Na ons appartement een laatste grote beurt gegeven te hebben, nog een gevecht geleverd te hebben met de droogkast van de wasserette van onze appartementsblok, is het ons toch gelukt ons tehuis proper achter te laten voor de komende drie maanden.

De bagage in de auto en op weg naar Zaventem, mooi op tijd om 11u.00 vertrokken om zelf met files onze vlucht van 15u.15 te halen, daar er werken zijn op de E40 weet je maar nooit.

In Zaventem aangekomen, blijkt de bagage aan de in check 78 kilogram te wegen, een beetje teveel, daar we volgens ons ticket maar 30 kg. per persoon mogen meehebben, met een goede en vriendelijke babbel van ons Nancy en een zeemansboekje, geen cent moeten bijbetalen, dit bovenop de 21 kg. van Nancy en de 40 kg. van Harry die al in Doha is. God mag weten, wat we allemaal mee hebben, nooit gedacht zoveel spullen nodig te hebben. 

De vlucht is mooi op tijd vertrokken, tijdens de vlucht geen enkel probleem, vriendelijke stewardessen, en we zijn ook niet van de radar verdwenen, aangekomen in Doha na 5u25min vlucht. wat op zich snel is, de verwachte vluchtduur is 6u30min.

Aangekomen aan de immigratie, blijkt er een schrijffout in Nancy haar visumaanvraag te staan, wat had je anders verwacht, bij haar gaat er altijd wel iets mis. Na een half uurtje over en weer gepraat van de immigratie officieren, over de schrijfwijze van mijn familienaam, en een fotootje of vijf verder kan ik er eindelijk in, blijven lachen en vriendelijk doen, Harry zit ondertussen al bijna op de grond te wachten.

De bagage is de laatste op de band omdat we zo laat waren, al de andere bagage was al weg. Welkom in Qatar.

Eindelijk buiten de luchthaven, is de chauffeur die ons moet afhalen, nog niet gearriveerd, een telefoontje leert ons, dat hij very close is, hopen maar, anders taxi's genoeg.

Na een vijftiental minuten wachten, komt onze chauffeur eraan, die zich uitgebreid verontschuldigd, maar eigenlijk is het onze fout, want onze vlucht is te vroeg. de valiezen kunnen allemaal niet in de kofferruimte, dus zit ik wel met een paar stukken bagage op mijn schoot, nooit gedacht dat een mens zoveel bij kan hebben, onze chauffeur moet hetzelfde gedacht hebben.

De rit naar De Pearl, waar we gaan wonen is impressionant, futuristisch en overdreven, door al de verlichting op de wolkenkrabbers, weet je niet naar wat je eerst moet kijken, je waant je wel in een sience fiction film. je lijkt wel in de toekomst terecht te komen, wel zeer mooi en adembenemend.

Aangekomen in onze woonst, eerst alles eens bekeken, dan nog even de koffers uitpakken, want dat kan niet wachten tot morgen, en dan gaan slapen, in een nieuw bed, met een veel te harde matras, een veel te dik dekbed ( wie steekt er nu een zomer en winter dekbed in dezelfde hoes, mijn man natuurlijk ) hij heeft toch zijn best gedaan, en goed de dingen gekozen, zodat ik me toch thuis kan voelen in onze nieuwe woonst, en nu slapen maar.

Nancy & Harry