixer, koffiezet, strijkijzer en ga zo maar door, de eerste kar betaald en om een tweede gegaan, je beseft niet hoeveel een gemiddeld gezin ( wij zijn dan nog maar met ons tweeën ), nodig heeft, en dan was er nog geen eten bij, dat is voor morgen. 

Een grappig detail is wel, wanneer je aan de kassa komt, in iedere winkel hier, een ventje klaar staat om je kar leeg te maken, alles te presenteren aan de kassier(ster), en dan alles door zijn collega aan de andere kant van de kassa in zakken te laten steken, dan mag je natuurlijk zoals Nancy geen wasmand kopen die de helft van de karinhoud beslaat, want dan is er grote paniek, tot je zelf gaat helpen, en dan zien ze het niet meer zitten, je verstoort hiermee hun natuurlijk ritme.

Na een ganse dag winkelen, één kop koffie, met de inhoud van een klein bad, en één broodje, naar huis met pijnlijke voeten, om de aankopen naar boven te doen en uit te pakken, hiervoor hebben we geen karretje ter beschikking, iedere zak of doos moet je dragen.

Na alles uitgepakt te hebben en in de kasten geplaatst te hebben, gaan we een hapje eten, op restaurant ( Chilis in Al Wakra ), zeker een aanrader voor wie hier in de buurt is, alles is gegrild ( zie hiervoor de foto's ) en het was zeer lekker, zelf ik heb alles opgegeten.

Thuiskomen en gaan slapen, op naar een nieuwe shopping day.

De Volgende ochtend vind ik het heel fijn, dat mijn kleinkinderen ( Quinten en Kiara ) even skypen voor ze naar school gaan, en vanaf nu mag dat van mij iedere ochtend als ze klaar zijn voor school, zo heb ik ook iets om naar uit te kijken, is rond 09u.30 bij mij, bij hun twee uur vroeger.

Op naar Ikea dus, voor de volgende shopping dag. zie hiervoor de foto's die spreken voor zich, en voor het middagmaal de enige echte Ikea balletjes, die heb je hier dus ook, de Ikea hier is een regelrechte kopie van de Ikea vestigingen in Europa, zelfde gebouw, indeling, producten en restaurant, het enige verschil is het personeel, weer die hulp aan de kassa en geen alcohol te verkrijgen.

Ik denk dat als ik binnen drie maanden terug in België ben, ik ga staan wachten in de Delhaize of Carrefour, tot ze aan de kassa mijn kar leegmaken en de zakken vullen en terug in de kar zetten, ze zouden beter mee naar het appartement gaan om alles boven te zetten.

Nog één maal terug naar de Carrefour om etenswaren te gaan kopen, want de ijskast is nog altijd leeg. hier kun je wel alles krijgen wat je bij ons kunt verkrijgen, behalve varkensvlees en alcohol.

Na alles naar boven gebracht te hebben, een slaatje met een Arabisch broodje naar binnen gewerkt te hebben, moe maar voldaan en met pijnlijke voeten in ons bed, morgen geen shopping op de agenda, we zijn er beiden even mee klaar.

Na een zalige nacht, het appartement een beetje huiselijk gemaakt met onze boodschappen, het lijkt al een beetje op een thuis, vandaag en beetje rust, deze namiddag gaan we naar Harry zijn werk, zodat hij mij kan laten zien, waarmee hij hier eigenlijk bezig is, het schijnt een hele groet zandbak te zijn, maar daarover later misschien meer. 

Nancy & Harry

20-03-2014 om 20:07 geschreven door Nancy De Meulenaer  

Na ons appartement een laatste grote beurt gegeven te hebben, nog een gevecht geleverd te hebben met de droogkast van de wasserette van onze appartementsblok, is het ons toch gelukt ons tehuis proper achter te laten voor de komende drie maanden.

De bagage in de auto en op weg naar Zaventem, mooi op tijd om 11u.00 vertrokken om zelf met files onze vlucht van 15u.15 te halen, daar er werken zijn op de E40 weet je maar nooit.

In Zaventem aangekomen, blijkt de bagage aan de in check 78 kilogram te wegen, een beetje teveel, daar we volgens ons ticket maar 30 kg. per persoon mogen meehebben, met een goede en vriendelijke babbel van ons Nancy en een zeemansboekje, geen cent moeten bijbetalen, dit bovenop de 21 kg. van Nancy en de 40 kg. van Harry die al in Doha is. God mag weten, wat we allemaal mee hebben, nooit gedacht zoveel spullen nodig te hebben. 

De vlucht is mooi op tijd vertrokken, tijdens de vlucht geen enkel probleem, vriendelijke stewardessen, en we zijn ook niet van de radar verdwenen, aangekomen in Doha na 5u25min vlucht. wat op zich snel is, de verwachte vluchtduur is 6u30min.

Aangekomen aan de immigratie, blijkt er een schrijffout in Nancy haar visumaanvraag te staan, wat had je anders verwacht, bij haar gaat er altijd wel iets mis. Na een half uurtje over en weer gepraat van de immigratie officieren, over de schrijfwijze van mijn familienaam, en een fotootje of vijf verder kan ik er eindelijk in, blijven lachen en vriendelijk doen, Harry zit ondertussen al bijna op de grond te wachten.

De bagage is de laatste op de band omdat we zo laat waren, al de andere bagage was al weg. Welkom in Qatar.

Eindelijk buiten de luchthaven, is de chauffeur die ons moet afhalen, nog niet gearriveerd, een telefoontje leert ons, dat hij very close is, hopen maar, anders taxi's genoeg.

Na een vijftiental minuten wachten, komt onze chauffeur eraan, die zich uitgebreid verontschuldigd, maar eigenlijk is het onze fout, want onze vlucht is te vroeg. de valiezen kunnen allemaal niet in de kofferruimte, dus zit ik wel met een paar stukken bagage op mijn schoot, nooit gedacht dat een mens zoveel bij kan hebben, onze chauffeur moet hetzelfde gedacht hebben.

De rit naar De Pearl, waar we gaan wonen is impressionant, futuristisch en overdreven, door al de verlichting op de wolkenkrabbers, weet je niet naar wat je eerst moet kijken, je waant je wel in een sience fiction film. je lijkt wel in de toekomst terecht te komen, wel zeer mooi en adembenemend.

Aangekomen in onze woonst, eerst alles eens bekeken, dan nog even de koffers uitpakken, want dat kan niet wachten tot morgen, en dan gaan slapen, in een nieuw bed, met een veel te harde matras, een veel te dik dekbed ( wie steekt er nu een zomer en winter dekbed in dezelfde hoes, mijn man natuurlijk ) hij heeft toch zijn best gedaan, en goed de dingen gekozen, zodat ik me toch thuis kan voelen in onze nieuwe woonst, en nu slapen maar.

Nancy & Harry

20-03-2014 om 18:28 geschreven door Nancy De Meulenaer