Ik heb die dag nog mijn postronde uitgevoerd. Uiteraard had ik pijn, maar bij aanvang van de dienst was er nog niets blauws, zwart of paars te zien. Maar in de middag verergerde de last en ben ik naar de spoeddienst gereden. Koppelen deed enorm veel pijn, dus moest er iets mis zijn. Vijf uur en een handvol foto's later werd een barstfractuur vastgesteld en werd mijn linkervoet ingegipst.

Een weekje later mocht het gips eraf en was er nog geen beterschap te zien. Een nieuw, strakker gips werd aangebracht en vrijdag laatstleden moest ik opnieuw op consultatie om een ct-scan te laten nemen. Een indeuking van de hiel werd uitgesloten.

Wat me irriteert is het feit dat je als patient zijnde, als een last wordt gezien. Alles moet snel gebeuren, ruimte om uitleg te vragen is er amper en indrie afspraken heb ik een spoedarts, twee assistenten en een toevallig passerende arts gezien. Laatst werd me doodleuk gemeld dat de barst niet zeker was, dat het bijvoorbeeld ook de ligamenten konden zijn, maar dat gips sowieso zou helpen en dat ik mocht proberen stappen met een voetje onder de gips. Volgende afspraak is nu over 10 dagen met een hoofdarts...

Nog dagelijks heb ik pijn, moet ik hiervoor Tradanol innemen en om bloedklontering tegen te gaan zet ik elke avond fraxarine-spuitjes in mijn buik. 

Ik ben afhankelijk van mijn vriendin, leef voor 80% in de zetel en kan me met moeite zelf wassen. Zelfs naar de wc gaan is niet evident. Ik baal, nu ik ook minder goed slaap en ook omdat ik sociaal contact mis. Zelfs mijn baas en collega's mis ik wat.

Soit, tot zover mijn geklaag. Gelukkig is er veel koers op televisie!