Ik wil niet zonder broer, Ik wil niet zonder zus !
Hun band is sterk, hoe klein ze ook zijn.Als de ene ziek is wil de andere niet naar school want met wie moeten ze dan spelen?Op de speelplaats zijn ze blijkbaar elkaars dikste vrienden, zelfs de juffen geraken er soms van ontroerd.
Thuis zitten ze elkaar wel eens in het haar maar ook dat hoort erbij zeker.
Gisteren kreeg Milan van Ilene een knuffel en ze zei ik weet dat het niet leuk is om ziek te zijn en ik blijf bij jou zitten.Mijn hart smolt.
Vandaag heb ik dan weer van mijn hart een steen moeten maken want Ilene was zo verdrietig dat zij nu wel naar school moest en ze bleef volhouden dat ze niet wilde.Ik zal straks weten hoe het gegaan is. Ik hoop dat ik haar niet te snel teruggestuurd heb. Hopelijk verzacht het terugzien van de vriendjes haar verdriet.
Tja, ook het leven van een vijfjarige is soms al een beetje hard en loslaten geeft altijd een dubbel gevoel !
t is zon dag op t werk waar er veel ligt waar ik niet veel zin in heb en nu de druk even van de ketel is, komt mijn fut niet. Verstopte sinussen zorgen ook niet voor veel energie.
Ik kan dan enorm dagdromen. Vanalles gaat er door mijn hoofd. Ik werk en na elk afgewerkt onderdeel denk ik aan iets anders:
Wanneer zullen we kunnen starten met het volgende onderdeel in de verbouwing?
Wanneer maak ik best terug een afspraak bij de kapper?
Waar gaan de kinderen tijdens de krokusvakantie of wie neemt wanneer verlof?
Wie wat waar wanneer allemaal vragen waar ik niet altijd direkt een antwoord op heb en waarover ik kan mijmeren. Ik ben op t werk en ben er eigenlijk ook niet.
Ik voel me in een toestand dat ik graag onder een dekentje zou willen kruipen met een gezondheids- of decoratiemagazine en een kopje thee of nee beter een glaasje wijn. En dan indommelen en wegdromen.
Das toch ook typisch aan de winter hé, zeker op zon miezerige dag als vandaag.
Alleen komt mijn zin om te cocoonen nog een paar dagen te vroeg eerst die examens nog!
Allee vooruit, we zijn allemaal aan de beurt geweest. Mag het nu stoppen Ja?
Vanaf begin december zitten er ziektekiemen in ons huis en Milan is nu als laatste aan de beurt.Ze hebben het lang volgehouden en precies hun beurt afgewacht.
Het wordt afgezaagd en ik vraag me op den duur wel af hoe ik die deadlines die ik van t school meekrijg nog kan halen?
Gelukkig kunnen we ook nog relativeren en de aanhouder wint hopelijk toch.
We weten nu wel wat een moeilijke winter is en volgend jaar zal ik mijn vitaminevoorraad inslagen vanaf september. En wat kijken we weer uit naar de lente en de zomer om onze batterijen op te laden.
Vrijdag waag ik me terug aan een plons in t zwembad !Veel te lang geleden evenals die wekelijkse babbel met K. Iets om naar uit te kijken!
en hoe dat komt, te veel om op te noemen kort gezegd studies, ziekte, werk en dan opnieuw ziek, de vijand , die hardnekkige longontsteking NIET voor herhaling vatbaar
na een hele rustperiode met nodige feestjes en familiemomenten wensen wij iedereen die ons lief is dat 2009 veel in petto mag hebben met elke dag iets om content over te zijn al is het maar iets klein!
Ofwel kruipen ze op zondagmorgen om 6.30u bij ons in bed en zetten daar wel eens de boel op stelten
ofwel zetten ze hun eigen kamer of bed op stelten...en dan luisteren wij mee met een half oor want wakker ben je toch, hoedanook!
Gisterenmorgen werd Ilene's bed omgetoverd tot stoomboot. Ilene was de Sint en MIlan zwarte piet alle speelgoed moest mee in de boot om aan de kindjes uit te delen waaw, een bed gevuld maar toen gebeurde het "Oei, Milan, onze stoomboot is in pan gevallen" "Ah ja, ik moet er batterijen insteken" "vwoilà, hij gaat terug"
en zo was dat alweer opgelost!
Hij komt...hij komt...nog 5 keer slapen vanaf vandaag....aftellen zullen ze!
"mama, doe jij dat alleen met groen en niets met roze?"...dat vroeg ze daarnet toen ze een met fluo groen onderlijnde tekst van mij bekeek. "Oops , zei ik, ik denk niet dat mama een roze fluostift heeft" Maar mama toch, zegt ze, da's toch veel mooier ! Ja, misschien moet ik wat meer mijn "roze" bril opzetten en heeft ze wel gelijk...dan wordt alles veel mooier (en misschien gemakkelijker om te studeren)
Soms (heel soms) zijn er zo van die dagen dat alles toch lijkt te kloppen!
Dinsdag was er zo één
De dag starten met twee kleuters die pret hebben in bad en enthousiast uitkijken naar hun tripje naar zee dat binnen 2 uurtjes van start gaat!Sportzak wordt gevuld met warme kleren, bottekes moeten mee en ze maken beiden ook hun speelzak klaar. Poppen moeten aangekleed worden en moeten hun reservekleren meedoen voor aan zee.Allerlei attributen worden verzameld en af en toe moet ik ze toch wat intomen of oma zou sebiet met een camionette moeten afkomen!
De bel gaat ! Yoepie ! Oma is er!
En zoef ineens zijn ze weg.
Rust en stilte, ongewone stilte ineens.
Hmm, wat doe ik nu?
Eerst wat opruimen en dan besef ik dat ik eigenlijk nog ¾ van de dag voor mezelf heb, zelf kan invullen en ineens lijkt dat het paradijs op aarde!
En nu is er wel tijd tijd om de krant te lezen, wat te surfen, te studeren, naar t centrum te fietsen voor een boodschap, bij een gezellige babbel met M. genieten van de taart die ze meebracht.
En toen nog een hele avond voor de boeg. Het leek wel de echte ZEE van tijd voor ons
Wat heeft het ene met het andere te maken en omgekeerd?
Hier thuis blijkbaar wel iets... heel de septemberdrukte blijft ons in de kleren hangen en we vinden maar moeilijk onze draai dit jaar school voor de kids 's avonds weer alles klaar want 's morgens geen tijd voor extra's zondagavond vroeg naar bed en zo ook de rest van de week school voor mama, elke dinsdag nu de werkdag de klusjesmomenten, de huishoudmomenten de speelmomenten wat ga ik klaarmaken en wanneer ga ik inkopen doen is er soep? is er snoep? zijn er koekjes, papjes, kaasjes? zomer wordt winter en de kleerkast klopt niet meer oops te klein, moet vervangen worden sandalen en zomerschoenen moeten naar de kelder nieuwe schoenen in de plaats want voeten zijn gegroeid! ... o jee, het lukt ons wel met veel geplan en gepalaver komt alles wel in orde
maar de winterkwaaltjes doen ons energiepeil al wat zakken en dan lijken simpele zaakjes soms opdrachten om van te balen en dan is het zoeken naar meer meer rust meer tijd meer plezier meer samen meer alleen
Gisteren bij Lynn en Jarne gaan slapen en da's voor onze schatten altijd een beetje feest!
Van 's middags komen de vragen: "Is het al bijna vijf uur" "Mag ik mijn pyama zelf kiezen" "Mag ik mijn nieuwe Mega Mindy pantoffels laten zien?" "Ik ga daar slapen en Milan daar..., de zus die haar "regeltjes" opstelt. Milan kiest zorgvuldig zijn boekjes uit die hij mee wilt nemen...zeker Jules! niet vergeten!
Vandaag gaan wij ze ophalen en 't is allemaal reuze meegevallen goed geslapen, zelfs tot acht uur!
Samen een dansje in elkaar gestoken en gefilmd want dat was ook een beetje de opdracht waarmee wij onze zus en schoonbroer hadden opgezadeld: maak een filmpje voor oma! Oma wordt namelijk bijna 65 en we gaan haar met een weekendje verrassen binnen 2 weken. Hoe gaan we dat aankondigen? Met een filmpje! Spannend....
Om helemaal stil van te worden was het toen de mama van Joe Van Holsbeek vanavond in het journaal sprak over de dame die de eerste zorgen aan haar zoon heeft toegediend nadat hij neergestoken was..."Die mevrouw heeft daar toen gehandeld als een moeder voor mijn zoon..., ik ben haar enorm dankbaar dat zij bij hem was die momenten aangezien ik er toen niet was en welke moeder wilt er niet graag zelf aan de zijde van haar zoon staan op zo'n moment...het doet pijn" Ze beleven alles opnieuw, zij moeten hier nogmaals doorheen... wat zal ze nog vaak terugdenken aan de avonden op dewelke zij kon zeggen, hij ligt veilig in zijn bedje te rusten...
Die van mijn twee kleuters en die van mij. Die van mij was voor hen interessant om in te snuffelen want ging mama ook bookes eten? En ga je een appel eten op de speelplaats mama?
Schattig
Zowel Milan als Ilene zijn het na een weekje precies wel terug gewoon.
De zoon zit goed in zijn vel en gaat met veel plezier. Helemaal opengebloeid zegt de juf. Dat doet deugd, werkelijk plezant om hem zo te zien. Alle energie en geduld vanaf dag één beginnen hun vruchten af te werpen. t Voelt als herademen en we worden er allemaal gewoon rustiger van. Ook is er intussen het echte ontspannende badmoment bijgekomen iets wat een paar maanden nog ondenkbaar leek, is nu plots wel aan de orde. Met twee spetteren en plonzen in bad een droom die uitkomt! Lijkt misschien onnozel voor sommigen maar voor ons toch zoveel stress die nu wegvalt.
De dochter is leergierig! Cijfers, dagen van de week, ochtend of avond, ...in de tweede kleuterklas allemaal aan de orde en thuis werken die hersencellen verder. Het spelen is meer georganiseerd en dat vindt ze minder leuk want zij zou natuurlijk graag de hele dag in die poppenhoek blijven spelen. Wordt dan weer gecompenseerd thuis: een klasje maken van stoelen en zetels, zij is de juf en broer mag een kindje van de klas zijn en mag dan eens naast die en dan naast die zitten. En dan moeten ze naar de refter, en dan naar de turnzaal .jaja, school neemt duidelijk een belangrijke plaats in in haar leven! Hopelijk blijft dat zo!
En mama? Ah ja, ook begonnen gisteren hé! Tweede jaar lijkt me zeer interessant. k heb er weer zin in. Druk zal het worden, das zeker. Goede planning blijft noodzakelijk. Het huishouden zal er soms bij moeten inboeten maar ik denk (of hoop) niet dat ik mij zoals vorig jaar nog superlaat s avonds ga zitten uitsloven ik denk (en hoop) dat ik de boel soms de boel ga kunnen laten!
Ik trok gisteren mijn sportoutfit aan en rolde mijn matje uit om wat oefeningen te gaan doen. Milan stond naast me te springen op het grote bed en zei superonschuldig:
Mama, jij gaat turnen zoals Tia Hellebaut hé!
Wat een eer en hoe fascinerend van mijn zoon om te denken dat zijn mama werkelijk alles kan of ik er nu sportief uitzie of niet!
en voor mij een zetje om te zeggen van komaan , aan de slag, trainen potverdorie die zwembandjes moeten weg!
Gisteren werd Milan gemeten en gewogen - het was een jaar geleden dat we nog langsgingen bij de pediater dus 't was eens tijd voor een check-up. Hij weegt nu 14kg en meet 94cm. Wat een flinke jongen! Ja, ik ga niet wenen zei hij tegen de pediater maar toen die hem vroeg om zijn schoentjes uit te doen was het al bijna zover. Hij bepaalt zo graag zélf wat hij wel of niet wilt doen en verplicht handelen is toch zo moeilijk. Maar 't is allemaal gelukt, zonder al te veel traantjes! Leuk hé, zei de dokter nog, ze worden nu al voor rede vatbaar! Ja, zeker tof, dat mag in die richting verder evolueren...
* Kijk mama, de zwaveltjeskrant ....(ipv de Fabeltjeskrant)
* Ik heb zenoes ....(= ik heb genoeg, de G is nog wat moeilijk voor ons manneke)
* Toen ik onlangs mijn benen aan 't epileren was, passeerde hij langs de badkamer en vroeg "mama, ben jij uw benen aan 't strijken?"
Conversatie tussen beiden gisteren:
Milan (héél lief): "Ilene, mag ik da asjeblief mee pelen? Ilene: "Ja Milan , je mag daarmee spelen! En je hebt wel geluk dat ik 'ja' zeg want anders moest mama weeral kwaad worden hé...
Tja, ons dochter is ni op haar mondje gevallen en haar grijze massa blijkt ook al goed te werken. Eigenlijk kan je daar als moeder alleen maar fier op zijn, al moet haar taaltje soms wat binnen de perken gehouden worden, ze pikt echt alles op en gebruikt het soms in de verkeerde (lees: ongepaste) context.
"Mama, vlug , grijze wolken ! Het gaat weeral regenen!"
En mama probeert positief te blijven, al ploeterend door de modder op weg naar huis. Elke dag parkeren we ons een straat verder omdat onze straat opengebroken ligt (en er nu zelfs geen ietsiepietsie voetpad meer is!) Alles is gewoon DREK.
Hup onze botten aan in de gang - en erdoor ploeteren tot aan de auto -daar botten uit - en lekker droog de auto in...op zich geen probleem....buiten mijne jongste gerekend: Nee, mama moet mij pakken! Nee, ik wil niet stappen! Mama, ik KAN ni stappen!.....en mama wilt dan heel luid roepen HEEEEEEELLLLP !
Snapt dan niemand van die wegenwerkers dat een moeder soms muilezel (alle zakken dragen) - optimist (nee, kan geen kwaad, komt wel in orde, 't is niks, het duurt maar eventjes ,.....) - aandachtig luisteraar (voor alle waarom-vragen !), troost (voor de traantjes die rollen omdat iets niet gaat hoe zij het willen) en zoveel tegelijkertijd moet zijn én dat nét op 't moment dat er NERGENS geen voetpad meer ligt en we wegzakken in modder en drek en die 150 meter wel anderhalve kilometer lijken....én dat er dan zo wat pottenkijkers staan te KIJKEN gewoon!
En dit alles overgoten met een HERFSTsaus terwijl er vandaag evengoed ZOMER op het menu had kunnen staan zodat we hier rustig op onze sleffers door het zand van de opengebroken straat zouden kunnen sleffen tot aan de auto...denkend dat het toch allemaal niet zo wreed erg is om eventjes zonder echte straat te zitten...
Tja...hoe het weer een mens zijn humeur danig kan beïnvloeden soms!
Eén ding gaat bij ons alvast nooit de kast in...ons donsdeken...dat kan je hier zomer en winter verdragen en daar kruip ik sebiet onder sè...weg van al die werken om morgenvroeg weer vol goeie moed mijn botten in te duiken! Slaapwel!
