De avonturen van een straatmuzikant in de Wetstraat
28-09-2010
De rechtsstaat nieuwe stijl?
Het is ongetwijfeld een boeiend beroep, speurder. Je moet er een beetje gestoord voor zijn, veel fantasie hebben, over een ongelooflijk incasseringsvermogen beschikken, en permanent alert zijn. Stresserend is het zeer zeker ook, want als je op de plek van een misdaad aankomt moet je oog hebben voor elk zichtbaar detail, maar ook de niet direct zichbare sporen moet je kunnen herkennen, teneinde ze niet te beschadigen en dus onbruikbaar te maken. En ik heb op TV al enkele interviews gezien waarin speurders hun frustratie ventileren als ze echt geen enkel aanknopingspunt vinden, want ook dat gebeurt. Dit was bijvoorbeeld het geval bij de moord op Annick Van Uytsel, waar zes dagen na haar verdwijning het lijk gevonden werd, maar verder niets dat kon wijzen in de richting van een eventuele dader. Na drie jaar ononderbroken zoeken kwam de dader plots uit de lucht vallen, nadat die eerst 2 andere lijken aan zijn palmares had toegevoegd. Het pleit voor de speurders in deze zaak dat ze aan de verleiding hebben weerstaan om per sé een dader te willen creëren die er niet was. Jammer genoeg zijn er in onze recente rechtsgeschiedenis een aantal voorbeelden te vinden waar het aanduiden van een dader belangrijker bleek dan het oplossen van een misdaad.
In mei dit jaar vond in Gent het proces plaats tegen de enigszins marginale Olav Herreman, die beschuldigd werd van de moord op Joke Van Steen. Dit op basis van een 8 maal gewijzigde getuigenverklaring van een achterlijke jongen, die ooit homofiele sex had gehad met de beklaagde, en die rancuneus was toen dat voorbij was. Nu schijnt het nogal vaak voor te komen dat vooral figuren uit enigszins achtergestelde milieus het gevoel hebben dat een ondervraging automatisch betekent dat ze gepakt zullen worden, en het gebeurt meermaals dat verklaringen gewijzigd worden als de ondervraagde het gevoel heeft dat hij zichzelf vastgereden heeft. Dat is dus iets waar een speurder rekening moet mee houden, hij moet eerst en vooral proberen voldoende empathie op te bouwen om op een vertrouwelijke manier met zijn gesprekspartner te kunnen praten. Maar ondanks het feit dat zowel de geruige als de beklaagde onderworpen werden aan test met de leugendetector, die positief uitviel voor de beklaagde, besloot de speurder in kwestie dat Olav de dader moest zijn, en hij fixeerde zich hier zodanig op dat andere sporen niet meer werden onderzocht. Dat leidde in de rechtszaal tot een bijzonder genant moment, toen een film van de reconstructie werd vertoond. De speurder ging er namelijk van uit dat Olav het lijk achterop zijn bromfiets had vervoerd (over een moerassige en hobbelige veldweg!) over een afstand van honderden meters. De beelden toonden duidelijk aan (eerst met een pop, vervolgens met een levende stand-in) dat deze hypothese echt uitgesloten moest worden. Bovendien waren de taferelen die vastgelegd werden zo hilarisch dat zowat de ganse rechtszaal dubbel lag van het lachen, wat toch niet echt gepast was, gezien de ernst van de feiten. Het Openbaar Ministerie en de verdediging konden niet anders dan de vrijspraak vragen, en de jury ging daar gelukkig op in. Olav verklaarde in zijn Laatste Woord:
Ik heb niet genoten van de belangstelling. Ik ben 10 jaar van mijn leven kwijt. Ik hoop dat het vandaag de laatste keer is dat ik moet zeggen dat ik niets met die zaak te maken heb.
Justitieminister De Clerck vond dat vrijspraak nog geen reden was om een schadevergoeding uit te betalen, hoewel volgens de logica van ons rechtssysteem na de uitspraak bleek dat de beschuldigde toch ten onrechte meer dan 4 maand in hechtenis had gezeten.
Maar we hebben hier niets uit geleerd. Want hetzelfde doet zich vandaag opnieuw voor in het proces van de parachutemoord. Let wel, ik doe hier geen enkele uitspraak over schuld of onschuld van de beklaagde. Maar van meet af aan blijkt dat de speurders vooringenomen waren, en overtuigd dat Els Clottemans wel schuldig moést zijn. Tijdens het onderzoek werd geen middel onbenut gelaten om een bekentenis af te dwingen. Intimidatie, afzondering, foltering (of hoe moet je het anders noemen als een gevangene s nachts om het kwartier gewekt wordt?), vernedering, urenlange ondervragingen weken en weken aan een stuk Toch slaagden die speurders er niet in de vrouw te breken, althans niet zo ver tot ze bekende. Evenmin slaagden ze er in het minste materieel bewijs te vinden. Net zoals in het geval Olav Herreman worden de rechtsregels omgedraaid in functie van het onderzoek: de beklaagde moet blijkbaar bewijzen onschuldig te zijn, terwijl in principe toch de aanklager moet bewijzen dat een dader schuldig is. Voorwaar, ik hoop dat dit geen voorbode is van de rechtsstaat nieuwe stijl
Overigens doet de pers niet voor niets de Vierde Macht genoemd driftig mee aan het ondergraven van de elementaire rechtsregels. De eerste en belangrijkste daarvan is het vermoeden van onschuld: een verdachte is onschuldig tot zijn schuld bewezen wordt, en hij veroordeeld wordt. De tendentieuze beeldvorming in kranten en op TV maken de facto een eerlijk proces onmogelijk. Al meer dan een week staan de kranten vol met beschrijvingen over het psychopatische karakter en de beruchte woedeaanvallen van het meisje met een laag zelfbeeld dat al sinds haar vijftiende met zelfmoordplannen rondliep. Van het slachtoffer is er een filmpje opgedoken, ooit door ROB gedraaid over de vrouwen van de DIVA, (dames in volle actie), een club binnen de club van valschermspring(st)ers. Dat moet het lieve en joviale karakter van het slachtoffer onderstrepen. Wat de zin daarvan is om dit op TV te tonen ontgaat me. Ook de gedetailleerde beschrijving over de in de rechtszaal afgespeelde video van de fatale sprong lijkt me totaal irrelevant om aan te tonen wie de riemen heeft doorgesneden, want dat die doorgesneden waren staat vast en is al lang bewezen. Maar het is natuurlijk sappig materiaal om de media te bespelen. En het gaat verder. De verslaggever van De Morgen slaagt er zelfs in om in het hoofd van de beklaagde te kijken, want hij kan aan de krop in de keel opmaken dat de verdachte spreekt met ingehouden woede over haar ondervraging. En gisteren wist hij te melden dat ze goed voorbereid was door haar advocaat, omdat ze tijdens de ondervraging door de voorzitter niet een keer uit haar lood geslagen werd. Schandelijk vond ik ook de poll in Het belang van Limburg, waarin de lezer kon aangeven of hij Clottemans schuldig of onschuldig achtte.
Tijd dat de media zichzelf eens serieus onder de loep nemen, en zich beperken tot objectieve verslaggeving over de FEITEN in plaats van tendentieuze en vooringenomen verhalen te brengen die meestal gebaseerd zijn op eigen interpretaties van roddels die vaak tweede- of derdehands vernomen zijn in de wandelgangen
Een vriend stuurde me zopas een verzoek toe om een Facebookgroep te ondersteunen, Allochtone kinderen horen niet in een aparte klas. Ik had vorige week in de krant al gelezen over een Lokerse school waar ze de segregatie al in praktijk gebracht hadden op verzoek van de ouders (van de autochtone kinderen, uiteraard), en had toen al enige braakneigingen moeten onderdrukken, wat niet zo evident was, want ik had ook al behoorlijk last van een flinke diarree (of, zoals onze oosterburen zo bloemrijk kunnen zeggen durchfall). Ik zal niet zeggen dat dit te wijten was aan de politieke gebeurtenissen, of aan de pauselijke en bisschoppelijke uitspraken, maar helemaal uitsluiten kan ik het evenmin. In elk geval, in dezelfde week van de Volt undercover reportage over de uitzendbureaus die op simpel verzoek van de werkgever allochtonen weigeren op te roepen, was dit echt wat te veel van het goede. Laat mijn vriend nu net in Lokeren wonen, ik begrijp dus maar al te goed zijn verontwaardiging als burger van een land waar dit allemaal mogelijk is.
Want nu de flamingante strekking politiek zeer mondig is geworden blinken wij in Vlaanderen tegenwoordig bijzonder uit in een superioriteitsdenken dat bijwijlen bijzonder Duits aandoet (hoewel die daar inmiddels geen patent meer op hebben. Iedereen heeft namelijk lessen getrokken uit het verleden. Jammer genoeg de verkeerde). Wij, nijvere Vlamingen, moeizaam aan de Vlaamse Klei onttrokken, weten immers goed wat werken is. Als kerkelijk geïndoctrineerd slavenvolk hebben we immers altijd geleerd om door het stof te kruipen, deemoedig te zwijgen, en te werken voor het heil van onze lokale baron en/of geestelijke. Sterker nog, we stonden zelfs altijd collectief klaar om de broek te laten zakken, en hen aan onze genitaliën te laten rukken of ons oneerbaar te laten betasten. Want dat gaf ons het gevoel dat we tot de uitverkorenen behoorden, wie weet kon het ons zelfs een stapje hoger op de maatschappelijke ladder brengen. Zodanig dat we het zelfs een halve eer vonden ons te laten verkrachten, en onze kinderen straften als ze ons huilend kwamen vertellen dat zij hetzelfde lot hadden ondergaan. Wij hebben door onze onderwerping en onverdroten noeste arbeid likken naar boven en schoppen naar onder - een actieve welvaartstaat opgebouwd, waarvan we de vruchten het liefst voor onszelf houden. Kapers op de kust kunnen we missen als kiespijn. Niet dat we allemaal zelfzuchtige egoïsten zijn, integendeel. Als het ons geweten kan sussen, en we kunnen een kwijtschrift voor de fiscus krijgen zijn we zelfs bijzonder gulle gevers, zoals de groots opgezette mediashows van tegenwoordig telkens opnieuw bewijzen. Wij komen massaal op tegen kanker, en een tsunami of aardbeving doet ons ook altijd diep in de buidel tasten. Zo lang het maar niet al te dicht bij huis is.
Want in onze eigen scholen willen we geen Marokkaanse kinderen, en op de werkvloer staan we ook liever niet naast een Turk. In onze dorpen en steden, waar je geen 500 meter in rechte lijn kunt lopen of je struikelt over een kerk, willen we geen moskeeën. Dat imams en islamleraren uit de pot van de overheid betaald worden lokt hier straatprotest uit, terwijl de kerk en haar aanhangsels hier minimaal een half miljard euro per jaar opsouperen (een voorzichtige schatting, want het instituut wordt op geen enkele wijze onderworpen aan boekhoudkundige verplichtingen, laat staan controles). We protesteren terecht tegen de oprichting van islamscholen, maar sturen onze eigen kinderen wel naar katholieke instellingen (die in tegenstelling tot de publieke scholen vrij zijn om te weigeren wie ze willen (of beter: niet willen), en daar ook schaamteloos gebruik van maken, getuige de campings aan de schoolpoorten. De onderliggende boodschap is duidelijk: hier zijn de plaatsen schaars en uitsluitend voor uitverkorenen. Dat leidt natuurlijk enerzijds tot (katholieke) zelfverklaarde blanke elitaire scholen en anderzijds (publieke) concentratiescholen, waar op de speelplaats (en soms zelfs in de klas) meer Arabisch dan Nederlands gesproken wordt. Dat de kwaliteit van het onderwijs daaronder lijdt hoeft geen betoog, en dus lossen zelfs de grootste tsjevenhaters dat op door hun kinderen naar katholieke scholen te sturen, niet uit racisme, maar uit bekommernis voor het onderwijs van onze kinderen. Erg genoeg valt dat zelfs te begrijpen, een indicatie van hoe ver we reeds afgegleden zijn.
Ik denk dan ook dat de tijd rijp is voor een nieuwe schoolstrijd, eerder dan een nieuw schoolpact. Aangezien het vrije net toch rechtstreeks of onrechtstreeks gesubsidieerd wordt door de overheid u en ik dus, zonder onderscheid des geloofs - mag men zich afvragen wat de meerwaarde is van een vrij net naast het openbare net. Gezien de eindtermen dezelfde zijn, en we een verlicht land zijn met scheiding van kerk en staat, moet de religie stilaan eens verwezen worden naar de plaats waar ze thuishoort, namelijk naar het privédomein. Afschaffen dus, dat Vrije Net, en die scholen inlijven bij het publieke net. De vakken godsdienst en moraal zouden dan kunnen vervangen worden door een vak levensbeschouwingen en filosofie, om leerlingen op zijn minst over het bestaan daarvan te informeren, en waarbij religieuze en filosofische stromingen behandeld moeten worden zoals literaire stromingen in taalvakken. De neutrale school legt geen keuze op of neemt geen standpunt in, maar legt uit wat er bestaat. Dat hoeft voor mijn part overigens niet te betekenen dat religieuze symbolen volledig uit het openbaar leven gebannen moeten worden, ze maken tenslotte deel uit van iemands persoonlijkheid. Of het nu een tussen de borsten bengelend kruis, een keppeltje dan wel een hoofddoek is, maakt niet uit. Niet op school, maar ook niet aan het loket van het stadhuis of de kassa van het warenhuis, want daar telt alleen de dienstbaarheid en klantvriendelijkheid.
Het zou al een eerste stap zijn naar scholen die niet op basis van hun levensbeschouwing leerlingen kunnen weigeren. Dat zou op zich al leiden tot minder concentratiescholen, en in die scholen ook tot minder concentratie van allochtone jongeren (merkwaardig genoeg spreekt men over de katholieke scholen nooit in termen als concentratiescholen van autochtonen). Een gezonde mix van allerlei kleuren en gezindheden zou, zowel op school als op straat, al voor heel wat meer wederzijds begrip kunnen zorgen, en op zijn minst de mogelijkheid bieden elkaar te leren kennen, begrijpen en respecteren. Want onbekend is onbemind, zegt het spreekwoord. En de naasten beminnen, dat is dan weer het uitgangspunt van al die religieuzen, aan altaren, in kloosters en ook in scholen. En nee, ik doel hier niet op de vorm van naastenliefde waarover de heer Van Gheluwe gestruikeld is. Laat hen dus de wereld verbeteren, en bij zichzelf beginnen.
Het zou kunnen leiden tot een maatschappij waarin de burger er geen probleem mee heeft als zijn garagepoort gemonteerd zou worden door een donker uitziende man die Mohammed heet. Het zou de leverancier van die kantelpoorten het excuus ontnemen dat hij geen werknemers van allochtone afkomst in dienst kan nemen omdat de klant dat niet wil. En het zou uitzendkantoren niet verplichten zich in bochten te wringen om redenen uit te vinden waarom Mohammed niet de geschikte kandidaat is voor de job die zo geknipt lijkt voor hem, en waarvoor hij aan alle redelijke criteria voldoet. Het zou ook de mythe kunnen doorprikken dat alle vreemdelingen luiaards en profiteurs zijn, want dat zijn ze uiteraard niet.
De basis voor zon maatschappij leg je in school. Maar niet door de autochtone Vlaamse kinderen te vrijwaren van contact met de allochtonen en vice versa
Waarom elke socialist, liberaal en ecologist de plicht heeft om de mythe van een ârechts Vlaanderenâ te doorprikken
In de politieke analyses na de laatste federale verkiezingen werden de tendenzen vrijwel in alle opiniestukken unaniem geduid als: Wallonië heeft links gestemd en Vlaanderen rechts. Dat ik en met mij vele anderen daardoor als Vlaming meteen kritiekloos in het rechtse kamp geplaatst word zit me niet lekker. Wat erger is: het klopt ook helemaal niet. Maar de perceptie is wel begrijpelijk natuurlijk, als je de publieke verklaringen van enkele electorale kanonnen uit de rechterhoek goed beluisterd hebt de afgelopen dagen. De vele discussies die ik met rechtse kiezers gevoerd heb naar aanleiding hiervan waren voor mij (en soms, tot hun eigen ontzetting, ook voor hen) een openbaring
Ik zal het niet of maar erg kort over de lopende regeringsonderhandelingen hebben. Omdat vele politieke verklaringen nu eenmaal dienen om de achterban te paaien, en om de politieke tegenstanders ervan te overtuigen dat er geen cadeautjes weggegeven worden. Niettemin kan men toch zijn hand overspelen. Wie goed gelezen heeft wat de NVA de afgelopen week liet optekenen na een ultieme verzoeningsvergadering tussen Di Rupo, De Wever en de bemiddelaars, kan zich niet van de indruk ontdoen dat de sneer van De Wever naar het zakgeldfederalisme en de klare wijn niet echt inhoudelijk gefundeerd was. Want nooit eerder in de geschiedenis lag een eerbaar communautair akkoord waarmee een meerderheid van Vlamingen zich kon verzoenen (ook heel wat NVA/CD&V stemmers!), zo voor het grijpen. Dit zijn echt wel de vette vissen waar zelfs de hardcore NVA-ers in 2007 niet van hadden durven dromen. Dit pleit alleszins voor de onderhandelingstactiek en het empatisch vermogen van Elio Di Rupo. Waarom een verstandig man als De Wever zich nu tot dergelijke provocaties laat verleiden kan alleen verklaard worden door de wens van de NVA om een meer rechtse regering te gaan leiden of geheel en volledig de maagdelijkheid te bewaren door geen deel uit te maken van een regering, nog steeds een optie voor een partij die wel verandering wil, maar uitsluitend op haar eigen voorwaarden. De wetenschap dat het mathematisch haast onmogelijk is een werkbare coalitie te vormen aan Vlaamse kant zonder de NVA lijkt hen echter wat overmoedig te maken. De gesprekken tussen de onderhandelaars, en de communicatiestrategie beginnen immers meer en meer te lijken op een opbod tussen CD&V (van wie het begrijpelijk is, zij hebben immers electoraal zwaar geboet voor hun onvermogen om tot een akkoord te komen) en NVA voor de grootste ideologische zuiverheid.
NVA én CD&V zijn gemandateerd door bijna de helft van de Vlaamse kiezers, dat is niet niets. Tel bij dit aantal de stemmen op van LDD en Vlaams Belang, én Open VLD-nieuwe stijl, en je komt tot de begrijpelijke en vaak geponeerde stelling dat Vlaanderen dus rechts, Vlaams en conservatief gestemd heeft. Of dit echt zo is betwijfel ik echter.
Ik haal nog een ander voorbeeld aan om dit te illustreren. Vrijdag had in de Kamer een vooruitgeschoven bijeenkomst plaats van de Commissie Justitie. Enkele leden hadden immers bij hoogdringendheid gevraagd om te debateren over de pedofilieschandalen binnen de kerk, en ter linkerzijde én bij de Open VLD was het duidelijk dat zij vragende partij waren om een onderzoekscommissie op te richten, teneinde vast te kunnen stellen waarom deze feiten zo lang verborgen konden blijven, én waarom het gerecht nooit eerder had ingegrepen, hoewel het duidelijk was dat er hen minstens een aantal dossiers was doorgespeeld door Rik Devillé, waarmee nooit iets gebeurd is. Het lag voor de hand dat CD&V zich in alle bochten zou wringen om een dergelijke onderzoekscommissie af te wenden, en zowel opperjezuiet Torfs als Minister van Justitie De Clerck deden braaf wat van hen werd verwacht. Begrijpelijk, want de kerk is nooit veraf in de Christelijke zuil, en dat is nu éénmaal de vijver waaruit de CD&V put, zowel voor de recrutering van politiek talent als voor hun electoraat. Het imago van de kerk heeft al flink wat schade geleden, en het is dus (zonder het goed te praten) te begrijpen dat ze bij CD&V vrezen dat een doorgedreven onderzoek naar de rol van het instituut, maar ook naar de rol van de rechters en magistraten van CD&V-signatuur, heel wat mensen zich zal doen afwenden van de zuil die ermee geassocieerd wordt. Zij willen dus vooral dat er aan de toekomst gedacht wordt. Lees : het verleden liefst zo snel mogelijk bedekken met de mantel der liefde, zodat de schade beperkt kan worden.
Maar toen ik vrijdag in het Radio 1-programma De Ochtend, en vanmorgen weer in De zevende dag het NVA standpunt terzake vernam, viel ik zowat van mijn stoel (maar toch weer niet helemaal). Spreekbuis van de partij in deze materie is Sophie De Wit, een sympathieke, intelligente en innemende dame.
Het is natuurlijk verleidelijk om even mathematisch te gaan denken. Behaalde NVA in 2007 6 kamerzetels, gepuurd uit een electoraat van oude VU-getrouwen (Vlaams-Nationalisten, zeg maar), in 2010 haalden ze zowat het viervoudige daarvan binnen. Een flink deel daarvan werd geleverd door ontevreden CD&V-stemmers. Tsjeven met een sterk Vlaamse inborst, laat ons zeggen. Wanneer 75% van je electoraat bestaat uit mensen die soms al levenslang tot de katholieke zuil behoord hebben, denk je wel 2 keer na voor je die voor de borst stoot. Anders kan ik met de beste wil niet verklaren waarom een niet-confessionele partij als NVA in deze materie vrijwel hetzelfde verdedigt als de CD&V.
Beroepsmatig kom ik nogal vaak in contact met politici en hun naaste medewerkers. Maar daarbuiten ben ik een Vlaming als alle andere, met een uitgebreide vrienden-, familie- en kennissenkring. Naast R&R en filosofie ben ik gepassioneerd door de politiek, en ik lok dus bijzonder graag discussies uit met mensen die er politiek gezien een totaal andere mening op na houden dan ikzelf. Vaak doe ik dit naar aanleiding van concrete nieuwsfeiten, en de voorbije weken hebben me wat dat betreft niet op mijn honger laten zitten. Ik heb daar veelvuldig en met het grootste genoegen gebruik (sommigen zullen het misbruik noemen) van gemaakt. Ik moet toegeven dat ik zelf verbijsterd was van wat ik heb vastgesteld.
Het fenomeen Bart De Wever: heel wat mensen uit mijn ruime kennissenkring hebben aangegeven voor Bart De Wever te hebben gestemd. Ze vonden hem afwisselend integer, rechtuit, verlegen, authentiek, charmant, briljant, geestig, intelligent, soms boertig en daar kan ik me wat bij voorstellen, ik zie hem dagelijks van dichtbij bezig, en ik denk er net hetzelfde over, hij is absoluut één van onze weinige écht briljante politici. Logisch dus dat hij een stemmenkanon geworden is. Maar wanneer je de reële programmapunten begint te duiden tijdens je discussies krijg je al te vaak verbaasde, verdwaasde blikken tot antwoord. Maar dat kan toch niet waar zijn?. Wanneer de man die eindelijk eens opkomt voor de Vlaamse rechten zegt dat hij maar 1 baas heeft, en dat is VOKA, bijvoorbeeld, en je legt uit wat daarvan de weerslag is op zijn politieke programma. Wat interregionale solidariteit écht betekent. Wat de afschaffing van België, en de onafhankelijke staat Vlaanderen inhouden. Wat de splitsing van de sociale zekerheid reëel betekent. Wat het aanbod van werknemers afstemmen op de arbeidsmarkt inhoudt Dan zeggen de meeste nieuwe NVA-kiezers heel voorspelbaar dat ze het daar helemaal niet mee eens zijn (de ouwe VU kiezers natuurlijk uitgezonderd). Maar dat is politiek, en we weten dat die een groot aantal mensen onberoerd laat, wat in Brussel gebeurt laat hen koud. Maar het pedofilieschandaal in de Kerk laat echt niemand onberoerd. Wanneer je aan de mensen uitlegt wat de NVA werkelijk zegt hierover namelijk dat het belangrijker is om dergelijke schanddaden in de toekomst te vermijden dan bloot te leggen wie op zijn minst schuldig verzuim bij ernstige criminele feiten verweten kan worden (en dat zijn alle kardinalen en bisschoppen tot dusver is Harpigny, bisschop van Doornik, de enige in België die dit publiekelijk heeft toegegeven, en die vergeving heeft gevraagd voor zijn aandeel in die schuld) geloven die mensen niet dat dit werkelijk hun partijprogramma is, en dat zij hiervoor een invloedrijke stem hebben uitgebracht.
Vlaanderen mag dan al rechts stemmen, dat iedereen daarom ook rechts denkt klopt volgens mij niet. Het lijkt me eerder zo te zijn dat mensen vandaag een anti-stem hebben uitgebracht tegen het immobilisme van de voorbije jaren. Wetende dat een LDD- of VB-stem nauwelijks kans maakte op enige verandering, hebben ze deze keer alle hoop gevestigd op stijfkop Bart De Wever. Terecht of niet, daarover spreek ik me niet uit. Maar ik vind het alvast hoopgevend dat mensen die anders gestemd hebben dan ikzelf, uiteindelijk dezelfde bekommernissen en grieven delen als ikzelf. Het is dus niet omdat Vlaanderen rechts stemt dat Vlaanderen per definitie ook rechts denkt
Ook het linkse denken van Wallonië is trouwens een mythe. Daar heeft een groot deel van de bevolking al dan niet vrijwillig een PS-partijkaart op zak, en werd er massaal gestemd op de voortzetting van het clientelisme in de lokale baronieën. Wat daar links of progressief aan is heeft tot dusver niemand me kunnen uitleggen
Opperpias en Heilige Stoelganger/gangster Benedictus heeft weer gesproken, en Bart De Wever zou zeggen dat hij weer een enorme kans gemist heeft om te zwijgen. Want de grootste schandalen binnen de kerk hoewel op zich al ruim erg genoeg - zijn niet de feiten die gepleegd zijn door de vertegenwoordigers ervan, maar precies de relativerende en zelfs verontschuldigende uitspraken die de kerkleiders, van bisschop tot paus, nu al maanden na mekaar mogen spuien in de publieke ruimte. Dat zij hun instituut willen beschermen zou nog te vergoelijken of op zijn minst te begrijpen - zijn, maar dat ze dit uitsluitend kunnen doen door de slachtoffers nog meer te schofferen dan ze al waren, ze eigenlijk nog eens anaal te verkrachten, daar zijn toch echt geen woorden voor? Dat de vertegenwoordiger van God op Aarde in de rol moet kruipen van een duivel die zich weert in een wijwatervat, dat is niet meer potsierlijk, dat is ronduit beschamend. De schijn-heiligheid (proef dat woord even!) druipt er af, en het wordt tijd dat de politiek en het gerecht ingrijpen, elk op hun eigen terrein, want dit moet stoppen.
Het begint al met de hoedanigheid waarin Benedictus momenteel op bezoek is in Groot-Brittanië. In gans West-Europa wordt het principe van de verlichting, namelijk de scheiding van kerk en staat, als een voldongen feit beschouwd, met recht en reden. Toch wordt de paus ontvangen als een staatshoofd, van een lap grond van net geen halve vierkante kilometer groot, en een bevolking van minder dan 1000 zielen, kortom een vergrijzend Ardeens boerendorpje. Nu hoor je mij niet beweren dat je het belang of de morele autoriteit van een leider moet afwegen aan het aantal onderdanen dat hij vertegenwoordigt, verre van. Maar dat een religieus leider de status van staatshoofd krijgt, en daardoor diplomatiek onschendbaar is, dat zou Europa nooit mogen aanvaarden. Temeer dat de oprichting en erkenning van Vatikaanstad bezegeld werd door Mussolini, en dat is toch niet iemand die in de Europese geschiedenis vereerd moet worden met een standbeeld Maar door die diplomatieke onschendbaarheid wordt het idee dat de grote Britse filosoof, bioloog en ethicus Richard Dawkins vandaag opperde, namelijk het arresteren en berechten van de paus wegens misdaden tegen de menselijkheid, de facto onmogelijk gemaakt. Ik vind dan ook dat Europa zich ernstig moet bezinnen over het niet langer erkennen van Vatikaanstad als een onafhankelijk land met eigen Diplomatiek Korps. De enige rol die een paus te spelen heeft is een religieuze, geen politieke.
Nu zijn er nogal wat erg gegronde redenen om zon aanklacht te rechtvaardigen. Als je ziet dat er in Centraal Afrika landen zijn waar meer dan 1/3 van de bevolking besmet is met het HIV-virus, en dat de paus als hoogste morele gezag van de katholieke wereld blijft ageren tegen condoomgebruik, dan leert een simpele schatting dat het aantal AIDS-doden in Afrika alleen al dat van een flinke oorlog ver overstijgt. Er zijn er al voor minder veroordeeld geweest. De rol die de vrouw toebedeeld wordt, namelijk die van een asexueel wezen/Heilige Maagd dat tegelijkertijd wel moet dienen om flink veel nageslacht te produceren (mits onbevlekte ontvangenissen?), maar verder geen enkele rol van betekenis te spelen heeft binnen het instituut (en ondertussen geven wij maar af op de rechten van de vrouw binnen de Islam!) is ook zo iets waarover Mister Paustrofobie niet uitgepraat raakt. Daarnaast blijft hij over homosexuelen raaskallen als zieken en geperverteerden, wat geheel in strijd is met de liberale houding die de meeste westerse landen sinds enkele decennia aannemen, je zou dus gerust kunnen stellen dat het de kerk niet toekomt om hierover uitspraken te doen. Temeer dat de geestelijken die deze anti-waarden propageren verondersteld worden om celibatair te leven en zich van elke vorm van sex te onthouden. Enige ervaringsdeskundigheid terzake kan hen dus in principe niet aangerekend worden. Al spreken de feiten dat helaas tegen. Maar ook hier heeft de Heilige Benedictus enkele gebenedijde verklaringen voor. Want die pedos zijn ziek, en hun vrije wil is uitgeschakeld. Had ik het niet gedacht? Het ligt dus echt aan die kleine jongetjes. Die kinderpiemeltjes moesten er maar niet zo verleidelijk uitzien. Hij pleit dus de facto onweerstaanbare drang.
Ik denk dat ik verder door het leven zal gaan als zieke hetero. Als ik de redenering van de paus doortrek mag ik dan om het even waar en wanneer alle verleidelijke dames ter plaatse bespringen. Altijd geweten dat ik mijn roeping gemist heb: ik had bisschop moeten worden
Na de schertsvertoning van Kardinaal Daneels vorige week heeft een delegatie van Belgische Bisschoppen onder leiding van aartsherder Leonard er vandaag nog een schepje bovenop gedaan. Dit mag ons niet verwonderen, en wie iets anders had verwacht kan men met de beste wil niets anders dan op zijn minst naiviteit verwijten. De slachtoffers van sexueel misbruik binnen de pastorale relatie (ja, in het verzinnen van termen zijn ze wel goed in de bisschoppelijke paleizen) wisten vast beter, en elkeen die, zoals ik, opgegroeid is in een antiklerikaal milieu, en bijgevolg nooit enig vertrouwen in de kerk en haar leiders heeft gehad, wist lang vooraf wat er zou volgen. Al wil ik met aandrang beklemtonen dat ik het grootste respect heb voor wat iemand als Rik Devillé (toch ook een soort Jezuiet) al sinds vele jaren aan het proberen is. Wie de beelden van de persconferentie vanmorgen gezien heeft weet dat de Kerk niet blij is met wat Rik Devillé al jaren heeft bovengespit, en nog minder met zijn volgehouden bewering dat Daneels op de hoogte was, want ik heb het hem zélf gezegd. Er kwam dus een bodyguard aan te pas om Devillé de toegang tot de zaal te ontzeggen, want stel dat hij daar voor een volle zaal de bisschoppen zou confronteren? Ook Peter Adriaenssens (en zijn voorgangster) mag men niet zomaar met het badwater weggooien. Beiden hebben zij, oprecht en goed bedoeld, geprobeerd om de wantoestanden en doofpotmechanismen binnen de clerus op te sporen en bloot te leggen. Maar allebei hebben ze zich minstens gedeeltelijk ook laten recupereren door het instituut door in de schoot ervan te opereren. Dat is meteen ook de zwaarste kritiek op de commissie Adriaenssens, én tegelijkertijd ook de verrechtvaardiging voor de gerechtelijke actie van onderzoeksrechter De Troy. In een rechtstaat hoort het onderzoek naar criminele feiten bij justitie, niet bij de daders zelf.
Wie van de verenigde bisschoppen vandaag een Mea Culpa had verwacht is dan ook flink bedrogen uitgekomen. Geen van allen heeft immers op enige manier schuld bekend, hoewel ondertussen al meerdere getuigenissen zijn opgedoken (die evenwel nog niet door een gerechtelijk onderzoek op hun waarheidsgetrouwheid zijn onderzocht hoe zou dat komen?) die zelfs monseigneur Leonard beschuldigen van schuldig verzuim. Als hoogste gezagdrager van de Belgische kerk zou enige nederigheid in deze hem sieren. Maar neen, er moest nog eens een sneer volgen naar De Troy, de bandiet die de Kerk onderuit wil halen. En hoewel het rapport van de Commissie Adriaenssens precies dat is wat wij wilden (sic), aldus Leonard, moeten we nu naar de toekomst kijken. Lees: zorgen dat de Kerk snel haar flink afgekalfde autoriteit kan herwinnen. In tegenstelling tot kinderverkrachter Van Gheluwe is Leonard verstandig genoeg om op strategische momenten de woorden aandacht voor de slachtoffers te laten vallen. Maar bij de voorstelling van de nieuw op te richten Commissie voor Heling, en het meldpunt zonder bevoegdheden dat in afwachting daarvan in werking zal treden lette hij er op niet te zeer de nadruk te leggen op de mogelijkheid om bij justitie een klacht neer te leggen.
Terwijl de hele Tsjevengemeenschap opgelucht ademhaalt, opperjezuiet Torfs op kop, blijft elke weldenkende burger, die nog steeds gelooft in de onafhankelijke rechtsstaat, verweesd achter. Want verder dan een zoveelste Commissie in de schoot van de kerk geraakt men weer niet. En als er nu iets is dat we niet nodig hebben is het precies een Helingscommissie. Want heling, beste lezer, is een juridische term waarmee men aanduidt dat iemand gestolen goed koopt, verkoopt of gebruikt, wetende dat het goed gestolen is. Hierop staan in dit land straffen tot 5 jaar gevangenis. Nu mag de zalvende Pater Familias van de Belgische kerk gerust waarden als verzoening, vergeving, heling en reflectie propageren, maar als ongelovige heb ik daar geen boodschap aan. En ik kan me voorstellen dat zelfs de slachtoffers die inmiddels nog niet van hun geloof zijn afgevallen daar evenmin een boodschap aan hebben. Heling, in de betekenis van genezing, kan er alleen maar komen door gerechtigheid. En gerechtigheid betekent in deze dat de schuldigen gestraft en de slachtoffers vergoed worden. En zelfs die vergoeding kan nooit opleven tegen de geleden schade, zeker niet in die gevallen die zodanig beschadigd waren dat ze een einde aan hun leven hebben gemaakt. De Van Gheluwes van deze wereld mogen blij zijn dat we in dit land de doodstraf al lang hebben geschrapt, hun eigen straf zal altijd lichter om dragen zijn dan datgene waarmee zij zelf hele mensenlevens hebben verwoest. En de Daneelsen en Leonards van deze wereld moeten stilaan eens beseffen dat hun instituut niet langer de maatschappelijke bescherming geniet die jarenlange doofpotoperaties tolereert en zelfs goedpraat. Zelfs niet als ze hun oud collega nu openlijk afvallen, nadat ze hem mogelijk jaren lang de hand boven het hoofd hebben gehouden, of op zijn minst op de hoogte moeten zijn geweest van diens praktijken.
Maar ja, zeggen zij, Rome moet beslissen. En Rome, dat is opperpias Benedictus. Die in zijn vorig leven als Kardinaal gekend was voor het excommuniceren van slachtoffers van sexueel misbruik
Nagarjuna 13-09-2010
PS: Met pijn in het hart moet ik hier ook een lans breken voor onze Drekgooier van de Belgische politiek, Jean-Marie De D(r)ecker. Naar Duits model wil hij de discussie openen voor de invoering van een soort "Godsbelasting", zodat gelovigen (of vrijzinnigen) kunnen kiezen aan welke eredienst zij een percentage van hun belastingsgeld willen afstaan. Dat zou in elk geval de disproportionele almacht van de Kerk al een flink stuk kunnen inperken. Liberalen, socialisten en vrijzinnigen aller pluimage, verenigt U!!!
Wat ik in de vorige aflevering al had voorspeld (het zou een moeilijke nacht worden), is een selffulfilling prophecy gebleken. Sterker nog, het is ook nog een verdomd moeilijk weekend geworden, en hoewel maandag inmiddels zo goed als voorbij is blijf ik het moeilijk hebben. Lang geleden dat de confrontatie met de dood en de eindigheid der dingen me nog zon opdoffer gegeven heeft als nu. Ik ben immers ervaringsdeskundige in het omgaan met verlies, en als dusdanig behoorlijk gehard. Stoïcijns aanhoor ik de nieuwsberichten over de weekendongevallen, apathisch bekijk ik de beelden van weer eens een ver-van-mijn-bed bombardement of zelfmoordaanslag, laat slachtpartijen om mp3-spelers niet aan mijn hart komen Bereidwillig geef ik vrienden en kennissen goede raad en steun als ze in hun intieme kring een overlijden meemaken, en bied hen een luisterend oor En heb hierdoor stilaan een reputatie opgebouwd als iemand die niet van zijn stuk te brengen is. Wat je niet kunt aanvaarden moet je veranderen, en wat je niet kunt veranderen moet je aanvaarden. Onder dit motto heb ik een zeer boeddhistische levenshouding aangenomen (Zen zeggen mijn vrienden, maar ik kan me daar niets bij voorstellen), die mij inderdaad al vaak behoed heeft voor al te brutale emotionele schommelingen. Vandaag kan ik alleen maar vaststellen dat Boeddha blijkbaar al met vakantie is, want mijn gekwelde hart vind geen rust.
Ik draag vele vrienden en vriendinnen uit mijn verleden diep in mijn hart, waar ze harmonieus en vredig samen oud worden, hoewel ze fysiek reeds lang tot stof en as zijn wedergekeerd. Van vrijwel iedereen bewaar ik enkel leuke herinneringen, en wanneer ik aan hen denk en dat is vaak nog enkele keren per dag herinner ik me uitsluitend warme beelden en uitspraken van levende mensen, die mij inspireren bij het maken van mijn keuzes en het bepalen van mijn doelstellingen. Het afscheid zelf, de confrontatie met het ondenkbare, is helemaal vergeten (of verdrongen?). Sinds vorige week echter branden de beelden van dode vrienden, gebroken achterblijvers en volledig uit de hand gelopen uitvaartplechtigheden in alle hevigheid op mijn netvlies. En word ik gedurig met de neus op de Karels, Yasmines en Michaels uit mijn eigen leven gedrukt.
De Karels, dat waren de getalenteerde doorbijters, die de kansen grepen waar ze lagen, en die er alles aan deden om hun talenten steeds verder te ontwikkelen. Die er ook wel waardering en succes mee behaalden, of dat nu in de muziek, poëzie, theater, sport of in het bedrijfsleven was. En die op een dag domweg geveld werden door hersenbloedingen, toevallig het pad kruisten van dronken chauffeurs, multiple sclerose of kanker kregen, en zo plots weggerukt werden uit ons midden.
De Yasmines waren ook getalenteerd, en evenzeer doorbijters, die echter nooit over lijken gingen om hun doel te bereiken. Passie was hun drijvende kracht. Succes of waardering was voor hen immers geen doel op zich, eerder een geruststellende bevestiging van het idee dat ze op de juiste weg zaten. Mensen vaak die ook erg gevoelig waren, en misschien bij momenten wel emotioneel labiel. Mensen die zichzelf helemaal gaven in hun relaties, en al te vaak vergaten om ook zelf te nemen. Die dat ook niet nodig vonden, omdat ze wat ze kregen vanzelfsprekend vonden. Het zou er immers altijd zijn tot het er plots niet meer was. Dan bleken ze plots niet opgewassen tegen het emotionele ravijn dat hen wachtte, en ze hadden geen andere keuze meer dan springen (of ze vielen toch, wat in essentie hetzelfde was). De achterblijvers moesten vol ongeloof en vaak ook schuldgevoelens aanvaarden dat wat zij als een te nemen horde beschouwden, voor anderen een onbeklimbare muur was. Hoeveel talent kapot gegaan is aan onbeantwoorde, verstikkende of afgebroken liefde wil ik niet eens becijferen, maar bepaalde momenten in mijn leven dacht ik op de Boulevard of Broken Dreams terechtgekomen te zijn.
En dan had je de Michaels. Talent te over, maar dat was van ondergeschikt belang. Ze waren immers absoluut gefocust op succes en aanbidding. Ze konden dan de eindigheid en relativiteit daarvan niet inzien als ze zich aandienden, en hadden bij wijze van spreken al een Porsche en een villa met zwembad besteld, nog voor ze de eerste tastbare bewijzen van hun succes in handen hadden. Die in hun eigen mythe geloofden, zich onsterfelijk waanden, en steeds grotere kicks nodig hadden om hun leven boeiend te houden Tot bleek dat er toch wel enige stuurvaardigheid vereist is om met 250 per uur over landwegen te scheuren. Of dat zelfs een diploma van ski-instructeur geen bescherming biedt tegen lawines. En dan had je ook nog de twijfelaars, die vreesden dat hun talent op een dag zou opdrogen, en die dan wanhopig probeerden om middels alcohol en andere chemicaliën nieuwe inspiratiebronnen aan te boren
Ze zijn de laatste dagen allemaal de revue gepasseerd, en in gedachten heb ik met hen allemaal lange en diepgaande gesprekken gevoerd. Maar met mijn belangrijkste vragen ben ik blijven zitten: Tot welk nut? Tot welke zin? Wie is er beter van geworden? Of gelukkiger?
Nagarjuna
Uit de duisternis * "Death don't have mercy", een lied van the Reverend Gary Davis, een illustere voorganger-straatzanger.
Je zou het niet meteen verwachten van een door de wol geverfde straatzanger/seriewoordenaar als ik, maar ik geef het toe. Zelden hiervoor heb ik het meegemaakt dat een nieuwsfeit mij met verstomming sloeg. Integendeel, je kon het zo gek niet bedenken (van dioxinecrisis tot bankencrisis, de heiligverklaring van kopermijnbaas Boudewijn, de Roomse recuperatie van de eerst uitgespuwde Damiaan) of binnen de kortste keren had ik een gevat schimplied dan wel een vlammend protestlied klaar, dat ik dan met een sardonisch genoegen uitspuwde naar de Wetstraatpassanten. Maar nu heb ik zelfs ik - geen woorden voor wat ik de laatste dagen heb zien gebeuren.
Dat mannetjes die te oud geworden zijn om in bomen te klimmen zich vergalopperen aan hun eigen tanende vermogens, dat gebeurt dagelijks, en de gevolgen daarvan worden meestal breed uitgemeten in de paginas van Het Laatste Nieuws. Die pulp heb ik echter uitsluitend in huis als ik geen geld meer heb voor fatsoenlijk toiletpapier (tijdens recesperiodes, bijvoorbeeld), bijgevolg word ik zelden of nooit met deze faits divers geconfronteerd, en ik kan niet zeggen dat dit me spijt. Maar dinsdagmorgen ik was nog volop bezig met het opzetten van mijn draaiorgeltje en het uitproberen van mijn nieuwe aanwinst, een mechanisch dansend aapje op zonne-energie (made in China met behulp van kernenergie) werd ik zowaar van het trottoir gelopen door de cameraploegen van de VRT, zo gehaast waren zij om bij de 16 te komen. Is Van Rompuy gevallen of zo? riep ik hen na, terwijl ik van mijn verbazing lag te bekomen. Maar ik bedacht meteen dat dit al zo lang verwacht was dat er nooit zon haast bij kon zijn, het verrassingseffect zou immers nihil zijn, en primeurs haal je nu eenmaal niet met nieuws dat al zes maand dagelijks voorspeld wordt. Nee, de Karel! gaf de kabelsleper me nog mee, net voor hij over de drempel van de ambtswoning onzer haikudichtende premier struikelde. De liberalen hebben de stekker er uitgetrokken stelde ik met genoegen vast, en ik scherpte reeds mijn potlood om een loflied op Karel De Gucht te schrijven, en tegelijkertijd de tsjeven er nog eens goed van langs te geven (ik weet immers dat liberalen zeer vrijgevig kunnen zijn als je hun lof zingt, maar nog meer als je de tsjeven door de mangel haalt). Maar net op dat moment liep een duidelijk mistroostige Caroline Gennez voorbij, en ik dacht haar even op te monteren met een spits Goed hé, van de Karel, nu kunnen jullie er federaal ook bij. Sindsdien weet ik hoe hard ex-tenniskampioenes kunnen uithalen met hun forehand. Helaas begreep ik ook snel de draagwijdte van mijn pijnlijk misplaatste opmerking.
Karel Van Miert, boerenzoon uit een oerkatholiek nest, verworden tot Rode Leeuw, kopman van de Vlaamse Socialisten, en uiteindelijk tot de sterkste (en moedigste) man van de Europese Unie, is niet meer. De architect en bezieler van de overgang van biefstukkensocialisme naar een open en brede sociaal-democratische beweging, is op 67-jarige leeftijd bezweken aan een hartstilstand. Een hart waarop de littekens van Agusta en het bijhorende verraad nog duidelijk zichtbaar waren. Voor de industriële grootmachten was hij de stroman van de Russen, en voor de stamboomsocialisten was hij te liberaal. Maar in de anti-rakettenbetogingen waarin ik in de vroege jaren '80 heb meegelopen, stapte hij steevast vooraan. De laatste jaren was hij wat verbitterd, maar recent nog getuigde hij in Terzake 09 van een nimmer falend inzicht, en een ongetemperd analytisch vermogen. In de boomgaard waarin hij zo graag werkte om tot rust te komen is hij nu ironisch genoeg tot eeuwige rust gekomen.
Maar een ongeluk komt nooit alleen. Ik zit hier nog volop te bekomen van het nieuws van Karel zijn overlijden, als de radio ijskoud meldt dat Yasmine, zangeres en presentatrice bij de openbare omroep, een einde aan haar leven heeft gemaakt, net 37 jaar jong. Gebroken hart. Dat je daaraan kunt sterven weet ik al sinds de tijd dat de dieren nog spraken, en - voor de jongere lezers onder u - van toen Humo nog een toonaangevend weekblad was onder de begeesterende leiding van Guy Mortier. Daarin schreef ene Marc Mijlemans desparate stukjes poëzie over zijn vrouw C., die aan een hersenbloeding overleden was, en anderhalf jaar later door haar man gevolgd zou worden in de dood. Nu is mijn eigen hart inmiddels zo vaak gebroken geweest dat het als Lego-bouwdoos op de markt gekomen is, maar net daardoor besef ik dat in het leven niets voor altijd is, en dat je vroeg of laat wel weer overeind krabbelt. Net die wetenschap maakt het bewust beëindigen van zon absurd jong leven dubbel triest. Yasmine had niet hoeven te sterven, als er maar iemand geweest was die haar had kunnen doen inzien dat er na elk dal nieuwe toppen voor je liggen. Dat ze dit zelf niet meer kon bewijst dat ze de voeling met de realiteit kwijt was. Haar bovenmatige bewondering voor - en identificatie met - de duisternis van Leonard Cohen, gecombineerd met haar onvermogen om zijn diepgang te evenaren is ook schrijnend, want ze heeft het zeker geprobeerd. Haar verdienste is dat ze de transformatie van discohuppeltrien naar zelfbewuste chansonnière maakte, haar tragiek was dat ze door de echten toch iets te licht bevonden werd. Het presenteren van een programma als "De rode loper" was niet van aard om hen van gedacht te doen veranderen. Maar haar outing als lesbienne, en daarna haar huwelijk, mogen in kneuterig Vlaanderen, bijna 40 jaar na Will Ferdy, nog steed baanbrekend genoemd worden.
Karel en Yasmine, mogen jullie allebei jullie verdiende rust en vrede vinden, en elk apart om verschillende redenen voortleven in onze harten als lichtende voorbeelden van integriteit. En speciaal voor jou, Yasmine, ben ik ergens toch blij dat je lijden voorbij is, maar ik blijf het absoluut zonde vinden dat je geen andere weg meer zag dan diegene die je gekozen hebt.
En nu, waarde lezer, kan ik niet anders dan Time out of Mind van Dylan in de CD-lade te stoppen, vermoedelijk de allerdonkerste plaat ooit gemaakt. Ter nagedachtenis van de talrijke vrienden, vriendinnen, mentors en volgelingen die al uit mijn eigen leven verdwenen zijn Dit wordt een zeer moeilijke nacht.
Het leven van een straatzanger is bepaald geen lachertje. Het is immers voor iedereen crisis, en in deze barre tijden zijn de mensen niet snel geneigd om in de beurs te tasten. De concurrentie is dan ook bikkelhard. Nu mag ik persoonlijk niet klagen, want door mijn standplaats in de Wetstraat ben ik enigszins bevoordeeld tegenover de collegas of concurrenten, al krijg ik dat woord slechts met de grootste moeite over mijn lippen. Maar ik heb dus geluk, ik mag van de burgemeester Freddy (ook een rooie, dat helpt natuurlijk altijd) net voor de hoofdingang van het Paleis der Natiën postvatten. En het is een publiek geheim dat ze daar niet slecht verdienen. Omdat er al eens cameras voor de deur staan durven de geëerde Kamerleden mijn draaiorgeltje niet zonder meer voorbijlopen. Integendeel, ik heb het met die cameraploegen van de openbare omroep op een akkoordje gegooid, om in te zoemen op de hoed die altijd ondersteboven op mijn orgeltje ligt, in ruil voor een percentage van de opbrengst. En bingo! De briefjes van 50 en 100 euro zijn echt niet te tellen op sommige dagen. En dat extra inkomen voor die camerajongens is ook mooi meegenomen, want bij de openbare omroep zijn ze immers ook weer aan het besparen, na de megalomane jaren van Tony Mary. En zo is iedereen blij.
Een heel eind verder naar rechts, op de hoek van de Wetstraat en de Koningstraat staat een verzuurde ouwe collaborateur, vermomd als de Leeuw Van Vlaanderen, die tiert naar en spuwt op alles en iedereen die hem voorbij loopt. Vooral tegen de anderskleurige medeburger lijkt hij een speciale aversie te hebben ontwikkeld, en met luide klaroenstoten jaagt hij die arme mensen de stuipen op het lijf. Niet erg klantvriendelijk, zal je zeggen, zeker niet als je van de vrijgevigheid van de passanten moet leven. Maar dat zal hem worst wezen. Hij toont zijn (zoetjesaan afbrokkelende) tanden, en gromt zijn gehoor dreigend toe. Daarnaast heeft hij het geluk dat talrijke ambtenaren, die na de dagtaak stationwaarts trekken, bij hem langs moeten. En ik weet niet of het uit angst of uit medelijden is, maar hij is zon attractie op zich dat heel wat mensen graag enkele duiten in zijn pinhelm laten vallen, zodat hij er toch nog een flink belegde boterham aan overhoudt.
Heel anders is het gesteld met de overjaarse hippie die links van mij, even voorbij de beroemde 16, waar nauwelijks nog voetvolk passeert, zijn fenomenale virtuositeit tentoon spreidt. Hij zou niet misstaan als solist bij het symfonieorkest van Radio Moskou, bedenk ik soms, en het gebeurt vaak dat ik als de verdiensten van de dag netjes bij de bank gedeponeerd zijn, en mijn aftands draaiorgeltje weer achter slot en grendel zit tot de volgende dag stiekem nog even ga genieten van de hemelse klanken van s mans vioolspel. Een onbeschaamde blik in zijn blauwe werkmanspet reveleert echter een bedroevende opbrengst van 3 eurocenten, na een lange werkdag bepaald geen vetpot. Waar hij de moed blijft vandaan halen blijft me een raadsel, maar met de verbetenheid van diegenen die weten dat ze het Grote Gelijk aan hun kant hebben gaat hij stug door. Mijn opmerking over het symfonieorkest van Radio Moskou wuift hij smalend weg. Uitverkocht aan de commercie, bromt hij, en zeker niet de plaats waar mijn diep doorleefd en virtuoos spel naar waarde zou worden geschat. Met nog meer passie en vuur dan tevoren zet hij een schitterende en hartenbrekende improvisatie op De Internationale in. Ik bedenk plots dat ik bij de bank net een briefje van 50 euro heb laten wisselen in muntstukjes, en diep een muntje van 10 cent op, dat ik met een gracieus gebaar in zijn pet laat vallen. Een dankbare blik is mijn deel.
Daarna besluit ik om in frituur Chez Eugène nog snel een pak frieten te gaan verorberen. Ik kom er net op tijd aan om Bart De Wever in vlekkeloos Frans zijn bestelling te horen plaatsen. Er zijn geen zekerheden meer in dit land.
Kunnen liberalen ook socialist zijn (of vice versa)?
Liberalen zijn per definitie mensen die vechten voor de individuele vrijheid van eenieder om zichzelf maximaal te ontplooien, ongeacht etnische afkomst, kleur, nationaliteit, maatschappelijke status of geslacht. Dat maakt dat zij grote voorvechters zijn van de mensenrechten, overal ter wereld. In hun woordenboek komt het woord onderdrukking niet voor, tenzij als iets dat overal te allen tijde bestreden moet worden. Een echte liberaal in hart en nieren heeft dan ook van nature een gezonde afkeer van religie, omdat religie door haar aard niet anders kan dan het liberale denken te onderdrukken, en daardoor alleen al in strijd is met de fundamentele mensenrechten. Dat zij tegelijkertijd absolute godsdienstvrijheid nastreven kan hiermee in strijd lijken, maar wie dieper wil graven beseft al gauw dat dit niet zo is. Er is immers een fundamenteel verschil tussen het beleven en beoefenen van een godsdienstig ritueel als individu iets dat absoluut moet kunnen en het gebruiken of misbruiken van die godsdienst als maatstaf waarmee andere individuen worden afgemeten en beoordeeld. Geen enkele liberaal zal er een probleem mee hebben als een burger zich beter in zijn vel voelt door op zondagochtend een misviering bij te wonen. Ook hoor je hem geen bezwaar maken als mensen in de kerk afscheid nemen van hun dierbare overledenen, zich met elkaar in de echt verbinden, of nieuw leven verwelkomen. Neen, de echte liberaal kruipt pas op de barricades als de rechten en vrijheden van anderen andersdenkenden - geschonden worden door deze rituelen of diegenen die ze beoefenen. Want de vrijheid van het ene individu mag nooit ten koste gaan van de vrijheid van het andere individu. Ik zie je daar goedkeurend knikken, beste lezer, en denken Leuke jongens, die liberalen. Ik moet je echter teleurstellen, want sinds enkele dagen weet ik dat er van heel dat liberale gedachtengoed niets deugt.
Mijn Linkse Vrienden ik heb je in een vorig epistel reeds met Hen laten kennismaken verachten deze vrijdenkers nog dieper dan de goorste kapitalisten, en bestrijden hen dan ook op alle fronten. En met alle middelen, maar dat zijn er tegenwoordig niet al te veel meer. In hun vocabulaire is de term liberaal dan ook het opperste scheldwoord geworden, waarnaast Tsjeef welhaast een koosnaam lijkt. Nu gebiedt de eerlijkheid mij wel te erkennen dat zij niet alle liberalen over dezelfde kam scheren. Zij erkennen de donkerblauwe vijand als een waardige en machtige tegenstander. Donkerblauwe liberalen zijn voor hen duidelijk herkenbaar, want zij stemmen en kandideren op de kieslijsten van de VLD. Pardon, Open VLD sinds de rangen gesloten zijn (de schimmelvariant Danish Blue vind je dan weer bij LDD, maar die drekgooiers kun je zo vernam ik uit welingelichte bron - nauwelijks van enig liberalisme verdenken). Zij zijn de politieke voorhoede van de banken en het patronaat, willen overheidsdiensten privatiseren, en met klinkende namen in hun midden als De Croo, De Gucht en Verhofstadt en nu even op de achtergrond, maar snel terug op het podium verwacht: Somers zijn de baronnen, kasteelheren, Yuppies en middenstanders ruim vertegenwoordigd. Kortom, aan vijanden geen gebrek in dit gezelschap.
Maar nog veel erger vinden zij wat zij rode liberalen noemen. Dat zijn liberalen die geïnfiltreerd zijn in de Socialistische partij. Nu vinden zij socialisten sowieso maar watjes die de Ware Ideologie Van Het Linkse Denken uitverkocht hebben aan het kapitalisme, maar zij viseren natuurlijk niet de brave arbeider of vakbondsmilitant, die handelt uit onwetendheid want het spreekt vanzelf dat in een kapitalistische maatschappij als de onze de media in handen zijn van de bankiers en werkgevers, die geen kans onbenut laten om deze brave lieden een rad voor de ogen te draaien. Neen, zij richten hun pijlen voornamelijk op socialisten die op één of andere manier macht en autoriteit verworven hebben. Naar wie men luistert als zij wat te zeggen hebben (een illusie die zij zichzelf al lang niet meer moeten maken). Willen ze de fratsen van Caroline nog smalend afdoen als beginnersfouten van een Dom Blondje, de fratsen van Frank Vandenbroucke werken bij hen als de spreekwoordelijke Rode Lap op de stier. Wat die man allemaal al door onze Rode Strot gejaagd heeft, dat is echt niet fraai. Eerst de maximumfactuur in de ziekenzorg, dan het belangenconflict met de Federale regering betreffende het Vlaams Activeringsbeleid, en nu weer dat vuistdikke Onderwijsdecreet. Dat die nerd, die als broekventje de Agusta-centen verbrand zou hebben (ze staan nu vanzelfsprekend op zijn geheime rekening in de Bahamas) zich nu kan verkopen als het beste wat rood Vlaanderen zijn kiezers te bieden heeft , dat kan bij hen op geen genade rekenen. De guillotine wordt van stal gehaald, evenals de paarden waarmee hij straks gevierendeeld zal worden. Het hout voor de brandstapel ligt al klaar op het schavot, en het vuurpeloton heeft de geweren net nog een laatste smeerbeurt gegeven.
Dat zo een nep-liberaal de verwezenlijkingen van klein links zo in de schaduw kan stellen, dat zou toch echt niet mogelijk mogen zijn Doe hen dan toch maar Norbert, uitvinder van de Nieuwe Politieke Cultuur, grondlegger van Het Sienjaal, en oud-voorzitter van het Vlaams Parlement. Die weet nu tenminste hoe exquis de wijnen uit de gerenommeerde kelders van de Nationale Bank smaken.
In mijn jonge jaren ik beken ootmoedig dat ik inmiddels tot het vergrijzende deel van de bevolking ben gaan behoren was ik een overtuigd militant van een linkse partij. Extreem links, zou men tegenwoordig zeggen, want vandaag zijn de centrumpartijen immers tot zon eenheidsworst verworden dat alleen extremen zich nog kunnen onderscheiden, en dit zowel ter linker- als ter rechterzijde. De ene gooit met modder, de andere plakt rode neuzen op andermans affiches. In een volgende campagne zien we wellicht moddercatch van met rode bokshandschoenen uitgeruste babes, die elkaar met vette vissen en borrelnootjes bekogelen Is het nu het ouder worden, dan wel het inzicht dat linkse dictaturen op zich al een contradictio in terminis natuurlijk zich in geen enkel opzicht onderscheiden van rechtse, dat mij stilaan naar het kamp van de COZ (conservatieve ouwe zakken) gedreven heeft? Ik was mij hiervan geheel niet bewust, maar een discussie op Facebook (want COZ, allemaal goed en wel, maar een mens moet wel met zijn tijd mee) heeft mij genadeloos met de (rode) neus op de feiten gedrukt. Nu heb ik in mijn leven al één en ander geïncasseerd, en ik durf van mezelf zeggen dat ik heel wat kan hebben, maar hier was ik toch even niet goed van. Erger dan een liberaal werd mij door een boze metgezel van weleer toegesnauwd. Ga bij het Belang beet een andere me toe. Sta me toe, waarde lezer, u even te schetsen waaraan ik dit verdiend heb.
Ben ik, zoals de oude communist Aloïs Gerlo , onbewust afgegleden tot een socialist, vervolgens liberaal en tenslotte nationalist en bestrijder van het multiculturalisme?Heb ik, zoals Jef Turf, geroepen dat solidariteit met het eigen volk eerst het begin van elke linkse politiek is? Heb ik, zoals Louis Van Geyt, openlijk verklaard groen te hebben gestemd? Heb ik, zoals de Grote Rode Voorman Hendrik de Man, in de collaboratie gezeten? Neen, kameraden, niets van dit alles kan mij aangewreven worden.
Waardoor ik me dan toch de banvloek van weldenkend en progressief links op de hals heb gehaald? Ik heb me bezondigd aan het allerergste wat men in linkse kringen kan doen: ik heb voor mezelf gedacht, en dus gevloekt in de rode kerk. Ik heb de versnippering van links aangeklaagd, omdat ze de facto rechts versterkt. Larie! Een afgezaagd fabeltje, brieste mijn mailbox. Nochtans hoeft men geen kennis van hogere wiskunde verworven te hebben om te berekenen dat de stemmen van PVDA+, LSP en laten we die er voor het gemak even bijnemen - de.SLP van Smalle Geert - samengeteld al gauw een kleine 3 à 4 % van de stemmen vertegenwoordigen. Geen enkele van deze dwergen is in staat gebleken om zelfstandig over de kiesdrempel te klauteren. Voor links zijn het dus sowieso verloren stemmen. Erger nog is dat ons zetelverdelingssysteem de grote partijen bevoordeelt, en dat de stemmen die uitgebracht zijn op partijen die de kiesdrempel niet gehaald hebben dus afgetrokken moeten worden van het totaal. Het argument dat links hierdoor verzwakt wordt ten voordele van centrum- en extreem rechts snijdt dus wel degelijk hout. Maar daar willen mijn linkse broeders en zusters niet van weten, want de elementaire rekenkunde is ondergeschikt aan de ideologie waar ik, laat dit duidelijk zijn, grotendeels achter kan staan.
Steve Stevaert, toen hij nog voorzitter van de Socialistische partij was, was een briljant strateeg en een verstandig machtspoliticus, al verstond hij de kunst om dat laatste niet al te erg te laten opvallen aan zijn kiezers. Hij begreep vele jaren geleden al dat een wervende boodschap van een breed links front de enige mogelijkheid was om de toenemende verrechtsing een halt toe te roepen. Pek en veren waren zijn deel. Schijnheilig paterke van hasselt, tierden de groenen (met uitzondering van Ludo Sannen en Jo Vermeulen, die de boodschap snel begrepen hadden en prompt overstapten naar de SPa.). Ook recent nog deed Frank Van Den Broucke een dergelijke oproep om links te verenigen in plaats van te verdelen.
Dat er ideologische meningsverschillen zijn mag geen excuus zijn om de gemeenschappelijke strijdpunten van tafel te vegen. Ha neen, roepen Peter Mertens en Eric Byl verrassend eensgezind (als bij wonder kan dat nu wel). Met die roodblauwe neo-liberalen, waterdragers van het verfoeilijke kapitalisme, kunnen wij niet samenwerken. Nu zou daar ideologisch iets voor te zeggen zijn als hun eigen partijen electoraal enig gewicht in de schaal zouden kunnen leggen, maar niets is minder waar. Want politiek, beste lezer, of je dat nu leuk vindt of niet, draait niet om ideologie maar om macht. Anders zou ze geen reden van bestaan hebben. Alle fatsoenlijke politici en vanuit mijn dagelijkse observatiepost kan ik je verzekeren dat er daarvan meer bestaan dan de media je willen laten geloven - doen aan politiek om dingen te realiseren. En daarvoor zijn stemmen nodig, want die leiden tot zetels en indien er hiervan voldoende behaald worden de macht om een idee om te zetten naar wetten en decreten. De Socialistische Partij heeft, net doordat ze gematigd is, een breed draagvlak bij de linkerzijde van de stemgerechtigde bevolking. Met permissie, geen van de andere linkse partijen kan dit zeggen, en het ziet er niet naar uit dat hier in de verre - laat staan nabije toekomst verandering in zal komen, dat beseffen ze zelf beter dan wie ook. Dat brengt mij meteen bij mijn volgende punt.
Tijdens een recent debat merkte Bart De Wever op dat het Vlaams Belang al 30 jaar aan de kant staat te roepen, maar nog nooit zelf iets bereikt heeft (het ging voor alle duidelijkheid over de staatshervorming). Hij legde daarbij op onnavolgbare wijze het mechanisme bloot, dat er in bestaat liefst in volle electorale periode zo grof racistisch uit de hoek te komen dat geen enkele andere partij ook niet ter rechterzijde er ook maar één enkel moment zou aan denken om met het Belang in zee te gaan. Mijn bedenking hierbij is dat klein links net hetzelfde doet. Ze houden vast aan hun ideologische zuiverheid, wat ze alleen maar kunnen door niet deel te nemen aan de macht. Kan het Belang in 2004 goed voor 25% van de Vlaamse kiezers inderdaad de centrumpartijen nog dwingen tot een meer rechtse koers, ter linkerzijde moet men zich die illusie niet maken. Een electoraal resultaat van 2% weegt niet genoeg om de Spa naar links te doen bewegen.
Daarom wil ik hierbij een lans breken voor Eric De Bruyn en zijn Spa Rood-project. Hij probeert van binnenuit de partij tot een meer linkse koers te dwingen. Dat hij van op een totaal onverkiesbare elfde plaats op de Antwerpse lijst toch de vierde plaats wist te behalen qua voorkeurstemmen lijkt hem toch enige legitimiteit te verschaffen. Alleszins meer dan alle stemmen van LSP en PVDA+ samen. Even over nadenken, Peter en Eric
Ten slotte nog deze bedenking. Ik prijs me gelukkig dat ik in een Parlementaire democratie leef, zodat ik tenminste vrij ben om langs deze weg (en er zijn nog zeer veel andere mogelijkheden) van mening te verschillen met mijn politieke vrienden. Mocht ik leven in het soort staat dat hun ideologische voorbeelden voor ogen hebben, dan zat ik nu op de trein.
De teerling is geworpen. Keizer Kiezer heeft het zo beslist. Dat de teerling naar de nering gezet moet worden weet hij al, de uittredende minister-president heeft daarover geen twijfel laten bestaan. Want wees nu eerlijk, het is niet omdat iedereen vindt dat je op George Clooney lijkt dat je jezelf daarom sterallures moet aanmeten. Neen, de Kiezer Zonder Kleren weet perfect wat hij wil, en wat hij van zijn Keizer In Maatpak mag verwachten. In tegenstelling tot de man met wie het anders ging worden (en natuurlijk bleef alles hetzelfde) zal met deze man alles hetzelfde blijven (en wie weet hoe anders dat zal zijn?). Natuurlijk is de tocht lang, maar de gids is ervaren. Zij het dan niet zozeer in het politieke bedrijf dan wel als coach in het bedrijfsleven. Het prototype van de echte manager. Pragmaticus in hart en nieren, charmant, humoristisch, innemend en joviaal. Vriend en vijand zijn het erover eens. "Gij hebt dat perfect gedaan, Kris", orakelde zelfs Dirk in al zijn onschuldige eerlijkheid. Zo perfect dat de Antwerpse kiezer meteen overtuigd was dat Dirk het niet perfect gedaan had. Maar natuurlijk weten we hoe de Antwerpenaars denken, we kennen immers hun burgemeester. En hun net-niet-burgemeester. Zijn ze in Leuven toch wel beter af, denk ik dan... Kortom, om terug bij de les te komen, die Kris, dat is toch echt wel oer-vlaamse degelijkheid. En zeggen dat hij de vorige keer niet eens verkozen was. Integendeel, diegenen die wèl verkozen waren moesten een stapje opzij zetten omdat visionair Yves reeds vooraf wist dat zijn tijd beperkt was tot vijf minuten. Het zegt veel over het altruïstisch karakter van Yves dat hij de politieke moed had om onverwijld zijn opvolger bij Unizo weg te kapen om hem klaar te stomen voor het Grote Werk. Zo heeft die man toch één verdienste waarop hij prat mag gaan...
Trouwens, over Vlaamse Degelijkheid gesproken, die Bart kent er ook wat van. Hij is dan ook de op één na slimste mens van Vlaanderen. Een man uit één stuk (en wat voor een stuk!), die na enkele jaren op de wachtlijst nu eindelijk voor vol aanzien wordt. Goed gevuld alleszins, maar er kan altijd nog wel een pak frieten bij (die andere oud VU-er, Geert, is dan weer helemaal leeggelopen, ongetwijfeld een voorafspiegeling van zijn kiesresultaat). Roffel de trom en blaas de klaroen! Hier is de Redder Des Vaderlands! Wat de vader van Yves daarover denkt weet ik overigens niet, want die zijn wieg stond niet in Vlaanderen. En voor Bart is het duidelijk. België is gebarsten, en in Wallonië kunnen ze nu ook barsten, wat hem betreft. Maar, zo zegt Olivier, met hem weet je tenminste waar je aan toe bent. Hij is immers een echte Vlaming, dan weet je dat die er op uit is je met haar en huid te verslinden. Die anderen, die weten niet wat ze zijn. Als het hen zo uitkomt worden ze net zo goed Waal, zoals die Patrick die nu de kamer voorzit.
Dan die andere Bart. Handpop van Guy. Een echte middenstander, die denkt dat in het leven alles te koop is. Zelfs de broodjesverdeler van Jean-Marie. Nu moet je geen insider zijn om te weten dat Jean-Marie graag een broodje aap lust, dus dat doe je die man niet aan. Heeft die net zijn privé-detective betaald, en moet hij die weer overuren laten maken om achter uitkoopcontracten aan te gaan. Terwijl hij het al zo druk heeft met campagne voeren. En zijn nieuw Mest Actie Plan voor te stellen. Ik vroeg me al af waar die man toch al die drek blijft halen, maar dat is inmiddels duidelijk. Bart weet het nu ook, maar wie wind zaait zal stront oogsten, zo luidt het gezegde. Exit Bart, enter Guy. Eventjes maar, want Berlijn wacht. Een andere Guy dan maar naar het voorzitterschap laten hengelen. Benieuwd wat daar van komt.
Caroline dan. Lijzige Limburgse tenniskampioene, verkast naar Mechelen ter eliminatie van Anissa (wiens socialisme er naar eigen zeggen in bestond om al eens samen met het plebs een sigaret te roken). Een harde tante in een minzame vermomming. Een vrouw met kloten, als het ware. Waar ze van Louis al eens een schop onder krijgt, zeker als ze notoire anti-syndicalisten binnensmokkelt in de partij. Gelukkig kan ze bogen op haar ervaring als het er op aankomt de bal terug te kaatsen. Zo heeft ze alsnog toch nog de overwinning binnengehaald. De peilingen zijn verslagen, en hangen nu uitgeteld in de touwen.
In tegenstelling tot Filip, die wel kletsen gekregen heeft, maar toch ook gewonnen heeft, want dankzij hem heeft het nationalistisch gedachtengoed - weliswaar zonder de racistische connotaties, maar daar gaat het nu even niet over - nu ingang gevonden in Vlaanderen. De leeuwenvlag ligt klaar, ze moet nu enkel nog in Vlaamse grond geplant worden. Ondertussen zijn zijn plakploegen druk in de weer met het verspreiden van affiches "Het VB dankt de kiezers van de NVA".
Ach, we zouden zowaar ons Mieke nog vergeten. Rots in de branding bij Groen!, en in die hoedanigheid erg opvallend in deze campagne. Ze was namelijk de enige op haar lijst die al wat ontgroend was. Dit in tegenstelling tot al die andere kandidaten die groener kleurden dan ik ooit eerder heb gezien. Vooral achter de oren dan.
