|
Zondag 13 augustus 2023. Kalken, Melle, Moortsele, Munte, Baaigem, Meilegem, Dikkelvenne, Balegem, St. Lievens Houtem, Bavegem, Westrem, Massemen, Wetteren, Kalken.
Zo ongeveer.
Ivan rijdt mee. Het is zijn wederoptreden nu zijn ribben weer wat op hun plaats blijven zitten. Dus we rijden NIET naar Aaigem. Aaigem ligt Ivan niet. Of beter gezegd: Ivan ligt nogal veel in Aaigem. Tegen de grond. Zeker als het smalle beton ton ton baantjes zijn. De laatste keer was het weer prijs. Drie ribben gebroken en zevenentwintig gekneusd. Volgens Ivan dan toch. Zoveel zeer dat het deed.
En al zijn haar kwijt ook. Aai ja. Dat was al, sorry. Een schone kletsekop is ook niet mis, zeggen de mensen dan, en ik zal de laatste zijn om dat tegen te spreken. Wie ben ik om dat tegen te spreken? Maar, in het geval van Ivan, en zeker dat van Stefan, lijkt het mij ten zeerste geraadzaam om mij in deze van verdere commentaar te onthouden. Toen Stefan – wiens voornaam gewoon de Nederlandse vertaling is van die van zijn pa, Etienne* – Imschoot zijn kinderen geboren werden, waren er mensen die zeiden: O, die lijken goed op hun papa. Och ja, antwoordde Mady: als ze maar gezond zijn, dat is het voornaamste.
Ivan is een beetje zoals die Indiaan die plat op de grond ligt tussen de cactussen, met zijn oor op de grond. En? Vraagt de cowboy die passeert. Zegt de Ivan de Indiaan: Postkoets met 6 paarden, drie zwarte, twee bruine en één wit. Waaw, zegt de cowboy: Kun jij dat allemaal horen? Neen, zegt Ivan de Indiaan, maar die zijn juist over mij gereden.
Niet naar Aaigem dus, maar we passeren wel in B-aaigem en Balegem. En om het rijtje af te sluiten, kunnen we dan Bavegem niet links laten liggen, natuurlijk. De rit gaat tot in Meilegem. De laatste keer dat we daar waren, waren we Axel kwijt en kwam Koen maar niet opdagen, tot hij dan toch kwam aangereden met een gescheurde broek en truitje en zijn derailleur paraplu. Van de baan geraakt en in een pinnekensdraad. Niemand van ons had toen kunnen denken dat dat Koen zijn laatste rit bij de Modderfokkers was. Hoe raar het kan gaan in een mens zijn leven. Bedankt voor alle ritten die je met ons meereed, Koen, en voor je altijd positieve ingesteldheid. Wat kunnen we meer zeggen, jong?
Vandaag kan ik gelijk aardig mee. Dat komt omdat ik de eerste keer in mijn leven binst de week ook eens wat bijtrain, Hussevelde brug op en af, gelijk een zot. Dus gelijk Rudy Rogiers in zijn jonge tijd. Ik doe dat niet graag, want om zo op je eentje te trainen, moet je je verstand op nul kunnen zetten. Danny en ik kunnen als enigen bij de modderfokkers ons verstand niet op nul zetten. Ik niet omdat er bij mij teveel IQ moet over’brug’d worden. Ja, ik kan daar ook niet aan doen, hé. En Danny kan zijn verstand ook niet op nul zetten. Want het staat al op nul. Overlaatst ging Danny bij Rudy Rogiers: Ik zou 2 pedalen willen voor mijn velo, zei Danny. OK, antwoordde Rudy, dat lijkt me een eerlijke ruil.
Het wordt een pittig ritje, want kapitein Rudy is na zijn lange verblijf in Frankrijk weer van de partij en die heeft bovenop zijn natuurlijke aanleg dan ook nog eens serieus bijgetraind. We hebben het geweten. Het worden in totaal 75 km aan 25,5 km per uur en 300 hoogtemeters, gelijk dat heet. Kunnen het wiel van Rudy meestal houden: Jan, Stefan, Pieter en Rudy DC. Komen wat achter: ikzelf, Danny, Johan en Axel. Ivan hield het na een kilometer of 25 voor bekeken en kwam op zijn terugtocht nog Sabine tegen, waarna zij gezellig samen nog een kilometer of 20 deden, zorgvuldig beton ton ton baantjes vermijdend.
In de Beize is het heerlijk toeven op het terras en komen ook nog Rudy V, Els, Nadine en Annemie aanzetten. En nog Luc uit Sleidinge en Luc K, die op de weg was gaan rijden.
Mario
*Wistjedatje. De inwoners van de Franse stad St. Etienne worden les Stéfanois genoemd.
|
