via Bertamirans, Negreira, Pereira, Bainas, Olveiroa, Hospital, Cée, Corcubion
92 km (2372 - 2464), 9.00 - 18.00
Overtrokken, later klaart het op en komt de zon er een beetje door. Aan de kust toch wel regen en mist zeker. En altijd maar die eeuwige tegenwind uit het westen
Ik vertrek voor het laatste stuk van mijn camino. Eindpunt: Fisterra. Het einde van de wereld.
Ik rij weer alleen. De meeste backpackers blijven immers hangen in Santiago. Ik heb Santiago op zich niet echt emotioneel ervaren. Misschien heb ik dat wel op Cabo Fisterra. De plek waar al van vóór de Romeinen de Kelten bij zonsondergang offers brachten met vruchtbaarheidsrituelen, als symbool van het herboren worden. Hier lag het einde van de Sterrenbaan, in feite de voorloper van de christelijke camino.
Sweerman schrijft verder:
"In ieder geval bouwden ook de Romeinen hun zonnealtaar op het punt waar dagelijks de zon wegzonk in peilloze diepten van een oneindige watervlakte, waar geen zeeman zich ooit waagde."
Ook in de Middeleeuwen was het een plaats vol symboliek en mystiek.
Ik beeld me in dat er ooit wel eens een Gentenaar of zelfs een Zomergemnaar na een hele voettocht vol gevaren, zonder opvang en medische zorgen van nu, na een bezoek aan de kathedraal in Santiago, verder stapt vol angsten voor hel en duivel, tot daar aan het eind van de wereld en de eindeloze zee ziet. Daarachter is het dreigende niets. Wat is er toen omgegaan in zo'n man of vrouw?
Terug naar mijn laatste kilometers. Is het omdat ik opnieuw alleen rij? Ik heb die associaties opnieuw met plaatsnamen. Ik passeer het dorpje Bertamirans, een dorpje westwaarts van Santiago.
Ik heb ruim 50 jaar niet meer gedacht aan Bertha, onze lieve huishoudster thuis. Terwijl mama in de winkel stond, lette Bertha op ons. Ik was amper 2-3 jaar. Na al die jaren hoor ik haar nu opeens lachen en babbelen met mijn moeder. Het Spaanse werkwoord 'Mirar' betekent in het Nederlands 'Kijken naar'. Mijn broers en zus moeten nu weten wat ik meemaak. Zo lang geleden!
Dat zal mij nog het meest bijblijven van de hele reis: de talrijke en diepgaande emoties die de camino bij mij hebben losgemaakt tijdens het alleen zijn onderweg of tijdens de ontmoetingen met andere caminofietsers of -stappers. Ook zij hadden allemaal dezelfde ervaringen. Je moet de camino gedaan hebben om dit te herkennen en te erkennen. Dit even terzijde, vergeef mij.
Iets voorbij Bertamirans neem ik een ontbijt. De klassieke tostado met de onvermijdelijke abrikozenconfituur vul ik aan met een boccadilla con jamón, want op zo'n toastje alleen kan je niet ver rijden.
's Middags picknick ik aan een mooi bruggetje. Het is ooit deel van een Romeinse heerweg geweest. Die Romeinen hebben toch ook overal hun banen gelegd.
En het blijft maar op en neer gaan totdat er eindelijk een lange afdaling komt naar de zee. Het is geleden van Soulac in Frankrijk dat ik de zee nog gezien heb.
Gisteren heb ik in het pension La Paz een adresje gekregen van een goed visrestaurant in Corcubión: Mar Viva. Je komt er binnen en je duidt gewoon aan welke vis en schaaldieren je wenst te eten. Todos fresco! "Ge kunt niet missen", zei ze, "er staat een grote palmboom voor hun deur". Maar als ik aankom, staat dat plein vol palmbomen. Even vragen en ja, daar heb je het. Ze maken voor mij gegrilde garnalen en enkele stukken vis (ik denk een soort kabeljauw) klaar op de grill. Heel lekker, maar ik ben blij dat er brood op tafel ligt. Het is weinig, maar wel delicatesse. De klanten leggen er rosse muntstukken op de muur als blijk van 'ik kom terug'. Er liggen veel van die kluiten, maar geen euro's. Dat zullen de klanten wel gebruiken om de rekening te betalen.
Ik begin aan mijn laatste stuk. Maar de 15 km zijn zwaar naar het einde van de wereld. Na lang zoeken vind ik mijn reservering van hotelkamer. Het is ondertussen beginnen regenen. "En het weer voor morgen is slecht", zegt de receptionist. Hij is tenminste eerlijk, maar ik weet dus niet of ik hier lang ga blijven. Naar Muxia misschien? Of terug naar Santiago? Er is een goede busverbinding van Finisterre naar Santiago en mijn fiets kan mee. Een busrit enkel kost 13 .
Hoe dan ook, ik blijf tot en met zondagmorgen: er is een tv op de kamer en ik kan vanavond kijken naar Brazilië tegen Colombia en natuurlijk morgen naar België tegen Argentinië (bedankt, Pascal, voor de attente verwittiging).
Hiermee wil ik deze blog afsluiten. Met de hoop op een historische overwinning voor het Belgisch voetbal. Het is de Belgicisten onder ons voor één keer gegund .
Ik heb in elk geval een prachtige fietsreis achter de rug. Een reis die geleidelijk transformeerde tot een unieke belevenis. Een camino om nooit te vergeten. Tot dinsdag op de luchthaven, schat.
Vredig geslapen in hostel La Paz. Deze morgen heb ik de blog bijgewerkt, want ik heb op mijn kamer goede wifi verbinding. Ik plaats foto's van mijn aankomst in Santiago op Facebook en krijg onmiddellijke felicitaties van de vrienden. Muchas gracias, amigos. Chris Thienpondt van de krant wil er zelfs een artikel over maken. Ik chat met hem op Facebook. Benieuwd wat het wordt.
Morgen wil ik doorrijden naar de kust. Ik moet vandaag een oplossing zoeken voor het transport van mijn fiets, de bijhorende fietstassen + bagage en voor mezelf ook natuurlijk. Ik weet wat gedaan.
Ik haal mijn Compostelaat. De stempels in mijn credential zijn ruim voldoende. Het ziet er allemaal heel officieel uit. Bijna als een diploma. Met stempels en handtekeningen. Het is in het Latijn, maar mijn kennis hiervan is tot nul gezakt. Dus ik weet niet of het een volledige aflaat is en of er nu staat dat mijn zielke witgewassen is . Ik zal het eens aan mijn broer pastoor vragen. Hij zou daar toch meer moeten van weten.
Naast dat bureau voor pelgrims is er ook een onthaalcentrum van de Lage Landen. Vlamingen zijn er welkom. Ik krijg van die Hollanders een koffie, zelfs een koekje. En zij zijn efficiënt. Een zekere Klaas geeft mij antwoord op al mijn vragen. Op een half uur weet ik wat ik moet doen. Ik ben Klaas heel dankbaar, ik neem een foto van hem en geef mijn blog door. Ik hoop dat hij dit leest.
Ik zoek het UPS kantoor op. Het is vlakbij het pension La Paz. Martin van UPS overtuigt mij van de goede service. Voor 100 euro zal mijn Koga deftig ingepakt worden en kan ik al mijn bagage bij mij thuis laten afleveren voor de ronde prijs van 100 . Stukken goedkoper dan andere gelijkaardige voorstellen. Ik heb er in feite mijn vliegticket voor. Martin zegt dat dit op 3 dagen moet kunnen. Als dat zo is en de service is goed (geen verlies of breuken aan de fiets), dan opent dat perspectief voor misschien nog trips....
Ik boek een ticket naar huis via Internet. Normaal land ik dinsdag in Zaventem.
Samen met René, mijn Nederlandse compagnon, eet ik een lunch in één van de tapasbars. Het is er een waar de Spanjaarden komen. Daar is het goed. René zit er wel wat door. Net zoals ik eergisteren. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Hij gaat naar Finisterre met de bus. Ik ga nog wat fietsen. Ik voel me goed.
Ik neem wat aangedaan afscheid van mijn marinekolonel René; het is een aangename man en we hebben tijdens de camino goede gesprekken gehad. We spreken af dat we blijvend contact onderhouden. Ik zal hem eens Gent laten zien en wat betere bieren laten proeven. Zo kan hij het verschil leren kennen tussen een Heineken en de goeie pintjes van bij ons.
Ik bezoek de kathedraal; die valt wat tegen. Ik heb op deze camino mooiere kerken bewonderd. Amiens, Chartres, Poitiers, Burgos, Léon ... om er maar enkele te noemen.
Maar het belangrijkste is dat ik in alle rust mijn camino kan overdenken en dat ik de gevraagde intenties van vele mensen in gedachten kan overmaken.
Ik lummel daarna maar wat rond, koop souvenirs en ik doe mijn inkopen al voor morgen. Ik wil morgen vroeg vertrekken. Het is meer dan 100 km. Op mijn kamer boek ik een hotelletje in Finisterre en reserveer ik mijn huidige kamer al voor de nacht van maandag op dinsdag. UPS is hier vlakbij en met de vrouwen van het pension heb ik al wat kunnen praten. Het zijn lieve mensen. Ze hebben mijn was gedaan en geven mij tips voor onderweg morgen. Ik ben voor hen de trotse 'abuelo de Belgica'. Hostel La Paz, een goed adres.
Ik besef ineens dat ik tot zondag eigenlijk een paar dagen aan zee ben. Kan ik dan toch die zwembroek eens bovenhalen die ik al die tijd in mijn fietstas heb meegevoerd. En zondagavond zeker uitkijken naar een café waar ze de voetbalmatch tegen Argentinië uitzenden. Als de Belgen spelen zoals de laatste match tegen de Amerikanen en Messi onder controle wordt gehouden, dan maken we kans.
Vanmorgen wakker geworden met de kiekens naast mij, maar ik heb mij omgedraaid in mijn slaapzak (ik durfde niet tussen die lakens van Eliseo te slapen).
Hij liep al rond en kuiste zijn albergue op. Ben met een zwaar hoofd (van de wijn van gisteren?) dan maar opgestaan. Ik heb Eliseo nogmaals bedankt voor de (voetbal)avond gisteren, maar hij zei niet veel. Ik probeerde hem te vragen of zijn vrouw niet te kwaad was geweest, maar hij begreep het niet of ik zei het niet goed. Hij zei dat zij naar de dokter was. Werkte ze daar of was ze overspannen van gisteren? Na mijn ontbijt wuifde hij me uit. Hij was waarschijnlijk blij dat hij me kwijt was.
Ik zie onderweg een smske van Stéphanie, de Parisienne van Quebec. Zij is gisteren de Pyreneeën overgetrokken en is nu in Spanje. Ik stuur haar een bericht terug dat ik hopelijk vandaag aankom in Santiago. En ook een aanmoediging van Hilde. 'Nog even doorbijten en ge zijt er', schrijft ze. Ja, schat, ik kom eraan.
Maar zover zijn we nog niet. Wie het boekje van Sweerman volgt, moet al vlug constateren dat die vent graag ommetjes maakt om je toch maar te laten zien hoe schoon en groen het hier wel is. Met andere woorden, ge passeert een verkeersbord "Santiago 56" en ge fietst er 86! Ge moogt daar niet aan denken. Het is de camino die telt...
Het parcours is inderdaad heel mooi: door de bossen, tientallen keren op en af. Je waant jezelf in de Ardennen of in de Vlaamse Ardennen, ge kiest maar. Hoe je het ook wilt, het is lastig. Als training kan dit tellen.
En ik heb Jago aan het werk gezien. Het zit zo: al van in Spanje zie ik witte pijlen op de straat gekalkt. Soms met opmerkingen als 'go go go' of 'attention! gravel' of gewoon een smiley. Ge vraagt u af: "Wie doet zoiets?". Het deed mij denken aan de film 'Amélie', je weet wel, die fotootjes uit de automaat.
En nu, op mijn laatste dag, heb ik Jago bezig gezien. Een Italiaan die vóór zijn groep uitreed en die de route op straat uittekende met een soort spuitbus. Ik heb achteraf zijn fietsvrienden gezien. Het zijn geen echte fietspelgrims in mijn ogen. Daarvoor hadden ze veel te weinig bagage bij zich. Een volgwagen zorgt voor de lunch, de inkopen, de logies, ....waarschijnlijk nog een massage op het eind van de rit. Ik weet het, ik ben een beetje jaloers.
Daar zijn ze. Eindelijk. De twee torens van de kathedraal. We zijn er! Na 34 dagen en 2372 km ben ik in Santiago.
Ik rij meteen naar het pension waar ik een kamer via Internet gereserveerd heb. Bij valavond laat ik mezelf fotograferen met de kathedraal op de achtergrond.
IF YOU CAN DREAM IT, YOU CAN DO IT. Het staat bij ons op de kast, gekocht op de Inside Passage ferryboot in British Columbia.
Ja, ik ben toch wel een beetje fier op mezelf dat ik dit op mijn zestigste heb kunnen en mogen doen. Maar vooral ook heel dankbaar, want de camino heeft mij veel gegeven.
Overmorgen sluit ik dat af met een fietstocht naar Cabo Fisterra. Naar het einde van de wereld. Lijkt me wel wat.
Morgen is het rustdag en ga ik eens kijken hoe ik naar huis kan geraken. Vliegtuig, trein, bus? Ik weet het nog niet. Niet te vroeg alleszins, want thuis zijn er in de living werken aan de gang en ze hebben me daar niet van doen.
via Linares, Hospital, Punto El Poyo, Fonfria, Lamas, Triacastela, Samos, Sarria, Portomarin, Gonzar, Castromayor, Hospital de la Cruz, Ligonde
89 km (2197 - 2286); 9.00 - 19.00
Mistig, regenachtig de hele dag, koud, tegenwind
MP3: zelfde als gisteren
------------------------------------------
Ik zie helemaal niets als ik naar buiten kijk. Het dorpje O Cebreiro ligt volledig in de mist en het regent zachtjes. Het smokkelt, zeggen ze bij ons in Zomergem. 'k Zal voorzichtig moeten zijn in de afdaling! Alle remmen dicht en niet meer dan 35 per uur.
Ik pak alles in, regenbroek en regenjas aan, blote voeten in de sandalen (ik heb maar 1 paar droge sokken!) en zonder ontbijt vertrek ik.
Koud, man! Na een tijdje voel ik mijn tenen niet meer. Ik doe dan toch maar mijn sokken aan. Goe bezig...
Op de top van de Alto de Poyo neemt Wolfgang, een Duitser, een foto van mij. Helemaal verkleumd sta ik op de foto te grimlachen. In een nabijgelegen bar kom ik op mijn positieven bij een hete kop koffie en een dikke snee brood. De bar heeft goed te doen; de stappers komen een na een met rugzak en poncho daarover binnengesukkeld. Iedereen is blij dat de kachel brandt (we zijn 1 juli én in Spanje!).
Buiten klaart het wat op. Er volgt een prachtige afdaling. Ik passeer 2 Japannerkes; ze dragen rieten punthoeden. Leuk om zien.
Vanaf nu begin ik meer stempels te vragen voor mijn credential, om het even waar. Bar, toeristenbureau, bakkerij, ... Het doet er niet. Die noelies in Compostella moeten er per dag minstens 2 hebben van verschillende plaatsen. Wat een gedoe! Geef gewoon die aflaat en wees blij dat we naar Compostella komen.
Ik ga zelfs een ayuntamiento (= gemeentehuis) binnen. Een 'Kathleen De Muynck' stempelt het gemeentewapen in mijn boekske. Ik zie de secretaris in een kantoor ernaast bezig met papieren. Ik voel me er bijna thuis. Zou ik eens vragen naar de alcalde (=burgemeester) of hij geen cognacske heeft voor een schepen op rust?
Op de fiets denk ik aan die vele uren vergaderen in de schepenzaal. Het was een drukke tijd. Ik heb graag aan politiek gedaan, maar ik mis het niet. Zo op reis gaan met de fiets is ook plezant.
Na een lastige klim van 12 km stop ik aan een bushokje. Ik installeer me daar voor een uitgebreide picknick én een beetje rust. Het is opnieuw beginnen regenen. Twee fietsers, Jacob en Clement uit Sloveniė, komen er ook bij. Het is er gezellig. Het zijn jonge gasten: Jacob is pas afgestudeerd als gymleraar én hij is coach van een basketbalploeg. Clement is gestopt in zijn studies elektronica en verkoopt nu vis. Het is een sympathiek duo. Ze hebben nog een heel leven voor zich.
Ondertussen is het gestopt met regenen en ze trekken snel verder. Zo is de camino: korte, intense ontmoetingen van mensen met eenzelfde doel. Ik roep Jacob na dat hij de groeten doet aan zijn heilige en dat ik er morgen ook zal zijn.
Het blijft maar klimmen en dalen en klimmen en dalen, zonder ophouden. Als je denkt dat je kunt uitbollen op het eind van de dag, hebt je het mis. Het begint steeds harder te waaien, na een tijdje nog regen erbij. Het is al 7 uur 's avonds en ik zit op 5 km van Palas de Rei, maar ik heb geen fut meer. In een boerengat stop ik en ik vraag een kamer apart. Eliseo, een boer die overgestapt is van patatten naar pelgrims, zegt mij dat hij nog iets heeft: naast zijn kiekenkot heeft hij een stalletje verbouwd. Alles is er, maar daarmee is ook alles gezegd. Het warm water komt er, na veel schudden aan een butagasfles. Ik denk aan mijn papa. Die deed dat vroeger ook. Het beeld vertedert mij. Ik besluit dan toch maar daar te slapen.Voor 30 euro heb ik een bed, kan ik iets eten en vooral, er is een tv. Ik leg aan Eliseo uit dat het vanavond om 22 uur voetbal is: Belgica - Etados Unidos. Eerst doet hij teken dat hij liever slaapt, maar uiteindelijk geeft hij toe aan mijn gezaag. Ik word daarbij geholpen door andere cafégasten die ook de voetbalmatch willen zien. Er is er zelfs een bij die zijn pronostiekblaadjes laat zien. Hij geeft de wereldbeker aan de Duitsers. Enfin, die match begint en Eliseo blijft kijken ... tot en met de verlengingen. De Belgen winnen en Eliseo deelt in mijn vreugde. Zijn vrouw zit half kwaad, half slapend te wachten tot de match gedaan is.
Ik heb er mij stillekens vanonder gemuisd. Echtelijke ruzies, zeker in Spanje, zijn niet aan mij besteed.
Vannacht wakker geworden van de kou. Het venster van mijn kamer was blijven openstaan en 's nachts koelt het hier flink af. Na de afdaling van Cruz de Ferro (hoogte: 1500 m.) is het landschap ook volledig veranderd: heuvels en bergtoppen in de verte, bossen en weiden, af en toe wijngaarden. De dorre meseta vlakte ligt achter mij. Ik zie in mijn reisgids van Sweerman dat er opnieuw een klim van 30 km op het programma staat, van moeilijkheidsgraad te vergelijken met de Ibañetapas. Zo twee beklimmingen, is dat niet wat teveel?
Ik probeer uit te tellen hoeveel dagen ik nog verwijderd ben van Santiago. Nog 3 à 4 dagen. Woensdag of donderdag ben ik er. Daarna 1 of 2 dagen in Santiago zelf om de terugkeer naar huis te regelen. Dan nog 4 dagen heen en terug naar Cabo Fisterra. Ik wil dit zeker doen. Ik wil de zee zien. Het einde van de wereld voor de Middeleeuwer.
Dus binnen goed 10 dagen zit mijn fietstocht erop en gaan jullie iets anders moeten lezen, hé.
By the way: nogmaals dank aan allen die gereageerd hebben op mijn blog of op Facebook. Doet deugd dat jullie mijn schrijfsels waarderen. De blog heeft al ruim 2500 hits. Ik weet niet of dit veel of weinig is.
Deze morgen vertrokken uit Molinaseca. Ik heb de sleutels van de kamer op het onthaal gelegd. Er was niemand te zien. Maandag. 9 uur. Dan zijn de meesten onder ons al een uur aan de slag.
In Ponferrada had ik graag de Tempeliersburcht willen bezoeken, maar het is maandag en alles is dicht. Un dia fatal! Ik wil hier zeker nog eens terugkomen, met de auto...
Doorgereden naar Villafranca. Een stempel gekregen bij het toeristenbureau. Onderweg picnicken in een parkje waar ze de hondjes buiten laten. Het is er wel proper; de instructies op de afvalbakje worden goed opgevolgd. Ge weet wel, plasticzakje binnenstebuiten, het drolletje beetje warm nog vastpakken en dan voorzichtig zakje opnieuw keren hoewel het volgens mij weinig belang heeft hoe je het zakje in de vuilbak smijt.
En dan begon die beklimming. Het ging moeizamer dan gisteren. Geen rustdag en het was inderdaad steiler. Ik luister wat naar de mp3 speler om het ritme er wat in te houden, maar na een half uur is de batterij plat. Ik stop in een dorpje om het bij te laden. Het is al een flink stuk in de namiddag en ik moet nog heel wat klimmen. Ik zie dat ik veel slaapplaatsen heb tot de top, maar daarachter is er veel minder aanbod. Het is al ruim 17 uur als ik wat op adem kom in Puerta Pedrafita. Alice, een sportieve Spaanse van een groepje wielertoeristen, neemt wel 30 foto's van mij en, lap, daar gaat ook de batterij van mijn smartphone plat. Net nu de mooiste vergezichten komen. Op de top O Cebreiro stop ik en vind er een kamer. Ik hou het vandaag voor bekeken. Het dorpje O Cebreiro telt niet meer dan 20 huizen, bijna allemaal in die typische Keltische wijze gebouwd. Je waant je in de vroege Middeleeuwen.
Op restaurant heb ik een wel heel toevallige ontmoeting met Jasmine, een Vlaamse fotografe die blijkbaar ook mijn ex-Attentia collega Claudine kent. Zij helpt op haar manier mee om het ALS-project te ondersteunen.
Mijn smartphone is ondertussen wat opgeladen en ik neem veel foto's van het prachtig uitzicht: de heuvels zijn afwisselend groen en op de toppen staat de gele brem in bloei.
's Avonds, als de mist komt opzetten, is het heel apart hier eens de nacht door te brengen. Alleen al voor de omgeving zou je dit doen.
Ik zit middenin de bergen en ik hou deze keer het venster van mijn kamer wel dicht .
via Santovenia, Villar de Mazarife, San Martin del Camino, Hospital de Orbigo, San Justo de la Vega, Astorga, Murias, El Ganso, Rabanal del Camino, Foncebadon, Cruz de Ferro, Manjarin, El Acebo
108 km (2021 - 2129); 9.30 - 19.30
Zonnig, niet te warm, de constante tegenwind uit het westen is de spelbreker van de dag
Fiestas de San Juan y San Pedro. Zo noemen die feesten. Voor hetgeen ik ervan gezien en gehoord heb: een mengeling van halloween, carnaval, boereleute en schetterend trompetgeschal. Alles op zijn Spaans = geanimeerd praten met veel gebaren, luidruchtig. Hoe later op de avond, hoe meer van dat. Gelukkig had ik mijn oordopjes mee of ik had niet moeten slapen. Volgens het programmaboekje waren er ook serieuze activiteiten (concerten, exposities, conferenties, ...), maar daar heb ik niets van gemerkt. Misschien lag het aan het feit dat de feesten al meer dan een week aan de gang waren en dat ze afsloten met 'een dag van lege portemonnees'.
Hoedanook, deze morgen vroeg opgestaan en vertrekkensklaar om 7 uur. Maar mijn oudjes zijn nog niet wakker en het is zondag en het is Spanje. Na 2 uur (!) wachten is de señora komen opdagen. Ze wist mij te vertellen dat ze niet werkte op zondag. Hoe krijgen 'mijn' oudjes dan eten? Gaan die dan samen op restaurant? Ik zal het nooit te weten komen. Ben vertrokken zonder José en Carmen goeiedag te zeggen, richting Astorga. Met de bedoeling ergens te slapen halverwege de beklimming.
De constante tegenwind uit het westen is de spelbreker van de dag. Voor de rest gaat het fietsen mij steeds beter af en kan ik ook langer op de fiets zitten: een combinatie van een goed zadel, een betere conditie en een rustdag, denk ik. In de verte komen de Picos de Europa nu steeds dichterbij. Een beetje dreigend ook. Ik ben vooral benauwd van de afdaling. Verschillende mensen hebben mij met goede bedoelingen gewaarschuwd. Ook de borden langs de weg manen de fietsers aan om de snelheid te matigen in de afdaling. We zien wel.
Aangezien ik niet heb ontbeten, begint mijn maag te rammelen van de honger en ik stop langs de provincie bij een soort motel voor routiers. Franco, een jongetje van 13, bestelt mij een koffie, terwijl zijn vader naar een cowboyfilm zit te kijken.
Ik nader Astorga. Vorig jaar moest ik in het eerste jaar Spaans een werkje maken. Ik heb toen een dialoog gemaakt waarin ik de weg naar Cruz de Ferro vroeg aan iemand in Astorga. Het voelt wat raar aan nu écht in Astorga te zijn.
Met het zicht op het prachtige bisschoppelijk paleis eet ik een bord spaghetti. Ik kan het paleis niet meer bezoeken; het sluit op zondag om 14 uur. Ik moet beslist eens terugkeren voor een cultuurtrip.
Het klimmen vergaat mij heel goed. Ik schakel veel en heb weinig of geen last van mijn rechterknie. Na 2 uur sta ik in Rabanal. Te vroeg om te stoppen. Ik rij verder en ergens rond 17 uur sta ik aan dat bekende ijzeren kruis. Ik leg er een steentje. Phil Johnson, his mom Susan and his wife Denise Johanson nemen foto's van mij aan dat kruis. Ik denk aan al diegenen die mij vóór en tijdens de reis gevraagd hebben eens aan hen te denken. Op dat moment voel je een soort verbondenheid, ook al ben je ver weg. Geloof is toch iets bijzonder, vind ik. We leven in een koele, rationele, wetenschappelijke wereld en toch vragen mensen vragen hun intenties over te maken aan het Hogere, wat de naam ook moge zijn. De joden spraken zelfs van Jehovah, datgene dat niet kan uitgesproken worden. Heb ik ooit eens in een godsdienstles geleerd. Van den David, meen ik.
Ik hoop met hen vooral dat al hun wensen mogen vervuld worden. Geloof en hoop staan hier dicht bij elkaar. Na een korte afdaling en opnieuw een klim begin ik aan die steile afdaling. Het is inderdaad niet zonder risico. Putten in het asfalt, scherpe bochten, steile hellingen, ... Ik ga niet boven de 35 en knijp voortdurend de remmen dicht. Geen overbodige luxe want langs de weg zie je regelmatig kruisjes staan van verongelukte fietsers. Bij regenweer moet dit nog gevaarlijker zijn. Met oprechte dank aan Dirk De Zutter, mijn fietsenmaker uit de buurt, voor de kwaliteit van de remmen die hij mij geleverd heeft.
Ik stop een hele eind verder in Molinaseca, een dorpje voor Ponferrada. Ik vind een heel goed logement in El Palacio voor een redelijke prijs. Mooie kamer en een lekker pelgrims menu. Een mooie dag. Ik zit aan 2129 km. Op ongeveer 220 km van Santiago. Vanaf nu moet ik regelmatig stempels vragen. Anders krijg ik straks in Santiago mijn volledige aflaat niet van Sint-Jacob ...
Ik zit dus in een oudmannekeshuis. In totaal zijn er 12 kamers, waarvan er 11 permanent verhuurd worden aan bejaarden. Eén kamer houdt de señora vrij voor passanten zoals ik. Als pas gepensioneerde pas ik hier wel. Maar hier blijven doe ik niet. Ik voel mij nog te goed, zeker nu.
Vanmorgen ontbeten met José (85 jaar) en Carmen (83 jaar). José heeft lang geleden 10 jaar in Brussel gewerkt bij de trammaatschappij. Hij kan nog een beetje Frans. Van Carmen krijg ik abrikozenconfituur want het ontbijt beperkt zich tot wat cake en koffie. Ik eet de rest van mijn picnic van gisteren op. Zo heb ik toch iets binnen.
Ik hang de toerist uit en krijg van het toeristenbureau een stadsplattegrond met de belangrijkste bezienswaardigheden. Vermeldenswaard zijn een gebouw uit witte granietsteen van Gaudi, de bekende architect van Barcelona, de prachtige kathedraal en het museum. Dat laatste bezoek ik niet. Ik slenter liever wat doelloos rond in de oude stadskern. Het is zaterdag en er zijn verschillende marktjes. Gezellig. Ik heb mijn zoveelste les Spaanse woordenschat want groenten, fruit, vlees, vis... staan allemaal met een bordje geprijsd. Leuk zijn de gesprekjes tussen marktkramers en kopers. Het begint te regenen en onder mijn Chinese paraplu keer ik terug naar mijn kamer. Ik schrijf zeven laatste brieven brieven en doe een middagdutje. Ik laat mijn knie zoveel mogelijk rusten. Tendinitis is wel het laatste wat ik wil. Vanavond ga ik terug de stad want er zijn dit weekend feesten. Ik hoop op een soort Gentse Feesten op zijn Spaans.
via Poblacion de Campos, Villalcazar de Sirga, Carrion de los Condes, Calzadilla de la Cueza, Sahagun, Bercianos del Real Camino, Reliegos, Mansilla de las Mulas, Villanueva de las Manzanas, Vega de Infanzones, Torneros
128 km (1893 - ), 10.00 - 20.00
Zonnig, maar de hele dag tegenwind (frustrerend!
MP3: Yevgueni (als ze lacht), Boudewijn de Groot (als de rook om je hoofd is verdwenen), Deep Purple (Child in Time), CCR enzovoort
------------------------------------------------
Je hebt zo van die dagen. Vandaag is er zo een. Je voelt je als een jong gastje van 10 jaar en je wilt maar één ding: voorbij die 2000 km geraken.
Ik zit hier in een uitstekend gelegen, leuke bar. Van buitenaf gezien een krot maar vanbinnen modern. Met een vriendelijke Andrea. Zij is van Alicante en heeft haar man leren kennen langsheen de camino. Ik denk dat dit wel meer gebeurt, als je al die jonge mensen ziet stappen. Andrea en haar man hebben de locatie gekocht, uit liefde voor de camino.
Verder heb ik niet zoveel te vertellen. Ik wil gewoon die kilometers malen.
Ik heb er geen spijt van om een aantal historische plekjes over te slaan. Het is onmogelijk ze alle te zien. In de Reconquista zijn vele kerken en abdijen gebouwd, om toch maar zeker te zijn dat de moslim niet meer zou terugkeren. Of hoe de toenmalige machthebbers de Kerk versterkten in hun drang om hun invloed te vergroten. Feiten die nu nog om de 5 km tastbaar zijn.
Ik kom veel later dan verwacht aan die 2000 km mijlpaal. Die staat buiten het 'camino-gebied'. Gevolg: het vinden van een geschikte slaapplaats is het niet zo eenvoudig. Dus is het verder trappen tot aan Léon en ik doe veel meer kilometers dan ik gepland had. Het wordt mijn koninginnenrit!
Ik vind een kamer in een ouderwets pension in het centrum van Léon. Het is een soort seniorie voor ouderen. Ben ik niet wat te jong hiervoor? Blijft mij gelijk. Ik mag de fiets in hun inkomhall plaatsen én de kotmadam geeft mij een goede tip voor een restaurant in de buurt. Na 128 km laat ik het niet aan mijn hart komen. Ik denk dat ik een rustdag ga pakken en afwachten wat die rechterknie van mij morgen ga doen. Morgen ga ik eens Léon verkennen. Ik heb vandaag gefietst voor 2 dagen.
Ik ben ook begonnen enkele foto's op Facebook te plaatsen. Ik had dat beter van bij het begin gedaan. Eso es. Zo is het.
Ik wil niet stoefen, maar ik ben de eerste van de klas tweede jaar Spaans. Ik heb het daarvoor niet gedaan, maar dat mondjevol Spaans heeft al veel deuren doen opengaan. Je wint onmiddellijk de sympathie van Spanjaarden.
via Villagonzalo, Albillos, Cayuela, Cavia, Estepar, Vilviestre, Iglesias, Castellanos de Castro, Castrojeriz, Castrillo de Matajudios, Boadilla del Camino
79 km (1814 - 1893), 8.30 - 16.30
Plensbuien in Burgos, daarna geleidelijk open weer, stralende zon op het eind, soms serieuze rukwinden. Geen mp3
------------------------------------------------
Vrienden, in Spanje kan het dus serieus regenen. Ik ben nog maar net vertrokken of daar gaan de hemelsluizen open. Ik wacht geduldig in het bushokje en doe een klapke met een Spaanse lelijke. Ondertussen volg ik op een publiek beeldscherm wat Spaanse les. Ik lees onder meer dat de stad Burgos de autobestuurder aanmaant voorzichtig te rijden en dat de voetganger er goed aan doet uit zijn doppen te kijken. De cijfers zijn indrukwekkend negatief. Voorzichtig rij ik de stad uit. Het zijn hier gevaarlijke chauffeurs. Nog geen 3 kilometer verder opnieuw een plensbui. Ik schuil onder een boom én onder een paraplu. Ik heb die gekocht in zo'n Chinese supermarkt en die komt al meteen van pas.
Kortom, ik verlies ruim een uur.
Ik rij westwaarts en het klaart stillekes aan op.
Het landschap is weids, de boerebuiten. De 'tierra del campos' doet haar naam alle eer aan.
Voor stappers moet die eentonige vlakte mentaal zwaar zijn, maar ik geniet steeds meer van die eindeloze korenvelden. Ik vind het gewoon prachtig.
Na een zoveelste beklimming komt een lange afdaling. Kilometerslang rij ik zachtjes naar omlaag. Het wordt de mooiste fietsdag tot dusver. Ik wil hem zo opnieuw doen. De fietsreismicrobe heeft mij danig te pakken. In de dorpjes hoor ik het kleppend keelgeluid van de ooievaars. Die maken hun nesten op de kerktorens.
In Cavia post ik de brieven aan Jeroen en Bram. Ik denk aan Tijl en merk op dat het zijn verjaardag is. Ik krijg ook een smske van Hilde. Ik doe mijn plicht vanuit het verre Castilla y Leon.
De dag kan niet meer stuk: aan het eind van die afdaling stop ik bij een ruïne van een gotische kerk. Er is ook een albergue voor pelgrims. Ik heb er picnic en zit in dit prachtig decor mijn brood met jamón op te eten.
Het wordt vlakker en ik rij rustig door tot Fromista. Daar vind ik onderdak bij señora Mila. Ik regel met haar mijn was en morgen ga ik ook eens mijn fiets afspuiten want die ziet er niet meer uit. In een nabijgelegen restaurant heb ik een menu del peregrino. Stevige kost voor weinig geld. 11 euro voor voor- en hoofdgerecht + dessert en een fles wijn. De wijn is hier even goedkoop als water. Tijdens het eten heb ik een babbel met een Catalaan in het Duits. Die heeft daar tussen 1965 en 1975 gewerkt en was precies blij eens Duits te kunnen spreken.
Op mijn kamer probeer ik op tv posten te zoeken waar ze de voetbalmatch België - Zuid-Afrika uitzenden. Geen succes. Ze moeten hier betalen voor die wereldbeker.
Slaap overmant mij en ik word pas tegen middernacht wakker. Op de smartphone lees ik in de kranten dat de 10 Belgen gewonnen hebben. In de voorronde van een WK alle matchen winnen, da's nog nooit gebeurd denk ik.
Hun volgende match is tegen de VS. Ik ga proberen die match te zien, maar ik vrees ervoor. In Spanje is de belangstelling voor het WK helemaal weg. De mannen kijken wat verveeld voor zich uit als ge ernaar vraagt. Hun nationale ploeg heeft ondermaats gepresteerd. Eigenaardig toch hoe dit zo inwerkt op de mensen. Het is per slot van rekening toch maar voetbal.
Het is rustdag. Ik bespaar jullie de toeristische details. Maar toch dit: als jullie ooit in Burgos zijn, vergeet niet de kathedraal bezoeken. Must seen.
Flamboyante hooggotiek. Een pareltje.
De Spaanse held El Cid ligt daar begraven. Ze hebben nooit een betere gehad want Karel V was er ene van ons en daarna zo goed als niets meer (is natuurlijk lichtjes overdreven).
Ben ook nog naar die citadel gaan kijken, alleen voor de vergezichten.
Burgos is echt wel een leuke, bruisende stad.
Leuk detail: ik heb voor de eerste keer een reductie als gepensioneerde gekregen. "Soy jubilado", zei ik nogal gedecideerd en ik kreeg een reductie van 1.
Tot slot: een gezellige avond met René. We zijn gaan eten in de Morito. Ge weet wel, het restaurant waar ge veel en goed kunt eten voor weinig geld. Voor een Hollander is dit een gouden tip. Daarna een goed gesprek op een terras met een mooi zicht op de kathedraal.
René heeft mij met de fiets ingehaald na zijn omweg via de Somport. Morgen fiets ik naar Fromista. René neemt dan zijn rustdag.
Met de fiets naar Compostella
.
