De avonturen van een straatmuzikant in de Wetstraat
10-06-2009
Alea jacta est
De teerling is geworpen. Keizer Kiezer heeft het zo beslist. Dat de teerling naar de nering gezet moet worden weet hij al, de uittredende minister-president heeft daarover geen twijfel laten bestaan. Want wees nu eerlijk, het is niet omdat iedereen vindt dat je op George Clooney lijkt dat je jezelf daarom sterallures moet aanmeten. Neen, de Kiezer Zonder Kleren weet perfect wat hij wil, en wat hij van zijn Keizer In Maatpak mag verwachten. In tegenstelling tot de man met wie het anders ging worden (en natuurlijk bleef alles hetzelfde) zal met deze man alles hetzelfde blijven (en wie weet hoe anders dat zal zijn?). Natuurlijk is de tocht lang, maar de gids is ervaren. Zij het dan niet zozeer in het politieke bedrijf dan wel als coach in het bedrijfsleven. Het prototype van de echte manager. Pragmaticus in hart en nieren, charmant, humoristisch, innemend en joviaal. Vriend en vijand zijn het erover eens. "Gij hebt dat perfect gedaan, Kris", orakelde zelfs Dirk in al zijn onschuldige eerlijkheid. Zo perfect dat de Antwerpse kiezer meteen overtuigd was dat Dirk het niet perfect gedaan had. Maar natuurlijk weten we hoe de Antwerpenaars denken, we kennen immers hun burgemeester. En hun net-niet-burgemeester. Zijn ze in Leuven toch wel beter af, denk ik dan... Kortom, om terug bij de les te komen, die Kris, dat is toch echt wel oer-vlaamse degelijkheid. En zeggen dat hij de vorige keer niet eens verkozen was. Integendeel, diegenen die wèl verkozen waren moesten een stapje opzij zetten omdat visionair Yves reeds vooraf wist dat zijn tijd beperkt was tot vijf minuten. Het zegt veel over het altruïstisch karakter van Yves dat hij de politieke moed had om onverwijld zijn opvolger bij Unizo weg te kapen om hem klaar te stomen voor het Grote Werk. Zo heeft die man toch één verdienste waarop hij prat mag gaan...
Trouwens, over Vlaamse Degelijkheid gesproken, die Bart kent er ook wat van. Hij is dan ook de op één na slimste mens van Vlaanderen. Een man uit één stuk (en wat voor een stuk!), die na enkele jaren op de wachtlijst nu eindelijk voor vol aanzien wordt. Goed gevuld alleszins, maar er kan altijd nog wel een pak frieten bij (die andere oud VU-er, Geert, is dan weer helemaal leeggelopen, ongetwijfeld een voorafspiegeling van zijn kiesresultaat). Roffel de trom en blaas de klaroen! Hier is de Redder Des Vaderlands! Wat de vader van Yves daarover denkt weet ik overigens niet, want die zijn wieg stond niet in Vlaanderen. En voor Bart is het duidelijk. België is gebarsten, en in Wallonië kunnen ze nu ook barsten, wat hem betreft. Maar, zo zegt Olivier, met hem weet je tenminste waar je aan toe bent. Hij is immers een echte Vlaming, dan weet je dat die er op uit is je met haar en huid te verslinden. Die anderen, die weten niet wat ze zijn. Als het hen zo uitkomt worden ze net zo goed Waal, zoals die Patrick die nu de kamer voorzit.
Dan die andere Bart. Handpop van Guy. Een echte middenstander, die denkt dat in het leven alles te koop is. Zelfs de broodjesverdeler van Jean-Marie. Nu moet je geen insider zijn om te weten dat Jean-Marie graag een broodje aap lust, dus dat doe je die man niet aan. Heeft die net zijn privé-detective betaald, en moet hij die weer overuren laten maken om achter uitkoopcontracten aan te gaan. Terwijl hij het al zo druk heeft met campagne voeren. En zijn nieuw Mest Actie Plan voor te stellen. Ik vroeg me al af waar die man toch al die drek blijft halen, maar dat is inmiddels duidelijk. Bart weet het nu ook, maar wie wind zaait zal stront oogsten, zo luidt het gezegde. Exit Bart, enter Guy. Eventjes maar, want Berlijn wacht. Een andere Guy dan maar naar het voorzitterschap laten hengelen. Benieuwd wat daar van komt.
Caroline dan. Lijzige Limburgse tenniskampioene, verkast naar Mechelen ter eliminatie van Anissa (wiens socialisme er naar eigen zeggen in bestond om al eens samen met het plebs een sigaret te roken). Een harde tante in een minzame vermomming. Een vrouw met kloten, als het ware. Waar ze van Louis al eens een schop onder krijgt, zeker als ze notoire anti-syndicalisten binnensmokkelt in de partij. Gelukkig kan ze bogen op haar ervaring als het er op aankomt de bal terug te kaatsen. Zo heeft ze alsnog toch nog de overwinning binnengehaald. De peilingen zijn verslagen, en hangen nu uitgeteld in de touwen.
In tegenstelling tot Filip, die wel kletsen gekregen heeft, maar toch ook gewonnen heeft, want dankzij hem heeft het nationalistisch gedachtengoed - weliswaar zonder de racistische connotaties, maar daar gaat het nu even niet over - nu ingang gevonden in Vlaanderen. De leeuwenvlag ligt klaar, ze moet nu enkel nog in Vlaamse grond geplant worden. Ondertussen zijn zijn plakploegen druk in de weer met het verspreiden van affiches "Het VB dankt de kiezers van de NVA".
Ach, we zouden zowaar ons Mieke nog vergeten. Rots in de branding bij Groen!, en in die hoedanigheid erg opvallend in deze campagne. Ze was namelijk de enige op haar lijst die al wat ontgroend was. Dit in tegenstelling tot al die andere kandidaten die groener kleurden dan ik ooit eerder heb gezien. Vooral achter de oren dan.
