|
Ik heb een rustig avondje. Wat internetten, misschien Cercle nog eens de Champions League laten winnen op de spelconsole...Enfin, u kent het wel, of misschien ook niet. Dus kruip ik nog snel even in mijn pen voor een kort blogberichtje. Een cursiefje over een klein werkdetail met grote vergelijkingen.
De vijftiger Guido stond in voor mijn officiële opleiding op mijn werk. Hij leerde me heel wat kneepjes van het vak en volgende week moet ik me alleen op de weg zien te bewijzen. Best wel veel verantwoordelijkheid, maar ik hou wel van een uitdaging. Mijn mentor is naast een uiterlijk vriendelijk en vaderlijk man ook een echte atleet. Zo doet hij morgenavond mee aan de 'Nacht van Torhout', waar hij deelneemt aan de marathon van 42 kilometer. Alstublieft!
De man houdt verder ook van voetbal en wielrennen en het is best grappig als hij soms van die wielrennen-achtige termen gebruikt tijdens het fietsen. Zoals in het wiel kruipen, overnemen, een tempoversnellingkje zetten, iemand uit de wind zetten...en spurtje bergop! Even terugspoelen naar gisterenmiddag toen de eerste editie van 'spurtje bergop' hielden. Als u naar het AZ Sint-Jansziekenhuis rijdt vanuit Sint-Andries moet je over twee bruggen. Zo ook de postbodes, maar dan wel maar eentje. Op die brug riep Guido me toe om een spurtje te houden wie het eerst boven was. Ik zat veilig in mijn wiel en we reden vrij traag. Ik schakelde direct een paar tandjes groter en nam enkele meters die Guido niet meer toegefietst kreeg. Maar hij hield wel verbazend sterk stand.
Vandaag de tweede en voorlopig laatste editie van het steile spurtje, ditmaal van de voet van de brug, vanaf het opdraaien. Ik had daarvoor een kilometer 'aan kop' gevlamd, maar waande me toch favoriet. Weeral legde ik de ketting op het zwaarste tandje en de grote molen werkte goed. Guido bleef echter in een kleiner verzet (met moeite) aanklampen. Plots zag ik hem halfweg naast me opduiken en over me gaan. Zijn voeten dansten precies op de pedalen en ik geraakte niet meer langszij, laat staan over goeie oude Guido. Om het mooi te zeggen was het sterven aan het wiel, maar toch voor de bezemwagen blijven.
Ik voelde me echt als Jan Ullrich tegen pakweg een Lance Armstrong. En damn, wat moet die Duitser zich vaak gefrustreerd hebben gevoeld!
|
Van dik naar dun
