Wat is het nu eigenlijk: Krokusvakantie, Carnavalvakantie of zoals sommigen bij mij op 't werk het noemen: een weekje "ontspanningsverlof" voor de scholen... Dat laatste al zeker, onze kleintjes genieten met volle teugen van ontspanning en de gezonde lucht van Nieuwpoort. Ook van de aandacht van oma en de nieuwe schoenen die zij voor hen kocht ! Elke dag schoppen aan 't strand, leren rolschaatsen, knutselen met spulletjes die mama in de "knutselzak" heeft gestoken, heimwee naar thuis als ze moe worden...maar weer heel blij 's morgens als ze te weten komen dat ze vandaag toch nog niet naar huis moeten!
Ik denk dat ik ook heimwee heb... heimwee naar zorgeloze tijden, waar krokusvakanties nog echt waren, met krokussen en alles erop en eraan, komt dat zorgeloze eigenlijk ooit nog helemaal terug eens je naar je 35 neigt?
Heel de week was het thema van de liefde overduidelijk aanwezig. Niet dat wijzelf aanhangers zijn van heel de commercie errond maar onze kinderen houden nu immers van roos, van hartjes, van gedichtjes...en misschien hebben ze ook wel hun eerste vlinders in de buik...maar dat mag ik niet weten.... Ilene heeft alvast een mooie valentijnsvlinder geknutseld op school en bij Milan gaat de liefde door de maag, zoals bij elke echte man!
Vraag van mijn dochter: Mama, wat is eigenlijk Smoorverliefd? (Want Mega Mindy zegt dat ze smoorverliefd is op Toby?) Ik: Wel, dat wil zeggen dat ze heel erg verliefd is, zo tot over haar oren ! Zij: Ah, dus zo verliefd als een gans? Eum...wie kan nog volgen of ben ik zelf niet mee?
10 jaar geleden zijn manlief en ik verhuisd naar ons eerste (piepkleine) appartementje...en toen sneeuwde het. Toevallig een zaterdag, toen ook 14 februari, toen ook Valentijn. Dus hebben we wel iets te vieren ieder jaar. 10 jaar, voorbij gevlogen en toch herinner ik me bijna iedere seconde.
Misschien had ik toch toen al met deze studies moeten starten...het lijkt me nu zo dat ik er toen een zee van tijd voor zou gehad hebben. Maar wie weet waren die 10 jaar levenservaring nu net nog nodig om te doen wat ik vandaag doe...alles combineren en eigenlijk voor niks voldoende tijd hebben. Of vandaag lijkt het toch zo. De winter speelt me parten, mijn afweersysteem is al te veel aangetast de laatste maanden. Ik verlies soms even de moed. Eerst slapen en hem dan weer oprapen...goede raad van mijn liefke die er gelukkig altijd is in tijden van nood.
Milan : "kijk mama, die heeft wielschoenen!" ...toen hij in het park een vrouw zag rolschaatsen.
Ilene lag in bed en was aan 't zingen en ze zong: "al de hele tijd wacht ik op de eerste zoen...."...hallo? bijna 5 jaar, hmm.
Ilene "Ik vind onze papa zo een lieve papa maar ik ben toch verliefd op mama!" Milan "Nee ik ben verliefd op mama want ik ben wel een jomme hè"
Ilene was aan een mevrouw aan 't inkleuren en ze zei me, "kijk mama, dat ben jij en ik ga jouw haar in 't grijs kleuren" Eum, Ilene, ik wil eigenlijk nog geen grijs haar! "'t is ni erg mama, 't is voor een mopje!"
Ik wil niet zonder broer, Ik wil niet zonder zus !
Hun band is sterk, hoe klein ze ook zijn.Als de ene ziek is wil de andere niet naar school want met wie moeten ze dan spelen?Op de speelplaats zijn ze blijkbaar elkaars dikste vrienden, zelfs de juffen geraken er soms van ontroerd.
Thuis zitten ze elkaar wel eens in het haar maar ook dat hoort erbij zeker.
Gisteren kreeg Milan van Ilene een knuffel en ze zei ik weet dat het niet leuk is om ziek te zijn en ik blijf bij jou zitten.Mijn hart smolt.
Vandaag heb ik dan weer van mijn hart een steen moeten maken want Ilene was zo verdrietig dat zij nu wel naar school moest en ze bleef volhouden dat ze niet wilde.Ik zal straks weten hoe het gegaan is. Ik hoop dat ik haar niet te snel teruggestuurd heb. Hopelijk verzacht het terugzien van de vriendjes haar verdriet.
Tja, ook het leven van een vijfjarige is soms al een beetje hard en loslaten geeft altijd een dubbel gevoel !
t is zon dag op t werk waar er veel ligt waar ik niet veel zin in heb en nu de druk even van de ketel is, komt mijn fut niet. Verstopte sinussen zorgen ook niet voor veel energie.
Ik kan dan enorm dagdromen. Vanalles gaat er door mijn hoofd. Ik werk en na elk afgewerkt onderdeel denk ik aan iets anders:
Wanneer zullen we kunnen starten met het volgende onderdeel in de verbouwing?
Wanneer maak ik best terug een afspraak bij de kapper?
Waar gaan de kinderen tijdens de krokusvakantie of wie neemt wanneer verlof?
Wie wat waar wanneer allemaal vragen waar ik niet altijd direkt een antwoord op heb en waarover ik kan mijmeren. Ik ben op t werk en ben er eigenlijk ook niet.
Ik voel me in een toestand dat ik graag onder een dekentje zou willen kruipen met een gezondheids- of decoratiemagazine en een kopje thee of nee beter een glaasje wijn. En dan indommelen en wegdromen.
Das toch ook typisch aan de winter hé, zeker op zon miezerige dag als vandaag.
Alleen komt mijn zin om te cocoonen nog een paar dagen te vroeg eerst die examens nog!
Allee vooruit, we zijn allemaal aan de beurt geweest. Mag het nu stoppen Ja?
Vanaf begin december zitten er ziektekiemen in ons huis en Milan is nu als laatste aan de beurt.Ze hebben het lang volgehouden en precies hun beurt afgewacht.
Het wordt afgezaagd en ik vraag me op den duur wel af hoe ik die deadlines die ik van t school meekrijg nog kan halen?
Gelukkig kunnen we ook nog relativeren en de aanhouder wint hopelijk toch.
We weten nu wel wat een moeilijke winter is en volgend jaar zal ik mijn vitaminevoorraad inslagen vanaf september. En wat kijken we weer uit naar de lente en de zomer om onze batterijen op te laden.
Vrijdag waag ik me terug aan een plons in t zwembad !Veel te lang geleden evenals die wekelijkse babbel met K. Iets om naar uit te kijken!
en hoe dat komt, te veel om op te noemen kort gezegd studies, ziekte, werk en dan opnieuw ziek, de vijand , die hardnekkige longontsteking NIET voor herhaling vatbaar
na een hele rustperiode met nodige feestjes en familiemomenten wensen wij iedereen die ons lief is dat 2009 veel in petto mag hebben met elke dag iets om content over te zijn al is het maar iets klein!
Ofwel kruipen ze op zondagmorgen om 6.30u bij ons in bed en zetten daar wel eens de boel op stelten
ofwel zetten ze hun eigen kamer of bed op stelten...en dan luisteren wij mee met een half oor want wakker ben je toch, hoedanook!
Gisterenmorgen werd Ilene's bed omgetoverd tot stoomboot. Ilene was de Sint en MIlan zwarte piet alle speelgoed moest mee in de boot om aan de kindjes uit te delen waaw, een bed gevuld maar toen gebeurde het "Oei, Milan, onze stoomboot is in pan gevallen" "Ah ja, ik moet er batterijen insteken" "vwoilà, hij gaat terug"
en zo was dat alweer opgelost!
Hij komt...hij komt...nog 5 keer slapen vanaf vandaag....aftellen zullen ze!
"mama, doe jij dat alleen met groen en niets met roze?"...dat vroeg ze daarnet toen ze een met fluo groen onderlijnde tekst van mij bekeek. "Oops , zei ik, ik denk niet dat mama een roze fluostift heeft" Maar mama toch, zegt ze, da's toch veel mooier ! Ja, misschien moet ik wat meer mijn "roze" bril opzetten en heeft ze wel gelijk...dan wordt alles veel mooier (en misschien gemakkelijker om te studeren)
Soms (heel soms) zijn er zo van die dagen dat alles toch lijkt te kloppen!
Dinsdag was er zo één
De dag starten met twee kleuters die pret hebben in bad en enthousiast uitkijken naar hun tripje naar zee dat binnen 2 uurtjes van start gaat!Sportzak wordt gevuld met warme kleren, bottekes moeten mee en ze maken beiden ook hun speelzak klaar. Poppen moeten aangekleed worden en moeten hun reservekleren meedoen voor aan zee.Allerlei attributen worden verzameld en af en toe moet ik ze toch wat intomen of oma zou sebiet met een camionette moeten afkomen!
De bel gaat ! Yoepie ! Oma is er!
En zoef ineens zijn ze weg.
Rust en stilte, ongewone stilte ineens.
Hmm, wat doe ik nu?
Eerst wat opruimen en dan besef ik dat ik eigenlijk nog ¾ van de dag voor mezelf heb, zelf kan invullen en ineens lijkt dat het paradijs op aarde!
En nu is er wel tijd tijd om de krant te lezen, wat te surfen, te studeren, naar t centrum te fietsen voor een boodschap, bij een gezellige babbel met M. genieten van de taart die ze meebracht.
En toen nog een hele avond voor de boeg. Het leek wel de echte ZEE van tijd voor ons
Wat heeft het ene met het andere te maken en omgekeerd?
Hier thuis blijkbaar wel iets... heel de septemberdrukte blijft ons in de kleren hangen en we vinden maar moeilijk onze draai dit jaar school voor de kids 's avonds weer alles klaar want 's morgens geen tijd voor extra's zondagavond vroeg naar bed en zo ook de rest van de week school voor mama, elke dinsdag nu de werkdag de klusjesmomenten, de huishoudmomenten de speelmomenten wat ga ik klaarmaken en wanneer ga ik inkopen doen is er soep? is er snoep? zijn er koekjes, papjes, kaasjes? zomer wordt winter en de kleerkast klopt niet meer oops te klein, moet vervangen worden sandalen en zomerschoenen moeten naar de kelder nieuwe schoenen in de plaats want voeten zijn gegroeid! ... o jee, het lukt ons wel met veel geplan en gepalaver komt alles wel in orde
maar de winterkwaaltjes doen ons energiepeil al wat zakken en dan lijken simpele zaakjes soms opdrachten om van te balen en dan is het zoeken naar meer meer rust meer tijd meer plezier meer samen meer alleen
Gisteren bij Lynn en Jarne gaan slapen en da's voor onze schatten altijd een beetje feest!
Van 's middags komen de vragen: "Is het al bijna vijf uur" "Mag ik mijn pyama zelf kiezen" "Mag ik mijn nieuwe Mega Mindy pantoffels laten zien?" "Ik ga daar slapen en Milan daar..., de zus die haar "regeltjes" opstelt. Milan kiest zorgvuldig zijn boekjes uit die hij mee wilt nemen...zeker Jules! niet vergeten!
Vandaag gaan wij ze ophalen en 't is allemaal reuze meegevallen goed geslapen, zelfs tot acht uur!
Samen een dansje in elkaar gestoken en gefilmd want dat was ook een beetje de opdracht waarmee wij onze zus en schoonbroer hadden opgezadeld: maak een filmpje voor oma! Oma wordt namelijk bijna 65 en we gaan haar met een weekendje verrassen binnen 2 weken. Hoe gaan we dat aankondigen? Met een filmpje! Spannend....
Om helemaal stil van te worden was het toen de mama van Joe Van Holsbeek vanavond in het journaal sprak over de dame die de eerste zorgen aan haar zoon heeft toegediend nadat hij neergestoken was..."Die mevrouw heeft daar toen gehandeld als een moeder voor mijn zoon..., ik ben haar enorm dankbaar dat zij bij hem was die momenten aangezien ik er toen niet was en welke moeder wilt er niet graag zelf aan de zijde van haar zoon staan op zo'n moment...het doet pijn" Ze beleven alles opnieuw, zij moeten hier nogmaals doorheen... wat zal ze nog vaak terugdenken aan de avonden op dewelke zij kon zeggen, hij ligt veilig in zijn bedje te rusten...
Die van mijn twee kleuters en die van mij. Die van mij was voor hen interessant om in te snuffelen want ging mama ook bookes eten? En ga je een appel eten op de speelplaats mama?
Schattig
Zowel Milan als Ilene zijn het na een weekje precies wel terug gewoon.
De zoon zit goed in zijn vel en gaat met veel plezier. Helemaal opengebloeid zegt de juf. Dat doet deugd, werkelijk plezant om hem zo te zien. Alle energie en geduld vanaf dag één beginnen hun vruchten af te werpen. t Voelt als herademen en we worden er allemaal gewoon rustiger van. Ook is er intussen het echte ontspannende badmoment bijgekomen iets wat een paar maanden nog ondenkbaar leek, is nu plots wel aan de orde. Met twee spetteren en plonzen in bad een droom die uitkomt! Lijkt misschien onnozel voor sommigen maar voor ons toch zoveel stress die nu wegvalt.
De dochter is leergierig! Cijfers, dagen van de week, ochtend of avond, ...in de tweede kleuterklas allemaal aan de orde en thuis werken die hersencellen verder. Het spelen is meer georganiseerd en dat vindt ze minder leuk want zij zou natuurlijk graag de hele dag in die poppenhoek blijven spelen. Wordt dan weer gecompenseerd thuis: een klasje maken van stoelen en zetels, zij is de juf en broer mag een kindje van de klas zijn en mag dan eens naast die en dan naast die zitten. En dan moeten ze naar de refter, en dan naar de turnzaal .jaja, school neemt duidelijk een belangrijke plaats in in haar leven! Hopelijk blijft dat zo!
En mama? Ah ja, ook begonnen gisteren hé! Tweede jaar lijkt me zeer interessant. k heb er weer zin in. Druk zal het worden, das zeker. Goede planning blijft noodzakelijk. Het huishouden zal er soms bij moeten inboeten maar ik denk (of hoop) niet dat ik mij zoals vorig jaar nog superlaat s avonds ga zitten uitsloven ik denk (en hoop) dat ik de boel soms de boel ga kunnen laten!
Ik trok gisteren mijn sportoutfit aan en rolde mijn matje uit om wat oefeningen te gaan doen. Milan stond naast me te springen op het grote bed en zei superonschuldig:
Mama, jij gaat turnen zoals Tia Hellebaut hé!
Wat een eer en hoe fascinerend van mijn zoon om te denken dat zijn mama werkelijk alles kan of ik er nu sportief uitzie of niet!
en voor mij een zetje om te zeggen van komaan , aan de slag, trainen potverdorie die zwembandjes moeten weg!
