|
Hoewel het niet mijn bedoeling is alles van mezelf tot in het fijnste detail te onthullen, wil ik het toch even hebben over mijn vader. Wilfried van Maele is een 55-jarige metaalarbeider die vorig jaar het landbouwbedrijf van mijn grootvader heeft overnam, toen die laatstgenoemde erg plots overleed. Een vijftiger die ontzettend hard werkt en voor zijn kinderen veel over heeft.
Ik en mijn vader komen goed overeen en we lijken ook veel op elkaar, zowel qua uiterlijk als van karakter. Van hem heb ik mijn soms zo kenmerkende verstrooidheid meegekregen, mijn impulsiviteit, maar ook mijn vriendelijkheid en behulpzaamheid en het vermogen om onder alle omstandigheden jezelf en anderen te relativeren. Ook zwaarlijvigheid is iets waar we beiden aan 'lijden'. Maar voor hem zou op dieet gaan moeilijker zijn, want de kwalijke eetgewoontes die hij heeft zitten te diep verankerd in de persoon die hij is en hoe hij zijn avond doorbrengt. Bovendien zit obesitas er langs die kant van de familie echt ingebakken. De keuken die hij (en mijn oma) produceert is heel erg lekker, maar vaak ook erg zwaar en enorm grote porties. Er heerst een mini-subcultuur waar een volle tafel bijna noodzakelijk is en waar je enorm veel keuze hebt uit wat je allemaal wil eten.
Het probleem is dat ik daar regelmatig nog kom en dat ik iedere keer terug wat gewicht aangekomen ben als ik hier in Brugge terug op de weegschaal ga staan. Vandaag wees de digitale weegwijzer naar 93 kilo, waar dat drie dagen geleden nog 91,6 kilo was. Het is vervelend om telkens terug omlaag te moeten knokken en wetende dat je bij je vader toch je best doet om zo 'gezond' mogelijk er te eten. Ik kan toch ook moeilijk verlangen, laat staan eisen, dat mijn vader en grootmoeder, mensen van 't goei leven zich aanpassen omdat ik op dieet ben? Het is een moeilijke kwestie, maar ik denk dat ik de volgende keer toch een keukenweegschaaltje meeneem naar Eede.
|
Van dik naar dun