Het zomert nog steeds in Petro, op hoop van zege dat dit in regio Petersbrug nog 8 dagen kan doorgaan..
Omdat Natasha plots besloot om 2 dagen ipv 1 naar de datsja te gaan, vond ik vrijdagnamiddag nog wat van Petro moest bekijken. Het centrum heb ik genoeg gezien, het zuiden is industrie met hoge blokken, maar in het noorden ligt een rustig wijkje met rusitge inwoners, waar het land afbuigt en je zicht op Petro hebt. Heb 2 bussen ipv 1 genomen en een halte te ver uitgestapt, maar k heb t allemaal gevonden, dus 'kroeto'. T was mooi.
Het voorbije weekend was zonder twijfel het coolste van heel mijn periode hier. Het zou zonder twijfel een ideale cursus "Rusland voor beginners" kunnen zijn, want we hebben er echt alles uit gehaald wat erin zat, zeg maar.
Zo was de afspraak om 9u30 bij Natasha. Mama wou vroeg vertrekken. Volledig op n Europees was ik er stipt op tijd en volledig op zn Russisch vertrokken we pas om 11u. Omdat Natasha mijn vriendin is, is dat niet erg. De datsja ligt op n uurtje rijden in het boerengat Soejsarj. Je zou denken, ah van bij ons naar de zee, maar neen, het is al bij al n kilometer of 40. Een paar in de stad, eens de stad uit, oncomfortabele kiezelweg.
Natasha's mama deelt samen met haar broer een geerfde datsja vlak aan het meer. Natasha s papa heeft verderop in het dorp op een zelf gekochte stuk grond de voorbije jaren aan een eigen huis gewerkt, waar N en ik geslapen hebben. Allemaal heel mooi en idyllisch aan het meer, met zicht op tegenover liggend eiland.
Omdat ik mee was, moest er wat extra moeite gedaan worden en dus was het aandringen om de sjasjlik niet gewoon thuis te bbq'en, maar op het eiland. Nonkel Evgenij werd 'vriendelijk verzocht' de motor op de boot te zetten en wijle weg. Te midden van de stilte op een zelfgemaakte bank aan een zelfgemaakte tafel aan een zelfgemaakt vuur en ga zomaar door. Zon, water, natuur, lekker eten. Terwijl de mama's het vlees op het vuur in het oog hielden, mocht ik mee mat nonkel Evgenij om zijn visnetten te gaan checken. 2 vissen was de magere oogst, maar wel cool om eens te zien. Tegen dat we terug waren, was het etenstijd en mmmmmmmmmmmmmmmm t was keilekker. Na de verplichte thee na het eten ging het terug huiswaarts om een wasje te doen in de banja, ofte ook bekend als de Russische sauna. In Irkutsk was het wat te koud, maar nu kon ik er niet aan ontkomen: na het stomen volgt een verplichte duik in het meer, om dat weer verder te stomen. Supercool
Na een supergoeid slaapje, een nieuwe mooie dag. Fiks ontbijt, waarna we op ons gemakske de afwas deden aan het meer. Er is wel een keukentje in de datsja, maar zonder waterleiding, dus je moet constant water aandragen. Een sympathieke buur had ons verse forel cadeau gedaan en dus moest die gekuist worden. Nooit gedacht dat ik zo'n glibberige vis zou aanraken en - nog erger - zou ontdoen van zijn organen, maar ik vond het best nog cool (en nu denkt mama: ok, nog een taakje dat ik kan doorspelen als er moet gekookt worden.. ;-)) en ik was trots op het resultaat. Terwijl ik een slaatje maakte voor erbij, smeerde N de vis met olie en kruiden, waarna we alweer een vuurtje konden stoken en grillen maar die handel. Moet ik erbij zeggen dat het lekker was ?? ;-p ;-p
Nog een lome wandeling door het dorpje, tot aan het winkeltje in de hoop om om een ijsje te versieren, maar neen. Ik citeer de verkoopster: Er is ijs, maar eigenlijk is er geen ijs. Ik denk dat er geen enkel ander land is waar je zo n onzin kan te horen krijgen, maar hier dus blijkbaar wel. T was blijkbaar al wat overdatum, maar men was te lui om het weg te gooien of iets in die aard. Aiaiai.
Afin, de mama moest s avonds nog de trein naar Petersburg nemen, dus tegen 20u was het weekend helaas voorbij. Lang leve de datsja
Het is vreemd om aan te denken, maar morgen ga ik weg. na vorige week al wat laatste afspraakjes' is het vanavond afscheid van de niet-home-mensen, morgennamiddag tenslotte van de wel-home mensen. Raar gevoel dat het ineens zo voorbij is. Het zonnetje en de groene omgeving doen verlangen naar meer, gelukkig is er de home die me eraan herinnert dat ik naar huis wil ;-)
Het is hittegolf in Petro en deze keer niet in de zin van 5 graden in plaats van de gebruikelijke 3. Neen, het is 11u en aangenaam om in kleedje met mijn Louislouise-sandalen over de Leninlaan te huppelen. Zomer!!
Na mijn loodzware test van gisteren - het grammatica deel viel nog mee, maar het is veel lezen en veel schrijven op weinig tijd - had ik nog les in het Dostoevskij-manuscprit ontcijferen. Daar zat een uurtje pauze tussen, dus het was snel besloten: muziek in de oren, ijsje kopen en aan de fontein rechtover de univ gaan zitten niksen, neusje richting zon. Zaaaaaaalig. Ik denk dat werkelijk heel Petro gisteren op straat was en zo uitgekleed mogelijk. Het gras is intussen ook groen, alles herleeft werkelijk en dat doen zo deugd, onbeschrijfelijk.
Deze morgen moest er betaald worden voor het certificaat examen. Met formulier en kredietkaart naar de Sberbank, in de verwachting dat ze daar beschaafd zijn en dat alles vlot gaat verlopen (ik zit duidelijk al met mijn hoofd in Europa..). NOT dus. Boven elke kassa staat geschreven welke verrichtingen je er kan doen. Ik gok op kassa 5. Na 10 minuten aanschuiven hoor je: je moet bij kassa 3 zijn. Als ik uitleg dat ik dacht ik bij dat madammeke met Visa kon betalen, zegt ze: Ah neen, bij mij moet je het geld afhalen en dan naar kassa 3 gaan. Kan ik dan niet gewoon geldafhalen aan de bankautomaat? Neen, zo werkt het niet. De gast achter had veel plezier in mijn onbegrip, mar deed er wel zijn best om enigzins mijn ergernis in te tomen en te zeggen dat alles wel goed zou komen. Achterlijk systeem.
Afin, t is betaald. Vorige week trouwens - om nog wat over het russisch vaderland uit te wijden - op weg van en naar de post was het eeeen en al afval op straat. Het cetrum is letterlijk bemand met een straatveger op elke hoek, maar daarbuiten is het triest. Vooral de wijk achter het station waar ik woon. Al het opgehoopte afval van de voorbije zomer en herfst was lange tijd goed verstopt onder de sneeuw en het winters afval 'viel nog mee', al ligt er altijd wel wat. Maar nu is de sneeuw weg en ligt alles op elkaar en t is echt n gore boel. Tijd om naar huis te gaan.
Na mijn zonpauze gisteren was de Dostoevskij-les de laatste die ik zou hebben. Woehoew! Nadat je die manuscripten hebt gezien, krijg je wel extra respect voor de precomputertijdperk-boekdrukker.. Wat een gekribbel, daar staat een mens niet bij stil als hij vandaag naar de bib gaat en de nieuwste druk van een of andere klassieker uit het rek haalt. Vanaf nu dus wel
Binnen n half uurtje heb ik deel 2 van het Grote Examen en dan ben ik vrij vrij vrij om - rarara - van de zon te genieten!!! Heel stoer om te beseffen dat het niet zo bijster is in Belgie en dat het hier zo prachtig is. Omgekeerde wereld!! Ook al is ht maar voor even.. ik geniet ervan, valt het op??
Vannacht om 4u27 rolde de trein vanuit Moermansk het station van Petro binnen. Geen ideaal uur, maar soit, we zijn weer terug.
Vorige week vrijdag voor mijn vertrek nog allerlei frustraties opgelopen.. De hunkering naarservice met n glimlach wordt zodanig groot, dat ik mijn verdraagzaamheid tegenover norsheid stilaan begin te verliezen blijkbaar. Maar het was terecht: op de post zat er een nieuwe aan wie alles moest getoond worden. Een eeuwigheid wachten dus, want de nieuwe kan niks alleen. Als haar opgedragen wordt om toch maar verder te gaan met het overhandigen van pakjes, blijkt mijn pakje - o o o - een buitenlands pakje te zijn!! En hoe je dat moet aanpakken is een groot raadsel.. Afin. De facebooklezers weten het al, voor de anderen: mijn kalmeermethode bestond deze keer uit het letterlijk verrot slaan van een kokosnoot met n russische blikopener. Deugd! De miserie van de vrijdag was nog niet gedaan, want alweer ging ik goed voorbereid naar het examen en alweer vond de overbejaarde prof het nodig om ZELF op haar vragen te antwoorden. De gemiddelde student die het niet zo goed heeft geleerd, zou daar heel blij mee zijn, maar ik vind het ronduit beledigend dat er hier wordt verondersteld dat ik niet in staat ben om de minste leerstof te onthouden. Afin, kheb mijn punt, we gaan niet klagen, maar ik was toch beledigd. Het univ-gedeelde is nu gedaan en terwijl de meesten van jullie tijdens de hemelvaartsdagen lui op jullie gat gaan zitten (of laatste thesisstress zullen ondergaan..), kan ik hier mijn test afleggen voor mijn russisch certificaat. Ik moet het ooit afleggen e..
Zo, na een beledigende vrijdag kon ik s nachts met Elin de trein op naar Moermanks. Een stille nacht in vgl met wat ik al gehad heb. De volgende dag was het prachtig weer, wat ervoor zorgde dat ik, eens voorbij de poolcirkel, niet meer van het raam weg te slaan was: een stralend blauwe lucht, besneeuwde bergen, fonkelende rivieren en meren en bomen groen en bruin. Een groot contrast met de terugweg, toen het slecht weer was en bijgevolg de hemel grijs, het water grijs, de sneeuw dof en de bomen dorrig. Triest. Dat was ook de overheersende indruk van Moermanks, want buiten de prachtige avond kregen we op 9 mei "dag van de overwinning" in de aard van onze 'drash nationale' op 21 juli, een flinke dosis sneeuw voorgeschoteld. Omdat hotels duur zijn en Moermanks geen hostel heeft, hebben Elin en ik 'gecouchsurfed'. Voor wie dit niet kent: je gaat op internet naar couchsurfing.com en kijkt wie er in je stad naar keuze een zetel aanbiedt om gratis op te slapen. Cool principe en we hebben het zeer zeer zeer getroffen. Katja an Andrej - een jong vrolijk koppel - stonden ons op te wachten aan het station en de volgende twee dagen hebben ze ons te voet en met de auto alles laten zien wat Moermansk te bieden had. Op zaterdag had Katja pizza gemaakt, dus helemaal feest. Op zondag was het dus parade ter ere van de Overwinning. Mannen in pak en een demonstratie van allerlei tanks. Na de doortocht gaat de massa achter de parade aan richting eeuwige vuur. In Moermansk staat die op n heuvel aan de voet van Aljosha, een gigantische stenen soldaat. enorm veel volk met vlaggen en allerlei en langs de weg staan groepjes schoolkinderen oorlogsgelinkte taferelen uit te beelden (zoals koken van pap, zingen op de tank en gewonden verplegen). Na heel wat kilometers kou leiden was het tijd voor een dutje, n rustige avond en n rustige maandag. Besluit: een grijze boel. Terwijl Petro nog n mooi centrum en n mooie oever heeft, is Moermansk een grijs woonblok met n vunze industriele haven. Maar we hebben ze gezien: de grootste stad ter wereld voorbij de poolcirkel. Het voordeel aan de pooldag is dat je overdag wat kan slapen en s avonds nog iets kan gaan bekijken alsof het gewoon dag was. Blijkbaar gaat vanaf 22 mei de zon helemaal niet onder. Nu is het tussen 0 en 4u zonsondergang/opgang-achtige lucht, dus ook al niet meer donker. Wel speciaal dat het dan nog sneeuwt.. Andrej en Katja bleken niet alleen enorm toffe mensen te zijn, ze zijn ook de eerste milieubewuste Russen die ik ben tegengekomen. Kraan toe tijdens het tandenpoetsen, geen afval op straat gooien (Katja heeft zelf n doosje om haar sigarettenpeuk in te bewaren als er geen vuilbak in de buurt is..). Een wonder!
Maandagavond ging het met de trein terug zuidwaarts naar Belomorsk, de saaiste 'stad' ter wereld. We hadden afspraak met n gids om ons de petrogliefen te laten zien: vlak uitgehouwde rotstekeningen van 6000j oud die zo n 50j geleden ontdekt zijn. Zeer 'kroeto', maar om 14u30 waren we klaar en onze trein was pas om 21u30. Veeeel tijd te besteden dus zo traaaag mogelijk eten en overal binnen gaan waar je maar kan om eens te kijken. Gelukkig was het mooi weer en konden we ook wat zitten aan de binnenbaaioever van de witte zee. Het plan om n gezellig restaurantje te vinden om de avond door te brengen viel in duigen: alleen self-service cafeetjes die maar tot 18u open zijn. En dan verbaasd zijn dat de jeugd op straat rondhangt. Maar de jeugd kan nergens naartoe. Droevig.. Toppunt was dat we dus wachtten op het station, waar ook een dikke vieze meneer wachtte met n ademhaling als ware het een op de loer liggend roofdier. Echt vies. Als je bedenkt hoeveel plaatsen er zijn op een trein, moet het lot wel heel wreed zijn om die man naast ons te doen terechtkomen e.. En ja hoor. Verdomme. De sowieso al korte nachtrust werd nog eens extra verstoord door meneer-vieze-ademhaling. Bah!
Al bij al alweer een leuke trip met n happy end: ik ben heelhuids in Petro geraakt. Ze beloven zowaar 20 graden voor het weekend en Natasha heeft me uitgenodigd op de datsja. Hoe cool is dat! Hihi. Het belooft dus een leuk verblijfeinde te worden hier. Joepie!
Nog 2 weken ik en ben met mama aan het proberen om mijn overstap te halen in Kopenhagen ;-)
Ik had niet gedacht dat het er nog van zou komen, maar het is gebeurd: groene ontluikende blaadjes gespot!! Het mag dan wel weer regenen, er is toch een teken van leven. Een mens zou zich hoegenaamd afvragen hoe gras nog groen wordt en bomen blaadjes krijgen, nadat alles 5 maand onder meer dan een meter sneeuw heeft bedolven gelegen, waarna vele velden/bossen ook nog een paar weken volledig blank staan van de gesmolten sneeuw. Het noorden is toch speciaal ze. vooral nu het om 5u klaar begint te worden en pas om 22u donker. Zo'n lange dagen associeer je met warme, lange zomerdagen en niet met .. ja koude, regen en gure wind.
Dit weekend was rustig, Lena was voor de verandering eens naar huis. Ze moest daarvoor zaterdag om 5u30 opstaan en - wat een pret - bleek dat ze de wekker niet had uitgezet, waardoor ik op zondagochtend om 5u30 zo'n 2m de lucht inging van het verschieten. Afin, kheb het haar vergeven. Mijn samenvatting is geschreven, k heb nog eens biefstuk gegeten, nog wat chocola uit Belgie gekregen om de laatste weken door te komen, dus het lijkt erop dat ik dit avontuur weldegelijk aan het overleven ben.
De aandachtige lezer merkt dat ik intussen in dagen aan het aftellen ben. Telkens ik op dinsdagavond denk "nog zoveel weken en ik neem de trein", krijg ik s anderendaags een berichtje van mama of papa "nog zoveel weken en we zien elkaar terug". Vooral de voorbije 2-3 weken is het lastig omdat heel mijn lijf om lente schreeuwt en het hier intussen nog 2x gesneeuwd heeft, de bomen nog niet groen zijn en het nog 'koud' is. De weersite vertelt dan wel dat het veel erger kan (-9 op de koudste 30 april..), het kan tegelijk ook veel beter (+19 op de warmste...). Zucht.
Zoals verwacht laat de inkortende tijd zich ook voelen in de vele keren dat "ik moet dit nog doen ik moet dat nog doen" door mijn hoofd spookt. Afspreken met mensen en tegelijk ervoor zorgen dat ik voor mijn Moermanksreis al mijn punten bij elkaar gesprokkeld heb voor mn certificaat. Gisteren voor kinderliteratuur was het echt n zuivere formaliteit. De prof had me een theorieboek gegeven om te lezen en een verhaal naar keuze om te commentarieren, en daar was ik ook helemaal op voorbereid, maar ze vond het na 2 zinnen al genoeg, toen begon ze zelf een ganse uitleg af te steken en schreef ze op mijn papier : geslaagd. Alle dan. Vrij gemakkelijk in vgl met mijn prof tekstologie (dezelfde die literatuur gaf vorig semester). Zij eist en een taak en een test en nog een samenvatting van een theoriehoofdstuk. Elke keer ik denk dat ik ervanaf ben, doet ze er nog iets bij. Bedrog! ;-)
Over de leukere dingen dan: zoals gezegd ben ik vorige week dinsdag bij Natasha gaan koken. We hebben samen 2u achter het fornuis gestaan en het resultaat mocht er zijn. Het zag eruit en het smaakte zoals het moest. Yesss! Natasha's mama had voor de gelegenheid zelf een kleed aangetrokken en wijn op tafel gezet. Onze moeite werd dus duideljk geapprecieerd.
Donderdag had onze prof van Russisch een uitstap op het programma gezet: bezoek aan het archeologisch museum van Petrozavodsk. Lees: een ruimte ter grote van een gemiddelde woonkamer met wat kasten met stenen in, die je in elk ander gelijkaardig museum vindt. Ook tentoongesteld: een A4-tje met 4 gekopieerde berkenboomstamteksten uit Novgorod. Marina's (onze prof) gezicht was werkelijk goud waard toen ze op haar typische manier vroeg "Morgane, heb je hier Oud-Slavisch gevolgd in het eerste semester? Ken je die fragmenten?" en ik antwoordde "Ik heb in Gent 2,5 jaar Oud-Slavisch gehad en ben o.a. naar Novgorod gegaan om de originelen te bekijken. Moeha! Ik heb niet bepaald problemen met haar, al gaat zij nooit in de fout en weet ze vaak alles beter, maar de andere studenten hadden wel wat commentaar klaar, zo bleek eergisteren op Elins verjaardag. Best grappig. Blijkbaar zit ze nogal vaak op skype en vkontakte (de russische facebook) terwijl een van har studenten aan het vertellen is. Niet zo aangenaam. Ze heeft wel gezegd dat als ze geen Russen kennen om mee te spreken, dat ze maar met mij moeten oefenen. Yess!!!
Nog vorige donderdag na het museum was ik uitgenodigd op een 'Franse avond', georganiseerd door 2 studenten toerisme. Zij wilden de student laten kennismaken met Frankrijk, maar er was bedroevend weinig volk en eerlijk gezegd was de presentatie ook bedroevend. Typisch op zn Russisch, iets organiseren, het niet zo geweldig doen, maar het toch geweldig vinden.
Wat ook typisch is, is het "van een vlo een potvis maken" (de verhouding mug - olifant volstaat echt niet). Zo moest naar het homehoofd.. Ik had me ingeschreven om te wassen, 1 machine was kapot en de tweede stond leeg, dus had ik die bezet, waarop een andere ingeschrevene het nodig vond om mijn was naar het homehoofd te brengen. Alsof er nog nooit iemand andermans tijd/plaats heeft heeft bezet. Dat gebeurt elke dag, dan vloek je eens en laat je een papiertje achter en keer je even later terug om toch maar je was te doen, maar neen. Zo ook is Lena achter met het betalen van onze elektriciteit. Ik heb haar in december geld gegeven voor de 8 maanden die ik bij haar woon, dus zij is verantwoordelijk voor ons. Ipv haar een waarschuwing te geven, moet ze zich van den eerste keer gaan verantwoorden bij het opperhoofd van alle homes. En nog een stapje verder: Vasja van op ons verdiep wordt uit onze home gezet omdat hij zijn buren zou storen. Ipv dat die buren eens een babbelke zouden slaan met hem, neen, zij schrijven meteen een klacht aan het homehoofd met de boodschap dat hun buur onuitstaanbaar is, waarop het homehoofd beslist dat hij weg moet.. naar een andere home.. waar hij dus andere mensen kan storen. En daar moet een mens dan rustig bij blijven. Anderszijds, als ik had geweten had ik al lang een klacht over Mohammed ingeleverd. Die was dit weekend ziek en vond het nodig om heel de namiddag ooooh's en aaaah's te kreunen en dan te genieten van de aandacht genre 'oh Mohammed, wat scheelt er, gaat het, zullen we n dokter bellen, ocharme..' Brrr, daar draai ik toch met mijn ogen van, ze. Maar voor de rest, zijn we rustig
Om toch maar positief te eindigen: de leukste dag was zaterdag, toen was Vika (uit Segezja) in de stad en zij had nog wat foto's mee, dus die hebben we uitgewisseld. Daarna was het afspreken met Nikita en Jamie en nog een hele hoop andere mensen. We hebben ontdekt dat ze in de Fusion nog goedkoper bier hebben dan in de Deja Vu. En het is dichter bij mijn home. Hoe cool is dat ;-)
Volgende week vertrek ik s avonds naar Moermanks, en als ik terugkom, is het nog een week..
Maar goed dat ik mijn tekst eerst heb gepost, want zojuist is het uploaden van mijn foto's mislukt en is alles weg. Even opnieuw, op hoop van zege..
U ziet dus:
- een blankstaande inrit - paasmaal en paasgezelschap - sappige smeltgrond - op wandel met Katja - in het schoolmuseum met Elin (vergeten te zeggen, behoorde bij het klas in - klas uit gedeelte) - de school zelf - aan de oever - bij de fabriek - monument door de oorlogsslachtoffers - met oma, in de klas, het koor - de grootste sneeuwvlokken die ik zal gezien hebben, daarvoor het moest het 14 april zijn op een mooie ochtend in Segezha - het busstation, 2j geleden gebouwd en beschouwd als toppunt van design
Na een mix van productiviteit en luiheid in het weekend, zijn we alweer klaar voor een nieuwe brok lectuur. Alvorens ik heb over Segezha zal hebben, nog wat ander blabla.
De voorbije weken ben ik vruchteloos op zoek gegaan naar 'krossovki', ofte platte ietwat sportieve schoenen type Assics of Adidas. Mijn bontgevoerde schoenen zijn er bijna helemaal aan en om de een of andere reden deed mijn rechtervoorvoet pijn als ik hakken aandeed. het lang genoeg zoeken en niet vinden (te groot, te klein, te lomp, te veel bedrukking...) zorgt ervoor dat de pijn vanzelf overgaat, dat ik geen krossovski meer wil en dat ik gewoon weer op mijn geliefde hakken kan rondhuppelen. Op propere stoepen en paden dan nog, Wat een luxe!
Iets waar ik wel nog letterlijk honger naar heb, is pizza. Volledig op zn Russisch had Dasja beloofd ons uit te nodigen voor Pasen. Zoals jullie weten was ik op Pasen niet bij Dasja, maar bij Elin en Liiza. Dat komt omdat de plannen veranderd waren en we plots op zaterdag op stap gingen.. om pizza te eten. Een eeuwigheid geleden, dus met de volle goesting. Tot een van ons besloot dat ze die week nog pizza had gegeten en pannenkoeken wou. Wat ga ik blij zijn als ik in mijn geliefde Belgie gewoon weer ga kunnen afspreken op die dag, om dat uur om 'een frietje te steken' en dat dat dan ook allemaal verloopt zoals afgesproken. Mmm frieten..
Dat de lente in het land is (voorbije zondag met regen en stormwind even buiten beschouwing gelaten), heeft blijkbaar ook zijn invloed op de dranklust van sommigen. Gisteren op weg naar huis ging ik echt een wandelende bierwalm voorbij op een bepaald moment. Dat deed me denken aan vorige week, toen laat op de avond ineens doef doef doef op de deur weerklonk, waarna Ruslan - een van de pokerjongens die ik al een eeuw niet meer had gezien - letterviel binnenviel met de woorden "Komt ge drinken?" "Pardon?" De mens had duidelijk al wat achterover - er werd n verjaardag gevierd - en ze hadden blijkbaar besloten dat ze wat vrouwelijk gezelschap nodig hebben. Toen Lena en ik vriendelijk bedankten, stelde hij zelf voor "Als jullie dat liever hebben, kan ik ook naar hier komen". Not. Toen hij weg was, moesten we toch effe bekomen van de shock. Nog een shock was Misja dit weekend. Terwijl we vrolijk aan het Russisch baseballen waren (i.e. zonder honken, maar met een tegenoverliggende lijn waarover je heen moet en dan terug en ook al klop je naast de bal, het telt als een slag en je mag beginnen lopen. Maak het vooral niet te moeilijk...) kwam die van ergens achter tevoorschijn met een gans vuile broek en de woorden "eeeeeeeeeee waar zijn de mannen hier, sinds wanneerd spelen vrouwen voetbal?" Ja... Ik vond Misja aanvankelijk een toffe gast, maar het holebi-verbranden-idee, het feit dat hij 8u opstaan VROEG vindt om te gaan werken en om 20u s avonds met zatte botten in het rond lalt, is toch een beetje teleurstellend. Ik zie opvallend vaak koppels op straat waarvan ik denk "die passen nu toch echt voor geen meter bij elkaar", maar als je hier een tijdje woont, besef je dat het waar is: een man die niet drinkt met een job is een goede man. Die moet je hebben en eten voorschotelen, 3x per dag. Dat is dan 'ok' om mee te leven blijkbaar en moet niet je trouwste zielsverwant zijn. A way of life, die niet de mijne wordt hopelijk. Soit, ondanks de dwaze regels deed het deugd om nog eens in openlucht aan wat sport te doen.
Segezha dan. Zoals gezegd, een kleine stad waar op zich wenig te beleven valt. Ik kan me niet voorstellen dat er in Belgie een stad zou zijn met 30.000 inwoners dat maar 1 kruispunt heeft met verkeerslichten. Wel in Segezha, de stad die bestaat uit een nieuw deel met de typische sovjetblokken en een oud deel met oude houten huizen en onverharde wegen. Rondom liggen een papierfabriek, een aluminiumfabriek en nog een bedrijf dat met vee te maken heeft denk ik, wat ervoor zorgt dat er altijd 'een fris windje' waait door de stad, met een geurtje aan zeg maar. De dominante geur van de papierfabriek varieert van bloemkool, naar bloemkool met veel peper tot rotte eieren. Vera's broer werkt er, dus we mochten een kijkje nemen. Wel eens cool, maar niet zo bijzonder. Dat was al de 2de dag. De eerste dag was heel hectisch. we moeten vroeg naar school, waar alle kinderen tijdens elke pauze lopen en krijsen op de gang. T zou bij ons niet waar zijn, of ben ik al te lang niet meer in een school geweest? Het middelbaar en lager zitten ook in hetzelfde gebouw, van klas 1 tot 11. Het niveau Engels was overal belabberd laag. Dat heeft enerzijds te maken met het tekort aan leerkrachten (wie engels kan, blijft niet in zo'n gat hangen), maar ook met de motivatie van de leerlingen. zo vond ik het 5e leerjaar beter dan het 5e middelbaar. Tussen onze gesprekken met de leerlingen werden we klas in klas uit geloodst, want we moesten en zouden alles gezien hebben in en rond de school. De juf van het 2e leerjaar had de meeste uitleg klaar over hoe ze lesgaf en wat haar kindjes allemaal al geknutseld hadden, wel lief. We werden natuurlijk ook bedolven onder de tekeningen en 'cadeautjes', jaja, de kindjes wisten het 'hoog buitenlands bezoek' wel te apprecieren. De lessen duren tot 13u (zelfs in het middelbaar, en ze hebben dan wel geen krokus of paasvakantie, hun grote vakantie begint in juni), dus nadien is er tijd voor ontspanning. Naar aanleiding van 9 mei "dag van de overwinning" had 1 vd leerkrachten een presentatie gemaakt over WOII, gevolgd door een kooroptreden. Vika en Vera vonden dat we ons nog overal moesten fotograferen (een lievelingsbezigheid van de russen), dus gingen we even buiten te stad aan de rivier zitten. Twas nog niet genoeg geweest, dus nadien gingen we ook nog eens naar nonkel Vova, die zijn fotostudio heeft. Een drukke dag dus, waarna het gezellig thuis vertoeven was bij Vika, bij een maaltijd met liefde bereid door knorrende oma (ze wilde niet op de foto met haar grijzend haar, dus heeft ze het mijne maar op haar hoofd gelegd.. ik heb me kapotgelachen). De tweede dag was wat rustiger, met een gewone lesdag zonder ceremonie achter, een wandelingske langs alle mogelijke monumenten van de stad, een bezoek aan de papierfabriek en tenslotte het Cultuurhuis waar een of andere rommelmarkt in doorging en in de tentoonstellingsruimte allerlei poppetjes an ander handwerk tentoon stonden. Het had evengoed een souvenirwinkel kunnen zijn, maar ze hebben hun best gedaan, dus we apprecieren het. De rest van de namiddag ging het van verhalen vertellen, foto's tonen en ons huis zoeken via Google Earth, supercool trouwens! Vika heeft op haar Macbook zo'n camera die je gezicht vervormd, daar hebben we ook nog goed mee gelachen, tot nonkel Vova iets te enthousiast werd en we besloten thee te drinken, voor de 100ste keer.
Zo, dat was uitgebreid denk ik, t is maar dat ik het echt leuk vond en eens iets anders. Geen gebouwen of natuur, gewoon mensen leren kennen en de manier van leven.
Back to real life, in de zin van naar de les en dan weer tijd voor leuke dingen: gaan koken bij Natasha, mmmm
voor de zoveelste keer ben ik 'back in town' en eerlijk gezegd ben ik het een beetje beu om 'back in town' te zijn. Er stond een pokkenharde wind toen ik van busstation naar home stapte en toen ik mijn home effectief zag verschijnen in de verte dacht ik 'pffffff'. De voorbije 3 dagen in Segezja waren echt superleuk, vandaar waarschijnlijk. Het klikte ongelooflijk goed met Vika - die ons had gevraagd te komen - en haar goede vriedin Vera, de secretaresse van de school. Ze hebben ons al het mogelijk van school en stad laten zien en daar was veel gegiechel en gelach bij. Daarbij nog een de huiselijke sfeer bij Vika thuis (een echt huis, een echte familie inclusief knorrige oma en inwonende nonkel Vova) en twas echt compleet. Dan is het niet moeilijk denk ik om je in te beelden dat ik met lichte tegenzin terugkeer naar het constant samenleven, de vieze keuken, de vier verdiepen die je moet doen om te douchen, de aanbidding van Mohammed en de Chinezen die al sloffend voorbij mijn deur passeren. LEER UW VOETEN OPHEFFEN. K hoop dat ze t gehoord en verstaan hebben ;-)
Voor de teleurgestelde lezer "Is dat alles over Segezja?": neen dit is niet alles, ik heb zo meteen les, ik wilde jullie alleen even 'dag' zeggen voor het weekend. Lief eh. Volgende week krijgen jullie een uitgebreid verslag van alweer 'dolle avonturen' en dan staan er ook meteen foto's bij.
ik wenste dat ik kon zeggen dat mijn titel van deze keer over eekhoorntjes of een Karelische beer ging, maar neen helaas. Ook al weet elke student en niet-student dat ze er zijn, zolang je ze niet ziet, maakt het allemaal niet uit. Lena had er na wat werken eind oktober in onze kamer eentje gespot, maar ook die was me niet onder ogen gekomen. Tot eergisteren, een. En gisteren, twee zelfs. KAKKERLAKKEN. VIEIEIEIEIESSSSS. BAH BAH BAH. 'Gelukkig' was het in de keuken en niet op onze kamer, dan zou ik echt vragen om bij Natasha ofzo te mogen logeren, ik mag er niet aan denken. Het is te goor voor woorden om in de keuken het licht aan te doen s avonds, naar de afwasbak te stappen en zo 2 gorte beesten te zien zitten. Afin. Nog een dikke maand, en ze mogen van mij part de keuken inpalmen. Ik ben dan weg. Alhoewel, k wil mijn medehomebewoners dat nu ook niet aandoen...
Ja je leest het goed, nog een maand en .. 9 dagen om precies te zijn en Morgane neemt de trein naar Sint-Petersburg. Wie me dus perse nog iets wil sturen, doet dat best in de meest nabije toekomst, want de voorbije weken is alles met veel vertraging toegekomen. Die 8 dagen van in september, dat was om een mens valse hoop te geven dat alles vlotjes zou verlopen ;-) BEDROG ;-)
Wat nog gedaan?
Na een paar prachtige dagen rond Pasen, met een stralend - zelfs vrij warm - lentezonnetje, opdrogende plassen (oef!) en glimlachende gezichten zijn de koude en het grijze weer terug bij ons. Pasen heb ik samen met Elin (GB) en Liiza (Fin) gevierd, met pannenkoeken, een 'koelitsj' en plattekaastaart met citroen en chocola. Mmmm. En paaseitjes van thuis natuurlijk ;-) Op paasmaandag was het skypereunie met de familie bij Natasha thuis. Mama heeft me doen watertanden met haar menu, maar Natasha's papa jaagt in zijn vrije tijd op wild en dus had zijeen superlekker stuk vlees klaar met n slaatje voor als we uitgebabbeld waren. Neh ;-)
Verder zijn gangetje, hier en daar wat rondhangen en een taak over Dostoevskij schrijven. En de 'onaangename' grammaticadelen van Russisch nog eens doornemen, want als ik praat, zie ik sommige regels wel eens over het hoofd. Het is de bedoeling om eind april/begin mei niveau 3 (in totaal zijn er 2 zonder nummering en dan nog 4) van het TORFL (test of Russian as a foreign language) af te leggen.
Natuurlijk zou ik niet Morgane heten als ik er niet nog eens op uit zou trekken. Samen met Elin ga ik volgende week naar Segezja, een kleine stad wat meer nr het noorden, waar we in een school bij een vriendin van Zjenia (van de univ hier) leerlingen gaan motiveren om hun Engels flink te studeren. We mogen daar 2 dagen zijn, krijgen kost en inwoon en rondleidingen en hoeven enkel ons busticket heen en terug te kopen. Voor de 'dag van de overwinning' (9/5) gaan we samen naar Moermanks (lees: zo noordelijk als je maar kan gaan) en komen we terug via Belomorsk, waar er eeuwenoude rotsschilderingen op de oever te zien zijn. Dat gaat dus van 8-11 mei zijn. Jaja, dan nog een week ;-)
Zo, ik moet door, heb met Elin afgesproken om.. onze tickets te gaan kopen ;-p
ik vernam deze morgen via de radio dat er 2 ontploffingen zijn geweest in de Moskouse metro. Heel erg natuurlijk, maar gelukkig zit ik veilig in Petrozavodsk: hier is geen metro en de kans dat ze een minibus de lucht in laten gaan, acht ik nog steeds bijzonder klein. Dus slaap lekker door op beide oren
Verder probeer ik me wel te behoeden voor natte voeten en mogelijks een verdrinkensdood.. De dooi is hier definitief ingezet sinds dit weekend en de plassen reiken alweer verder dan ooit. Ik zal proberen om in de komende dagen zo onopvallend mogelijk de ramptoerist uit te hangen en hier foto's van te trekken, zonder hierbij zelf in een plas te lopen natuurlijk. De 'looptechniek' is: opkijken om te zien hoever een mogelijke tegenligger van je verwijderd is - kwestie van niet te botsen. Vervolgens je blik scherp op de stoep gericht houden en de beste route kiezen. Mijn anders zo stevige tred is veranderd in muizenpasjes, een keer wegzakken, een grote pas, nog een grote pas, een sprong, muizenstapjes, een matige pas, enz.. Dan denk je mss "had ik maar een auto", mar dat is ook weer geen pretje.Vandaag zag ik bvb een auto door het sop rijden, een wonder als er geen water door het portier naar binnen is gesijpeld. Dat is dus waar het al vergevorderd is, bij ons in de 'wijk' ligt er voorlopig nog genoeg smeltpap en dat zorgt dan voor vastzittende auto's die met behulp van voorbijgangers alweer op gang worden geduwd.
Ja.. vorige eeuw werden er nog collectief graanvelden omgemaaid, werd er collectief naar de fabriek gewandeld terwijl er uit volle borst liederen werden gezongen. Dit is allemaal voorbij, maar geloof me, in deze tijd van het jaar wordt er met man en macht collectief geploeterd!
