Het ontbijt in Hostal Calma is basic, no more no less. Het koppel Athena en Karl zorgt ondertussen voor een vlotte Engelse babbel. Hij is Hamburger en zij Amerikaanse.
Uit het gesprek maak ik op dat Karls vader ooit ook actief was in de gemeentepolitiek. Hij zou de rechterhand geweest zijn van ex-bondskanselier Helmut Schmitt en toen vervangend burgemeester van de stad.
Karl spreekt wat verbitterd over die periode en ik vraag niet verder.
Voor wie niet veeleisend is, is hostal Calma een goede plaats om te logeren voor één nacht., maar ik zou er toch geen week willen verblijven.
Ik vertrek tegen 9.00 uur richting haven sa Pollença. Ik passeer het ommuurd stadje Alcudia. De baai van Pollença is een kopie van die van Alcudia. Het natuurpark daar is kleiner dan s'Albuferra.
Ik heb het gezien, maar vandaag wil ik naar het appartement in Santa Panca. Dus begin ik westwaarts te rijden, eerst richting Pollença en daarna Campanet.
De zon komt goed opzetten, maar dreigend onweer drijft me verder over de andere kant van de kaart, richting Moscari en Selva. Wielertoeristen komen hier niet en ik rij een hele tijd alleen.
Ik heb goeie benen en ga steeds maar door, naar Lloseta en ik negeer alle pijltjes naar Alaro. Een beklimming van 10 % spreekt mij nu niet aan.
Na een lange rit stop ik in Santa Maria del Cami, waar ik een middelgrote tapas bestel. Voor slechts 6 eet ik een tapas om u tegen te zeggen: lekkere albondigas, smaakvolle pescados y mariscos, en een flink stuk tortilla (volgens Montignac een bom energie). Ik voel mij er inderdaad helemaal doorvallen en na een half uur rust krijg ik opnieuw een boost om ditmaal door te fietsen tot aan Palma stad (linea recta via Ma 13A).
Ik ga nu pijlsnel naar beneden (ik klop mijn snelheidsrecord van Mallorca aan 53,6 km/uur). In Palma aangekomen rijd ik door de stad tot aan de zee.
Eenmaal daar aangekomen is het een fluitje van een cent, ik keer terug langs het fietspad en vroeger dan verwacht kom ik na 240 km aan in Santa Ponca.
Fijngesneden jamon smelt op de tong en met een paar San Miguels en een glas Tempranillo smaakt dit super.
Ondertussen lees ik de speciale editie over AA Gent. Het moet daar in Gent nogal wat geweest zijn; de foto's in de krant spreken voor zich.
Tja, Anderlecht en Club Brugge pakken er dit jaar toch naast. AA Gent verovert zijn plaats naast de andere toppers. Wie had dat durven dromen?
Driedaagse fietstocht kriskras door Mallorca - dag 2
Dag 2: vrijdag 22 mei 2015
Randa - Haven van Alcudia
via Lloret de Vista Alegre, Sineu, Llubi, sa Pobla, s' Abuferra
Mooi en warm weer, zonnig
_________________________________________
Ik word wakker in mijn suitekamer rond 7.00 u. Ik doe het venster open van mijn terras. Buiten schijnt de zon al volop, geen wolkje aan de lucht. En wat hoor ik? Het lijkt wel op zingen en bidden. Inderdaad, in de binnentuin van het klooster staat een groepje van een 30-tal gepensioneerden, in kring te psalmodiëren en gelijk een litanie te bidden. Zij zijn blijkbaar op retraite. Hun bezinning past hier wel. Het zijn zeker geen Spanjaarden. Teveel blonde mensen. Noren misschien?
Ik zie ze later terug aan de ontbijttafel. Sommige onder hen groeten mij met een vriendelijk knikje. Ik zie er met mijn grijze baard misschien wel een bejaarde pater franciscaan uit.
Ik neem snel voor die meute mijn ontbijt (Het leven is aan de rappe, hé. Zo heb ik het geleerd op het college).
Het ontbijt is trouwens héél uitgebreid. Voor de prijs van 8 alles erop en eraan: zachtgekookte eitjes, vers fruitsap, tot en met lekkere 'pielekes' jamon de serrano.
Rond 9.00 uur geef ik de sleutel af aan de receptie en beloof ik Eric dat ik hun kloosterhotel zal aanbevelen bij mijn vrienden. Bij deze is dat dan gebeurd.
Een langzame afdaling terug tot aan Randa, want het wegdek is hier en daar in zeer slechte staat. Daarna volgt er een leuke rit tot aan Sineu.
Het platteland van Mallorca is typisch Spaans. Het doet mij een beetje denken aan de Meseta vlakte in Castilla y Léon, maar dan met muurtjes en hier en daar een boomgaard van appelsienen en citroenen. De boerenbuiten. Het is er rustig en stil. Er is op deze weg zo goed als geen verkeer.
In Sineu stop ik even en drink een 'zumo de naranja': een groot glas versgeperst appelsiensap en ge krijgt er nog een appelsien in stukjes gesneden bij.
Een rustige afdaling naar Llubi en sa Pobla. Daar is het een beetje zoeken naar de Ma 3433: een drukke weg richting het natuurpark s' Albuferra. Een verzilt gebied met zeer veel water- en zangvogels. Mijn schoonbroer Jan zou zich hier zeker thuis voelen.
Ik ben er ietwat onorthodox door gefietst: bagage eraf, fiets over het hekken, ... en dat twee keer, maar het was wel de moeite waard.
In een kijkhut vind ik een vogelspotter, zo ene met een verrekijker en een kanon van een lens op zijn fototoestel. Hij houdt zijn trekkershoed op, ook al is het er stikdonker in de hut. Zonder die hoed op zou hij waarschijnlijk herkend worden door de vogels die hij aan het bespioneren is...
Ik zeg hem stillekes goeiedag. Hij grijnst, maar ik ben duidelijk niet zo welkom. De vogelspotter zit liever alleen. Als ik weg ga, komt er net een groep van 6 Duitsers aan en ik gebaar hen enthousiast ook eens in de kijkhut te gaan kijken. Een leuke boel straks. Ik grijns nu ook als ik wegrij.
Iets na 14.00 u kom ik aan in de haven van Alcudia en vind via de dienst toerisme vlot onderdak voor een heel redelijke prijs: 30 voor kamer en ontbijt in Hostal Calma.
Na de obligate douche ga ik de haven verkennen. Ik loop maar wat rond langs de haven, ik eet een hartelijke "pizza 4 stagione"in een Italiaans restaurant.
Ik wandel verder en aan het strand aangekomen doe ik mijn sandalen uit en ga pootjebaden in een ondergaande zon, langs de rand van het golvende, heldere water, enkele kilometers ver. Hoe lang is dat niet geleden? Ik denk terug aan de tijd van Blankenberge, waar we een vakantiehuisje hadden (ons 'Jagersheem') en ik met mijn papa hand in hand met onze voeten in het water liep. Een gelukzalig gevoel.
Ik slaap slecht in: pas tegen klokslag 24 uur stopt de beatmuziek buiten. Eén of andere politieke partij sluit haar campagne af met een dansfeest voor haar fans. Ik hoor in de verte een toespraak (van hun kopman?).
Zondag hebben de Spanjaarden regionale parlement- en gemeenteraadsverkiezingen. De alom aanwezige conservatieve Partido Popular zou wel eens een flinke pandoering kunnen krijgen.
De socialistische PSOE heeft als slogan:"Tenemos una cita con el cambio" of "We hebben een afspraak met de verandering". Later lees ik in de krant "El Pais" van maandag dat links overal wint; vooral Podemos slaat goed aan.
De grote verliezers zijn de conservatieven. De Spanjaard heeft dus - zoals de Vlaming - gekozen voor 'de kracht van verandering'; de ene links, de andere rechts. Dat is goed: soms gaat de slinger eens de ene kant op, dan weer de andere.
Driedaagse fietstocht kriskras door Mallorca - dag 1
Driedaagse fietstocht in Mallorca
Totaal: 240 km
Dag 1: donderdag 21 mei 2015
Santa Ponca - Randa
via Palma, Playa de Palma, Llucmayor, Randa, Santuari de nuestra Senorya de Cura
Serieuze tegenwind aan de kust, zonnig
_________________________________________
Twee dagen ervoor heb ik mijn gehuurde fiets al eens uitgetest tijdens een namiddagritje van 40 km in de buurt van Andratx (een paar pittige beklimmingen én leuke afdalingen). Het weer was die namiddag zonnig, maar op het eind stak er toch een flinke tegenwind op. Ik heb op die trekkingfiets daags nadien mijn eigen fietszadel + fiets-GPS gemonteerd, maar voor de rest ben ik er schoon afgebleven.
Vandaag was het zover: ik zou voor 3 dagen eens het binnenland van Mallorca verkennen en onderweg een paar keer uitslapen.
Vanuit Santa Ponca loopt er een mooi fietspad tot Palma, eerst langsheen de autoweg Ma1, daarna buigt het af naar de kust tot aan Cas Catala, een buitenwijk van Palma. Daar vind je dan aansluiting op het fietspad langsheen de baai van Palma Beach tot aan s'Arenal.
Er is weinig of geen bewegwijzering van dat fietspad; het is dus in het begin wat uitzoeken en vragen, maar daarna wijst het eigenlijk zijn eigen uit. Je moet wel goed uitkijken voor de vele paaltjes en vooral attent zijn voor Britse tegenliggers die soms eens vergeten dat in Mallorca rechts wordt gereden. De Mallorcanen zelf zijn fietsers op straat gewend en wijken voldoende uit als ze je passeren. Er wordt veel gefietst op Mallorca: veel wielertoeristen (en enkele -terroristen, maar dat zijn echt uitzonderingen), maar ook heel veel gewone fietsrecreanten zoals ik.
Op de Playa de Palma schijnt de zon in volle glorie en hier en daar zijn er al wat monokini'tjes te zien. Niemand zwemt echter in zee: daarvoor is het water in de morgen nog wat te koud.
Het rijden gaat heel vlot. Ik neem hier en daar wat foto's en voel me volop in vakantiesfeer.
Vanaf s'Arenal buig ik links af naar sa Torre, richting Llucmayor. Ik passeer het Hilton sa Torre luxehotel. Op het domein staat er een kerk en bijgebouwen (gerenoveerde oude kloosterpanden, maar ook nieuwbouw) en op de parking zie ik rijen exclusieve auto's. Zo gaat dat tegenwoordig, zelfs in een katholiek land als Spanje: geen kerkgangers meer, maar rijke hotelgasten in de kerk.
De verbindingsweg naar Llucmayor is rustig en loopt door het Mallorcaans binnenland: stenen muurtjes sluiten de percelen af. Een beetje zoals in Ierland, maar zonniger, warmer en droger.
In Llucmayor bestel ik mij in een barke een cola en daarna enkele tapas. Twee Noren komen bij mij zitten: ze zijn geboren in Finland, maar zijn eigenlijk van origine Zweden. In Finland is dat een minderheid van 5%. Voor hun werk zijn ze jaren terug verhuisd naar Noorwegen. De een is klein, heeft kromme beentjes en komt precies van tussen de rendieren gekropen. De ander ziet er uit als een Duitser; groot, blonde snor en een gezette bierbuik. Ze klagen dat hun zitvlak pijn deed en dat ze liever op de skilatten staan. Ook zij bestellen tapas. Na enige tijd gaat de Duitser de rekening betalen. Hij komt terug, we nemen afscheid en ze rijden weg. Ik kijk nog wat naar de kaart en ik ga dan ook mijn rekening vragen. Tot mijn verwondering is mijn rekening al vereffend! Die gast heeft dus zonder het goed te weten mijn tapas en drank betaald. Het barmeisje dacht dat we samen waren en heeft alles op zijn rekening gezet. Thank you, Norway. Muchas gracias, senorita!
In mijn beste Spaans vertel ik het lief meisje dat ik wil overnachten bij de paters franciscanen van Cura op de top van de heuvel en prompt begint ze te bellen voor mij. Het hotel is volgeboekt, maar er is nog een suite vrij voor 53 euro, ontbijt inbegrepen. Ik hap toe, want volgens mijn gids is het verblijf daar de moeite waard. Het klooster geeft een uniek uitzicht over heel het eiland. Bij helder weer kan je zelfs het eiland Ibiza zien liggen. Je moet er wel 300 meter voor klimmen op een kleine 5 km. ... als ge begrijpt wat ik bedoel. Stoempen, begot, zou Boonen zeggen.
Puffend en hijgend kom ik aan bij het klooster. Die franciscanen wisten in die tijd wel hun plekjes uit te kiezen! Eric (een jonge novice?) ontvangt mij vriendelijk en geeft mij een ruime suite met terras én prachtig uitzicht op de zee, het binnenland en op de bergketen Tramuntes in de verte. 't Is er superstil en het heeft in de kloostergangen voor mij iets van het lekenapostolaat op de Zandberg in Gent waar mijn tante Tie de scepter zwaaide.
Op het afgesproken uur ga ik eten in het restaurant van het klooster. Ik ben er alleen in die grote refter, maar vindt amper plaats want bijna alle tafels zijn gereserveerd voor een groep gasten.
Ik bestel een karaf Crianza wijn en een tweetal gerechten want ik heb grote honger. Ik zeg tegen de camarero dat het vandaag een historisch belangrijke dag is: AA Gent kan immers vanavond kampioen spelen en dat zou historisch zijn want in hun 115 jaar bestaan heeft de club nog nooit de titel behaalt. Hij komt nog eens terug en vraagt:"Welke ploeg?". Ik zeg hem:"Gante", hij haalt onwetend de schouders op en ietwat verwonderd gaat hij terug naar de keuken. Gante? Nog nooit van gehoord. Wacht maar...
's Avonds kan ik op Twitter de match volgen en, ja hoor, de titel is binnen! AA Gent is voor het eerst landskampioen! Ik hoor in mijn gedachten tot in Mallorca het feest in Gent losbarsten. Ikzelf doe een klein indianenpasje op mijn kamer. De berichtjes stromen binnen via Facebook. Jeroen probeert mij te bellen maar ik versta hem niet goed. Zijn stem klinkt wat schor. Ik kijk vertederd naar een doorgestuurde foto van Basje, helemaal in blauw-witte outfit.
Buiten schitteren in de verte de lichtjes van de luchthaven en van de omliggende dorpjes en steden in de laagvlakte. Voor mij schitteren ze precies wat feller dan normaal, maar daar zal de wijn wel voor iets tussen gezeten hebben.
Ik slaap in als een blok in een veel te groot tweepersoonsbed. 't Is goed geweest vandaag.
