De avonturen van een straatmuzikant in de Wetstraat
21-09-2010
Bemin uw naaste...
Een vriend stuurde me zopas een verzoek toe om een Facebookgroep te ondersteunen, Allochtone kinderen horen niet in een aparte klas. Ik had vorige week in de krant al gelezen over een Lokerse school waar ze de segregatie al in praktijk gebracht hadden op verzoek van de ouders (van de autochtone kinderen, uiteraard), en had toen al enige braakneigingen moeten onderdrukken, wat niet zo evident was, want ik had ook al behoorlijk last van een flinke diarree (of, zoals onze oosterburen zo bloemrijk kunnen zeggen durchfall). Ik zal niet zeggen dat dit te wijten was aan de politieke gebeurtenissen, of aan de pauselijke en bisschoppelijke uitspraken, maar helemaal uitsluiten kan ik het evenmin. In elk geval, in dezelfde week van de Volt undercover reportage over de uitzendbureaus die op simpel verzoek van de werkgever allochtonen weigeren op te roepen, was dit echt wat te veel van het goede. Laat mijn vriend nu net in Lokeren wonen, ik begrijp dus maar al te goed zijn verontwaardiging als burger van een land waar dit allemaal mogelijk is.
Want nu de flamingante strekking politiek zeer mondig is geworden blinken wij in Vlaanderen tegenwoordig bijzonder uit in een superioriteitsdenken dat bijwijlen bijzonder Duits aandoet (hoewel die daar inmiddels geen patent meer op hebben. Iedereen heeft namelijk lessen getrokken uit het verleden. Jammer genoeg de verkeerde). Wij, nijvere Vlamingen, moeizaam aan de Vlaamse Klei onttrokken, weten immers goed wat werken is. Als kerkelijk geïndoctrineerd slavenvolk hebben we immers altijd geleerd om door het stof te kruipen, deemoedig te zwijgen, en te werken voor het heil van onze lokale baron en/of geestelijke. Sterker nog, we stonden zelfs altijd collectief klaar om de broek te laten zakken, en hen aan onze genitaliën te laten rukken of ons oneerbaar te laten betasten. Want dat gaf ons het gevoel dat we tot de uitverkorenen behoorden, wie weet kon het ons zelfs een stapje hoger op de maatschappelijke ladder brengen. Zodanig dat we het zelfs een halve eer vonden ons te laten verkrachten, en onze kinderen straften als ze ons huilend kwamen vertellen dat zij hetzelfde lot hadden ondergaan. Wij hebben door onze onderwerping en onverdroten noeste arbeid likken naar boven en schoppen naar onder - een actieve welvaartstaat opgebouwd, waarvan we de vruchten het liefst voor onszelf houden. Kapers op de kust kunnen we missen als kiespijn. Niet dat we allemaal zelfzuchtige egoïsten zijn, integendeel. Als het ons geweten kan sussen, en we kunnen een kwijtschrift voor de fiscus krijgen zijn we zelfs bijzonder gulle gevers, zoals de groots opgezette mediashows van tegenwoordig telkens opnieuw bewijzen. Wij komen massaal op tegen kanker, en een tsunami of aardbeving doet ons ook altijd diep in de buidel tasten. Zo lang het maar niet al te dicht bij huis is.
Want in onze eigen scholen willen we geen Marokkaanse kinderen, en op de werkvloer staan we ook liever niet naast een Turk. In onze dorpen en steden, waar je geen 500 meter in rechte lijn kunt lopen of je struikelt over een kerk, willen we geen moskeeën. Dat imams en islamleraren uit de pot van de overheid betaald worden lokt hier straatprotest uit, terwijl de kerk en haar aanhangsels hier minimaal een half miljard euro per jaar opsouperen (een voorzichtige schatting, want het instituut wordt op geen enkele wijze onderworpen aan boekhoudkundige verplichtingen, laat staan controles). We protesteren terecht tegen de oprichting van islamscholen, maar sturen onze eigen kinderen wel naar katholieke instellingen (die in tegenstelling tot de publieke scholen vrij zijn om te weigeren wie ze willen (of beter: niet willen), en daar ook schaamteloos gebruik van maken, getuige de campings aan de schoolpoorten. De onderliggende boodschap is duidelijk: hier zijn de plaatsen schaars en uitsluitend voor uitverkorenen. Dat leidt natuurlijk enerzijds tot (katholieke) zelfverklaarde blanke elitaire scholen en anderzijds (publieke) concentratiescholen, waar op de speelplaats (en soms zelfs in de klas) meer Arabisch dan Nederlands gesproken wordt. Dat de kwaliteit van het onderwijs daaronder lijdt hoeft geen betoog, en dus lossen zelfs de grootste tsjevenhaters dat op door hun kinderen naar katholieke scholen te sturen, niet uit racisme, maar uit bekommernis voor het onderwijs van onze kinderen. Erg genoeg valt dat zelfs te begrijpen, een indicatie van hoe ver we reeds afgegleden zijn.
Ik denk dan ook dat de tijd rijp is voor een nieuwe schoolstrijd, eerder dan een nieuw schoolpact. Aangezien het vrije net toch rechtstreeks of onrechtstreeks gesubsidieerd wordt door de overheid u en ik dus, zonder onderscheid des geloofs - mag men zich afvragen wat de meerwaarde is van een vrij net naast het openbare net. Gezien de eindtermen dezelfde zijn, en we een verlicht land zijn met scheiding van kerk en staat, moet de religie stilaan eens verwezen worden naar de plaats waar ze thuishoort, namelijk naar het privédomein. Afschaffen dus, dat Vrije Net, en die scholen inlijven bij het publieke net. De vakken godsdienst en moraal zouden dan kunnen vervangen worden door een vak levensbeschouwingen en filosofie, om leerlingen op zijn minst over het bestaan daarvan te informeren, en waarbij religieuze en filosofische stromingen behandeld moeten worden zoals literaire stromingen in taalvakken. De neutrale school legt geen keuze op of neemt geen standpunt in, maar legt uit wat er bestaat. Dat hoeft voor mijn part overigens niet te betekenen dat religieuze symbolen volledig uit het openbaar leven gebannen moeten worden, ze maken tenslotte deel uit van iemands persoonlijkheid. Of het nu een tussen de borsten bengelend kruis, een keppeltje dan wel een hoofddoek is, maakt niet uit. Niet op school, maar ook niet aan het loket van het stadhuis of de kassa van het warenhuis, want daar telt alleen de dienstbaarheid en klantvriendelijkheid.
Het zou al een eerste stap zijn naar scholen die niet op basis van hun levensbeschouwing leerlingen kunnen weigeren. Dat zou op zich al leiden tot minder concentratiescholen, en in die scholen ook tot minder concentratie van allochtone jongeren (merkwaardig genoeg spreekt men over de katholieke scholen nooit in termen als concentratiescholen van autochtonen). Een gezonde mix van allerlei kleuren en gezindheden zou, zowel op school als op straat, al voor heel wat meer wederzijds begrip kunnen zorgen, en op zijn minst de mogelijkheid bieden elkaar te leren kennen, begrijpen en respecteren. Want onbekend is onbemind, zegt het spreekwoord. En de naasten beminnen, dat is dan weer het uitgangspunt van al die religieuzen, aan altaren, in kloosters en ook in scholen. En nee, ik doel hier niet op de vorm van naastenliefde waarover de heer Van Gheluwe gestruikeld is. Laat hen dus de wereld verbeteren, en bij zichzelf beginnen.
Het zou kunnen leiden tot een maatschappij waarin de burger er geen probleem mee heeft als zijn garagepoort gemonteerd zou worden door een donker uitziende man die Mohammed heet. Het zou de leverancier van die kantelpoorten het excuus ontnemen dat hij geen werknemers van allochtone afkomst in dienst kan nemen omdat de klant dat niet wil. En het zou uitzendkantoren niet verplichten zich in bochten te wringen om redenen uit te vinden waarom Mohammed niet de geschikte kandidaat is voor de job die zo geknipt lijkt voor hem, en waarvoor hij aan alle redelijke criteria voldoet. Het zou ook de mythe kunnen doorprikken dat alle vreemdelingen luiaards en profiteurs zijn, want dat zijn ze uiteraard niet.
De basis voor zon maatschappij leg je in school. Maar niet door de autochtone Vlaamse kinderen te vrijwaren van contact met de allochtonen en vice versa
Waarom elke socialist, liberaal en ecologist de plicht heeft om de mythe van een ârechts Vlaanderenâ te doorprikken
In de politieke analyses na de laatste federale verkiezingen werden de tendenzen vrijwel in alle opiniestukken unaniem geduid als: Wallonië heeft links gestemd en Vlaanderen rechts. Dat ik en met mij vele anderen daardoor als Vlaming meteen kritiekloos in het rechtse kamp geplaatst word zit me niet lekker. Wat erger is: het klopt ook helemaal niet. Maar de perceptie is wel begrijpelijk natuurlijk, als je de publieke verklaringen van enkele electorale kanonnen uit de rechterhoek goed beluisterd hebt de afgelopen dagen. De vele discussies die ik met rechtse kiezers gevoerd heb naar aanleiding hiervan waren voor mij (en soms, tot hun eigen ontzetting, ook voor hen) een openbaring
Ik zal het niet of maar erg kort over de lopende regeringsonderhandelingen hebben. Omdat vele politieke verklaringen nu eenmaal dienen om de achterban te paaien, en om de politieke tegenstanders ervan te overtuigen dat er geen cadeautjes weggegeven worden. Niettemin kan men toch zijn hand overspelen. Wie goed gelezen heeft wat de NVA de afgelopen week liet optekenen na een ultieme verzoeningsvergadering tussen Di Rupo, De Wever en de bemiddelaars, kan zich niet van de indruk ontdoen dat de sneer van De Wever naar het zakgeldfederalisme en de klare wijn niet echt inhoudelijk gefundeerd was. Want nooit eerder in de geschiedenis lag een eerbaar communautair akkoord waarmee een meerderheid van Vlamingen zich kon verzoenen (ook heel wat NVA/CD&V stemmers!), zo voor het grijpen. Dit zijn echt wel de vette vissen waar zelfs de hardcore NVA-ers in 2007 niet van hadden durven dromen. Dit pleit alleszins voor de onderhandelingstactiek en het empatisch vermogen van Elio Di Rupo. Waarom een verstandig man als De Wever zich nu tot dergelijke provocaties laat verleiden kan alleen verklaard worden door de wens van de NVA om een meer rechtse regering te gaan leiden of geheel en volledig de maagdelijkheid te bewaren door geen deel uit te maken van een regering, nog steeds een optie voor een partij die wel verandering wil, maar uitsluitend op haar eigen voorwaarden. De wetenschap dat het mathematisch haast onmogelijk is een werkbare coalitie te vormen aan Vlaamse kant zonder de NVA lijkt hen echter wat overmoedig te maken. De gesprekken tussen de onderhandelaars, en de communicatiestrategie beginnen immers meer en meer te lijken op een opbod tussen CD&V (van wie het begrijpelijk is, zij hebben immers electoraal zwaar geboet voor hun onvermogen om tot een akkoord te komen) en NVA voor de grootste ideologische zuiverheid.
NVA én CD&V zijn gemandateerd door bijna de helft van de Vlaamse kiezers, dat is niet niets. Tel bij dit aantal de stemmen op van LDD en Vlaams Belang, én Open VLD-nieuwe stijl, en je komt tot de begrijpelijke en vaak geponeerde stelling dat Vlaanderen dus rechts, Vlaams en conservatief gestemd heeft. Of dit echt zo is betwijfel ik echter.
Ik haal nog een ander voorbeeld aan om dit te illustreren. Vrijdag had in de Kamer een vooruitgeschoven bijeenkomst plaats van de Commissie Justitie. Enkele leden hadden immers bij hoogdringendheid gevraagd om te debateren over de pedofilieschandalen binnen de kerk, en ter linkerzijde én bij de Open VLD was het duidelijk dat zij vragende partij waren om een onderzoekscommissie op te richten, teneinde vast te kunnen stellen waarom deze feiten zo lang verborgen konden blijven, én waarom het gerecht nooit eerder had ingegrepen, hoewel het duidelijk was dat er hen minstens een aantal dossiers was doorgespeeld door Rik Devillé, waarmee nooit iets gebeurd is. Het lag voor de hand dat CD&V zich in alle bochten zou wringen om een dergelijke onderzoekscommissie af te wenden, en zowel opperjezuiet Torfs als Minister van Justitie De Clerck deden braaf wat van hen werd verwacht. Begrijpelijk, want de kerk is nooit veraf in de Christelijke zuil, en dat is nu éénmaal de vijver waaruit de CD&V put, zowel voor de recrutering van politiek talent als voor hun electoraat. Het imago van de kerk heeft al flink wat schade geleden, en het is dus (zonder het goed te praten) te begrijpen dat ze bij CD&V vrezen dat een doorgedreven onderzoek naar de rol van het instituut, maar ook naar de rol van de rechters en magistraten van CD&V-signatuur, heel wat mensen zich zal doen afwenden van de zuil die ermee geassocieerd wordt. Zij willen dus vooral dat er aan de toekomst gedacht wordt. Lees : het verleden liefst zo snel mogelijk bedekken met de mantel der liefde, zodat de schade beperkt kan worden.
Maar toen ik vrijdag in het Radio 1-programma De Ochtend, en vanmorgen weer in De zevende dag het NVA standpunt terzake vernam, viel ik zowat van mijn stoel (maar toch weer niet helemaal). Spreekbuis van de partij in deze materie is Sophie De Wit, een sympathieke, intelligente en innemende dame.
Het is natuurlijk verleidelijk om even mathematisch te gaan denken. Behaalde NVA in 2007 6 kamerzetels, gepuurd uit een electoraat van oude VU-getrouwen (Vlaams-Nationalisten, zeg maar), in 2010 haalden ze zowat het viervoudige daarvan binnen. Een flink deel daarvan werd geleverd door ontevreden CD&V-stemmers. Tsjeven met een sterk Vlaamse inborst, laat ons zeggen. Wanneer 75% van je electoraat bestaat uit mensen die soms al levenslang tot de katholieke zuil behoord hebben, denk je wel 2 keer na voor je die voor de borst stoot. Anders kan ik met de beste wil niet verklaren waarom een niet-confessionele partij als NVA in deze materie vrijwel hetzelfde verdedigt als de CD&V.
Beroepsmatig kom ik nogal vaak in contact met politici en hun naaste medewerkers. Maar daarbuiten ben ik een Vlaming als alle andere, met een uitgebreide vrienden-, familie- en kennissenkring. Naast R&R en filosofie ben ik gepassioneerd door de politiek, en ik lok dus bijzonder graag discussies uit met mensen die er politiek gezien een totaal andere mening op na houden dan ikzelf. Vaak doe ik dit naar aanleiding van concrete nieuwsfeiten, en de voorbije weken hebben me wat dat betreft niet op mijn honger laten zitten. Ik heb daar veelvuldig en met het grootste genoegen gebruik (sommigen zullen het misbruik noemen) van gemaakt. Ik moet toegeven dat ik zelf verbijsterd was van wat ik heb vastgesteld.
Het fenomeen Bart De Wever: heel wat mensen uit mijn ruime kennissenkring hebben aangegeven voor Bart De Wever te hebben gestemd. Ze vonden hem afwisselend integer, rechtuit, verlegen, authentiek, charmant, briljant, geestig, intelligent, soms boertig en daar kan ik me wat bij voorstellen, ik zie hem dagelijks van dichtbij bezig, en ik denk er net hetzelfde over, hij is absoluut één van onze weinige écht briljante politici. Logisch dus dat hij een stemmenkanon geworden is. Maar wanneer je de reële programmapunten begint te duiden tijdens je discussies krijg je al te vaak verbaasde, verdwaasde blikken tot antwoord. Maar dat kan toch niet waar zijn?. Wanneer de man die eindelijk eens opkomt voor de Vlaamse rechten zegt dat hij maar 1 baas heeft, en dat is VOKA, bijvoorbeeld, en je legt uit wat daarvan de weerslag is op zijn politieke programma. Wat interregionale solidariteit écht betekent. Wat de afschaffing van België, en de onafhankelijke staat Vlaanderen inhouden. Wat de splitsing van de sociale zekerheid reëel betekent. Wat het aanbod van werknemers afstemmen op de arbeidsmarkt inhoudt Dan zeggen de meeste nieuwe NVA-kiezers heel voorspelbaar dat ze het daar helemaal niet mee eens zijn (de ouwe VU kiezers natuurlijk uitgezonderd). Maar dat is politiek, en we weten dat die een groot aantal mensen onberoerd laat, wat in Brussel gebeurt laat hen koud. Maar het pedofilieschandaal in de Kerk laat echt niemand onberoerd. Wanneer je aan de mensen uitlegt wat de NVA werkelijk zegt hierover namelijk dat het belangrijker is om dergelijke schanddaden in de toekomst te vermijden dan bloot te leggen wie op zijn minst schuldig verzuim bij ernstige criminele feiten verweten kan worden (en dat zijn alle kardinalen en bisschoppen tot dusver is Harpigny, bisschop van Doornik, de enige in België die dit publiekelijk heeft toegegeven, en die vergeving heeft gevraagd voor zijn aandeel in die schuld) geloven die mensen niet dat dit werkelijk hun partijprogramma is, en dat zij hiervoor een invloedrijke stem hebben uitgebracht.
Vlaanderen mag dan al rechts stemmen, dat iedereen daarom ook rechts denkt klopt volgens mij niet. Het lijkt me eerder zo te zijn dat mensen vandaag een anti-stem hebben uitgebracht tegen het immobilisme van de voorbije jaren. Wetende dat een LDD- of VB-stem nauwelijks kans maakte op enige verandering, hebben ze deze keer alle hoop gevestigd op stijfkop Bart De Wever. Terecht of niet, daarover spreek ik me niet uit. Maar ik vind het alvast hoopgevend dat mensen die anders gestemd hebben dan ikzelf, uiteindelijk dezelfde bekommernissen en grieven delen als ikzelf. Het is dus niet omdat Vlaanderen rechts stemt dat Vlaanderen per definitie ook rechts denkt
Ook het linkse denken van Wallonië is trouwens een mythe. Daar heeft een groot deel van de bevolking al dan niet vrijwillig een PS-partijkaart op zak, en werd er massaal gestemd op de voortzetting van het clientelisme in de lokale baronieën. Wat daar links of progressief aan is heeft tot dusver niemand me kunnen uitleggen
