We hebben goed geslapen deze nacht maar we worden toch nog altijd vroeg wakker.
Na een eenvoudig ontbijt hier in de hostel zijn we naar de bushalte gewandeld , om van daaruit naar het grote busstation te rijden. Van daaruit zijn we met een andere bus, in twee uur en een kwartier, tot Finisterre gereden,.
Een mooi traject, aan een kant het water en aan de andere kant rotsen met daartussen of daarvoor mooi verzorgde huizen met meestal nog dat gebouwtje om mais te drogen.
Alleen de bovenkant van de omgeving zag er maar somber uit en het begon zelfs wat te regenen.
Maar eens daar hebben we van geen nattigheid meer geweten en tegen de middag scheen zelfs de zon.
We kwamen dan wel aan in Finisterre, naar het echte einde moesten we zelf nog 3 km stappen... een heel mooi eindpunt van onze tocht met de 0,00 kilometerpaal en onze allerlaatste stempel.
En op deze allerlaatste caminodag werden we nog aangenaam verrast met het onverwachte, blije weerzien van vroegere, soms heel vroegere, tochtgenoten; twee Mexicaanse nichtjes, de Gentse Fien en de Nederlandse Nico.
Bij aankomst terug in Santiago, hebben we meteen onze tickets voor morgen, naar Porto, gekocht.
Dus hier eindigt ons Santiago-avontuur... Al kostte het soms wat moeite om het dagverslag nog te schrijven...het feit dat jullie daardoor zo met ons meegeleefd hebben, is mijn grootste voldoening. Heel erg bedankt daarvoor en voor de vele aanmoedigende reacties.
Dag 116: O Pedrouzo - Santiago de Compostela 20 km
Vanmorgen, stipt om zes uur trokken we de hoteldeur achter ons dicht. In het schijnsel van de volle maan begonnen we aan onze,en voor het merendeel van de pelgrims voor een achter ons, de allerlaatste etappe.
Sommigen, waaronder onze tochtgenoot Pascal, stappen letterlijk tot het einde van de aarde nl. Finisterre, nog zo'n 100km verder tot aan de Atlantische Oceaan.
Het parcours was weer erg mooi, zoals de laatste dagen, en er moesten ook nog wat hellingen genomen worden. Maar het ging allemaal zeer vlotjes en rond 12 uur stonden we voor DE kathedraal.
En hoe voelde dat ? ... Wel we wisten niet goed wat te zeggen... we waren wat sprakeloos,... in tegenstelling met de uitbundigheid van de jongeren ... we slikten onze emotie weg, snoten onze neus en pakten elkaar eens goed vast.
Er stond een massa aan te schuiven voor de mis in de kathedraaal. Daar geraakten we onmogelijk nog binnen.
Daarom zijn we maar onmiddellijk naar het Compostelagenootschap gegaan voor ons "diploma" en werden we op de koffie uitgenodigd bij de Nederlandse vrijwilligers, die daar alles in goede banen proberen te leiden.
Op het toeristenbureau haalden we een stadsplan en
kregen we informatie over de busdiensten i.v.m. onze verplaatsingen naar Finisterre en Porto.
Daarna was het afscheid nemen van Pascal en namen onze intrek in een net hotelletje in een van de drukke straatjes vol souvenirswinkeltjes, die wij namiddag ook afgeschuimd hebben.
Maar eerst bezochten we de kathedraal. Indrukwekkend, gouden hoofdaltaar met het beeld van Sint-Jacobus, dat je langs een speciale doorgang langs achter kan aanraken, zelfs omarmen.
Om halfacht vanavond ben ik er naar de pelgrimsmis geweest. En steeds zag je nog handen langs het hoofd van Saint- Jacques verschijnen. Voor de mis begon, riep de priester de namen van de landen af, vanwaar vandaag pelgrims waren toegekomen. Paul is niet meegeweest. Het geslenter in de stad was hem wat veel geweest. Hij heeft ondertussen kaarten geschreven.
Morgen gaan we dus met de bus, heen en terug naar het einde van de wereld. En overmorgen verhuizen we naar Porto en over-overmorgen ... gaan we vliegen!
Gelukkige pelgrimsgroetjes,
Het snurkconcert hebben we gehad!!!
De nacht werd in stukjes aan elkaar geslapen en het was vroeg ochtend.
We hoefden ons echter niet te haasten en na een ontbijt weer in een bar in de buurt, zijn we rond halfacht beginnen te stappen.
Het was een frisse ochtend maar de zon was al van de partij. Het weer kreeg op de computer een 9 op 10.
De camino slingerde zich weer door een mooie omgeving, maar door het parcours,vaak door holle wegen of bossen,kregen we niet die grandioze vergezichten. Het was gewoon heel aangenaam wandelen.
Het was soms wel druk op de weg en ook op de rustplaatsen. De fietsers razen de opgeschrikte wandelaars voorbij. Dat is minder prettig.
Namiddag werd het tamelijk warm en ik geloof dat we daardoor nog beter de eucalyptus konden ruiken.
We doorkruisten eucalyptusbossen met kaarsrechte, slanke bomen van wel 40 m hoog. Echt indrukwekkend.
Onze tocht eindigde vandaag in een echt hotel. Het bed is opgemaakt ,hebben weer echte handdoeken, een eigen badkamer en we slapen met ons drie ( voor de laatste keer) op een kamer, die niet snurken!!!
Morgen wordt het de slotetappe, de apotheose van een onvoorspelbare maar onvergetelijke onderneming.
Daarover en over het verdere verloop breng ik morgen verslag uit.
