Ik wil niet zonder broer, Ik wil niet zonder zus !
Hun band is sterk, hoe klein ze ook zijn.Als de ene ziek is wil de andere niet naar school want met wie moeten ze dan spelen?Op de speelplaats zijn ze blijkbaar elkaars dikste vrienden, zelfs de juffen geraken er soms van ontroerd.
Thuis zitten ze elkaar wel eens in het haar maar ook dat hoort erbij zeker.
Gisteren kreeg Milan van Ilene een knuffel en ze zei ik weet dat het niet leuk is om ziek te zijn en ik blijf bij jou zitten.Mijn hart smolt.
Vandaag heb ik dan weer van mijn hart een steen moeten maken want Ilene was zo verdrietig dat zij nu wel naar school moest en ze bleef volhouden dat ze niet wilde.Ik zal straks weten hoe het gegaan is. Ik hoop dat ik haar niet te snel teruggestuurd heb. Hopelijk verzacht het terugzien van de vriendjes haar verdriet.
Tja, ook het leven van een vijfjarige is soms al een beetje hard en loslaten geeft altijd een dubbel gevoel !
t is zon dag op t werk waar er veel ligt waar ik niet veel zin in heb en nu de druk even van de ketel is, komt mijn fut niet. Verstopte sinussen zorgen ook niet voor veel energie.
Ik kan dan enorm dagdromen. Vanalles gaat er door mijn hoofd. Ik werk en na elk afgewerkt onderdeel denk ik aan iets anders:
Wanneer zullen we kunnen starten met het volgende onderdeel in de verbouwing?
Wanneer maak ik best terug een afspraak bij de kapper?
Waar gaan de kinderen tijdens de krokusvakantie of wie neemt wanneer verlof?
Wie wat waar wanneer allemaal vragen waar ik niet altijd direkt een antwoord op heb en waarover ik kan mijmeren. Ik ben op t werk en ben er eigenlijk ook niet.
Ik voel me in een toestand dat ik graag onder een dekentje zou willen kruipen met een gezondheids- of decoratiemagazine en een kopje thee of nee beter een glaasje wijn. En dan indommelen en wegdromen.
Das toch ook typisch aan de winter hé, zeker op zon miezerige dag als vandaag.
Alleen komt mijn zin om te cocoonen nog een paar dagen te vroeg eerst die examens nog!
Allee vooruit, we zijn allemaal aan de beurt geweest. Mag het nu stoppen Ja?
Vanaf begin december zitten er ziektekiemen in ons huis en Milan is nu als laatste aan de beurt.Ze hebben het lang volgehouden en precies hun beurt afgewacht.
Het wordt afgezaagd en ik vraag me op den duur wel af hoe ik die deadlines die ik van t school meekrijg nog kan halen?
Gelukkig kunnen we ook nog relativeren en de aanhouder wint hopelijk toch.
We weten nu wel wat een moeilijke winter is en volgend jaar zal ik mijn vitaminevoorraad inslagen vanaf september. En wat kijken we weer uit naar de lente en de zomer om onze batterijen op te laden.
Vrijdag waag ik me terug aan een plons in t zwembad !Veel te lang geleden evenals die wekelijkse babbel met K. Iets om naar uit te kijken!
