|
Hallo dagboek,
Het duurt jaren voor aangeleerde vaardigheden vervagen, maar stilaan wordt dat bij mij het geval. In de lessen Journalistiek leerden we om een goeie lead (intro) te schrijven een een veelzeggende titel neer te pennen die veelzeggend is. Mijn titeltekst is wel veelzeggend, maar niet aantrekkelijk. Leads schrijf ik intussen niet meer, enkel een blogpost zo nu en dan. Eigenlijk mis ik die vorm van zakelijk schrijven ook niet, ik schrijf liever persoonlijk, met af en toe een tikje stijl in mijn woorden en zinsconstructie. Vandaag is gewoon een kutdag en verzwelg ik in zelfmedelijden. Ik kan niets, ik ben niet, dus doe ik niets. Wie langer dan een paar maanden werkzoekend of 'in between jobs' was of is, weet wel waarover ik spreek. Uren liggen stinken in je bed, geen fut om ook maar te douchen of laat staan propere kleren aan te doen.
Nochtans was ik vrij gemotiveerd opgestaan in deze lang aanslepende ziekteperiode. Ik zou de badkamer en de keuken opruimen en de was ophangen. Zo gezegd, zo gedaan. De wasmand is geslonken tot drie vierden van vol, de strijkmand heb ik er doen uitzien alsof hij niet al te hoog is. Tip: leg handdoeken en washandjes bovenaan. Je ziet er dan niet zo tegenop om aan te beginnen. Het weer zit helaas niet mee, want ik wou ook nog de koer opruimen. Woensdag beginnen ze met renovatiewerken aan onze gevel en scheidingsmuur en ik wil graag dat niets hen dat verhindert. Maar om in dit weer weg en weer te hotsen naar de auto met allerlei brol en vuilnis, met vuile schoenen door het huis te moeten lopen. Nee, dat geeft ook geen zin.
Mijn moeder komt zo meteen nog langs. Ze bedoelt dat goed denk ik. Straks opnieuw naar de kinesiste, opnieuw 25 euro armer. Het helpt wel, dus vind ik dat zinvol uitgegeven geld. Het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang en ik heb het gehad met die domme voetblessure. Ik moet nog naar één consultatie, twee controle-artsen en ben totaal niet mee hoe ik die administratie moet aanpakken. Om vier uur komt mijn vader helemaal uit Eede naar hier gereden om een door mijn lieve oma gebreide trui te komen brengen. Dat doet me wel deugd aan het hart. Ik denk dat hij zich vaak eenzaam voelt. Door knieproblemen komt hij niet vaak meer buiten en de zeer landelijke ligging van de boerderij maakt het er niet makkelijk op om nieuwe mensen/leeftijdsgenoten te ontmoeten. Ik ben op dit moment eenzaam, dus is het voor ons beiden goed dat we elkaar (na enkele weken) zullen terugzien.
Vanochtend woog ik maar liefst 116 kilo rond. Ik had de weegschaal liever links laten liggen. Ik ben me ervan bewust dat ik erg ongezond eet de laatste dagen en moet die spiraal weer zien te doorbreken. Misschien door wat te schrijven zoals ik nu doe. Gevoelens neerpoten die ik anders moeilijk en amper tegen iemand krijg gezegd. Mijn ontbijt was ongewoon, maar niet al te calorie-rijk alvast: een grote boterham met hagelslag, twee chocolade rijstwafels, een koffie zonder melk of suiker en een blond licht biertje van brouwerij De Koninck. Alles bij elkaar goed voor 500 calorieën. Deze middag, net na het schrijven van dit stukje, ga ik om de ingrediënten voor een lekkere salade. Iets met basilicum, kerstomaatjes en mozzarella. Kan niet misgaan, zelfs niet vandaag, toch?
|
Van dik naar dun