Driedaagse fietstocht in Mallorca

Totaal: 240 km

Dag 1: donderdag 21 mei 2015

Santa Ponca - Randa

via Palma, Playa de Palma, Llucmayor, Randa, Santuari de nuestra Senorya de Cura                                  

Serieuze tegenwind aan de kust, zonnig

_________________________________________

Twee dagen ervoor heb ik mijn gehuurde fiets al eens uitgetest tijdens een namiddagritje van 40 km in de buurt van Andratx (een paar pittige beklimmingen én leuke afdalingen). Het weer was die namiddag zonnig, maar op het eind stak er toch een flinke tegenwind op. Ik heb op die trekkingfiets daags nadien mijn eigen fietszadel + fiets-GPS gemonteerd, maar voor de rest ben ik er schoon afgebleven. 

Vandaag was het zover: ik zou voor 3 dagen eens het binnenland van Mallorca verkennen en onderweg een paar keer uitslapen.

Vanuit Santa Ponca loopt er een mooi fietspad tot Palma, eerst langsheen de autoweg Ma1, daarna buigt het af naar de kust tot aan Cas Catala, een buitenwijk van Palma. Daar vind je dan aansluiting op het fietspad langsheen de baai van Palma Beach tot aan s'Arenal.

Er is weinig of geen bewegwijzering van dat fietspad; het is dus in het begin wat uitzoeken en vragen, maar daarna wijst het eigenlijk zijn eigen uit. Je moet wel goed uitkijken voor de vele paaltjes en vooral attent zijn voor Britse tegenliggers die soms eens vergeten dat in Mallorca rechts wordt gereden. De Mallorcanen zelf zijn fietsers op straat gewend en wijken voldoende uit als ze je passeren. Er wordt veel gefietst op Mallorca: veel wielertoeristen (en enkele -terroristen, maar dat zijn echt uitzonderingen), maar ook heel veel gewone fietsrecreanten zoals ik.

Op de Playa de Palma schijnt de zon in volle glorie en hier en daar zijn er al wat monokini'tjes te zien. Niemand zwemt echter in zee: daarvoor is het water in de morgen nog wat te koud.

Het rijden gaat heel vlot. Ik neem hier en daar wat foto's en voel me volop in vakantiesfeer.

Vanaf s'Arenal buig ik links af naar sa Torre, richting Llucmayor. Ik passeer het Hilton sa Torre luxehotel. Op het domein staat er een kerk en bijgebouwen (gerenoveerde oude kloosterpanden, maar ook nieuwbouw) en op de parking zie ik rijen exclusieve auto's. Zo gaat dat tegenwoordig, zelfs in een katholiek land als Spanje: geen kerkgangers meer, maar rijke hotelgasten in de kerk.

De verbindingsweg naar Llucmayor is rustig en loopt door het Mallorcaans binnenland: stenen muurtjes sluiten de percelen af. Een beetje zoals in Ierland, maar zonniger, warmer en droger.

In Llucmayor bestel ik mij in een barke een cola en daarna enkele tapas. Twee Noren komen bij mij zitten: ze zijn geboren in Finland, maar zijn eigenlijk van origine Zweden. In Finland is dat een minderheid van 5%. Voor hun werk zijn ze jaren terug verhuisd naar Noorwegen. De een is klein, heeft kromme beentjes en komt precies van tussen de rendieren gekropen. De ander ziet er uit als een Duitser; groot, blonde snor en een gezette bierbuik. Ze klagen dat hun zitvlak pijn deed en dat ze liever op de skilatten staan. Ook zij bestellen tapas. Na enige tijd gaat de Duitser de rekening betalen. Hij komt terug, we nemen afscheid en ze rijden weg. Ik kijk nog wat naar de kaart en ik ga dan ook mijn rekening vragen. Tot mijn verwondering is mijn rekening al vereffend! Die gast heeft dus zonder het goed te weten mijn tapas en drank betaald. Het barmeisje dacht dat we samen waren en heeft alles op zijn rekening gezet. Thank you, Norway. Muchas gracias, senorita!

In mijn beste Spaans vertel ik het lief meisje dat ik wil overnachten bij de paters franciscanen van Cura op de top van de heuvel en prompt begint ze te bellen voor mij. Het hotel is volgeboekt, maar er is nog een suite vrij voor 53 euro, ontbijt inbegrepen. Ik hap toe, want volgens mijn gids is het verblijf daar de moeite waard. Het klooster geeft een uniek uitzicht over heel het eiland. Bij helder weer kan je zelfs het eiland Ibiza zien liggen. Je moet er wel 300 meter voor klimmen op een kleine 5 km. ... als ge begrijpt wat ik bedoel. Stoempen, begot, zou Boonen zeggen.

Puffend en hijgend kom ik aan bij het klooster. Die franciscanen wisten in die tijd wel hun plekjes uit te kiezen! Eric (een jonge novice?) ontvangt mij vriendelijk en geeft mij een ruime suite met terras én prachtig uitzicht op de zee, het binnenland en op de bergketen Tramuntes in de verte. 't Is er superstil en het heeft in de kloostergangen voor mij iets van het lekenapostolaat op de Zandberg in Gent waar mijn tante Tie de scepter zwaaide.

Op het afgesproken uur ga ik eten in het restaurant van het klooster. Ik ben er alleen in die grote refter, maar vindt amper plaats want bijna alle tafels zijn gereserveerd voor een groep gasten. 

Ik bestel een karaf Crianza wijn en een tweetal gerechten want ik heb grote honger. Ik zeg tegen de camarero dat het vandaag een historisch belangrijke dag is: AA Gent kan immers vanavond kampioen spelen en dat zou historisch zijn want in hun 115 jaar bestaan heeft de club nog nooit de titel behaalt. Hij komt nog eens terug en vraagt:"Welke ploeg?". Ik zeg hem:"Gante", hij haalt onwetend de schouders op en ietwat verwonderd gaat hij terug naar de keuken. Gante? Nog nooit van gehoord. Wacht maar...

's Avonds kan ik op Twitter de match volgen en, ja hoor, de titel is binnen! AA Gent is voor het eerst landskampioen! Ik hoor in mijn gedachten tot in Mallorca het feest in Gent losbarsten. Ikzelf doe een klein indianenpasje op mijn kamer. De berichtjes stromen binnen via Facebook. Jeroen probeert mij te bellen maar ik versta hem niet goed. Zijn stem klinkt wat schor. Ik kijk vertederd naar een doorgestuurde foto van Basje, helemaal in blauw-witte outfit.

Buiten schitteren in de verte de lichtjes van de luchthaven en van de omliggende dorpjes en steden in de laagvlakte. Voor mij schitteren ze precies wat feller dan normaal, maar daar zal de wijn wel voor iets tussen gezeten hebben.

Ik slaap in als een blok in een veel te groot tweepersoonsbed. 't Is goed geweest vandaag.

Doornik - Zomergem (de omgekeerde fietsroute van de dag ervoor)

78 km, 9.00 - 14.10                                 

Droog, stevige tegenwind, bewolkt             

____________________________________

Ik doe de terugtocht alleen want Kurt is met de trein van 8.30 u. teruggekeerd. Hij leeft het leven van een 'kleine' zelfstandige en dat is druk. De klanten wachten en verwachten een goede service in de winkel. Plicht roept in Lovendegem.

Ons ontbijt in de jeugdherberg was lekker én bijzonder: met ons zat ook een groep blinden aan tafel. Ze deden een meerdaagse fietstocht met tandem. Gevolg: wel 30 tandems op de binnenkoer.

Onze slechtzienden konden dit doen dankzij de onbaatzuchtige inzet van hun individuele begeleiding. Mooi vrijwilligerswerk.

Het had de hele nacht geregend en de onweersdreiging bleef later op de dag aanhouden, maar ik heb het op mijn terugweg droog kunnen houden. Ik had wel de wind stevig op kop. Ik ging minder vlot vooruit.

Om 9 uur was ik vertrekkensklaar. Ik wou wel eens weten hoelang ik ononderbroken kon doorfietsen. En dat lukte behoorlijk: drie uur, tot 12 uur. Een korte picnic aan het station in Waregem.

Ik kreeg het daar koud en fietste dan maar door tot thuis. Daar wachtte een warm bad. Ik zat vroeg in bed.

Maar deze tweedaagse gaf mij een goed gevoel. Nu nog de fiets naar Godefroot voor nazicht en nieuwe buiten- en binnenbanden. Ook de remmen wat aanspannen en de versnellingen wat bijstellen.

Ik nam me voor straks op reis nog wat te trainen in Mallorca, gelijk de echten

Dag 1: Donderdag 14 mei 2015 Kurt komt mij 's morgens oppikken. Hij heeft al 6 km gefietst en hij voelt het nu al in de benen, zegt hij. Hij heeft ook een leuke verrassing bij: de vervolgkaarten van de Eurovéloroute - deel 2. 

De boodschap is duidelijk: nonkel Mark, achter Bazel komt er nog een uitdaging, tot aan Boedapest. Ik zie dat wel zitten. Ben nog nooit in Hongarije geweest en Boedapest schijnt een schone stad te zijn. Waarom niet? Maar het zal voor volgend jaar zijn.

De rit naar Doornik verloopt goed en de regen dreigt wel, maar valt niet. Het begint pas te druppelen als we al in Doornik aankomen. 

Onderweg houden we een picnic in Deerlijk, aan de buste van de Vlaamse priester-dichter Hugo Verriest. Boterhammetjes met ei, met kaas of met preparé. Met dank aan tante Hilde. 

Ergens tussen Deinze en Waregem hoor ik ineens mijn naam roepen. Warempel, Philippe R. heeft vlug een spurtje aangetrokken en heeft als getrainde wielertoerist mij vlug ingehaald. Philippe is een reisgezel die ik in Vietnam hebben leren kennen. In september moeten we eens afspreken zodat Hilde en ik kunnen horen hoe de rest van de reis in Vietnam is verlopen.

Kurt en ik kunnen nog niet direct in de jeugdherberg en we keren even terug naar het Doornikse, middeleeuwse belfort (opgericht in 1199 en daarmee het oudste belfort van België, zeggen ze).

Op een terrasje luisteren we naar een goede jazzband. De muzikanten zijn al van redelijke leeftijd, maar brengen wel in het druilige Doornik een swingende sfeer.

Rond 16.00 installeren we ons in de jeugdherberg voor 68 €, ontbijt inbegrepen. Onze kamer is sober, bijna spartaans. Maar voor ons voldoende.

We zakken voor de tweede keer naar het centrum Doornik. De innerlijke mens moet versterkt worden, hé.

In de '4 Saisons' proeven we Vlaamse Westmalle en Waalse Chimay als aperitief. Op advies van de 'vader' van de jeugdherberg eten we in het restaurant 'Le Beffroi'. Kurt houdt het bij een tagliatelli carbonara. Ik bestel mij Jambon grillée frites salade. Ik krijg een joekel van een beenhesp. Qualité/prix voor mij dik in orde.

We nemen nog een afzakkertje in het café 'Le Dragon': rooie zetels voor 1 rooie rakker. In Doornik is Demotte van de PS burgemeester ...

Kortom, we slapen meteen. De eerste 'testdag' is goed verlopen.

de laatste dagen ben ik druk bezig geweest met het bijeenzoeken van allerlei fietsbagage en alles in fietstassen te stoppen. De Eurovélo 6 (4440 km) - eerste deel (1700 km) komt eraan! 

In juni start ik vanaf de Atlantische kust en fiets ik door tot ergens aan de Bodensee (= een meer aan de grens Duitsland-Zwitserland). Ik voorzie een maand 'en route' te zijn.Vorig jaar ben ik voor mijn tocht naar Compostella 40 dagen van huis weg geweest, rustdagen en wachttijden inbegrepen. De tocht naar de Bodensee is minder ver; ik schat een kleine 1700 km. Ik zie wel hoever ik geraak. Maar een goede voorbereiding is en blijft noodzakelijk.

Die voorbereiding verloopt vlotter dan ik dacht. Ik heb op het eind van mijn tocht vorig jaar foto's van al mijn bagage genomen: ik had toen niet veel meer te doen dan te wachten op mijn vliegtuig en daarenboven zond ik voor het eerst fiets én bagage met UPS terug naar huis. Ik wou toen wel controleren of alle bagage netjes en volledig aan huis zou worden afgeleverd. UPS heeft deze zending perfect uitgevoerd: op enkele dagen tijd werden fiets en bagage van Santiago netjes verpakt aan huis in Zomergem gebracht. Kostprijs: € 100.

Aan de hand van die foto's heb ik nu alles kunnen reconstrueren en ben ik zo goed als klaar om een eerste testrit te doen naar Doornik. Heen en terug: 160 km op 2 dagen. Ik zal slapen in de jeugdherberg daar in Doornik. 

Enig verschil met vorig jaar is het feit dat ik deze keer niet alleen rij: mijn neef Kurt wou met mij meerijden en ik heb toegezegd. Hij zal mij enkele weken vergezellen langsheen de Loire en de Doubs. Het is een beetje afwachten wat het zal worden; we hebben nog nooit samen gefietst. Goede afspraken maken goede vrienden: op onze trip naar Doornik hebben we tijd zat om één en ander af te spreken.

Tot slot nog dit: als jullie willen, geef de url-link door aan al diegenen die mij willen volgen op mijn fietsreis. 

De link: www.bloggen.be/mdjg2015. Origineel hé?