Na een mix van productiviteit en luiheid in het weekend, zijn we alweer klaar voor een nieuwe brok lectuur. Alvorens ik heb over Segezha zal hebben, nog wat ander blabla.
De voorbije weken ben ik vruchteloos op zoek gegaan naar 'krossovki', ofte platte ietwat sportieve schoenen type Assics of Adidas. Mijn bontgevoerde schoenen zijn er bijna helemaal aan en om de een of andere reden deed mijn rechtervoorvoet pijn als ik hakken aandeed. het lang genoeg zoeken en niet vinden (te groot, te klein, te lomp, te veel bedrukking...) zorgt ervoor dat de pijn vanzelf overgaat, dat ik geen krossovski meer wil en dat ik gewoon weer op mijn geliefde hakken kan rondhuppelen. Op propere stoepen en paden dan nog, Wat een luxe!
Iets waar ik wel nog letterlijk honger naar heb, is pizza. Volledig op zn Russisch had Dasja beloofd ons uit te nodigen voor Pasen. Zoals jullie weten was ik op Pasen niet bij Dasja, maar bij Elin en Liiza. Dat komt omdat de plannen veranderd waren en we plots op zaterdag op stap gingen.. om pizza te eten. Een eeuwigheid geleden, dus met de volle goesting. Tot een van ons besloot dat ze die week nog pizza had gegeten en pannenkoeken wou. Wat ga ik blij zijn als ik in mijn geliefde Belgie gewoon weer ga kunnen afspreken op die dag, om dat uur om 'een frietje te steken' en dat dat dan ook allemaal verloopt zoals afgesproken. Mmm frieten..
Dat de lente in het land is (voorbije zondag met regen en stormwind even buiten beschouwing gelaten), heeft blijkbaar ook zijn invloed op de dranklust van sommigen. Gisteren op weg naar huis ging ik echt een wandelende bierwalm voorbij op een bepaald moment. Dat deed me denken aan vorige week, toen laat op de avond ineens doef doef doef op de deur weerklonk, waarna Ruslan - een van de pokerjongens die ik al een eeuw niet meer had gezien - letterviel binnenviel met de woorden "Komt ge drinken?" "Pardon?" De mens had duidelijk al wat achterover - er werd n verjaardag gevierd - en ze hadden blijkbaar besloten dat ze wat vrouwelijk gezelschap nodig hebben. Toen Lena en ik vriendelijk bedankten, stelde hij zelf voor "Als jullie dat liever hebben, kan ik ook naar hier komen". Not. Toen hij weg was, moesten we toch effe bekomen van de shock. Nog een shock was Misja dit weekend. Terwijl we vrolijk aan het Russisch baseballen waren (i.e. zonder honken, maar met een tegenoverliggende lijn waarover je heen moet en dan terug en ook al klop je naast de bal, het telt als een slag en je mag beginnen lopen. Maak het vooral niet te moeilijk...) kwam die van ergens achter tevoorschijn met een gans vuile broek en de woorden "eeeeeeeeeee waar zijn de mannen hier, sinds wanneerd spelen vrouwen voetbal?" Ja... Ik vond Misja aanvankelijk een toffe gast, maar het holebi-verbranden-idee, het feit dat hij 8u opstaan VROEG vindt om te gaan werken en om 20u s avonds met zatte botten in het rond lalt, is toch een beetje teleurstellend. Ik zie opvallend vaak koppels op straat waarvan ik denk "die passen nu toch echt voor geen meter bij elkaar", maar als je hier een tijdje woont, besef je dat het waar is: een man die niet drinkt met een job is een goede man. Die moet je hebben en eten voorschotelen, 3x per dag. Dat is dan 'ok' om mee te leven blijkbaar en moet niet je trouwste zielsverwant zijn. A way of life, die niet de mijne wordt hopelijk. Soit, ondanks de dwaze regels deed het deugd om nog eens in openlucht aan wat sport te doen.
Segezha dan. Zoals gezegd, een kleine stad waar op zich wenig te beleven valt. Ik kan me niet voorstellen dat er in Belgie een stad zou zijn met 30.000 inwoners dat maar 1 kruispunt heeft met verkeerslichten. Wel in Segezha, de stad die bestaat uit een nieuw deel met de typische sovjetblokken en een oud deel met oude houten huizen en onverharde wegen. Rondom liggen een papierfabriek, een aluminiumfabriek en nog een bedrijf dat met vee te maken heeft denk ik, wat ervoor zorgt dat er altijd 'een fris windje' waait door de stad, met een geurtje aan zeg maar. De dominante geur van de papierfabriek varieert van bloemkool, naar bloemkool met veel peper tot rotte eieren. Vera's broer werkt er, dus we mochten een kijkje nemen. Wel eens cool, maar niet zo bijzonder. Dat was al de 2de dag. De eerste dag was heel hectisch. we moeten vroeg naar school, waar alle kinderen tijdens elke pauze lopen en krijsen op de gang. T zou bij ons niet waar zijn, of ben ik al te lang niet meer in een school geweest? Het middelbaar en lager zitten ook in hetzelfde gebouw, van klas 1 tot 11. Het niveau Engels was overal belabberd laag. Dat heeft enerzijds te maken met het tekort aan leerkrachten (wie engels kan, blijft niet in zo'n gat hangen), maar ook met de motivatie van de leerlingen. zo vond ik het 5e leerjaar beter dan het 5e middelbaar. Tussen onze gesprekken met de leerlingen werden we klas in klas uit geloodst, want we moesten en zouden alles gezien hebben in en rond de school. De juf van het 2e leerjaar had de meeste uitleg klaar over hoe ze lesgaf en wat haar kindjes allemaal al geknutseld hadden, wel lief. We werden natuurlijk ook bedolven onder de tekeningen en 'cadeautjes', jaja, de kindjes wisten het 'hoog buitenlands bezoek' wel te apprecieren. De lessen duren tot 13u (zelfs in het middelbaar, en ze hebben dan wel geen krokus of paasvakantie, hun grote vakantie begint in juni), dus nadien is er tijd voor ontspanning. Naar aanleiding van 9 mei "dag van de overwinning" had 1 vd leerkrachten een presentatie gemaakt over WOII, gevolgd door een kooroptreden. Vika en Vera vonden dat we ons nog overal moesten fotograferen (een lievelingsbezigheid van de russen), dus gingen we even buiten te stad aan de rivier zitten. Twas nog niet genoeg geweest, dus nadien gingen we ook nog eens naar nonkel Vova, die zijn fotostudio heeft. Een drukke dag dus, waarna het gezellig thuis vertoeven was bij Vika, bij een maaltijd met liefde bereid door knorrende oma (ze wilde niet op de foto met haar grijzend haar, dus heeft ze het mijne maar op haar hoofd gelegd.. ik heb me kapotgelachen). De tweede dag was wat rustiger, met een gewone lesdag zonder ceremonie achter, een wandelingske langs alle mogelijke monumenten van de stad, een bezoek aan de papierfabriek en tenslotte het Cultuurhuis waar een of andere rommelmarkt in doorging en in de tentoonstellingsruimte allerlei poppetjes an ander handwerk tentoon stonden. Het had evengoed een souvenirwinkel kunnen zijn, maar ze hebben hun best gedaan, dus we apprecieren het. De rest van de namiddag ging het van verhalen vertellen, foto's tonen en ons huis zoeken via Google Earth, supercool trouwens! Vika heeft op haar Macbook zo'n camera die je gezicht vervormd, daar hebben we ook nog goed mee gelachen, tot nonkel Vova iets te enthousiast werd en we besloten thee te drinken, voor de 100ste keer.
Zo, dat was uitgebreid denk ik, t is maar dat ik het echt leuk vond en eens iets anders. Geen gebouwen of natuur, gewoon mensen leren kennen en de manier van leven.
Back to real life, in de zin van naar de les en dan weer tijd voor leuke dingen: gaan koken bij Natasha, mmmm
voor de zoveelste keer ben ik 'back in town' en eerlijk gezegd ben ik het een beetje beu om 'back in town' te zijn. Er stond een pokkenharde wind toen ik van busstation naar home stapte en toen ik mijn home effectief zag verschijnen in de verte dacht ik 'pffffff'. De voorbije 3 dagen in Segezja waren echt superleuk, vandaar waarschijnlijk. Het klikte ongelooflijk goed met Vika - die ons had gevraagd te komen - en haar goede vriedin Vera, de secretaresse van de school. Ze hebben ons al het mogelijk van school en stad laten zien en daar was veel gegiechel en gelach bij. Daarbij nog een de huiselijke sfeer bij Vika thuis (een echt huis, een echte familie inclusief knorrige oma en inwonende nonkel Vova) en twas echt compleet. Dan is het niet moeilijk denk ik om je in te beelden dat ik met lichte tegenzin terugkeer naar het constant samenleven, de vieze keuken, de vier verdiepen die je moet doen om te douchen, de aanbidding van Mohammed en de Chinezen die al sloffend voorbij mijn deur passeren. LEER UW VOETEN OPHEFFEN. K hoop dat ze t gehoord en verstaan hebben ;-)
Voor de teleurgestelde lezer "Is dat alles over Segezja?": neen dit is niet alles, ik heb zo meteen les, ik wilde jullie alleen even 'dag' zeggen voor het weekend. Lief eh. Volgende week krijgen jullie een uitgebreid verslag van alweer 'dolle avonturen' en dan staan er ook meteen foto's bij.
ik wenste dat ik kon zeggen dat mijn titel van deze keer over eekhoorntjes of een Karelische beer ging, maar neen helaas. Ook al weet elke student en niet-student dat ze er zijn, zolang je ze niet ziet, maakt het allemaal niet uit. Lena had er na wat werken eind oktober in onze kamer eentje gespot, maar ook die was me niet onder ogen gekomen. Tot eergisteren, een. En gisteren, twee zelfs. KAKKERLAKKEN. VIEIEIEIEIESSSSS. BAH BAH BAH. 'Gelukkig' was het in de keuken en niet op onze kamer, dan zou ik echt vragen om bij Natasha ofzo te mogen logeren, ik mag er niet aan denken. Het is te goor voor woorden om in de keuken het licht aan te doen s avonds, naar de afwasbak te stappen en zo 2 gorte beesten te zien zitten. Afin. Nog een dikke maand, en ze mogen van mij part de keuken inpalmen. Ik ben dan weg. Alhoewel, k wil mijn medehomebewoners dat nu ook niet aandoen...
Ja je leest het goed, nog een maand en .. 9 dagen om precies te zijn en Morgane neemt de trein naar Sint-Petersburg. Wie me dus perse nog iets wil sturen, doet dat best in de meest nabije toekomst, want de voorbije weken is alles met veel vertraging toegekomen. Die 8 dagen van in september, dat was om een mens valse hoop te geven dat alles vlotjes zou verlopen ;-) BEDROG ;-)
Wat nog gedaan?
Na een paar prachtige dagen rond Pasen, met een stralend - zelfs vrij warm - lentezonnetje, opdrogende plassen (oef!) en glimlachende gezichten zijn de koude en het grijze weer terug bij ons. Pasen heb ik samen met Elin (GB) en Liiza (Fin) gevierd, met pannenkoeken, een 'koelitsj' en plattekaastaart met citroen en chocola. Mmmm. En paaseitjes van thuis natuurlijk ;-) Op paasmaandag was het skypereunie met de familie bij Natasha thuis. Mama heeft me doen watertanden met haar menu, maar Natasha's papa jaagt in zijn vrije tijd op wild en dus had zijeen superlekker stuk vlees klaar met n slaatje voor als we uitgebabbeld waren. Neh ;-)
Verder zijn gangetje, hier en daar wat rondhangen en een taak over Dostoevskij schrijven. En de 'onaangename' grammaticadelen van Russisch nog eens doornemen, want als ik praat, zie ik sommige regels wel eens over het hoofd. Het is de bedoeling om eind april/begin mei niveau 3 (in totaal zijn er 2 zonder nummering en dan nog 4) van het TORFL (test of Russian as a foreign language) af te leggen.
Natuurlijk zou ik niet Morgane heten als ik er niet nog eens op uit zou trekken. Samen met Elin ga ik volgende week naar Segezja, een kleine stad wat meer nr het noorden, waar we in een school bij een vriendin van Zjenia (van de univ hier) leerlingen gaan motiveren om hun Engels flink te studeren. We mogen daar 2 dagen zijn, krijgen kost en inwoon en rondleidingen en hoeven enkel ons busticket heen en terug te kopen. Voor de 'dag van de overwinning' (9/5) gaan we samen naar Moermanks (lees: zo noordelijk als je maar kan gaan) en komen we terug via Belomorsk, waar er eeuwenoude rotsschilderingen op de oever te zien zijn. Dat gaat dus van 8-11 mei zijn. Jaja, dan nog een week ;-)
Zo, ik moet door, heb met Elin afgesproken om.. onze tickets te gaan kopen ;-p
ik vernam deze morgen via de radio dat er 2 ontploffingen zijn geweest in de Moskouse metro. Heel erg natuurlijk, maar gelukkig zit ik veilig in Petrozavodsk: hier is geen metro en de kans dat ze een minibus de lucht in laten gaan, acht ik nog steeds bijzonder klein. Dus slaap lekker door op beide oren
Verder probeer ik me wel te behoeden voor natte voeten en mogelijks een verdrinkensdood.. De dooi is hier definitief ingezet sinds dit weekend en de plassen reiken alweer verder dan ooit. Ik zal proberen om in de komende dagen zo onopvallend mogelijk de ramptoerist uit te hangen en hier foto's van te trekken, zonder hierbij zelf in een plas te lopen natuurlijk. De 'looptechniek' is: opkijken om te zien hoever een mogelijke tegenligger van je verwijderd is - kwestie van niet te botsen. Vervolgens je blik scherp op de stoep gericht houden en de beste route kiezen. Mijn anders zo stevige tred is veranderd in muizenpasjes, een keer wegzakken, een grote pas, nog een grote pas, een sprong, muizenstapjes, een matige pas, enz.. Dan denk je mss "had ik maar een auto", mar dat is ook weer geen pretje.Vandaag zag ik bvb een auto door het sop rijden, een wonder als er geen water door het portier naar binnen is gesijpeld. Dat is dus waar het al vergevorderd is, bij ons in de 'wijk' ligt er voorlopig nog genoeg smeltpap en dat zorgt dan voor vastzittende auto's die met behulp van voorbijgangers alweer op gang worden geduwd.
Ja.. vorige eeuw werden er nog collectief graanvelden omgemaaid, werd er collectief naar de fabriek gewandeld terwijl er uit volle borst liederen werden gezongen. Dit is allemaal voorbij, maar geloof me, in deze tijd van het jaar wordt er met man en macht collectief geploeterd!
Ik zit helaas aan een talmende pc.. Ik hou het dus kort. Na het verslagje van gisteren, is het zoals gewoonlijk tijd voor foto's.
U ziet: - een winterlandschap vanop Yelagin - de rijkeluishuizen opKamennyj - beeld en obelisk ter ere van de Grote Vaderlandse Oorlog (WOII) - De kunstkamera - De bronzen ruiter ofte Peter de Grote himself - wij voor 1/3 van de lange brug naar Petrograd - Lienie en het Winterpaleis - De scene van het Mariinskij - Met Denis en Matvej - De Smolnyjkathedraal - Lien met pirog - wij op cafe - Lienie die met hare jas volledig in het decor van Pushkin past - twas de beoeling om er te geraken, maar alleen mijn mouwrand heeft het gehaald.. - het Ekatarinapaleis - zicht op Admiraliteit en Petrus- Pauluskathedraal vanop de Isaakkathedraal - 'den Isaak' himself
De vrouw in de kantine daarstraks is er bijna in geslaagd met haar afschuwelijk tegendraadse houding mijn humeur te verpesten, maar uit principe heb ik me niet laten doen. Ook uit principe heb ik vrijdag mijn leren jas aangedaan die Lien meehad voor mij. Het was amper 0 graden, maar met een dikke trui en een dikke sjaal was het net doenbaar. Nee aan de winterjas! Het is eind maart en officieel lente in mijn hoofd. Het zou hier dan ook een prachtige lentedag zijn vandaag - mits 20 graden extra weliswaar, de winter houdt koppig vol en zo is het vandaag -7, een prachtige winterdag... De witnerjas kan dus nog steeds niet in de valies, t heeft geen zin om zinneloos ziek te worden. Ik benijd Elin (de Britse) die zich nog steeds vrolijk kan maken over de sneeuw. Ik neem het me elke keer voor, maar als ik dan buiten kijk of de deur uitga, kan ik moeilijk mijn binnenmonds gevloek onderdrukken. Och ja. T was van t weekend weeral eens 'dikke zeik' (sorry, geen eufemismes meer, het is hoe het is) met smeltende sneeuwstormen enzo. In november werd ik er nog depressief van, maar toen kortten de dagen en had ik nog een eeuw in Rusland voor de boeg, nu komt de lente (naar het schijnt, toch wel ja) en begint het aftellen. Want ja, schrijf het in het groot op uw prikbord/kalender/arm/buik/waar je ook wil: op 26 mei komt Morgaan naar huis! Op hoop van zege en succesvolle overstap in Kopenhagen, land ik op Zaventem om 16:40. Wie zich niet kan bedwingen, kan alvast beginnen aan een keieieimooi spandoek om me te komen opwachten, net zoals in de betere Amerikaanse films enzo ;-)
Maar goed, St-Petersburg dan. Ik had zoals beloofd aan Lien, mooi weer besteld en dat is er op een sneeuwstormige middag na ook helemaal van gekomen. Yess! Na een afschuwelijke nacht op de trein, een ochtendwandeling op Yelagin en Kamenyj-Eiland (respectievelijk met park en buitenverblijven van de rijken) en de bezienswaardigheden van de Moskovskij Prospekt onderweg naar de luchthaven, was het tijd voor een dikke knuffel De overstap in Warschau was gelukt, de valies was ook meegeraakt, de stress bij Lien was over, nu kon ze steunen op mijn Lonely-Planetkennis van de stad en algemeen jarenlang opgebouwde kennis van het vreemde Russische taaltje. Na een vooravondwandeling "met mooie lucht", was het tijd voor Russisch eten: Borsjtsj en een bliny-ke. In de komende dagen zou ik Lien nog aanraden: pel'meni (russische ravioli), pirogi (hartelijk gevulde sandwichdeegtaartjes), slaatjes 'olivier' en 'vinegret', sjasjlyk (brochet), Tava (Armeens stoofpotje) en de typische drankjes Kvas en Mors. En het was allemaal lekker, oef! In de volgende dagen hebben we ongeveer alle straten van het centrum afgestapt, overal staan mooie huizen "die je in elke europese stad allemaal afzonderlijk zou fotograferen, maar hier lijkt het al 'gewoontjes' na al die andere pracht", dat was het besluit . Winterpaleis met Hermitage ("ze hadden nog wat goud over, dus hebben ze er nog een zaal mee geschilderd"), de Kunstkamera met verzamling misvormde foetussen van Peter de Grote, een bezoek aan het Mariinskijtheater, 3 kathedralen (den 'Isaak' en Smolnyj voor de toren met uitzicht, de 'van het bloed' voor de binnenkant, en wat voor een, om van achterover te vallen), het theatermuseum met zijn draaiende stoel, het A.Nevskijklooster- en kerkhof met tegendraadse kassierster, en tenslotte Pushkin, met park en gigantisch paleis. Buiten dat ene geval, viel het kwa boze kassiersters en bedrog nogal mee, integendeel. Lien had op mijn aanraden een ISIC mee en met mijn Russische studentenkaart ernaast is het zelfs een aantal keer gelukt om allebei gratis binnen te mogen. Woehoew! Da s een overwinning. Veel goede indrukken dus (denk ik toch), daar ben ik altijd blij om, als ik stereotype ideeen over Rusland kan ontkrachten. T is hier echt zo kwaad nog niet ;-) Zo mocht Lien ook kennismaken met de socialize-ingesteldheid van een duo jolige gasten in het hostel. Jolig is een woord dat ik nooit gebruik, maar op een of andere manier komt het in mij op als ik eraan terugdenk. We waren zaterdag moe van de reis en zijn dus vroeg gaan slapen, op zondag mochten we dat van Denis en Matvej niet. Matvej, die had een jas van Calvin Klein en een uurwerk van Armani. Hij kwam uit Siberie, waar de olie zit en ik rook mijn kans op een oligarch. Helaas had hij meer interesse in Lien; Dat het antwoord op de vraag "Is Nicolas misschien haar hond?" "Neen" was, vond hij uitermate teleustellend. Wij eerder grappig ;-), vooral hoe hij met 3 woorden Engels toch probeerde indruk te maken.. en faalde. Het gesprek was dus in het Russisch met ik die om de 5 zinnen een beknopte vertaling gaf voor Lien. Zij onderscheidde op den duur de ontelbare keren dat "eto legendarno" viel (hun manier om 'tof' 'cool' 'interessant' en weet ik veel te zeggen) en ze maakte de zeer geslaagde opmerking "weet gelle da ge kweenie-oe-vaak 'kak' zegt?", wat dus 'hoe' betekent in het Russisch. En ja, we zeggen dus vaak 'kak'. Ik zou willen zeggen dat het verder een heel kuise taal is, maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat er in de spreektaal echt ongelooflijk veel vuile ongepaste woorden zitten.
Of dit een positieve noot is om af te sluiten, weet ik niet, t is alleszins tijd om nr de les te gaan. Toedeloe!!!!
200 zuchten verder sinds vorige week, ben ik weer bij jullie via mijn blog. Aan alle vrouwen: gelukkige vrouwendag, 2 dagen na datum. Hier in Rusland is dat een officiele feestdag en de weergoden vinden blijkbaar dat wij dat als vrouw niet verdienen ofzo, want het heeft hier maandag gesneeuwstormd bij een nooitgeziene wind. Echt kaka. Ik had met 2 vriendinnen afgesproken om naar de film te gaan, twas maar dat we ons ticket al hadden, of k was echt niet buitengekomen. Het werd 'Alice in Wonderland' in het Russisch gedubt, ik denk dat ik toch het origineel nog eens wil zien, want van de gebruikelijke Tim Burtonhumor bleef bitter weinig over.. S avonds hebben we in een iets groter comite verder gevierd met veel te zoete taart en russische champagne.
Vandaag sneeuwt het weer, ik ben echt wanhopig en dat zijn de Russen tot mijn grote opluchting zelf ook. Wij in ons warme (alhoewel) Europa zitten altijd maar te vitten op het feit dat Russen nors kijken en niet vriendelijk zijn, maar je zou voor minder uw glimlach permanent verliezen als je sinds november in de sneeuwblub zit. Tegen dat je hen terughebt, is't alweer koud en zo kom je terecht in een listige vicieuze cirkel. Nah. Au fond zijn het allemaal goeie mensen, zeg dat ik het u gezegd heb.
Ondertussen blijven er maar 4 van mijn 6 vakken over, wegens geen zin en uitermate saai zijn van 1 vak. Ik doe dus niet veel, maar wat ik doe is wel met de volle goesting omdat het interessant is en goed gedoceerd wordt. Voor de geinteresseerden: ik doe geschiedenis vd kinderliteratuur (en hoe ze daar in de sovjettijd allerlei dubbele betekenissen instaken, de sloebers), tekstologie (we gaan later manuscripten van Dostoevskij ontcijferen - HET centrum voor Dostoevskij-onderzoek in het algemeen bevindt zich trouwens in deze univ...), Duits voor zaken (net wat ik nodig had) en taalecologie (over hoe de mentaliteit en wereldbeschouwing van de gemiddelde Rus zich in de taal weerspiegelt). Ik heb veel vrije tijd, dus ik lees tijdschriften. Nu ben ik bezig met 'carriere'. Hun motto is "we maken de zakenwereld toegankelijk" en hohow, het klopt, t zijn goeie artikels boordevol nuttige woordenschat. Woehoew!
Sinds mijn terugkeer uit Siberie is er nog gevierd: Son Dju's verjaardag, zijn we nog geweest: naar het toneel Kalevala (interpretatie van de Karelische begin-van-de-wereld-mythe, met paringsdansen enzo.. heel speciaal), ben ik nog blijven plakken: bij Natasha, is Kobe de Belg nog in de stad geweest en hangen we gewoontegetrouw rond in de home.
Ik verheug me intussen ook op de komst van ons Lienie, die zo moedig is geweest om de woestenij van het Russisch consulaat te affronteren en te overleven speciaal om mij te komen bezoeken in St-Petersburg. Zaterdag is het zover! Ze vragen op de internationale afdeling al sinds mijn trip naar Novgorod "Is het nu de laatste keer dat je weg gaat?" en ik elke keer wat ongemakkelijker "Euh, nee, stiekem niet.." Elke keer dat ik langer dan 3 dagen op een ander verblijf, moeten ze hier voor mij een nieuwe registratie maken en da s een grote grote moeite natuurlijk..
Wie zich interesseert voor lonen en woonsten en werk enzo: Dasja woont echt heel mooi, maar haar familie is oorspronkelijk uit Oezbekistan. Als ik dan vraag: waarom Petro? - Ze hebben papa hier een appartement gegeven. Gegeven? Ja, ex-militairen die gediend hebben krijgen een appartement. Da s mooi e.. vrij veel mensen hebben dit 'geluk', voor anderen is het wel moeilijk om iets te kopen. De het gemiddelde loon in de regio (volgens Dasja) hangt rond de 400 euro per maand, minder is weinig, wie 500 heeft en meer verdient goed. In Moskou is het gemiddelde voor de normale mens 800-900 euro, een bedrijfsleider schept er gemiddeld 4500 volgens Carriere.
En tot slot: Dat er nog conservatief gedacht wordt op deze wereld wisten we al. In Rusland heerst het vrouw-aan-de-haard-beeld nog heel sterk en Misja (dat is een jongensnaam) die wist over holebi's het volgende kwijt (be prepared, ik was echt in shock): "Ik begrijp niet waarom de kerk daar niks tegen onderneemt." Na een soort evaluatie van Katholieke en Orthodoxe kerk, ging het van "Die van jullie verbrandden toch ketters in de middeleeuwen." - "Wil je dan holebi's verbranden?" - "Als hun soort zich nog uitbreidt, ja dan moet dat. Nu zijn ze bvb met 10% vd bevolking, als er 20% zal zijn, dat is ideaal om eraan te beginnen, want eens ze met 50% zijn, gaat het om teveel mensen. Maar als we niks doen, is het voortbetaan van de mens in gevaar." slik..
1/ Moskou! mijn lievelingspark Kolomenskoe met slee, kerk en paleis 2/ Irkutsk! De eerste avond, spellekes en de 'slachtoffers' van de spellekes 3/ Ol'chon: - siberisch duinenlandschap - rijden op het ijs - de sjamanka - ijs - zonsondergang - de sjamaanpalen - mocht er geen sneeuw liggen, het zo afrika kunnen zijn
- de volgende dag: rotsen sneeuw en ijs dat spreekt voor zich; picknick tussen de busjes; alleen een kampvuur ontbreekt; de 'weg' van Baikal; een visserstent.
4/ Irkutsk: de Angara, zonsondergang met stoom, 2 kerken en een ijssculptuur.
veel kijkplezier, bedankt voor de leuke reacties intussen op het filmpje waarvan ik denk dat ik het ook eens dringend moet bekijken...
Terwijl de dagen met reuzestappen langer worden (dag 8-18u al!!), de temperaturen positief zijn (terwijl er weer -11 voorspeld wordt voor het weekend), de sneeuw smelt (al gaat het nog n eeuw duren voor de hopen die hier en daar tot mijn schouderhoogte reiken, weg zullen zijn), de straten vuil en de plassen diep zijn, ik mijn winterkleren beu ben, enzomeer, zijn we maart, het begin van de lente. Yesss!
Om de winter op een goede noot af te sluiten ben ik dus naar Siberie gevlogen om de winterse pracht van het Baikalmeer te zien en ik kan u verzekeren, het was de moeite! Vrees voor binnenlandse vluchten is ongegrond, zo blijkt, het is allemaal relatief goed gegaan. De heenvlucht was snachts en niets bewijst zo goed dat Siberie echt een donker gat is. Terwijl de gemiddelde Rus probeerde te slapen, zat ik gefascineerd door mijn luikje te kijken hoe zwart alles wel was. Tegelijk heb ik nog nooit zoveel sterren aan de hemel gezien, van lichtvervuiling geen sprake. Eens aangekomen was het ochtend, dus de douche in en naar het ontbijt, op zoek naar de mensen van de wintercursus. Die waren op de hoogte dat er een laatkomer zou zijn en maakten daar geen probleem van, s avonds hadden ze 'drinking games' gepland en kwestie van daarvoor fris te zijn, besloot ik na de middag mijn bed in te kruipen om wat slaap te halen ipv naar de les te gaan ;-) Op zondag vertrokken we met 2 minibusjes naar eiland Ol'chon, te midden van het baikalmeer. Onderweg besloot onze chauffeur een wildbesneeuwde weg in de slaan om visgerief te kopen, waardoor we bij het keren vastgeraakten in de sneeuw. 20 minuten, wat geduw en getrek later waren we weer weg. Nog 2u hobbelen te gaan.. Onze slaapplaats was in Chuzjir, de 'hoofdvesting' van Ol'chon - lees een 100tal houten huizen bij elkaar. We hadden nog wat tijd en het was een prachtdag, dus zijn we de lokale trots - de sjamanka - nog gaan verkennen. Heilige plaats voor de locals, verboden 'onzuivere gedachten' te hebben op de punt van de rots. De volgende dag was het excursie naar het noordelijke punt van het eiland. Omdat de weg over land slecht is, gingen we eenvoudigerwijs over het ijs. Woehoew! De ijslaag is op deze tijd van het jaar n goeie meter dik, dus geen gevaar, het is echt supercool om op een meer te rijden. De kleur van het ijs gaat echt van lichtblauw naar 'zwart' van de doorzichtigheid en dat is niet te vatten. Tegen de rotsen vormen zicht de fascinerendste ijspegelformaties en ook op het meer zelf doen wind, stroming en vorst gekke dingen met het zuivere water. Bij de 3e stop stond iedereen nog wat rond te kijken en greep ik mijn kans om naar onze chauffeur te gaan, mijn bste glimlach op te zetten en te vrage of ik eens een ommetje mocht doen met het busje. En zo heb ik mijn zin gekregen, met de chauffeur naast mij die me zei waar ik moest rijden om bulten te vermijden en de auto heelhuids te laten. Wees zooooooooo jaloers!!! Na een late lunch op het ijs, maakten we nog 2 stops op de terugweg om vissers aan het werk te zien. Die hebben n soort kooicontructie op het ijs die ze laten staan en als ze komen vissen doen ze er n soort dik tentzeil over en maken ze een vuurtje binnen, lekker warm. Er hebben wel maar 2 jongens de eer gehad om een kijkje binnenin te nemen, want pottenkijkers brengen ongeluk en vrouwen mogen al helemaal niet binnen. Tja.. S avonds, nog n Russische traditie: de banja. Goed stomen aan 100 graden, op adem komen, nog wat stomen en u laten afkloppen met een boeket bebladerde berkentwijgen. Super! Morgaan is weer proper ;-) Op dinsdag intussen ging het weer naar Irkutsk, waar ik de stad nog eens inging en besloot dat die s zomers echt wel mooier is dan in de winter. De rivier stroomt te snel om volledig te bevriezen, maar daarentegen gaat er n soort stoom vanuit door het temperatuurverschil met de lucht. Wel cool. Woensdag stond in het teken van de economie en industrie van de regio met n les erover en n bezoek aan de dam met aangekoppeld hydroelektriciteitsstation. Verbazend dat we dat mochten bezoeken vond ik en grappig om te weten dat een gelijkaardige excursie aan Amerikanen geweigerd is.. Rusland.. Al even absurd is dat je lange traphallen, controlekamers, turbinezaal ziet en ineens -hopa- een kader van minstens 10x3 meter : Lenin in vol ornaat siert te turbinezaal. Bezieler van de elektrificatie van Rusland, al lag hij wel al lang in het graf toen de dam van Irkutsk effectief werd gebouwd. S avonds stond er n musical op het programma en ik heb me werkelijk kostelijk geamuseerd. Da s niet om elke week naar te gaan kijken, maar t was n grappig verhaal met veel overacting en ja t was gewoon plezierig. Het trio Oostenrijkers dat er niets van begreep, besloot na de pauze gewoon in de bar te blijven en in de vodka te gaan. Dat had als resultaat dat er een het nodig vond om in de sneeuw te duiken en zich nadien schaamtelijk te gedragen op het busje naar huis, de andere tegen elke vrouw te zeggen hoe knap te wel was en zijn liefde voor grote borsten uit te schreeuwen en nog n andere heel hard probeerde te doen alsof ie nuchter was, maar faalde. Donderdag, laatste dag: buiten komen bij -32, geeft vaststelling van een nieuw proces: instant bevriezen van de binnenkant van uw neus. Verder les, bezoek aan het kunstmuseum (lokaal beschouwd als de Siberische Hermitage, de gids meende het zo hard, wat echt extreem lachwekkend was, want het is daar op n paar werken na echt n verzameling van tweederangswerken) nog wat wandelen en koffers pakken, afscheid. Vrijdagochtend was echt chaos der chaossen, bevestiging van alle vooroordelen over Rusland. Na mijn geld opgebeld te hebben in het midden van mijn taxibestelling, onder mijn voeten gekregen van de wacht van de Irkutskse home omdat ik zogezeged niet verwittigd had dat ik vroeg weg moest. Op de luchthaven stond een hoop aan de check-in ipv een rij en bij de doorgaan naar de gate stond maar 1 veiligheidspost. Na een half uur aanschuiven en denken "ik haal het niet", mochten de mensen van mijn vlucht 'buiten de rij' door. Gevolg: alweer een hoop en onder mijn voeten krijgen omdat ik niet meteen AL mijn documenten voorleg als buitenlander, terwijl ze dat in Moskou allemaal niet nodig hadden. Gate 2, dat waren ramen en een trap. Onderaan de trap, was gate 3. Van verwarrend gesproken. Na nog meer verwarring over deuren en welke boarding er nu precies aan de gang was (ik kan er een boek over schrijven), ben ik op het juiste vliegtuig geraakt en opgestegen bij zonsopgang. Hoe mooi. De eerste 2u vlucht deden me de chaos van voordien vergeten, want het zicht op de siberische hoogvlakte was echt prachtig. We vlogen recht over de heuvels met daartussen de meanderende (de aardrijkskundelessen kwamen spontaan naar boven bij het zien van afgesneden lusjes enzo) Angara die zich uiteindelijk in de Enisej werpt om verder naar het noorden te stromen. Hoe cool is dat. De ervaring heb ik voor mezelf gehouden, ik vond het zonde of foto's proberen te trekken en er dan toch niet tevreden mee te zijn. De landing op Moskou was de ergste ooit, mijn linkeroor is na 4 dagen toch eindelijk bijna ontdoofd. Bovendien heb ik 45min op mijn bagage moeten wachten. Om dat allemaal te vergeten, ben ik gaan shoppen. Echt overal korting van -70%, dat maakt n mens zijn dag weer goed ;-) en tegen 19u lag ik languit op mijn treinbed.. slapen, mmmmmmmmm.
Bij mijn terugkeer was ik amper 1u thuis, de inhoud van mijn rugzak volledig over mijn bed gespreid, dat ik de bazin van de home over de vloer kreeg met 1001 vragen over het waarom van de reportage die ze over mij en andere studenten hebben gedraaid. Blijkbaar is het verboden om in instelling van de univ te filmen zonder toelating. Terwijl ik ervan uitging dat ze die toelating hadden, hadden ze die dus niet. De bazin is echt niet kwaad op mij, oef, in tegenstelling tot de 'nachtwacht', die het nodig vond om bij het vieren van Son Dju's verjaardag binnen te vallen met de woorden "Wat hebt U nu aangericht, de camera's naar hier gehaald." Alsof het mijn eigen listige plan was. Ik kan dat mens niet hebben eh.. Afin, ik heb het zelf nog niet kunnen bekijken, hier is de link, ik hoop dat ie werkt. Voor de Russischkunnenden: www.sampo.tv onder 'peredatsji' bij 'obraz zjizni' de uitzending van 25/2, zo geraak je er ook.
Februari is een mooie maand in Petro, het zonnetje schijnt, het heeft nog wat gesneeuwd en nu zijn de temperaturen terug gezakt tot -20. Mooi zo. Nog een maandje ongeveer en dan zou de dooi moeten beginnen. Of beter gezegd 'miserie' genre grote plassen, vuile schoenen en meer van dat.
Maar eerst ga ik natuurlijk naar Irkutsk. Varvara heeft me vandaag de laatste info gestuurd, dus ik vertrek morgenavond met een gerust hart naar Moskou om vrijdagavond op het vliegtuig te stappen. Martin Heylen achterna, ga ik terug naar Siberie, terug naar Irkutsk, hetzeflde maar helemaal anders. Wandelen op het Baikalmeer, poging tot mystieke ervaring II ;-)
Sinds vorige week ben ik nogal wat van hier naar daar gelopen. Een uur voor we met de nieuwe buitenlandse studenten Maslenitsa zouden vieren - dat is de Russische variant van Carnaval, voor de vasten wordt er nog massaal pannenkoek gegeten - werd ik effectief gebeld door de tv, en zij konden zich vrijmaken om ons te komen filmen in vol ornaat. Daarmee bedoel ik dat onze lerares voor elke feestelijke gelegenheid spelletjes en dansjes klaarheeft, die we dan tegen wil en dank moeten uitvoeren . Verder werden we geinterviewd over verschillende nationale manieren om bliny te eten, de ene met ijs, de andere met citroen en suiker, enzomeer.
Zaterdag was het Dostoevskij-lesdag, best interessant, wijze prof. In de betekenis van wijs en niet 'cool/leuk' ofzo. Tijdens de pauze had ik aan mijn buurmeisje Nadja een toffe gesprekspartner, dus zijn we erna nog wat op wandel geweest. Zondag vierde de stad Maslenitsa op het Kirovplein, een wondere kinderwereld waar ik toch meer van had verwacht. Een podium met allerlei leuke folkoptredens, ontelbare schuifaffen voor de kinderen, spelletjes genre 'valenki-werpen', lassogooien om een fake hertengewei en elkaar van n bank duwen met mousse boomstammen. Verder kraampjes die popcorn, shashlik en bliny verkochten waar echt n enorme rij aan stond en n 'tentoonstelling' van sneeuwmannen gemaakt door kinderen. Centraal stond de pop die traditionaal in brand wordt gestoken. Hiervan had ik n gigantische brandstapel verwacht met veel show, maar het ding was echt op minder dan n minuut tot as herleid. Het belangrijkste is dat we het meegemaakt hebben en n leuke middag hebben gehad.
Maandag zijn ze me in de home komen interviewen, zijn we met de auto naar de les gereden en hebben ze me daar verder gefilmd in het 1e jaar. Alle andere studenten vroegen zich heel hard afwat er aan het gebeuren was, vooral omdat we te laat waren en ik gewoon kwam binnenvallen en even later ook de cameraman binnenviel terwijl mevrouw docent gewoon doordeed (die hadden ze op mijn aanraden toch eerder op de hoogte gebracht en om toestemming gevraagd). Gisteren ben ik dan met Nicola op interview geweest bij de studenten Engels. En vandaag komen ze na mijn les opnieuw filmen in de home. Op zich neemt het allemaal niet extreem veel tijd in beslag, maar het typisch russisch probleem is dat ze u van alles op de laatste moment op de hoogte brengen. Zo hadden we bvb maandagavond afgesproken om gisteren om 10u verder te filmen en dan bellen ze om 10u15 "sorry, we zitten op n conferentie, ik bel later nog". Dan vragen ze u om uw les over te slaan, maar ik heb al zo weinig lessen ik mis volgende week mijn lessen al, dus dat vind ik ook niet zo'n goed idee. Morgen zou het allemaal uitgezonden worden, ik probeer het op te vissen via internet ofzo en dan hier ergens te plaatsen.. ik ga wel niks beloven, want of dat allemnaal lukt, dat weet ik niet
23 februari is hier 'mannendag', officieel 'dag van de verdedigers van het vaderland'. Dat is een feestdag. Wonder o wonder, ze maken de brug op 22 februari. Dus dan mis is geen les, flink e ;-) Ik heb intussen min of meer n beeld van wat ik ga blijven volgen, zijnde geschiedenis van de kinderliteratuur, tekstologie, ethiek in zakenrelaties, taalecologie, duits voor zaken en taal van massamedia. Lessen russisch krijg ik niet meer, dus ik probeer interessante tijdschriften te lezen en zelf n beetje mijn vocabulaire uit te breiden. Nog 3 maand en ik ga naar Petersburg, waar de ouders me komen ophalen zogezegd, en op 26 mei vlieg ik naar alle waarschijnlijkheid naar huis. Dat klinkt ineens verdacht dichtbij. Typisch, eens je over de helft zit...
Over vrije dagen gesproken, 8 maart VROUWENDAG is hier ook n officiele feestdag. Dat ze daar bij ons maar eens n voorbeeld aan nemen!
Zo, nog wat foto's van de voorbije activiteiten hier en dan zie ik jullie hier terug in maart, voor n verslagje van Irkutsk!!!
-ijsschaatsen -maslenitsa op de univ -dans -valenkiwerpen -valentijn -de pop -meer poppenplezier... ;-)
Het begin van n nieuw semester, een nieuwe zoektocht naar vakken op de juiste plaats, het juiste uur, met de juiste prof, in de juiste groep. Oef. Ik heb op dit moment 7 vakken aangestipt, waarvan ik er n 4 a 5 als echt interessant hoop over te houden. Welke dat worden weet ik nog niet, want maandag wordt n extra vrije dag, zo lijkt en de 2 proffen die ik gisteren moest hebben, zijn nog op conge. Allee vooruit. Ik heb ook besloten om mezelf niet langer te kwellen op zaterdag Wel gaat er in het derde jaar n vak door, volledig gewijd aan Dostoevskij. Omdat de prof hiervan ex-rector is van de PetrGU (i.e. mijn univ) en tevens voorzitter is van de wereldwijde Dostoevskij-vereniging, had ik me voorgenomen om me hier en daar te vervoegen bij Lena op weekendmissie (Mnr geeft les in Moskou en kan dus slechts enkele weekends aan Petro wijden). Dit voornemen heeft exact een halve dag geduurd, want daar kwam Lena gisteren aanzetten: dit weekend op zaterdag 2 lesuren en zondag 3. Pfffff, daar zak n mens zn moed nu eens meteen van weg, zie. Bovendien is het dit weekend Maslenitsa, het Russisch carnaval zeg maar EN ook nog eens Valentijn EN Chinees nieuwjaar. De 3ejaars is die pret niet gegund, neen, die gaan schonekes over Dostoevskij leren.
Ik heb trouwens NOG n spiekbriefweetje: wanneer je hier betrapt wordt op spieken of fezelen, krijg je gewoon de kans om meteen n nieuwe vraag te trekken en zonder voorbereiding te antwoorden. Ah ja, en zo was er ook n geval: "Hoe was uw examen?" "Ik was niet klaar, dus ik met de prof afgesproken dat ik t overmorgen ga afleggen."
Het zal je misschien verbazen, maar op andere vlakken boekt Rusland wel vooruitgang in haar logica. Bij de post zagen ze het licht en zo kost het sinds nieuwjaar evenveel om n postkaart of n brief te sturen. Voor voorzienige mensen zoals ik, die n massale voorraad postzegels kopen om niet constant te moeten aanschuiven, betekent dit wel puzzelen nu, omdat er overal ga moet bijgeplakt worden.. Nu gelukkig dat ik gevraagd heb of er na nieuwjaar toevallig niets veranderd is, of het was weer verloren moeite geweest..
Zoals beloofd ben ik in de voorbije week nog lui geweest, in het bijzonder heb ik zowat alle in het Russich gedubte romantische films op Lena's pc bekeken, heb ik de frigo gekuist, Vanja Franse les gegeven, Mohammed geholpen bij het uitmesten van zijn kamer (poetsen is niet genoeg om het uit te drukken), nadien 3 huwelijksaanzoeken van Mohammed gekregen, 3 keer kordaat geweigerd voor de mensen die hieraan mochten twijfelen, op zoek gegaan naar interessante vakken, besloten onm nog wat aan mijn Russische woordenschat te schaven, enz..
Zaterdag was n actieve, leuke dag. Samen met Son Dju, Dasja en een hoop Chinezen gaan schaatsen op de middag. Een uurtje gaat snel voorbij als t lang geleden is. Voor s avonds had de lerares Russisch ons n voorstelling voor volwassenen van het poppentheater aangeraden. Een mooi theater, n mooie scnene, mooie poppen, goede acteurs, allemaal leuk om naar te kijken, maar vraag me helaas niet waarover het ging. Een of ander gekroond hoofd wordt de les gelezen door n dorpeling/matroos en kruist het land en wordt constant de les gelezen. Zo heb ik het algemeen opgevat. Maar de acteurs spraken te snel, met veel te veel stemmetjes voor de verschillende poppen en bovendien in n soort zuiders dialect, dat er echt niks van te snappen viel. gelukkig heb ik al genoeg russische films en theater gezien zonder ondertitels dat ik WEL begreep, want als dit het eerste was, zou ik meteen ontmoedigd zijn.
De komende dagen beloven leuk te worden, al heb ik geleerd om n afwachtende houding aan te nemen en niet te snel enthousiast te zijn. Evgenia van de univ heeft me aangeklampt voor n interview met studenten Engels die willen schrijven over reisgrage buitenlandse studenten in Rusland. Gisteren werd ik dan weer voorgesteld aan n klasgenote van Lena, die n journaliste kent, die voor de lokale tviets wil opnemen over buitenlandse studenten in Petro. Ik moest direct aan Carl en zijn filmpje denken en aan de madam achter de kassa in n kerk in Novgorod: "Is dat uw studentenkaart?" "Ja." "Da s maar n tijdelijke, hoor, zo maken ze ze niet meer." "In petro heeft iedereen zo een, mevrouw." "Zeg ze daar dan maar, dat ze achter lopen in Petro." OK.. Dus terwijl ze bij Carl na n paar weken stonden te springen om te filmen, duurt het hier n paar maand.. Als het er ooit van komt natuurlijk, dan probeer ik het hier ergens tentoon te spreiden.
T is weer genoeg voor vandaag,
Heb ik dat nu goed gelezen of sneeuwt het opnieuw in Belgie? N mens zou zich beginnen afvragen waarom hij naar Rusland komt om eens goed te winteren..
terwijl ik me al verlekker op mijn spaghettisaus die ik morgen ga maken en me verheug op skypen met mutti en vati straks, nog wat nieuws over Russen en dronkenschap en het Russische schoolsysteem. Kwestie van de onderwerpen goed uiteenlopend te houden ;-)
Toen ik met Nicola op de terugweg naar Piter was, zaten in het volgende 'vakje van zes' twee gasten vrolijk te wezen met n serieuze dubbele tong. Ze waren niet lastig, vooral grappig, zeker als ze elkaar vol dronken liefde in de ogen keken, handtastelijk werden en zeiden: "ma gij zijt lelijk man!" "Ja gij ook, lelijk!". De vuile woorden gingen van kwaad naar erger en toen vond de treinbegeleidster dat het genoeg was. Ze stuurde 1 vd 2 naar zn eigen wagon en de andere besloot dan maar wat te pitten, zonder eerst zijn tafeltje om te draaien om een volledig bed te vormen, zoals dat gaat bij de zijplaatsen op de trein. Alles leek in orde, tot plots - hopa - naast mij een jonge gast opsprong, maar helaas te laat. Daar lag ie op de vuile grond, onze dronkelap, hij werd niet eens wakker van de klap, hij verlegde zijn arm n beetje en pitte rustig verder. Alsof het de normaalste zaak vd wereld is, staan er in de volgende minuut 2 gasten recht, klappen het tafeltje om, "1 2 3", hop de dronkelap op bed getild, laat hem maar slapen. Bij n bruuske rem van de trein, vloog onze vriend alweer van zijn bank, en werd hij terug op zijn bank getild door die twee mannen. Alsof het een dagelijkse karwei was, zoals uw stoep vegen ofzo. Ik zie het al voor mij dat er n dronkelap op de trein naar Gent zit. Die wordt er OF afgegooid, OF men laat het liggen Of er ontstaat n soort schandaal weet ik veel, maar hier is het duidelijk 'gewoon'. Net als die keer toen ik met de Britten op stap ging en we s nachts besloten een pizza'tje the steken. Er werd daar ene neergeslagen, hopa, daar is de bewaking al, de neergeslagene komt bij bewustzijn, daar is de poetsvrouw al om het bloed van de grond te boenen en voila, niks gebeurd. Iedereen eet/drinkt rustig verder zonder omkijken. Al bij al moet ik wel zeggen dat het kwa 'zichtbare dronkenschap' hier wel meevalt. Ik woon natuurlijk vlakbij het centrum, misschien is het hier beschaafder dan in de buitenwijken. Al passeer ik hier ook al wel eens n serieuze alcoholwalm op straat. De jonge mensen zijn ook verdacht beschaafd, eerder "oei oei, alcohol, dat is slecht" dan "kom, we zullen ne keer drinken", al heb ik wel vernomen van Lena dat wij niet alleen de beste home-infrastructuur hebben (ik wil die andere homes echt niet zien..), we hebben ook de rustigste studenten. Iedereen houdt zich min of meer aan de regels, terwijl er in andere homes na sluitingstijd meisjes door de ramen worden getild om ze binnen te krijgen en er serieus wat gedronken wordt.
Omdat ik echt n beetje in shock ben over het school- en univsysteem hier, ook nog wat hierover, al heb ik eerder hier en daar al iets gezegd hierover. Ten eerste zijn de Russen heel verbaasd als ik zeg dat kinderen in Belgie vanaf hun 3 verplicht naar school gaan. Hier kunnen de mensen precies kiezen wanneer ze hun kind naar school sturen, sommigen zijn op hun 6 naar de lagere school gegaan, anderen gewoon opt gemakske op hun 7,5. Er zijn in principe 11 klassen (lager en middelbaar samen), maar tot over n paar jaar (zij die tot '90 of '91 zijn geboren) mochten de vierde klas overslaan indien weet-ik-veel. Het zijn er althans veel die dat gedaan hebben, lijkt mij. Dus, zo kan het dat er studenten in hun 3e jaar zitten en nog mr net 19 zijn. Zo wordt Lena pas in de zomer 20. Alle opleidingen duren hier wel 5j of langer en in elke opleiding zitten echt 1001 algemene vakken. Zo hebben filologen vakken als wiskunde, politicologie, sociologie, informatica, LO en meer van dat. Lena klaagt erover en ook Nikita zei eergisteren nog dat de eerste 2j univ zo makkelijk zijn omdat ze een herhaling vormen van uw middelbaar, met hier en daar iets nieuws. In principe zouden ze dus kunnen afstuderen in 3 a 4 jaar, maar dat wordt hun niet gegund. Omdat alles kwa administratie en communicatie hier hopeloos verwarrend is, heeft elke klasgroep n verantwoordelijke die instaat voor mededelingen tussen prof en andere studenten. Zij/Hij heeft ook n boekje van oud papier waarin aanwezigheden worden aangeduid en dat moet dan na de les getekend worden door de prof (hoe middelbaar is dat?). De proffen, die geven voor de examens een lijst vragen mee aan de studenten. Dit zijn de te kennen vragen, waarop je u dan op t gemak kunt voorbereiden. Geen verrassingen op het examen (Lena: "als we de vragen niet krijgen, is het wel echt moeilijk"). Spiekbrieftjes zijn uitgebreid in de omloop, laatst zag ik zelf n boekje in de winkel "spiekbriefjes voor economie". Toen ik het opensloeg, bleek de inhoud effectief leerstof te bevatten in mini-lettertype in vakjes van 4x5cm met n mooi lijntje om ze te kunnen knippen. Heb je ooit Rusland.. Tijdens de voorbereiding wordt er luid fluisterend overlegd, spiekbriefjes doorgegeven enz.. Elke student heeft ook n 'resultatenboekje' waarin de prof meteen na het examen n punt geeft en dus weet je bij het buitengaan hoeveel je hebt. Geen stress van 'afwachten' dus. Voor de vakken waar geen examen voor is, maar wel n test, kan je ook n 'automatisch geslaagd' krijgen. Als je voldoende naar de les bent geweest, hebt meegewerkt en in orde bent met je taken, dan ben je gewoon geslaagd zonder enige vorm van test. Ook handig e. Zij die wel n test krijgen zijn daar dan gewoon voor 'geslaagd' of 'niet geslaagd' zonder enige gradatie. Als ik zeg dat n 13/20 bij ons n goed resultaat is, dan kijken ze allemaal van "Zijn Europeanen dan dwaas?". En terwijl ik denk dat elke student die begint aan de univ ervoor zou tekenen, kreeg ik de vraag (van n prof zelfs): "Was je dan blij met n 15 voor uw thesis?" Ojojoj... Voor de buitenlanders is het al helemaal feest, want de proffen geven makkelijkere opdrachten en buizen hen in principe niet. Zolang ze maar 'iets' afgeven, lijkt het goed. Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik andere opdrachten heb gekregen dan de Russische studenten, ik heb mijn opdrachten goed gemaakt, zoals het hoort ;-) en ik heb tenslotte mijn diploma al zak. Maar Aziaten allerlei die hier komen om een diploma te halen, ok die studeren in n vreemde taal - maar ge moet uw materiaal toch echt beheersen als er op uw diploma staat dat je weet-ik-veel-wat bent e.
Afin, tot zo ver het relaas over onderwijs en vrijwillige hersenbeschadiging dmv alcohol. Ik hoop dat het interessant was en anders heb ik het toch mr voor mezelf opgeschreven om op mn oude dag nog eens te herlezen ;-)
Een nieuw reisje, dus alweer nieuwe omstandigheden en nieuwe ervaringen. Terwijl het bij mijn trip doorheen de Gouden-Ringsteden veeleer onverwachtheden waren van buitenaf die voor binnenmonds gevloek zorgden, was het deze keer mijn last-minute opgetrommelde reisgenote die er hier en daar voor zorgde dat niet alles volgens plan ging. Nicola wordt deze maand nog 19, dus ik had wel enige vergevingsgezindheid klaar wat betreft nog niet bepaald ervaren zijn in rondreizen. Ikzelf heb ook veel geleerd de voorbije 4 jaar.. We hebben het goed gehad samen, vooral s avonds en op trein en bus enzo is het leuk om met 2 te zijn en niet alleen en Nicola heeft interessante dingen te vertellen, dus op dat vlak hoor je me niet klagen. Alleen besloot ze haar moeder te bellen net op het moment dat ik zei "Ok, het is tijd om te vertrekken.", waarna ze zich extra traag aankleedde, waardoor we al lopend onze trein hebben moeten halen, wat vrij belachelijk is aangezien het spoor zo goed als naast onze home loopt. Na ons drafje was ze helemaal uitgeteld, een feit dat zich nog meermaals zou herhalen. Ik heb echt 1001 excuses gehoord om trager te kunnen stappen en ik stapte al maar half zo snel als gewoonlijk. Rusland is zo groot dat ik waarschijnlijk maar 1x in elke stad zal verblijven die ik nu aandoe (behalve Moskou en Petersburg), dus ik wil dan ook alles zien als ik ergens ben. Omdat het winter is, moet je alles tussen 10 en 17u doen, anders is het donker. Dat concept was moeilijk in Nicola's hoofd (en benen) te krijgen aangezien ze elke keer slaperig was na ontbijt en middagmaal. Ik word ook moe, maar ik ben zo enthousiast over alles wat we zien dat ik er niet aan denk dat ik eventueel moe zou kunnen zijn. Al bij al hebben we op n museum na en nog wat gewandel langs rivieren en leuke paadjes toch alles gezien wat moest gezien worden volgens mijn Lonely Planet, mijn steun en toeverlaat in mijn geliefde Rusland. Bij de vraag "Waarom wilde je perse naar Pskov komen?", heb ik gedaan alsof ik niets hoorde. Het is een klein centrum, maar om Michelin-gidstermen te gebruiken, het is niet van "vaut le voyage", maar zeker "vaut le detour" en dat is precies wat we gedaan hebben..
Blablabla denken jullie nu vast, wat meer over de reis zelf misschien niet? (Ik word op dit moment n beetje uit mn concentratie gehouden door n Engels gesprek tussen Nicola, Axel (n zweed) en Elin (nog n Britse) - Petro kleurt zowaar nog buitenlands)
Na ons loopje dus richting station - waar Carmen me opwachtte voor n laatste knuffel, hoe lief is dat - kwamen we s ochtend om 7u in Petersburg aan. Het was ijskoud (-17 en n goed windje erbij), maar na ons ontbijt kwam het zonnetje erdoor, dus het was aangenaam wandelen langs Neva en kleinere kanaaltjes, geflankeerd door talloze elegante gebouwen. Helaas waren mijn fototoestelbatterijen door de kou zo goed als meteen plat (mijn lens is zelfs n keer geblokkeerd), dus van die eerste dag heb ik niet zoveel beeldmateriaal. Na 2u wandelen, besloten we op te warmen in het etnografisch museum. Dit bleek n gigantische collectie over de verschillende volkeren in Rusland, met 1000en kostuums en werktuigen voor alle mogelijke ambachten. Interessant. Na de middag begaven we ons langs interessante bezienswaardigheden richting station, met onder andere het Dostoevskij-museum. Na 3u sporen waren we uiteindelijk in Novgorod, waar we een ijskoude nacht tegemoet gingen. Het is blijkbaar niet overal zo warm als in de home...
Nadat Nicola er 3 kwartier over had gedaan om zich aan te kleden en haar tanden te poetsen, konden we de volgende ochtend eindelijk aan onze toer door Novgorod, een vd oudste Russische steden, beginnen. Een mooi centraal plein, met daarachter het Kremlin en nog eens daarachter een onverwacht idyllisch winterlandschap met n voetgangersbrug over de rivier en daarachter de vroegere marktplaats met vele kerken en bogengalerij enzo. Wat verderop was n kerk met frescos van Theofan Grek, maar die was dicht door de koude. Kans verkeken... Wel heb ik in het stedelijk museum de tekstjes op berkenschors gezien, de archeologische trots van Nogvorod. Joepie Verder zijn we nog zeer letterlijk gaan uitwaaien aan n klooster langs de rivier, of hoe verlaten n plek kan zijn...
Daags nadien om 8u de bus op naar Pskov, om er na 4u hobbelen aan 50km/u toe te komen. hehe. Mijn nood aan de beentjes een stevig strekken, stond alweer eens in contrast met de "ik ben moe" van Nicola. Toch ben ik erin geslaagd om haar langs de rivier voort te slepen om de oude stadsomwallingen met versterkte torens en verder ook het Kremlin nog te bekijken. Pskov ligt op n 100tal km van Estland en de Europese/Baltische invloed laat zich toch al gelden hier. De versterkte muren zijn niet gewoon rood en heel dik (zoals vaak), ze zijn van grijzige baksteen, met schietgaten in, een dakje erover en je kan erop wandelen. Verder staan er mooie gekleurde rijhuizen langs het water, wat ook niet meteen typisch Russisch is. We zijn overigens door de rijke straat gewandeld van Pskov, echt de sjiekste Russische villa's die ik tot nu toe heb gezien.
Onze kamer was dit keer wel warm, dus we hebben goed geslapen en hop alweer de bus op naar Petersburg, deze keer 5u hobbelen aan 50/u, eindeloze witte wegen, waar dan nog andere NOG minder begane wegen op uitkomen en daar staat dan een voorrangsbord.. een mens vraagt zich af voor wie. Ik vind het allemaal tof om te zien passeren.
In Piter werd het n wandeltje naar de Petrus en Paulusvesting. Daar kan je ook volledig rondwandelen langs/op het water voor n mooi zich op de overkant. De wind krijg je er gratis bij. Echt genieten ;-) S avonds was het feest, want Slavia was er ook en dus ben ik kunnen gaan eten met Frederik, Simon en Jonathan. Dat was lang geleden en dus ja toch redelijk hartverwarmend. Ik vind geen ander woord . Mijn poging om de volgende dag - na onze wandeling links van de Nevskij en langs 'het boogje' - niet emotioneel te zijn, heb ik niet helemaal tot n goed einde kunnen brengen, maar dat is niet erg. In juni zijn we weer thuis .
Voorlopig is mijn thuis nog steeds de 7e home van Petrozavodsk. Daar wachtte Lena me op in onze nog steeds ongepoetste kamer. Nu had ik toch gehoopt dat ze zou gekuist hebben terwijl ik weg was. Afin. Wij hebben Poolse kuisvrouwen, hier denken ze wrs dat een Belgische kuisvrouw in Rusland ook geen slecht idee is.. Er is 15 graden verschil met voor mijn vertrek (-5 vandaag), dus de sneeuw is pap geworden op de druk begane wegen en op de stoepen is de oude sneeuw met nieuwe sneeuw vermengd tot een soort bruine dikke massa bloemsuiker. We houden ons recht - iets wat me in Piter voor de 3e keer niet is gelukt, na op mijn zij en op mijn buik te zijn gegaan, heeft ook mijn achterste er nu aan moeten geloven..
Deze week wordt het dus nog poetsen, lui zijn, lessenrooster samenzoeken en wat afspreken met vriend(inn)en die ik door de examens al even niet meer heb gezien.
Veel plezier met de foto's.
1/ Novogorod - Koud op de kamer - centrale plein, Sofia-kathedraal, zich op de vroegere marktplaats, zicht op kremlinmuren - Rachmaninov, het klooster, uitwaaien, 'road to nowhere', binnen in het Kremlin by night 2/ Pskov - de stadmuren, de toren, 'buitenverblijfjes', mooie huisjes, zicht op Kremlin met kathedraal 3/ Piter - Langs het Griboedovkanaal, de Spas-na-krovi kathedraal, Zicht op Sint-Isaak van over de Neva, het winterpaleis - reunie!, de Petrus en Paulus kathedraal, op de Neva!
Als een mens plant om er even tussenuit te gaan, vliegt de tijd ineens en krijg je het druk.
De straten zijn om een of andere reden extreem gladder geworden. De sneeuw is zodanig aangestampt dat dat onder uw schoenen een heel irritant gepiep geeft. Deze ochtend was het alweer eens -24 en dat brengt met zich mee dat, eens je de gebruikelijke 'kuch kuch' voorbij bent, de binnenkant van uw neus bevriest, wat het gevoel geeft dat je met ijspegels aan uw neus rondloopt. Heel onaangenaam.
Dit weekend was het op zaterdag in de namiddag bij Nga en Son Dju te doen, voor n mix van Vietnamees en Koreaans eten. Lekker! Ik ben natuurlijk geen moeilijke klant ;-) Zaterdagavond was het bij Carmen pannenkoekenbak. Zij vertrekt eind van de week huiswaarts.
Zondag ben ik op wandel geweest met een nieuwe studente hier, Nicola uit Engeland. Een vriendelijk meisje dat ook graag wat van Rusland wil zien, dus heb ik haar voorgesteld om met me mee te gaan op mijn al enige tijd uitgedokterde trip, waaraan tot voor het weekend enkel nog de afreisdatum ontbrak. Na bijna n uur in het station hadden we al onze treintickets. 15u is echt een slecht moment om te gaan aanschuiven.. De hostels boeken om 17u blijkt ook weer n slecht idee, want voor een moest ik terugbellen vanaf 10u, de andere 'administrator' was zijn avondmaal aan het nuttigen. Deze morgen heb ik gelukkig alles kunnen vastleggen, terwijl ik wachtte op de pc-klasverantwoorldelijke die alweer eens te laat was..
Deze namiddag heb ik volk, Jamie met vriendinnen en ook Carmen, die ik dus wrs voor de laatste keer zie, althans hier in Petro. Morgen bekijken we met de Chinezen n film naar n verhaal van Dostoevskij en ik heb van de prof de opdracht gekregen om onze vrienden uit Azie iets over Ruslands trots te vertellen. Dus hebben we alvast iets voorbereid.
In afwachting van mijn aanstaand reisverslag dat ongetwijfeld weer vol onverwachte wendingen zal staan, nog n paar foto's voor de trouwe lezer.
Ah, trouwens, het reisplan is Petersburg - Novgorod - Pskov - Petersburg.
Veel kijkplezier!
- 'Kim bab' voor Sasja's verjaardag, ikzelf gerold! Met dank aan Son Dju voor de les Koreaans koken. - Op wandel met Carmen - Op wandel met Anton bij de verlaten ijspiste / skibaan - winterlandschapjes - bij Nga en Son Dju, bij Carmen, bij Regina - De zielige kerstboom van Petro - Petro ontwaakt tussen de sneeuwhopen..
Het alweer een week voorbij, n hele luie deze keer. Lang slapen, films kijken, n beetje lezen, n beetje rondhangen op de gang, hier in de pc-klas komen zien hoe de tennismeisjes het in Australie doen. Lena niet storen bij het studeren, denk van "ah, ik zal eens koken voor het studerende kind", geen dank u krijgen, beslissen om niet meer te koken voor haar. De home leeg zien lopen omdat iedereen huiswaarts gaat tot de lessen op 1 of 8 februari opnieuw beginnen.
Tot gisteren hadden we nog steeds mooi weer, zonnetje, dus zin om buiten te gaan. Dit is blijkbaar niet het principe va de Russen, die denken: het is koud dus we blijven binnen. Zo had ik met Anton van de gang afgesproken om gisteren te gaan schaatsen, maar daar was dus niemand en gewoon n blad met "vandaag gesloten wegens te koud". Woessies. Nu ja, het is tot -28 gegaan gisterenochtend, er valt dus misschien iets voor te zeggen. Ik zie Martin Heylen nog vertellen dat ie in Jatukst uit het vliegtuig stapte bij -45, diep inademde en heel hard moet kuchen omdat de lucht zo koud was. Daar kan ik me nu iets bij voorstellen. Er is nog 20 graden verschil, maar zo'n goeie -20 pakt toch ook op uw adem als je pas buitenkomt. Ik ben trouwens voor de 2de keer op mijn gat (zelfs volledig languit) gegaan gisteren. Het moest er ooit nog eens van komen, gelukkig op een ondrukke plek .
Voor zij die nog n examen hebben in de komende dagen, doe dat nog goed e, voor de rest, geniet van uw vakantie! Voor de werkende mens onder ons: prettig weekend, nog niet aan maandag denken ;-)
ik zit op n achterlijke pc en ik heb net mijn tot nu toe getipte tekst gedelete. Goed zo! het was niet zoo veel, maar toch..
Ik zei dus dat ik sinds vrijdag verlost be van alle leed: mijn eerste semester zit erop en is succesvol afgesloten. Voor mijn nog te schrijven taak moest ik naar de 'nationale bib van Karelie', naar Poesjkin genaamd. Dat klinkt prestigieus, maar helaas worden er net als in de univbib geen boeken (t is nog erger dan de univbib verdorie) uitgeleend, is het er ijskoud en is er een scheur in het dak waarbij het water niet binnendrupt, maar werkelijk binnenloopt. En de bibliotheekbomma'tjes maar emmers aandragen. Jongens toch.. Afin de taak is geschreven en goedgekeurd. De prof - Die onze prof. Langerak kent van congressen over Platonov - kon ne als 'martelaar van prof Langerak' niet anders geven dan n 5/5. Heel grappig vond ik dat. Tof madammeke.
Nadien was ik dus vrij om al te doen waar ik zin in had. Ben bij Dasja gaan skypen. Iets langer dan verwacht met Liese aan de lijn gehangen, waardoor Dasja's mama goed kon raden heeft dat ik honger had. Ze heeft me onthaald op purree met vis en brood. Toen ik geen brood at, vroeg ze waarom. "ja mevrouw, patatten en brood, dat is bij ons echt de gewoonte niet." Ze ruimt alles af en onthaald me nog op thee en confituur ernaast. "Eten jullie confituur gewoon zo met de lepel?" "Ah ja, hoe jullie misschien?" "Ja, met brood..." Daar moest ze heel hard om lachen. Een goeie vrouw, Dasja's mama.
Intussen heb ik ook n les Frans gegeven aan Vanja van ons verdiep. Die wil na zn studies naar Duitsland 'omdat hij gehoord heeft dat werklozen daar goed betaald worden', maar wil toch frans leren omdat dat mooier is. Russen.. Of hij nog n les wil, valt af te wachten, ik ben niet tegen, t is best nog grappig.
Olga was dit weekend ook in t land voor de trouw van n vriendin. Dus tussen de feestelijkheden door zijn we iets gaan drinken om bij te praten. Omdat Lena zaterdag examen had, ze er vrijdag nog een heeft, ik tijd heb en het hoognodig was, heb ik besloten om de kamer eens GRONDIG te kuisen. Inclusief het tapijt uitkloppen. Ik wist dat het stoffig ging zijn, maar in die mate.. Om alles eruit te krijgen zou ik nog aan het kloppen zijn, denk ik. Ik dus met mat en klopper in de hand naar zo'n speciale 'goal zonder net' achter de home om onze mat over te hangen. Begin te kloppen, komt er n madammeke langs: "ge kunt beter uw mat op de sneeuw leggen en zo kloppen" A, dan doen we dat e, en da s idd een handige manier. Ik was wel doodbeschaamd dat de sneeuw onder mijn mat zo bruin was, maar soit. Na n half uur ofzo lagen mijn vingers open zonder dat ik het gemerkt had, dus ben ik maar gestopt. Toen ik Lena vroeg naar hoe vaak die mat al geklopt is geweest, was het antwoord: "wel, eigenlijk hebben we hem vuil gekregen, toen zijn Anja en ik de straat opgegaan en hebben we op te meest geklopt (= veel fun, weinig efficientie stel ik me al voor). Ik wou m deze zomer meenemen, maar t is er niet van gekomen, dus hebben we gewoon nog wat geklopt, maar ja in principe krijg je hem niet proper, dus ja hij ligt hier gewoon. Beter dan niks." Ik zou dus liever hebben dat ze zonder mat leven, maar blijkbaar is dat voor n Rus ondenkbaar. Tja.
Gisteren ben ik dan op zondagwandeling gegaan met Carmen. T is echt mooi weer hier nu, ook vandaag. We zijn de rivier overgewandeld en daarna op het meer gegaan. Keitof. En zeggen dat ik binnen n maand op het Baikalmeer ga lopen. Joepie! Op het meer hier waait het nogal en dus staan er n aantal moedige Russen te vliegeren op het meer. Interessant om te zien. S avonds nog met de Chinezen, Son Dju en onze lerares Russisch naar t toneel geweest. Een prachtig stuk van Gogol' over n oud koppel dat ganser dagen samen in de cour zit. Die man, dat was echt n oude goedhartige Rus, geweldig gespeeld.
Tijd om nr de winkel te gaan. Morgane gaat zich n steak-bearnaise maken, met dank aan het zakje bearnaisesaus dat mama mee had uit Belgie. Mjammmm
In mijn hoop om het noorderlicht te zien, check ik regelmatig het weerbericht voor Moermanks. En er is goed nieuws, de dag duurt er op dit moment al de volle 40 minuten! Helaas is het te warm voor noorderlichtvorming, ik wacht rustig af. Hoe vaak heb ik het woord 'wachten' eigenlijk al gebruikt?
- bij Dasja op bezoek - 'Internationaal' eindejaarsfeestje (lees: vooral Chinezen) - Russen houden van spelletjes en mensen creatief bezig houden - in de bib: sprookjes en folkloremuziek, een mens kan er al eens in opgaan.. - Ljoeba's verjaardag - onze gang, hij is lang - Kerstversiering !!! Met dank aan de postpakket- en kaartjesverstuurders!! - Voorraad vodka die al mee naar huis is - Een ijsvisser op het Onegamaar, jaja, het is bevroren.. - oud/nieuw!!! - Met de ouders in Sergiev Posad - papa met kindje
Na een vreemd gestart, maar zeer geslaagd verder verlopen eindejaarsfeestje, was het koffers pakken richting Moskou om mama en papa een knuffel te geven na 3,5 maand gemis. Auauauauauau.
Voor oudejaar in de home hadden we met 8 afgesproken "rond 21u bij Ljoeba". Naar goeie gewoonte was de tijdsinschatting niet te vertrouwen. Later op de dag werd het verzameluur veranderd naar 23u. Onbegrijpelijk. Gelukkig had ik met Carmen al om 20u30 afgesproken, wat normaler is naar Europese normen.. Het concept spaghettisaus kennen ze hier niet; ipv warm met macaroni werd mijn saus koud met brood gegeten en iedereen was er wild van. Ook goed dan e. Op tv was het op elke post van de dwaze shows te doen, de meisjes hadden 'leuke oudejaarsspelletjes' klaar, allemaal vrij bescheiden en braaf naar mijn goesting, maar wel ok. Tegen 2u hadden Carmen en ik met 'het groepje Jamie' afgesproken om te gaan feesten. Zij had beloofd dat het leuk zou worden en dat was het ook. In een niet-afgewerkte toekomstige showroomruimte een dansvloer, bar, gedekte tafel met vanalles, aparte rookruimte en chill-outroom met matrassen en waterpijp organiseren met n dj die GOEIE muziek draait, dat verwacht je niet in Rusland, laat staan in Petro en dus heb ik geen spijt van mijn 1000 roebel, zeker als je weet dat alle drank inbegrepen was. Lang leve Russische champagne en bananen! Hopa! Het ontbijt in cafe Parisienne (Heb ik al gezegd dat Russen van Frans houden?) bestond uit chocomelk en pizza. Mjam! Ik kroop mijn bed in en dacht "binnen 9u vertrekt mijn trein, die mag ik niet missen."
Het werden 4u slaap, waar ik op de trein graag n vervolg aan wou breien, maar ik heb dus echt ALTIJD pech, deze keer was ik omringd door 3 snurkers in mijn directe omgeving. Afschuwelijk. De volgende dag ben ik dus maar wat langs de winkels gegaan en oo het wonder is geschied: ik heb iets gepast - en zelfs gekocht - in een Russische klerenwinkel. In februari als ik op doorreis ben naar Irkutsk, ga ik er zeker terug, ik heb definitief besloten om in Petro enkel nog schoenwinkels te doen Mutti en Vatti hadden vertraging, maar ik ben het wachten intussen gewoon en na zoveel tijd elkaar niet zien, maakt 45min weinig uit. Omdat ik stilaan alle hoeken van Moskou heb gezien, heb ik de oudjes meegehotst naar Sergiev Posad om HET centrum van de Russische orthodoxie te bezoeken bij -20 en n staalblauwe hemel. Zalig. Omdat de heenreis vroeg was, hadden we nog tijd om op de terugweg het boerengat Abramtsevo te bezoeken, waar n soort Bokrijk staat waar allerlei schilders en schrijvers uit de 19e eeuw hun inspiratie gevonden hebben. Op de boemeltrein ernaartoe hebben we nog n mens gelukkig gemaakt. Met echt de breedste glimlach ooit zat n gezond verrimpelde vijftiger naar ons te luisteren: "Ah, verontschuldigt u mij, u praat zo mooi frans, ik voel me alsof ik in Parijs op de metro zit, daar ben ik nooit naartoe kunnen gaan en dat zal me ook nooit lukken, dank u. Spreek aub verder." Echt de max. Russen en Frans..
Verder hebben we het museum van volkskunst gedaan (niet bekend bij het grote publiek, maar desondanks gigantisch en interessant), de Tretjakovgalerij (ik heb DE triniteit gezien van Roebljov, medeslavisten, wees jaloers ;-)), het Donskoj klooster (op het kerkhof daar ligt Solzjenitsyn), nog eens Kolomenskoje met n wandeling langs de oever, nog eens het overwinningspark en nog eens het Rode Plein en n wandeling langs de Moskva met zicht op Kremlin en meer. Maar neen, het verveelt nooit. De kerstversiering maakt het alweer een andere ervaring.
Sinds donderdag dus terug in Petro, ijverig beginnen studeren voor mijn examen van vandaag. De lerares wilde me geen vragen op voorhand geven, ik moest ongeveer 30 van de 58 vragen voorbereiden. Pfff. Ik had n goed vragenblad en HAHAAA daar heb ik juffrouw toch wel verbaasd zeker dat ik volledig wist te antwoorden. Een vette 5 dus, ofte 'uitstekend' in russische termen. Van het punten en examensysteem hier, valt overigens ook weinig te begrijpen. Iedereen loopt rond met spiekbriefjes, we bereiden met 5 tegelijk voor, de andere meisjes overleggen gewoon van "wat was dat ook alweer" "ah,ok merci". Lena vertelt me dat op de fac geneeskunde velen hun examens afleggen met oortjes in. Ben ik nu naief of zou dat bij ons allemaal niet waar zijn? Soit. Voor mij nog 1 taak te gaan. Op t gemakske.
Intussen borrelen alweer nieuwe reisplannen in mijn hoofd, daarover later meer, eerst FOTO's
