via Verdun-sur-le-Doubs, Saunières, Seurre, Saint-Jean-de-Losne
90 km (930-1020), 8.00-16.00
Heel warm, in de namiddag tropisch warm
__________________________________________
Ik heb pas kunnen ontbijten om 7.30 uur want 't is zondag en dus vertraagt alles in Frankrijk. Niet voor de zon: die is al volop present. Geen wolkje te zien en dat zal zo blijven, de hele dag.
Het is van bij het begin heel druk voor het ontbijt. Bijna iedereen (motards, ouders met kinderen, Hollanders op weg naar de 'kootazuur') wil op tijd vertrekken. Bij het uitkiezen van zijn ontbijt kan één van de Hollanders het niet laten naar Miel te vragen. Nou is dat even geinig...
Via binnenwegen kom ik in Verdun-sur-le-Doubs. Onderweg een brood gekocht in Sainte Marie la Blanche en jambon persillé bij een beenhouwer. Specialiteit van het huis én inderdaad, supergoed.
Het duurt wel even vooraleer ik de draad van de route kan oppikken in de juiste richting. Ik ontdek "la voie bleue": de echte plakkaatjes van de Eurovélo 6.
Raad eens wie ik even later inhaal?
Juist ja, de Gees van Zuid-Afrika . Duidelijk herkenbaar aan hun fluogele frakjes. Patrick heeft zelfs een shirtje aan van Ironman. Die kerel heeft dat al 4 keer gedaan. Debbie is ook een sportieve runner. Zij heeft in 3 dagen 110 km afgelopen. Je kan haar zo wegblazen. Geen beetje vet aan dat kleine ding.
Enfin, we praten wat bij: het is al weer een dag geleden.
Onze wegen scheiden opnieuw en ik picknick op een bankje in Seurre. Een Frans koppel François en Andrée willen zo graag weten waar die grijsaard naar toe fietst. Ze vertellen honderduit: gepensioneerden hebben tijd. Hun dochter is getrouwd met een Nederlander, niet met een Hollander. Zo moet ik het van hen opschrijven: ze kennen blijkbaar het verschil.
Een half uur later zet ik opnieuw aan, na eerst nog eens goeiedag te zeggen aan het Japannerke in zijn ligfiets. Gestart in Singapore fietst hij naar Lissabon, maar het is niet duidelijk of hij dat allemaal gefietst heeft.
Ik stop aan een café en bestel een orangina en een cola light ineens. Van de sympathieke cafébaas krijg ik er een karaf fris water bij en hij vult spontaan mijn drinkflessen. La vie est de partager, is zijn leuze. Ik denk dat hij wat zat staat achter zijn toog. De gast aan de toog zeker.
Ik moet 2 uur wachten aan de jeugdherberg. Ik kan binnen geraken en mij douchen. Buiten zitten een groepje Albanezen hun tijd te verdoen met trictrac spelen.
De kamer is ok voor mij: voor 14 euro mag je niet veel vragen. Voor mij is dat genoeg. Ik heb alles mee in de bagage behalve een tent. Ik heb er geen wifi; dus de blog zal wat vertraging hebben.
Ik wandel naar centrum Dole maar ik vind niet echt een centrum. Pasteur is er geboren, maar opnieuw kan ik het museum niet bezoeken wegens sluitingsdag. Dole heeft de reputatie van verzetstad te zijn. Zoals de Gentenaars zijn ze nogal koppig en weerbarstig. In 1678 zijn ze als hoofdstad van de Franche- Comté geannexeerd door Lodewijk XIV. Ja, dezelfde koning die ons Frans-Vlaanderen heeft afgepakt.
Ik ga naar bed zonder nog wat te eten 's avonds. Dom van mij. Ik zal het geweten hebben 's anderendaags.
Zoals afgesproken met Patrick en Debbie ontbijten we samen heel vroeg en zijn we al op de fiets om 7 uur. Eerst fietsen we wat samen maar daarna scheiden onze wegen. Zij kiezen een vlak parcours, ik ga voor het klimmen. Een stevige klim tot Morey is lastig, maar de vergezichten zijn de moeite waard. Het is Bourgognestreek op zijn best. Op mijn weg Chagny zie ik een hele rij oldtimers langs de straat geparkeerd: er staan werkelijk prachtige auto's bij, blinkend in de zon. Ik neem een paar foto's van de schoonste modellen. Na Chagny rij ik een hele tijd tussen de wijngaarden: ik herken châteaux-namen die op het etiket van de wijnflessen van broer Guido staan. Ik heb regelmatig mogen proeven. Hij moet hier vroeger ook rondgetoerd hebben. Met de auto natuurlijk.
Tegen de middag bereik ik het hotel.Werkers uit Moldavië leggen er in de inkomhall vloerbedekking. Er is niemand aan de receptie; ik bel op het nummer van het hotel en een madammetje zegt mij te wachten tot 14.00 uur. Ik sta bezweet in mijn koersbroek, zonder verdere uitleg neem ik mijn gerief uit de fietstassen en ik neem een verfrissende douche. Ik probeer internet en krijg gemakkelijk connectie. Om de tijd te doden werk ik mijn blog bij. Ik doe ondertussen een klapke met de arbeiders. Moldaviërs spreken Roemeens. Ik heb dat jaren geleden één jaar aan de Gentse universiteit als vrije student geleerd en bij het examen geslaagd met felicitaties van de prof. Er is toch nog een beetje blijven hangen want ik kan die gasten uitleggen waar ik naartoe rij.
Rond 14.00 uur komt de gerant de kamers verdelen onder al diegenen die al een reservatie op zak hebben. Ik zeg niets van mijn douche en hij stelt zich ook geen vragen. Dat systeem van codering werkt toch niet zoals het moet. Ge ziet, als de computer het laat afweten is persoonlijk contact toch nog nodig.
Ik ga Beaune verkennen en zeker nog eens binnenstappen in het Hôtel-Dieu (het Godshuis van Beaune). Er hangt daar ook een prachtige triptiek 'Het Laatste Oordeel': een uniek werk van de Vlaming Rogier Van der Weyden. Na dat toeristisch nummer in Beaune slenter ik wat rond en kies uiteindelijk een restaurant waar je ook een glas wijn kunt proeven. Maar het wordt eerst een blonde Leffe. De wijn komt later. Ik eet Bavette de Boeuf grillée met een bourgogne pinot noir.
Met de fiets keer ik naar de kamer terug. Ik val bijna onmiddellijk in slaap.
via Paray-le-Monial, Palinges, Montceau-les-Mines, Blanzy
77 km (870-947), 10.30-17.00
Zonnig en warm, in de namiddag effenaf heet
____________________________________
Ik heb vast geslapen, me zelfs een beetje overslapen. Ik haast me naar het ontbijt. In de eetzaal staat de carrosserie van een Citroën - type strijkijzer, zonder veel smaak omgebouwd tot een apart hoekje in de eetzaal. Niemand gaat daar volgens mij inzitten, behalve met een stuk in de kraag. Dat type van Citroën roept vele herinneringen op, uit mijn begintijd in de politiek. Mijn vrienden Jo DC en Guy L weten waaraan ik nu denk. Een begeesterende tijd vol verwachtingen en emoties.
Het ontbijt is op zijn Frans: croissants, stokbrood, confituur, ... Ik boek na lang zoeken een F1 hotelkamer in Ecuisses. Zo weet ik tenminste waar ik zal slapen vannacht. Voor het weekend weet ik het nog niet.
Het is vandaag 26 juni: de verjaardag van Tijl. Ik ben het niet vergeten en ik stuur hem een sms'ke. Hij reageert subiet terug; hij ligt precies op vinkenslag. Of is zijn iPhone onmiddellijk binnen handbereik, zoals bij de meeste jonge mensen?
Ik fiets opnieuw langs een kanaal; van tijd tot tijd doe ik haasje over met een eenzame fietser: een stevige moustache, wit T-shirt, décathlon fiets. Hij is a lonely biker en zoekt geen contact.
Het water in de kanalen staat overal 'reizereize'; je zal het opnieuw aan vriend Petriek moeten vragen als je wilt weten wat dat wil zeggen. Het is geen frans of bargoens maar seniorees.
Ik geniet tenvolle van dit fietsen langs de jaagpaden. Het is als thuis en toch weer niet.
Ik volg de hele tijd het Canal du Centre, maar het pad voert mij af en toe de heuvels in. Er volgt wel 30 km fietsen in de Vlaamse Ardennen. Bij momenten zijn het stevige kuitenbijters, maar evenveel scherpe afdalingen. Ik haal tot 45 km per uur. Onderweg ook asfaltwerken wat slecht is voor de fietsbanden. Tegen 1 uur op de middag kan ik op een markt nog net kersen en nectarines kopen. De marktkramer vraagt mij of ik mij zo een beetje kan verwarmen en hij zegt dat het in de zon nu zeker al 35 graden is. Tegen wie zegt hij het: ik zit zowat te smelten op mijn fiets. En het wordt nog warmer, zegt hij enthousiast !
Als picknick eet ik kersen, nectarines, bruin brood met smeerkaas of met honing. Ik spoel alles door met liters 'eau de la pompe'.
Het landschap is nu helemaal anders geworden. Het doet mij een beetje denken aan de film 'La grande vadrouille' met Bourvil en de Funès in de hoofdrollen. Voor mij is die film mijn allereerste bioskoopfilm, in het Cinemastraatje in Zomergem én een van die broer-zus momenten. Terwijl ik picknick parkeert er een auto onder de schaduw van de bomen. De man duikt weg in de zetels en doet een middagdutje. Waarschijnlijk een verkoper tussen twee afspraken door. Hoe herkenbaar!
Ik stop even aan een monument van de Franse weerstand, van de 'groupe Edouard' waarin de dood van 6 jonge mannen wordt herinnerd. Ik zoek het later op en inderdaad, er is daar hevig gevochten met de Duitse bezetter.
Komt dan nu hét moment van de dag! Méér dan verhit arriveer ik aan het F1 hotel. Ik neem een verfrissende douche en bij het terugkeren naar de kamer vergis ik mij van kamernummer. Natuurlijk werkt dan de code niet, oelie dat ik ben.
Vrienden, echt waar, het spookt hier op deze reis want wie doet de deur van de verkeerde kamer open? Patrick Gee, de sportman uit Zuid-Afrika. Debbie Gee roept achter zijn rug op haar Afrikaans: "Meneer de Joager. U weer?". En Patrick vraagt met een koel en uitgestreken gezicht:"Volgt u ons?". Ik sta versteld, ben sprakeloos en ik kijk hen aan, als zie ik geesten. Zij kamperen toch? Wat doen die hier in een hotel? Nu goed, we vinden het allemaal bijzonder grappig en later op de avond zien we elkaar terug op restaurant, terug zonder af te spreken. Het verwondert ons al niet meer dat we mekaar voortdurend tegen het lijf lopen. We nemen foto's van elkaar en wisselen e-mail adressen, telefoonnummers en bloglinks uit. Ik post de foto met Debbie op Facebook. In het restaurant op een boogscheut van het hotel is het er trouwens goedkoop eten: uitgebreid buffet als voorgerecht, lekkere omelet en frieten en ijsje als dessert voor maar 14 euro. Naar Franse normen is dat goedkoop.
Hier komen bijna geen toeristen, alleen Fransen die met vrienden of familie het weekend inzetten. Een goed adres in combinatie met het F1-hotel daar.
Om de hitte overdag te vermijden wil ik morgen om 7 uur al vertrekken. Waar ik zal slapen weet ik nog niet. Ik wijk ook af van de route; ik wil de triptiek van Rogier Van der Weyden in Beaune nog eens zien. Jaren terug waren we met ons gezin op doorreis naar Bourg d'Oiseans in de Franse Alpen. We stopten toen in Beaune op de camping en ik heb toen het eeuwenoude hospitaal en de bekende triptiek bezocht.
Na Beaune wil ik verder rijden naar Nuits Saint Georges. Ze hebben daar de beste Bourgogne, schijnt het. Nu ik hier toch in de buurt ben, zou het jammer zijn als ik geen Bourgognewijn zou degusteren. Nogmaals, ik ben niet op pelgrimstocht hé.
Ik heb goed geslapen in mijn bungalowke op de camping. In feite is dat een goed alternatief voor een B&B. Voor dezelfde prijs beschik je over een kitchenette en kan je zelf eens kokerellen. Je hebt een ijskast en zelfs een diepvries: dus koele dranken en ijsblokjes voor de apero. Wat moet een mens meer hebben?
Bij het opstaan zie ik genoeg muggenbeten op mijn benen om een zalfke uit mijn apotheekzakje te halen. Gisterenavond zullen die beestjes zich als vampieren op mij hebben gestort en gulzig mijn bloed hebben gedronken. No big deal, denk je dan, maar ik reageer er wel een 'beetje' allergisch op. Een schoon zicht is het niet en ik ga er geen foto van op Facebook postensturen. Jullie zouden teveel lol hebben.
Na controle van het sympathiek mam'zelleke van de camping ben ik terug aangezet, richting Digoin. Ik heb er al een kamer gereserveerd via booking.com.
Een petit-déjeuner in een bar doet me deugd en ik koop en passant anderhalve liter water en wat fruit. De zon is heel vroeg van de partij en het warmt vlug op.
Ik volg het Canal du Nivernais: leuk fietsen daar, zo leuk dat ik vergeet op tijd af te slaan en ik heel wat meer kilometers aan mijn been heb. Ik ging het eens kalm aandoen...
Op de kaart werk ik een alternatieve route uit en met behulp van mijn gps rij ik zoals vorig jaar gewoon op de wegen, van dorp naar dorp.
Het is echt warm en ik smelt bijna weg op de fiets. In een dorpje zet ik me binnen in het café om wat te bekomen: ze hebben er airco. Er is geen kat meer te zien op straat, zo warm is het.
Vlak vóór Digoin heb ik een leuke ontmoeting met Montero. Hij draagt een petje van Portugal en hij praat honderduit over zijn 5 kinderen en 12 kleinkinderen. Montero is een echte family-man. Zijn kinderen wonen allemaal in de buurt en hij denkt er niet aan om terug te keren naar Portugal, ook al heeft hij er een huis waar hij in de zomer naar toe gaat. De hele familie komt daar dan op vakantie. Ik vertel hem van mijn blog en hij lacht wanneer ik hem zeg dat ik voor de lol zal schrijven dat hij de nonkel is van David (een ex-collega van mij), maar dat David het nog niet weet. Hij heeft gevoel voor humor, die Montero.
Het grappigste komt nog: op het ogenblik dat Montero telefoon krijgt van zijn vrouw, zie ik plots op het kanaal een plezierbootje passeren met op het dek een schoon meisje in bikini. Met een knipoog doe ik Montero teken dat hij eens moet kijken en met pretoogjes kijkt hij al telefonerend naar het schoon meisje en hij steekt zijn duim op naar mij ... Mannen onder mekaar hé.
Ik zwaai hem afscheid en vind iets later de hotelkamer die ik heb geboekt. Het heeft alles wat ik nodig heb, maar daar stopt het dan. Ik ga iets eten: une assiette charolaise met een pichet rode wijn uit de Maçonnais. Het duo Gee kom ik er ook tegen.
Ik voel de vermoeidheid opkomen. Ik moet binnenkort maar eens een rustdag inbouwen. Net als vorig jaar heb ik meer last van de warmte dan van de kilometers. Hilde zegt me 's avonds aan de telefoon dat het in Vlaanderen tot 30 graden gaat worden. Een hittegolf dus over heel West-Europa. Dat wordt dan nog meer puffen! Ik kruip vroeg in bed en ik slaap comme un bébé.
Vooraf: Séverine is inderdaad vorige week bevallen van een lief meisje Romée. Proficiat! Ik ben dat te weten gekomen via Facebook. Séverine heeft daar de eerste foto's gepost.
Ik heb goed geslapen bij Virginie ttz in de chambre d'hôtes van Virginie. Zij is gedienstig, maar ze is ook afstandelijk. Ze laat je met rust. Als je iets nodig hebt, dan heb je een belletje en dan komt ze af.
Van uitzicht heeft ze veel van het lief van mister Bean. Ge weet wel, die blonde met een antiek brilletje op haar neus, het haar in een dot, ouderwets gekleed als een seute en die in een bepaalde act met haar achterste tegen een rivaal van Bean stoot en dan Bean die zich tussen die twee wringt...
Mijn Virginie heeft zelfs een stemmetje van 'kweet nie, maar allè'. Maar zij is goudeerlijk: gisteren was het 45, vandaag 40. Zo staat het ook vermeld op het papiertje dat in de kamer hangt.
Ik verlaat Herry redelijk vroeg en ik fiets maar door want ik ben eigenlijk niet tot in Beffes geraakt en ik heb dus gisteren minder kilometers gedaan dan gedacht. Beffes is zo klein dat er zelfs geen aanduiding naar toe is. Bestaat het dorpje Beffes wel? Volgens de kaart wel. Beffes doet mij aan mijn vriend Petriek denken die er wel een heel plastische definitie op na houdt. Ge moet het hem maar eens vragen...
Ik koop een stuk 'paté de la campagne' in Marseilles sur Loire en een ficelle. Ik verlies er ruim een half uur; twee zuurpruim-francaises kopen vóór mij de helft van de slagerij op. Maar de vrouw van de slager is wel blij met die grote aankoop. Misschien is het wel voor een dorpsfeest? Of willen ze hun diepvries aanvullen?
Wat verder lokt een slimme winkelierster elke voorbijrijdende cyclotoerist met wat zeteltjes en tafeltjes in een hoekje, vlakbij haar winkeltje. Dat heeft alles wat een passant als ik nodig heeft. Ik ontmoet er François van Lyon, een etnoloog. Hij bestudeert de samenleving van rurale groepen in Bulgarije. Zijn tent is vannacht nat geworden en dat ligt nu te drogen op het trottoir. Van hem hoor ik dat er een camping in Decize is die bungalows verhuurt. Ik wil dat wel eens proberen. Ik heb in feite alles mee behalve een tent. Voor 40 heb ik zo'n klein huisje voor mij alleen. Het doet mij aan vroeger denken, aan ons huisje aan zee. Er zou ook een goede wifi-verbinding zijn. Dus ik hap toe.
Het blijft heel warm. Na een deugddoende douche ga ik om boodschappen. In een Intermarché koop ik het nodige voor vanavond: het wordt een flinke portie paella met een tafelwijntje.
Ik installeer mij op het terras van mijn bungalow en nog geen 50 meter verder zie ik Patrick Gee, de Zuidafrikaner, uit zijn tentje kruipen. Hij neemt van mij een foto dat ik prompt op Facebook zet. Nu we toch dicht bij elkaar logeren, nodig ik hem en Debbie uit voor een glas wijn. Na hun restaurant komen ze af. Ik heb niet veel in de aanbieding maar het wordt een gezellige avond waarin veel verteld wordt over hoe het leven in Zuid-Afrika is, over Vlaanderen en nog veel meer. Het is kwart voor elf en al donker eer die twee naar hun tent trekken. Het zijn vriendelijke en open minded mensen.
Ik krijg veel reacties binnen op mijn foto op Facebook. Bedankt hé.
Zeer goed geslapen. Het heeft 's nachts veel geregend. Ik trek mijn vensterke open met een benepen hartje. ..joepi, een helder blauwe lucht.
In het Office de tourisme van Gien zoekt een vriendelijke mevrouw ruim een half uur een B&B voor mij langs de route. Het is dezelfde mevrouw die me vannacht in bed heeft gestopt, ik bedoel de dame van wie ik het goede adres van Anne heb door gekregen.
Bij Anne was het trouwens dik in orde voor het ontbijt. Nadat ze haar kleinste zoontje bij de buurvrouw had gebracht (en het huis voor haar alleen had ), kwam ze bij mij zitten, nieuwsgierig naar de kaarten, de foto's, ... Ze had blijkbaar niet door dat de Eurovélo langs Gien liep. Ze heeft zelfs een kopie genomen van mijn simpel afstandstabelletje in Excel. Ik krijg gezelschap van haar klein grijs poesje. Een schoon katje in wording. Kortom, in Gien kan je volgens mij geen beter adres krijgen: 45 euro voor een mooie kamer, een eerste klasse ontbijt en Anne spreekt maar liefst 3 talen. Voor een Française kan dat tellen. Maar het is vooral Anne, een eerste klasse gastvrouw. Ik hoop dat ze veel gasten mag ontvangen. Haar site is https://sites.google.com/chambredhotesgien.
Ik neem afscheid van Anne, ik krijg een bemoedigend schouderklopje van haar en ik rij verder op mijne vélo naar Herry (ik denk aan Harry, een letter verschil, maar hij zit in mijn gedachten).
Herry is een onooglijk dorpje in Midden-Frankrijk, waar er niets, maar dan ook niets meer is, behalve een vieze bakkerin die mij een pizza baguette, een apero worst en een fles Sancerre wijn verlapt.
De tocht naar Herry verloopt trouwens heel vlot. Onderweg kom je 'le pont-canal du Briare' tegen: een techisch hoogstandje van 1890. Een heus kanaal boven de rivier, de Loire. Ge moet er maar opkomen, maar het wordt nog steeds gebruikt door kleine boten en pleziervaart.
Ik heb een vlotte tocht: goede benen, meewind en een paar vervelende Hollanders doen mij een strak tempo aanhouden.
Die Afrikaners heb ik nie gezien nie. Zadelpijn? Geen goed idee, vind ik, om zonder veel fietstraining aan een tocht van 3000 km in 5 weken te beginnen. Ge moet die al in de benen hebben voor je daar aan begint, zegt mijn huisdokter en hij heeft gelijk.
Vrienden, even iets terzijde. Ik heb een moment gespeeld met het idee in mijn reisverslag een fictief gezelschap op te nemen, zo in een magisch realistische stijl, maar dat plan laat ik varen. Een reisverslag moet weergeven wat er gebeurt, althans in mijn perceptie. Maar ik beloof het aan mezelf: ik zal ooit nog eens een boek(je) schrijven (om de wintermaanden mee te vullen of wanneer ik niet meer op de fiets kan reizen) en daarbij gebruik maken van het vele materiaal uit mijn blog. Een boek schrijven mag je trouwens niet te vroeg beginnen, zei Godfried Bomans ooit. Maar wie herinnert zich die nog?
Mijn fles wijn is ondertussen hier in Herry al half leeg (of is ie nog half vol) en het is nog maar 19.00 uur. De zon gaat langzaam onder, in de verte. Ik heb zicht op de rozen van Virginie, mijn gastvrouw voor vanavond, in de tuin van Le petit hérisson. En nu ik aan Virginie denk, hoe zou het met mijn ex-collega Séverine zijn? Is ze al bevallen van haar kindje? Dat moet toch rond deze tijd zijn?
Ik ga naar binnen, anders vragen ze me nog voor een apero en begint de carrousel opnieuw. Dan wordt het teveel, ook al is het deze keer geen pelgrimstocht.
Maar neen, het zijn maar mijn gedachten. Het is hier een tof rustig plekje. Ik ga goed slapen, ik voel het.
Morgen fiets ik verder, langs de Loire. Ik zal dan voorbij Nevers geraken denk ik.
via Jargeau, Châteauneuf, Germingy-des-Prés, Saint-Benoit, Sully
93 km (519-612), 9.30-17.00
Bewolkt, meewind, regenbuien 's avonds
___________________________________________
Ik heb dus maar matig geslapen. Waarschijnlijk iets teveel gegeten, denk ik. En Kurt heeft in de ochtend nog geen klein beetje doorgesnurkt. Ook genoeg gegeten? Jullie herkennen het wel: de pot verwijt de ketel ....
We ontbijten in een bar in het centrum. Het Office de tourisme is dicht en de kathedraal daarnaast ook. We kunnen niet veel doen en we keren terug naar het hotel. We pakken in en we nemen aan het hotel afscheid. Ik geef het cadeautje voor Hilde aan Kurt, zonder briefje. Weinig romantisch, vindt Kurt, maar ik zal Hilde wel een passend sms'ke sturen.
Ik bezoek nog vlug de kathedraal van Orléans en vind daarna vlot aansluiting op 'La Loire à vélo'. De wind zit in de rug en ik trap flink door, tot soms 30 km/uur. Ik haal zo een koppel Zuidafrikaners in: Patrick en Debbie Gee zijn van de oostkust van Zuid-Afrika. Ze fietsen 5 weken richting Wenen. Ze hebben ook een blog waar ze foto's en een klein verslagje op posten. Crazyguyonabike, zo noemt hun systeem. Ze zijn geland in Parijs en hebben dan de trein genomen naar Nantes. Met de fiets zijn ze naar de startplaats Saint-Brevin-les-Pins gereden. Ik vertel hen van mijn foto (je weet wel, achterwiel in het water) en vinden dat een crazy idea. Het zijn sympathieke mensen. Het is leuk met hen te praten: zij in het Afrikaans en ik het Vlaams. En we begrijpen elkaar!
Mijn tempo ligt wat te hoog voor de Gees en ze laten me verder fietsen. Ik wil vooral profiteren van de meewind. Ik zal ze nog wel zien want ze stoppen ook in Gien. Later kom ik inderdaad in Gien Patrick aan de camping tegen: ze hebben wat last van zadelpijn, zegt hij. Ik zeg bijna dat ik Debbie wel wil masseren, maar ik hou me op tijd in.
Na 40 km rijden hou ik pauze: een rustige picknick met zicht op de Loire. Nu Kurt op de trein naar Saint Brevin zit en ik op mijn eentje verder fiets, voel ik me stilaan weer op mezelf terugplooien. De trip samen met Kurt was OK, maar alleen fietsen heeft ook pluspunten: eigen tempo, je eigen zin doen in eten, slapen, ... en er is ook verschil in interesses, wat maar normaal is.
Tijdens mijn picknick passeert een dakloze mij en hij vraagt me geld. Hij zegt dat hij honger heeft en ik geef hem een stuk kaas, brood en een appel (ben voorzichtig hé Hilde). Een beetje teleurgesteld gaat hij verder. Het is precies de dag van de daklozen: deze morgen heb ik in een park van Orléans een slaapplaats van een dakloze gezien, weggestoken in de struiken. Ik denk aan huize Triest. Ook hier, vrienden, is er armoede. Geen dak boven het hoofd hebben is toch schrijnend in een welvaart zoals de onze.
Ik bezoek de kerk van Germingy-des-Prés: een juweeltje. Het is nog uit de tijd van Karel de Grote. Wat verder staat het klooster van Fleury, in Saint-Benoît. Daar ligt de Heilige Benedictus, stichter van de Benedictijnen, in een crypte begraven.
Ik boek in Saint-Benoit met de hulp van een charmant françaiseke van het Office de tourisme een kamer in Gien, nog 40 km verder.
De wind zit nog altijd goed in de rug; het gaat vlot vooruit. Ik kom in Gien een uur te vroeg aan.
Anne is een sympathieke gastvrouw en de kamer valt echt mee. Ze doet dit nog maar een jaar en haar B&B is nog niet zo gekend. Dus, vrienden, dit is een goed adres. Warm aanbevolen.
Na een spaghetti bij een Italiaan in de buurt en een beetje werken op mijn blog kruip ik in bed. Morgen probeer ik te boeken in het dorpje Beffes ....
