Goed, er komen dus vervroegde verkiezingen. De federale regering is vallende. In andere landen valt ze of valt ze niet. In ons land kan de regering slechts vallen zodra de onderhandelingen over de voor herziening vatbaar te verklaren artikelen van de Grondwet zijn afgerond. Alleen is de regering net gevallen over een discussie die hiermee nauw samenhangt. Het gevolg zou kunnen zijn dat de partij die de regering heeft laten vallen in de hoop een staatshervorming te stimuleren tot de vaststelling zal komen dat precies door het feit dat de regering valt er geen of bijna geen staatshervorming kan komen. In elk geval is het duidelijk dat de partijleiders en -besturen die voor deze puinhoop verantwoordelijk zijn niet de beloning zullen krijgen waar ze zelf op hopen.

Misschien biedt een overzichtje wat meer duidelijkheid. De vraag is wie er garen zal spinnen bij de val van de regering.

CD&V: vijf minuten politieke moed van de kiezer kan voor een onverwijlde achteruitgang zorgen. De partij van de dubbelzinnigheid heeft het tempo der vadermoorden zodanig opgedreven dat ze hun nieuwkomers aan de top al onmiddellijk op de hoogste plaatsen van de lijsten moeten plaatsen. In een best-case scenario zouden ze Pieter De Crem als kandidaat-premier naar voren schuiven, maar ook zonder diens stommiteiten dreigt een nederlaag. Niemand weet nog wat te verwachten van wat deze grote vormeloze massa in het midden van het politieke spectrum. Ze willen angstvallig een campagne zonder communautaire discussies, maar dat zal allicht niet lukken. Ze willen een campagne rond nietszeggende slogans, maar daar zijn ze vroeger ook al eens mee weggekomen. Waarom zouden de mensen nog op CD&V stemmen? Omdat een volk de leiders krijgt dat het verdient? Omdat de mensen angstvallig uitkijken naar de volgende identiteitsloze vod die zich als een competente boekhouder en een goede huisvader kan profileren? Sommige kiezers geven nu eenmaal de voorkeur aan kleurloze figuren, omdat die hen aan hun eigen omgeving herinneren. Al wat een beetje van de norm afwijkt, wordt in ons land al gauw gewantrouwd. De slogan ‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg’ hypothekeert elke aanzet tot verandering. Het is alleen maar de vraag hoeveel mensen ditmaal in deze val zullen trappen.

Open Vld: een groots rampenscenario. Na de zoveelste rampzalige peiling besluit neo-Thatcheriaan Alexander De Croo dat het tijd wordt een hard en duidelijk standpunt in te nemen. Tijdens de voorzittersverkiezingen is gebleken dat veel leden weer een harder partijstandpunt willen horen en afstand van de erfenis van de breed-humanistische erfenis van Verhofstadt c.s. willen nemen. Of ze daarmee in de eerste plaatse aan communautaire discussies denken, is nog een heel andere vraag. Waarom zouden mensen nu plots op de Open Vld stemmen? Omdat het partijbestuur al verschillende contracten voor affiches en ander campagnemateriaal had afgesloten nog voor de door haarzelf gestelde deadline voor de onderhandelingen was verstreken? Omdat ze een economisch model verdedigen dat het afgelopen anderhalf jaar enkel ellende heeft veroorzaakt? Ze hebben voor de komende verkiezingen gewoonweg geen verkoopsargument.

Vlaams Belang: de neergang zet zich voort. Wie ziet of hoort er nog mandatarissen van het Vlaams Belang? Nu de communautaire discussies de media beheersen en er van een zekere radicalisering kan worden gesproken, blijkt de partij die de splitsing van België indertijd tot haar core bussiness rekende langs de kant te staan. Veel verder dan een zangstonde in een voor het overige leeg parlement geraken ze niet. Het Vlaams Belang juicht de val van de regering toe, maar waarom zouden de mensen plots op deze partij stemmen? Omdat ze een werkbare oplossing voor BHV voorstellen? Omdat ze al jaren steeds weer hetzelfde gezaag over dezelfde onderwerpen als inhoudelijk onderbouwde standpunten trachten te verkopen? Ze zijn voorbijgestoken en ze zullen moeite moeten doen om zich aan hun eigen mandaatjes vast te klampen. In de privésector zitten de werkgevers in elk geval niet op hen te wachten.

sp.a: twijfelgeval. Nu de partij die tegelijkertijd het socialisme vertegenwoordigt en haar eigen meest socialistische vleugel stil tracht te houden tijdens de vorige verkiezingen zowat al haar kiezers zag vertrekken, kan ze vanuit haar sociologisch minimum weer aan een remonte werken. Alleen vergt dit natuurlijk een aanpak die van de kleurloze fixatie op het centrum van de meeste andere partijen kan worden onderscheiden. Hoe deze verkiezingen voor de sp.a zullen aflopen, zal grotendeels van het verloop van de campagnes afhangen. In elk geval zitten ze met hun eigen voorkeur voor de sociale zekerheid en dergelijke als electorale thema’s goed om een gedeelte van de tijdsgeest aan hun kant te vinden. Tenslotte is zowat iedereen het beu dat er enkel nog over die faciliteitengemeenten wordt geleuterd.

N-VA: gedoodverfde winnaar. De vraag is alleen wie er precies iets bij wint. Indien de N-VA te groot wordt, wordt het land onbestuurbaar, maar daar hebben zij ook geen werkbaar antwoord op. Indien de N-VA groot, maar niet incontournable wordt, zullen de andere partijen zich plots gemotiveerd voelen om front te vormen tegen deze onverwachte indringer in het landschap. We mogen niet vergeten dat iedereen zich in 2007 nog afvroeg of dit residu van de voormalige VU de kiesdrempel wel zou halen. Ditmaal is de vraag of ze de kaap van de 20 percent zullen halen. Hun imago is keurig, hun boodschap is duidelijk verpakt en hun kopstukken zijn voorlopig nog onbesproken. Enkel een onverwacht schandaal kan hun opmars nog tegenhouden. Alleen is er een groot verschil tussen het winnen van verkiezingen en het realiseren van een verkiezingsprogramma. Wat is een partij met macht in een van beide taalgroepen als zelfs de subtielste hint van een suggestie al volstaat om iedereen aan de overkant van de taalgrens tot een eensgezind blok om te vormen?

Groen!: een paar mandaatjes kunnen er wel af. Ontsnappend aan elke beschouwing, observatie of discussie kan Groen! proberen her en der nog een kiezer te recupereren en zich weer een echte parlementaire fractie te veroveren. Waarom zouden mensen ditmaal op Groen! stemmen? Omwille van het bedroevende niveau van hun kopstukken? Omwille van de diepgang van hun bijdrage aan de debatten? Natuurlijk worden ze door de media gemarginaliseerd, maar die zijn sowieso al jaren niet meer met de inhoud van hun nieuwsberichten begaan. Groen! heeft zowat alles tegen, behalve dat ze zich de voorbije paar jaar aan niets meer hebben verbrand. Aangezien niemand nog rekening met hen houdt, kan hen nu ook moeilijk iets worden verweten.

LDD: de overlevingsstrijd. Een partij die haar eigen président-fondateur wil aanklagen, haar eigen ondervoorzitter tot ontslag dwingt omwille van een discussie over de partijnaam en voor het overige vooral pathologische ruziestokers in de rangen telt, kan enkel succes boeken indien ze de aandacht op de problemen van anderen kan gevestigd houden. Op zich geen probleem in tijden van crisis en conflict, maar er zijn andere kapers op de kust om de stemmen der ontevredenen in huis te halen. Waarom zou LDD ditmaal nog de kiesdrempel halen? Omdat er nog voldoende mensen zijn die naïef geloven dat deze populisten om iets anders dan hun eigenbelang begaan zijn? Wel, het is een mogelijkheid. De beste strategie om LDD te beschadigen, bestaat er in elk geval uit hun kiezers de inhoud van hun programma eens degelijk uit te leggen. Indien daar iemand in slaagt, kunnen de ruziemakers weer op straat ruzie gaan maken.

PVDA: de marge kent veel levensvormen. Misschien stijgen ze ditmaal weer eens 0,3 percent. Aan dat tempo kunnen ze rond 2030 hun eerste zetel opeisen. Niemand heeft ooit beweerd dat de revolutie snel zou verlopen. Gezien het hoge aantal naamsveranderingen van het afgelopen decennium is dit ondertussen trouwens de partij met de oudste partijnaam op de verkiezingslijsten.

PS: onderschatting is een gevaarlijke boemerang. Geplaagd door schandalen en interne afrekeningen zou de Parti Socialiste een electoraal verlies tegemoet moeten gaan. De kans is echter groot dat ze weer eens als winnaar uit de bus komen. Ze zijn blijkbaar van plan zich gedurende de hele campagne tegen de MR af te zetten en ze praten niet over de communautaire agenda, waardoor ze zich onmiddellijk weer wat dichter bij hun achterban plaatsen. De naam van Di Rupo circuleert bovendien in de roddelcircuits als nummer 1 op de lijst van potentiële formateurs, waardoor ze zichzelf onmiddellijk kunnen profileren als de partij van de komende regeringsvorming.

CDH: handhavingspolitiek. Reden tot paniek noch victoriegekraai. De partij dreigt wat verloren te lopen in het oratorisch geweld dat de PS en de MR op elkaar en de rest van de wereld zullen loslaten. Waarom zouden mensen ditmaal op CDH stemmen? Om dezelfde redenen als de vorige keren. Er zijn geen echte redenen om hen de rug toe te keren en ze vormen een aanvaardbaar alternatief voor die kiezers die de MR te cynisch, de PS te corrupt en Ecolo te links vinden.

MR: de usurpator en zijn bastaardzoon zullen zich weren als duivels in een wijwatervat. De onheilige alliantie tussen de twee partijen die een geïnstitutionaliseerde vorm van egoïsme verdedigen, heeft uit wanhoop voor de vlucht voorwaarts gekozen. De andere Waalse partijen laten op regelmatige basis verstaan het liever zonder hen te regelen. Bijgevolg moest de MR een electoraal strijdpunt vinden, zoals het nog nauwer aanhalen van de banden met het FDF en met de talrijke Franstalige kiezers in Brussel en de Brusselse Rand. Alleen geldt Reynders ondertussen bij velen als de slechtste minister van Financiën ooit, een onbetrouwbare intrigant en een cynische machtswellusteling. Zijn spitsbroeder Maingain, voorzitter van het FDF en beroepsprovocateur zonder duidelijk politiek mandaat, wekt in Vlaanderen enkel nog afkeer op, zeker nu hij een paar eenvoudige discussies over de taalwetgeving met de Duitse bezetting heeft vergeleken, en kan in Wallonië in het beste geval op een beetje sympathie rekenen van politici die hem liever ruwe taal laten uitkramen zodat ze in het verlengde hiervan zelf een diplomatisch imago kunnen kweken. Waarom zouden de mensen op de MR stemmen? Omdat ze Reynders vertrouwen? Omdat ze het leuk vinden dat een zelfs in Vlaanderen nog tamelijk populair of minstens algemeen aanvaard politicus als Louis Michel door Reynders opzij is geschoven? Omdat ze vertrouwen hebben in een liberalisme dat enkel dient om de machtsdromen van de partijvoorzitter te dienen? Omdat ze de strijd van de Franstalige parvenus in hun villawijken rond het centrum van Brussel willen steunen? Dit laatste lijkt op het eerste gezicht nog aannemelijk, maar iemand moet me dan toch eens vertellen waarom de straatarme arbeiders van de Borinage zich solidair met de omhooggevallen ex-pats en eurocraten zouden voelen. De MR heeft enkel de compromisloze communautaire escalatie te bieden en ik denk niet dat dit product, althans in Wallonië, nog steeds even goed in de markt ligt.

Ecolo: de onverwachte favoriet in het Zuiden. Zij hebben de problemen niet veroorzaakt. Zij hebben zich mooi afzijdig gehouden toen de grote communautaire conflicten moesten worden uitgevochten. Zij hebben nergens eeuwige vijandschappen doen ontstaan. Waarom zouden de mensen op Ecolo stemmen? Omdat niemand iets tegen hen heeft. Omdat de argumenten contra niet zo zwaar wegen. Omdat ze tegenwoordig beter weten hoe ze het spel moeten spelen dan hun Vlaamse equivalent. Als ze er tijdens de campagne in slagen voldoende de media te halen, wacht hen een mooi percentage.

FN: ach ja, die bestaan ook nog. De vraag is voor hoe lang. De zogenaamde tegenhanger van het Vlaams Belang in Franstalig België is niet alleen een stuk extremer dan de Vlaamse extreem-rechtse partij. Het FN heeft geen centimeter professionalisme in de eigen gelederen en blijft blijkbaar vooral bestaan als een forum om de eigen voorzitter door het slijk te halen. Waarom zouden mensen voor het FN stemmen? Omdat ze racistisch denken en bijgevolg hopen dat hun protestsignaal in Brussel zal worden gehoord. Deze partij is een karikatuur, maar kan gemakkelijk nog een paar zetels versieren.

PP: als de ratten het schip verlaten voor het zinkt, is er misschien sprake van een constructiefout. Wie vertrouwt nu een paar overambitieuze ultrakapitalistische xenofobe megalomane populisten? Dit is LDD in het kwadraat en het succes zal hier omgekeerd evenredig aan zijn. De kiesdrempel lijkt even haalbaar als interne harmonie tussen al de grote ego’s die menen dat de wereld eindelijk hun unieke positie als visionair hervormer moet erkennen. Zelfs nog voor de verkiezingsstrijd officieel is begonnen, trappen allerlei zogenaamde kopstukken het al weer af. Waarom zouden mensen op de Parti Populaire stemmen? Niet omdat ze zo populair is, in elk geval. Natuurlijk is er heel wat ontevredenheid in Wallonië en kan een handig politicus die in zijn eigen voordeel aanwenden. Dit betekent echter niet dat dit zootje erin zal slagen zichzelf als een realistisch alternatief te presenteren. Indien de kiesdrempel ditmaal niet wordt gehaald, lijkt een verdere leegloop onafwendbaar.

Tot daar mijn persoonlijke inschatting van de situatie. Dit is natuurlijk slechts een momentopname. We komen hier zeker nog op terug als de periode van 40 dagen in de pre-electorale woestijn wat verder is gevorderd. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich aan een bijtende afrekening met de nieuwe lichting gerecruteerde BV's verwachten, maar dat stel ik liever uit tot eind volgende week. Wie weet wat of wie er nog uit de bus komt...

07-05-2010 om 13:39 geschreven door Malcolm Nix  

Ik weet dat het al een hele tijd geleden is dat ik nog iets op deze blog heb gepost. Ik zal het maar op de drukte op de werkvloer steken, een excuus dat al jarenlang als hip en trendy geldt. In elk geval is het de bedoeling de komende weken en maanden weer regelmatig een bijdrage te leveren tot het debat over de terechte teloorgang van onze normen en waarden.
Om mezelf enige druk op te leggen¹, geef ik hier zelfs al een overzichtje van wat zoal zal volgen. Zo mag de lezer zich verwachten aan:

- delen 4 en 5 van de reeks over het door ons ondertussen uittredend federaal parlement geplande rookverbod in de horeca. In deel 4 zal ik de tekst van de wet eens onder de loep nemen en verduidelijken, want ik ben er redelijk zeker van dat bijna niemand ooit de moeite doet de bronteksten zelf te lezen. In deel 5 zal ik, tot slot, op basis van deze tekst en andere elementen uit onze niet erg beknopte wetgeving een aantal loopholes trachten te vinden om het rookverbod te omzeilen of te minimaliseren.

- delen 3 en 4 van de reeks over de maatschappelijke gevolgen van de erkenning van de NSV door LOKO. In beide delen zal ik trachten uit te leggen waarom de Leuvense Overkoepelende Kringorganisatie eigenlijk geen fundamentele bestaansreden meer heeft en enkel nog dient om de belangen van een paar individuen te verdedigen.

- een stukje over de zogenaamde onafhankelijkheid van professionele muzikanten, die hun afhankelijkheid van een werkgever inruilen voor de afhankelijkheid van een wispelturige industrie zonder rechtstreekse werkgever.

- een nuchtere analyse van de redenen waarom atheïsme een conditio sine qua non is om de menselijke beschaving te redden. Dit klinkt natuurlijk zeer provocatief, maar in feite is het niet zo bedoeld. Wie zou ik trouwens moeten provoceren? De honderden pilaarbijters die mijn blog lezen? Dit is louter een poging tot objectiviteit ten aanzien van een verschijnsel dat de mensheid al decennia aangrijpt om het eigen leven en de samenleving enig gevoel van richting te geven. Alleen stel ik me vragen bij die richting.

- een afrekening met een verschijnsel uit het verleden dat ook nu nog dagelijks blijft doorwerken, oftewel de beargumenteerde stelling dat de huidige onmacht van de politieke linkervleugel grotendeels de rechtstreekse schuld van de zogenaamde Millet-generatie is.

- verder natuurlijk nog een bijzonder sloganeske afrekening met de idioten die de val van de regering hebben voorbereid en uitgevoerd. Hun bijzonder cynische machtsspelletjes zullen hen ditmaal geen fortuin opleveren.

- in het verlengde van het voorgaande heeft iedereen natuurlijk ook recht op een reactie op http://www.standaard.be/interactie/?poll=11878 , een zogenaamde poll die ons met onze eigen, hopelijk tijdelijke, machteloosheid confronteert.

- tot slot volgt midden in de verkiezingscampagne zowaar een echt stemadvies. Laat Malcolm Nix uw toekomst voorspellen op basis van de verkiezingsprogramma’s en besef hoe erg het met onze samenleving gesteld is. Als een volk de leiders krijgt dat het verdient, mag ik dan stemmen om het volk te vervangen?

30-04-2010 om 11:00 geschreven door Malcolm Nix  

In een vorig stukje heb ik toegelicht wat de praktische gevolgen zijn van de beslissing van LOKO om de Nationalistische Studentenvereniging na jaren van afwijzing alsnog als vrije vereniging te erkennen. Nu zal ik trachten te overlopen hoe deze beslissing tot stand is gekomen en binnen welke ruimere tendens ze een plaatsje heeft.

De erkenning van de NSV past in elk geval mooi in de algemene verrechtsing van onze samenleving en van de jeugd in het bijzonder. Die verrechtsing houdt echter, zeker binnen de universitaire gemeenschap, geen uitgesproken tendens in de richting van extreem-rechtse, racistische of fascistoïde bewegingen[1] in. Het gaat er die nieuwe lichting rechtse jongeren in de eerste plaats om de poten onder de stoel van de welvaartsstaat weg te zagen en een legitimatie voor hun eigen uitgesproken sociaal en financieel egoïsme te verkrijgen. Hoewel ze soms zelf het tegendeel laten uitschijnen, is hun voornaamste vijand niet de migrant, de moslim, de al dan niet vermeende communist, de terrorist of de anderstalige. Hun prioriteit is de afbouw van de corrigerende rol van de overheid in de economie en van de momenteel geïnstitutionaliseerde financiële herverdelingsmechanismen.

Om dit doel te bereiken, proberen ze er op alle mogelijke manieren voor te zorgen dat linkse mensen en organisaties nergens nog hun gedachtegoed kunnen verspreiden[2]. De studentenbeweging, in Leuven officieel door LOKO vertegenwoordigd, is gedurende decennia traditioneel een links bolwerk geweest. Natuurlijk is dit doorheen de jaren, zoals overal, enigszins afgezwakt en kan de mentaliteit van, pakweg, 1972 niet met die van 1994 of van 2001 worden vergeleken. De voorbije jaren is deze mentaliteitsverandering echter statutair vastgelegd.

Enkele jaren geleden heeft de algemene vergadering van LOKO besloten dat de studentenkoepel geen maatschappelijke standpunten mag innemen. Weinig mensen die niets met LOKO te maken hebben of hadden, lijken dit te beseffen. Nog minder mensen lijken te beseffen wat deze fundamentele beslissing eigenlijk inhoudt.

De discussie over de mate waarin LOKO of zijn geledingen maatschappelijke standpunten kunnen innemen, heeft jarenlang aangesleept. Ter verduidelijking geef ik een drietal voorbeelden[3] uit de periode die ik zelf het beste kan.

In de periode 1993-1995 werden de Ogoni, een stam in Nigeria, zwaar onder druk gezet door Shell om bepaalde, traditioneel door hen bewerkte, gebieden op te geven zodat dit oliebedrijf er boortorens zou kunnen neerplanten. Dit leidde ter plaatse tot heel wat onrust. Hierop heeft Shell huurlingen ingeschakeld om de lokale bevolking met harde hand te ‘kalmeren’. In Leuven was het gevolg dat Shell door Ekonomika werd uitgenodigd om een stand op hun jobbeurs op te zetten die vervolgens werd belegerd door studenten die door Sociale Raad waren opgeroepen om tegen ditzelfde bedrijf te demonstreren.

In 1996[4] is gediscussieerd over de vraag of de ‘K’ van ‘KU Leuven’ moest behouden blijven. Sommigen vonden de verwijzing naar het katholicisme passé. De discussie die hierover is gevoerd, ging eigenlijk niet over respect voor het geloof, behoud van tradities of gehoorzaamheid aan de wil van de inrichtende macht[5], maar over een heel ander principe. Sommigen vonden dat een instelling die in feite geen overheersend katholiek publiek heeft en eigenlijk geen dogmatisch katholiek lessenpakket presenteert ook niet moet pretenderen een echte katholieke instelling te zijn. Volgens deze mensen was het pluralisme al lang een voldongen feit en moest de naamgeving hier maar aan worden aangepast. Volgens anderen zou die naamsverandering echter een slechte indruk maken. Zij maakten zich zorgen dat de naamsverandering een daling van de uitstraling van de universiteit[6] tot gevolg zou hebben en dat dit bijgevolg het prestige van hun diploma zou hypothekeren.

Doorheen heel de jaren 1990 is gediscussieerd over de wenselijkheid, de haalbaarheid en de mogelijke gevolgen van de invoering van een numerus clausus voor studenten Geneeskunde[7]. De studenten die in de loop van die jaren zelf geneeskunde studeerden, waren voor. Veel andere kringen, in het bijzonder binnen de humane wetenschappen, waren tegen. Volgens de eerste groep zou de invoering van een numerus clausus hun toekomstige beroepskansen veilig stellen of minstens toch versterken. Volgens de tweede groep ging het om een beperking van de principiële vrijheid van studiekeuze.

In alle hierboven vermelde voorbeelden gaat het eigenlijk om dezelfde discussie. Volgens sommigen moet de studentenbeweging standpunten over brede maatschappelijke problemen innemen. Ze moet zich als een geleding van de samenleving[8] beschouwen en trachten haar stem in het algemeen maatschappelijk debat te laten horen. Volgens anderen moet de studentenbeweging enkel de rechtstreekse belangen van de betrokken studenten behartigen[9] en zich verre houden van discussies die niets met deze belangenverdediging te maken hebben.

Ik beweer uiteraard niet dat ik dit stukje vanuit het oogpunt van de neutrale toeschouwer schrijf. Ik heb jaren geleden voor de eerste optie gekozen en ik zie geen redenen om mijn standpunt te wijzigen. Meer nog, in deel 3 zal ik argumenteren dat een studentenbeweging die enkel voor de verdediging van de, meestal zuiver economische, belangen van haar studenten kiest eigenlijk amper een bestaansreden heeft.

10-03-2010 om 21:24 geschreven door Malcolm Nix  

Een paar dagen geleden heeft LOKO, de Leuvense Overkoepelende Kringenorganisatie oftewel de officiële koepel van alle studentenkringen, besloten te doen wat gedurende decennia ondenkbaar was. De NSV, de Nationalistische Studentenvereniging, heeft een erkenning als vrije vereniging gekregen.

De betekenis van deze beslissing heeft twee belangrijke gevolgen. Ten eerste kan de NSV nu subsidies krijgen voor de onkosten[1] die in het kader van door de vereniging georganiseerde activiteiten zijn gemaakt. Ten tweede kan de NSV zich nu op een soort democratische legitimatie van het eigen bestaan beroepen om kritische stemmen de mond te snoeren.

Aangezien de interne subsidiekanalen van LOKO voor oningewijden zo transparant als een baksteen tegen een gebetonneerde achtergrond zijn, wil ik hier als gewezen voorzitter[2] van de Financiële Kontrole Kommissie[3], oftewel FKK, even wat achtergrondinformatie over geven die natuurlijk weeral in geen enkele krant valt terug te vinden.

De FKK is een semi-onafhankelijke entiteit die deel van het organogram van LOKO uitmaakt en die bestaat uit vertegenwoordigers van LOKO en van alle erkende vrije verenigingen[4]. De vertegenwoordiger van LOKO is voorzitter van de commissie. In de regel gaat het hier om een van de contractuele personeelsleden die voor LOKO werken[5]. Elke erkende vrije vereniging mag meerdere vertegenwoordigers sturen, maar heeft slechts een stem tijdens de vergaderingen.

De FKK heeft twee bevoegdheden. Ten eerste moet de commissie jaarlijks een advies uitbrengen over de erkenningsaanvragen van de vrije verenigingen. Dit advies wordt vervolgens aan LOKO overgemaakt. Aangezien de FKK, op de voorzitter na, uit betrokken partijen bestaat, mag de commissie hier natuurlijk niet zelf over beslissen. De aanvragen worden tijdens een algemene vergadering van LOKO behandeld en goedgekeurd of, mits motivering, afgewezen. Ten tweede moet de commissie op regelmatige basis[6] vergaderen over de aanvragen tot subsidiëring door de erkende vrije verenigingen. Hierbij hebben alle erkende vrije verenigingen stemrecht. Dit betekent dat alle verenigingen elkaars aanvragen onder de loep nemen en trachten in de aanvragen van diegenen die ze niet kunnen uitstaan inbreuken op het reglement te vinden.

In de praktijk komt het er bijgevolg op neer dat er nu nog een bijkomende rechtse vereniging de vergaderingen kan bijwonen, niet enkel om de eigen kassa te spijzen maar vooral om de aanvragen van linkse verenigingen te bekritiseren[7]. Persoonlijk ben ik er trouwens van overtuigd dat die rechtse verenigingen dit laatste belangrijker vinden dan die paar euro’s die ze aan de aanvragen bij de FKK kunnen overhouden.

Hoe dit alles tot stand is kunnen komen, zal in een volgend stukje aan bod komen.

26-02-2010 om 13:11 geschreven door Malcolm Nix  

Wie de voorbije dagen de kranten heeft opengeslagen, is op de eerste pagina’s steevast geconfronteerd met de al dan niet toereikende veiligheid van onze spoorwegen, met het noodweer in Madeira en met ontsnappingen uit een zogezegd tot gevangenis omgebouwd museum. Wie vervolgens ook de moeite heeft gedaan de daaropvolgende pagina’s te bekijken, heeft weer een mooie staalkaart gekregen van de manier waarop de verdedigers van de vrije markt hun eigen belangen trachten veilig te stellen nu ze vermoeden dat de economische crisis over haar hoogtepunt heen is.

Volgens Itinera[1] moet de overheid zich weer uit de economie en de marktwerking terugtrekken. De overheid heeft haar rol van ‘brandweerman’ vervuld ten tijde van crisis en moet nu de markt weer de volle vrijheid geven. Indien dit niet zou gebeuren, zouden we volgens deze denk- en doetank die niet veel nadenkt en nog minder doet, tenzij het verspreiden van persberichten in rekening wordt gebracht, in een communistisch systeem belanden. Een overdaad aan staatsinmenging zou immers dodelijk zijn voor de creativiteit en de innovatiedrang van onze ondernemers.

Laten we dit eens anders formuleren. De grote spelers op de vrije markt hebben verkeerde beslissingen genomen en hebben een wereldwijde crisis veroorzaakt. Toen alles begon mis te lopen, moest de overheid te hulp schieten. Nu de crisis enigszins voorbij lijkt, moet de overheid weer ophoepelen zodat diezelfde grote spelers, die overigens macht noch geld hebben ingeboet[2], weer dezelfde fouten kunnen maken.

Volgens Alexander De Croo moeten de pensioenen anders worden gefinancierd, moeten de werkloosheidsuitkeringen in de tijd worden beperkt en een degressieve financiële waarde kennen en zijn alle vormen van lastenverhogingen, ook als ze niets met arbeid te maken hebben, absoluut onbespreekbaar. Ook hij vindt dat onze samenleving op de grens van het communisme balanceert.

Laten we ook zijn standpunt eens nader bekijken. De ‘gewone’ mens, de werknemer, arbeider, bediende of hoe men hem ook wil omschrijven, moet langer werken, meer voor zijn eigen pensioen bijdragen, desgevallend minder werkloosheidsuitkering ontvangen en zich over het algemeen meer aanpassen aan het klimaat van besparingen. De ‘ongewone’ mensen, die het geluk hebben nu al over een serieus fortuin te beschikken, mogen hierop niet worden belast en moeten ook op geen enkele andere manier aan deze nieuwe praktijken bijdragen. Het lijkt me duidelijk wiens belangen hier worden gediend en wie voor de heer De Croo kan ontploffen.

In elk geval heeft deze terugkeer naar het klassiek-liberale discours van de 19^e eeuw niets met een nakende communistische machtsovername te maken. Communisme staat voor de collectivering van de productiemiddelen en de besluitvormingsprocessen. De beperkte staatsinterventies die hier worden aangeklaagd, passen in de lijn die door economen als John Maynard Keynes is uitgedacht en die de basis van de Westerse welvaartstaten vormt. Door deze visie als communistisch te omschrijven, proberen de woordvoerders van het ongebreideld kapitalisme de verwezenlijkingen van de voorbije zestig jaar door middel van een ongefundeerde gelijkschakeling met de regimes van Stalin of Pol Pot bij een slecht geïnformeerd publiek in een slecht daglicht te plaatsen.

De vraag is niet waarom ze dit doen. Ze proberen enkel hun eigen belangen te verdedigen en we moeten van dergelijke mensen niet meer of niet minder verwachten. De vraag is waarom hierop niet meer reactie komt. Wat deze mensen beweren, is flagrant onjuist en een verdraaiing van de feiten. Ik hoop dat deze kleinschalige blog niet de enige plaats is waar hierop wordt gewezen. Ik heb in elk geval nog niet veel protest gehoord of gezien.

22-02-2010 om 16:30 geschreven door Malcolm Nix  

Zoals in een recente bijdrage al aangekondigd, volgt hier een nieuwe reeks bedenkingen bij de wet waarmee het federale parlement het nu al wankele uitgaansleven al dan niet bewust nog wat verder de vernieling in zal helpen.

Om de leesbereidheid van mijn uiteraard talrijk publiek[1] niet te zeer op de proef te stellen, zal ik me vanaf deze bijdrage telkens om een enkel, in mijn ogen bijzonder relevant, punt beperken.

Ten eerste, hoe zit het nu eigenlijk met het argument dat mensen tegen sigarettenrook moeten worden beschermd. Op zich klinkt dit natuurlijk zeer rationeel. Wetenschappelijk onderzoek[2] heeft aangetoond dat passief roken ook schadelijke gevolgen voor de gezondheid met zich kan meebrengen. Er zijn trouwens gevallen bekend van mensen die gedurende hun hele leven nooit een sigaret hebben aangeraakt en toch aan longkanker zijn gestorven.

Alleen moet dit argument enigszins worden gerelativeerd, zeker als het om de horeca gaat. Geen enkele klant is verplicht een café te betreden en wie een hekel aan al die rook heeft, kan gemakkelijk een rookvrije zaak opzoeken. Het rookverbod in de zogenaamde tavernes of eetcafés heeft dit zelfs nog vergemakkelijkt. Personeelsleden kunnen zich in zekere mate verplicht voelen aanwezig te zijn, maar in feite is niemand verplicht zich aan een enkele, welbepaalde job te houden. Er is in de horeca een groot tekort aan geschikt en bekwaam personeel. Wie niet rookt, kan gemakkelijk een uitbater van een rookvrije zaak vinden die hem wil tewerkstellen en wie wel rook, kan gemakkelijk een plaatsje vinden achter de toog van een zaak waar nog wel wordt gerookt.

Nu kan men proberen deze tegenargumenten op hun beurt te relativeren, maar dit zou weer een zoveelste schijnmanouevre zijn. Wie een zaak betreedt, moet zich aan de huisregels houden. Als er niet mag worden gerookt, moet een klant binnen niet roken. Als er wel mag worden gerookt, kan een klant altijd weer vertrekken of proberen zijn vrienden te overtuigen een andere zaak op te zoeken. De horeca kampt met een groot tekort aan geschikte en bekwame werknemers. Het is traditioneel altijd al een sector met een grote flexibiliteit[3] geweest. Een tapper die een nieuwe job zoekt, moet daar niet lang naar zoeken. De cafébazen staan te springen om degelijk toogpersoneel. Dit werkt in beide richtingen, zowel voor rokers als voor niet-rokers.

Om dit te verduidelijken, moeten we even ingaan op de vraag wie nu eigenlijk precies een rookverbod in de horeca wil en waarom die mensen dat totaalverbod zo belangrijk vinden. De meeste beweegredenen van de antirooklobby blijven immers in de schaduw van het gezondheidsargument hangen.

Volgens mij gaat het om drie verschillende groepen, elk met zijn eigen redenen om het geplande rookverbod in de horeca te steunen. Aangezien hier nooit een ernstig onderzoek[4] naar is verricht, kan ik natuurlijk niet inschatten hoe groot deze groepen precies zijn of hoe ze zich tot elkaar verhouden.

De eerste groep is vooral bezorgd om de gezondheid der mensen, henzelf uiteraard niet uitgesloten. Alleen willen die mensen eigenlijk geen rookverbod in de horeca. Als ze eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ze eigenlijk een totaal rookverbod willen. Nicotine hoort, als ze hun eigen redenering doortrekken, thuis op de lijst der verboden producten, naast cocaïne, heroïne en andere drugs die in de loop der tijden verboden zijn. Het is hun recht deze mening te hebben, maar ze moeten dan ook wel eens zeggen wat ze eigenlijk willen en niet afkomen met een halfslachtige maatregel die mensen niet laat roken op die plaats waar ze daar het meest behoefte aan hebben, namelijk de plaats waar ze ook alcohol consumeren.

De tweede groep kan het minder tot geen bal schelen wat de gezondheidseffecten zijn. Ze vinden dat de rook die in cafés hangt hen stoort omdat het stinkt en vooral omdat hun kleren ervan gaan stinken.

Wie van dat eerste last heeft, moet maar pleiten voor meer ventilatie in de cafés. Ook op dat vlak moeten we de feiten onder ogen durven zien. Veel cafébazen hebben uit gierigheid, luiheid of een combinatie van beide nagelaten in degelijke luchtverversingssystemen te investeren. Een café waar niet wordt gerookt, kan trouwens ook stinken. In Nederland is er zelfs al een firma die een machine verkoopt waarmee kunstmatige, ‘gezonde’ namaak-sigarettenrook verspreidt om te voorkomen dat de klanten zich aan andere geurtjes, zoals zweet en verschaald bier, zouden storen.

Wie van dat laatste last heeft, moet zijn kleren maar na thuiskomst in de wasmand keilen. Dat doen rokers trouwens vaak ook. Iemand die met de huidige prijzen in staat is op café te gaan, heeft ook meer dan één T-shirt of pull in zijn of haar kast hangen. Bovendien gaan de meeste mensen slechts eenmaal per week echt op stap. Ik zie bijgevolg niet in waarom het deze mensen zou moeten storen de kleren die ze die avond dragen daarna bij het wasgoed te leggen.

De derde groep laat zich vooral door economische belangen leiden. De uitbaters van een zaak die vrijwillig of sinds kort wettelijk gedwongen rookvrij is, storen zich natuurlijk aan het feit dat de zaken waar nog wel mag worden gerookt een middel hebben om klanten te lokken waar zij niet tegenop kunnen. We mogen niet vergeten dat de vorige regeling door een boel uitbaters van zogenaamde eetcafés werd aangevochten. In plaats van zich te verzetten tegen het rookverbod, dat het blijkbaar klanten kostte, richtten ze hun pijlen in de eerste plaats op de horecazaken waar wel nog mocht worden gerookt. Ze vonden het blijkbaar erger dat klanten elders zaten dan dat klanten niet meer mochten roken. Wel, in mijn ogen mogen de klanten niet het slachtoffer worden van een strijd die uitbaters en zaakvoerders louter omwille van hun eigen economische belangen voeren.

Nu beweer ik natuurlijk geenszins dat mijn eigen geschriften over dit onderwerp volledig neutraal of objectief zijn. Ik zie mij verplicht mijn kritiek via allerlei kanalen op te dringen, omdat blijkbaar niemand anders die taak op zich wil nemen. Ik ben in elk geval niet bereid het verzet tegen deze repressieve maatregel exclusief aan populisten als Dedecker over te laten. Ik kan me niet voorstellen dat de linkerzijde geen hoop mensen telt die willen dat dit plan nooit ten uitvoer wordt gebracht. Ik blijf hopen dat zij zich eindelijk eens zullen roeren.

05-02-2010 om 12:04 geschreven door Malcolm Nix  

Als gevolg van het recentste incident, een achtervolging die eindigde met een schietpartij vorige zaterdag, pleiten verschillende instanties voor een zogenaamde nultolerantie in onze hoofdstad. Dit voorstel verdient toch wat aandacht, want de echte essentie van de zaak staat natuurlijk weer niet in de kranten.

Nu klinkt de vraag om de invoering van een nultolerantie natuurlijk niet progressief of tolerant, maar dat is enigszins normaal. Mensen, politieagenten of niet, worden nu eenmaal niet goedgezind als gemaskerde gangsters hen met machinegeweren bestoken. Wie met dergelijke agressie te maken krijgt, wil harde maatregelen en snelle reacties zien. Dat lijkt me nog vrij normaal.

Bovendien beschouw ik het ook niet als mijn taak de daders van dergelijke overvallen in bescherming te nemen. Wie het nodig vindt overvallen te plegen, kan sowieso al niet op mijn sympathie rekenen. Wie daarenboven tijdens zijn vlucht op de politie begint te schieten, moet niet verwonderd zijn als die zeer kwaad worden. De daders mogen nog blij zijn dat ze in België actief zijn. In bepaalde andere landen waren ze waarschijnlijk zonder enig proces neergekogeld en was in het rapport verschenen dat ze zich tegen hun arrestatie hadden verzet.

De essentie van de zaak is echter dat de invoering van een nultolerantie enkel kan indien de politie in staat is hier op een aanvaardbare manier mee om te gaan en daar heb ik met mijn eigen ogen alvast nog niet veel bewijzen van gezien. Zeker in Leuven geldt een eigenaardige conventie. Als het probleem niet ernstig is, verschijnt de politie vrij snel. Zodra ze zeker is dat er geen geweld bij te pas zal komen, kan ze veilig voor de strenge aanpak kiezen. Als het probleem daarentegen wel ernstig is, komt ze altijd te laat of, beter gezegd, net op tijd om de slachtoffers wat bij te staan terwijl de daders al lang zijn verdwenen. Zodra ze zeker is dat ze het geweld en het bijbehorende gevaar heeft weten te ontlopen, wordt ze inschikkelijk. Deze eigenaardige dualiteit is het gevolg van een onduidelijke taakomschrijving.

Het is in linkse kringen eigenlijk traditioneel de gewoonte kritiek op de politie te geven. Agenten worden vaak omschreven als fascisten, muggenzifters, gefrustreerden, machtswellustelingen en idioten. In sommige gevallen klopt dit beeld natuurlijk, maar het lijkt me een gevaarlijke veralgemening. In elk geval ben ik van mening dat een duidelijker omschrijving van wat een agent zou moeten doen ons allemaal al een heel stuk vooruit zou helpen.

Nu denkt elke politieagent dat het in de eerste plaats zijn taak is de openbare orde te bewaken en overtredingen te verbaliseren, te voorkomen of te beëindigen. In mijn ogen is dit slechts de tweede taak van deze personeelsleden. In de eerste plaats zou een politieagent zichzelf moeten zien als de lijfwacht van de rest van de gemeenschap.

Wat ik hiermee bedoel, kan ik door middel van een eenvoudig voorbeeld illustreren. Als een politieagent naar een café wordt geroepen waar een ruzie is losgebarsten, moet hij zich tussen beide partijen plaatsen. Hij moet op elk ogenblik klaarstaan om zelf de eerste mep op te vangen, zodat niemand anders gewond raakt. Zodra hij die mentaliteit heeft, zal hij voor het overige ook de nodige mentale eigenschappen hebben om met een nultolerantie en de bijbehorende macht om te gaan. Eerder vertrouw ik ze wel meer dan gangsters met vuurwapens, maar niet zo heel veel meer.

01-02-2010 om 20:28 geschreven door Malcolm Nix