De avonturen van een straatmuzikant in de Wetstraat
25-06-2009
Sprakeloos
Je zou het niet meteen verwachten van een door de wol geverfde straatzanger/seriewoordenaar als ik, maar ik geef het toe. Zelden hiervoor heb ik het meegemaakt dat een nieuwsfeit mij met verstomming sloeg. Integendeel, je kon het zo gek niet bedenken (van dioxinecrisis tot bankencrisis, de heiligverklaring van kopermijnbaas Boudewijn, de Roomse recuperatie van de eerst uitgespuwde Damiaan) of binnen de kortste keren had ik een gevat schimplied dan wel een vlammend protestlied klaar, dat ik dan met een sardonisch genoegen uitspuwde naar de Wetstraatpassanten. Maar nu heb ik zelfs ik - geen woorden voor wat ik de laatste dagen heb zien gebeuren.
Dat mannetjes die te oud geworden zijn om in bomen te klimmen zich vergalopperen aan hun eigen tanende vermogens, dat gebeurt dagelijks, en de gevolgen daarvan worden meestal breed uitgemeten in de paginas van Het Laatste Nieuws. Die pulp heb ik echter uitsluitend in huis als ik geen geld meer heb voor fatsoenlijk toiletpapier (tijdens recesperiodes, bijvoorbeeld), bijgevolg word ik zelden of nooit met deze faits divers geconfronteerd, en ik kan niet zeggen dat dit me spijt. Maar dinsdagmorgen ik was nog volop bezig met het opzetten van mijn draaiorgeltje en het uitproberen van mijn nieuwe aanwinst, een mechanisch dansend aapje op zonne-energie (made in China met behulp van kernenergie) werd ik zowaar van het trottoir gelopen door de cameraploegen van de VRT, zo gehaast waren zij om bij de 16 te komen. Is Van Rompuy gevallen of zo? riep ik hen na, terwijl ik van mijn verbazing lag te bekomen. Maar ik bedacht meteen dat dit al zo lang verwacht was dat er nooit zon haast bij kon zijn, het verrassingseffect zou immers nihil zijn, en primeurs haal je nu eenmaal niet met nieuws dat al zes maand dagelijks voorspeld wordt. Nee, de Karel! gaf de kabelsleper me nog mee, net voor hij over de drempel van de ambtswoning onzer haikudichtende premier struikelde. De liberalen hebben de stekker er uitgetrokken stelde ik met genoegen vast, en ik scherpte reeds mijn potlood om een loflied op Karel De Gucht te schrijven, en tegelijkertijd de tsjeven er nog eens goed van langs te geven (ik weet immers dat liberalen zeer vrijgevig kunnen zijn als je hun lof zingt, maar nog meer als je de tsjeven door de mangel haalt). Maar net op dat moment liep een duidelijk mistroostige Caroline Gennez voorbij, en ik dacht haar even op te monteren met een spits Goed hé, van de Karel, nu kunnen jullie er federaal ook bij. Sindsdien weet ik hoe hard ex-tenniskampioenes kunnen uithalen met hun forehand. Helaas begreep ik ook snel de draagwijdte van mijn pijnlijk misplaatste opmerking.
Karel Van Miert, boerenzoon uit een oerkatholiek nest, verworden tot Rode Leeuw, kopman van de Vlaamse Socialisten, en uiteindelijk tot de sterkste (en moedigste) man van de Europese Unie, is niet meer. De architect en bezieler van de overgang van biefstukkensocialisme naar een open en brede sociaal-democratische beweging, is op 67-jarige leeftijd bezweken aan een hartstilstand. Een hart waarop de littekens van Agusta en het bijhorende verraad nog duidelijk zichtbaar waren. Voor de industriële grootmachten was hij de stroman van de Russen, en voor de stamboomsocialisten was hij te liberaal. Maar in de anti-rakettenbetogingen waarin ik in de vroege jaren '80 heb meegelopen, stapte hij steevast vooraan. De laatste jaren was hij wat verbitterd, maar recent nog getuigde hij in Terzake 09 van een nimmer falend inzicht, en een ongetemperd analytisch vermogen. In de boomgaard waarin hij zo graag werkte om tot rust te komen is hij nu ironisch genoeg tot eeuwige rust gekomen.
Maar een ongeluk komt nooit alleen. Ik zit hier nog volop te bekomen van het nieuws van Karel zijn overlijden, als de radio ijskoud meldt dat Yasmine, zangeres en presentatrice bij de openbare omroep, een einde aan haar leven heeft gemaakt, net 37 jaar jong. Gebroken hart. Dat je daaraan kunt sterven weet ik al sinds de tijd dat de dieren nog spraken, en - voor de jongere lezers onder u - van toen Humo nog een toonaangevend weekblad was onder de begeesterende leiding van Guy Mortier. Daarin schreef ene Marc Mijlemans desparate stukjes poëzie over zijn vrouw C., die aan een hersenbloeding overleden was, en anderhalf jaar later door haar man gevolgd zou worden in de dood. Nu is mijn eigen hart inmiddels zo vaak gebroken geweest dat het als Lego-bouwdoos op de markt gekomen is, maar net daardoor besef ik dat in het leven niets voor altijd is, en dat je vroeg of laat wel weer overeind krabbelt. Net die wetenschap maakt het bewust beëindigen van zon absurd jong leven dubbel triest. Yasmine had niet hoeven te sterven, als er maar iemand geweest was die haar had kunnen doen inzien dat er na elk dal nieuwe toppen voor je liggen. Dat ze dit zelf niet meer kon bewijst dat ze de voeling met de realiteit kwijt was. Haar bovenmatige bewondering voor - en identificatie met - de duisternis van Leonard Cohen, gecombineerd met haar onvermogen om zijn diepgang te evenaren is ook schrijnend, want ze heeft het zeker geprobeerd. Haar verdienste is dat ze de transformatie van discohuppeltrien naar zelfbewuste chansonnière maakte, haar tragiek was dat ze door de echten toch iets te licht bevonden werd. Het presenteren van een programma als "De rode loper" was niet van aard om hen van gedacht te doen veranderen. Maar haar outing als lesbienne, en daarna haar huwelijk, mogen in kneuterig Vlaanderen, bijna 40 jaar na Will Ferdy, nog steed baanbrekend genoemd worden.
Karel en Yasmine, mogen jullie allebei jullie verdiende rust en vrede vinden, en elk apart om verschillende redenen voortleven in onze harten als lichtende voorbeelden van integriteit. En speciaal voor jou, Yasmine, ben ik ergens toch blij dat je lijden voorbij is, maar ik blijf het absoluut zonde vinden dat je geen andere weg meer zag dan diegene die je gekozen hebt.
En nu, waarde lezer, kan ik niet anders dan Time out of Mind van Dylan in de CD-lade te stoppen, vermoedelijk de allerdonkerste plaat ooit gemaakt. Ter nagedachtenis van de talrijke vrienden, vriendinnen, mentors en volgelingen die al uit mijn eigen leven verdwenen zijn Dit wordt een zeer moeilijke nacht.
