Mijn persoonlijke tocht op weg naar het ideale gewicht
22-03-2018
Moeilijke dag
Hallo dagboek,
Het duurt jaren voor aangeleerde vaardigheden vervagen, maar stilaan wordt dat bij mij het geval. In de lessen Journalistiek leerden we om een goeie lead (intro) te schrijven een een veelzeggende titel neer te pennen die veelzeggend is. Mijn titeltekst is wel veelzeggend, maar niet aantrekkelijk. Leads schrijf ik intussen niet meer, enkel een blogpost zo nu en dan. Eigenlijk mis ik die vorm van zakelijk schrijven ook niet, ik schrijf liever persoonlijk, met af en toe een tikje stijl in mijn woorden en zinsconstructie. Vandaag is gewoon een kutdag en verzwelg ik in zelfmedelijden. Ik kan niets, ik ben niet, dus doe ik niets. Wie langer dan een paar maanden werkzoekend of 'in between jobs' was of is, weet wel waarover ik spreek. Uren liggen stinken in je bed, geen fut om ook maar te douchen of laat staan propere kleren aan te doen.
Nochtans was ik vrij gemotiveerd opgestaan in deze lang aanslepende ziekteperiode. Ik zou de badkamer en de keuken opruimen en de was ophangen. Zo gezegd, zo gedaan. De wasmand is geslonken tot drie vierden van vol, de strijkmand heb ik er doen uitzien alsof hij niet al te hoog is. Tip: leg handdoeken en washandjes bovenaan. Je ziet er dan niet zo tegenop om aan te beginnen. Het weer zit helaas niet mee, want ik wou ook nog de koer opruimen. Woensdag beginnen ze met renovatiewerken aan onze gevel en scheidingsmuur en ik wil graag dat niets hen dat verhindert. Maar om in dit weer weg en weer te hotsen naar de auto met allerlei brol en vuilnis, met vuile schoenen door het huis te moeten lopen. Nee, dat geeft ook geen zin.
Mijn moeder komt zo meteen nog langs. Ze bedoelt dat goed denk ik. Straks opnieuw naar de kinesiste, opnieuw 25 euro armer. Het helpt wel, dus vind ik dat zinvol uitgegeven geld. Het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang en ik heb het gehad met die domme voetblessure. Ik moet nog naar één consultatie, twee controle-artsen en ben totaal niet mee hoe ik die administratie moet aanpakken. Om vier uur komt mijn vader helemaal uit Eede naar hier gereden om een door mijn lieve oma gebreide trui te komen brengen. Dat doet me wel deugd aan het hart. Ik denk dat hij zich vaak eenzaam voelt. Door knieproblemen komt hij niet vaak meer buiten en de zeer landelijke ligging van de boerderij maakt het er niet makkelijk op om nieuwe mensen/leeftijdsgenoten te ontmoeten. Ik ben op dit moment eenzaam, dus is het voor ons beiden goed dat we elkaar (na enkele weken) zullen terugzien.
Vanochtend woog ik maar liefst 116 kilo rond. Ik had de weegschaal liever links laten liggen. Ik ben me ervan bewust dat ik erg ongezond eet de laatste dagen en moet die spiraal weer zien te doorbreken. Misschien door wat te schrijven zoals ik nu doe. Gevoelens neerpoten die ik anders moeilijk en amper tegen iemand krijg gezegd. Mijn ontbijt was ongewoon, maar niet al te calorie-rijk alvast: een grote boterham met hagelslag, twee chocolade rijstwafels, een koffie zonder melk of suiker en een blond licht biertje van brouwerij De Koninck. Alles bij elkaar goed voor 500 calorieën. Deze middag, net na het schrijven van dit stukje, ga ik om de ingrediënten voor een lekkere salade. Iets met basilicum, kerstomaatjes en mozzarella. Kan niet misgaan, zelfs niet vandaag, toch?
Op woensdag 21 februari gebeurde er iets vervelends op mijn werk. Ik wou een container binnen plaatsen en trok hem achter me aan. Helaas trok ik hem op mijn hiel, die zowat werd verpletterd.
Ik heb die dag nog mijn postronde uitgevoerd. Uiteraard had ik pijn, maar bij aanvang van de dienst was er nog niets blauws, zwart of paars te zien. Maar in de middag verergerde de last en ben ik naar de spoeddienst gereden. Koppelen deed enorm veel pijn, dus moest er iets mis zijn. Vijf uur en een handvol foto's later werd een barstfractuur vastgesteld en werd mijn linkervoet ingegipst.
Een weekje later mocht het gips eraf en was er nog geen beterschap te zien. Een nieuw, strakker gips werd aangebracht en vrijdag laatstleden moest ik opnieuw op consultatie om een ct-scan te laten nemen. Een indeuking van de hiel werd uitgesloten.
Wat me irriteert is het feit dat je als patient zijnde, als een last wordt gezien. Alles moet snel gebeuren, ruimte om uitleg te vragen is er amper en indrie afspraken heb ik een spoedarts, twee assistenten en een toevallig passerende arts gezien. Laatst werd me doodleuk gemeld dat de barst niet zeker was, dat het bijvoorbeeld ook de ligamenten konden zijn, maar dat gips sowieso zou helpen en dat ik mocht proberen stappen met een voetje onder de gips. Volgende afspraak is nu over 10 dagen met een hoofdarts...
Nog dagelijks heb ik pijn, moet ik hiervoor Tradanol innemen en om bloedklontering tegen te gaan zet ik elke avond fraxarine-spuitjes in mijn buik.
Ik ben afhankelijk van mijn vriendin, leef voor 80% in de zetel en kan me met moeite zelf wassen. Zelfs naar de wc gaan is niet evident. Ik baal, nu ik ook minder goed slaap en ook omdat ik sociaal contact mis. Zelfs mijn baas en collega's mis ik wat.
Soit, tot zover mijn geklaag. Gelukkig is er veel koers op televisie!
Een grote mok koffie, een Indie-playlist op en mijn benen die languit rusten op een bank tegenover mij. Door een arbeidsongeval heb ik een breuk in de hiel opgelopen en moet ik die zo vaak mogelijk omhoog houden.
Een aantal weken thuis en voor veel zaken afhankelijk van anderen, het is geen pretje. Maar ik heb wel veel tijd over en zo botste ik, vijf jaar na het laatste bericht, op mijn dieetblog.
In tussentijd is er wel wat verandert in mijn leven. De kilo's die ik destijds verloor ben ik grotendeels weer bijgekomen. Ik ben op dit moment goed voor een gewicht van om en bij de 115 kilogram. Op professioneel vlak gaat alles opnieuw zijn gangetje. In 2015 nam ik ontslag bij Bpost en heb ik van administratief werk geproefd. Het smaakte echter zuur en het leerde me het sociale, fysieke, collegiale en toch ook zelfstandige aspect van mijn huidige functie herwaarderen. Of dit mijn eindstation is betwijfel ik, maar het is geen drama indien het wel zo zou zijn.
Ik heb ook een huis gekocht met de liefde van mijn leven, met wie ik nu 13 jaar samen ben. Mijn eerste relatie bleek dus ondanks woelige watertjes de juiste.
Na al die tijd mis ik het schrijven wel wat, vandaar deze verrijzenis van deze blog. Het is niet meteen het begin van een nieuwe afvalrace, maar aanvankelijk hoe ik met obesitas omga. Maar ook andere dingen kunnen aan bod komen, ik ga dus wat breder gaan dan voorheen, naar mijn lichamelijke voorbeeld. Sowieso blijft mijn stijl persoonlijk en eerlijk, want dat is het opzet van een blog en het schrijft voor mij ook aangenamer.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik besloot om me weer een abonnement te laten 'aansmeren' bij een fitnessclub. Voordien was ik ook al lid bij HealthCity (nu Basic-Fit) langs de Maalsesteenweg en ook kortstondig bij Oxygen Fitness in de Zandstraat. Dit keer ging mijn voorkeur naar Bennies Fit 4 Life, een fitnessclub die toen recent haar vestiging in de Frank Van Ackerpromenade opende. Voor wie het in Keulen nu hoort donderen: dat is de fitness naast de Saturn-vestiging aan de voorkant van het hoofdstation in Brugge.
Soit, na een vrij uitgebreid eerste gesprek kreeg ik al snel een persoonlijk schemaatje dat erop gericht was iets af te vallen en ook langer te kunnen lopen. Ik had toen het zotte idee in mijn hoofd gestopt om ooit eens Dwars door Brugge te lopen, de 15 kilometer welteverstaan. Maar ik kon de discipline niet opbrengen om per week drie keer langs te gaan en om het volledige programma af te werken. Ik bracht per keer toch bijna drie uur door in de fitness en dat was me van het goede te veel. Ik zocht en vond andere uitdagingen: meer cardio gecombineerd met buikspieroefeningen en slechts sporadisch nog eens lopen. De nadruk ligt nu veeleer op vet- en calorieverbranding en minder op krachttraining. Ook de hoop om ooit echt lange afstanden te lopen heb ik laten varen: ik loop simpelweg eigenlijk niet zo graag en dat is nu eenmaal wel een vereiste om zo'n trajecten af te leggen.
Sinds een tweetal maanden heb ik via mijn vriendin Nikki ook de groepslessen bij Bennies ontdekt en tegenwoordig ga ik dus regelmatig spinnen: snel fietsen op een soort crossfiets met verschillende intervaltrainingen. En het lijkt er sterk op dat ik door deze lessen ook beter ga fietsen als ik met mijn racefiets de hort opga. Ik was en ben nog altijd een fietser die houdt van de grote molen en een vrij lage trapfrequentie (zoals een Ullrich), maar tegenwoordig durf ik ook al meer soepeler pedaleren zonder daarbij veel aan snelheid in te boeten. Bovendien wordt door spinning ook de hartspier ook getraind en de longcapaciteit vergroot.
Het is ook in deze fitnessclub dat ik besloot mee te doen aan de Summer Slim Down Challenge: een wedstrijdje waar de deelnemers zoveel mogelijk vetpercentage dienen kwijt te raken in de zomerperiode. Het is niet dat ik deze uitdaging per se winnend wil afsluiten, maar ik vond de uitgebreide meting wel interessant: je kwam er je vetpercentage namelijk te weten en ook het lichaamsvochtpercentage. Uit dat weegmoment bleek dat ik met een lichaamsvochtgewicht van net geen 50 kilo veel vocht ophoud, dat mijn vetmassa nog onder de 15 kilo blijft en mijn vetpercentage 18% is, waar dat vorig jaar nog 19% was. Vorig jaar woog ik wel minder, maar had ik dus een iets hoger vetpercentage.
De logische conclusie is dat ik aan spiermassa heb gewonnen, maar het stoorde me dat mijn BMI iets te hoog is. Bij het ingaan van de challenge stond ik op 82,1 kilo. Graag zou ik weer teruggaan naar 75 à 76 kilo, maar dat zal nog wel een poosje duren. Vandaag dook ik voor het eerst sinds lang weer onder die psychologische grens van 80 kilo: 79,7 kilo. Het deed me deugd, want ik probeer rustig af te vallen mijn eetgewoontes toch gezond te houden. En het moet gezegd zijn dat mijn vriendin met haar gezonde maaltijden daar ook een prominente rol in speelt.
Veel mensen hebben wel een psychologische grens als ze willen afvallen: bij mij was dat enkele jaren geleden die magische grens van 100 kilo. Om voor het eerst twee getallen op die display te zien motiveerde me echt om door te gaan. Die huidige grens van 80 kilogram betekent iets minder, maar is een hernieuwde stimulans om toch door te zetten. En dus gewoon gezond bezig te blijven.
Het weer wilde vandaag weer eens niet mee. Grijze wolken dreven voorbij het raam, eenmaal buiten voelde het vochtig en laf aan. De zin om te gaan fitnessen schoot er bij me in. Maar ik dring er bij mezelf steevast op aan om wekelijks toch twee sportmomenten in te lassen, hoe onnatuurlijk mijn lichaam dat op deze vrije dag ook vond. Ik besloot een tochtje te doen per stadsfiets. Wadde?
Tot voor kort was ik de niet zo trotse eigenaar van een witte Bwin-koersfiets van Decathlon. Ik had die begin vorig jaar aangeschaft toen ik er meer per velo op uit trok, maar heb me die aankoop meermaals beklaagd. Het was en is nog steeds de goedkoopste in zijn soort, maar het materiaal verslijt erg snel. Inmiddels kan u mij af en toe bewonderen op een tweedehandsracefiets van Ridley: beter bollend, iets sneller en vooral veiliger. De Decathlon-koersfiets kon ik na een zoveelste herstelling tegen gunstig tarief inruilen voor een ander exemplaar. Mijn keuze viel uiteindelijk op een Bwin Elops-stadsfiets, omdat ik in de aanstormende zomer (we blijven optimistisch!) met de vriendin af en toe ook eens wil rondfietsen. Het is met dat rijwiel dat ik dus een tochtje van 28,7 kilometer heb gemaakt.
Wellicht heb jij, beste lezer, soms ook zin om te gaan fietsen, maar de vraag is dan altijd waarheen én hoeveel tijd je er wil of kan aan besteden. Meermaals hetzelfde traject afhaspelen is saai, te veel fietsen te vermoeiend en ontmoedigend. Zeker als dat kaarsrechte parcours langs de Blankenbergse Steenweg naar mijn werk loopt. Experimenteren met nieuwe routes kan, maar dan kan het wel eens voorkomen dat je verloren rijdt in het hol van Pluto. Stel dan nog eens dat het regent, je ver van huis bent én lek rijdt. De Wet van Murphy, weet je wel?
Daarom zijn er websites als fietsnet.be waarmee je vooraf je eigen route kan uitstippelen via knooppunten. Die liggen verspreid gans Vlaanderen, Antwerpen, Limburg en Vlaams-Brabant. Ik heb zo'n tochtje samengepuzzeld dat voor ideaal gezinstochtje kan doorgaan. Het parcours is vrij autoluw en de op de stukken langs drukke autowegen fiets je op een duidelijk van de rijweg afgescheiden fietspad. Je start aan de voorkant van het Brugse hoofdstation, fietst in een grote lus rond Oostkamp naar Loppem, doet dan Beisbroek en Tillegem aan en keert dan via de Torhoutse Steenweg terug naar de vertrekplaats.
Concreet nu
Vertrek aan de voorkant van het station. Je staat met je rug naar het station en steekt over aan de kant van de bussen naar het Koning Albert I-park toe. Eenmaal overgestoken ga je vrijwel onmiddellijk rechtsaf van dat park weg en dus naar het Minnewaterpark toe. Volg de bordjes met knooppunt 5. Aan de kruising van de Bargeweg en de Katelijnestraat zal je de eerste keer een kruising van knooppunten tegenkomen. Vanaf dat kruispunt vervolg je je weg naar knooppunt 69.
De volledige route leg je zo af: 5, 69, 71, 84, 83, 97, 99, 70, 69, 7, 6, (5). De laatste '5' plaats ik tussen haakjes omdat je eventueel terug kan eindigen aan het station. Noteer de nummertjes op een smal strookje papier en plak ze met doorzichtig plakband vast op de buis van je fiets. Trek voor deze tocht toch een tweetal uurtjes uit.
--> Let op bij het fietsen naar knooppunt 84. Je rijdt op dat moment rond Oostkamp en langs Erkegem city terug naar het uiterste zuiden van Oostkamp. Je zult een klein brugje onder moeten fietsen waar luttele meters vooraf wordt gewaarschuwd voor wateroverlast. Trek je daar niets van aan, je hoeft vooralsnog geen duikerspak en snorkel aan te trekken. Even daarna fiets je via de Kampvelstraat even door privé-domein en daar is het gevaarlijk om te ver rechtdoor te blijven rijden, wat ik dus uiteraard ook deed. Er staat geen extra pijltje, maar je moet het laatste asfaltweggetje links meevolgen om je route te vervolgen. Geen nood wanneer je misrijdt, je kan honderd meter verder toch niet verder. Overigens zijn het uiterst aardige en behulpzame landbouwers die daar wonen.
--> Voor wie Loppem onbekend terrein is: als je je naar knooppunt 97 begeeft, zul je merken dat de Kattestraat op het laatste eindje naar de grote baan (nog altijd!) onderbroken is. Rij even om via de Stationsstraat en rij via de grote autobaan terug naar de spoorwegovergang, waar je links afslaat in de Fninkstraat (ter hoogte van de lokale Carrefour).
Voor wie al vertrouwd is met fietsen via knooppunten: op hun webstek knooppunter.com kan je zulke fouten/onduidelijkheden aangeven. Soms gebeurt het immers dat een route niet helemaal goed is afgesteld of dat het even onduidelijk is langs waar je nu exact moet fietsen. Als je zo'n fout tegenkomt kan je die melden aan de zogeheten 'routedokter'.
Een nieuw jaar, een nieuwe post op deze blog! Jawel, er zit nog leven in!
Even serieus nu. Ik heb in het jaar dat nu net achter ons ligt vaak overwogen om deze blog uit de ether te halen. De eigenlijke periode van het diëten an sich is voorbij, dus lijkt er soms niets meer om over te schrijven. Toch hou ik mezelf eraan deze site alive te houden en wel om de reden dat na de feestdagenperiode er weer wat kilootjes zijn aangekomen. In de Action in Blankenberge kocht ik recent een nieuwe weegschaal en die toonde toch weer een getal boven de 80 kilo aan. Concreet wil ik dit jaar dus van 83 kilo teruggaan naar 75 kilogram.
Ik weet eigenlijk perfect hoe ik het zou moeten aanpakken. Dagelijks ontbijten, rond 8.30 uur nog eens iets kleins eten (of binnenproppen als ik aan het werk ben), op de middag rustig eten en 's avonds voor 20 uur nog een redelijke maaltijd nuttigen. Tussendoortjes mogen ook altijd, maar te veel snoepgoed is uit den boze. En daar ging ik in de laatste maanden van 2012 al te vaak de fout in. Nochtans voerde de automatenverdeler op de werkplaats een forse prijsverhoging door: van 60 eurocent naar 70 eurocent!
De bedoeling is om dit jaar vaker te bloggen, maar het zal vaak niet meer gaan over proberen vermageren, maar over de activiteit waarmee ik dat einddoel wil verwezenlijken. In de loop van vorig jaar ben ik immers beginnen fietsen en dit een beetje sneller en een beetje voor een langere afstand dan ik tot dan toe gewend was. Ik hos nog steeds rond met een amateuristisch koersfietske van de Decathlon, maar zolang het goed bolt en niet al te veel kapot gaat blijf ik het gebruiken. Waarschijnlijk tot ik ooit eens ergens met een essentieel fietsprobleem zit en ergens midden te velde te voet sta, zoals in Boerenhol. En ja: dat dorpje bestaat effectief. Kijk hier maar eens!
De nieuwe hobby is er gekomen door een cadeau van mijn vriendin. Zij won via een of andere wedstrijd een deelnemingsticket voor mij voor een Meet&Cycle van Vacansoleil. Ik mocht, samen met een dertigtal anderen, met enkele renners van de Nederlandse wielerformatie op een tochtje meerijden. De rit was ongeveer 30 kilometer lang en werd afgelegd met een gemiddelde snelheid van om en bij de 25 kilometer per uur. Bij aanvang was ik nerveus: zou ik überhaupt wel meekunnen met die getrainde wielertoeristen met hun fietsen die en veelvoud van de mijne waard zijn, laat staan met de profrenners? Ja dus en het smaakte en smaakt nog steeds naar meer.
Foto's van deze Meet&Cycle te Brugge vond ik terug in een van de foto-albums van Vacansoleil Camping Holidays en wel hierzo.
Daarom wil ik voortaan op deze blog zaken plaatsen die met 'mijn fietsen' te zien hebben. Ik ga enkele kiekjes maken onderweg en deze voorzien van wat informatie en proberen wat koerservaringen te delen. Deze blog zal dus wat afwijken van wat oorspronkelijk gepost werd, maar de achterliggende gedachte blijft nog steeds gaan voor gezonder leven in een lichaam dat minder gewicht hoeft mee te sleuren.
Aan allen trouwens ook een oprecht gelukkig Nieuwjaar!
Ik wil deze post toch eerst beginnen met zeer late Nieuwjaarswensen voor iedereen die hier langskomt en daarbij ook mijn hoop uitspreken dat jullie allemaal jullie goeie voornemens en wat weet ik allemaal nog weten te realiseren. Vervolgens wil ik hier in dit publiek bericht ook de mensen die reageerden op deze blog en/of die mij complimenteerden op een of andere wijze te bedanken. Steun is voor mensen die diëten best belangrijk: het geeft goeie moed om verder te gaan op de ingeslagen weg en het is ook een vorm van sociale controle. Tenminste, dat kan je toch zo ervaren als je probeert af te slanken.
Een vraag die ik vorige maand in mijn elektronische postbus aantrof was een interessant gegeven waarop ik jammer genoeg geen eenduidig antwoord op kon en kan geven. De vraagstelling luidde of het diëten makkelijker of net moeilijker verliep toen ik werkloos was. Omdat ik vandaag eens een dagje vrij heb en gevoelig minder at werd ik herinnerd aan die vraag. Ik probeerde via Google wat informatie te vinden over het thema, maar vond niet direct concrete resultaten. Wat ik hieronder post, is dus enkel gebaseerd op mijn persoonlijke ervaringen.
Naar mijn bescheiden mening is diëten terwijl je werkloos bent moeilijker. Hieronder vind je mijn argumenten voor deze stelling.
1) Door de verveling grijp je sneller én vaker naar eten. Vaak is er niemand in de buurt om je te verhinderen vreetbuien te hebben.
2) Dat voedsel dat je eet is dan vaak nog eens ongezonder: een volwaardige maaltijd enkel voor jezelf koken is niet zo leuk. Dan maar snel wat koeken uithalen en als die niet in huis zijn, om andere snacks rijden naar de frituur of winkel.
3) Wie werkloos is verdient weinig tot geen geld. Gezonde maaltijden bereiden is duurder, dus schaf je in tijden van werkloosheid vaak goedkoop, maar iets ongezonder voedsel aan. Sommige producten die het label 'light' krijgen zijn vaak ook duur.
4) Wie aan een (langdurig) dieet begint kan stemmingswisselingen ondervinden. Sommigen voelen zich vlugger vermoeid en voelen zich depressief. In een periode van werkloosheid kan dat een cumulerend effect hebben en vele dikkerdjes zoeken de oplossing dan in...eten.
5) Sommige mensen die op zoek zijn naar werk kweken zichzelf slechte gewoontes aan. In mijn geval bleef ik veel te laat op en sliep ik dan een gat in de dag. Hierdoor sloeg ik soms wel eens het ontbijt over, wat absoluut not done is als je dieet. Bovendien krijg je ook sneller honger als je te veel slaapt. Dat is toch wat mijn diëtiste me vertelde.
Er zijn evenwel ook voordelen aan diëten wanneer je werkloos bent...
1) Je verbruikt -normaal gezien- minder energie dan wanneer je werkt. Je lichaam vraagt dus minder voedsel en je zult niet zo snel honger krijgen. Er is ook geen collega in de buurt die komt aandraven met koffiekoeken of pralines voor zijn of haar verjaardag.
2) In principe heb je wel de tijd om beter en gezonder te koken, caloriedagboekjes bij te houden en...beweging te zoeken. Lopen kost weinig geld, fietsen ook al niet. Maar dan moet je wel zelfdiscipline hebben om eraan te beginnen, zonder dat er iemand in de buurt is om je te motiveren.
Zoals sommigen onder jullie misschien al wisten, of misschien via Facebook vernamen, is het vandaag mijn verjaardag. Op een doordeweekse en bovendien grijze donderdag wanneer de meerderheid van de mensheid moet werken ben ik alleen thuis. Hoewel dit scenario niet al te positief lijkt, slaag ik er altijd in me op zo'n dagen het beste te entertainen. Het moet zijn dat ik stilaan oud en versleten word, aangezien ik meer en meer geniet van stille rust en van vooral geen stressvolle verplichtingen te moeten nastreven.
En zowaar heb ik zo nog maar eens de weg teruggevonden naar deze blogwebsite, naar aanleiding van een cadeautje dat ik enkele uurtjes geleden mocht ontvangen van mijn vriendin. Het betreft een boek(je) van David Kessler, een Amerikaanse schrijver die in een recent verleden als voedingsadviseur werkte voor het Amerikaanse Ministerie van Voeding en Geneesmiddelen onder de presidenten George Bush senior en Bill Clinton. Verder was Kessler ook nog actief als arts en als decaan van de medische faculteiten van Yale en de universiteit van Californië.
Zijn Engelstalig werk heeft de man gebundeld in "The end of overeating", een boek dat voor het eerst uitkwam in 2009 en 251 illustratieloze pagina's telt. De achterflap verklapt me dat het gaat over hoe de voedingsindustrie ons steeds meer probeert te conditioneren om te blijven eten door meer en meer voedsel op de markt te brengen dat de ideale (maar gevaarlijke) mix bevat van vet, zout en suiker. Eerlijk gezegd vind ik het eigenlijk heel sterk dat we echt geconditioneerd zouden worden dat we allemaal constant aan eten denken, maar anderzijds lijkt het inderdaad wel alsof voedsel overal is. Bovendien is het vooral ongezond voedsel dat het eenvoudigst én het minst prijzig is te verkrijgen...
Wat mij persoonlijk betreft ben ik niet meer aan het diëten. Mijn gewicht schommelt constant rond de 77 kilogram en ik heb hier vrede mee genomen. Wekelijks weeg ik mezelf nog een keer om het toch in de gaten te blijven houden, maar ik voel me goed in mijn vel en dat is toch het belangrijkste wat nu telt.
Bedankt aan al degene die me de voorbije maanden complimenten hebben gestuurd!
Ik kom net thuis van een gezellig filmavondje waar ik heb genoten van de komische prent 'Frits en Freddy'. In deze film is te zien hoe de bijbelverkopers Frits en Freddy zichzelf in nesten werken. Het is zeker en vast een aanrader voor wie van Vlaamse films houdt à la 'De Helaasheid der Dingen'.
En helaas pindakaas, daarna heb ik me goed laten gegaan en nog eens een echte vreetbui gehad. Zo eentje waarvan ik er vroeger dagelijks wel eentje had, maar dan nog. Tijdens het bekijken van de film moest er al een halve kilo popcorn aan geloven (en geloof me, dat lijkt impressionant veel als je zo'n beker voor je ziet), daarna ben ik nog alleen frieten gaan eten bij de frituur dicht bij mijn huisje. Bij deze, alleen en 's nachts frieten gaan eten is zo fout. Ja, ik ben zelfs opzettelijk rondgereden omdat ik eerst geen parkeerplaats dichtbij de zaak vond...
Na de feestdagen woog ik 77,2 kilo, waar mijn normale gewicht rond de 74 kilogram schommelt. Dus ben ik in de eerste weken van het nieuwe jaar weer wat strenger op mezelf geweest om toch weer wat af te vallen op een verantwoorde manier. Vanochtend leek de eindstreep in zicht: ik was nog goed voor 74,2 kilo en ik won in het badminton zelfs een belangrijke match tegen de koploper in onze reeks.
Ik weet dus niet waar het fout liep. De dagen voorafgaande had ik wel zin in frieten. Het was al een tijdje geleden, maar ik wilde per se zo snel mogelijk weer naar mijn streefgewicht. Misschien moet ik gewoon sneller toegeven aan mijn 'vieze goestjes' om zo'n schranspartijen te vermijden. Anyways, ik ben inmiddels weer opgestaan wanneer ik deze laatste alinea schrijf. De schade bedraagt 1,2 kilo extra, wat al bij al meevalt. Eigenlijk moet ik niet altijd dramatiseren, het komt wel weer goed. Het wijst me er nog maar eens op dat je altijd moet blijven opletten. Diëten is geen kwestie van afvallen, maar vooral van als je afvalt niet te hervallen en een gezonde levensstijl te behouden.
Donderdagavond staat er vaak badminton gepland in mijn programma. Het is een sport waarin ik me sinds september vorig jaar toch ietwat probeer te bekwamen, maar waar vooral toch het spelplezier primeert. Bij deze zou ik mijn sport aan iedereen warm aanbevelen, want we weten allemaal wel (bij sommigen ver in het achterhoofd teruggedrongen) dat sport of toch beweging nodig is om gezond te leven en/of af te vallen.
Gezonde mensen begrijpen soms niet dat dikkere personen de stap niet 'willen' zetten om meer te bewegen of om te gaan sporten. Het is echter zo dat het voor zwaardere mensen ook lastiger is om te beginnen met sporten. Er kunnen zoveel factoren meespelen in waarom een dikkere medemens de stap niet zet om te bewegen. Een dikkere vrouw zal bijvoorbeeld niet graag naar een fitnessclub willen of een zwembad, omdat daar veel slankere en meer getrainde sporters aan de slag zijn. En probeer als papzak zijnde maar eens te gaan lopen. Ik heb dat vorig jaar nog geprobeerd op een loopband: ik hield het welgeteld twee minuten vol om aan zeven kilometer per uur te lopen. Daarna zakte ik zowat ineen met een hartslag van om en bij de 190 slagen per minuut.
Iemand met overgewicht wordt na zo'n ervaringen best moedeloos en zal sneller opgeven. "Wat haalt het uit als ik dit niet eens kan", dacht ik na de loopband bij mezelf...
Mijn mening is dat als je dikker bent je best begint met een sport waarin je makkelijk kan instappen. Ga vijf minuutjes per dag wandelen of fietsen op je eigen tempo of schaf je een hometrainer aan als het buiten slecht weer is. Of...ga badmintonnen. Zoek jezelf een warme club zoals PSV-ONA Brugge, waar ook lang niet iedereen atletisch is gebouwd, en begin er gewoon aan. Het kost je alles samen maximaal zo'n 150 euro, terwijl een abonnement om te gaan fitnessen al snel oploopt tot het dubbele. Plus: het is een laagdrempelige sport waarin je snel kan groeien. Je maakt al eens een gelukspuntje, er wordt gelachen...je voelt je goed en vooral: je blijft komen. Het wordt een vaste structuur, een gewoonte, een hobby, ja zelfs een gezonde levensstijl!
De clubwebsite van psv-ona brugge vind je trouwens hier!
Het jaar 2010 loopt op zijn allerlaatste tenen en een gloednieuw decennium loert al om de deur. Sinterklaas vertoeft al lang in warmere oorden en de kerstman zit alweer in het koude noorden. Bij ons vriest het soms tegenwoordig ook dat het kraakt: dit jaar werd trouwens het record aantal sneeuwdagen aangescherpt tot 58 stuks, waarvan 32 in onze huidige maand. Sterk van koning winter, zeker als je weet dat het vorige record al dateerde van 1906. Maar, waarover ging deze blog weer? Juist ja
In de eindejaarsperiode komen veel vrienden en familieleden massaal bijeen om samen ook massaal te eten. Dat gebeurt niet één keer, maar verschillende keren en soms verschillende opeenvolgende dagen. Want er is immers kerstavond, Kerstmis, tweede kerstdag, oudejaar, Nieuwjaar en tweede Nieuwjaar. En de gezichten rond de wellicht mooi versierde tafel mogen dan wel variëren, het basisingrediënt blijft toch lekker, sfeerrijk en vooral uitgebreid tafelen. Ergens is dat overigens geenszins zo slecht, want te snel eten is niet goed voor een snelle spijsvertering en dus ook indirect nefast (wat een woord!) voor mensen die op hun (bolle?) lijn willen letten.
Zoals steeds hou ik mijn gewicht goed in het oog en mijn lodderig oog stelde de dag van kerstavond vast dat het prima was gesteld met het pre-feestdagengewicht. Onze nieuwe digitale weegschaal, die ook het vetpercentage aangeeft) wist me te vertellen dat ik goed was voor 73,4 kilogram. Ideaal, want mijn gewicht blijft tegenwoordig stabiel rond de 74 kilo. Enkele dagen later stelde ik gisterenavond vast dat de weegschaal me ongenadig een 76,9 kilo aanrekende. Logisch: lekker kerstavondeten, de volgende dag ook lekker gaan eten in Varsenare en tussendoor al de cupcakejes die mijn vriendin maakte, opgegeten. Vandaag heb ik de broeksriem figuurlijk een beetje aangehaald en letterlijk een gaatje verder gestoken en vanmiddag wees de wijzer naar 75,6 kilogram. Het doel is om dat vrijdag weer onder de 74 kilogram te krijgen, zonder daarbij een maaltijd over te slaan uiteraard.
Veel mensen zullen 2011 weer beginnen met het goeie voornemen om af te vallen in 2011. Sommige van hen zullen daarin slagen, anderen zullen een desillusie rijker zijn. Ik weet alvast dat de feestdagen geen geschikt moment zijn om te beginnen met een dieet. Het is praktisch onmogelijk en kan irritant overkomen. Geniet dus van deze eindejaarsperiode, met de gezellige sfeer, de vrolijk en hopelijk niet al te beschonken mensen en ook het lekkere eten en vlieg er volgend jaar wat minder in.
En anders dan met een welgemeende 'Vrolijk Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar' kan ik deze blogpost niet besluiten. Santé!
Het is alweer veel te lang geleden dat ik op deze blog nog iets heb gepost. Oprechte excuses daarvoor!
Mijn dieet is eigenlijk afgelopen. In een tijdspanne van 8 maanden ging ik van 123 kilo naar 74 kilo en rond dat gewicht blijf ik nu al enkele maanden schommelen. Veel mensen blijven me complimentjes geven en begrijpen maar niet hoe ik dat heb gedaan. Het antwoord is simpel, maar moeilijker om te zetten in de praktijk: meer bewegen en minder, maar ook gevarieerder en op meer geschiktere momenten eten. Als je dikker bent is het moeilijker om te beginnen met sporten: alles gaat tien keer zo moeilijk en het is minstens evenveel keer zo zwaar, maar het leuke is wel dat de kilootjes er (normaal gezien) vlotter afgaan.
Naar de diëtiste ga ik ook niet meer. Ik weet wat ik moet doen om af te vallen en waar ik op moet letten, dus acht ik dat niet meer nodig. Dat wil echter niet zeggen dat het altijd supergoed gaat. De oude Bart blijft aanwezig en de laatste dagen waren nagenoeg rampzalig op voedingsgebied. En daarover wou ik het in eigenlijk deze iets te lang uitgesponnen blogpost eens hebben.
Wat doe je als je eenmaal op je gewicht gekomen bent waar je wilt stoppen met diëten? Een periode van onzekerheid later probeer je een evenwicht te zoeken in wat meer beginnen eten en toch op je gewicht te blijven letten. Ik vond het in die periode jammer dat ik eigenlijk niet veel mensen ken die ook een dieet volgden. Dan had ik meer geweten hoe zij op gewicht bleven of hun voeding aanpasten...
Het is en blijft een moeilijke oefening. Enerzijds om niet te hervallen in vraatzucht en anderzijds om jezelf niet te blijven zien als een papzak die steeds maar meer moet vermageren. Vandaag heb ik een rampzalige dag en heb ik bijna niet anders gedaan dan gegeten. Het begon nochtans goed: twee geroosterde broodjes met butella light (+/- 275 calorieën) + 250 ml sojamelk (90 calorieën). Vanmiddag heb ik dan nog eens bij mijn moeder warm gegeten en daar heb ik wellicht iets te weinig gegeten, want ik ging met een hongergevoel van tafel. Nu heb ik in de namiddag al een Bueno (250 calorieën), maar vooral ook 150 gram chips (600 calorieën) en een meergranenbroodje met boter (390 calorieën) opgevreten. In het totaal is dat al goed voor ten minste 2000 calorieën. In feite zou ik nu niets meer mogen eten vandaag, maar 's avonds moet je ook eten...
Anyways, het blijft lastig vechten tegen oude gewoontes. Maar het lukt me wel, ik ben van te ver gekomen om het nu allemaal te verkloten.
Ik heb een rustig avondje. Wat internetten, misschien Cercle nog eens de Champions League laten winnen op de spelconsole...Enfin, u kent het wel, of misschien ook niet. Dus kruip ik nog snel even in mijn pen voor een kort blogberichtje. Een cursiefje over een klein werkdetail met grote vergelijkingen.
De vijftiger Guido stond in voor mijn officiële opleiding op mijn werk. Hij leerde me heel wat kneepjes van het vak en volgende week moet ik me alleen op de weg zien te bewijzen. Best wel veel verantwoordelijkheid, maar ik hou wel van een uitdaging. Mijn mentor is naast een uiterlijk vriendelijk en vaderlijk man ook een echte atleet. Zo doet hij morgenavond mee aan de 'Nacht van Torhout', waar hij deelneemt aan de marathon van 42 kilometer. Alstublieft!
De man houdt verder ook van voetbal en wielrennen en het is best grappig als hij soms van die wielrennen-achtige termen gebruikt tijdens het fietsen. Zoals in het wiel kruipen, overnemen, een tempoversnellingkje zetten, iemand uit de wind zetten...en spurtje bergop! Even terugspoelen naar gisterenmiddag toen de eerste editie van 'spurtje bergop' hielden. Als u naar het AZ Sint-Jansziekenhuis rijdt vanuit Sint-Andries moet je over twee bruggen. Zo ook de postbodes, maar dan wel maar eentje. Op die brug riep Guido me toe om een spurtje te houden wie het eerst boven was. Ik zat veilig in mijn wiel en we reden vrij traag. Ik schakelde direct een paar tandjes groter en nam enkele meters die Guido niet meer toegefietst kreeg. Maar hij hield wel verbazend sterk stand.
Vandaag de tweede en voorlopig laatste editie van het steile spurtje, ditmaal van de voet van de brug, vanaf het opdraaien. Ik had daarvoor een kilometer 'aan kop' gevlamd, maar waande me toch favoriet. Weeral legde ik de ketting op het zwaarste tandje en de grote molen werkte goed. Guido bleef echter in een kleiner verzet (met moeite) aanklampen. Plots zag ik hem halfweg naast me opduiken en over me gaan. Zijn voeten dansten precies op de pedalen en ik geraakte niet meer langszij, laat staan over goeie oude Guido. Om het mooi te zeggen was het sterven aan het wiel, maar toch voor de bezemwagen blijven.
Ik voelde me echt als Jan Ullrich tegen pakweg een Lance Armstrong. En damn, wat moet die Duitser zich vaak gefrustreerd hebben gevoeld!
U weet het misschien of misschien ook niet, maar ik ben nu al twee weken aan de slag als postbode in de eigen Brugse regio. Een leuke en vaste job waarin in bovendien toch al veel vriendelijke mensen tegen het lijf ben gelopen, maar die wel fysiek niet te onderschatten is. Daarnaast heb ik ook mijn eetgewoontes moeten bijstellen om toch een gezond dieet te blijven nastreven en toch mijn werk goed uit te voeren.
Mijn ontbijt van drie boterhammen heb ik vervroegd naar 5.30 uur, tien minuutjes voor ik naar het werk vertrek. Voor het transport reken ik op mijn oude knar van een fiets en uiteraard op mijn spierkracht. Het is trouwens leuk en verkwikkend om te fietsen zo vroeg in de buitenlucht. Je kan nog de vogeltjes horen fluiten en op dit moment van het jaar is het nog klaar buiten. Ook de regen is nog niet zo'n grote spelbreker geweest tijdens mijn nog korte werkperiode.
Ik ondervond wel problemen met mijn middageten, dat ik vaak nuttigde omstreeks 14-15 uur, wat uiteraard veel te laat is na mijn ontbijt. Ik leed vaak honger, maar heb ondertussen de oplossing gevonden. Rond 8.30 uur kan je immers een korte pauze nemen, die ik dan gebruik om een boterhammetje of een daar gekochte sandwich naar binnen te werken. Als dat niet lukt koop ik tijdens de route een Balisto-reep of schaf mezelf een flesje Cola Zero aan. Dat laatste is trouwens niet al te gezond heb ik dus inmiddels van mijn diëtiste vernomen. Om bij te komen kan het geen kwaad, maar als je er te veel van drinkt kan het een oorzaak zijn van botontkalking, waar vrouwen overigens wel meer kans op hebben.
De laatste twee weken heb ik ook een ministrijdje met de weegschaal achter de rug. Ik woog bij aanvang van de job zo'n slordige 88 kilo en dat getal verminderde telkens tijdens de week, maar tijdens het weekend liep het weer op om onverklaarbare reden. Hoe dan ook lijkt het tij nu wat gekeerd en sta ik op een min of meer 85,9 kilo, wat voorlopig een minimumgewicht is.
Morgen moet ik eens voor mijn doen vroeg opstaan. Om 10 uur heb ik een nieuwe afspraak bij mijn diëtiste voor een eerste maandelijkse controle. Het zal de zesde afspraak zijn en ik krijg het gevoel dat de consultaties steeds minder nut beginnen krijgen. Positief is wel dat de prijs per consultatie nu 'slechts' 17 euro is, waar ik voor het eerste gesprek en de eigenlijke opstart van mijn officiële dieet 47 euro moest neertellen. Voor mensen die ook een dieet overwegen onder professionele begeleiding: het wordt niet echt genereus terugbetaald. Althans toch niet wanneer je bent aangesloten bij de christelijke mutualiteit. Diezelfde mutualiteit betaalt trouwens slechts één keer een dieet voor een klein deeltje terug...
Maar bon, ik besef ook wel het belang van opvolging en ik zou graag morgen de nieuwe verhouding tussen de spiermassa en vetmassa in mijn lichaam nog eens willen berekenen. Het is bovendien ook zo dat dikke mensen niet overal proportioneel dik zijn. Bij mij zijn de probleemgebieden de armen, kort gevolgd door de buik. Vandaag ben ik trouwens weer op de weegschaal gaan staan, die me positief verraste met een resultaat van 90,8 kilo, een nieuw diepterecord en bijna een nieuw voordeur. Volgens gezondheid.be is mijn BMI-index daarmee nu onder de grens van zwaarlijvigheid gedaald en ben ik nu een persoon met overgewicht. Exact bedraagt die index bij mij nu 29,7.
Voor de lol heb ik ook eens gecalculeerd hoeveel ik zou moeten wegen om een normaal BMI-cijfer te halen, namelijk eentje tussen de 20 en 25. Wel, in dat geval zou ik 75 à 76 kilogram moeten wegen. Ik heb daar eens goed mee gelachen en het bewijst nog maar eens de relativiteit van diezelfde overbekende index. Ze houdt immers geen rekening met de spiermassa, want onder de 80 kilogram komen is voor mij bijna niet mogelijk, of ik moet spierweefsel afbreken.
Morgen wil ik de diëtiste een aantal vragen stellen ook. Of het bijvoorbeeld kwaad kan om in plaats van een liter water een liter Cola Zero te drinken? Welke producten nu echt light zijn? Wat ze denkt over pasta- en/of groenteslaatjes en hoeveel calorieën je eigenlijk dagelijks moet opnemen opdat je gezond blijft afvallen? Dat zal wel snor zitten, maar ik wil het toch controleren...
Hoewel het niet mijn bedoeling is alles van mezelf tot in het fijnste detail te onthullen, wil ik het toch even hebben over mijn vader. Wilfried van Maele is een 55-jarige metaalarbeider die vorig jaar het landbouwbedrijf van mijn grootvader heeft overnam, toen die laatstgenoemde erg plots overleed. Een vijftiger die ontzettend hard werkt en voor zijn kinderen veel over heeft.
Ik en mijn vader komen goed overeen en we lijken ook veel op elkaar, zowel qua uiterlijk als van karakter. Van hem heb ik mijn soms zo kenmerkende verstrooidheid meegekregen, mijn impulsiviteit, maar ook mijn vriendelijkheid en behulpzaamheid en het vermogen om onder alle omstandigheden jezelf en anderen te relativeren. Ook zwaarlijvigheid is iets waar we beiden aan 'lijden'. Maar voor hem zou op dieet gaan moeilijker zijn, want de kwalijke eetgewoontes die hij heeft zitten te diep verankerd in de persoon die hij is en hoe hij zijn avond doorbrengt. Bovendien zit obesitas er langs die kant van de familie echt ingebakken. De keuken die hij (en mijn oma) produceert is heel erg lekker, maar vaak ook erg zwaar en enorm grote porties. Er heerst een mini-subcultuur waar een volle tafel bijna noodzakelijk is en waar je enorm veel keuze hebt uit wat je allemaal wil eten.
Het probleem is dat ik daar regelmatig nog kom en dat ik iedere keer terug wat gewicht aangekomen ben als ik hier in Brugge terug op de weegschaal ga staan. Vandaag wees de digitale weegwijzer naar 93 kilo, waar dat drie dagen geleden nog 91,6 kilo was. Het is vervelend om telkens terug omlaag te moeten knokken en wetende dat je bij je vader toch je best doet om zo 'gezond' mogelijk er te eten. Ik kan toch ook moeilijk verlangen, laat staan eisen, dat mijn vader en grootmoeder, mensen van 't goei leven zich aanpassen omdat ik op dieet ben? Het is een moeilijke kwestie, maar ik denk dat ik de volgende keer toch een keukenweegschaaltje meeneem naar Eede.
Deze middag bood de koelkast maar weinig ideetjes om er een gezond, maar ook lekker middagmaal van te maken. Een paar tomaatjes, een ui, wéér aardappelen, dat ene overgebleven geplette schnitzeltje? Nee, ik ben naar de Carrefour gepeddeld en er een lasagne gekocht van de WeightWatchers. Goed voor een totaal van 350 kilocalorieën en een tevreden, voldaan gevoel achteraf. Maar dat ik niet de perfecte weg bewandel blijkt toch ook weer.
Samen met de lasagne kon ik het niet laten om in de wachtrij nog snel een groot doosje tic-tacs mee te graaien. In het totaal gaat het over 49 gram, goed voor in totaal 390 kilocalorieën (meer dus als de lasagne). Toen ik er een heleboel van had binnengespeeld wou ik wel eens weten hoeveel ik nu exact binnen had. Blijkt dat er in een groot doosje van 49 gram exact 100 tic-tacs zitten. Ik telde alles na: ik had er 63 gegeten, die cijferwaarde vermenigvuldigt en zo kwam ik uit op 126 kilocalorieën. Iets te veel voor een tussendoortje, maar niet dramatisch hoog. En ik had echt een verzadigd gevoel.
Dus wat mij betreft, een aanrader voor wie eens (of meer dan eens ;)) een zwak momentje heeft.
Ik ben eigenlijk een ongelofelijk grote uitsteller. Elke dag dacht ik wel aan iets wat ik hierop zou kunnen posten, maar tijdsgebrek en luiheid weerhielden me ervan. Nu, het komt er eindelijk nog eens van.
Het gaat ondertussen prima met me. Ik ga wat vaker fietsen en mijn conditioneel sta ik scherper dan ooit. De weegschaal geeft me nog 95 kilogram, waar van mij nog zeker 10 kilootjes mogen van afgetrokken worden. Discipline bewaren lijkt daarbij de grootste zorg en moeilijkheid. Snoepen doe ik amper nog, maar vooral 's avonds is er wel goesting naar iets met veel suiker. Vettige producten zoals chips en frieten mijd ik wonderwel makkelijker.
Vandaag stond ondergetekende ook op de court van de Loppemse sporthal, waar er een recreantentoernooitje badminton was. Ik speelde zowel in de dubbel en mix in de klasse 2+, wat in mensentaal of outsiders ook wel wordt omschreven als 'gevorderd'. Mijn toekomstige schoonbroer en ik verloren al onze wedstrijden, maar telkens heel nipt. Dan is dat natuurlijk altijd extra zuur als het dan misloopt, maar we weten dat we het niveau toch wel zeker waard zijn. In de mix nam ik het met een goeie vriendin die nog maar enkele maanden speelt op tegen andere gevorderden. Het was nog maar de tweede keer dat we samen op het terrein stonden, maar het verliep al veel beter. We slaagden er zelfs in onze laatste match winnend af te sluiten. Een zenuwslopende partij van stervende en vermoeide zwanen, waarbij ik een groot arsenaal aan krachtige slagen moest bovenhalen om samen de bovenhand te halen. De conditie was voor mij doen heel goed, de vorm ook, de tevredenheidachterafdus des te groter!
Diëten is een werk van lange adem. Dat begin ik nu eigenlijk pas te beseffen. Ik ben begonnen met veel goeie moed en had mezelf stiekem voorgenomen nooit nog bij te komen, nooit nog ongezond te eten enzovoort. Maar de voorbije dagen brak dan toch even de veer: 's avonds speelde ik telkens wat paaseitjes binnen en op één dag at ik twee warme maaltijden na elkaar met veel te veel vlees (+/- een halve kilo). En op Paasmaandag 5 april had ik al drie koffiekoeken binnengespeeld op het badmintontoernooi met daarna trouwens een groot slaatje met geitenkaas, gewikkeld in hesp en met spekblokjes.
Tja, nu ik het hier zelf neerpen besef ik dat het verkeerd was. Dat besefte ik ook op dat moment wel, maar de weegschaal bleef genadig en daarom durfde ik het aan om het lot uit te dagen. Tot plots dat vreselijke driecijferige getal weer prompt verscheen op de weegschaaldisplay. Ik woog weer 100,2 kilo waar dat nog 98,5 kilo is geweest. Even twijfelde ik: is alles voor niets geweest? Zou ik nu gewoon niet aan gewichtscontrole doen en het dieet laten varen?
Maar dat zou betekenen dat ik net als al die andere (voornamelijk vrouwen) zou moeten stoppen met deze blog en telkens ik op zo'n schrijfplaatsje langskwam eindigde het dieet wel met zo'n tegenslag. Opgeven ligt gelukkig niet in mijn aard en ben ik opnieuw begonnen en heb ik besloten wat strenger te zijn en mijn porties terug juist op te volgen. Met succes trouwens, want vandaag staat de teller toch al weer op 99,6 kilo.
Aan alle mensen die ook willen vermageren, met of zonder operatie, vooral volhouden en voldoende discipline voor jezelf aan de dag leggen!
Van dik naar dun
