Mijn persoonlijke tocht op weg naar het ideale gewicht
28-07-2011
Verjaardagscadeautje!
Zoals sommigen onder jullie misschien al wisten, of misschien via Facebook vernamen, is het vandaag mijn verjaardag. Op een doordeweekse en bovendien grijze donderdag wanneer de meerderheid van de mensheid moet werken ben ik alleen thuis. Hoewel dit scenario niet al te positief lijkt, slaag ik er altijd in me op zo'n dagen het beste te entertainen. Het moet zijn dat ik stilaan oud en versleten word, aangezien ik meer en meer geniet van stille rust en van vooral geen stressvolle verplichtingen te moeten nastreven.
En zowaar heb ik zo nog maar eens de weg teruggevonden naar deze blogwebsite, naar aanleiding van een cadeautje dat ik enkele uurtjes geleden mocht ontvangen van mijn vriendin. Het betreft een boek(je) van David Kessler, een Amerikaanse schrijver die in een recent verleden als voedingsadviseur werkte voor het Amerikaanse Ministerie van Voeding en Geneesmiddelen onder de presidenten George Bush senior en Bill Clinton. Verder was Kessler ook nog actief als arts en als decaan van de medische faculteiten van Yale en de universiteit van Californië.
Zijn Engelstalig werk heeft de man gebundeld in "The end of overeating", een boek dat voor het eerst uitkwam in 2009 en 251 illustratieloze pagina's telt. De achterflap verklapt me dat het gaat over hoe de voedingsindustrie ons steeds meer probeert te conditioneren om te blijven eten door meer en meer voedsel op de markt te brengen dat de ideale (maar gevaarlijke) mix bevat van vet, zout en suiker. Eerlijk gezegd vind ik het eigenlijk heel sterk dat we echt geconditioneerd zouden worden dat we allemaal constant aan eten denken, maar anderzijds lijkt het inderdaad wel alsof voedsel overal is. Bovendien is het vooral ongezond voedsel dat het eenvoudigst én het minst prijzig is te verkrijgen...
Wat mij persoonlijk betreft ben ik niet meer aan het diëten. Mijn gewicht schommelt constant rond de 77 kilogram en ik heb hier vrede mee genomen. Wekelijks weeg ik mezelf nog een keer om het toch in de gaten te blijven houden, maar ik voel me goed in mijn vel en dat is toch het belangrijkste wat nu telt.
Bedankt aan al degene die me de voorbije maanden complimenten hebben gestuurd!
Van dik naar dun
