"Mama, vlug , grijze wolken ! Het gaat weeral regenen!"
En mama probeert positief te blijven, al ploeterend door de modder op weg naar huis. Elke dag parkeren we ons een straat verder omdat onze straat opengebroken ligt (en er nu zelfs geen ietsiepietsie voetpad meer is!) Alles is gewoon DREK.
Hup onze botten aan in de gang - en erdoor ploeteren tot aan de auto -daar botten uit - en lekker droog de auto in...op zich geen probleem....buiten mijne jongste gerekend: Nee, mama moet mij pakken! Nee, ik wil niet stappen! Mama, ik KAN ni stappen!.....en mama wilt dan heel luid roepen HEEEEEEELLLLP !
Snapt dan niemand van die wegenwerkers dat een moeder soms muilezel (alle zakken dragen) - optimist (nee, kan geen kwaad, komt wel in orde, 't is niks, het duurt maar eventjes ,.....) - aandachtig luisteraar (voor alle waarom-vragen !), troost (voor de traantjes die rollen omdat iets niet gaat hoe zij het willen) en zoveel tegelijkertijd moet zijn én dat nét op 't moment dat er NERGENS geen voetpad meer ligt en we wegzakken in modder en drek en die 150 meter wel anderhalve kilometer lijken....én dat er dan zo wat pottenkijkers staan te KIJKEN gewoon!
En dit alles overgoten met een HERFSTsaus terwijl er vandaag evengoed ZOMER op het menu had kunnen staan zodat we hier rustig op onze sleffers door het zand van de opengebroken straat zouden kunnen sleffen tot aan de auto...denkend dat het toch allemaal niet zo wreed erg is om eventjes zonder echte straat te zitten...
Tja...hoe het weer een mens zijn humeur danig kan beïnvloeden soms!
Eén ding gaat bij ons alvast nooit de kast in...ons donsdeken...dat kan je hier zomer en winter verdragen en daar kruip ik sebiet onder sè...weg van al die werken om morgenvroeg weer vol goeie moed mijn botten in te duiken! Slaapwel!
