Van de Atlantische kust naar de Bodensee

Ik word wakker in mijn suitekamer rond 7.00 u. Ik doe het venster open van mijn terras. Buiten schijnt de zon al volop, geen wolkje aan de lucht. En wat hoor ik? Het lijkt wel op zingen en bidden. Inderdaad, in de binnentuin van het klooster staat een groepje van een 30-tal gepensioneerden, in kring te psalmodiëren en gelijk een litanie te bidden. Zij zijn blijkbaar op retraite. Hun bezinning past hier wel. Het zijn zeker geen Spanjaarden. Teveel blonde mensen. Noren misschien?

Ik zie ze later terug aan de ontbijttafel. Sommige onder hen groeten mij met een vriendelijk knikje. Ik zie er met mijn grijze baard misschien wel een bejaarde pater franciscaan uit.

Ik neem snel voor die meute mijn ontbijt (Het leven is aan de rappe, hé. Zo heb ik het geleerd op het college).

Het ontbijt is trouwens héél uitgebreid. Voor de prijs van 8 alles erop en eraan: zachtgekookte eitjes, vers fruitsap, tot en met lekkere 'pielekes' jamon de serrano.

Rond 9.00 uur geef ik de sleutel af aan de receptie en beloof ik Eric dat ik hun kloosterhotel zal aanbevelen bij mijn vrienden. Bij deze is dat dan gebeurd.

Een langzame afdaling terug tot aan Randa, want het wegdek is hier en daar in zeer slechte staat. Daarna volgt er een leuke rit tot aan Sineu.

Het platteland van Mallorca is typisch Spaans. Het doet mij een beetje denken aan de Meseta vlakte in Castilla y Léon, maar dan met muurtjes en hier en daar een boomgaard van appelsienen en citroenen. De boerenbuiten. Het is er rustig en stil. Er is op deze weg zo goed als geen verkeer.

In Sineu stop ik even en drink een 'zumo de naranja': een groot glas versgeperst appelsiensap en ge krijgt er nog een appelsien in stukjes gesneden bij.

Een rustige afdaling naar Llubi en sa Pobla. Daar is het een beetje zoeken naar de Ma 3433: een drukke weg richting het natuurpark s' Albuferra. Een verzilt gebied met zeer veel water- en zangvogels. Mijn schoonbroer Jan zou zich hier zeker thuis voelen.

Ik ben er ietwat onorthodox door gefietst: bagage eraf, fiets over het hekken, ... en dat twee keer, maar het was wel de moeite waard.

In een kijkhut vind ik een vogelspotter, zo ene met een verrekijker en een kanon van een lens op zijn fototoestel. Hij houdt zijn trekkershoed op, ook al is het er stikdonker in de hut. Zonder die hoed op zou hij waarschijnlijk herkend worden door de vogels die hij aan het bespioneren is...

Ik zeg hem stillekes goeiedag. Hij grijnst, maar ik ben duidelijk niet zo welkom. De vogelspotter zit liever alleen. Als ik weg ga, komt er net een groep van 6 Duitsers aan en ik gebaar hen enthousiast ook eens in de kijkhut te gaan kijken. Een leuke boel straks. Ik grijns nu ook als ik wegrij.

Iets na 14.00 u kom ik aan in de haven van Alcudia en vind via de dienst toerisme vlot onderdak voor een heel redelijke prijs: 30 voor kamer en ontbijt in Hostal Calma.

Na de obligate douche ga ik de haven verkennen. Ik loop maar wat rond langs de haven, ik eet een hartelijke "pizza 4 stagione"in een Italiaans restaurant.

Ik wandel verder en aan het strand aangekomen doe ik mijn sandalen uit en ga pootjebaden in een ondergaande zon, langs de rand van het golvende, heldere water, enkele kilometers ver. Hoe lang is dat niet geleden? Ik denk terug aan de tijd van Blankenberge, waar we een vakantiehuisje hadden (ons 'Jagersheem') en ik met mijn papa hand in hand met onze voeten in het water liep. Een gelukzalig gevoel.

Ik slaap slecht in: pas tegen klokslag 24 uur stopt de beatmuziek buiten. Eén of andere politieke partij sluit haar campagne af met een dansfeest voor haar fans. Ik hoor in de verte een toespraak (van hun kopman?).

Zondag hebben de Spanjaarden regionale parlement- en gemeenteraadsverkiezingen. De alom aanwezige conservatieve Partido Popular zou wel eens een flinke pandoering kunnen krijgen.

De socialistische PSOE heeft als slogan:"Tenemos una cita con el cambio" of "We hebben een afspraak met de verandering". Later lees ik in de krant "El Pais" van maandag dat links overal wint; vooral Podemos slaat goed aan.

De grote verliezers zijn de conservatieven. De Spanjaard heeft dus - zoals de Vlaming - gekozen voor 'de kracht van verandering'; de ene links, de andere rechts. Dat is goed: soms gaat de slinger eens de ene kant op, dan weer de andere.