Dag allemale

Achter 2 weekn begunnek ze een bètje te verstaan. Kzegge wel een bètje, want in veel zaakn blufnt kweeties . Om den jin of anderen reden zittn die Japn altid liever ep ulder knieën dan in nen zetel. Ze sjoen da ne kjer moetn onderzokn maer ik peise dan ze zulder gin stèrtebjen ein of ton toch een gjel korstje. Ik ei al gepeist van ’s avonds gelik de coureurs  een buststek in min onderbrok te steekn , moja da kost ier nogal veel geld... Langs den anderen kant moek ton wok wel weere toegeven da ze veel betere salontafels ein dan bie oes. Omdat jun knieën gin koud sjoen ein hangt ter lijk een sarse rond die salontafels en zit er an den onderkant een verwarminge , zwodanig dat junne onderkant zwjet en da jun hoofd lekker koele bluft. Eigenlijk peiske kik dat Arsène weba dringend ne kier naar Japan moe komen. Der ligt oer nog ne gjeln markt voe zetels te verkoopn en mocht ie de salontafels in Deinze in de sjowroom zet… tzin ier zaakn te doen.

Dat het rare kwietn zin blijkt wok ut het feit da ze altid te passe en ten onpasse ulder skoen of doen. We ein daar in een doeninge geslaapn waar dat er een keun rondliept. Intussen ein we al deure da je  bie het binnengaan altid jun skoen in de kasse moet zetn en ip jun kousn of blwoate voeten in hus moe loopn , zodanig da je ulder nen vloer niet sjoe vul maakn . Loope kik daar gin drie passen en staak biekan nie in nen koninnekadul. Da keun mag gjel het hus vul kakkn en ik moete daar met min blwoate voeten deure loopn, omdat min skoen anders den vloer sjoen vul maakn….? (tussendeure: aje naar Japan komt pakt beter skoen mee zonder rikwoarden – zelfs voe naar de wc te gaan moeje speciale sletsen aan doen, waarschijnlijk voe tgaval da je ep jun blwoate voeten sjoe peins en ton daarmee weer mee in de lieving sjoe loopn… )

Kmoete nu wel toegeven da sommige van ulder utvindingen wel gemakkelijk zin. De wc waarover dak al verteld et. Ewel kbegunne mie et lik weer al te ontzien om ep een gewoon standaardmodel gelik da we wulder in België kennen te moetn gaan. Tus toch een beetje gelik met nen auto. Vele van de opties ep nen nauto peisdje eigenlijk da je niet nodig et , maar aje ze ne kjer eit gebrult je ze: Automatische spoelinge, zetelverwarminge, bizonale reiniging, een muzikske met watergeludjes voer at niet vanzelve komt…

Wa da ze ier wel goe kunn is kookn. Van de raarste dingen maakn zie ier (meestal) iets goe en wok iets gjel anders dan damme wilder da gereed doen. Vanavond gekarameliseerden makreel gegeten. Kzoe nie weten oe da ze da ein gereed gedaan maar ’t was lekker. Gisteren iets gelijkaardigs met sprinkhanen , aje der nie bie peist,  smaakte da eigenlik wel. Jergistern oesters gegeten. Man wulder kun daar nog wa van leern : gegratineerd in een pallulle, gefrituurd in een krokette, ingevroozn in iscrèm, geroosterd ep den barbecue en allemaol echt wel lekker…

Vandaage verbleven we in de Japanse Alpen. De reisgids had een wandelinge utgestiépeld van 8km zonder buggy. Twas echt skoone. Gelik nen gjeln anderen kant vant beeld da we tut nog toe aan van Japan. We komen stillekes aan achter de drukte van de steden die we ein gedaan tot rust en we ontdekken wok nog het meer authentieke platteland. Kiedjes ein stif ulder beste gedaan en misschien erin ze toch nog een beetje genen geërfd van opa Pierre of Oma Nikki. Ze amuseern ulder nog alletwee, maar begunnen  toch af en toe ne kjer naar hus te vraegen. Ismene wil met de kaartjes spelen met oma niki en Lysander wil vooral rappe fietsen.

Andermaal is minne sake verre ut.

09-04-2016 om 14:19 geschreven door Maite & Bjorn  

Vrijdagochtend 8 april 2016

Ja we leven nog. Maar we hebben wat moeilijker wifi gehad en twee enthousiastelingen voor Sam de brandweerman en Bob de Bouwer en soms gaat dat gewoon voor…

We hebben eergisteren een superdag beleefd op Miyjajima, een eiland voor Hiroshima. We namen de ferry op een zeer zonnige en warme dag en konden zo een uurtje genieten van met de voeten in zee en zand zitten. We staken ons buikje vol met de lokale specialiteiten: oesters en gevulde koekjes in de vorm van maple leafs.

In de namiddag mochten de kindjes kiezen: naar een aquarium a la sea life of met de telefrique omhoog op de berg. Ze kozen tot onze vreugde voor de kabelbaan. We hadden prachtig zicht op het bijna hoogste punt van het eiland en we zagen zelfs een duikboot passeren. Het was nog een half uur stappen, een kilometer omhoog, naar het hoogste punt. Moetje, je zou trots op me zijn hoor. Bjorn wachtte samen met de kindjes want hij heeft intussen een pijne rug van tsjolen, en ik liep naar de top. Magnifiek. Echt een topdag. En maar oesters fretten. Want ze waren lekker. En ze kostten niet veel. Tot we het tope telden…

’s Avonds toch weer een hongertje en dan maar Hiroshima soul food gaan proberen: Okonomiyaki of iets in die aard. Het is precies een pannekoek van noedels en een en ander erin (kool, inktvis, bacon…) met een omelet er van boven op. En dan nog een klak bruine saus erover. En maar eten… en Bjorn altijd een halve liter bier en alles tip top.

Gisteren een offday weersgewijs.  Het heeft een ganse dag gegoten, met bakken uit de lucht. We bezochten de monumenten ter nagedachtenis aan het bombarderen van Hiroshima. Je weet wat er op je af komt en toch sta je daar: stil, nadenkend over hoe dom mensen wel zijn, en met kippenvel bij foto’s, namen, gezichten, verhalen. En denkend ook aan Brussel. Niet dat dat erger is dan Parijs, Bagdad, Hiroshima of waar dan ook. Het is gewoon dichtbij.

We bezochten ook het museum maar dat was niet zo’n goed idee met de kindjes. Lysander gedroeg zich als een aap in een plek van sereniteit en Ismene moesten we zoveel mogelijk afleiden want bommen en soldaten zijn nou niet echt haar meest comfortabele thema. Het eerste wat we zagen waren foto’s van dode mensen en dan poppen die kinderen voorstelden waarvan het vel los hing. Snel andere kant op… De ganse dag stelde ze vragen: “Waarom deden ze dat dan?” “Waren ze dan blij nadien?” Moeilijke antwoorden. Ze was trots om haar kraanvogeltje neer te leggen bij het monument voor Sadako, het meisje waarover ik eerder schreef en ze luidde de vredesbel. Krop in de keel.

We konden met onze treinpass gratis mee met de hop on hop off bus maar we waren uiteraard niet de enige… weer propvolle bus. In de namiddag besloten we ons even onder te dompelen in de Japanse teen culture door een gaming arena binnen te stappen. Alles is vol kleur, overweldigend kitscherig, schreeuwerig, luid… vreemd hoe deze mensen dan plots toch halve robotten worden. We waagden onze kans op een spelletje taiko drums (de max), autorijden met Mario en beertje vangen (geen succes = tranen). We botsten daarna eerder toevallig op een mini Technopolis waar we alle vier bezighoud hadden. Lysander was verslingerd aan een miniatuurtrein die je moest besturen met een draaiknop. We kregen hem daar niet weg…

’s Avonds even genoeg van Japans en dus maar Indisch gaan eten. Het resto lag om de hoek van onze guesthouse maar werd ook aangeraden door de reisgids dus allemaal toeristen daar… Mooi ingericht, lekker gegeten, Bollywoodclips met schoon vlees op de tv, misschien iets voor binnen enkele jaren 😉.

We nemen vandaag afscheid van guesthouse lappy. Heel goedkoop, heel vriendelijk, maar niet zo proper en Bjorn sliep slecht bovenin het stapelbed. We hebben vandaag een reisdag richting Japanse Alpen. Drie treinen en een bus, dat wordt een uitdaging. Ik weet ook niet waar we zullen logeren. Ik heb het via de toeristische dienst moeten regelen. Het enige wat ik weet is dat ze er geen Engels zullen spreken en dat het een halfpension wordt. Benieuwd…

Vrijdagavond 8 april 2016

Reisdag goed doorstaan. Rambo zocht af en toe wel eens de grenzen op en ging er soms ook losjes over maar bon. Naarmate we onze bestemming naderden, begon het landschap meer en meer op Oostenrijk te lijken. Het bevalt ons. We kwamen aan in Tsumago, een authentiek dorp waar soms een film of serie wordt opgenomen precies omwille van zijn pittoresk karakter. Het is hier prachtig, te midden van de bergen. Dorp type vijf huizen en een kerk maar zonder de kerk. We vonden onze ryokan snel. Het is echt back to the basics maar we zijn ontvangen als koningen. De eigenaars zijn twee kranige oudjes die op hun knieën de trap op moesten om ons de weg te tonen. De thee stond klaar, samen met cakejes. We hebben een zeer ruime kamer met eet- en slaapplaats. Het toilet is een gat in een plank en de badkamer, tja, het ziet eruit als een sauna maar dat is het niet. Geen idee hoe we eraan moeten beginnen.

Om 18h werd eten geserveerd. Amai. Eten voor vier dagen denk ik. Een grote pot rijst met bonen, we hebben die niet eens aangeraakt. Daarbij allerlei potjes met okra’s, kool, tempura, sashimi, een kleine forel, stoofpotjes,… en… sprinkhanen. Ik dacht: “Kom, volle gas vooruit.”, dus de dikste vond zijn weg naar mijn mond. Lekker. Maar droog. Allerlei kleine stukjes tussen mijn tanden, prikkend achteraan mijn keel… en dan begin je te denken: ”Was dat misschien een pootje? Of een stuk vleugel?” En dan stopt het he… Bjorn deed beter en at er ongeveer acht.

We deden dan nog een avondwandeling in een pikdonker dorpje met hier en daar een lampionnetje en een heldere sterrenhemel. Dit is waarom we hier zijn. Dit is wel peper en zout.   

We zitten nu te kijken naar een soort van spel zonder grenzen. Ze moeten om ter rapst over een gladde baan lopen of over een pad met dingen die pijn doen aan de voeten. We begrijpen er geen jota van maar hun eigen gegiechel doet ons ook lachen.  We zitten weer met ons poep op de grond, de benen onder een tafel die warmte geeft en ons valies achter onze rug want man, dat is echt niet te doen constant zonder stoel zitten. En die Japanners zitten dan meestal nog op hun knieën. Je moet dat eens proberen voor langer dan tien minuten…

Morgen nemen we de bus naar Magome, een gelijkaardig dorp, om terug te wandelen tot hier. Het is een rustige wandeling van zeven kilometer, zonder buggy, en mogelijk met beren. Hmmmmm…

08-04-2016 om 14:06 geschreven door Maite & Bjorn  

05-04-2016 om 15:02 geschreven door Maite & Bjorn  

@kay: ik voel me hier soms wat wiebelen, maar ik dacht dat dat met de ouderdom te maken had. Bedankt, ik steek het nu op aardbevingen 😉.

We zijn vandaag uit Kyoto vertrokken na ongeveer 2458-en-oneffen tempels te hebben bezocht. We zijn blij dat we ergens anders naartoe trekken. De jeugdherberg, goh ja, het was proper en goedkoop, maar daarmee is veel gezegd. We zaten veel op de bus door de niet zo fantastische locatie en de regeltjes werkten wat op ons zenuwen (badkamers sloten om 9h, na 10h mocht je niet meer op de kamer…). De laatste dag waren ook ons ontbijkoeken verdwenen, zo kon het niet meer verder 😉.

We namen de shinkansen richting Hiroshima. Die treinen, dat is toch wel een belevenis. Je merkt echt het verschil in tempo (en stiptheid 😊), vooral als er bijvoorbeeld in het station een voorbijrijdende trein is. Gans het station davert en voor je het goed en wel beseft, is hij verdwenen. Ze zijn ook best mooi en je hebt veel beenruimte. We hebben telkens maar twee stoelen maar dat is voldoende en de kids kunnen toch nog bewegen en af en toe zelfs eens rond koersen. Echt een ontspannen manier van reizen, al klakken je oren dikwijls en heb je geen tijd om je kodak uit te halen als je plots Mount Fuji spot (toeme nje en net zo helder). We moeten ook lachen met het treinpersoneel dat altijd diep buigt bij het binnen komen en verlaten van de wagons. Nogmaals, het zijn rare mensen hier…

De Lonely Planet had een goede tip: de treinreis onderbreken met een bezoekje aan Himeji Castle, van het mooiste van Japan. Heel eenvoudig te doen want het ligt ongeveer op de route en er zijn lockers in elk station. Wat denk je… Geen succes. Gepakt en gezakt stappen we af in Himeji. Elke locker was bezet. Na veel zoeken uiteindelijk eentje leeg gevonden maar ons valies paste daar langs geen kanten in. Dan maar taxi genomen met valiezen en al naar het kasteel. Heel mooi maar weer heel veel volk op de been met één uur wachttijd om het te bezoeken en meer dan twee uur te spenderen binnenin. We hebben het onszelf al dikwijls lastig gemaakt maar deze keer pasten me maar. Met twee kids, buggy, twee serieuze valiezen en een kleinere rugzak, nee dank je. Dan maar foto’s genomen van de buitenkant, beetje rondgehangen tussen het volk, iets gekocht om te knabbelen en terug naar het station gegaan te voet. Daar bleek dat de route onderbreken toch niet zo evident was. We moesten een uur wachten en ergens overstappen.

We slapen de komende drie nachten in Guesthouse Lappy, genoemd naar het huiskonijn. Deze kon ik niet weerstaan he toen ik hotels zocht. We mogen het beest niet aanraken, dat is wat minder maar bon. We slapen in stapelbedden en er is een dakterras met volgens de eigenares een spectaculair uitzicht maar wij vinden het maar muren van gebouwen eigenlijk.

Onze gastronomische avonturen gaan ook verder. Vermageren gaan we hier alleszins niet doen want we eten gans de dag door. Vanavond stapten we een resto binnen waar ze geen Engels spraken en geen Engelse kaart hadden. We bestelden lukraak op wat foto’s en weten nog altijd niet wat we binnen speelden. Kip in soort zoetzure saus, lever (toegegeven, slecht was het niet, maar het vraagt toch heel veel inspanning van mij…) en dan nog iets waarvan we helemaal geen oorsprong kennen en wat ik niet binnen kreeg, dat proberen we eens uit te zoeken. Maar het zijn juist dit soort experimenten die ons het meest entertainen op congé.

Japan, so far so good. Een mooie reis maar niet wow. Het mist telkens wat peper en zout precies, al kunnen we niet echt een vinger leggen op waar het precies te kort schiet. Misschien de vieze patatten die hier rondlopen? Misschien het weer dat elke dag een beetje grijsjes is? Misschien het feit dat ze op prachtige tempels mega elektriciteitspalen zetten of  een van de mooiste straatjes van Azië (dixit Lonely Planet) volparkeren met taxi’s en camionettes…

Morgen of overmorgen gaan we ons papieren vogeltje neerleggen in Hiroshima ter nagedachtenis aan een kind dat origami zou maken tot er geen kernwapens meer zijn maar ze overleed zelf aan leukemie als ik me niet vergis. We raakten trouwens onlangs weer aan de praat met iemand die het had over de aanslagen in Brussel. Bizar hoe ze aan de andere kant van de wereld denken dat wij uit oorlogsgebied komen. Laat het maar…

Groetjes uit de City of Peace

05-04-2016 om 15:02 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 14:25 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 14:21 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 14:19 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 14:17 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 14:14 geschreven door Maite & Bjorn  

03-04-2016 om 13:48 geschreven door Maite & Bjorn  

Rebonchours (kben te kik ier were)

Kbegunne meer en meer gewend te geraken aan die Japn. Maar over de gehele linne gezien bluvn het toch rare kwietn. Ze ein van die kantjes waarvan da je peist dan ze soms toch een betje te lange boven de wierrook ein gehangen. Vandaag eik onder min voeten gekregen omdak vwoorn den uitgang van een restorang stonde te wachten, goe wetende dat der niemans in da restorang zat en dat de deuren van den ingank 5 meter vwoader was…

Eigenlijk ein ze ier wel veel van die otistische trekskes. Het moet allemalle stif volgens ulder regelkes zin: in den groen autobus moeje vanachtens drep en betalen bie het afstapn, bie den oranjen just omgekjerd. Ze kik ton naar u gelik af daj een dom kanard zit dat niet vertstaed. Eigenlijk zi je Glen dag aant peisn of da je het wel juste doet.

Een andere uitdaginge es ier naar twc gaen. Ge weet nooit vworn da je de deuren open doet wulk een exemplaar da je gaat tegen komen. Van een Frans gengre tut jén met mjer opties en knopn dan da ne peugeot èt. Gistern moeste kik eindelijk ne kjer de grote behoefte doen (achter ol dienen rist bluft da soms wa langer zitn.  ) Zat kik nie ep nen wc met 46 knopn… Kvonde de sjasse nie! Ik heb daar ep vanallos geduwd. Min gat eit nog nooit swoa skoone afgespoeld gewist, zelfs minne dik darm eit ol den binnenkant een spoelingske gekregn. Ton zage kik eindelijk den knop waarvan dak peide, da moe de sjasse zin… Kduwde daar ep en der ging een sirene af... Een minute daerachter kwam ter nen Jap afgelopen en klopte ze ip min deuren: “you ok sir? “ - intussen wast  allemoale ok, want in minne paniek oak kik ep alles geduwd en oak de sjassse gevondn… Van afgank gesproken….

Eigenlik est biekan niet te geloven oe hygiënisch da ze ier zin. Neffest den urinoir angst der ier wok een dink om met jun dink tegen te gaan staan. Achter dat gjel gespoeld en gedroogd es kundje une brok were an doen. Ke der nen foto van gepakt. Zie ierboovn. Wok naar den douche gaen es ier niet simpel. Tes dus een gezamenlijke mannen badkamer en iederjen eeft een btje zin ritueel voer em te wasn: jist moeje u afspoeln. Ton in mega warm sop gaen zitting met neen natn epgerolden handdok ep uw oofd tut da je een tomatte zit. Ton moeje van een sorte sjippe ep diene handdok doen en der zekerst 10 minuten mee ep jun lif frottn. Ton jun were afspoelen en da zelfde ritueel herhalen voer jun haar te wassen en voer junne baard te skeirn. Kbenne nog nooit swoa proper gewist.

Ma goed, we ein wok wel al vele gezien en afgestjoold. Vandaag naar Nara gewist. Een stadje met veel tempels (echt wel skoone) en int stad liepn der wok overal ertjes rond. Voer een paar yen kondje wat koekskes kwoapn en ton kwamen ze ut uwn and eten. De kindjes vonden da wel tof. Lysander was zelf wa overmoedig en ton da ie een ertje zaagt een dooze pralines van een etalage van een kraam tjoepen vond ie dat ie moest eptreden en die doze were gaan afpakn. Die erte was niet akkoord en eeft em een duwke met zinne kop gegeven. Voadre had evenveel verschootn lik de zeune. Sjanse ’t was nix ergs aljinne ne veule frak.

Gisteren zimme in een bamboebos gaan wandeln. Wok stift skoone, maer der waren veel te vele Japn waardeure dat het gjel vele van zin sjarme verloor. In den nachternoene neen berg omooge geklomn voe naar aapkes te gaan kikken. Kindjes vonden de aapjes skoone, widre vooral het uitzicht over de bergen en het dal met daarin Kyoto.

Tijd voer in bedde te krupn.

Tut later

Gr

Bjorn en co

01-04-2016 om 15:31 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2016 om 15:17 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2016 om 15:15 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2016 om 15:05 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2016 om 14:58 geschreven door Maite & Bjorn  

Hallo iedereen,

Hier een berichtje vanuit een jeugdherberg in Kyoto. Het is een herberg pur sang, wat betekent: niet dit doen niet dat doen en zoveel mogelijk dingen doen als in een commune… tja… minder ons ding maar bon. We slapen aan goedkoop tarief, dat telt 😉. Ze hebben hier enkel Onsen, dus elke dag zen in het heet bad, dames en heren apart en in je bloot gat. Grappig om te zien hoe Is en ik binnen de minuut zo rood als een tomaat zijn van het hete water en die andere blijven altijd in dezelfde kleur 😊. Het heeft wel iets zo samen baden, vrouwen onder elkaar. Het baden is de kers op de taart want je moet je eerst heel grondig wassen vooraleer je dus in bad gaat.

In Kyoto is het meer te doen met de bus. Vaak een overvolle bus. Gisteren meer dan twee uur onderweg met de shinkansen en daarna een uur op een propvolle bus. We waren een beetje het gat af van tsjolen met kindjes en valiezen. Het was ook te laat om dan nog iets te doen. Vandaag schade heel goed ingehaald: gouden paviljoen bezocht (was een must-do omdat ik daar een puzzel van heb en omdat het gewoon heel heel heel mooi is. Weer buik-rug lopen met duizenden anderen – zucht) en daarna naar een tempel waar het verademend rustig was. Ook weer heel mooi en de kids konden er spelen in een beekje. We dronken er thee en zoete bonensoep met rare rijstsjieken in, we hebben al beter gehad maar het was eens wat anders.

In de namiddag hadden we geen zin in de bus dus besloten we een eind te stappen, door het imperial park, ook een rustige omgeving. In Kyoto hebben ze dat dus wel degelijk, in tegenstelling tot in Tokyo. We kwamen dan bij Nishiki Market waar onze food adventures verder gingen. Aan een viskraam verkochten ze de grootste uitdaging van de Japanse gastronomie: sperma van walvissen. Ik stond in de rij aan te schuiven maar ik kreeg het uiteindelijk niet voor elkaar. Bjorn was ook niet happig, dus we pasten maar. Dan maar uitdaging twee gekozen: zeekomkommer. Smaakt een beetje zoals een oester maar wat een taai ding jong. En er zitten daar harde stukken in, speciaal noemen we dat… Daarna ook sashimi van boterzachte tonijn binnengewerkt en gelakte inktvis met een ei in zijn hoofd. Ik dronk lokale milkshake: maccha of zo met een bal vanille in. Maccha smaakt als een combinatie van spinazie met groene thee, mijn tong was alleszins knalgroen. Speciaal…

Dan weer verder gewandeld naar Ponto Cho, een straatje vol resto’s en kersenbloesem. We gingen binnen bij een Koreaan waar we tafelbbq deden. Je moest stukken vlees bestellen van kip of varken. Echt alles kon je eten… baarmoeder, aars … we kozen een en ander wat mee viel maar ook iets wat tegenviel. Iets taai en sponsachtigs, vertaald als borst van varken, uier? Echt niet te knabbelen. En wij tegen de kindjes: proef maar eens, het is heel lekker, zodat het toch een beetje zou schuiven maar het plannetje lukte niet, ze moesten het ook niet hebben alhoewel ze hier al best wat rare dingen hebben binnen gespeeld.

Daarna tsjolen om de juiste bus te vinden in nog maar eens massa’s volk en een klein uurtje daarna terug in bad. Oef. Weer het gat af. Beentjes moe. Maar voldaan na een mooie en volle dag. Op naar de volgende !

30-03-2016 om 14:39 geschreven door Maite & Bjorn  

28-03-2016 om 15:10 geschreven door Maite & Bjorn  

28-03-2016 om 14:41 geschreven door Maite & Bjorn  

28-03-2016 om 14:36 geschreven door Maite & Bjorn  

Vandaag voor de eerste keer met de shinkansen of bullet train mee geweest. Ongeveer 45 minuten op de trein en dan nog eens zoveel op een soort van metro. Dan 2 kilometer omhoog stappen en rondwandelen, veel trappen omhoog, tempel bezocht (veel volk maar kalm volgens Japanse normen). En dan stond er in de Lonely planet nog iets van een zenplaatsje met stenen mannekes (de trollen uit frozen 😉) een klein eindje verder (1,5 km), dus daar tertigen we ook nog maar eens naartoe. Amai wat hebben wij flinke kinderen! Ik denk echt dat noch Bjorn noch ik ooit zo weinig pruttelde...

Morgen verlaten we Tokyo en gaan we voor een week naar Kyoto. Het is hier heel goed meegevallen maar het wow gevoel is een beetje uitgebleven. Het landschap stelt weinig voor en het cultureel erfgoed mist soms wat authenticiteit. Vb. pad van stenen mannekes is prachtig, maar zetten ze daar dan niet plots een elektriciteitspaal... Elk huis heeft reclame op zijn dak, op de tempelsite is een chic hotel, voor de mooie brug bouwen ze een moderne functionele brug zodat ze je geld kunnen vragen om over de toeristische versie te stappen (nee bedankt). De mensen zijn soms vriendelijk, soms afstandelijk, maar hebben niet die hartelijkheid of joie de vivre zoals in zuidoost Azië. Het eten is wel nog steeds super. Het weer ook geen klachten: zon afgewisseld met wolkjes, jas aan jas af de ganse dag door. Het zou de komende dagen opwarmen tot boven de 20 graden. Normaal morgen weer gewoon bed. Is ook goed meegevallen om op de grond te slapen maar 's avonds missen we toch een stoel...

Tot binnenkort vanuit Kyoto x

28-03-2016 om 14:33 geschreven door Maite & Bjorn