had ik hier net een hele epistel neergeschreven en floeps...alles weg!
in 't kort dan maar:
Eerste punten zijn binnen: geslaagd! Yeehaa! Doet ongelooflijk veel deugd.
Prompt na ontvangst van die punten kreeg ik barstende hoofdpijn. Zo zat ik nog een paar uurtjes in de les en na twee Dafalgans voelde ik me nog steeds allesbehalve...enige mogelijke oplossing bleek heel vroeg naar bed en twee dagen uitzieken want ineens kwam er ook spierpijn en extreme vermoeidheid aan te pas! Ja, dat "happy" gevoel van die punten liet zich al snel overmeesteren. De ontlading in combinatie met verminderde weerstand? Zonlicht en vitamientjes zijn mijn eerste redders in nood en het gaat nu beter, we kunnen weer verder.
Dochterlief heeft een geluksbrenger gemaakt : alsof ze al die stresskriebels van haar mama perfect aanvoelt! Zaterdag ging hij mee naar 't examen en hij blijft nu gewoon in mijn boekentas zitten. 't is al een "grote" soms die zoveel begrijpt...Ze stelt zich nu veel vragen rond familie: waarom heb ik een zus die Meter E. noemt (want dat is toch mijn meter en niet jouw zus?) en als ik dan al een zus zou hebben, waarom woont die dan niet bij mij want zij en haar broer wonen toch ook samen?
Zoonlief heeft niet zijn beste weekje achter de rug...leert hij iets nieuws? Vecht hij ook tegen ziektekiempjes? Ons geduld wordt op de proef gesteld.
Februari laat zich de laatste twee jaar voelen als een woelige maand...dit jaar niet anders dus!
Volhouden...doorbijten....tot hiertoe is 't allemaal al de moeite waard geweest dus we doen ermee door!
