Deze week ben ik zoals iedere week naar het shopping center geweest om de wekelijkse boodschappen te doen, en om in mijn eentje wat rond te slenteren in de veel te grote shopping mall. Een nieuwe bikini stond op het programma, die heb ik niet, thuis loop ik niet in bikini, maar hier wordt daar niet op gelet en van elk model ligt er wel eentje aan of in het water. tijdens mijn zoektocht kom ik toevallig in een winkel " Max" genaamd en wordt mee betrokken in een discussie tussen winkelpersoneel en wat blijkt een Canadese dame te zijn die hier al drie jaar woont en ook toe was aan een nieuwe bikini.

De discussie gaat over het al dan niet passen van de zwemkledij voor aankoop, bij Max is het blijkbaar verboden om hygiënische redenen, ondergoed en zwem of bad kledij te passen, voor men ze aankoopt, de dame trachtte de bediende te overtuigen omdat er plastiek in de bikini zat, maar daar had die geen oren naar, regel is regel. er werd zelfs de winkel manager bijgehaald, de discussie loopt hierdoor hoog op en de dame en ikzelf, want ik voel me nu toch ook betrokken partij, besluiten hiermee onze zwemkledij in een andere winkel te gaan kopen, dus wandelen we de deur uit, want je wil toch iets passen voor je het koopt, voor hetzelfde geld, lijkt het een mooi stuk, maar eens je het aanhebt is het misschien totaal niks, en daar kom je liever thuis niet achter. buiten de winkel en voor onze wegen scheiden, geeft de Canadese mij nog een tip om een broek in een lichte stof met wijde pijpen te kopen, voor als het te warm wordt, volgens haar zorgt het over en weer waaien van de pijpen voor verluchting aan je benen, ik zal dit eens bekijken en zet dit ook op het lijstje voor vandaag.

Met mijn nieuwe bikini ( ja, ik heb er één gevonden die ik wel mocht passen ) loop ik naar het zwembad en vraag aan een dame of ik de ligstoel naast haar mag hebben, omdat al de andere stoelen bezet waren. ze antwoorde in het Engels dat dit geen probleem was en we beginnen te babbelen in het Engels, omdat ik haar hier al een paar maal gezien heb en zij ook alleen lijkt te zijn. tijdens onze conversatie, wordt de vraag gesteld of ik hier woon en waarvan ik afkomstig ben, blijkt de dame, die Francine heet nog geen twintig kilometer van ons vandaan te wonen in België, namelijk in Brugge, wat is de wereld toch klein, ze komt hier om de zes maanden haar zoon bezoeken die hier manager is in één van de Internationale hotels. zo hebben we gans de week samen aan het zwembad gelegen, ze hield iedere dag een zetel vrij ( want soms kan het druk zijn ) en hebben de ganse week in het Nederlands verder gepraat, wat voor mij zeer leuk was. je zal straks wel een foto van ons beiden tegen komen.

Wat we alle dagen aan het zwembad mogen aanschouwen, dat na drie uur de nanny's met de kindjes buiten komen, per één of twee kinderen is het hier gewoon dat je een nanny hebt,  dus er lopen er zo wel een paar rond, de meisjes moeten in uniform lopen en mogen niet in het water, als je er dan mee praat, kom je te weten dat ze eerst nog Arabisch moeten leren hier een jaar voor het gezin moeten werken, maar 21 dagen vakantie krijgen om naar hun thuisland te gaan, en maar 900 QAR betaald worden per maand, dit is ongeveer een 200 euro. wie wil er daar nog voor werken, de gemiddelde Belg zal hiervoor zijn wekker nog niet zetten. De mama is een heel speciaal iemand, geheel gekleed in het zwart, echter geen traditionele kledij, wel een sjaal op haar hoofd, een pet daaronder en een zonnebril op de neus, wij schrokken dan ook dat zij mee in het water ging met haar kleinste kind, echter wel met al haar kleren aan, de twee andere kinderen kun je gerust catalogeren bij de verwende rotjochies. als nanny mag je daar niets op zeggen, of je krijgt de wind van voren, het was dan ook leuk om te zien hoe iemand met kleren en al aan een uurtje in het zwembad zit, als ze uit het zwembad komt, mag de nanny haar reppen om een waterpijp te gaan halen, want daar is dan tijd voor geworden. dus met natte kleren en al aan, zit ze op haar gemak aan de waterpijp te lurken, normaal mag je dit niet fotograferen, maar de drang was te sterk.

Wat ik nog te weten ben gekomen is dat voor een wagen hier verschillende verzekeringstarieven gelden die te maken hebben met de kleur van het voertuig, een witte is het goedkoopst, een gekleurde kost meer. een witte wagen zie je hier blijkbaar beter dan een gekleurde, door het snelle rijden zien ze de kleur toch niet meer, ze razen hier toch als gekken rond, tegen veel te hoge snelheden en denken dat de geldende verkeersregels alleen maar een adviserende functie hebben, het enige waar ze voor inhouden is voor één van de talrijke flitspalen, die je hier in alle vormen en kleuren tegenkomt, van het klassieke " vogelbakje" van bij ons, tot flitspalen in de vorm van reclameborden, je kunt het zo gek niet verzinnen.

Op een middag zie ik vanop mijn terras een vloot met houten replica boten van parelvissers de baai van Doha binnenvaren, waarschijnlijk komen deze terug van een toeristische uitstap, heel mooi om te zien hoe zo een groot aantal van die vaartuigen zich door het water klieft, op de foto zijn ze niet allemaal te zien, ik heb het nog niet door hoe ik een panoramische foto moet maken.

Deze week heb ik ook voor de eerste keer met de collega's van Harry en met de echtgenotes van zijn collega's, omdat er een gedeelte van het project afgewerkt was is er een etentje georganiseerd in het Onyx hotel, in het buffet restaurant, waar op Donderdag  Seafood op het menu staat, wat zeer lekker was vooral de halve kreeftjes en de reuze garnalen die op diverse wijzen bereid zijn, dit is direct mijn smaak en dus een schot in de roos. de kennismaking met de overige vrouwen is vlot verlopen, er waren er maar vier, maar er wordt direct al afgesproken om meer samen te komen, een Nederlandse, Spaanse, Japanse en een Ierse. dus onmiddellijk in goed gezelschap. 

Warme ( het is nu toch al tot 38° geweest ) groetjes.

N & H