Opperpias Benedictus heeft het weer flink te pakken deze dagen. Was hij enkele weken terug alleen maar verdrietig – daar had die onverlaat van een Adriaenssens voor gezorgd door in zijn rapport nogal ongezouten te stellen dat geen enkele katholieke instelling buiten schot (no pun intended) was gebleven in het kinderverkrachtigsschandaal – omwille van het uitlekken van de vele vergrijpen door geestelijken (en voor wie daar aan twijfelt: niet omwille van het plegen van die feiten), deze week heeft hij zich ronduit boos gemaakt. Nu weten we allemaal dat de goede man al wat op leeftijd is, en regelmatig al eens paars aanloopt – allemaal de schuld van die goddeloze ongelovigen – wat zeker niet bevorderlijk kan zijn voor zijn bloeddruk. Hij zou het dus beter wat kalmer aan gaan doen, maar laat ‘s mans roeping nu ook zijn passie zijn. Een gokker gokt, een alcoholist drinkt, en een paus… die vervloekt en donderpreekt dat het niet mooi meer is.

Stel je voor: Het Nobelprijscomité heeft het gewaagd de prijs voor geneeskunde dit jaar uit te reiken aan Robert Edwards, de vader van de In Vitro Fertilisatie. De proefbuisbaby, zoals het in de wandelgangen al eens wat minder eerbiedig genoemd wordt. Je zou als paus voor minder van je Heilige Stoel vallen. “Een ongeoorloofde techniek”, orakelt pias Benedictus,”want een kind moet geboren worden uit een liefdevolle ontmoeting tussen man en vrouw”. En geef toe, de proefbuizen zoals we ons die herinneren uit de lessen scheikunde, die waren amper groot genoeg voor 2 vliegen om elkaar liefdevol in te ontmoeten. En nu ik er aan denk: een condoom op erectiegrootte, dat lijkt met een beetje goede wil ook wel wat op een proefbuis, en daar maakt de pias ook bezwaar tegen. Een voorspelbare (maar daarom nog niet voorstelbare) reactie dus.

Maar toch: de gezant van God op aarde, behoeder van het leven, die vindt dat wie ondraaglijk lijdt maar moet creperen uit respect voor het leven, en die miljoenen Afrikanen zich met HIV laat besmetten omdat condooms sex reduceren tot een recreatief spelletje (waar bovendien géén kinderen uit voortkomen), die bezwaar maakt tegen de geboorte van 4.000.000 kinderen uit IVF, dat komt toch wel wat merkwaardig over. Je zou net denken dat hij wat blij is met al die nieuwe zieltjes, al was het maar als potentieel speelgoed voor al zijn geestelijke ondergeschikten en ondergeschikte geestelijken. Die weten namelijk bijzonder goed hoe ze liefdevolle ontmoetingen moeten organiseren (vooral met kinderen), en schijnen daar ook bijzonder veel nood aan te hebben. Iedereen tevreden, zou ik dan denken. Wéér fout. Het gaat namelijk niet zo zeer over het verwekte leven, maar over het feit dat het nu niet de NV God en Co is die bepaald heeft welke zaadcel welke eicel mag bevruchten, maar de mens. Die zich dus op gelijke hoogte zet met God de Almachtige. Ketterij dus! Ik ben er van overtuigd dat Benedictus ‘s nachts stiekem zaadlozingen krijgt bij het dromen van nieuwe brandstapels vol ketterse wetenschappers. Maar dat een wereldvreemde sekteleider, Doctor in de Misdadige Achterlijkheid, er dergelijke denkbeelden op nahoudt moet ons niet verwonderen. Wie tot zijn sekte wil toetreden doet maar, ik lig er niet wakker van. Erger is dat gisteren in Terzake de “diepgelovige” kinderarts Chantal Corman (bovendien lid van de senaatscommissie die abortus opvolgt) in prime time én op kosten van de belastingbetaler – ook de vrijzinnige! – die achterlijke denkbeelden nog een aura van wetenschap mocht komen geven, dat gaat me nu echt te ver. Het feit dat ze stevig weerwerk kreeg van senatrice en gyneacologe Marleen Temmerman was nauwelijks balsem op de wonde. Door deze 2 tegenover elkaar te plaatsen (en ze dus de schijn van gelijkwaardigheid te geven) bewijst de openbare omroep de Vlaming geen dienst. (Voor wie het gemist heeft: check de website van deredactie.be, videozone / programma’s / Terzake, en selecteer de uitzending van 06/10/2010, en gruwel even mee).

Als liberaal en verdraagzaam vrijzinnige heb ik altijd godsdiensvrijheid gepropageerd, zij het dan niet als een publieke maar als een privé-aangelegenheid. Maar wat ik de laatste maanden allemaal aan de monden van godsdienstfanatici – en ik ben er zeker van, “gematigd” bestaat niet in geloofszaken, bij de katholieken evenmin als bij joden of mohameddanen - heb horen ontspruiten, sterkt me meer en meer in de overtuiging dat we als maatschappij moeten ingrijpen tegen het publiekelijk spuien van dergelijke nonsens voor het te laat is. In een maatschappij die het negationisme terecht strafbaar maakt, en waar we een centrum hebben dat als waakhond dient tegen discriminatie, mogen we niet tolereren dat creationisme en kerkelijk of historisch revisionisme onder de vrijheid van meningsuiting vallen. Religie is door haar aard sowieso de natuurlijke vijand van het vrij onderzoek en wetenschappelijke methodes. Ergo, ook van de vrije meningsuiting. Het wordt dus tijd dat alle weldenkende politici, over alle partijgrenzen heen, zich bezinnen over wetsvoorstellen “tegen de ontkenning van de historisch aantoonbare feiten” en “tegen de ontkenning van wetenschappelijk bewezen waarheden”. De gedachten zijn vrij – in tegenstelling tot de feiten - maar dan enkel binnenskamers. Wie in het publieke domein verklaringen aflegt die in strijd zijn met de menselijke waardigheid, geschiedenis en/of de wetenschap zou verplicht moeten worden zich enkel aan feiten te houden. Bewuste desinformatie of het verdraaien van de feiten zou dan beschouwd moeten worden als een misdrijf, en bijgevolg bestraft moeten worden.

Na meer dan vijfhonderd jaar kerkelijke inquisitie wordt het tijd dat de vrijzinnigen de rollen eens omdraaien, al was het maar ter compensatie voor al die briljante geesten die op brandstapels om het leven gekomen zijn. Wat mij betreft hoeft de paus zelfs niet werkelijk geroosterd of gegrilld te worden.

Bengelen aan een stevig touw is ruim voldoende…

Nagarjuna 07-10-2010

08-10-2010 om 16:30 geschreven door Nagarjuna  

Ik wil eerst en vooral stellen dat ik geen nationalist ben, en nog nooit in mijn leven “De Vlaamse Leeuw” of “Vliegt de Blauwvoet” heb aangeheven. Ten tweede ben ik er van overtuigd dat nationalisme niet per definitie rechts of fascistisch is. Vaak groeit nationalisme uit frustratie omwille van jarenlange onderdrukking van een bevolkingsgroep door een andere, en de strijd tegen onderdrukking is altijd en overal legitiem, of je nu Koerd, Palestijn, Catalaan, Ier of – welja – Vlaming bent. Vooral in ons land wordt Vlaams-Nationalisme gemakshalve geassocieerd met collaboratie, Nazisme, en allerlei donkerbruin gedachtengoed. Dat er hier een extreem rechtse partij rondloopt die dat gedachtengoed inderdaad aankleeft én zich profileert als Vlaams-Nationalistisch, is echter geen excuus om iedereen die streeft naar een verregaande vorm van autonomie voor Vlaanderen over dezelfde kam te scheren. Er bestaat wel degelijk een historische oorzaak voor het ontstaan van het Vlaams-Nationalisme, namelijk het gedurende vele decennia miskennen van de Vlaamse taal en cultuur in bestuurs-, onderwijs- en rechtsaangelegenheden. Het “Vlaams” was immers de taal die boeren en fabrieksarbeiders onderling spraken, en gezien die eerst geen, en daarna slechts mondjesmaat stemrecht verwierven, moest de Franstalige bourgeoisie nauwelijks of helemaal geen rekening houden met hen. En wie nu meewarig het hoofd schudt, en denkt dat dat al lang geleden is, moet ik toch even wakker schudden. Mijn eigen vader – nu 75 – moest in de jaren ’50 en ’60 in het bedrijf van zijn werkgever – gelegen in Zaventem, en dat is toch Vlaanderen – als Vlaming al zijn bevorderingsexamens afleggen in het Frans, nota bene bij ingenieurs die zelf Vlamingen waren. Franstaligen moesten die testen echter niet in het Nederlands afleggen. En in het Brussel van de jaren ’70 – remember Nols? – was het als Vlaming quasi onmogelijk om in je eigen taal bediend te worden op het stadhuis. En als het van het FDF van Maingain afhing zou dat vandaag nog steeds zo zijn.

Dat we vandaag in Vlaanderen alle onderwijsniveaus in onze eigen taal kunnen volgen, dat de Vlaamse overheid in het Nederlands bestuurd wordt, dat we in onze eigen taal terecht kunnen in het leger, of in onze eigen taal berecht kunnen worden, danken we dus aan de pioniers die gestreden hebben voor de erkenning van onze taal. Ongetwijfeld zaten daar individuen tussen voor wie het niet alleen om taal en cultuur ging, of die na jaren onderdrukking door Francofonen droomden om de rollen om te draaien. Maar het gaat niet op hen allemaal voor te stellen als Duitsgezinde collaborerende fascisten en communistenhaters.

Bart De Wever is zowat de favoriete schietschijf van de Franstalige media in ons land (en inmiddels ook daarbuiten, gezien men zich in het buitenland voornamelijk informeert via onze franstalige pers). Dat de grenzen van de welvoeglijkheid daarbij meestal met de voeten getreden worden, daar kijken we inmiddels zelfs niet meer van op. Maar de reportage van vorige week, waarbij zelfs het graf van zijn vader een rol te spelen kreeg, daar moesten zelfs bepaalde Waalse journalisten en profs even van slikken. Het doet de vraag rijzen of er bezuiden de taalgrens dan echt geen enkele vorm van journalistieke deontologie bestaat, maar dit terzijde. Wat ik vandaag zelfs in Vlaanderen door Vlamingen heb horen zeggen over De Wever, dat kon echter ook tellen. Wispelturig, onbetrouwbaar, nooit tevreden, onverantwoordelijk avonturier… dat waren nog de meest beschaafde uitdrukkingen. Waar komt die wrevel vandaan?

Om te beginnen is er het electorale succes. De NVA is met stip de grootste partij van Vlaanderen geworden, en dat nauwelijks 7 jaar nadat de partij verrees uit de as van de toch wat marginale Volksunie. Eerst met slechts één verkozene, Geert Bourgeois. De steile opgang die de partij onder de leiding van Bart De Wever heeft gemaakt, heeft de politieke concurrentie pijn gedaan. Ter rechterzijde, vanzelfsprekend, waar VB en LDD in de klappen deelden, maar vooral in het centrum, waar CD&V de grootste electorale opdoffer uit haar geschiedenis moest incasseren. Uitgerekend nadat het enkele jaren in kartel met de NVA was opgekomen. Met amper 6 verkozenen in de kamer woog de NVA zo zwaar door op de koers van de CD&V dat die partij het einde van het kartel eigenlijk niet kón overleven. Het origineel is immers altjid beter dan de kopie. Nochtans verkondigt NVA in haar programma dingen die door zowat 80% van het vlaamse kiespubliek onderschreven worden: een uitgebreide staatshervorming, met meer bevoegdheden voor de regio’s, én responsabilisering voor de eigen inkomsten en uitgaven. Zelfs Groen en SPA - en dat wordt wel eens vergeten - hebben dit onderschreven in de resoluties van het Vlaams Parlement. Het is dus niet overdreven te stellen dat de wil van de Vlaamse kiezers (met uitzondering van de 2% die voor PVDA+ of LSP hebben gestemd) op zijn minst in de richting van confederalisme gaat. De kritiek aan Vlaamse zijde moet dan ook eerder gezien worden in de politiek opportunistische hoek dan in de inhoudelijke: de struikelstenen die De Wever en zijn kornuiten hebben doen besluiten om de stekker er uit te trekken zijn voor de andere Vlaamse partijen rond de tafel immers even onverteerbaar als voor de NVA zelf. De sneren die Gennez, Beke en Van Besien richting De wever sturen zijn dus niet helemaal geloofwaardig.

Ten opzichte van 2007 is er immers een immens verschil. Leterme wou kost wat kost premier worden, want hij voelde zich gelegitimeerd door 800.000 voorkeurstemmen. Daarvoor moest hij toegevingen doen die voor zijn - inmiddels ex - kartelpartner onaanvaardbaar waren. Het resultaat was zowat de slechtste regering die dit land ooit gehad heeft, een regering die de facto nooit geregeerd heeft, en waar de ene stoelendans de andere herschikking heeft opgevolgd. De Wever is niet geinteresseerd in een ministerportefeuille, al beseft hij ten volle dat – indien zijn partij deel uitmaakt van een regering – hij onmogelijk aan de kant kan gaan staan. Zijn punt is dat hij gelegitimeerd is door een grote meerderheid van Vlaamse kiezers om een programma uit te voeren, niet om een postje op te eisen. Zijn electorale machtspositie doet hem ook beseffen dat hij momenteel incontournable is aan de onderhandelingstafel, en dat hij dus beter geen akkoord maakt dan een halfslachtig, dat de principes van de staatshervoming en de responsabilisering van de regio’s uitholt.

De nijd en zenuwachtigheid van de Franstalige onderhandelaars is dus te begrijpen, want ze beseffen dat De Wever niet onderhandelt in functie van een ministerpost, maar in functie van een programma. En hoe toegeeflijk en charmant ze zich aan de Vlaamse TV-kijker ook mogen tonen, in de RTBF-studio’s hoor je hen een heel ander discours afsteken. Nu begrijpt Bart De Wever erg goed Frans, en hij kijkt voldoende regelmatig naar de journaals en duidingsprogramma’s van de RTBF om te begrijpen dat de “schijnbare toegevingen” die het franstalige front doet in feite slechts zoethoudertjes zijn, waarbij het er op aankomt de Vlaamse publieke opinie te doen geloven dat zij echt wel tot op het bot gegaan zijn, maar dat het voor Bart De Wever nooit genoeg is. Maar wat ter tafel lag was inderdaad niet van die aard om de regio’s te responsabiliseren voor hun financieel beleid. Laat dat nu net het breekpunt zijn voor de NVA. Door - na 4 maand oeverloos palaveren zonder garanties - de stekker er uit te trekken heeft Bart De Wever gedaan wat elke politicus zou moeten doen (en wat bijvoorbeeld ook Alexander De Croo heeft gedaan op federaal niveau): Als een “onderhandeling” verwordt tot een uitrookmanoeuvre om de tegenstander murw en toegeeflijk te maken, zonder enig uitzicht op een oplossing, kan je inderdaad beter géén akkoord hebben dan een snel in elkaar gedraaid document dat uitblinkt in vaagheid.

Ik heb nog nooit voor NVA of De Wever gestemd. Ik behoor namelijk tot die 20% die gematigd links stemmen. Maar als rechtgeaard democraat leg ik me neer bij de meerderheid, ook als die niet mijn mening vertolkt. En bij de arresten van het Grondwettelijk Hof, bijvoorbeeld over de onwettelijkheid van de kieskring BHV. Het is toch wel bijzonder sterk dat de Franstalige onderhandelaars nu al sinds mensenheugenis proberen allerlei compensaties te verkrijgen voor de splitsing, terwijl zij daar de facto het Vlaamse territorium trachten te annexeren. Of dit reeds gedaan hebben, getuige de burgemeesters die het vertikken om Nederlands te spreken op hun gemeenteraden. In Vlaanderen, nota bene.

Het enige wat je Bart De Wever kunt verwijten is dat hij consequent is, en geen toegevingen doet op wat voor hem echte breekpunten zijn. Het mandaat dat hij van de kiezer gekregen heeft – ook die kiezer die niet voor hem gestemd heeft, maar bijvoorbeeld voor LDD, VB, CD&V en in mindere mate voor VLD – is immers duidelijk. De Vlaamse kiezer wil een verregaande staatshervorming met responsabilisering van de regio’s. De Wever vertegenwoordigt aan de onderhandelingstafel dus de opinie van ruim 75% van de Vlamingen. In een land waar het de gewoonte is om akkoorden te maken die alleen tot doel hebben om een regering een regeerperiode te helpen overleven is het ongezien dat de grootste partij zijn electorale achterban gebruikt om veranderingen af te dwingen die verder reiken dan de volgende verkiezingsdatum.

Dat werd hoog tijd.

Nagarjuna 04-10-2010

05-10-2010 om 09:22 geschreven door Nagarjuna