Ben al om 7.00 wakker. In de veranda werk ik mijn blog bij. Alleen op die plek heb ik Wifi-connectie. Ik neem afscheid van Bernard en Françoise. Ik reserveer opnieuw via internet een B&B in Mesland, ongeveer 5 km van de route af.
Met Kurt spreek ik af in Mesland tegen 18.00 daar te zijn. Elk fietst zijn tempo en stopt wanneer hij wilt. Ik heb hier geen probleem mee. Ik ben gewoon van alleen te fietsen en ook Kurt heeft het liefst zo.
Via een mooi fietspad kom ik deze keer vlot tot in het centrum van Tours. Vorig jaar heb ik er een baaldag gehad: rugzakje zoek, snikheet, geen slaping, geen tijd om de kathedraal te bezoeken...
Nu is alles goed: ik bezoek de kathedraal, ik neem de foto's die ik vorig jaar wou nemen. Ik zal die opnemen in mijn presentatie voor het VLAS (Vlaamse actieve senioren) van Zomergem ergens in oktober. Op een even vlotte manier rij ik Tours uit. Mijn 'zwarte beest Tours' is getemd.
Over de middag eet ik een pizza 'une reine': ik denk aan ons Mathilde en Filip (of is het Philippe?).
Over de route 'La Loire à vélo' valt niets op aan te merken: De Fransen hebben kosten noch moeite gespaard om de route aantrekkelijk en toegankelijk te maken voor een breed publiek. In augustus (de vakantieperiode van de Fransen) kan het er dan behoorlijk druk zijn. Hele families met kinderen fietsen stukken van de route af. Je kan bijna niet verloren rijden. De bewegwijzering is heel duidelijk en héél frequent. Kaarten en gps heb je in feite niet nodig. Je rijdt afwisselend op grind of asfalt. Enig minpunt is het feit dat het pad soms niet meer is dan een sentier. Bij regen verandert dat dan in modder, maar daar heb ik dit jaar geen last van gehad.
In Amboise is er een marktje; ze verkopen er streekproducten. De marktventers zijn verkleed in middeleeuwse klederdracht. Wat verder zorgen volksdansers muziek voor een passende animatie. Het kasteel van Amboise dient als decor. Het is er gezellig. Ik koop een klein cadeautje voor Hilde; Kurt wilt dat binnen enkele dagen meenemen naar huis.
Ik bezoek in Amboise ook het pand waar Leonardo da Vinci zijn laatste jaren heeft geleefd. Kortom, ik verlies veel tijd en na een vermoeiende rit door de wijngaarden kom ik pas om half zeven aan in het 'Domaine de prieuré'. De ingang is een klein poortje naast de kerk. Er is geen table d'hôte besproken en er is geen restaurant open. In een café kunnen we alleen frieten met mayonaise eten. Deze Vlaamse maaltijd spoelen we door met een eerste fles rode wijn. Een dronken Christophe komt erbij zitten. Wat later arriveert er een groepje uit Lille. Een blond, kortgerokt meisje showt haar vele tatoeages: op elke bil heeft ze een blauwe vlinder en op haar kuiten nog andere versiersels. Laat dat eens oud worden. 't Zal een schoon zicht geven. Morgen is het 'Fête de la musique' in Frankrijk en Christophe geraakt in hogere sferen. Zonder ons iets te vragen brengt hij ons al een derde fles. We gaan op tijd naar bed. Om erger te voorkomen...
Christian van 'Le petit hureau' heeft voor ons een goed ontbijt klaargemaakt. Zijn biologische wijn van gisteren was ook goed: we hadden geen koppijn bij het opstaan.
Kurt wil Chinon bezoeken, ik heb dat jaren terug al bezocht. We keren de rollen om. Via internet zoek ik iets in Betheray en we boeken meteen, maar we mogen er pas om 18.00 uur zijn. Dit wordt een rustige fietsdag. Voor mij komt dat goed uit. De klim gisteren heeft mijn knie geen deugd gedaan. Ik zal vandaag wat meer stops inlassen. Ik passeer de camping waar Hilde en ik in een cabane hebben geslapen. De slechte weersomstandigheden deden ons toen vroeger naar huis gaan. Nu is het hier stralend zomerweer.
Ik pin onderweg cash geld: in Frankrijk kost een dagelijks verblijf in de betere chambre d'hôtes tot gauw 50 euro/pp., als je kunt boeken voor twee. Single kost het nog meer.
En mijn scheerborstel heeft het na 30 jaar laten afweten. Net als bij zijn baasje valt zijn haar uit. Ik moet uitkijken naar scheerschuim. Anders loop ik er binnen enkele dagen erbij als een voyou.
"Hihi, je rijdt ook met een Koga", hoor ik plotseling achter mij. Koos, een Zeeuw, fietst al 24 jaar en heeft al overal geweest (Polen, Noorwegen, Oostenrijk, noem maar op). Koos geeft mij een wat zonderlinge indruk: zijn lang wit haar en dito lange baard benadrukken dat nog meer. Na een tijdje heb ik schoon genoeg van zijn onnozele opmerkingen over de Belgen en ik laat hem verder rijden.
Enkele minuten later komt Kurt langs. Het kasteel van Montsoreau (hoezo, hij ging toch naar Chinon?) is hem niet meegevallen. Hij bestelt hem op een terras andouillette met puree. Mijn maag kan dat niet verdragen, maar voor hem is dat een delicatesse.
En dan begint die rit doorheen de wolken donderbeestjes. Man, is dat ambetant. Ze kruipen tot in uw neusgaten. Ook het weer slaat precies wat om: onweerswolken dreigen in de verte. Ik zoek in Brehemont een schuilplaats bij een frisse cola light, maar de regen komt er niet echt door. Het blijft drukkend warm. Ik kom aan de bewuste brug in Savonnière. Op de kaart van Kurt stond die brug; op mijn kaart niet. Nu goed, we kunnen nu via die brug gemakkelijk tot bij onze chambre d'hôtes geraken. Iets later arriveert ook Kurt. Hij heeft zojuist een koerske gedaan met een groepje wielertoeristen, zegt hij, en ze zelfs even uit het wiel gereden. Hij was wel daarna bekaf. Zijn glorie was van korte duur, maar het was voor hem toch een leuk moment. Vooral de nijdige reactie van één van die wielertoeristen zal hem bijblijven.
Terwijl we genieten van een Affligem zeg ik nog:" Kijk, die madam draagt een voile over haar kleren om weg te steken hoe dik ze wel is". 't Is toch wel onze gastvrouw voor vanavond zeker! Ze verstaat gelukkig geen Nederlands. Kurt denkt zelfs dat ze zat is en vreest voor zijn avondeten. Hij heeft alweer honger?! Man, die kan eten.
In deB&B maken we kennis met Françoise en Bernard. Die rijden met de tandem stroomafwaarts. Een sportief stel, afkomstig van Duinkerken, allebei op pensioen. De tandem is een Cannondale van Amerikaanse makelij. Om de linkertrappers gelijk te houden heeft Françoise ze verbonden met een witte elastiek. Een prima idee. Als ze goed doortrappen halen ze 50 km/uur. Na het avondeten blijf ik met die twee nog wat babbelen. Het wordt een gezellige avond bij een glas wijn.
Ik heb in het begin wat gesnurk, zegt Kurt. Ik wil het deze keer geloven.
Die Annie is een zotte konte. Bij het ontbijt zegt ze de reïncarnatie te zijn van onze Jan van Eyck (Lam Gods) en een uurtje later zegt ze dat ze in een vorig leven ook nog een 'chef indienne' is geweest...
Nu, dat doet niets af van haar onthaal en logies. Die zijn dik in orde. Tijdens het ontbijt zegt Kurt tegen mij dat we toch maar met ons gat in de boter zijn gevallen. Die Annie wil natuurlijk weten wat hij zegt en na vertaling vindt onze gastvrouw dat het een 'erotisch gezegde' is. Ik wens Kurt veel succes, niet luidop natuurlijk. Annie is ook een goe jonk. Ik mag van haar een uur langer op internet bezig zijn en dus kan ik mijn blog eindelijk eens bijwerken.
Alles zet zich in gang zoals gisteren: Kurt is zoals gewoonlijk veel vlugger klaar met inpakken en ik heb van mijn kant altijd van alles bij elkaar te zoeken. Mijn dagelijkse medicamenten zijn deze keer zoek.
Dus Kurt vertrekt veel vroeger dan ik. Wij spreken af dat we mekaar zien in de buurt van Saumur. Hij zal daar slaping zoeken.
Sinds gisteren heb ik aan mijn fiets iets vervelendst voor: bij elke trap op het rechterpedaal hoor ik een tik (of meerdere tiks). Gisteren kreeg ik het op mijn heupen, maar ik kon het niet verhelpen.
Vandaag ben ik dan maar in mezelf melodietjes beginnen verzinnen op het ritme dat mij door de fiets wordt aangeboden. Soms zijn het 2 tikjes (mars), of 3 tikjes (wals), of nog meer. Het is een spelletje met mijn fiets.
Deze morgen passeer ik twee keer een Nieuw-Zeelands koppel Jeannette en Filip. Ze zijn naar eigen zeggen beginners op de fiets. Bij hellingen lopen ze inderdaad naast hun fiets. Fietsen in Nieuw-Zeeland is moeilijk; er zijn geen fietspaden zoals bij ons en dus zijn ze veel minder gewoon van op de fiets te zitten.
Ik heb ook vandaag weer van die nostalgische momenten: ik picknick op hetzelfde bankje als twee jaar geleden toen ik met Hilde langs de Loire fietste. Nu is Hilde er deze keer niet bij en ik mis haar wel.
Maar de Loire is nog niets veranderd. Net als twee jaar terug kwaken de kikkers op dat plekje dat het een lieve lust is.
Iets later heb ik een babbel met Paul. We staan te kletsen onder een hoge spar, van wel 300 jaar oud, zegt hij. Paul heeft een goedlachs gezicht en lijkt met zijn snor een beetje op Obelix. Hij is 80 jaar, maar hij ziet er maar 65 uit. Dat vindt hij supèr. Ik moet verder; anders stond ik er nog. "Alors, bon voyage", zegt hij, en hij gaat kersen trekken in zijn tuintje. Ik denk aan papa en de kerselaar...
Kurt stuurt mij een adres door. Deze keer verblijven we in 'Le petit hureau', iets voorbij Saumur. Mijn gps zoekt mij de kortste weg. Het leidt me via een heel steile klim langsheen het bekende kasteel van Saumur. Er volgt dan een aartsgevaarlijke afdaling tussen de wijngaarden. Trillend op mijn benen kom ik aan de B&B. 85 km op de teller.
's Avonds eten we elk een meeneempizza bij een fles rode Anjouwijn. We hebben goed geslapen.
Onze Poitiers-gast heeft vannacht liggen ijlen. Hij zou onder andere gezegd hebben: "Ça sera trembler les murs!".
Volgens Kurt had hij het over mijn gesnurk, maar ik zou Kurt niet zo maar geloven. Sinds ik vermagerd ben en aan sport doe, snurk ik niet meer tenzij ik wat gedronken heb.
Hoedanook, ik ben al wakker om 6 uur en ben vroeg gaan ontbijten. Op de kamer is het niet aangenaam: de vier heren op mijn kamer liggen nog onder elkaar gezellig verder te snurken in een vunzig geurtje. Ik krijg er hoofdpijn van.
Als we 's avonds aankomen bij onze volgende B&B, horen we dat de vorige nacht in Nantes een hevige brand zou gewoed hebben in de kathedraal van Nantes. Van die catastrofe hebben we niets opgemerkt.
Zoals afgesproken rijdt Kurt al meteen door. Ik ga het Jules Vernemuseum bezoeken.
Het huis van Jules heb ik gezien, maar het is toch wel gesloten zeker. Elke dinsdag in de periode van september tot eind juni. Potverdorie, dat is een tegenvaller. Ik neem een foto van het standbeeld van kapitein Nemo (20.000 mijlen onder zee) als 'troostprijs' en ik luister met een half oor naar een vrouwelijke gids die buiten uitleg staat te geven aan een groep gepensioneerden. Volgens haar zou Verne nooit verre reizen hebben gemaakt. Integendeel, hij is steeds in Nantes gebleven en dus alle verhalen hebben geschreven in dat huis. Toch formidabel dat een mens zoveel fantasie kan opbrengen op een kamer met uitzicht op de Loire.
Ik ben teruggewandeld en onderweg met bewondering gekeken naar de gigantische mechanische namaakolifant van 'Les machines de l'île'. Ik ben ook nog vlug eens binnengelopen in het kasteel van de Hertogen van Bretagne. Hier is het edict van Nantes afgekondigd door koning Hendrik IV op 13 april 1598. Het edict beloofde 'eeuwigdurende en onherroepelijke tolerantie' aan de protestanten. Frankrijk is in de Renaissance verscheurd geweest door bloedige godsdienstoorlogen. Het edict was blijkbaar nodig om de gruwel te doen stoppen. Ook in Gent is een dergelijke pacificatie voorgelezen op de trappen van het stadhuis, maar die pacificatie van Gent heeft maar een aantal jaren stand gehouden. Dan is Granvelle gekomen als adviseur van de hertog van Alva (zie mijn rustdag in Besançon) en was het gedaan met de vrede, met onder andere een massale uittocht van Antwerpen tot gevolg, richting Nederland, richting Haarlem. Om 12 uur ben ik beginnen rijden richting Angers. Het weer is schitterend en net als vorig jaar heb ik onderweg op mijn fiets geluisterd naar muziek. Vanaf Oudon herken ik enkele plekjes waar Hilde en ik twee jaar geleden ook al gefietst hebben.
Een rare combinatie (muziek van mijn fietstocht doorheen Frankrijk noord-zuid en beelden van Frankrijk west-oost) doet mij denken aan Johan Daisne, de vader van het magisch realisme, de vrijgelovige van Gent en aan zijn boek 'Baratzeartea'.
Literatuur liefhebbers onder jullie kennen dat.
We overnachten in 'La maison des mariniers': een zeer gezellig chambre d'hôtes, van Anne De more. Zij is gefascineerd door Jan van Eyck en het Lam Gods. Na een lekker avondeten slapen we helemaal door tot 7 uur de volgende dag.
Ik word wakker om 6 uur. Redelijk goed geslapen. Het ontbijt is om 8 uur. Om de tijd te doden bewerk ik in bed de tekst van gisteren. Dat loopt niet zo gemakkelijk. Ik tik op een klein uitschuifbaar azertyklavier, maar ik krijg op het scherm van mijn smartphone qwerty-resultaat. Gek eigenlijk want ik heb het ooit gekocht om precies te kunnen tikken op azerty wijze. In het begin gaf dit geen probleem, maar er is iets veranderd op mijn smartphone en ik krijg het maar niet opgelost. Eén of ander applicatie die niet meer naar behoren werkt en, voilà, ge hebt het zitten. Een gepensioneerde zoals ik lost dat dan op op volgende manier: ik heb een zestal toetsen overplakt en het klavier aangepast aan qwerty. Het is nog even wennen, maar het lukt steeds beter.
Het ontbijt was op zijn Frans: brood en confituur. Weinig om op te rijden. Dat hebben we gisteravond gehad.
We rijden van Corsept eerst terug naar het startpunt van de Eurovélo 6. Ik wil daar per sé een foto nemen met mijn fiets in zee ttz. mijn achterwiel in het water richting oost, richting Zwarte Zee. Bedoeling is om het omgekeerde te doen als ik aankom in Roemenië, dus met mijn voorwiel in de Zwarte Zee en dan later die twee foto's te fotoshoppen tot één foto .... dat gaat een speciaal effect geven, toch? Het idee alleen al.
Dus ik sta met mijn voeten in de Atlantische Oceaan en Kurt als fotograaf houdt zijn voeten op het droge. Ik sta erop met mijn hand schuin naar omhoog. Het heeft wat van een nazigroet, maar na het fotoshoppen zal er een V-teken te zien zijn.
Jaja, ik heb zo van die gedachten hé.
"En we zijn vertrokken", zou Jeroen Meus zeggen. Om 10 uur zijn we definitief gestart met het grote avontuur.
Het fietsen gaat heel goed: het parcours is vlak en we halen een redelijk tempo. Iets voor de middag kopen we belegde broodjes. Om de 20 km stoppen we even, voor een koffie of een frisdrank. Ik neem weinig foto's; het blijft de hele dag bewolkt maar regenen doet het niet.
La Loire is hier heel breed en voorbij Le Pellerin nemen we een overzet, 'un bac' zeggen de Fransen. De bordjes van 'la Loire à vélo' geven twee routes aan. Kurt wou op het bootje zitten... We hadden het beter niet gedaan.
In Nantes hebben we flink wat rondgetoerd om de jeugdherberg te vinden.
De kamer van de jeugdherberg ruikt onfris, naar zweetvoeten. Een zwerver van Poitiers heeft zijn rugzak achtergelaten. Ook in Frankrijk bezoeken daklozen blijkbaar jeugdherbergen. We slapen die nacht met vijf op de kamer. We hebben vergeten vragen naar een kamer voor twee personen.
Tegen 17.00 uur zijn we Nantes gaan verkennen. Nantes is een mooie stad met veel historische gebouwen uit de tijd toen het de hoofdstad van Bretagne was. Jules is er geboren en in zijn geboortehuis is er een museum. Morgen wil ik het bezoeken. Toen ik kind was heb ik heel wat boeken van hem gelezen (20.000 mijlen onder zee, Michael Strogoff, de kinderen van kapitein Grant, ...) en ik wil eens weten wie de mens Jules Verne was.
In de oude stad eten we lekker Italiaans (voor mij nogal pikant). Terug in de jeugdherberg heb ik goede internetverbinding op de mezzanine en kan ik wat bloggen.
Om 22.00 uur lig ik al in bed. Er is een rit van 80 km gepland. Kurt speelt verkenner: hij zal voorop rijden en een B&B zoeken.
Ik blijf morgen nog wat hangen in Nantes. We vinden het alle twee niet erg om apart te fietsen.
Om iets vóór 9 uur komt Kurt mij ophalen met zijn stevige Volvo v70. Hij is de chauffeur van dienst en hij doet dat voortreffelijk. Hij is ook de enige die kan rijden.
Ik heb te weinig geslapen: vannacht schoot het mij plots te binnen dat ik mijn gps nog moest opladen met de geschikte kaarten en de tracks tot aan de Bodensee... tot 1 uur heeft dat opladen geduurd. Goe bezig...
Rond 5 uur in de ochtend werd ik opnieuw wakker:"Heb ik wel alles mee?" en maar draaien en maar keren.
Dus is het veiliger dat ik niet rij met een auto die ik daarenboven niet zo goed ken.
Onderweg naar de monding van de Loire geven de plaatsnaamborden langs de autosnelweg flashbacks van vroegere reizen.
Bij Parijs denk ik bijvoorbeeld aan de daguitstap met de seniorenbende vorig jaar, vooral aan die afsluiter in het cabaret 'Le Lapin Agile': veel Frans gezang, een straf drankje en slaperige ogen bij de meesten van ons.
Chartres doet mij denken aan mijn pelgrimage naar Compostella. Ik vertel Kurt over de gastvrije Nathalie, hoe zij spontaan mijn kleren waste en droogde na de twee stortbuien die dag en over haar 'gebedsoratoire' op zolder.
We passeren Tours: wat een baaldag toen! Tours ligt op onze route. Ik neem me voor revanche te nemen op de stad en de foto's te nemen die ik vorig jaar heb gemist.
We komen zonder veel tijdverlies aan in Saint-Brévin-les-Pins en vinden snel het startpunt voor morgen. Op een twee meter hoog infobord lezen we:
Saint-Brevin-les-Pins. Ville étape vélo. Eurovélo 6. De l'Atlantique à la Mer Noir. Saint-Brevin (Ville de départ) km 0 > Constanta (Roumanie) km 3.653.
Er staan nog andere trajecten vermeld: Saint-Brevin > Cuffy 860 km, Hendaye > Roscoff 1250 km (Vélodyssée) en Vendéé > Morbihan (Vélocéan).
Saint-Brevin is terecht une ville étape vélo!
Na wat rondvragen vinden we onderdak in de B&B 'le manoir de l'espérance' in Corsept. Kurt vindt er ook een bewaakte parking voor zijn auto. Over 10 dagen zal hij die komen halen met de trein. In plaats van 'la Loire à vélo' wordt het dan voor hem 'la Loire à train'. Terugkeren is mijn ding niet, toch niet na 10 dagen. Ik kies voor de weg vooruit. Ich fahre nach Deutschland!
Het avondeten in de B&B is heel lekker: een Bretoense koek met zalm, gekonfijte eend met verse pasta en groenten, als dessert moelleux au chocolat sauce anglaise. En natuurlijk ook een glaasje rode wijn.
Alles werd klaargemaakt en geserveerd door Marie, een vriendelijke maar ook heel zorgzame gastvrouw. Marie ziet er wat moe uit. Gisteren had ze zeven wielertoeristen en een groep ongeregeld (neen, niet de senioren) ontvangen voor een verjaardagsfeest. Bakske vol dus. Komen daar dan op haar (vrije?) zondagavond twee Vlamingen om logement vragen. .. Op haar 67ste blijft ze er even vriendelijk bij. Ze heeft van verschillende instanties kwaliteitslabels gekregen en die wil ze behouden.
Ik ga vroeg slapen. Buiten blijft het regenen. Marie zegt dat het morgen weer beter gaat worden. Met die positieve gedachte sluit ik mijn vaderdag af.
Morgen begint de reis naar de Zwarte Zee in drie jaargangen. Dit jaar wordt het een tocht van ongeveer 1500 km. Het klinkt veel maar een Chinese wijsgeer zei ooit: "Elke grote reis begint met een eerste stap".
Het ontbijt in Hostal Calma is basic, no more no less. Het koppel Athena en Karl zorgt ondertussen voor een vlotte Engelse babbel. Hij is Hamburger en zij Amerikaanse.
Uit het gesprek maak ik op dat Karls vader ooit ook actief was in de gemeentepolitiek. Hij zou de rechterhand geweest zijn van ex-bondskanselier Helmut Schmitt en toen vervangend burgemeester van de stad.
Karl spreekt wat verbitterd over die periode en ik vraag niet verder.
Voor wie niet veeleisend is, is hostal Calma een goede plaats om te logeren voor één nacht., maar ik zou er toch geen week willen verblijven.
Ik vertrek tegen 9.00 uur richting haven sa Pollença. Ik passeer het ommuurd stadje Alcudia. De baai van Pollença is een kopie van die van Alcudia. Het natuurpark daar is kleiner dan s'Albuferra.
Ik heb het gezien, maar vandaag wil ik naar het appartement in Santa Panca. Dus begin ik westwaarts te rijden, eerst richting Pollença en daarna Campanet.
De zon komt goed opzetten, maar dreigend onweer drijft me verder over de andere kant van de kaart, richting Moscari en Selva. Wielertoeristen komen hier niet en ik rij een hele tijd alleen.
Ik heb goeie benen en ga steeds maar door, naar Lloseta en ik negeer alle pijltjes naar Alaro. Een beklimming van 10 % spreekt mij nu niet aan.
Na een lange rit stop ik in Santa Maria del Cami, waar ik een middelgrote tapas bestel. Voor slechts 6 eet ik een tapas om u tegen te zeggen: lekkere albondigas, smaakvolle pescados y mariscos, en een flink stuk tortilla (volgens Montignac een bom energie). Ik voel mij er inderdaad helemaal doorvallen en na een half uur rust krijg ik opnieuw een boost om ditmaal door te fietsen tot aan Palma stad (linea recta via Ma 13A).
Ik ga nu pijlsnel naar beneden (ik klop mijn snelheidsrecord van Mallorca aan 53,6 km/uur). In Palma aangekomen rijd ik door de stad tot aan de zee.
Eenmaal daar aangekomen is het een fluitje van een cent, ik keer terug langs het fietspad en vroeger dan verwacht kom ik na 240 km aan in Santa Ponca.
Fijngesneden jamon smelt op de tong en met een paar San Miguels en een glas Tempranillo smaakt dit super.
Ondertussen lees ik de speciale editie over AA Gent. Het moet daar in Gent nogal wat geweest zijn; de foto's in de krant spreken voor zich.
Tja, Anderlecht en Club Brugge pakken er dit jaar toch naast. AA Gent verovert zijn plaats naast de andere toppers. Wie had dat durven dromen?
Driedaagse fietstocht kriskras door Mallorca - dag 2
Dag 2: vrijdag 22 mei 2015
Randa - Haven van Alcudia
via Lloret de Vista Alegre, Sineu, Llubi, sa Pobla, s' Abuferra
Mooi en warm weer, zonnig
_________________________________________
Ik word wakker in mijn suitekamer rond 7.00 u. Ik doe het venster open van mijn terras. Buiten schijnt de zon al volop, geen wolkje aan de lucht. En wat hoor ik? Het lijkt wel op zingen en bidden. Inderdaad, in de binnentuin van het klooster staat een groepje van een 30-tal gepensioneerden, in kring te psalmodiëren en gelijk een litanie te bidden. Zij zijn blijkbaar op retraite. Hun bezinning past hier wel. Het zijn zeker geen Spanjaarden. Teveel blonde mensen. Noren misschien?
Ik zie ze later terug aan de ontbijttafel. Sommige onder hen groeten mij met een vriendelijk knikje. Ik zie er met mijn grijze baard misschien wel een bejaarde pater franciscaan uit.
Ik neem snel voor die meute mijn ontbijt (Het leven is aan de rappe, hé. Zo heb ik het geleerd op het college).
Het ontbijt is trouwens héél uitgebreid. Voor de prijs van 8 alles erop en eraan: zachtgekookte eitjes, vers fruitsap, tot en met lekkere 'pielekes' jamon de serrano.
Rond 9.00 uur geef ik de sleutel af aan de receptie en beloof ik Eric dat ik hun kloosterhotel zal aanbevelen bij mijn vrienden. Bij deze is dat dan gebeurd.
Een langzame afdaling terug tot aan Randa, want het wegdek is hier en daar in zeer slechte staat. Daarna volgt er een leuke rit tot aan Sineu.
Het platteland van Mallorca is typisch Spaans. Het doet mij een beetje denken aan de Meseta vlakte in Castilla y Léon, maar dan met muurtjes en hier en daar een boomgaard van appelsienen en citroenen. De boerenbuiten. Het is er rustig en stil. Er is op deze weg zo goed als geen verkeer.
In Sineu stop ik even en drink een 'zumo de naranja': een groot glas versgeperst appelsiensap en ge krijgt er nog een appelsien in stukjes gesneden bij.
Een rustige afdaling naar Llubi en sa Pobla. Daar is het een beetje zoeken naar de Ma 3433: een drukke weg richting het natuurpark s' Albuferra. Een verzilt gebied met zeer veel water- en zangvogels. Mijn schoonbroer Jan zou zich hier zeker thuis voelen.
Ik ben er ietwat onorthodox door gefietst: bagage eraf, fiets over het hekken, ... en dat twee keer, maar het was wel de moeite waard.
In een kijkhut vind ik een vogelspotter, zo ene met een verrekijker en een kanon van een lens op zijn fototoestel. Hij houdt zijn trekkershoed op, ook al is het er stikdonker in de hut. Zonder die hoed op zou hij waarschijnlijk herkend worden door de vogels die hij aan het bespioneren is...
Ik zeg hem stillekes goeiedag. Hij grijnst, maar ik ben duidelijk niet zo welkom. De vogelspotter zit liever alleen. Als ik weg ga, komt er net een groep van 6 Duitsers aan en ik gebaar hen enthousiast ook eens in de kijkhut te gaan kijken. Een leuke boel straks. Ik grijns nu ook als ik wegrij.
Iets na 14.00 u kom ik aan in de haven van Alcudia en vind via de dienst toerisme vlot onderdak voor een heel redelijke prijs: 30 voor kamer en ontbijt in Hostal Calma.
Na de obligate douche ga ik de haven verkennen. Ik loop maar wat rond langs de haven, ik eet een hartelijke "pizza 4 stagione"in een Italiaans restaurant.
Ik wandel verder en aan het strand aangekomen doe ik mijn sandalen uit en ga pootjebaden in een ondergaande zon, langs de rand van het golvende, heldere water, enkele kilometers ver. Hoe lang is dat niet geleden? Ik denk terug aan de tijd van Blankenberge, waar we een vakantiehuisje hadden (ons 'Jagersheem') en ik met mijn papa hand in hand met onze voeten in het water liep. Een gelukzalig gevoel.
Ik slaap slecht in: pas tegen klokslag 24 uur stopt de beatmuziek buiten. Eén of andere politieke partij sluit haar campagne af met een dansfeest voor haar fans. Ik hoor in de verte een toespraak (van hun kopman?).
Zondag hebben de Spanjaarden regionale parlement- en gemeenteraadsverkiezingen. De alom aanwezige conservatieve Partido Popular zou wel eens een flinke pandoering kunnen krijgen.
De socialistische PSOE heeft als slogan:"Tenemos una cita con el cambio" of "We hebben een afspraak met de verandering". Later lees ik in de krant "El Pais" van maandag dat links overal wint; vooral Podemos slaat goed aan.
De grote verliezers zijn de conservatieven. De Spanjaard heeft dus - zoals de Vlaming - gekozen voor 'de kracht van verandering'; de ene links, de andere rechts. Dat is goed: soms gaat de slinger eens de ene kant op, dan weer de andere.
Driedaagse fietstocht kriskras door Mallorca - dag 1
Driedaagse fietstocht in Mallorca
Totaal: 240 km
Dag 1: donderdag 21 mei 2015
Santa Ponca - Randa
via Palma, Playa de Palma, Llucmayor, Randa, Santuari de nuestra Senorya de Cura
Serieuze tegenwind aan de kust, zonnig
_________________________________________
Twee dagen ervoor heb ik mijn gehuurde fiets al eens uitgetest tijdens een namiddagritje van 40 km in de buurt van Andratx (een paar pittige beklimmingen én leuke afdalingen). Het weer was die namiddag zonnig, maar op het eind stak er toch een flinke tegenwind op. Ik heb op die trekkingfiets daags nadien mijn eigen fietszadel + fiets-GPS gemonteerd, maar voor de rest ben ik er schoon afgebleven.
Vandaag was het zover: ik zou voor 3 dagen eens het binnenland van Mallorca verkennen en onderweg een paar keer uitslapen.
Vanuit Santa Ponca loopt er een mooi fietspad tot Palma, eerst langsheen de autoweg Ma1, daarna buigt het af naar de kust tot aan Cas Catala, een buitenwijk van Palma. Daar vind je dan aansluiting op het fietspad langsheen de baai van Palma Beach tot aan s'Arenal.
Er is weinig of geen bewegwijzering van dat fietspad; het is dus in het begin wat uitzoeken en vragen, maar daarna wijst het eigenlijk zijn eigen uit. Je moet wel goed uitkijken voor de vele paaltjes en vooral attent zijn voor Britse tegenliggers die soms eens vergeten dat in Mallorca rechts wordt gereden. De Mallorcanen zelf zijn fietsers op straat gewend en wijken voldoende uit als ze je passeren. Er wordt veel gefietst op Mallorca: veel wielertoeristen (en enkele -terroristen, maar dat zijn echt uitzonderingen), maar ook heel veel gewone fietsrecreanten zoals ik.
Op de Playa de Palma schijnt de zon in volle glorie en hier en daar zijn er al wat monokini'tjes te zien. Niemand zwemt echter in zee: daarvoor is het water in de morgen nog wat te koud.
Het rijden gaat heel vlot. Ik neem hier en daar wat foto's en voel me volop in vakantiesfeer.
Vanaf s'Arenal buig ik links af naar sa Torre, richting Llucmayor. Ik passeer het Hilton sa Torre luxehotel. Op het domein staat er een kerk en bijgebouwen (gerenoveerde oude kloosterpanden, maar ook nieuwbouw) en op de parking zie ik rijen exclusieve auto's. Zo gaat dat tegenwoordig, zelfs in een katholiek land als Spanje: geen kerkgangers meer, maar rijke hotelgasten in de kerk.
De verbindingsweg naar Llucmayor is rustig en loopt door het Mallorcaans binnenland: stenen muurtjes sluiten de percelen af. Een beetje zoals in Ierland, maar zonniger, warmer en droger.
In Llucmayor bestel ik mij in een barke een cola en daarna enkele tapas. Twee Noren komen bij mij zitten: ze zijn geboren in Finland, maar zijn eigenlijk van origine Zweden. In Finland is dat een minderheid van 5%. Voor hun werk zijn ze jaren terug verhuisd naar Noorwegen. De een is klein, heeft kromme beentjes en komt precies van tussen de rendieren gekropen. De ander ziet er uit als een Duitser; groot, blonde snor en een gezette bierbuik. Ze klagen dat hun zitvlak pijn deed en dat ze liever op de skilatten staan. Ook zij bestellen tapas. Na enige tijd gaat de Duitser de rekening betalen. Hij komt terug, we nemen afscheid en ze rijden weg. Ik kijk nog wat naar de kaart en ik ga dan ook mijn rekening vragen. Tot mijn verwondering is mijn rekening al vereffend! Die gast heeft dus zonder het goed te weten mijn tapas en drank betaald. Het barmeisje dacht dat we samen waren en heeft alles op zijn rekening gezet. Thank you, Norway. Muchas gracias, senorita!
In mijn beste Spaans vertel ik het lief meisje dat ik wil overnachten bij de paters franciscanen van Cura op de top van de heuvel en prompt begint ze te bellen voor mij. Het hotel is volgeboekt, maar er is nog een suite vrij voor 53 euro, ontbijt inbegrepen. Ik hap toe, want volgens mijn gids is het verblijf daar de moeite waard. Het klooster geeft een uniek uitzicht over heel het eiland. Bij helder weer kan je zelfs het eiland Ibiza zien liggen. Je moet er wel 300 meter voor klimmen op een kleine 5 km. ... als ge begrijpt wat ik bedoel. Stoempen, begot, zou Boonen zeggen.
Puffend en hijgend kom ik aan bij het klooster. Die franciscanen wisten in die tijd wel hun plekjes uit te kiezen! Eric (een jonge novice?) ontvangt mij vriendelijk en geeft mij een ruime suite met terras én prachtig uitzicht op de zee, het binnenland en op de bergketen Tramuntes in de verte. 't Is er superstil en het heeft in de kloostergangen voor mij iets van het lekenapostolaat op de Zandberg in Gent waar mijn tante Tie de scepter zwaaide.
Op het afgesproken uur ga ik eten in het restaurant van het klooster. Ik ben er alleen in die grote refter, maar vindt amper plaats want bijna alle tafels zijn gereserveerd voor een groep gasten.
Ik bestel een karaf Crianza wijn en een tweetal gerechten want ik heb grote honger. Ik zeg tegen de camarero dat het vandaag een historisch belangrijke dag is: AA Gent kan immers vanavond kampioen spelen en dat zou historisch zijn want in hun 115 jaar bestaan heeft de club nog nooit de titel behaalt. Hij komt nog eens terug en vraagt:"Welke ploeg?". Ik zeg hem:"Gante", hij haalt onwetend de schouders op en ietwat verwonderd gaat hij terug naar de keuken. Gante? Nog nooit van gehoord. Wacht maar...
's Avonds kan ik op Twitter de match volgen en, ja hoor, de titel is binnen! AA Gent is voor het eerst landskampioen! Ik hoor in mijn gedachten tot in Mallorca het feest in Gent losbarsten. Ikzelf doe een klein indianenpasje op mijn kamer. De berichtjes stromen binnen via Facebook. Jeroen probeert mij te bellen maar ik versta hem niet goed. Zijn stem klinkt wat schor. Ik kijk vertederd naar een doorgestuurde foto van Basje, helemaal in blauw-witte outfit.
Buiten schitteren in de verte de lichtjes van de luchthaven en van de omliggende dorpjes en steden in de laagvlakte. Voor mij schitteren ze precies wat feller dan normaal, maar daar zal de wijn wel voor iets tussen gezeten hebben.
Ik slaap in als een blok in een veel te groot tweepersoonsbed. 't Is goed geweest vandaag.
Doornik - Zomergem (de omgekeerde fietsroute van de dag ervoor)
78 km, 9.00 - 14.10
Droog, stevige tegenwind, bewolkt
____________________________________
Ik doe de terugtocht alleen want Kurt is met de trein van 8.30 u. teruggekeerd. Hij leeft het leven van een 'kleine' zelfstandige en dat is druk. De klanten wachten en verwachten een goede service in de winkel. Plicht roept in Lovendegem.
Ons ontbijt in de jeugdherberg was lekker én bijzonder: met ons zat ook een groep blinden aan tafel. Ze deden een meerdaagse fietstocht met tandem. Gevolg: wel 30 tandems op de binnenkoer.
Onze slechtzienden konden dit doen dankzij de onbaatzuchtige inzet van hun individuele begeleiding. Mooi vrijwilligerswerk.
Het had de hele nacht geregend en de onweersdreiging bleef later op de dag aanhouden, maar ik heb het op mijn terugweg droog kunnen houden. Ik had wel de wind stevig op kop. Ik ging minder vlot vooruit.
Om 9 uur was ik vertrekkensklaar. Ik wou wel eens weten hoelang ik ononderbroken kon doorfietsen. En dat lukte behoorlijk: drie uur, tot 12 uur. Een korte picnic aan het station in Waregem.
Ik kreeg het daar koud en fietste dan maar door tot thuis. Daar wachtte een warm bad. Ik zat vroeg in bed.
Maar deze tweedaagse gaf mij een goed gevoel. Nu nog de fiets naar Godefroot voor nazicht en nieuwe buiten- en binnenbanden. Ook de remmen wat aanspannen en de versnellingen wat bijstellen.
Ik nam me voor straks op reis nog wat te trainen in Mallorca, gelijk de echten
Via Deinze, Zulte, Waregem, Zwevegem, Deerlijk, Spiere Helkijn, Warcoing
78 km, 9.00 - 14.20
Droog weer, lichte meewind, zon af en toe
____________________________________________
Kurt komt mij 's morgens oppikken. Hij heeft al 6 km gefietst en hij voelt het nu al in de benen, zegt hij. Hij heeft ook een leuke verrassing bij: de vervolgkaarten van de Eurovéloroute - deel 2.
De boodschap is duidelijk: nonkel Mark, achter Bazel komt er nog een uitdaging, tot aan Boedapest. Ik zie dat wel zitten. Ben nog nooit in Hongarije geweest en Boedapest schijnt een schone stad te zijn. Waarom niet? Maar het zal voor volgend jaar zijn.
De rit naar Doornik verloopt goed en de regen dreigt wel, maar valt niet. Het begint pas te druppelen als we al in Doornik aankomen.
Onderweg houden we een picnic in Deerlijk, aan de buste van de Vlaamse priester-dichter Hugo Verriest. Boterhammetjes met ei, met kaas of met preparé. Met dank aan tante Hilde.
Ergens tussen Deinze en Waregem hoor ik ineens mijn naam roepen. Warempel, Philippe R. heeft vlug een spurtje aangetrokken en heeft als getrainde wielertoerist mij vlug ingehaald. Philippe is een reisgezel die ik in Vietnam hebben leren kennen. In september moeten we eens afspreken zodat Hilde en ik kunnen horen hoe de rest van de reis in Vietnam is verlopen.
Kurt en ik kunnen nog niet direct in de jeugdherberg en we keren even terug naar het Doornikse, middeleeuwse belfort (opgericht in 1199 en daarmee het oudste belfort van België, zeggen ze).
Op een terrasje luisteren we naar een goede jazzband. De muzikanten zijn al van redelijke leeftijd, maar brengen wel in het druilige Doornik een swingende sfeer.
Rond 16.00 installeren we ons in de jeugdherberg voor 68 , ontbijt inbegrepen. Onze kamer is sober, bijna spartaans. Maar voor ons voldoende.
We zakken voor de tweede keer naar het centrum Doornik. De innerlijke mens moet versterkt worden, hé.
In de '4 Saisons' proeven we Vlaamse Westmalle en Waalse Chimay als aperitief. Op advies van de 'vader' van de jeugdherberg eten we in het restaurant 'Le Beffroi'. Kurt houdt het bij een tagliatelli carbonara. Ik bestel mij Jambon grillée frites salade. Ik krijg een joekel van een beenhesp. Qualité/prix voor mij dik in orde.
We nemen nog een afzakkertje in het café 'Le Dragon': rooie zetels voor 1 rooie rakker. In Doornik is Demotte van de PS burgemeester ...
Kortom, we slapen meteen. De eerste 'testdag' is goed verlopen.
Voorbereiding testrit naar Doornik en fietsreis Atlantische kust - Bodensee
Dag vrienden,
de laatste dagen ben ik druk bezig geweest met het bijeenzoeken van allerlei fietsbagage en alles in fietstassen te stoppen. De Eurovélo 6 (4440 km) - eerste deel (1700 km) komt eraan!
In juni start ik vanaf de Atlantische kust en fiets ik door tot ergens aan de Bodensee (= een meer aan de grens Duitsland-Zwitserland). Ik voorzie een maand 'en route' te zijn.Vorig jaar ben ik voor mijn tocht naar Compostella 40 dagen van huis weg geweest, rustdagen en wachttijden inbegrepen. De tocht naar de Bodensee is minder ver; ik schat een kleine 1700 km. Ik zie wel hoever ik geraak. Maar een goede voorbereiding is en blijft noodzakelijk.
Die voorbereiding verloopt vlotter dan ik dacht. Ik heb op het eind van mijn tocht vorig jaar foto's van al mijn bagage genomen: ik had toen niet veel meer te doen dan te wachten op mijn vliegtuig en daarenboven zond ik voor het eerst fiets én bagage met UPS terug naar huis. Ik wou toen wel controleren of alle bagage netjes en volledig aan huis zou worden afgeleverd. UPS heeft deze zending perfect uitgevoerd: op enkele dagen tijd werden fiets en bagage van Santiago netjes verpakt aan huis in Zomergem gebracht. Kostprijs: 100.
Aan de hand van die foto's heb ik nu alles kunnen reconstrueren en ben ik zo goed als klaar om een eerste testrit te doen naar Doornik. Heen en terug: 160 km op 2 dagen. Ik zal slapen in de jeugdherberg daar in Doornik.
Enig verschil met vorig jaar is het feit dat ik deze keer niet alleen rij: mijn neef Kurt wou met mij meerijden en ik heb toegezegd. Hij zal mij enkele weken vergezellen langsheen de Loire en de Doubs. Het is een beetje afwachten wat het zal worden; we hebben nog nooit samen gefietst. Goede afspraken maken goede vrienden: op onze trip naar Doornik hebben we tijd zat om één en ander af te spreken.
Tot slot nog dit: als jullie willen, geef de url-link door aan al diegenen die mij willen volgen op mijn fietsreis.
 "Very Happy"){kind=icon}
